Οι εμμονές του Άνταμ Σάβατζ

Στο EG'08, ο Άνταμ Σάβατζ μιλάει για τον ενθουσιασμό του με το πουλί Ντόντο και πώς τον οδήγησε σε μια παράξενη και απροσδόκητη διπλή αναζήτηση. Πρόκειται για μία διασκεδαστική περιπέτεια μέσα στο μυαλό ενός μανιώδους δημιουργού.

Πριν από περίπου τέσσερα χρόνια, το περιοδικό New Yorker δημοσίευσε ένα άρθρο

σχετικά με μία κρυψώνα με κόκαλα από Ντόντο που βρέθηκε

σε ένα λάκκο στο νησί του Μαυρίκιου.

Τώρα, το νησί του Μαυρίκιου είναι ένα μικρό νησάκι

ανατολικά της Μαδαγασκάρης

στον Ινδικό Ωκεανό, και είναι το μέρος

οπού ανακαλύφθηκε το πουλί Ντόντο

και αφανίστηκε, μέσα σε περίπου 150 χρόνια.

Όλοι ήταν κατενθουσιασμένοι με αυτό το αρχαιολογικό εύρημα,

επειδή σήμαινε πως ίσως τελικά θα μπορούσαν

να συνομολογήσουν έναν ολόκληρο σκελετό Ντόντο.

Βλέπετε, ενώ τα μουσεία ανά τον κόσμο

έχουνε σκελετούς Ντόντο στις συλλογές τους, κανείς --

ούτε καν το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας

στο νησί του Μαυρικίου -- δεν έχει ένα σκελετό που να είναι φτιαγμένος

από τα κόκαλα ενός και μόνο Ντόντο.

Λοιπόν, αυτό δεν είναι τελείως αληθές.

Η αλήθεια είναι πως το Βρετανικό Μουσείο

είχε ένα πλήρες δείγμα ενός Ντόντο στη συλλογή του

μέχρι τον 18ο αιώνα --

ήτανε πραγματικά μουμιοποιημένο, με δέρμα και τα πάντα --

όμως σε μία κρίση ζήλου για να γλιτώσουν χώρο,

έκοψαν το κεφάλι και τα πόδια

και ρίξανε το υπόλοιπο στην πυρά.

Αν κοιτάξετε στην ιστοσελίδα τους σήμερα,

εκεί όπου απαριθμούν τα εκθέματά τους, λένε,

πως το υπόλοιπο χάθηκε σε μία φωτιά.

Αυτό δεν είναι ακριβώς η αλήθεια. Τέλος πάντων.

Η προμετωπίδα του άρθρου ήταν αυτή η φωτογραφία,

και είμαι ένας από τους ανθρώπους που πιστεύουν πως η Τίνα Μπράουν

ήταν σπουδαία στο να φέρνει φωτογραφίες στο New Yorker,

γιατί αυτή η φωτογραφία πραγματικά ταρακούνησε τον κόσμο μου.

Έπαθα εμμονή με αυτό το αντικείμενο --

όχι απλά με την πανέμορφη φωτογραφία καθεαυτή,

και το χρώμα, το ρηχό βάθος πεδίου, τη λεπτομέρεια που είναι ορατή,

το σύρμα που μπορείς να διακρίνεις εκεί στο ράμφος

που ο συντηρητής χρησιμοποίησε για να ενώσει το σκελετό,

υπάρχει μία ολόκληρη ιστορία εδώ.

Και σκέφτηκα,

δεν θα ήταν φανταστικά

αν είχα τον δικό μου σκελετό από Ντόντο;

(Γέλια)

Και έτσι -- κάπου εδώ θα ήθελα να επισημάνω πως

πέρασα όλη μου τη ζωή με εμμονές

για αντικείμενα και τις ιστορίες που αφηγούνται,

και αυτό ήταν το πιο πρόσφατο.

Έτσι ξεκίνησα να ψάχνω για --

να δω αν κάποιος πουλούσε κάποιο σετ,

κάποιο είδος μοντέλου που θα μπορούσα να πάρω,

και βρήκα αρκετό βοηθητικό υλικό, αρκετές όμορφες φωτογραφίες --

αλλά καμία τύχη. Δεν υπήρχε σκελετός από Ντόντο για μένα. Όμως η ζημιά είχε γίνει.

Είχα σώσει μερικές εκατοντάδες φωτογραφίες από σκελετούς Ντόντο

μέσα στο φάκελο με τις "Δημιουργικές Εργασίες" --

είναι μιά αποθήκη για τον εγκέφαλό μου, κάθε τι το οποίο θα μπορούσε να με ενδιαφέρει.

Κάθε φορά που έχω σύνδεση στο ίντερνετ,

υπάρχει μια ροή πραγμάτων που εισέρχονται εκεί,

οτιδήποτε, από πανέμορφα δαχτυλίδια έως φωτογραφίες από πιλοτήρια.

Το κλειδί που έστειλε ο Μαρκήσιος ντε Λαφαγιέτε στον Τζώρτζ Ουάσιγκτον

για να γιορτάσει την κατάληψη της Βαστίλης.

Ένα Ρώσικο κλειδί για πυρηνική εκτόξευση.

Αυτό στην κορυφή, είναι η φωτογραφία αυτού που βρήκα στο eBay,

το από κάτω είναι αυτό που έφτιαξα μόνος μου,

γιατί δεν είχα την άνεση να το αγοράσω από το eBay.

Στολές δυνάμεων εφόδου. Χάρτες της Μέσης Γης --

αυτός είναι ένας που ζωγράφισα με το χέρι μου. Εδώ είναι ο φάκελος με το σκελετό του Ντόντο.

Αυτός ο φάκελος περιέχει 17.000 φωτογραφίες --

είναι πάνω από 20 γκιγκαμπάιτς πληροφορίας --

και αναπτύσσεται σταθερά.

Και μια μέρα, μερικές εβδομάδες αργότερα, μπορεί να ήταν ίσως

και ένα χρόνο αργότερα, ήμουν σε ένα κατάστημα τέχνης με τα παιδιά μου,

και αγόραζα κάποια εργαλεία γλυπτικής -- θα είχαμε ημέρα χειροτεχνίας.

αγόρασα μερικά Super Sculpeys (είδος πηλού), λίγο σύρμα ενίσχυσης και διάφορα άλλα υλικά.

Και κοιτάζω τον πηλό και σκέφτομαι

ίσως,

ναι, ίσως θα μπορούσα να φτιάξω το δικό μου κρανίο από Ντόντο.

Θα πρέπει να τονίσω εδώ -- πως δεν είμαι γλύπτης,

φτιάχνω μοντέλα τα οποία έχουν σκληρές γωνίες.

Δώσε μου ένα σχέδιο, δώσε μου ένα αντικείμενο να αντιγράψω,

δώσε μου ένα γερανό, σκαλωσιά, τμήματα από τον "Πόλεμο των Άστρων" --

ειδικά τα τμήματα από τον "Πόλεμο των Άστρων" --

μπορώ να κάνω τέτοιες κατασκευές όλη μέρα.

Έτσι ακριβώς βγάζω το ψωμί μου εδώ και 15 χρόνια.

Αλλά δώσε μου κάτι σαν και αυτό --

ο φίλος μου ο Μάικ Μούρναν το έκανε αυτό,

είναι μια μακέτα από τον Πόλεμο των Άστρων, το Δεύτερο Επεισόδιο --

δεν είναι της ειδικότητάς μου, εγώ --

είναι κάτι που το κάνουν άλλοι άνθρωποι -- δράκοι, μαλακά, οργανικά πράγματα.

Παρ' όλα αυτά, ένιωθα πως είχα δει τόσες πολλές φωτογραφίες από κρανία Ντόντο

ώστε να είμαι πραγματικά σε θέση

να κατανοήσω την τοπολογία και ίσως να το αναπαράγω --

Θέλω να πω, δεν μπορεί να είναι τόσο δύσκολο.

Έτσι λοιπόν, άρχισα να κοιτάω τις καλύτερες φωτογραφίες που μπορούσα να βρω.

Άρπαξα όλες τις παραπομπές,

και βρήκα αυτό το θαυμάσιο βοήθημα.

Είναι κάποιος που το πουλάει στο eBay,

ήταν ένα γυναικείο -- προφανώς γυναικείο χέρι, ελπίζω δηλαδή να ήταν χέρι γυναίκας.

Υποθέτοντας πως ήταν περίπου στο μέγεθος του χεριού της γυναίκας μου,

έκανα κάποιες μετρήσεις του αντίχειρά της, και τις προσάρμοσα στις διαστάσεις του κρανίου.

Το μεγέθυνα σε φυσικό μέγεθος και άρχισα να χρησιμοποιώ αυτό,

μαζί με όλο το άλλο υλικό που είχα, συγκρίνοντάς το με αυτό

σαν μέγεθος αναφοράς για να έχω μια εικόνα του πόσο μεγάλο έπρεπε να είναι το ράμφος,

πόσο μακρύ ακριβώς, κλπ, κλπ.

Και μέσα σε μερικές ώρες, τελικά κατάφερα

να έχω ένα αρκετά καλό κρανίο Ντόντο. Και δε σκόπευα να συνεχίσω, εγώ --

είναι σαν, ξέρετε, μπορείς να καθαρίσεις ένα υπερβολικά ακατάστατο δωμάτιο

μαζεύοντας ένα πράγμα τη φορά, δεν μπορείς να σκεφτείς επί του συνόλου.

Δε είχα κατά νου ένα σκελετό Ντόντο.

Απλώς παρατήρησα ότι όπως τελείωσα το κρανίο,

το ενισχυτικό σύρμα το οποίο είχα για να το συγκρατεί

πεταγόταν στο πίσω μέρος ακριβώς όπως θα έκανε και η σπονδυλική στήλη.

Και ένα ακόμη από τα πράγματα στα οποία ενδιαφέρθηκα και απέκτησα εμμονές ανά τα έτη

είναι οι σπονδυλικές στήλες και οι σκελετοί, έχοντας συλλέξει μερικές εκατοντάδες.

Στην πραγματικότητα κατανόησα τη μηχανική

των σπονδύλων αρκετά ώστε να μπορώ να τους μιμηθώ κατά κάποιον τρόπο.

Και έτσι κουμπάκι το κουμπάκι,

σπόνδυλο προς σπόνδυλο, έχτισα το δρόμο προς τα κάτω.

Και ουσιαστικά, στο τέλος της ημέρας, είχα ένα λογικό κρανίο,

μια σχετικά καλή ραχοκοκκαλιά και μισή λεκάνη.

Και ξανά, συνέχισα ψάχνοντας για περισσότερο υλικό,

κάθε κομματάκι αναφοράς που μπορούσα να βρω -- σχέδια, όμορφες φωτογραφίες.

Αυτός ο τύπος -- Τον αγαπώ αυτόν τον τύπο! Έβαλε τα κόκαλα από τα πόδια ενός Ντόντο σε ένα σκάνερ --

με ένα χάρακα.

Αυτό ήταν το είδος της ακρίβειας που έψαχνα,

και απλά -- μέχρι και το τελευταίο --

αναπαρήγαγα μέχρι και το τελευταίο κοκαλάκι και το τοποθέτησα.

Και μετά από περίπου -- έξι θα έλεγα εβδομάδες,

τελείωσα, έβαψα και στερέωσα

τον δικό μου σκελετό Ντόντο.

Όπως βλέπετε του έβαλα μέχρι και ταμπελάκι μουσείου.

το οποίο περιλαμβάνει ένα σύντομο ιστορικό του Ντόντο.

Και η εταιρεία TAP Plastics μου έφτιαξε -- αν και δεν τη φωτογράφισα --

μια προθήκη μουσείου.

Δεν έχω το χώρο για κάτι τέτοιο στο σπίτι μου,

όμως έπρεπε να τελειώσω αυτό που ξεκίνησα.

Και αυτό στην ουσία συμβόλιζε μια μεγάλη αλλαγή για μένα.

Και πάλι, όπως προείπα, η ζωή μου έχει να κάνει

με τον ενθουσιασμό μου για αντικείμενα και τις ιστορίες που αφηγούνται,

και επίσης με το να τα κατασκευάζω για μένα, να τα αποκτώ,

να τα εκτιμώ και πέφτω με τα μούτρα σε αυτά.

Και σε αυτόν τον φάκελο, "Δημιουργικές Εργασίες,"

υπάρχουν πάμπολλες εργασίες στις οποίες πάνω δουλεύω,

εργασίες τις οποίες έχω ήδη δουλέψει, πράγματα τα οποία ίσως κάποια μέρα θα θελήσω να καταπιαστώ

και πράγματα τα οποία θα ήθελα απλά να βρω και να αγοράσω και να αποκτήσω και --

και να τα κοιτάξω και να τα αγγίξω.

Όμως τώρα εμφανίστηκε η δυνατότητα για μία νέα κατηγορία πραγμάτων

τα οποία θα μπορούσα να λαξεύσω

το οποίο είναι διαφορετικό από -- ξέρετε,

έχω το δικό μου R2D2, όμως αυτό --

ειλικρινά, σχετικά με τη γλυπτική, για μένα, αυτό είναι εύκολο.

Και έτσι, πήγα πίσω και έψαξα μέσα στο φάκελο με τις "Δημιουργικές Εργασίες" μου,

και έτυχε να πέσω πάνω στο Γεράκι της Μάλτας.

Τώρα, αυτό είναι λίγο παράξενο για μένα:

να ερωτευθώ ένα αντικείμενο από μία νουβέλα του Χάμετ

γιατί αν είναι αλήθεια πως ο κόσμος είναι μοιρασμένος σε δύο είδη ανθρώπων,

ανθρώπους του Τσάντλερ και ανθρώπους του Χάμετ, τότε εγώ είμαι σίγουρα ο τύπος του Τσάντλερ.

Όμως σε αυτήν την περίπτωση, δεν έχει να κάνει --

δεν έχει να κάνει με τον συγγραφέα, ούτε με το βιβλίο ή την ταινία ή το στόρι,

έχει να κάνει με το αντικείμενο καθεαυτό.

Και σε αυτήν την περίπτωση, αυτό το αντικείμενο είναι --

παίζει σε πολλαπλά επίπεδα.

Πρώτα απ' όλα, υπάρχει το αντικείμενο εκεί έξω.

Και αυτό είναι το "Γεράκι του Κνιπχάουζεν."

Είναι ένα τελετουργικό δοχείο

το οποίο φτιάχτηκε γύρω στο 1700, για έναν Σουηδό Κόμη,

και είναι πολύ πιθανό να είναι το αντικείμενο από το οποίο

ο Χάμετ άντλησε την έμπνευσή του για το Γεράκι της Μάλτας.

Έπειτα είναι το φανταστικό πουλί, αυτό το οποίο ο Χάμετ δημιούργησε για το βιβλίο.

Χτισμένο από λέξεις, είναι η μηχανή

η οποία οδηγεί την πλοκή του βιβλίου και της ταινίας,

στην οποία ένα ακόμη αντικείμενο δημιουργείται:

ένα αντικείμενο για να αντιπροσωπεύσει αυτό που ο Χάμετ έφτιαξε με τις λέξεις,

εμπνευσμένος από το Γεράκι του Κνιπχάουζερ και αυτό αντιπροσωπεύει το γεράκι στην ταινία.

Και έπειτα είναι αυτό το τέταρτο επίπεδο, το οποίο είναι

ένα ολοκαίνουριο αντικείμενο στον έξω κόσμο:

το αντικείμενο που φτιάχτηκε για την ταινία, ο εκπρόσωπος του πράγματος,

γίνεται, με το δίκιο του,

ένα τελείως διαφορετικό πράγμα,

ένα ολοκαίνουργιο αντικείμενο του πόθου.

Και έτσι τώρα ήταν καιρός να κάνω κάποια έρευνα.

Βασικά είχα κάνει λίγη έρευνα

μερικά χρόνια πριν -- γι' αυτό υπήρχε εκεί ο φάκελος.

Αγόρασα ένα αντίγραφο, ένα φριχτό αντίγραφο,

του Γερακιού της Μάλτας στο eBay,

και κατέβασα αρκετές φωτογραφίες ώστε

να έχω κάποιο λογικό υλικό για οδηγό.

Όμως ανακάλυψα,

ψάχνοντας περισσότερο,

θέλοντας πραγματικά υλικό ακριβείας, ότι το πουλί είχε --

ένα από τα γνήσια μολυβένια πουλιά είχε

πουληθεί από τον οίκο Κρίστις το 1994,

και έτσι επικοινώνησα με έναν βιβλιοπώλη αντικών

ο οποίος είχε τον γνήσιο κατάλογο του Κρίστις,

όπου μέσα του βρήκα αυτήν τη φανταστική εικόνα,

η οποία περιελάμβανε και αναφορά μεγέθους.

Μπόρεσα να σκανάρω την εικόνα και να τη μεγεθύνω στο ακριβές φυσικό μέγεθος.

Βρήκα και άλλες αναφορές. Ο Άρα Τσεκμάϊαν,

ένας εκδότης στο Νιού Τζέρσεϋ, βρήκε αυτό

το Μαλτέζικο Γεράκι από ρετσίνι

σε κάποιο παζάρι το 1991,

αν και του πήρε πέντε χρόνια

να πιστοποιήσει αυτό το πουλί στις -- στις

προδιαγραφές του εκτιμητή,

μιας και υπήρχε αρκετή διαμάχη σχετικά με αυτό.

Ήταν φτιαγμένο από ρετσίνι, το οποίο δεν είναι πολύ κοινό υλικό για κατασκευές στον κινηματογράφο

την εποχή που φτιάχτηκε η ταινία.

Μου φαίνεται παράξενο που του πήρε τόσο πολύ να το πιστοποιήσει,

γιατί όταν το βλέπω συγκρινόμενο με αυτό εδώ,

μπορώ να πω ότι -- είναι αληθινό, είναι γνήσιο,

είναι φτιαγμένο ακριβώς από το ίδιο καλούπι που έγινε κι αυτό.

Σε ετούτο, επειδή η δημοπρασία ήταν τόσο αμφιλεγόμενη,

ο οίκος που το πούλησε, εν ονόματι "Profiles in History"

νομίζω το 1995 για περίπου 100.000 δολάρια --

συμπεριέλαβαν -- μπορείτε να δείτε εδώ στο κάτω μέρος --

όχι μόνο την εμπρόσθια όψη, αλλά επίσης

ένα προφίλ, το πίσω μέρος

και την όψη της άλλης πλευράς.

Έτσι τώρα, είχα όλη την τοπολογία που χρειαζόμουν

για να αναπαράγω το Γεράκι της Μάλτας.

Πώς το κάνουν, πώς ξεκινάς κάτι σαν κι αυτό; Πραγματικά δεν ξέρω.

Έτσι αυτό που έκανα ήταν, ξανά, όπως έκανα και με το κρανίο του Ντόντο,

να μεγεθύνω όλο το υλικό αναφοράς μου σε φυσικό μέγεθος,

και ύστερα ξεκίνησα να κόβω τα αρνητικά και να χρησιμοποιώ

αυτούς τους οδηγούς ως αναφορές για το σχήμα.

Έτσι πήρα Sculpey (πηλός) και έφτιαξα ένα μεγάλο κύβο,

τον οποίο διαπέρασα μέχρι, ξέρετε, να έχω τα σωστά προφίλ.

Και μετά αργά, φτερό με φτερό, λεπτομέρεια την λεπτομέρεια,

το δούλεψα και κατάφερα -

δουλεύοντας μπροστά στην τηλεόραση -- και με Super Sculpey (είδος πηλού) --

εδώ είμαι εγώ δίπλα στη γυναίκα μου --

είναι η μόνη φωτογραφία που έβγαλα από την όλη διαδικασία.

Όσο προχωρούσα, κατάφερα

ένα αρκετά πιστό αντίγραφο του Γερακιού της Μάλτας.

Όμως και πάλι, δεν είμαι γλύπτης,

και έτσι δεν ξέρω πολλά από τα κόλπα όπως, ξέρετε,

δεν ξέρω για παράδειγμα, πώς ο φίλος μου ο Μάικ φτιάχνει αυτές τις πανέμορφες, γυαλιστερές επιφάνειες με το Sculpey·

εγώ βέβαια δεν θα μπορούσα να το πετύχω.

Έτσι, πήγα κάτω στο εργαστήριό μου,

και το καλούπωσα και το έριξα σε ρετσίνι,

γιατί στο ρετσίνι, μετά, θα μπορούσα σίγουρα να πετύχω το απαλό σαν γυαλί φινίρισμα.

Τώρα, υπάρχουν αρκετοί τρόποι να το γεμίσεις ώστε να πάρεις ένα ωραίο απαλό φινίρισμα.

Η προτίμησή μου είναι περίπου 70 στρώσεις από αυτό το --

μαύρο ματ αστάρι.

Το ψέκαζα για περίπου τρεις ή τέσσερις μέρες, στάζει σαν διάολος,

όμως μου δίνει μία πραγματικά απαλή επιφάνεια

την οποία και μπορώ να γυαλίσω.

Α, το τελειοποίησα με ένα ατσαλόμαλλο αρ.000.

Τώρα, κάτι σημαντικό για να το φέρω σε αυτό το σημείο ήταν το

γεγονός ότι στην ταινία, όταν τελικά προβάλλουν το πουλί στο τέλος,

και το τοποθετούν στο τραπέζι, το περιστρέφουν.

Έτσι βασικά ήμουν σε θέση

να παγώσω την εικόνα καρέ-καρέ για να σιγουρευτώ.

Και ακολουθώ όλα τα χτυπήματα του φωτός πάνω του και σιγουρεύομαι πως ενώ κρατώ το φως

στην ίδια θέση, παίρνω τον ίδιο τύπο αντανάκλασης πάνω του --

Σε αυτό το επίπεδο λεπτομέρειας έφτασα με αυτό το πράγμα.

Και κατέληξα σε αυτό: το δικό μου Γεράκι της Μάλτας.

Και είναι πανέμορφο. Και μπορώ να δηλώσω με σιγουριά

σε αυτό το χρονικό σημείο, όταν το τελείωσα,

από όλα τα αντίγραφα εκεί έξω -- και είναι αρκετά --

αυτό είναι μακράν η πιο ακριβής

απεικόνιση του γνήσιου Γερακιού της Μάλτας

από οποιοδήποτε άλλο γλυπτό. Τώρα το γνήσιο, θα πρέπει να σας πω,

σμιλεύτηκε από έναν τύπο ονόματι Φρεντ Σέξτον.

Και εδώ είναι που -- γίνεται παράξενο.

Ο Φρεντ Σέξτον ήταν φίλος αυτού του τύπου, του Τζώρζ Χόντελ.

Τρομακτικός τύπος -- σύμφωνα με πολλούς ήταν ο δολοφόνος

της Μαύρης Ντάλιας.

Τώρα, ο Τζέημς Έλροϋ πιστεύει

πως ο Φρεντ Σέξτον, ο γλύπτης του Γερακιού της Μάλτας,

σκότωσε τη μητέρα του Τζέημς Έλροϋ.

Θα σας πω και κάτι ακόμη πιο περίεργο. Το 1974,

κατά την παραγωγή μιας παράξενης κωμικής συνέχειας του "Γερακιού της Μάλτας,"

με τίτλο "Το Μαύρο Πουλί," όπου πρωταγωνιστούσε ο Τζώρτζ Σήγκαλ,

το Περιφερειακό Μουσείο Τέχνης του Λος Άντζελες

είχε ένα γύψινο αυθεντικό Γεράκι της Μάλτας --

ένα από τα έξι αυθεντικά γύψινα, νομίζω, που φτιάχτηκαν για την ταινία --

το οποίο κλάπηκε από το Μουσείο. Πολύς κόσμος πίστεψε

πως ήταν κόλπο για τη δημοσιότητα της ταινίας.

Το Τζωνς Γκρίλ, το οποίο βασικά

φαίνεται για λίγο στο "Γεράκι της Μάλτας,"

είναι ένα φαγάδικο στο Σαν Φρανσίσκο, που παραμένει ανοιχτό,

όπου ανάμεσα στους θαμώνες του είναι και ο Ελίσα Κουκ,

ο οποίος έπαιξε τον Γουίλμερ Κουκ στην ταινία,

και ο οποίος τους έδωσε

ένα από τα γνήσια γύψινα Μαλτέζικα Γεράκια του.

Και το είχαν στην βιτρίνα τους για περίπου 15 χρόνια,

ώσπου και κλάπηκε

τον Ιανουάριο του 2007.

Φαίνεται πως το αντικείμενο του πόθου

αναγνωρίζεται μόνο όταν εξαφανίζεται επανειλημμένα.

Έτσι λοιπόν είχα αυτό το Γεράκι,

και ήταν όμορφο. Έδειχνε στ' αλήθεια ωραίο,

το -- το φως έδειχνε πάνω του πολύ καλά,

και ήταν καλύτερο από οτιδήποτε θα μπορούσα να πετύχω

ή να αποκτήσω από εκεί έξω.

Αλλά υπήρχε ένα πρόβλημα. Και το πρόβλημα ήταν το εξής:

Ήθελα την ολότητα του αντικειμένου,

ήθελα το βάρος πίσω από το αντικείμενο.

Αυτό το πράγμα ήταν από ρετσίνι και ήταν πολύ ελαφρύ.

Υπάρχει λοιπόν αυτό το γκρουπ στο ίντερνετ στο οποίο συχνάζω.

Είναι ένα γκρουπ από τρελαμένους με κατασκευές όπως εγώ

που λέγεται "Replica Props Forum" και υπάρχει κόσμος που ανταλλάσσει,

φτιάχνει και ταξιδεύει σε πληροφορίες σχετικά με κατασκευές για ταινίες.

Και όπως αποδείχτηκε ένας τύπος εκεί μέσα,

ένας φίλος μου τον οποίο δεν έχω γνωρίσει ποτέ στ' αλήθεια

που όμως αλληλοβοηθηθήκαμε σχετικά με κάποια θέματα, ήταν ο διευθυντής ενός τοπικού χυτηρίου.

Πήρε λοιπόν το πρωτότυπο σχέδιο από το Γεράκι μου,

έκανε ένα εκμαγείο

σε μπρούντζο για μένα,

και αυτό είναι το μπρούτζινο που πήρα πίσω.

Και αυτό είναι, μετά από λίγη χαρακτική, το τελικό.

Και αυτό το πράγμα -- είναι βαθιά, βαθύτατα ικανοποιητικό για μένα.

Εδώ, θα -- θα το βγάλω εκεί έξω,

λίγο αργότερα σήμερα και θα μπορέσετε ...

Θέλω να το σηκώσετε και να το κρατήσετε.

Θέλετε να ξέρετε --

πόσο παθιασμένος είμαι. Αυτή η εργασία έγινε μόνο για μένα,

και ακόμη κι έτσι το προχώρησα τόσο που αγόρασα από το eBay

μια Κινέζικη εφημερίδα του Σαν Φρανσίσκο από το 1941,

ώστε να μπορεί το πουλί να είναι σωστά περιτυλιγμένο ...

όπως αυτό στην ταινία.

(Γέλια)

Ναι, ξέρω!

(Γέλια) (Χειροκρότημα)

Μπορείτε να το δείτε, ζυγίζει 12,5 κιλά.

Το μισό από όσο ζυγίζει ο σκύλος μου, ο Χάξλεϋ.

Όμως υπάρχει ένα πρόβλημα.

Τώρα, εδώ είναι η πιο πρόσφατη πρόοδος στα Γεράκια.

Στην αριστερή άκρη είναι ένα που είναι χάλια -- ένα αντίγραφο που αγόρασα στο eBay.

Εκεί είναι το κάπως χαλασμένο Γεράκι μου από Sculpey,

επειδή έπρεπε να το βγάλω έξω από το καλούπι. Ήταν το πρώτο μου καλούπωμα,

εκεί είναι το πρωτότυπό μου και εκεί το μπρούτζινο.

Είναι κάτι που συμβαίνει όταν καλουπώνεις πράγματα,

που είναι το ότι κάθε φορά που το ρίχνεις στη σιλικόνη και το περιχύνεις με ρετσίνι,

χάνεις ένα μικρό μέρος του όγκου, χάνεις λίγο σε μέγεθος.

Έτσι όταν έβαλα το μπρούτζινο δίπλα σε αυτό από το Sculpey,

ήταν κοντύτερο κατά δύο εκατοστά.

Ναι, όχι, αλήθεια, αυτό ήταν λίγο ααα --

γιατί δεν το θυμήθηκα αυτό;

Γιατί δεν ξεκίνησα να το φτιάχνω μεγαλύτερο;

Λοιπόν τι κάνω τώρα; Έχω δύο επιλογές.

Ένα, μπορώ να το "πυροβολήσω" με λέιζερ

το οποίο έχω κάνει ήδη,

ώστε να πάρω ένα τρισδιάστατο σκανάρισμα -- εδώ είναι το τρισδιάστατο για το Γεράκι.

Υπολόγισα το ακριβές ποσό της συρρίκνωσης που είχα

πηγαίνοντας από την κέρινη μήτρα στη μπρούτζινη,

και το μεγέθυνα αρκετά ώστε να φτιάξω

μια τρισδιάστατη λιθογραφική μήτρα,

την οποία θα γυαλίσω και θα τη στείλω στον καλουπατζή

και έπειτα θα το κάνω σε μπρούτζο. Ή --

υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που κατέχουν κάποια γνήσια,

και προσπάθησα να επικοινωνήσω και να έρθω σε επαφή μαζί τους,

ελπίζοντας πως θα με άφηναν για μερικά λεπτά

να βρεθώ μπροστά σε ένα από τα αληθινά πουλιά, ίσως και να το φωτογραφίσω,

ή ακόμη και να βγάλω το φορητό λέιζερ σκάνερ

το οποίο τυχαίνει να έχω και το οποίο χωράει σε ένα κουτί δημητριακών

και ίσως θα μπορούσα, χωρίς καν να αγγίξω το πουλί, ορκίζομαι,

να πάρω μία τέλεια τρισδιάστατη απεικόνιση. Και είμαι διατεθειμένος ακόμα και να υπογράψω μια δήλωση

που θα λέει πως δεν θα αφήσω ποτέ κανέναν άλλο να το έχει, εκτός από εμένα στο γραφείο μου, το υπόσχομαι.

Θα δώσω και σ' αυτούς ένα αν το θέλουνε.

Και τότε, ίσως, θα φτάσω στο τέλος αυτής της άσκησης.

Όμως πραγματικά, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς,

πρέπει να παραδεχτώ πως το να φτάσω στο τέλος αυτής της άσκησης

δεν ήταν ποτέ το ζητούμενο από τη στιγμή που ξεκίνησα.

Σας ευχαριστώ.