97% Owned - Positive Money Directors Cut

To join the campaign to democratise money see http://www.positivemoney.org.uk/97percent

When money drives almost all activity on the planet, it's essential that we understand it. Yet simple questions often get overlooked - questions like: where does money come from? Who creates it? Who decides how it gets used? And what does that mean for the millions of ordinary people who suffer when money and finance breaks down?

97% Owned is a new documentary that reveals how money is at the root of our current social and economic crisis. Featuring frank interviews and commentary from economists, campaigners and former bankers, it exposes the privatised, debt-based monetary system that gives banks the power to create money, shape the economy, cause crises and push house prices out of reach. Fact-based and clearly explained, in just 60 minutes it shows how the power to create money is the piece of the puzzle that economists were missing when they failed to predict the crisis.

Produced by Queuepolitely and featuring Ben Dyson of Positive Money, Josh Ryan-Collins of The New Economics Foundation, Ann Pettifor, the "HBOS Whistleblower" Paul Moore, Simon Dixon of Bank to the Future and Nick Dearden from the Jubliee Debt Campaign, this is the first documentary to tackle this issue from a UK-perspective, and can be watched online now.

ΑΦΗΓΗΤΡΙΑ: Πώς δημιουργείται το χρήμα; Από πού προέρχεται; Ποιός οφελείτε;

Και ποιόν σκοπό υπηρετούν;

ΦΩΝΑΖΟΝΤΑΣ: Κάντε πίσω γ*νοι Ναζί!

Τί είναι το χρηματοπιστωτικό σύστημα; Τί είναι το χρήμα πίσω από το χρηματοπιστωτικό σύστημα;

ΑΦΗΓΗΤΡΙΑ: Για αιώνες, οι μηχανισμοί του χρηματοπιστωτικού συστήματος παρέμειναν κρυφοί από

τα αδιάκριτα μάτια του λαού. Ωστόσο, οι επιπτώσεις τους σε εθνικό και διεθνές επίπεδο είναι ίσως απόλυτες.

Γι αυτό και είναι το χρηματοπιστωτικό σύστημα που παρέχει τα θεμέλια της διεθνούς κυριαρχίας

όπως και του εθνικού ελέγχου.

ΤΡΑΓΟΥΔΩΝΤΑΣ: Ποιανών οι δρόμοι; Δικοί μας δρόμοι!

ΑΦΗΓΗΤΡΙΑ: Σήμερα, καθώς τα ίδια αυτά θεμέλια σείονται από τις οικονομικές κρίσεις, η ανάγκη να ανοίξει

ένας ειλικρινής διάλογος για το μέλλον του χρηματοπιστωτικού συστήματος, δεν υπήρξε ποτέ μεγαλύτερη.

Αυτή η οικονομική κρίση είναι σαν καρκίνος. Αν απλά περιμένεις σκεπτόμενος ότι θα περάσει

αυτή θα εξαπλώνεται όπως ο καρκίνος και θα είναι πολύ αργά για να αντιμετωπιστεί.

Αυτό που λέω σε όλους είναι προετοιμαστείτε.
Αυτή δεν είναι εποχή για ευχολόγια

ότι η κυβέρνηση θα τα βγάλει πέρα. Οι κυβερνήσεις δεν κυβερνούν τον κόσμο...

Η Goldman Sachs κυβερνά τον κόσμο.

"Είμαστε στα πρόθυρα μιας τέλειας καταιγίδας".

ΑΦΗΓΗΤΡΙΑ: Στον αντίποδα βρίσκονται ριζωμένα διευθαρμένα συμφέροντα που λυμαίνονται τους διαδρόμους της εξουσίας

και που δεν υπάρχει λόγος να παραιτηθούν από τα προνόμια καθώς αισθάνονται ότι δικαίως αξίζουν να κατέχουν.

ΝΤΕΙΒΙΝΤ ΚΑΜΕΡΟΝ: Έχει κάποιο μεταρρυθμιστικό σχέδιο για το δημόσιο σύστημα υγείας? [SHOUT: Όχι!] Έχει κάποιο

μεταρρυθμιστικό για την αστυνομία; [Όχι!] Έχει κάποιο σχέδιο για τη μείωσει του ελλείμματος; [Όχι!]

ΟΜΙΛΗΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ ΤΩΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΩΝ: Στη τάξη! Αταξία!
Στη τάξη! Προσπαθήστε να ηρεμήσετε και να

φέρεστε σαν ενήλικοι. Και αν σας ξεπερνάει και δεν μπορείτε, εγκαταλείψτε την αίθουσα. Περάστε έξω, θα τα

καταφέρουμε χωρίς εσάς!

"Αυτός είναι ο σταθμός σίτισης των τραπεζών ζόμπι".

Δεν είναι σύμπτωση ότι η οικονομική άνθηση όπως και η χρεοκοπία έγιναν πραγματικό κυκλικό φαινόμενο

γύρω στα 1700 όταν ο Γουίλιαμ Πάτερσον ίδρυσε την Τράπεζα της Αγγλίας.

"Φάτε τη! Φάτε τη!"

ΟΜΙΛΗΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ ΤΩΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΩΝ: Αυτή έιναι απαράδεκτη συμπεριφορά σε ότι αφορά τη δημόσια... Όχι

δεν είναι αστείο! μόνο στο μυαλό σας είναι αστείο. Δεν είναι καθόλου αστείο, είναι επαίσχυντο.

ΤΡΑΓΟΥΔΩΝΤΑΣ: Επανάσταση! Επανάσταση!

ΑΦΗΓΗΤΡΙΑ: Το σύστημα είναι εγγενώς ασταθές σαν αποτέλεσμα της

διεθνούς εξουσίας που παρέχει στα κυρίαρχα μέρη, στην καρδιά των οποίων βρίσκεται η ιδέα του πως μπορώ να πάρω κάτι

από το τίποτα.

Στατιστικές αναλύσεις δείχνουν ότι κάθε φορά που μια αυτοκρατορία βρίσκεται κοντά στο τέλος της,

το νόμισμά της απαξιώνεται.

Δεν υπάρχει κανένας οδηγός στο πώς όλο αυτό το σύστημα λειτουργεί. Για παράδειγμα, ερευνητές

στο BBC δουλεύοντας για το ντοκυμαντέρ του Ρόμπερτ Πέστον, πήγαν στην Τράπεζα της Αγγλίας και είπαν,

"μπορείτε να μας δώσετε ένα εγχειρίδιο για το πώς δημιουργείται το χρήμα"; Και εκείνοι απλά είπαν "όχι".

ΑΦΗΓΗΤΡΙΑ: Αυτό το ντοκυμαντέρ θα ερευνήσει και θα εξηγήσει αυτό το συνεχώς μεταβαλλόμενο σύστημα, και

την επίδραση που έχει σε εθνικό και διεθνές επίπεδο.

Κατεχόμενο 97%

Πως δημιουργείται το χρήμα

Χαρτονομίσματα και κέρματα

Το 2010 η συνολική εισροή χρήματος στο Ην. Βασίλειο ανήλθε στα 2,15 τρισ. στερλίνες.

2,6% του ποσού αυτού ήταν μετρητό χρήμα. 53,5 δισ. στερλίνες.

Τα υπόλοιπα, 2,1 τρισ. ή 97,4% της συνολικής εισροής χρήματος ήταν ψηφιακό χρήμα των εμπορικών τραπεζών.

Το 3% του χρήματος δημιουργείται μέσω της Κεντρικής Τράπεζας και το χρήμα αυτό κατ' ουσίαν, αν πχ δημιούργησες

μια σημείωση (χαρτονόμισμα) 10 δισ. στερλινών θα μπορούσες να τη πουλήσεις σε μία τράπεζα για να τη μεταφέρει στα ΑΤΜ της

και τότε η τράπεζα θα έπρεπε να ξεπληρώσει αυτά τα 10 δισ. ή να τα αγοράσει για 10 δισ. Δεν θα χρεονόταν κανένας τόκος σε

αυτά τα χρήματα όμως τότε αυτά τα χρήματα ουσιαστικά θα μεταφέρονταν στο Λογιστήριο του Κράτους και θα ήταν μια μορφή

αύξησης κεφαλαίου για το κρατικό ταμείο. Αυτό ονομάζεται 'έσοδο νομισματοκοπής'.

Έσοδο νομισματοκοπής: Το κέρδος που έχει μια κυβέρνηση εκδίδοντας χρήμα. Η διαφορά ανάμεσα στην ονομαστική αξία

των χαρτονομισμάτων και των κερμάτων και αυτής του κόστου παραγωγής τους.

Όταν η Τράπεζα της Αγγλίας δημιουργεί μια σημείωση των 10 λιρών, της κοστίζει 3 ή 4 πέννες προκειμένου να

τη τυπώσει και να τη πουλήσει στις εμπορικές τράπεζες στην ονομαστική αξία των 10 λιρών,

έτσι το κέρδος, η διαφορά ανάμεσα στο τύπωμα της σημείωσης και την πώλησή της για 10 λίρες

πηγαίνει κατευθείαν στο Λογιστήριο του Κράτους. Έτσι, στη πράξη όλο το κέρδος που έχουμε από τη δημιουργία τυπωμένου

χρήματος, τραπεζικών χαρτονομισμάτων, πηγαίνει στο Λογιστήριο του Κράτους και ελλατώνει το ποσό φόρων που πρέπει να πληρώσουμε.

Τα τελευταία 10 χρόνια, 18 δισ. στερλίνες συγκεντρώθηκαν με αυτό τον τρόπο.

ΑΦΗΓΗΤΡΙΑ: Το 1948 τα χαρτονομίσματα και τα κέρματα αποτελούσαν το 17% της συνολικής προσφοράς χρήματος. Αυτός ήταν

ένας παράγοντας που συνέβαλε στην ικανότητα του κράτους να χρηματοδοτεί την μεταπολεμική ανασυγκρότηση

συμπεριλαμβανομένης και της εγκαθίδρυσης του δημοσίου συστήματος υγείας.

Σε μόλις 60 χρόνια τα χαρτονομίσματα και τα κέρματα βούλιαξαν σε λιγότερο του 3%.

Πριν το 1844 τα χαρτονομίσματα δημιουργούνταν από ιδιωτικές τράπεζες και το κράτος δεν κέρδιζε

από την δημιουργία τους.

Στα 1840 δεν υπήρχε νομοθεσία να μην επιτρέπει στις τράπεζες να κόβουν δικά τους χαρτονομίσματα. Έτσι

συνήθιζαν να εκδίδουν χάρτινες σημειώσεις αντιπροσωπευτικές του τι είχαν στους τραπεζικούς λογαριασμούς. Αντί

να πας να βγάλεις τα βαριά σου μεταλλικά νομίσματα από την τράπεζα και να πληρώσεις κάποιον με αυτά,

μπορούσες να πάρεις τη σημείωσή σου (επιταγή) που έγραφε πόσα λεφτά έχεις στην τράπεζα και να τη δώσεις

σε κάποιον ώστε να τη χρησιμοποιήσει ώστε να πάει εκείνος να βγάλει τα νομίσματα από τις τράπεζες.

Με τον καιρό αυτές οι χάρτινες σημειώσεις έγιναν τόσο καλές όσο και τα χρήματα. Ο κόσμος θα χρησιμοποιούσε

τραπεζικές σημειώσεις αντί να πηγαίνει να βγάζει πραγματικό χρήμα από την τράπεζα και προφανώς όταν οι τράπεζες

συνειδητοποίησαν ότι αυτό που δημιούργησαν έγινε η κυρίαρχη μορφή χρήματος στην οικονομία,

συνειδητοποίησαν ότι δημιουργώντας όλο και περισσότερες σημειώσεις θα μπορούσαν να τους αποφέρουν κέρδη.

Μπορούν απλά να τυπώνουν μερικές νέες σημειώσεις, να τις δανείζουν και να καρπώνονται τον τόκο τους. Έκαναν ακριβώς

αυτό μέχρι τα 1840. Μετά τα 1840 το τράβηξαν λίγο παραπάνω το

σκοινί και δημιούργησαν πληθωρισμό που αποσταθεροποίησε την οικονομία. Έτσι το 1844, η συντηρητική κυβέρνηση του

Ρόμπερτ Πιλ πέρασε νόμο που πρακτικά έπαιρνε την εξουσία κοπής χρήματος από τις εμπορικές τράπεζες

και το έδινε πάλι πίσω στο κράτος. Έτσι από τότε η Τράπεζα της Αγγλίας είναι ο μόνος εξουσιοδοτημένος

θεσμός να δημιουργεί χαρτονομίσματα. Από τότε έχουν πλέον όλα γίνει ψηφιακά

και ότι τώρα χρησιμοποιούμε σαν χρήμα είναι ψηφιακοί αριθμοί που εμπορικές τράπεζες μπορούν να δημιουργούν από το τίποτα.

Το πρόβλημα σε αυτή τη νομοθεσία ήταν ότι δεν συμπεριέλαβαν τις καταθέσεις, τις καταθέσεις όψεως

των ιδιωτών που κρατούν οι τράπεζες, ή τα χρήματα σε ηλεκτρονική μορφή που είναι ουσιαστικά

αυτές οι ίδιες καταθέσεις. Σήμερα το περισσότερο κυκλοφορούν χρήμα είναι σε ηλεκτρονική μορφή,

είναι καταθέσεις όψεως που κάθονται στους τραπεζικούς λογαριασμούς μας. Αρα με έναν τρόπο αυτή η νομοθεσία

θα πρέπει να προσαρμοστεί με τις εξελίξεις στο ηλεκτρονικό χρήμα και στον τρόπο που λειτουργούν στη πράξη οι τράπεζες.

ΑΦΗΓΗΤΡΙΑ: Τα χρήματα που κρατούνται στις τράπεζες ονομάζονται καταθέσεις όψεως. Αυτός είναι ένας λογιστικός όρος

που χρησιμοποιούν οι τράπεζες όταν δημιουργούν πίστωση. Ακολουθούν την ίδια διαδικασία και όταν

δημιουργούν δάνεια. Όλα τα χρήματα που κρατούνται σε τραπεζικούς λογαριασμούς έιναι λογιστικές εγγραφές.

Χρήμα εμπορικών τραπεζών

Η πραγματικότητα τώρα είναι ότι το περισσότερο
χρήμα δεν είναι χαρτί ή κέρμα, είναι ψηφιακό.

Είναι απλά αριθμοί σε έναν ηλ. υπολογιστή. Είναι η χρεωστική σου κάρτα Visa, είναι η ηλεκτρονική σου κάρτα

του ΑΤΜ. Αυτό είναι, πλαστικό είναι. Είναι αριθμοί σε ένα σύστημα υπολογιστών, μεταφέρεις χρήματα

από τον έναν υπολογιστή στον άλλον, είναι όλο μια βάση δεδομένων και αυτό το ψηφιακό χρήμα είναι

που τώρα χρησιμοποιούμε για τις πληρωμές μας, είναι ότι πραγματικά χρησιμοποιούμε για να λειτουργεί η οικονομία.

Νομίζω αρκετός κόσμος στο Ην. Βασίλειο πιθανότατα
πιστεύει ότι η κυβέρνηση ή η Κεντρική Τράπεζα

έχει τον έλεγχο του περισσότερου των χρημάτων σε κυκλοφορία
και ότι εκδίδει νέο χρήμα στην αγορά, όμως δεν συμβαίνει

κάτι τέτοιο. Οι εμπορικές τράπεζες είναι αυτές που δημιουργούν και θέτουν σε κυκλοφορία την μεγάλη πλειονότητα του νέου

χρήματος και που επίσης αποφασίζουν πως θα κατανεμηθεί.

Αν οι εγκληματίες δεν μπορούν να τυπώσουν χρήμα γιατί μπορούν οι τράπεζες;

ΑΦΗΓΗΤΡΙΑ: Η επίσημη ορολογία για αυτή τη λογιστική εγγραφή είναι "χρήμα εμπορικών τραπεζών".

Όταν οι τράπεζες εκδίδουν δάνεια στο κοινό, δημιουργούν νέο χρήμα των εμπορικών τραπεζών. Όταν ένας πελάτης

αποπληρώνει ένα δάνειο, οι εμπορικές τράπεζες καταστρέφονται. Οι τράπεζες κερδίζουν από τον τόκο.

Υπάρχουν πολλές παρανοήσεις για το πώς λειτουργούν οι τράπεζες. Υπήρξε μια δημοσκόπηση του

Κέντρου Κόμπντεν όπου ρωτήθηκε ο κόσμος πώς πιστεύει πως λειτουργούν οι τράπεζες στη πράξη. Γύρω στο

30% του κοινού πιστεύει πως όταν καταθέτεις τα χρήματα σου στη τράπεζα απλά μένουν εκεί

και είναι ασφαλή όπως ακριβώς καταλαβαίνεις από μικρό παιδί που είχες ένα γουρουνάκι για κουμπαρά και τη δύκολη ώρα τον

άνοιγες. Έτσι πολλοί άνθρωποι έχουν αυτή την ιδέα για τις τράπεζες, ότι είναι ασφαλείς στο να σου κρατούν τα χρήματα

ώστε να βρίσκονται εκεί όποτε τα χρειάζεσαι. Αλλοι, Το υπόλοιπο 60% των ανθρώπων υποθέτουν ότι όταν

βάζεις χρήματα στη τράπεζα, είναι ακριβώς αυτά που μεταφέρονται σε κάποιον που θέλει να τα δανειστεί.

Έτσι έχεις πχ μια συνταξιούχο που συνεχώς μαζεύει χρήματα
σε ολόκληρη τη ζωή της και τότε οι αποταμιεύσεις μιας ζωής

έχουν δανειστεί σε εναν νέο άνθρωπο που θέλει να αγοράσει ένα σπίτι. Στην πραγματικότητα πάντως οι τράπεζες

δεν λειτουργούν έτσι.

"Ουσιαστικά είναι ένα λογιστικό τρίκ. Οι τράπεζες δημιουργούν χρήμα. Δεν το δανείζουν ...όταν μια τράπεζα βγάζει αυτό που

ονομάζεται δάνειο, ουσιαστικά υποκρίνεται ότι κατέθεσες τα χρήματα...πρέπει να ευφεύρει την οφειλή... έτσι δημιουργείται

η προσφορά χρήματος" (καθηγ. Ρίτσαρντ Βέρνερ)

Αυτή τη στιγμή η δημιουργία και ο έλεγχος του χρήματος στο Ην. Βασίλειο βρίσκονται στα χέρια κυρίως των ιδιωτικών τραπεζών.

Περίπου το 97 με 98% του χρήματος που δημιουργείται, μπορείς να το πείς "χρεωστικό χρήμα", τραπεζικό χρέος, καθώς

εκδίδεται από τις τράπεζες και τίθεται σε κυκλοφορία κυρίως με τη μορφή δανείων. Αυτό είναι ένα δεδομένο

ελάχιστα κατανοητό.

Δεν είναι θεωρία συνομωσίας. Δεν είναι περιθωριακή θεωρία, είναι ο τρόπος που η Τράπεζα της Αγγλίας περιγράφει τη

διαδικασία. Όταν οι τράπεζες εκδίδουν δάνεια δημιουργούν νέο χρήμα.

Κάποιοι οικονομολόγοι θα αντιληφθούν τον τρόπο που λειτουργεί το νομισματικό σύστημα, αλλά αν δεν καταλάβεις

τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το χρήμα και νομίζεις πως ολονών οι αποταμιεύσεις θα λειτουργήσουν σωστά

για την οικονομία. Αυτό που στη πραγματικότητα συμβαίνει όταν αντιλλαμβάνεσαι πώς δουλεύει το χρηματοπιστωτικό σύστημα

είναι ότι αν όλοι αρχίσουν να αποταμιεύουν τα χρήματα, τότε η οικονομία βουλιάζει και έχουμε ύφεση.

Έτσι αρκετοί οικονομολόγοι δεν έχουν ολοκληρωμένη εικόνα του πεδίου τους. Δεν κατανοούν όλα τα στοιχεία

του συστήματος. Βασίζονται σε υποθέσεις, σε λήψη γνώσης χωρίς στη πράξη να εμβαθύνουν στις

λεπτομέρειες. Και το χρήμα είναι στο κέντρο της οικονομίας.
Αν δεν κατανοείς από πού προέρχεται,

ποιός το δημιουργεί και πότε δημιουργείται, τότε πώς μπορείς

να κατανοήσεις ολόκληρη την οικονομία;

Όταν η μεγάλη πλειονότητα του χρήματος που χρησιμοποιούμε σήμερα δεν είναι μετρητό αλλά ηλεκτρονικό, τότε

οποιοσδήποτε το δημιουργεί, κατανοεί και τις διαδικασίες παραγωγής αυτού του χρήματος και

προφανώς η δημιουργία ηλεκτρονικού χρήματος είναι πολύ πιο προσοδοφόρα από τη δημιουργία μετρητού

επειδή δεν έχει κανένα απολύτως κόστος παραγωγής. Έτσι
ενώ είχαμε 18 δισ. κέρδος σε όλη αυτή τη δεκαετία

από την δημιουργία χρήματος, οι τράπεζες στη πράξη δημιούργησαν 1,2 τρισ. στερλίνες.

Μεταξύ 1998 και 2007 η εισροή χρήματος του Ην. Βασιλείου τριπλασιάστηκε. 1,2 τρισ. στερλίνες δημιουργήθηκαν από

τράπεζες, ενώ 18 δισ. δημιουργήθηκαν από το Δημόσιο Ταμείο.

Πολύς κόσμός νομίζει πως όταν λέω κάτι τέτοιο ή λες εσύ κάτι τέτοιο ή όταν το Positive Money το λέει ότι

είμαστε όλοι ένα μάτσο τρελοί. Όταν όμως στις 9 Μαρτίου του 2009, ο πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Κεντρικής Τράπεζας των

ΗΠΑ (FED), Μπεν Μπερνάνκι έδωσε την πρώτη τηλεοπτική συνέντευξη προέδρου της FED όλων των εποχών , δεν είχε ποτέ

άλλοτε δώσει συνέντευξη πρόεδρος της Κεντρικής Τράπεζας των ΗΠΑ παρά μόνο τότε, μια μέρα πριν σώσει από χρεοκοπία με το να

εγγυηθεί 160 δισ. δολάρια στην AIG, η οποία είναι ασφαλιστική εταιρεία, ούτε καν τράπεζα.

Τότε οι δημοσιογράφοι τον ρώτησαν: "Τώρα κύριε Μπερνάνκι

πού βρήκατε 160 δισ. να σώσετε την AIG";

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Είναι χρήματα των φορολογουμένων αυτά που ξοδεύει η Ομοσπονδιακή Κεντρική Τράπεζα;

ΜΠΕΡΝΑΝΚΙ: Δεν είναι χρήματα από τη φορολογία. Οι τράπεζες έχουν λογαριασμούς με τη FED, με τον ίδιο τρόπο

που εσείς έχετε με τις εμπορικές τράπεζες. Έτσι για
να δανείσουμε σε μια τράπεζα απλώς χρησιμοποιούμε τον

ηλ.υπολογιστή για να σημειώσουμε μέχρι το όριο που έχουν στον λογαριασμό τους με τη FED. Έτσι είναι κοντά, αν και

όχι το ίδιο ακριβώς, στην έκδοση νέου χρήματος παρά στον δανεισμό.

Βρήκα αυτή την ομιλία στις αρχές περίπου του
Αυγούστου του 2009

8-9 μήνες πριν τις προεδρικές εκλογές χτυπώντας έκτοτε πόρτες να προσπαθώ να εξηγώ πώς

λειτουργεί το σύστημα έκδοσης χρήματος, υπάρχει μια σχεδόν εσωτερικά χτισμένη άρνηση του κόσμου να δεχτεί

μια τέτοια περίεργη κατάσταση θα μπορούσε όντως να υφίσταται.
"Α όχι, δεν μπορεί να είναι δυνατόν. Τι εννοείς;

δεν γίνεται... οι τράπεζες; πώς μπορούν; δεν μπορούν να δημιουργήσουν χρήμα από κοπανιστό αέρα. Είναι γελοίο.

Δεν μπορούν να το κάνουν αυτό. Δανείζουν απλά το χρήμα των καταθετών τους". Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν μια ιδέα για

το πως είναι το χρήμα. Είναι συνηθισμένοι από το πώς οι ίδιοι το χειρίζονται και προσπαθούν να εφαρμόσουν αυτή τους την

αντίληψη, του τρόπου που λειτουργεί το νοικοκυριό τους, σε επίπεδο εθνικής οικονομίας. Και ασφαλώς

δεν λειτουργεί. Δεν λειτουργεί καθόλου έτσι.

ΑΦΗΓΗΤΡΙΑ: Μέχρι το 2008 το συνολικό χαρτοφυλάκιο δανείων που οι τράπεζες είχαν δημιουργήσει, γνωστό και ως χρήμα εμπορικών

τραπεζών, ανερχόταν στα 2 τρισ. στερλίνες.

Έως το 1982 ο λόγος των χαρτονομισμάτων και κερμάτων σε σχέση με τις καταθέσεις των τραπεζών ήταν 1/12.

Μέχρι το 2010 ο λόγος αυτός είχε αυξηθεί σε 1/37, αυτό σημαίνει ότι για κάθε λίρα δημιουργημένη από το Ταμείο

του Κράτους, υπήρχαν 37 λίρες δημιουργημένες από τις τράπεζες.

Για τα δέκα χρόνια πριν την κρίση του 2007, η εισροή χρήματος από τις εμπορικές τράπεζες του Ην. Βασιλείου επεκτάθηκε

από 7% περίπου σε 10% κάθε χρόνο.

Ένας ρυθμός ανάπτυξης 7% είναι το ισοδύναμο του διπλασιασμού της εισροής χρήματος κάθε 10 χρόνια.

ΝΤΑΙΣΟΝ: Το ποσό των χρημάτων που δημιουργούν από το τίποτα είναι πραγματικά απίστευτο, 1,2 τρισ. τα

10 τελευταία χρόνια. Αυτά τα χρήματα διανέμονται βάσει των

προτεραιοτήτων του τραπεζικού τομέα, όχι αυτών της κοινωνίας.

Από το 1980 Ο ίδιος ο τραπεζικός τομέας αναπτύχθηκε από τα 2,3 τρισ. δολάρια στα 40 τρισ. βάσει ενεργητικού.

Το 1980, παγκοσμίως τα τραπεζικά ενεργητικά άξιζαν 20 φορές, όσο κόστιζε τότε, η παγκόσμια οικονομία. Μέχρι το 2006

άξιζαν 75 φορές σύμφωνα με τον ΟΗΕ.

ΑΦΗΓΗΤΡΙΑ: Όπως δείχνει το επόμενο γράφημα, το σύνολο του ενεργητικού των τραπεζών του Ην. Βασιλείου ως ποσοστό του

ΑΕΠ παρέμενε σχετικά σταθερό στα 50-60% μέχρι τα τέλη του '60.

Μετά εκτοξεύθηκε δραματικά.

Και το πραγματικό χρήμα στον κόσμο σήμερα, δεν βγαίνει από την παραγωγή τίποτα απολύτως.

Δημιουργείται απλά από μορφές κερδοσκοπίας. Βασικά βγαίνουν λεφτά από λεφτά. Αυτή είναι μακράν η πιο προσοδοφόρα

οικονομική δραστηριότητα που υπάρχει σήμερα στον κόσμο.

ΑΦΗΓΗΤΡΙΑ: Σήμερα οι τράπεζες δεν είναι πλέον περιορισμένες στο κατά πόσο μπορούν να δανείσουν, και άρα

πόση πίστωση μπορούν να δημιουργήσουν από το τίποτα. Ο μόνος τους περιορισμός είναι η ίδια τους η επιθυμία

να δανείσουν.

ΝΤΑΙΣΟΝ: Υπάρχουν δύο κύρια προβλήματα στο να αφήνουμε τις τράπεζες να δημιουργούν χρήμα. Πρώτον το γεγονός

ότι δημιουργούν αυτό το χρήμα εκδίδοντας δάνεια. Το οποίο

εγγυάται ότι πρέπει όλο το χρήμα της οικονομίας να το δανειζόμαστε από τις τράπεζες.

ΑΦΗΓΗΤΡΙΑ: Ως εκ τούτου, για να έχει μια υγειή και αναπτυσσόμενη οικονομία, η κυβέρνηση πρέπει να θέσει σε

εφαρμογή στρατηγικές που να επιτρέπουν την αέναη αύξηση του χρέους.

Ο μόνος τρόπος που μπορεί η κυβέρνηση να δημιουργήσει περισσότερη αγοραστική δύναμη είναι με το να βάζει τον εαυτό

της και εμάς, σε όλο και περισσότερο χρέος.

ΝΤΑΙΣΟΝ: Το δεύτερο μέγαλο πρόβλημα του να επιτρέπεται στις τράπεζες να δημιουργόυν χρήμα είναι ότι

έχουν κίνητρο να δημιουργούν όλο και περισσότερο. Δημιουργούν με το να εκδίδουν δάνεια ώστε να

καρπώνονται τα μπόνους, τις προμήθειες και άρα το κίνητρο να δανείζουν όσο το δυνατόν περισσότερο.

Πρέπει να αναπτύξεις μια λογική πωλητή. Τι κάνανε;

Στρατολόγησαν έναν "καταπληκτικό τύπο", τον Αντυ Χόρνμπυ,

ο οποίος ήρθε από την Asda, για να μετατρέψει τη τράπεζα σε ένα απλό λιανομάγαζο σαν σουπερμάρκετ.

Αν εμπιστεύεσαι τραπεζίτες να ελέγχουν τη προσφορά

χρήματος, τότε η εισροή χρήματος συνεχώς θα αυξάνεται και θα διογκώνεται ακριβώς όπως και το επίπεδο χρέους,

μέχρι το σημείο της παταγώδους συντριβής, την στιγμή ακριβώς που κάποιος κόσμος δεν θα μπορεί να ξεπληρώσει το χρέος του

και θα πάψει να δανείζεται.

Ακούς πολιτικούς και δημοσιογράφους να λένε ζούμε πέρα από τις δυνατότητές μας και ότι γίναμε

εξαρτημένοι του χρέους. Πρέπει να τιθασεύσουμε τις δαπάνες μας και να ζούμε εντός των δυνατοτήτων μας.

Δεν είναι εφικτό αυτό στο υπάρχον σύστημα. Ο λόγος για τον οποίο είναι τώρα όλοι χρεωμένοι δεν είναι

γιατί δανείζονταν ανεύθυνα. Δεν δανειστήκαμε όλο αυτό το

το χρήμα από ένα στρατό συνταξιούχων που αποταμιεύαν μια ολόκληρη ζωή. Το χρήμα στο σημερινό σύστημα είναι

χρέος. Δημιουργείται όταν οι τράπεζες φτιάχνουν δάνεια. Έτσι, ο μόνος τρόπος σε αυτό το σύστημα να μπορούμε

να έχουμε ρευστότητα στην οικονομία, ο μόνος τρόπος που μπορούμε να έχουμε χρήματα για τις επιχειρήσεις

ώστε να πραγματοποιούν συναλλαγές και εμπόριο, είναι μόνο αν το δανειστούμε όλο από τις τράπεζες.

Και είναι το ακριβώς αντίθετο από αυτό που ο Τόρι Πάρτι

ισχυρίζεται σήμερα, που είναι ότι πρέπει να δημιουργήσεις αποθέματα καταθέσεων πριν βοηθήσεις

το Εθνικό Σύστημα Υγείας. Και επειδή οι οικονομολόγοι έχουν τελείως μπρερδέψει αυτά τα θέματα σε ότι αφορά

ταυτόχρονα τη νομισματική πολιτική όπως και την οικονομική

σκέψη και επειδή ο περισσότερος κόσμος ακόμα πιστεύει στην παλιά αντίληψη ότι πρέπει να αποταμιεύσεις πριν επενδύσεις,

είμαστε στο χάος που βρισκόμαστε σήμερα. Τώρα, ένας από τους λόγους για τον οποίο βρίσκουμε δύσκολη την κατανόηση

του τραπεζικού συστήματος και της δημιουργίας πίστωσης είναι ότι βγαίνουμε από τα πανεπιστήμια άφραγκοι και τρέχουμε

να βρούμε μια δουλειά εργαζόμενοι σαν μαθητευόμενοι ή σαν υδραυλικοί. Δουλεύουμε πραγματικά σκληρά

όλο το μήνα και στο τέλος του, κάποιος μας βάζει λεφτά στον τραπεζικό λογαριασμό, κι έτσι για μας

η λογική είναι: δούλεψε και τότε θα έχεις τα χρήματα, θα έχεις την αποταμίευσή σου. Στην πραγματικότητα δεν θα έπρεπε ποτέ

να έχεις αυτή τη δουλειά αν δεν είχε πρώτα δημιουργηθεί πίστωση. Είναι μία σημαντική εννοιολογική παρανόηση

και δεν είναι απλά κάτι για το οποίο ο κόσμος νιώθει ένοχος.

Ούτε καν οι οικονομολόγοι δεν το κατανοούν αυτό.

ΑΝΝ ΜΠΕΛΣΕΥ: Το χρήμα δεν βγαίνει έτσι απλά από την

οικονομική δραστηριότητα. Πολύς κόσμος έχει φτάσει στο συμπέρασμα ότι αν έχεις επιχειρήσεις

και κόσμο να κάνει πράγματα, ότι με κάποιο τρόπο το χρήμα

προκύπτει από την διαδικασία του κόσμου να επιχειρεί, να φτιάχνει και να αναπτύσει πράγματα, να παράγει

και να πουλάει πράγματα, από τα οποία προκύπτει το χρήμα.

Δεν είναι έτσι, είναι σαν να βάζεις λάδι στο αμάξι. Απλώς πρέπει να το ρίχνεις μέσα.

Όταν βλέπω τον Ντέιβιντ Κάμερον να μιλάει για το πόσο ανάγκη έχουμε μια οικονομία που δεν βασίζεται στο χρέος, αλλά

ότι χρειαζόμαστε μια να βασίζεται στις αποταμιεύσεις, απλά δεν ξέρει τι λέει. Είναι γελοίο.

Είναι απολύτως παράλογο και αυτό δείχνει πλήρη έλλειψη κατανόησης για το πώς στ' αλήθεια δουλεύει

το χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Ξέρεις, υπάρχει ένα παράδοξο με το σημερίνο σύστημα. Αν εμείς ο κόσμος μπούμε σε περισσότερο χρέος,

τότε αυτό θα βάλει περισσότερο ρευστό χρήμα μέσα στην οικονομία και θα έχουμε ανάπτυξη.

Όταν έχεις μεγάλη ανάπτυξη, είναι ευκολότερο να δανειστείς, κι έτσι οι άνθρωποι μπαίνουν σε ακόμα μεγαλύτερο χρέος.

Και τελικά αυτός ο κύκλος συνεχίζεται. Γίνεται όλο και πιο εύκολο να χρεωθείς μέχρι που κάποιοι άνθρωποι

βρίσκονται υπερχρεωμένοι και χρεοκοπούν. Δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν τα χρέη και την υποθήκη τους. Αυτό

ήταν που πρωτίστως συνέβει στα ενυπόθηκα δάνεια των ΗΠΑ. Και έπειτα αυτό φέρνει ένα κύμα χρεοκοπιών

που θα αναταράξει ολόκληρη την οικονομία. Οι τράπεζες κηρύσσουν πτώχευση. Έπειτα βρίσκονται μέσα

σε χρηματοπιστωτική κρίση και σταματούν να δανείζουν.

Υπερδάνειζαν κατά την οικονομική έξαρση και τώρα σταματούν και αυτό κάνει την ύφεση ακόμα χειρότερη.

Οι άνθρωποι χάνουν τις δουλειές τους και γίνονται ακόμα πιο εξαρτημένοι από το χρέος απλά και μόνο για να επιβιώσουν.

Ξέρετε έχουμε ένα σύστημα στο οποίο πρέπει να δανείζεσαι για να έχεις μια οικονομία.

Πρέπει να είμαστε χρεωμένοι στις τράπεζες. Αυτό εγγυάται τεράστια κέρδη για τις τράπεζες.

ΑΦΗΓΗΤΡΙΑ: Αυτός είναι ο κύκλος της ραγδαίας ανόδου με τη χρεοκοπία.

ΓΚΟΡΝΤΟΝ ΜΠΡΑΟΥΝ: "Και το έχω ξαναπεί κύριε αντιπρόεδρε, καμία επιστροφή στον κύκλο οικονομική έξαρση - χρεοκοπία".

ΑΦΗΓΗΤΡΙΑ: Τα τραπεζικά δάνεια πρέπει να αυξάνονται συνεχώς.

Πληρώνουμε τόκους πάνω σε κάθε λίρα.

Ακόμα κι αν νομίζεις ότι τα χρήματα σου ανήκουν, κάποιος

κάπου πληρώνει τόκο για αυτά.

Το τραπεζικό σύστημα έχει μια τόσο μεγάλη επίδραση επάνω μας απλά και μόνο γιατί παρέχει την εισροή χρήματος

του έθνους μας. Πρέπει να τους προστατεύουμε. Πρέπει να τους επιδοτούμε. Πρέπει να τους επιτρέψουμε να συνεχίσουν, γιατί

η συμφορά από την κατάρρευση μιας τράπεζας, με κάποιον

τρόπο μας επηρεάζει όλους. Όποιος λέει ότι δεν έπρεπε να διασώζονταν οι τράπεζες δεν καταλαβαίνει ακριβώς

τη φύση του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Αυτό θα ήταν σαν να εξαλείφαμε ένα τεράστιο κομμάτι δικού μας χρήματος.

Αλλά επίσης, με το να διασώζεις τις τράπεζες διαιωνίζεται ένα σύστημα που δεν πρόκειται ποτέ να δουλέψει.

Αρα ότι κι αν κάνουμε, θα έχουμε πάντα αυτό τον κύκλο μέχρι να ξεχωρίσουμε τη δημιουργία του χρήματος από τις

λειτουργίες των τραπεζών. Έτσι μετά οι τράπεζες μπορούν να

πράξουν όπως επιθυμούν. Θα είναι πάλι φυσιολογικές επιχειρήσεις όπως όλες οι άλλες.

Έπίσης υπάρχει και ένα μέγιστο ζήτημα δημοκρατίας εδώ. Έχεις αυτές τις ιδιωτικές, κερδοσκοπικές τράπεζες

να δημιουργούν έως 200 δισ. στερλίνες τον χρόνο και να τα διοχετεύουν στην οικονομία πρακτικά όποτε αυτές

θέλουν, όποτε τους εξυπηρετεί, είτε διοχετεύοντας σε αυτά τα τοξικά παράγωγα, είτε διοχετεύοντας σε φούσκες στεγαστικών

κάνοντας έτσι τα σπίτια απλά πιο ακριβά. 200 δισ. στερλίνες

μέσα στο 2007 νέου χρήματος που έρχεται στην οικονομία

δημιουργημένο από το τίποτα. Και το πού αυτό θα ξοδευτεί είναι το πρακτικά καθοριστικό στη διαμόρφωση της οικονομίας μας.

Έτσι αν έιναι να επιτρέπουμε σε οποιονδήποτε να δημιουργεί νέο χρήμα από το τίποτα, τότε πρέπει τουλάχιστον να έχουμε

κάποιον δημοκρατικό έλεγχο για το πώς αυτά τα χρήματα χρησιμοποιούνται. Εννοώ, θα έπρεπε καλύτερα να είχαμε αυτά

τα χρήματα για το σύστημα υγείας, ή για την αντιμετώπιση κάποιων περιβαλλοντικών προβλημάτων, ή για τη μείωση

της φτώχειας, ή θα έπρεπε να τα είχαμε για να κάνουμε τα σπίτια πιο ακριβά ώστε κανείς μας να μην αντέχει οικονομικά

να ζεί σε ένα σπίτι;

Μπορείτε να το δείτε ως μία επιδότηση, μια υπερειδική
επιδότηση προς τις τράπεζες, για το δικαίωμα να δημιουργήσουν

χρήμα, το οποίο θα έπρεπε να ειναι για το κοινό όφελος και να δαπανηθεί μέσω μιας δημοκρατικής

διαδικασίας.

Οι τράπεζες είναι οι πιο βαριά επιδοτούμενες επιχειρήσεις στον κόσμο, ειδικά προστατευμένες από τις κυβερνήσεις.

Ενώ τα χρήματα για εμάς τους υπολοίπους μειώνονται, οι μεγαλύτερες ιδιωτικές τράπεζες εξακολουθούν να ευδοκιμούν

Αυτο συμβαίνει γιατί εισπράτουν την μεγαλύτερη εφικτή επιδότηση. Την άδεια να τυπώνουν χρήμα.

Δύσκολα πιστευτό; Ο Μάρτιν Βούλφ, οικονομικός αρχισυντάκτης των Φαϊνάνσιαλ Τάιμς, το είπε πρόσφατα:

"Η ουσία του σύγχρονου χρηματοπιστωτικού συστήματος είναι

η δημιουργία χρήματος από το πουθενά από ιδιωτικές τράπεζες

λόγω των συχνών ανόητων δανείων τους".

Σωστά το ακούσατε. Οι ιδιωτικές τράπεζες δημιουργούν χρήμα από το τίποτα. Μετά το δανείζουν σε εμάς και ζητούν

τόκο. Αν αναρωτηθήκατε ποτέ, γιατί τα κτήρια των τραπεζών

παντού στον κόσμο στέκουν ψηλότερα από κάθε παλάτι ή ουρανοξύστη, τώρα έχετε την απάντηση.

Πάντως οι τράπεζες δεν τυπώνουν τα χρήματα απλά χρησιμοποιώντας

μυστικά πιεστήρια στα υπόγειά τους. Δεν το χρειάζονται αυτό. Όπως και πολλά άλλα πράγματα στις μέρες μας, έτσι και

η έκδοση χρήματος, έχει γίνει ψηφιακή.

Με τη δημοφιλή χρήση χρεωστικών καρτών, τις ηλεκτρονικές μεταφορές κεφαλαίων και τις τραπεζικές συνναλαγές μέσω

Ίντερνετ, μόνο το 3% των χρημάτων στο Ην. Βασίλειο είναι πλέον φτιαγμένο από χαρτί και μεταλλικά κέρματα. Το υπόλοιπο 97%

είναι εξ ολοκλήρου ψηφιακό. Το ηλεκτρονικό χρήμα είναι ιδιαίτερα βολικό για όλους, αλλά είναι ιδιαίτερα βολικό για

τις ιδιωτικές τράπεζες καθώς κατέχουν, λειτουργούν και ελέγχουν ολόκληρο το σύστημα του ψηφιακού χρήματος.

Και τί κάνουν με αυτό το ειδικό προνόμιο;

Διοχετεύουν νέο χρήμα, την αιμοδότηση του έθνος σε πράγματα που χρειαζόμαστε, όπως νοσοκομεία, σχολεία,

πανεπιστήμια και δημόσιες μεταφορές;

Όχι αν δε δημιουργεί κέρδος για αυτές.

Αντ' αυτού χρησιμοποιούν την άδεια τους να εκδίδουν χρήμα για να τζογάρουν στις χρηματαγορές και να σπρώχνουν τις

τιμές των ακινήτων σε απρόσιτα επίπεδα για τον μέσο κόσμο αντλώντας εκατοντάδες δισεκατομμύρια λίρες με

επικίνδυνα ενυπόθηκα στεγαστικά δάνεια. Έτσι ακριβώς οι τράπεζες προκάλεσαν την χρηματοπιστωτική κρίση και την

οποία τώρα εμείς οι υπόλοιποι καλούμαστε να πληρώσουμε.

Αν δε διαθέτουμε τους πόρους για να λειτουργήσουμε τα νοσοκομεία μας και για να χτίσουμε σχολεία, έχουμε πραγματικά

την πολυτέλεια να επιδοτούμε την χρηματοπιστωτική βιομηχανία;

Πρέπει να ζούμε με λιγότερα, ώστε οι τραπεζίτες να μπορούν να έχουν περισσότερα;

Αυτό είναι γελοίο, και ήρθε η ώρα να τεθεί ένα τέρμα σε αυτό. Δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε στις ιδιωτικές τράπεζες

να κατέχουν τα σκήπτρα ολόκληρης της οικονομίας μας.

Πρέπει να αφαιρέσουμε απο τις τράπεζες την άδεια να δημιουργούν χρήμα από το τίποτα. Αυτό θα τους εμποδίσει να

προκαλέσουν μία ακόμη κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος και θα μας επιτρέπει να παρέχουμε τις κοινωνικές

υπηρεσίες ζωτικής σημασίας.

Ανάπτυξη και πληθωρισμός

Αν θέλουμε μια αναπτυσσόμενη οικονομία, υπό το υπάρχον πλαίσιο, θα πρέπει να έχουμε αυξανόμενο χρέος. Αυτό είναι κάτι

που πραγματικά πολύ λίγοι άνθρωποι κατανοούν, ειδικά εκ των πολιτικών που διαχειρίζονται τα οικονομικά και αυτό είναι

προφανώς τρομακτικό.

ΑΕΠ : η αξία όλων των παραγώμενων τελικών αγαθών και υπηρεσιών μιας χώρας σε μια δεδομένη στιγμή.

ΑΦΗΓΗΤΡΙΑ: Όσο η εισροή χρήματος αυξάνετε, περισσότερο

χρήμα είναι διαθέσιμο, το οποίο μπορεί να επενδυθεί σε παραγωγικές οδούς. Ωστόσο, μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί

τζογάροντάς το και ωθώντας ψηλότερα τις τιμές κεφαλαίων.

Αύξηση εισροής χρήματος = πιθανή άυξηση οικονομικής δραστηριότητας

Το φαινόμενο της γρήγορης πιστωτικής εξάπλωσης

ΑΦΗΓΗΤΡΙΑ: Ο πληθωρισμός είναι η μέση αύξηση των τιμών των

προϊόντων και υπηρεσιών μιας οικονομίας σε μια χρονική

περίοδο. Όταν οι μέσες τιμές των τιμών ανεβαίνουν, κάθε χρηματική μονάδα αγοράζει λιγότερα αγαθά και υπηρεσίες.

Καθώς η εισροή χρήματος αυξάνει, και υπάρχει περισσότερο ρευστό διαθέσιμο, περισσότερο χρήμα είναι διαθέσιμο για

επενδύσεις, το οποίο μπορεί να οδηγήσει σε ανάπτυξη, όμως και περισσότερο χρήμα είναι διαθέσιμο για την αγορά αγαθών και την

κερδοσκοπία, το οποίο οδηγεί σε πληθωρισμό.

Ουσιαστικά πληθωρισμός είναι αυτό που συμβαίνει όταν πάρα πολλά χρήματα κυνηγούν πολύ λίγα αγαθά και υπηρεσίες,

κι έτσι υπάρχει πολύ περισσότερο χρήμα για το επίπεδο παραγωγής της οικονομίας.

Στα 7 χρόνια μεταξύ του 2000 και του 2007

η εισροή χρήματος διπλασιάστηκε και η σημαντικότερη τράπεζα, η Τράπεζα της Αγγλίας βρισκόταν κάτω από την ψευδαίσθηση,

εκείνο τον καιρό, ότι το είχαν υπό έλεγχο, επειδή έλεγαν πως

οι τιμές δεν ανεβαίνουν και τόσο πολύ. Ασφαλώς κοιτούσαν τις τιμές μόνο του ψιλικατζίδικου της γειτονιάς σου.

Δεν εξέταζαν τις τιμές των ακινήτων και το σπίτι είναι

το μεγαλύτερο έξοδο που ο περισσότερος κόσμος θα κάνει.

Οι αυξανόμενες τιμές ακινήτων μπορούν να σε κάνουν να

πιστέψεις ότι γίνεσαι πλουσιότερος, αλλά καθώς ο πλούτος σου αυξάνεται, το αποτέλεσμα είναι ο πλούτος των παιδιών σου

ουσιαστικά να φθίνει. Έτσι στη πράξη δεν υπάρχει κανένα καθαρό κέρδος στην περιουσία,

καθώς τα παιδιά θα πρέπει να πληρώσουν ακόμα περισσότερα όταν θα πρέπει να αγοράσουν ένα σπίτι.

Έτσι δεν υπάρχει καθαρή αύξηση. Θα πρέπει να βγάζουν ακόμα περισσότερα χρήματα.

Θα πρέπει να χρεωθούν ακόμα περισσότερο. Έτσι οι αυξανόμενες τιμές των ακινήτων δεν δημιουργούν επιπρόσθετη

καθαρή αξία του ΑΕΠ της οικονομίας.

Στην πραγματικότητα αυτό που κάνουν είναι η αναδιανομή του πλούτου προς τον κόσμο που έχει ήδη σπίτια, δηλαδή προς

τους πλουσιότερους ανθρώπους και να τον αφαιρούν από τους φτωχότερους που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να πάρουν

σπίτι, κι αυτό είναι ένα ακόμα παράδειγμα μιας οπισθοδρομικής πολιτικής να επιτρέπει στις τιμές των ακινήτων απλά να

αυξάνονται. Αυτό κάνει όλους να νιώθουν πως τα πράγματα πάνε καλά και έτσι ο κόσμος ξοδεύει χρήματα σε άλλα πράγματα.

Παίρνουν αξία από τα σπίτια τους όμως αυτό δε δημιουργεί νέες

δουλειές. Δεν ενισχύει την ποιότητα της οικονομίας. Δεν βοηθά

στο εμπορικό μας ισοζύγιο. Δεν βοηθά στο δημόσιο έλλειμμα. Είναι παίγνιο μηδενικού αθροίσματος.

ΑΦΗΓΗΤΡΙΑ: Ως τον Αύγουστο του 2011, 85,5% του τραπεζικού

δανεισμού των καταναλωτών αφορούσε υποθήκες επί κατοικιών.

Αν έχεις κάποιον να δημιουργεί χρήμα το οποίο μπορεί να ξοδεύεται σε ένα μόνο πράγμα, την αγορά ακινήτων,

τότε η τιμή αυτού του πράγματος θα αυξηθεί. Μεταξύ 2000

και 2010 δημιούργησαν ένα τρισεκατομμύριο στερλίνες νέου

χρήματος. 500 από αυτά τρία μόνο χρόνια πριν την κρίση. Αυτός είναι ο λόγος που οι τιμές αυξήθηκαν τόσο. Δεν υπάρχει

τίποτα το ιδιαίτερο στα σπίτια. Είναι απλά αυτή η αστεία διοχέτευση χρήματος στην αγορά.

Όταν το χρήμα ξοδεύεται στην οικονομία, πολύ από αυτό

πηγαίνει στην αγορά ακινήτων, για παράδειγμα στα ενυπόθηκα δάνεια, το οποίο είναι μια άυξηση του ποσού του χρήματος μέσα

στην οικονομία, χωρίς αντίστοιχη αύξηση οικονομικής δραστηριότητας που θα έφερνε αύξηση στο ΑΕΠ.

Είναι έξοδο μη βασισμένο στο ΑΕΠ. Αυτό είναι που προκαλεί και τον πληθωρισμό. Στο Ην. Βασίλειο αυτό το ζήσαμε πολλαπλάσια.

Είχαμε αυτή την εκπληκτική έξαρση στα ακίνητα,

κατά τη γνώμη μου αυτή προκλήθηκε από κερδοσκοπικό δανεισμό των τραπεζών, για να μετακυλιστεί στην αγορά ακινήτων.

Αν τα σπίτια ήταν φθηνότερα, θα ήταν και ευκολότερο να τα χτίσεις. Τα περισσότερα από αυτά θα χτιζόντουσαν από την αρχή.

Θα υπήρχαν πολύ μεγάλα σπίτια, που δύσκολα θα έβρισκες κάποιον να τα κατοικεί. Το Λονδίνο δεν θα ήταν το κέντρο

ενός τόσο πλούσιου κερδοσκοπικού οργίου, όπου οι πλουσιότεροι άνθρωποι του κόσμου θέλουν να έχουν μια ιδιοκτησία καθώς

δείχνει σαν μια καλή επένδυση. Τα σπίτια θα έπρεπε να

θεωρούνται πρωτίστως ως τόποι κατοίκησης, αντί επένδυσης.

Το σημαντικό που πρέπει να σκεφτούμε είναι ότι αν είσαι τράπεζα που πρέπει να εκδώσει ένα δάνειο, έχεις επιλογές.

Μπορείς να δώσεις αυτό το δάνειο σε μια μικρή επιχείρηση και θα ξέρεις ότι το ρίσκο στη περίπτωση που αυτό καταστεί

αποτυγχάνων και η αθέτησή του είναι πολύ υψηλή, επειδή αυτή η μικρή επιχείρηση, οι ιδιοκτήτες της, έχουν περιορισμένη

ευθύνη, το οποίο σημαίνει ότι αν χρεοκοπήσει η επιχείρηση, εσύ ως τράπεζα ουσιαστικά δεν παίρνεις τίποτα πίσω.

Έτσι αυτό είναι ένα παράδειγμα υψηλού ρίσκου από το να

δανείσεις σε κάποιον τα χρήματά σου σε κάποιον με εγγυήσεις, με ένα σπίτι από πίσω του, ενυπόθηκα.

Έτσι υπάρχει ένα μικρό κίνητρο για τις τράπεζες ώστε

να προτιμούν να βάζουν χρήματα στα ακίνητα παρά στις μικρές

επιχειρήσεις. Αυτό τώρα έιναι ένα μεγάλο πρόβλημα αν το διευρύνεις σε ολόκληρη την οικονομία, γιατί σημαίνει ότι

υπάρχει κίνητρο να βάζει χρήματα στην κερδοσκοπία παρά στις παραγωγικές επενδύσεις. Κι έτσι πάλι πρέπει να σκεφτούμε πώς

δημιουργούμε το χρηματοπιστωτικό μας σύστημα ώστε να είναι πιο ισσοροπημένο μετάξυ αυτών των δύο κερδοσκοπικών και

παραγωγικών επενδύσεων. Η κυβέρνηση δείχνει μια απίστευτη απροθυμία να ρυθμίσει την αγορά ακινήτων και έτσι να ρυθμίσει

την ποσότητα του χρήματος που οι τράπεζες βάζουν σε αυτή.

Δεν αποφασίζουμε ποιός δημιουργεί πίστωση και για ποιό σκοπό.

Πρακτικά το αφήνουμε αυτό σε μερικούς τύπους σε μια τράπεζα να το αποφασίσουν.

Πως να αποφύγουμε τον πληθωρισμό

Ο πληθωρισμός είναι κάτι που μπορεί να αποφεφχθεί αν το ποσό του χρήματος που εισρέει στην οικονομία είναι ρυθμισμένο

με τέτοιο τρόπο ώστε να μην υπερβαίνει την πραγματική δραστηριότητα που συντελείται στην οικονομία.

Ο καλύτερο τρόπος για να το κάνουμε αυτό, κατά τη γνώμη μου, είναι να διασφαλίσουμε ότι τα χρήματα εκδίδονται στην

οικονομία μόνο για παραγωγικές επενδύσεις, παραγωγικών αγαθών και υπηρεσιών, ώστε τα χρήματα να πηγαίνουν στη βοήθεια

εκκίνησης μικρών επιχειρήσεων που δημιουργούν θέσεις εργασίας, το οποίο δημιουργεί επιπρόσθετη αγοραστική δύναμη

το οποίο σημαίνει μη ύπαρξη πληθωρισμού. Πρέπει να έχεις ένα σύστημα όπου η πίστωση πηγαίνει στην ανάπτυξη

παραγωγικών οδών, όπου η πίστωση πηγαίνει στη κατασκευεί σιδηροδρομικού δικτύου υπερταχείας, όπου η πίστωση πηγαίνει

στην κατασκευή σπιτιών από το να δώσεις στον κόσμο χρήματα ώστε να αυξήσει απλά της τιμές τους.

Με αυτή την έννοια έιναι αρκετά απλό και το υπάρχον

σύστημα είναι έτσι στημένο ώστε να μη κάνει ακριβώς αυτό.

Η δημιουργία χρήματος από ιδιωτικές τράπεζες για μη παραγωγικούς σκοπούς προκαλεί πληθωρισμό και έτσι

είναι ένας φόρος στην αγοραστική δύναμη μεταξύ συναλλασόμενων.

Μείωση βιοτικού επιπέδου

Τα νούμερα για το Ην. Βασίλειο είναι αρκετά σκληρά στη πραγματικότητα, ο μέσος όρος των πραγματικών εισοδημάτων

της μεσαίας τάξης μειώθηκε τα τελευταία 8 χρόνια.

Τώρα βρίσκονται σε ακόμα μεγαλύτερη κάμψη, στην πραγματικότητα την μεγαλύτερη καθώς φαίνεται από τα 1930, οπότε το πραγματικό

εισόδημα μειώνεται.

ΑΦΗΓΗΤΡΙΑ: Το χρήμα που δημιουργείται από τη κυβέρνηση (νόμισμα fiat) επιτρέπει στις ιδιωτικές τράπεζες να ρουφούν

πλούτο από την οικονομία και δημιουργεί μια σταδιακή μείωση του βιοτικού επιπέδου. Καθώς οι άνθρωποι γίνονται όλο και πιο

φτωχοί, γίνονται εξαρτώμενοι όλο και περισσότερο από το χρέος.
Και αυτό συμβαίνει σε μια περίοδο όπου η αποδοτικότητα

της κυβερνητικής μηχανορραφίας έχει αυξηθεί δραματικά.

Αν πάτε πίσω στη δεκαετία του '60, και το αναμέναμε τότε αυτό, κοιτάζαμε μπροστά για μια εποχή άνεσης, οι τηλεοράσεις τότε

έλεγαν τί θα κάνουν οι άνθρωποι με τον ελεύθερο χρόνο τους. Και τώρα έχουμε περισσότερο κόσμο να δουλεύει σκληρότερα

από ποτέ. Να ξοδεύει περισσότερα από ποτέ, το οποίο φαίνεται εξαιρετικό, ξέρεις, όλοι ξοδεύουν περισσότερο, αλλά αν

δεν επωφελείσαι ουσιαστικά από αυτό για το οποίο ξοδεύεις, όταν έχεις να ξοδέψεις χρήματα για παιδική μέριμνα, για

τις καθημερινές μετακινήσεις και ούτω καθεξής.

Κόστη τα οποία ο κόσμος δεν είχε στο παρελθόν καθώς μπορούσες

να περπατήσεις ως τη δουλειά και ένα μέλος της οικογένειας μπορούσε να κάθεται σπίτι να ασχολείται μόνιμα με τα του

σπιτιού, έτσι ουσιαστικά δεν είσαι καλύτερα τώρα. Όλοι είμαστε ασφηκτικά πιεσμένοι στις μέρες μας.

Είμαι σίγουρη ότι οι τέσσερις ανηψιές και ανηψιοί μου θα

αντιμετωπίσουν δύσκολες ώρες. Θα πρέπει απλά να δουλεύουν πολύ σκληρά απλά και μόνο για να κρατήσουν μια στέγη πάνω από το

κεφάλι τους, απλά να επιβιώσουν.

Με πραγματικούς όρους ο κόσμος φτωχοποιείται, κι αυτό γιατί οι τιμές συνεχώς αυξάνουν καθώς όλο αυτό το αστείο καινούριο

χρήμα διοχετεύεται μέσα στο σύστημα από τις τράπεζες και δημιουργεί όλο αυτό το χρέος, κι έτσι καθώς την ίδια στιγμή

που οι τιμές αυξάνονται και τα αγαθά γίνονται όλο και

ακριβότερα, μπαίνουμε όλο και πιο βαθιά σε χρέος και ο πλούτος μας όπως και η αμοιβή που λαμβάνουμε για την εργασία μας

γίνεται όλο και λιγότερη χρόνο με το χρόνο. Δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις την φτώχεια όταν έχεις ένα χρηματοπιστωτικό

σύστημα που διανέμει χρήμα από τους φτωχούς στους πιο πλούσιους, όποια αναδιανομή πλούτου που προσπαθείται προς

την αντίθετη κατεύθυνση είναι ουσιαστικά ανεμική.

Αν κοιτάξετε θέματα όπως η αύξηση της ανισότητας, ένας

προφανής τρόπος να αναχαιτίσεις την ανισότητα, ας πούμε για παράδειγμα ενα αναδιανεμητικό φορολογικό σύστημα. Φορολογείς

τους πλουσίους, δίνεις κάποια χρήματα στους φτωχούς. Μεταφέρεις μερικά χρήματα προς τα κάτω. Αυτά όλα είναι καλά

αλλά αν παραβλέψεις τελείως το γεγονός ότι υπάρχει και ένας άλλος αναδιανεμητικός μηχανισμός που παίρνει χρήματα από

τους φτωχούς και τα δίνει στους πλούσιους, τότε πραγματικά δεν

θα αναχαιτίσεις αυτή την ανισότητα και ο τρόπος που ένα χρηματοπιστωτικό σύστημα βασίζεται στο χρέος, εγγυάται πως

για μια λίρα χρήματος θα υπάρχει και άλλη μια ως χρέος. Αυτό

το χρέος θα καταλήξει πρακτικά στους φτωχούς, την κατώτερη μεσαία τάξη, αυτοί οι άνθρωποι καταλήγουν με το χρέος να

πληρώνουν τόκους για αυτά τα χρήματα τα οποία πάνε πάλι πίσω

στον τραπεζικό τομέα και διανέμονται σε ανθρώπους που δουλεύουν στο Σίτι ή την Γουόλ Στριτ.

Και αυτό που γενικά κάνει αυτό το σύστημα είναι ουσιαστικά να μεταφέρει τα χρήματα από τους φτωχούς στους πλούσιους, από

τις φτωχότερες περιοχές του Ην. Βασιλείου πίσω στο Σίτι του

Λονδίνου και από τις μικρές επιχειρήσεις, απ' όλα τα μικρά

εργοστάσια του Ην. Βασιλείου πίσω στον χρηματοπιστωτικό τομέα.

Έχουμε ένα σύστημα, όπου η δραστηριότητα της παροχής και εισροής χρήματος συμβαίνει κάτω από την ίδια στέγη

ενός οργανισμού ο οποίος είναι υπεύθυνος να κερδοφορεί φέρνοντας σε επαφή δανειστές και δανειζόμενους, δηλαδή

μια τράπεζα. Έτσι μια τράπεζα δημιουργεί το χρήμα ενός έθνους

την ίδια στιγμή που κερδίζει από την έκδοση δανείων.

ΑΦΗΓΗΤΡΙΑ: Η κυβέρνηση δεν μπορεί να επιτρέψει στο τραπεζικό σύστημα να καταρεύσει, γιατί αν το έκανε, περισσότερο από το

97% όλου του χρήματος θα εξαφανιζόταν. Γι αυτό και σε περίοδο μιας κρίσης, το ρίσκο μεταφέρεται στους φορολογουμένους.

Αλλά ακόμα και σε εποχές σταθερότητας οι τράπεζες δέχονται πολλές εγγυήσεις και επωφελούνται περαιτέρω του δικαιώματός

τους να δημιουργούν χρήμα.

- Παρεμπιπτόντως Μπιλ, ξέρω ότι η Τράπεζα της Αμερικής είναι μια πολύ μεγάλη τράπεζα, τυχαίνει να έχω 32 δολάρια εκεί κι

εγώ. Μεταξύ μας, τί διασφάλισει έχω ότι τα χρήματά μου αυτά είναι

ασφαλή; - Κοίτα, όλες οι καταθέσεις μέχρι δέκα χιλιάδες δολάρια είναι εγγυημένες από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση στη

Ουάσινγκτον. - Αυτή είναι η διασφάλιση μου; - Ναί. - Έχεις ακούσει ότι η ομοσπονδιακή κυβέρνηση είναι χρεωμένη

280 δισ. δολάρια;

ΑΦΗΓΗΤΡΙΑ: Οι τράπεζες λαμβάνουν μεγάλο δίχτυ ασφαλείας από την κυβέρνηση. Ο φορολογούμενος εγγυάται 85.000 λίρες ως

ασφάλεια καταθέσεων. Και η Τράπεζα της Αγγλίας παρέχει ασφάλεια ρευστότητας, στην περίπτωση που μια τράπεζα ξεμείνει

από αποθεματικό.

Είναι αμφίβολο αν θα βγούμε από αυτή την ύφεση ή αν

εξακολουθήσουμε στο δρόμο που έιμαστε τώρα. Πάντως αν το

συνεχίσουμε, όταν θα βγούμε από την ύφεση και όταν η ανάπτυξη έρθει ξανά, κοιτάξτε τί θα συμβεί στο χρέος,

θα αυξάνεται και θα συνεχίσει να αυξάνεται και όσο πιο γρήγορα θα αναπτύσεται η οικονομία, τόσο γρήγορα το χρέος θα αυξάνεται

και ύστερα από 3 με 5 χρόνια, θα είμαστε πίσω στο σημείο που ήμασταν, το χρέος θα έχει γίνει τόσο μεγάλο που

οι άνθρωποι θα πτωχεύουν και θα αθετούν ξανά.

Είναι ένα είδος συστήματος στο οποίο είμαστε εγκλωβισμένοι καθώς δεν μπορόυμε να αναπτύσουμε την οικονομία χωρίς να

αυξάνουμε το χρέος και το χρέος είναι το μόνο πράγμα που θα ρίξει την οικονομία. Η μόνη επιλογή για να πάμε μπροστά είναι

να το μεταρρυθμίσουμε, να σταματήσουμε τις τράπεζες να δημιουργούν χρήμα ως χρέος. Επιδιορθώνοντας το

χρηματοπιστωτικό σύστημα μπορούμε να αποτρέψουμε τις τράπεζες από να προκαλέσουν κι άλλη οικονομική κρίση όπως επίσης να

καταστήσουμε τις μειώσεις των δημοσίων υπηρεσιών όπως και την αύξηση των φόρων και την αύξηση του δημοσίου χρέους αχρείαστα.

ΑΦΗΓΗΤΡΙΑ: Το υπάρχον χρηματοπιστωτικό σύστημα επιτρέπει στον τραπεζικό τομέα να αντλεί πλούτο από την οικονομία, μη

παρέχοντας τίποτα παραγωγικό σε αντάλλαγμα.

Γιατί έχουμε όλη αυτή τη τεχνολογία; όλη αυτή την αποδοτικότητα και παρ' όλα αυτά ακόμα χρειάζεται

δυο ανθρώπους να χρηματοδοτήσουν ένα σπίτι; την ίδια ώρα που στα 1950 το μόνο που χρειαζόταν ήταν ένας άνθρωπος να δουλεύει

και ο λόγος γι αυτό δεν είναι επειδή τα πλυντήρια και όλα είναι πιο ακριβά, είναι λόγω όλου του χρέους,

και επιδή ο τραπεζικός τομέας το σκουπίζει από οποιονδήποτε

άλλον το κατέχει. Έτσι ένας αυξανόμενος τραπεζικός τομέας
δεν είναι καλό πράγμα. Αν ο τραπεζικός τομέα αναπτύσεται,

είτε γίνεται λιγότερο αποδοτικός, είτε παρασιτεί

την υπόλοιπη οικονομία. Μπορούμε να μιλαμέ να για τον τραπεζικό τομέα ως 4%, 5%, 6%, του ΑΕΠ, τι γίνεται στην

υπόλοιπη οικονομία όταν γίνεται 94, 95, 96% του ΑΕΠ;

Πρέπει να το αλλάξουμε αυτό τώρα. Αν θέλουμε να έχουμε τη δυνατότητα να αναχαιτίσουμε κάποιο από τα υπόλοιπα

μεγάλα κοινωνικά προβλήματα, πρέπει να δούμε τι θα κάνουμε με το τραπεζικό σύστημα.

Οι πιο φτωχοί του κόσμου πληρώνουν για τις κρίσεις παρά του ότι δεν επωφελούνταν από την άκρατη κερδοσκοπική ανάπτυξη,

όπως στην ιρλανδική φούσκα ακινήτων που προηγήθηκε της κρίσης.

Τα τελευταία 30 χρόνια χρόνια είδαμε την ανισότητα των εισοδημάτων να αυξάνει έτσι ώστε οι πλούσιοι να γίνουν

πολύ πολύ πλουσιότεροι και οι απλοί άνθρωποι να μην αλλάζουν, έμειναν στο ίδιο επίπεδο ή έγιναν φτωχότεροι

και ένας από τους τρόπους που η οικονομία μας λειτουργούσε

έτσι ήταν με το να παρέχεται φθηνή πίστωση, ήταν με το να παρέχεται χρέος σε ανθρώπους που δεν μπορούσαν να

ανταπεξέλθουν άλλο, κι έτσι συνέχιζαν να αγοράζουν και όταν κατέρευσε όλο αυτό ήταν αυτοί ακριβώς οι άνθρωποι που

έπρεπε να πληρώσουν για άλλη μια φορά ενώ ήταν ουσιαστικά τα θύματα.

ΑΦΗΓΗΤΡΙΑ: Σαν αποτέλεσμα της κρίσης η Τράπεζας της Αγγλίας αγόρασε χρέος μεγάλων επιχειρήσεων και το αναδιάρθρωσε

με χαμηλότερα επιτόκια. Παρ' όλα αυτά ζητείται από τον μέσο άνθρωπο να πληρώσει περισσότερο από ποτέ για να δανειστεί

με πίστωση ή μέσω πιστωτικών καρτών.

Τα χρέη των πολύ πλουσίων ή των κυβερνήσεων μπορούν πάντα να

επαναδιαπραγματευτούν και συμβαίνει συνέχεια στην ιστορία,
τίποτα δεν ήταν γραμμένο σε πέτρα. Γενικά μιλώντας

όταν έχεις χρέη των φτωχών προς τους πλουσίους τότε ξαφνικά

το χρέος γίνεται μια ιερή υποχρέωση σημαντικότερη από οτιδήποτε άλλο. Το ενδεχόμενο αναδιαπραγμάτευσής τους

γίνεται αδιανόητο.

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Μπορείτε να μου πείτε τι ακριβώς θα κρατήσει τους επενδυτές χαρούμενους, να ξανανιώσουν εμπιστοσύνη;

ΑΛΕΣΙΟ ΡΑΣΤΑΝΙ: Αυτό είναι δύσκολο, προσωπικά

δεν με ενδιαφέρει, εγώ είμαι χρηματιστής, δεν με ενδιαφέρει ένα τέτοιο θέμα.

ΤΡΑΓΟΥΔΩΝΤΑΣ: Πληρώστε τους φόρους σας!

ΤΡΑΠΕΖΙΤΗΣ ΣΕ ΔΙΑΔΗΛΩΤΗ: "Γεννήθηκες στην Αγγλία?"

ΑΛΕΣΙΟ ΡΑΣΤΑΝΙ: Αν βρω μια ευκαιρία να βγάλω λεφτά, αυτό κάνω.

Για τους περισσότερους χρηματιστές δεν ενδιαφερόμαστε για το πώς θα διορθώσουν την οικονομία, πώς πραγματικά θα

φτιάξουν την όλη κατάσταση, η δουλειά μας είναι να βγάζουμε χρήματα από αυτή και προσωπικά ονειρευόμουν για αυτή τη

στιγμή εδώ και τρία χρόνια. Αν ξέρεις τι πρέπει να κάνεις,

μπορείς βγάλεις πολλά λεφτά από αυτό. Θα εξομολογηθώ κάτι,

πέφτω στο κρεβάτι το βράδυ και ονειρεύομαι κι άλλη ύφεση, ονειρεύομαι και άλλες στιγμές σαν κι αυτή.

Μπορείς να βγάλεις πολλά λεφτά από αυτήν.

ΚΟΡΙΤΣΙ: Μπρούνο, η Βιργινία χτύπησε κάποιον πολύ άσχημα.

ΠΛΗΘΟΣ: Έρχεται!

Κοιτάξτε πως είναι η Ευρώπη σήμερα και δείτε, ο πρωθυπουργός

της Ελλάδας Παπαδήμος, μη εκλεγμένος, ουσιαστικά τον επέβαλαν, πρώην υπάλληλος της Γκόλντμαν Σάκς, ο νέος πρωθυπουργός

και υπουργός οικονομικών της Ιταλίας, Μάριο Μόντι, πρώην υπάλληλος της Γκόλντμαν Σάκς,

ο νέος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, πρώην υπάλληλος της Γκόλντμαν Σάκς, βλέπεις αυτούς τους ανθρώπους

να ξεφυτρώνουν από παντού.

ΑΦΗΓΗΣΗ: Αυτός είναι ο τρόπος να αλλάξουμε αυτό που έχουμε, παίρνοντας από τον κόσμο όλες τις εξουσίες και όλες τις

ελευθερίες και να τις μαζέψουμε στα χέρια μια μικρής ομάδας ανθρώπων με απόλυτη εξουσία.

Από τον λαό, χωρίς τον λάο, εναντίον του λαού.

Το ενδιαφέρον από όλο αυτό υποθέτω πως είναι το θέμα της

δημοκρατίας που άνοιξε παντού στην Ευρώπη, το ότι ουσιαστικά
έχεις μια κυβέρνηση τραπεζιτών που σου έχει επιβληθεί.

Για να το πω λίγο πιο σκληρά, λίγο ως πολύ, οι τραπεζίτες μας έφεραν σε αυτό το χάλι,

αλλά αυτό είναι μια καλή πρώτη προσέγγιση και μετά λες

οκ οι τραπεζίτες είναι οι άνθρωποι που στο τέλος θα μας βγάλουν από εδώ που είμαστε τώρα και εντελώς τυχαία

κυβερνούν τη χώρα σου τώρα. Υπάρχει έτσι ένα σοβαρό ζήτημα δημοκρατίας που ανοίγει.

Παρεμπιπτώντος η τραπεζική κρίση οδήγησε παραπάνω από 100 εκατομ. ανθρώπους πίσω στη φτώχεια ξανά.

Τα νούμερα θνησιμότητας των ανθρώπων που φτωχοποιούνται είναι εξαιρετικά υψηλά για πολλούς λόγους,

έτσι η τραπεζική κρίση δεν συντελεί απλά στη φτωχοποίηση, αλλά

και στη δολοφονία ανθρώπων. Και μαντέψτε, δεν έχουμε ακόμα φτάσει στον πάτο του βαρελιού, δεν λάβαμε ποτέ

κανέναν υπόψιν μας και δεν κάναμε τις ριζοσπαστικές εκείνες μεταρρυθμίσεις που πραγματικά χρειαζόμασταν γιατί

λανθασμένα πιστεύουμε: αν αποσταθεροποιήσουμε την κατάσταση

περαιτέρω, θα κάνει τα πράγματα χειρότερα και μαντέψτε ποιοι πήραν τις αποφάσεις, όλοι οι άνθρωποι που ευθύνοται για

όλο αυτό.

"Νομίζω θα έπρεπε να γνωρίζετε, η δουλειά ενός από αυτούς του επιχειρηματίες είναι η δολοφονία."

"Τα όπλα τους είναι σύγχρονα. Ο τρόπος σκέψης τους ξεπερασμένος εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια"

εκδημοκρατισμός της εισροής χρήματος

Με τί μοιάζει ένα προοδευτικό χρηματοπιστωτικό σύστημα; Και θέλω να ακουσώ τί μερικοί από σας πιστεύουν.

Ποιός για παράδειγμα πιστεύει ότι πρέπει να απαγορεύσουμε στις τράπεζες να δημιουργούν χρήμα;

Ο έλεγχος πάνω στο πως δημιουργείται το χρήμα για ποιόν λόγω εκδίδεται, είναι ζήταμα δημοκρατίας.

Αυτή τη στιγμή έχεις τον τραπεζικό τομέα, τον κερδοσκοπικό τραπεζικό τομέα, ξέρεις, να μη δίνει λογαριασμό σε κανέναν

παρά μόνο στους εαυτούς τους οι οποίοι δημιουργούν κοντά στα 200 δισ. στερλίνες τον χρόνο νέας αγοραστική δύναμης και

αποφασίζουν σε ποιό τομέα της οικονομίας πηγαίνει.

Οι μονεταριστικοί μεταρυθμιστές πιστεύουν ότι ολόκληρη η προσφορά και εισροή χρήματος πρέπει να είναι για το καλό

του κόσμου και δεν πρέπει ποτέ να δημιουργείται από έναν ιδιωτικό οργανισμό ως χρέος.

Εκδημοκρατισμός του χρηματοπιστωτικύ συστήματος, σημαίνει να βάλουμε την εξουσία της έκδοσης και κατανομής του χρήματος

πίσω στα χέρια του λαού και να τη πάρουμε από ιδιωτικούς οργανισμούς, οργανισμός που στην πραγματικότητα δεν

εκπροσωπούν τον λαό, που δεν λογοδοτούν στην δημοκρατία στον

λαό, οι τράπεζες δεν είναι υπόλογοι στον λαό, είναι υπόλογοι

στους μετόχους τους και στους μετόχους τους μόνο. Ανάδοχοί τους ουσιαστικά είμαστε εμείς, οι φορολογούμενοι

όμως δεν απολογούνται σε μας. Αυτό δεν βγάζει κανένα νόημα.

Έτσι αν εκδημοκρατίσεις το χρηματοπιστωτικό σύστημα, θα υπόκεινται στις ίδιες ακριβώς αρχές και διαδικασίες

με το εκπαιδευτικό σύστημα, με το δημόσιο σύστημα υγείας,
και άλλες σημαντικές δημόσιες υπηρεσίες.

Δεν υπάρχει λόγος το χρήμα να θεωρείται ως κάτι διαφορετικό.

Είναι μια θεμελιώδης ανάγκη και υπηρεσία που χρειάζονται όλοι. Δεν μπορώ να επιβιώσω χωρίς αρκετά χρήματα, κανείς δεν μπορεί.

Έτσι να μη μπορεί να ελέγχετε μόνο από μια μικρή ελίτ μεγάλων τραπεζών, όπως συμβαίνει στο Ην. Βασίλειο. Χρειαζόμαστε όντως

ένα διαφορετικό σύστημα.

Πιστεύουμε πως η λειτουργία της προσφοράς και εισροής χρήματος ενός έθνους πρέπει να διαχωριστεί πλήρως από τις λειτουργίες

των τραπεζών.

Αυτό που τώρα πρέπει να κάνουμε είναι να αναβαθμίσουμε αυτό τον νόμο του 1844 ώστε να κάνουμε το ψηφιακό χρήμα

πραγματικό. Μπορεί να είναι ηλεκτρονικό χρήμα, όμως πρέπει να χαρακτηρίζεται ως χρήμα.

Θέλουμε απλά οι τράπεζες να είναι σαν όλους τους άλλους ιδιωτικούς οργανισμούς, ιδιωτικές εταιρείες μέσα στην

οικονομία και να υπόκεινται στις λειτουργίες της αγοράς.

Το πρόβλημα έιναι ότι τώρα είμαστε σε ένα υβριδικό μοντέλο όπου μπορούμε να έχουμε τον έλεγχο στο πώς ξοδεύουν τα χρήματα

αλλά επίσης είμαστε εξαρτημένοι από αυτές για τη δημιουργία χρήματος.

Είμαστε όλοι συνεχώς χρεωμένοι, θα χρωστάμε πρακτικά για όλο το υπόλοιπο της ζωής μας

και οι νεότερες γενιές την έχουν πιο άσχημα από τους μεγαλύτερους.

Μόλις διάβαζα μια αναφορά από το περιβαλλοντικό πρόγραμμα των Ηνωμένων Εθνών και λένε ότι χρειαζόμαστε

2 τρισ. δολάρια τον χρόνο. 2 τρισ. δολάρια - μπορείτε να φανταστείτε πόσα είναι τα 2 τρισ.; Είναι πολλά λεφτά

2 τρισ. δολάρια τον χρόνο για να χρηματοδοτήσουμε το πρασίνισμα της οικονομίας, να απεμπλακούμε από τον

δηλητηριώδη άνθρακα ο οποίος δηλητιριάζει την ατμόσφαιρα και να πάμε σε εναλλακτικές του.

Όταν οι τράπεζες κατέρρευσαν το 2007-09, σύμφωνα με την Τράπεζα της Αγγλίας, όχι εγώ, η Τράπεζα της Αγγλίας

μου λέει ότι συγκεντρώσαμε 14 τρισ. δολάρια μέσα σε ένα χρόνο

για να σώσουμε τις τράπεζες από χρεοκοπία οπότε σε σχέση με αυτά, τα 2 τρισ. τον χρόνο για να σώσουμε το οικοσύστημα

δεν είναι και μεγάλο ζήτημα...

Τέτοιου είδους μοντέλο δεν βγάζει κανένα νόημα είτε το δεις από μια ορθολογική πλευρά της ελεύθερης αγοράς

καθώς αυτές οι τράπεζες είναι ουσιαστικά μονοπώλεια που μονοπωλούν τη δημιουργία πίστωσης κι έτσι δεν υπακούουν

σε κανόνες καμιάς λειτουργίας της ελεύθερης οικονομίας.
Εν τούτοις ταυτόχρονα, δεν παράγουν κοινωνικά ή

οικολογικά χειροπιαστά αποτελέσματα.

Ό,τι πραγματικά κάνει το χρήμα είναι να μας επιτρέπει να κάνουμε ό,τι είμαστε ικανοί να κάνουμε, όταν το

συνειδητοποιήσουμε αυτό, τότε θα κάνουμε και το χρήμα να δουλέψει για τις ανάγκες μας.

Η εξουσία της δημιουργίας χρήματος είναι τόσο ισχυρή, που πρέπει να είσαι πολύ ανήσυχος για το ποιός την κατέχει.

Αν είναι κάποιοι που θα κερδίσουν από τη δημιουργία χρήματος,

τότε θα έχουν το κίνητρο να δημιουργούν περισσότερο απ' ότι η οικονομία πραγματικά χρειάζεται.

Το ίδιο είναι πιθανό να συμβεί αν δώσεις αυτή την εξουσία στους πολιτικούς. Ξέρεις, δε μπορείς να εμπιστευτείς έναν

πολιτικό να προσπαθεί να ευχαριστήσει ψηφοφόρους και να έχει και την εξουσία επί της δημιουργίας χρήματος ταυτόχρονα.

Είναι μια πραγματική σύγκρουση συμφερόντων. Το μόνο που πραγματικά μπορείς να κάνεις είναι να την δώσεις σε κάποιο

σώμα που δεν έχει καμία σύγκρουση συμφερόντων, ανεξάρτητο, διαφανή και υπεύθυνο.

ΑΦΗΓΗΤΡΙΑ: Τα χρήματα μπορούν να κατανεμηθούν σύμφωνα με τις ανάγκες και τις επιθυμίες του πληθυσμού,

μπορούν να τεθούν σε εφαρμογή συστήματα που θα επιτρέψουν άμεση και δημοκρατική κατανομή κεφαλαίων, είτε ολική κατανομή

είτε μερική. Ένα κανονιστικό πλαίσιο θα μπορούσε να καθιερωθεί ώστε να ενσωματώσει την σύγχρονη οικονομική θεωρία

για το πόσα χρήματα πρέπει να δημιουργούνται και για ποιούς σκοπούς.

Η κυβέρνηση δεν θα μπορούσε πια να έχει πρόσβαση σε μεγάλα χρηματικά ποσά ώστε να προβεί πχ σε πολέμους, αν πρώτα

δεν έχουν αυτά εγγριθεί από τον λαό.

Θα ήμασταν ικανοί να δούμε πόσα ακριβώς χρήματα δημιουργούν

και πού αυτά τα χρήματα πάνε. Και αυτός είναι λίγο ως πολύ

ο μόνος τρόπος που θα μας δώσει τον έλεγχο της εξουσία της

δημιουργίας χρήματος και στο τέλος της κατάχρησής του.

Το Κόμμα της Μονεταριστικής Μεταρρύθμισης ιδρύθηκε το 2005 μετά ακριβώς από τις βουλευτικές εκλογές.

Η ιδέα του Μεταρρυθμιστικού Κόμματος ήταν ότι θα έχουμε αυτό το κεντρικό ζήτημα ότι ο λαός θα συμφωνήσει με αυτό.

Μπορεί να διαφωνεί σε άλλα ζητήματα, λογικό, υπάρχουν

διαφορετικές προσεγγίσεις αλλά αυτή ήταν και η ιδέα, να

προσελκύσουμε κόσμο με τον ελάχιστο κοινό παρανομαστή. Το να

εκλεγούμε στο κοινοβούλιο δεν είναι ο σκοπός, σκόπος μας είναι να βάλουμε τη μεταρρύθμιση του χρηματοπιστωτικού συστήματος

σε δημόσια διαβούλευση, έτσι ώστε ο κόσμος να αρχίσει να μιλάει για αυτή.

Ασφαλές τραπεζικό σύστημα

Δεν θα πρέπει να επιτρέπεται στις τράπεζες να τζογάρουν με τα χρήματά σου χωρίς την άδειά σου, κι έτσι αυτό που πραγματικά

πρέπει να γίνει έιναι η προσφορά δύο τύπων λογαριασμών: Ένας ασφαλής αποθεματικός, τον λέμε "λογαριασμό συναλλαγών". Βάζεις

τα χρήματά σου μέσα, η τράπεζα δεν τα δανείζει, δεν χρησιμοποιούνται με καμία μορφή ρίσκου.

Ο άλλος είναι ένας επενδυτικός λογαριασμός όπου καταθέτεις τα χρήματα σου για μια συγγεκριμένη χρονική περίοδο και τότε

η τράπεζα παίρνει αυτά τα χρήματα και τα επενδύει.

Τι συμβαίνει όταν έχεις αυτούς τους δύο τύπους λογαριασμών; Στην περίπτωση που η τράπεζα πέσει έξω, τα χρήματα στον ασφαλή

λογαριασμό είναι ακόμα εκεί, δεν διατρέχουν κανένα κίνδυνο. Έτσι μετακινείς όλους τους αποθεματικούς σου λογαριασμούς

σε μία τράπεζα που είναι ακόμα υγιής και απ' την άλλη, εκείνοι οι άνθρωποι που είχαν τα χρήματά τους σε επενδυτικούς

λογαριασμούς, δεν χάνουν τα πάντα παρά θα πρέπει να περιμένουν τις διαδικασίες εκκαθάρισης (των τραπεζών που πτώχευσαν)

ώστε να μάθουν πόσο από το ποσό των κεφαλαίων που είχαν στις τράπεζες αυτές θα τους επιστραφεί.

Αυτό σημαίνει ότι η κυβέρνηση δεν θα χρειάζεται ποτέ να διασώζει μια τράπεζα. Θα επιτρέπεται στις τράπεζες

να πτωχεύουν.

Το σύστημα θα είναι πραγματικά όπως ο κόσμος πιστεύει πως είναι τώρα, ότι όταν καταθέτεις τα χρήματά σου στην τράπεζα,

είναι όντως ασφαλή ή τουλάχιστον όπως πίστευαν πως ήταν πριν την κρίση του 2008.

Υπάρχει ένα φάσμα ευκαιριών εδώ που απλά δεν διερευνούμε αυτή τη στιγμή και αυτό είναι

αυτό που με ενοχλεί ότι ούτε καν πειραματιζόμαστε ενώ ξέρουμε ότι το σύστημα που έχουμε τώρα είναι θεμελιωδώς

ελαττωματικό. Περάσαμε απλά την μεγαλύτερη κρίση μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, βασικά από την δεκαετία του

1930. Γνωρίζουμε ότι έχουμε ένα σύστημα όπου οι δημιουργοί του χρήματος διασφαλίζονται από εμάς έτσι κι αλλίως.

Είναι μια κατάσταση κακή για όλους αυτή τη στιγμή.

Γι αυτό πιστεύω ότι πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε γνήσια εναλλακτικές λύσεις.

Έτσι όταν σκεφτόμαστε για το πώς θα έιναι η ζωή μετά τη μεταρρύθμιση του συστήματος, δεν σημαίνει ότι δεν

θα μπορείς να δανείζεσαι, δεν σημαίνει ότι πρέπει να μαζεύεις 50 χρόνια για να αγοράσεις ένα σπίτι.

Δεν σημαίνει ότι δεν θα έχεις την δυνατότητα να αγοράσεις ένα σπίτι το οποίο

είναι 10 ή 12 φορές περισσότερο από το εισόδημά σου, αλλά απεναντίας, σημαίνει ότι το σπίτι που θέλεις να αγοράσεις

πιθανότατα δεν θα κοστίζει 10 ή 12 φορές το εισόδημά σου. Τα σπίτια πρέπει να είναι προσιτά όπως πρέπει να είναι

και όλα τα υπόλοιπα. Θα μπορείς ακόμα να πάρεις στεγαστικό

όπως και χρηματοδότηση για το αυτοκίνητό σου. Οι επιχειρήσεις θα λαμβάνουν επίσης επενδύσεις. Σημαίνει απλά ότι το χρέος

δεν θα είναι τόσο υψηλό, δεν θα παίζει τόσο βαρύ ρόλο στις ζωές των ανθρώπων.

Εμπόδια για τη μεταρρύθμιση

ΑΦΗΓΗΤΡΙΑ: Το ζήτημα της χρηματοπιστωτικής μεταρρύθμισης ιστορικά υπήρξε ένα ευαίσθητο θέμα εξαιτίας

της απίστευτης εξουσίας, του πλούτου και των προνομίων που παρέχει. Σε μια εποχή όπου η αναλυτική σκέψη

και η επιστημονική προσέγγιση χαίρουν τέτοιας υψηλής εκτίμησης, δεν υπάρχει κανένα επιχείρημα να δικαιολογεί

την διατήρηση των μηχανισμών και των επιπτώσεων των χρηματοπιστωτικών διαδικασιών ως ένα θέμα ταμπού.

Σαν δημοκρατικοί πολίτες έχουμε το δικαίωμα να απαιτήσουμε ένα χρηματοπιστωτικό σύστημα, το οποίο έιναι ταυτόχρονα σταθέρο

και επωφελές για τη κοινωνία.

Το τραπεζικό λόμπι είναι πολύ ισχυρο. Υποψιάζομαι ότι δεν θα υποστηρίξει τέτοιου είδους μοντέλα

παρόλο που στην ουσία αποτελούν πολύ πιο ασφαλή θεμέλια

για τις τράπεζες.

Υπάρχει αυτή η πολύ θερμή σχέση μεταξύ της κυβέρνησης και των τραπεζών. Κατά τη διάρκεια της κρίσης

μίλησα σε κάποιον που δούλευε στο Υπουργείο Οικονομικών κατά τη διάρκεια της κρίσης, και μου έιπε

πως ένας στους δύο ανθρώπους που μιλούσες εκεί, δούλευε για τις μεγάλες τράπεζες.

Κι έτσι όταν πρέπει να παρθεί μια απόφαση για το αν πρέπει να αφήσεις μια από αυτές τις τοξικές τράπεζες να πτωχεύσει

ή να την σώσεις, τι είδους συμβουλή θα πάρεις από κάποιον

που δουλεύει σε αυτή τη τράπεζα;

"Αυτός είναι ο προστατευόμενος σταθμός σίτισης των τραπεζών ζόμπι"

ΑΦΗΓΗΤΡΙΑ: Οι ισολογισμοί των τραπεζών είναι τώρα 4 φορές το ΑΕΠ στα 6 τρισ. στερλίνες, κρατούν τον λαό σαν

ομήρους. Ο πλούτος μεγάλωσε τόσο μέσω παιχνιδιών του
χρηματοπιστωτικού συστήματος ώστε να βρισκόμαστε

σε τόσο κομβικό σημείο όπου μία μόνο τράπεζα μπορεί να συμπαρασύρει στη κατάρευση ολόκληρη την οικονομία.

"Φάτην Φάτην τώρα, φάτην, είναι δημόσιος υπάλληλος, φάτην, ρούφα της το αίμα,

πιές την"!

Τελικά είναι ζήτημα πολιτικό, γιατί οι μεταρρυθμίσεις που είναι αναγαίες μπορούν να επιτευχθούν μόνο μέσω του

Κοινοβουλίου. Δεν χρειαζόμαστε ένα πολύ μεγάλο νομοσχέδιο της Βουλής. Αυτό που βασικά πρέπει να γίνει είναι να αποτραπεί

στις υπό εκκαθάριση τράπεζες να δημιουργήσουν χρήμα βασιζόμενο στο χρέος των δανειζομένων τους.

Αυτό είναι όλο. Σταματάς αυτό.

Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε στις τράπεζες να ξαναλειτουργήσουν όπως πριν,

0:59:22.949,0:59:29.549
γιατί αν το κάνουν, τότε το μόνο που θα δούμε όλοι είναι περισσότερο χρέος, περισσότερη φτώχεια, περισσότερη ανισότητα

και άλλη μία κρίση σε 5 ή 10 χρόνια για την οποία θα αναγκαστούμε να ξαναπληρώσουμε.