Στην καρέκλα μου -- η οπτική μιας μακιγιέζ σχετικά με την ομορφιά | Εύα ΝτεΒίργκιλις |TEDxRVAWomen

Τι λένε οι άνθρωποι όταν κάθονται σε μια καρέκλα μακιγιάζ, πώς αισθάνονται και μπορεί το μακιγιάζ να κάνει τα πάντα για σένα; Η Εύα ΝτεΒίργκιλις προσφέρει απαντήσεις.

«Συγγνώμη που πρέπει
να αγγίξεις το πρόσωπό μου.

Κοίτα αυτό το σπυράκι,
φαίνομαι απαίσια».

«Συγγνώμη, αλλά δεν είμαι ωραία γυναίκα».

«Όχι. Ευχαριστώ, αλλά όχι.
Φαίνομαι χάλια».

«Ο γιατρός λέει ότι πρέπει να χάσω βάρος.

Λυπάμαι πολύ.
Με αυτό θα πρέπει να δουλέψεις».

«Κοιτώ στον καθρέφτη και το μόνο που βλέπω
είναι μια κουρασμένη μαμά.

Βλέπω αυτές τις ρυτίδες
και νιώθω γριά και άσχημη».

Αυτό ακούω κυριολεκτικά
κάθε μέρα της ζωής μου.

Είμαι μακιγιέζ, και αυτά είναι
αληθινά λόγια από αληθινές γυναίκες.

Είμαι επίσης ηθοποιός,
αλλά τα τελευταία 7 χρόνια ως μακιγιέζ

έχω ανακαλύψει ότι,

μέσα στα πρώτα 3 δευτερόλεπτα
που θα καθίσει στην καρέκλα μου,

σχεδόν κάθε γυναίκα απολογείται σε μένα
για την εμφάνισή της.

Δεν έχει σημασία πόσο νέα ή μεγάλη είναι,

ποιο το κοινωνικοοικονομικό της υπόβαθρο,

πόσο παραδοσιακά όμορφη είναι,

σχεδόν κάθε γυναίκα απολογείται
και δεν αισθάνεται ότι ανταποκρίνεται

σε αυτό το νέο πρότυπο ομορφιάς.

Eίμαι βέβαιη πως ίσως κάποιες από εσάς
μπορούν να σχετισθούν

με αυτό το θέμα της απολογίας;

Βλέπω μερικές να γνέφουν καταφατικά.

Λοιπόν, είναι γεγονός

ότι ήμουν η μακιγιέζ για το TEDx πέρσι,

και το ίδιο πράγμα συνέβη
όταν αυτές οι απίθανα καινοτόμες γυναίκες

έκατσαν στην καρέκλα μου.

Ζήτησαν συγγνώμη.

Τώρα έχω ανακαλύψει πως
υπάρχει μια πολύ μικρή ομάδα γυναικών

που δεν απολογείται.

Αυτές είναι που ταράσσουν, δονούν
και «παράγουν ενέργεια».

Θα μπορούσαν να είναι διευθύντριες
ή μητέρες στο σπίτι,

αλλά δεν μετρούν τον εαυτό τους
με έναν καθρέφτη.

Βεβαίως βάφονται,
αλλά δεν απολογούνται για αυτό.

Ζουν στη στιγμή,

και αφήνουν τον εαυτό τους να έχει
την ευχαρίστηση του να ζει στη στιγμή

και στο τώρα.

Σέβομαι αυτές τις γυναίκες.

Σίγουρα υπάρχουν κάποιες από εσάς,
σπάνια, πολύτιμα πλάσματα με αυτοπεποίθηση

σε αυτό το κοινό.

Και σε εσάς κυρίες μου, λέω να κάνετε
ένα διάλειμμα για τουαλέτα!

Μπορείτε να επιστρέψετε σε ένα πεντάλεπτο,
γιατί δεν το χρειάζεστε αυτό!

Δεν χρειάζεται να ακούσετε αυτά που θα πω.

Οι άλλες γυναίκες
σε αυτή την πολύ μικρή ομάδα

είναι οι γυναίκες που συνειδητοποιούν
την ίδια τους τη θνητότητα.

Και θα επιστρέψω σε αυτές σε λιγάκι.

Μια γυναίκα θα κανονίσει ραντεβού μαζί μου

για ποικίλους λόγους.

Πολλές φορές απλώς νιώθει άσχημα
για την εμφάνιση της

και η φίλη θα της πει,
«Πρέπει να πας στην Εύα, είναι φανταστική.

Είναι τέλεια. Θα σου μάθει κόλπα
για το μακιγιάζ, θα αλλάξει τη ζωή σου».

Αλλά πρέπει να είμαι ειλικρινής.

Νομίζω πως το μακιγιάζ είναι το λιγότερο
από αυτά που κάνω.

Αλλά δεν λέω, δεν αρνούμαι,

πως το μακιγιάζ δεν παίζει σημαντικό ρόλο

στο να κάνει μια γυναίκα να νιώσει
πιο ωραία και άρα πιο σίγουρη,

επειδή όλοι γνωρίζουμε

αυτά τα βιολογικά σήματα
της έλξης μεταξύ ανθρώπων,

όπως η συμμετρία, το χρώμα και ο φωτισμός.

Και όταν τα βλέπουμε στον εαυτό μας
ή σε κάποιον άλλον,

αυτό ευχαριστεί
τις αρχέγονες αισθήσεις μας.

Εγώ ως μακιγιέζ είμαι πολύ έμπειρη
με τις δεξιότητες και τα εργαλεία

ώστε να χειραγωγώ και να ενισχύω εύκολα
αυτά τα βιολογικά σήματα στο πρόσωπο.

Αυτή είναι η δουλειά μου.

Όμως θα είμαι ειλικρινής μαζί σας.

Νομίζω πως κάθε γυναίκα
που κάθεται στην καρέκλα μου

είναι όμορφη με ή χωρίς μακιγιάζ.

Απλώς δεν έχει ιδέα!

Γι' αυτό μου αρέσει να θεωρώ

ότι πατώ στα βαθιά νερά
ενός ρηχού επαγγέλματος.

(Γέλια)

Επειδή χρησιμοποιώ το μακιγιάζ ως εργαλείο
για να τη βοηθήσω να το πιστέψει.

Το μακιγιάζ είναι η θεραπευτική μου κούκλα

για να βοηθήσω μια γυναίκα να ανοιχτεί
σχετικά με το πώς αισθάνεται,

και να μου εκφράσει τις ανησυχίες της,
ώστε να τις αντιμετωπίσω.

Και ξέρετε κάτι;
Δουλεύει!

Σχεδόν κάθε φορά βλέπω μια γυναίκα
να αναπηδά από την καρέκλα μου

με αυτή τη νέα χάρη στο βήμα της.

Τη βλέπω πράγματι να κοιτά στον καθρέφτη
και να χαμογελά στον εαυτό της,

ακόμη και αν είναι προσωρινό.

Είναι πολύ αληθινή η μεταμόρφωση
που συμβαίνει σε αυτή την καρέκλα.

«Ω όχι. Για τι πράγμα μιλάς;
Δεν είμαι ωραία γυναίκα.

Η πεθερά μου λέει ότι
έχω στρόγγυλο πρόσωπο,

και δεν υπάρχει τρόπος να γίνει όμορφο
ένα στρόγγυλο χοντρό πρόσωπο».

Δεν μπορώ να πιστέψω αυτά που ακούω,
γιατί εγώ βλέπω μόνο μια όμορφη γυναίκα.

Και λέω, «Ματίρ, μα κοίτα
το υπέροχο, χρυσαφένιο δέρμα σου!

Κράτα τον καθρέφτη,
παρακολούθησε τι κάνω.

Κοίτα αυτά τα τέλεια αμυγδαλωτά μάτια,

αυτά τα χείλη, ω Θεέ,
στην επόμενη ζωή μου θέλω αυτά τα χείλη.

Το χαμόγελό σου μόλις φώτισε το δωμάτιο!»

«Έχεις δίκιο».

Θα νομίζατε ότι,
επειδή αυτό είναι το επάγγελμα μου,

το κάνω καθημερινά,
ακούω τι λένε οι γυναίκες,

και έχω αυτή τη μοναδική οπτική,

ότι εγώ θα ήμουν διαφορετική.

Αλλά ορίστε τι συμβαίνει
όταν εγώ κάθομαι σε μια καρέκλα μακιγιάζ.

«Ω, Θεέ. Συγγνώμη,
έχω πολύ ζόρικο πρόσωπο.

Μισώ το ότι πραγματικά
εξαρτώμαι από το αϊλάινερ

ακόμη και για να βγω από την πόρτα μου.

Α όχι, μην ανησυχείς,
η μύτη μου είναι σαν γροθιά μαριονέτας.

Κάπως έτσι...

Επομένως, μην ανησυχείς να την καλύψεις».

Έχω πει ακριβώς αυτά τα λόγια
στην καρέκλα μακιγιάζ κάποιου άλλου!

Ούτε εγώ νιώθω ότι ανταποκρίνομαι,

ή μπορώ να αντέξω αυτό το παράλογο,
νέο μέτρο ομορφιάς του κόσμου,

είναι σαν το πορνό, τη μόδα
και το Φώτοσοπ, όλα ανακατεμένα σε ένα.

(Γέλια)
(Χειροκρότημα)

Ναι. Καλή τύχη με αυτό.

(Χειροκρότημα)

Και αυτό δεν φεύγει.
Άρα τι πρόκειται να κάνουμε;

Τι θα κάνω εγώ για να νιώσω
και να εκτιμήσω όσα έχω;

Και αυτό με φέρνει πίσω
στην άλλη μικρή ομάδα γυναικών

που δεν απολογούνται.

«Ω, εντάξει.

Είναι τα γενέθλια μου!

Είμαι 96 χρονών,
και ζω με δανεισμένο χρόνο τώρα, γλύκα.

Αλλά νομίζω πως δείχνω αρκετά καλή».

«Αχ, αυτό είναι πολύ ωραίο,
θα αποκοιμηθώ.

Ναι, έχω δύο μικρά παιδιά.
Δύο και τεσσάρων χρονών.

Και μόλις έκανα διπλή μαστεκτομή
και έξι γύρους χημειοθεραπείας.

Είμαι απλώς τόσο χαρούμενη
που κανακεύω τον εαυτό μου.

Το ομολογώ, λατρεύω τη νέα μου περούκα!»

Αυτό είναι που θα χρειαστώ;

Αυτό είναι που θα χρειαστώ
για να εκτιμήσω όσα έχω;

Να βρεθώ αντιμέτωπη με το ενδεχόμενο
της ασθένειας ή του θανάτου;

Αυτό είναι που θα μας χρειαστεί
για να εκτιμήσουμε όσα έχουμε;

Λοιπόν, εγώ δεν το ανέχομαι.

Δεν το δέχομαι.

Συνεπώς, σε μια απελπισμένη ανάγκη
για μια λύση σε όλο αυτό

σκέφτηκα, «Τι μπορώ να κάνω;»

«Λοιπόν, γιατί δεν κάνω
ό,τι κάνουν οι άλλες γυναίκες;

Αυτές το κάνουν και πετυχαίνει,
έστω προσωρινά.

Γιατί να μην το δοκιμάσω;

Γιατί να μην κάτσω στην καρέκλα της Εύας;»

«Τι θα μου έλεγε η Εύα
εάν της απολογούμουν;»

Ξέρω, ακούγεται κακόγουστο. Το ξέρω.

Αλλά είναι πραγματικά πολύ τρομακτικό.

Είναι ο λόγος για τον οποίο δεν ήθελα καν
να τελειώσω αυτή την ομιλία TED αρχικά.

Επειδή ξέρω τι πρέπει να κάνω.

«Εύα, μη μιλάς έτσι για τα μάτια σου.

Έχεις τα μάτια της μητέρας σου,

και δεν θα σκεφτόσουν ούτε για μια στιγμή

ότι αυτή η γυναίκα που σου έδωσε ζωή
και σοφία δεν ήταν άξια.

Εντάξει, σταμάτα.
Εύα, μη μιλάς έτσι για τη μύτη σου.

Έχεις τη μύτη του πατέρα
και της γιαγιάς σου.

Ναι, τα ιταλικά σου γονίδια προεξέχουν,

αλλά και το πνεύμα σου χάρη σε αυτά!

Μπορείς να αναγνωρίσεις τις νότες
από ένα πλούσιο, γλυκό κρασί Πριμιτίβο

καλύτερα από τους περισσότερους,
πιθανώς, χάρη σε αυτά».

Μάλλον λοιπόν αποφασίζω

πως αν το περίγραμμα ματιών φέρνει
συμμετρία στο πρόσωπο και στο μυαλό μου,

τότε υποθέτω πως θα το κάνω.

Αν η προσθήκη λίγου χρώματος στα χείλη μου

μου επιτρέπει να φέρνω
χαρά και χρώμα στην ομιλία μου,

τότε γιατί στο καλό όχι;

Αν μια ελαφριά λάμψη στο δέρμα
μου δίνει σιγουριά

για να ρίξω φως σε ένα
φαινομενικά επιφανειακό θέμα

για μια ομάδα διανοουμένων,

τότε θα το κάνω!

Και αυτό με κάνει να νιώθω όμορφη.

Και θα καθίσω στην καρέκλα μου,
θα ακούσω και θα πιστέψω

ότι είμαστε όλες όμορφες.

Θα κανονίσω αυτό το ραντεβού.

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)