Ρομπ Λεγκάτο: Η τέχνη του να προκαλείς δέος

Ο Ρομπ Λεγκάτο δημιουργεί εφέ σε ταινίες, τόσο καλά που (κάποιες φορές) ξεπερνούν την πραγματικότητα. Σ' αυτή τη ζεστή και αστεία ομιλία, μοιράζεται το όραμά του για την ενίσχυση της πραγματικότητας στην οθόνη, σε ταινίες όπως το Απόλλο 13, ο Τιτανικός και ο Χιούγκο.

Δούλεψα σε μια ταινία, το «Απόλλο 13»

και ενώ δούλευα εκεί, ανακάλυψα κάτι

για το πως δουλεύει ο εγκέφαλός μας,

και ειδικά όταν είμαστε γεμάτοι

ενθουσιασμό ή δέος ή αγάπη ή οτιδήποτε άλλο,

αλλάζει και μεταβάλλει την αντίληψή μας για τα πράγματα.

Αλλάζει αυτό που βλέπουμε, τι θυμόμαστε.

Και σαν πείραμα, επειδή είχα αναλάβει το τρομακτικά δύσκολο εγχείρημα

να αναπαραστήσω την εκτόξευση του Κρόνου 5

για τη συγκεκριμένη ταινία, και επειδή το δείχνω,

ήμουν λίγο αγχωμένος, οπότε έπρεπε να κάνω ένα πείραμα,

έφερα μια ομάδα ανθρώπων σε μια αίθουσα προβολών

και τους έδειξα αυτό εδώ το φιλμάκι,

και όταν έπαιξα το φιλμ, ήθελα να δω

τι θυμόντουσαν, τι τους έμεινε αξέχαστο;

Τι θα έπρεπε να προσπαθήσω να αναπαράγω

και τι να μιμηθώ σε κάποιο βαθμό;

Αυτό είναι το φιλμ που έδειχνα σε όλους.

Και ανακάλυψα ότι, λόγω της φύσης του φιλμ

και του γεγονότος ότι κάναμε αυτή την ταινία,

υπήρχε συναισθηματική φόρτιση γύρω από αυτό,

και η συλλογική ανάμνηση του τι σήμαινε η εκτόξευση για εμάς

και άλλα τέτοια.

Όταν το έδειξα, και τους ρώτησα αμέσως μετά

το τέλος της προβολής, τι γνώμη είχαν γι' αυτό,

ποιες σκηνές τους μείνανε, τις άλλαξαν.

Θυμόντουσαν να κινείται η κάμερα,

Είχαν αλλάξει πολλά πράγματα. Είχαν ανακατέψει σκηνές,

και ήμουν πραγματικά περίεργος, δηλαδή

τι στο καλό κοιτάζατε πριν μερικά λεπτά

και πως σας ήρθε αυτή η περιγραφή;

Έτσι ανακάλυψα ότι δεν χρειαζόταν

να αναπαράγω αυτά που είδαν, αλλά αυτά που θυμόντουσαν.

Αυτή είναι η σκηνή της εκτόξευσης, βασισμένη

σε σημειώσεις που πήραμε, ρωτώντας τον κόσμο τι νόμιζε,

και στη συνέχεια, ο συνδυασμός όλων των διαφορετικών λήψεων

και τα στοιχεία που συγκεντρώσαμε δημιούργησαν

ένα είδος συλλογικής συνείδησης του πως το θυμόντουσαν,

αλλά όχι του πως ήταν στην πραγματικότητα.

Αυτό ήταν που φτιάξαμε για το «Απόλλο 13».

(Θόρυβος εκτόξευσης)

Κυριολεκτικά αυτό που βλέπουμε τώρα, είναι η σύγκλιση

ενός πλήθους διαφορετικών ανθρώπων, ενός πλήθους από διαφορετικές μνήμες,

συμπεριλαμβανομένης και της δικής μου, με λίγη ελευθερία

πάνω στο θέμα.

Τράβηξα τα πάντα με κοντινούς φακούς,

πράγμα που σημαίνει ότι είσαι πολύ κοντά στη δράση,

αλλά το πλαισίωσα με μεγάλη ομοιότητα με τα μακρινά πλάνα

δίνοντας έτσι την αίσθηση της απόστασης,

άρα έστηνα κάτι που θα σας θύμιζε

κάτι που στην ουσία δεν έχετε ξαναδεί.
(Μουσική)

Και μετά θα σας δείξω ακριβώς τι είναι

αυτό στο οποίο αντιδράσατε.

(Μουσική)

Τομ Χανκς: Γεια σας Χιούστον,εδώ Οδύσσεια.

Χαίρομαι που σας ξαναβλέπω.
(Πανηγυρισμοί) (Μουσική)

Ρομπ Λεγκάτο: Προσποιούμαι ότι χτυπάνε
παλαμάκια για μένα

(Γέλια)

Εδώ είμαι στο πάρκινγκ. Ουσιαστικά είναι μια κονσέρβα,

και αναδημιουργώ την εκτόξευση

με πυροσβεστήρες, φωτιά, κερί που έριξα

μπροστά στο φακό για να μοιάζει με πάγο, και βασικά

αν πιστεύετε κάποια από τα πράγματα που σας έδειξα,

αυτό στο οποίο αντιδρούσατε, στο οποίο εκφράζατε συναισθήματα

είναι πέρα για πέρα ψέμα, και το βρήκα

πραγματικά συναρπαστικό.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, αυτή είναι η κορύφωση της ταινίας,

και, ξέρετε, το όλο θέμα ήταν απλά

να πάρεις ένα μοντέλο, να το ρίξεις από ένα ελικόπτερο, και να το τραβήξεις.

Και αυτό έκανα.

Εδώ τραβάω εγώ, και είμαι αρκετά μέτριος χειριστής,

δημιούργησα έτσι αυτή την ωραία αίσθηση αληθοφάνειας,

σαν να ακολουθείς τον πύραυλο σε όλη την κατάβαση,

και δίνοντας λίγη αιχμή,

προσπαθούσα απεγνωσμένα να το κρατήσω στο πλάνο. Έτσι έρχομαι στο επόμενο θέμα.

Είχαμε έναν σύμβουλο της NASA ο οποίος ήταν στ´ αλήθεια αστροναύτης,

πήρε μέρος σε κάποιες από τις αποστολές του Απόλλο 15,

και ήταν εκεί για να διπλοτσεκάρει την επιστήμη μου.

Υποθέτω κάποιος σκέφτηκε ότι θα έπρεπε να το κάνουμε αυτό.

(Γέλια)

Δεν ξέρω γιατί, αλλά το σκέφτηκαν.

Επομένως, λέγαμε ότι είναι ένας ήρωας, ένας αστροναύτης

και ήμασταν όλοι ενθουσιασμένοι και, ξέρετε,

πήρα την ελευθερία να πω ότι κάποια από τα πλάνα που τράβηξα

δεν ήταν και τόσο άσχημα.

Και ίσως νιώθαμε λίγο καλά γι' αυτό,

έτσι τον καλέσαμε εδώ και έπρεπε να ελέγξει

αυτά που κάναμε,

και βασικά να μας δώσει την αναφορά μας με το άριστα,

του δείξαμε μερικά πλάνα που δουλεύαμε

και περιμέναμε για την αντίδραση που ελπίζει κανείς,

και την πήραμε.
(Μουσική) (Θόρυβοι εκτόξευσης)

Του έδειξα αυτά τα δύο πλάνα,

και μου είπε τη γνώμη του.

(«Αυτό είναι λάθος»)
(Γέλια)

Εντάξει
(Γέλια)

Είναι αυτό που ονειρεύεται κανείς.

(Γέλια)

Γύρισε και μου είπε:

«Ποτέ μα ποτέ δεν θα σχεδίαζες έναν πύραυλο έτσι.

Ποτέ δεν θα ανέβαινε ένας πύραυλος

ενώ οι βραχίονες εξέδρας βγαίνουν. Φαντάζεσαι

την τραγωδία που θα μπορούσε να συμβεί;

Ποτέ μα ποτέ δεν θα σχεδίαζες έναν πύραυλο έτσι».

Και με κοίταζε. Σκεφτόμουνα:

Δεν ξέρω αν το πρόσεξες αλλά είμαι ο τύπος
στο πάρκινγκ

που αναδημιουργεί μια από τις καλύτερες στιγμές
της Αμερικής

με πυροσβεστήρες.

(Γέλια)

Και δεν πρόκειται να τα βάλω μαζί σου. Είσαι αστροναύτης

ήρωας, και είμαι από το Νιου Τζέρσι, οπότε --

(Γέλια)

Απλά θα σου δείξω ένα φιλμ

και πες μου τι νομίζεις.

Και μετά πήρα σχεδόν την αντίδραση που ήλπιζα.

Του έδειξα αυτό, είναι πραγματικές σκηνές

στις οποίες συμμετείχε. Αυτό είναι το Απόλλο 15.
Ήταν η αποστολή του.

Του το έδειξα και η αντίδραση που πήρα ήταν ενδιαφέρουσα.

(«Και αυτό είναι λάθος»)
(Γέλια)

Αυτό που συνέβη, δηλαδή αυτό που κατάλαβα

ήταν πως το θυμόταν διαφορετικά.

Θυμόταν ένα απολύτως ασφαλές σύστημα,

μία απολύτως ασφαλή εκτόξευση, επειδή καθόταν

σ' ένα πύραυλο, με κάτι σαν 50.000 κιλά ώθησης

κατασκευασμένο από τον φθηνότερο μειοδότη.

Είχε την ελπίδα ότι θα λειτουργούσε καλά.

(Γέλια)
(Χειροκρότημα)

Έτσι, διαστρέβλωσε τη μνήμη του.

Ο Ρον Χάουαρντ πέτυχε τον Μπαζ Άλντριν, που δεν ήταν στην ταινία,

και δεν είχε ιδέα ότι αυτές οι σκηνές ήταν απομίμηση,

οπότε απλά απάντησε

όπως θα απαντούσε, και θα το παίξω αυτό.

Ρον Χάουαρντ: Ο Μπαζ Άλντριν ήρθε και μου είπε:

«Αυτό το βίντεο εκτόξευσης, είδα κάποια πλάνα

που δεν είχα ξαναδεί. Σε ποια αποθήκη τα βρήκατε;»

Και του απάντησα: «Σε καμιά αποθήκη, Μπαζ,

τα αναδημιουργήσαμε από την αρχή.»

Και μου είπε: «Α, είναι πολύ καλά.
Μπορούμε να τα χρησιμοποιήσουμε;»

(Έκρηξη)
(«Οπωσδήποτε») (Γέλια)

ΡΛ: Νομίζω ότι είναι σπουδαίος Αμερικάνος.

(Γέλια)

Ο «Τιτανικός», αν δεν ξέρετε την ιστορία,

δεν έχει αίσιο τέλος.

(Γέλια)

Ο Τζιμ Κάμερον φωτογράφησε τον πραγματικό Τιτανικό.

Στην ουσία έστησε, ή μάλλον συνέτριψε

τη δυσπιστία που αιωρούνταν, διότι αυτό που φωτογράφησε

ήταν αληθινό: ένα ή μάλλον δύο υποβρύχια Μιρ

να βυθίζονται στο πραγματικό ναυάγιο,

και δημιούργησε αυτό το πολύ στοιχειωμένο πλάνο.

Είναι πολύ όμορφο, και προκαλεί

ποικίλα συναισθήματα, αλλά δεν μπορούσε να φωτογραφίσει τα πάντα

και για να διηγηθούμε την ιστορία,

έπρεπε να καλύψω τα κενά, που ήταν τρομακτικό,

επειδή έπρεπε να αναδημιουργήσω λεπτό προς λεπτό

τι πραγματικά συνέβη, και ήμουν ο μόνος

που θα μπορούσε να τα τινάξει όλα στον αέρα
σ' αυτή τη φάση.

Αυτό είναι το υλικό που φωτογράφησε

και ήταν πολύ συγκινητικό και προκαλούσε δέος.

Θα το αφήσω να παίζει, ώστε να το απορροφήσετε

και θα περιγράψω την αντίδρασή μου

όταν το είδα για πρώτη φορά.

Είχα την αίσθηση ότι ο εγκέφαλός μου ήθελε

να το δει να ζωντανεύει πάλι.

Αυτομάτως ήθελα να δω αυτό το υπέροχο πλοίο

σε όλο του το μεγαλείο,

και αντιστρόφως, ήθελα να μη το βλέπω σε όλο του το μεγαλείο,

να πάω πίσω στην τωρινή του εικόνα.

Γι 'αυτό και δημιούργησα ένα εφέ, θα σας δείξω αργότερα

τι προσπαθούσα να κάνω, που είναι και η καρδιά της ταινίας για μένα,

είναι ο λόγος που ήθελα να κάνω την ταινία,

και να φτιάξω αυτά τα πράγματα που έφτιαξα.

Και θα σας δείξω άλλο ένα πράγμα που βρήκα ενδιαφέρον

είναι αυτό που στην πραγματικότητα μας συγκινούσε

αν το σκεφτείς.

Εδώ είναι στα γυρίσματα, κάποιες σκηνές.

Όταν είδατε το φιλμάκι μου,

στην πραγματικότητα βλέπατε αυτό: κάτι τύπους

που αναποδογύριζαν το πλοίο, και τα μικρά υποβρύχια Μιρ

είχαν στην πραγματικότητα το μέγεθος μικρής μπάλας ποδοσφαίρου,

και το τραβήξαμε μέσα σε καπνό.

Ο Τζιμ πήγε τρία μίλια κάτω, και εγώ περίπου

τρία μίλια μακριά από το στούντιο

και τα γυρίσαμε μέσα σ' ένα γκαράζ.

Αλλά έτσι, αυτό που προκαλούσε συναίσθημα ή αυτό που κοιτούσατε

είχε την ίδια αίσθηση, την ίδια ποιότητα που σε στοιχειώνει

όπως το υλικό του Τζιμ και το βρήκα τόσο συναρπαστικό

πως ο εγκέφαλός μας, όταν πιστέψεις ότι κάτι είναι αληθινό,

μεταφέρει όλα όσα νιώθεις γι' αυτό,

αυτή την ποιότητα που έχεις, και είναι τελείως τεχνητό.

Σε ξεγελάει τελείως, κι όμως όχι μόνο εσένα,

και το βρήκα πολύ ενδιαφέρον

να το εξερευνήσω και να το χρησιμοποιήσω, και με οδήγησε στη δημιουργία

του επόμενου εφέ που θα σας δείξω,

αυτή τη μαγική μετάβαση, και το μόνο που πραγματικά προσπαθούσα να κάνω

ήταν να κάνω το κοινό να δώσει το σύνθημα για το εφέ,

έτσι έγινε μια απρόσκοπτη εμπειρία γι 'αυτούς,

τόσο που δεν σας έδειχνα τη δική μου ερμηνεία,

αλλά αυτά που θέλατε να δείτε.

Και η αμέσως επόμενη σκηνή--

Οπότε βλέπετε τι έκανα.

Ήταν δύο υποβρύχια στην ίδια σκηνή,

Εγώ το τραβούσα, γιατί από που ερχόταν η κάμερα;

Και μετά, όταν τραβούσε ο Τζιμ, ήταν μόνο ένα υποβρύχιο,

επειδή έπαιρνε τη λήψη από το άλλο,

και δεν θυμάμαι ποιος το τράβηξε αυτό.

Θα το δώσω στο Τζιμ, γιατί του αξίζει ένα χτύπημα στην πλάτη.

(Γέλια)

Εντάξει. Και τώρα η μεταμόρφωση του Τιτανικού.

Σ' αυτό αναφερόμουν, όπου βασικά ήθελα

να μεταφερθώ μαγικά από τη μία μορφή του Τιτανικού στην άλλη.

Θα παίξω τη σκηνή μία φορά.
(Μουσική)

(Μουσική)

Και αυτό που ήλπιζα είναι απλά να λιώνει μπροστά σου.

Γκλόρια Στιούαρτ: Αυτή ήταν η τελευταία φορά που ο Τιτανικός είδε το φως της ημέρας.

ΡΛ: Οπότε έκανα άλλη μία προβολή

όπου κατέγραφα

που κοίταζα, ή που κοιτάζαμε,

και φυσικά κοιτάζετε τα δύο άτομα στην πλώρη του πλοίου

και μετά, σε κάποιο σημείο

αλλάζω την περιφέρεια της λήψης,

την αλλάζω, μεταμορφώνεται στο σκουριασμένο ναυάγιο,

και το έπαιζα κάθε μέρα, και βρήκα

ακριβώς τη στιγμή που σταμάτησα να τους κοιτάζω

και άρχισα να προσέχω το υπόλοιπο σκηνικό,

και τη στιγμή που κουνήθηκε το μάτι μου, τη σημειώσαμε στο βίντεο.

Τη στιγμή που κουνήθηκε το μάτι μου, αμέσως άρχισα

να τους αλλάζω, οπότε με κάποιο τρόπο σας ξέφυγε

πού ξεκίνησε και πού σταμάτησε.

Θα σας το δείξω μία ακόμη φορά.

(Μουσική)
Γίνεται κυριολεκτικά χρησιμοποιώντας αυτό

που ο εγκέφαλός μας κάνει φυσικά, δηλαδή, μόλις μετατοπιστεί

η προσοχή σας, κάτι αλλάζει, και μετά άφησα

αυτό το μαντήλι να αιωρείται, γιατί ήθελα να είναι

μία στοιχειωμένη σκηνή, να νιώθεις ότι είναι ακόμα στο ναυάγιο.

Εκεί θάφτηκαν για πάντα.

Ή κάτι τέτοιο. Απλά το σκαρφίστηκα.

(Γέλια)

Κατά σύμπτωση, ήταν η τελευταία φορά που είδα κι εγώ το φως της ημέρας.

Είχε πολλή δουλειά η ταινία.
(Γέλια)

Ο «Χιούγκο Καμπρέ» είναι άλλη μία ενδιαφέρουσα ταινία,

διότι έχει σαν θέμα της τα εφέ στις ταινίες.

Το πώς ο εγκέφαλός μας ξεγελιέται ώστε να βλέπουμε μια εμμονή

ενός οράματος που δημιουργεί μια κινηματογραφική ταινία,

και ένα από τα πράγματα που είχα να κάνω, δηλαδή εμείς--

ο Σάσα Μπάρον Κοέν είναι ένας πολύ έξυπνος τύπος, κωμικός,

και ήθελε να αποδώσει ουσιαστικά ένα φόρο τιμής

στον Μπάστερ Κίτον και τις χονδροειδείς πλάκες, και ήθελε

το στήριγμα του ποδιού του να πιαστεί σε ένα κινούμενο τρένο.

Πολύ επικίνδυνο, σχεδόν αδύνατο, και ειδικά

στα σκηνικά μας, γιατί δεν υπάρχει τρόπος να κουνήσεις

αυτό το τρένο που εφαρμόζει τόσο στριμωχτά στο σκηνικό.

Θα σας δείξω τη σκηνή, ουσιαστικά χρησιμοποίησα

το τέχνασμα που ταυτίστηκε με τον Σεργκέϊ Άϊζενσταϊν,

δηλαδή, αν εάν έχετε μια κάμερα που κινείται μαζί μ' ένα κινούμενο αντικείμενο,

αυτό που είναι ακίνητο φαίνεται να κινείται,

και αυτό που κινείται φαίνεται να είναι σταματημένο,

οπότε το τρένο στην ουσία δεν κινείται καθόλου,

αυτό που κινείται είναι το πάτωμα.

Αυτή είναι η σκηνή. Αυτό είναι ένα μικρό βίντεο

του τι βλέπετε εκεί, είναι μια μικρή δοκιμή μας,

αυτό βλέπετε στην πραγματικότητα,

και το βρήκα ενδιαφέρον, γιατί μέρος του αφιερώματος

στην ίδια την ταινία ήταν το να σκαρφιστείς

αυτό το ευφυές τέχνασμα, για το οποίο δεν μπορώ να καυχηθώ εγώ.

Πολύ θα το 'θελα, αλλά δεν μπορώ, γιατί εφευρέθηκε

το 1910 περίπου, τουλάχιστο έτσι είπα στον Μάρτι,

και είναι ένα από αυτά τα τρικ

που σου είναι δύσκολο να καταλάβεις, μέχρι να τα δεις στην πράξη

και του είπα τι επρόκειτο να κάνω και μου απάντησε,

«Για να καταλάβω. Αυτό το πράγμα με τις ρόδες;

Αυτό δεν κινείται».

(Γέλια) (Χειροκρότημα)

«Και αυτό που δεν έχει ρόδες, αυτό κινείται».

Ακριβώς
(Γέλια)

Ερχόμαστε στο επόμενο και τελευταίο --

Ο Μάρτι δεν θα το δει αυτό, έτσι;
(Γέλια)

Αυτό δεν προβάλλεται έξω από --
(Γέλια)

Το επόμενο τρικ, είναι κάτι σαν

όλα σε μία λήψη. Είναι ένας πολύ κομψός τρόπος να πεις μια ιστορία

ειδικά όταν ακολουθείς κάποιον σ' ένα ταξίδι,

και αυτό το ταξίδι λέει κάτι

για την προσωπικότητά του, με πολύ συνοπτικό τρόπο,

και αυτό που θέλαμε να πετύχουμε με τη σκηνή από «Τα καλά παιδιά»,

μία από τις καλύτερες σκηνές όλων των εποχών,

είναι μία ταινία του Μάρτιν Σκορτσέζε, που ακολουθεί τον Χένρι Χιλ

σε κάτι που μοιάζει με γκανγκστερικό περίπατο

στην Κοπακαμπάνα, όπου του φέρονται με ένα «ειδικό» τρόπο.

Ήταν ο άρχοντας του Σύμπαντός του, και θέλαμε ο Χιούγκο

να δίνει τα ίδια συναισθήματα, έτσι δημιουργήσαμε αυτή τη σκηνή.

(Μουσική)

Αυτός είναι ο Χιούγκο.
(Μουσική)

Και πιστεύαμε ότι αν κουνούσαμε την κάμερα μαζί του,

θα νιώθαμε πώς είναι να είσαι αυτό το αγόρι

το οποίο είναι ο άρχοντας του σύμπαντός του,

και το σύμπαν του είναι πίσω απ' τις σκηνές

στα έγκατα του συγκεκριμένου σιδηροδρομικού σταθμού

όπου μόνο αυτός μπορεί πραγματικά να πλοηγηθεί

με το δικό του τρόπο, κι έπρεπε να το κάνουμε να φαντάζει

φυσιολογικό, ένα είδος καθημερινότητας,

άρα η ιδέα να γίνει αυτό ως ένα πλάνο ήταν πολύ σημαντική,

και φυσικά να το γυρίσουμε σε τρισδιάστατη εικόνα,

που χρειάζεται μια τεράστια κάμερα, κρεμασμένη από μία γιγαντιαία ράβδο,

και θέλαμε να πάρουμε μια λήψη με steadicam (σύστημα σταθεροποίησης λήψης σε κίνηση)

που να δίνει την ίδια αίσθηση

με τη σκηνή στα «Καλά παιδιά».

Τώρα θα δείτε στην πραγματικότητα πώς το φτιάξαμε.

Είναι στην ουσία 5 διαφορετικές σκηνές, γυρισμένες σε 5 διαφορετικές χρονικές στιγμές

με δυο διαφορετικά αγόρια.

Η μία στα αριστερά, όπου τελειώνει η λήψη,

και η άλλη στα δεξιά όπου συνεχίζει,

κι εδώ αλλάζουμε αγόρια, πάμε από τον Άσα Μπάτερφιλντ

που είναι ο σταρ της ταινίας, στο σωσία του.
(Μουσική)

Δεν θα πω στον κασκαντέρ του. Αυτή είναι μια τρελή εξέδρα που

κατασκευάσαμε για το σκοπό αυτό.
(Μουσική)

και τώρα είμαστε στο σκηνικό νούμερο 3

και τώρα θα πάμε

στην τελευταία στιγμή της σκηνής που είναι

η σκηνή steadicam. Όλα τα άλλα γυρίστηκαν με γερανούς

και άλλα τέτοια, και στη κυριολεξία γυρίστηκαν

σε 5 διαφορετικά σκηνικά, με δύο διαφορετικά αγόρια, σε διαφορετικές στιγμές,

κι έπρεπε να μοιάζει σαν να ήταν όλο μία λήψη,

και αυτό που με χαροποίησε ιδιαίτερα ήταν ότι

πήρε τις καλύτερες κριτικές που είχα ποτέ,

και ένοιωθα περήφανος όταν τέλειωσα

που σημαίνει ότι δεν πρέπει ποτέ να νιώθεις περήφανος για τέτοια πράγματα.

Αλλά ήμουν υπερήφανος γι' αυτό, και πήγα σε ένα φίλο μου

και του είπα: «Ξέρεις, αυτή ίσως είναι

η σκηνή με τις καλύτερες κριτικές που έχω πάρει ποτέ.

Ποιος νομίζεις ότι ήταν ο λόγος;

Και μου απάντησε: «Επειδή κανείς δεν ξέρει

ότι είχες οποιαδήποτε σχέση μ' αυτό».

(Γέλια)

Επομένως, θέλω μόνο να πω ευχαριστώ

και αυτή ήταν η παρουσίασή μου για εσάς.
(Χειροκρότημα)

(Χειροκρότημα)