Τα εκπληκτικά μαθήματα του βιομιμητισμού από τους μηχανικούς της φύσης

Σε αυτήν την εμπνευσμένη ομιλία για τις πρόσφατες εξελίξεις στο βιομιμητισμό, η Τζανίν Μπενιούς μας δίνει ενθαρρυντικά παραδείγματα για τρόπους με τους οποίους η φύση επηρεάζει ήδη τα προϊόντα και τα συστήματα που κατασκευάζουμε.

Είναι υπέροχο που βρίσκομαι σε ένα συνέδριο

που έχει θέμα "Εμπνευσμένο από τη Φύση" -- το φαντάζεστε.

Και είμαι ενθουσιασμένη που βρίσκομαι στην προκαταρκτική συνεδρία.

Το καταλάβατε ότι η συνεδρία αυτή είναι τα προκαταρκτικά;

Επειδή έχω την ευκαιρία να μιλήσω για ένα από τα αγαπημένα μου ζωάκια,

που είναι η κολύμβις. Δεν έχετε ζήσει πραγματικά

μέχρι που θα δείτε αυτά τα πουλιά να κάνουν τον ερωτικό χορό τους.

Ήμουν στη Λίμνη Μπόουμαν στο Εθνικό Πάρκο Γκλέισιερ,

η οποία είναι μία στενόμακρη λίμνη με κάτι σαν βουνά αναποδογυρισμένα μέσα σε αυτήν,

και ο σύντροφός μου κι εγώ πήραμε μία μικρή βάρκα.

Και καθώς κωπηλατούσαμε, ένα από αυτά τα πτηνά μας ακολούθησε.

Αυτό που κάνουν στον ερωτικό χορό τους, είναι ότι πετούν μαζί,

οι δύο σύντροφοι, και αρχίζουν να τρέχουν κάτω από το νερό.

Κτυπούν το νερό όλο και πιο γρήγορα, μέχρι που πηγαίνουν με τέτοια ταχύτητα

που ουσιαστικά σηκώνονται πάνω από το νερό

και στέκονται όρθια, κτυπώντας την επιφάνεια του νερού.

Και ένα από τα πουλιά αυτά μας ακολούθησε καθώς κωπηλατούσαμε.

Έτυχε κάποια στιγμή να μετακινούμαστε πολύ γρήγορα.

Και αυτό το πουλί, νομίζω, μπερδεύτηκε νομίζοντας ότι είμαστε πιθανό ταίρι

και άρχισε να τρέχει στο νερό δίπλα μας

σε έναν ερωτικό χορό -- για μίλια.

Σταματούσε και ξεκινούσε, σταματούσε και ξεκινούσε.

Αυτό θα πει προκαταρκτικά.

(Γέλιο)

Εντάξει. Ήμουν τόσο κοντά στο να αλλάξω το είδος μου εκείνη τη στιγμή.

Προφανώς, η ζωή μπορεί να μας διδάξει κάτι

στον τομέα της διασκέδασης. Έχει πολλά να μας διδάξει.

Αλλά αυτό για το οποίο θα μιλήσω σήμερα

είναι το τι μπορεί να μας διδάξει η ζωή για την τεχνολογία και το σχέδιο.

Αυτό που συνέβη από τότε που εκδόθηκε το βιβλίο --

το βιβλίο είχε να κάνει κυρίως με την έρευνα στο βιομιμητισμό.

Και αυτό που έγινε από τότε είναι ότι αρχιτέκτονες, σχεδιαστές, μηχανικοί --

άνθρωποι που φτιάχνουν τον κόσμο μας -- άρχισαν να τηλεφωνούν και να λένε,

θέλουμε ένα βιολόγο να καθήσει στο τραπέζι μαζί μας

για να μας βοηθήσει και να εμπνευστεί μαζί μας.

Ή -- και αυτό είναι το διασκεδαστικό για μένα -- θέλουμε να μας πάτε έξω

στο φυσικό κόσμο. Θα σκεφτούμε μία σχεδιαστική πρόκληση

και θα βρούμε τους πρωταθλητές του φυσικού κόσμου, μήπως πάρουμε κάποια έμπνευση.

Αυτή είναι μία φωτογραφία από ένα ταξίδι που κάναμε στα Γκαλαπάγκος

με μηχανικούς καθαρισμού αποβλήτων.

Και κάποιοι από αυτούς ήταν πολύ επιφυλακτικοί και μόνο που βρίσκονταν εκεί.

Αυτό που μας είπαν αρχικά ήταν, ξέρετε ήδη κάνουμε βιομιμητισμό.

Χρησιμοποιούμε βακτήρια για να καθαρίσουμε το νερό. Και απαντήσαμε

δεν είναι ακριβώς αυτό -- δεν είναι ακριβώς εμπνευσμένο από τη φύση.

Αυτό είναι βιοεπεξεργασία, ξέρετε. Είναι βιο-υποβοηθούμενη τεχνολογία:

η χρήση ενός οργανισμού για τον καθαρισμό των αποβλήτων

είναι μία πολύ παλιά τεχνολογία που λέγεται "εξημέρωση".

Βιομιμητισμός είναι να μάθουμε κάτι, μία ιδέα, από έναν οργανισμό και να την εφαρμόσουμε.

Συνέχισαν να μην καταλαβαίνουν.

Έτσι, πήγαμε μία βόλτα στην παραλία και τους είπα,

πείτε μου ένα από τα μεγάλα προβλήματά σας. Δώστε μου μία πρόκληση,

ένα εμπόδιο αειφορίας, που σας εμποδίζει να εφαρμόσετε την αειφορία.

Και απάντησαν, η συσσώρευση μετάλλων μέσα στους σωλήνες.

Και είπαν, αυτό που συμβαίνει είναι ότι τα μέταλλα --

όπως και στο σπίτι σας -- συσσωρεύονται.

Η διατομή του σωλήνα κλείνει τελικά, και πρέπει είτε να γεμίσουμε τους σωλήνες με τοξίνες,

είτε να τους ξεθάψουμε.

Άρα, αν είχαμε κάποιον τρόπο να σταματήσουμε τη συσσώρευση αυτή --

και έτσι μάζεψα ορισμένα κοχύλια από την παραλία. Και τους ρώτησα,

Τι συσσωρεύεται; Τι υπάρχει μέσα στους σωλήνες;

Απάντησαν, ανθρακικό ασβέστιο.

Και απάντησα, να τι είναι. Αυτό είναι ανθρακικό ασβέστιο.

Δεν το γνώριζαν.

Δεν ήξεραν τι είναι ένα κοχύλι,

περιβάλλεται από πρωτεΐνες, και στη συνέχεια ιόντα από το θαλασσινό νερό

δημιουργούν κρυστάλλους επιτόπου. Έτσι γίνεται ένα κοχύλι.

Άρα, η ίδια διαδικασία, χωρίς τις πρωτεΐνες,

συμβαίνει μέσα στους σωλήνες τους. Δεν το γνώριζαν.

Αυτό δεν είναι έλλειψη πληροφορίας. Είναι έλλειψη σφαιρικότητας.

Είναι ένα σιλό, οι άνθρωποι βρίσκονται μέσα σε σιλό. Δεν γνώριζαν

ότι το ίδιο πράγμα συνέβαινε κι αλλού. Έτσι, σκέφτηκε ένας από αυτούς

και είπε, Ωραία, αν αυτό είναι απλά κρυσταλλοποίηση

που συμβαίνει αυτόματα στο θαλασσινό νερό -- αυτοσυναρμογή --

τότε γιατί τα κοχύλια δεν έχουν απεριόριστο μέγεθος; Τι εμποδίζει την περαιτέρω συσσώρευση;

Γιατί δεν μεγαλώνουν επ' άπειρον;

Και είπα, λοιπόν, με τον ίδιο τρόπο που βγάζουν πρω--

που εκκρίνουν μία πρωτεΐνη που αρχίζει την κρυσταλλοποίηση --

εκείνη τη στιγμή όλοι έσκυψαν από πάνω μου --

έτσι εκκρίνουν και μία πρωτεΐνη που τη σταματάει.

Κολλάει πάνω στην αναπτυσσόμενη επιφάνεια του κρυστάλλου.

Μάλιστα, υπάρχει ένα προϊόν που λέγεται TPA

που μιμείται την πρωτεΐνη -- αυτή την πρωτεΐνη που σταματάει --

και είναι ένας περιβαλλοντικά φιλικός τρόπος να παρεμποδιστεί η συσσώρευση στους σωλήνες.

Αυτό άλλαξε τα πάντα. Από εκείνη τη στιγμή,

δεν μπορούσα να βάλω τους μηχανικούς πίσω στη βάρκα.

Την πρώτη μέρα, έκαναν έναν περίπατο

και ήταν μόνο κλικ, κλικ, κλικ. Πέντε λεπτά αργότερα, πήγαιναν πίσω στη βάρκα.

Τελειώσαμε. Το είδα και το νησί αυτό.

Μετά από αυτό,

είχαν ξεχυθεί παντού. Δεν έμπαιναν --

έκαναν κατάδυση όση ώρα και να τους αφήναμε.

Αυτό που έγινε ήταν ότι συνειδητοποίησαν ότι υπήρχαν οργανισμοί

εκεί έξω που ήδη είχαν λύσει τα προβλήματα

που οι ίδιοι προσπαθούσαν σε όλη την καριέρα τους να λύσουν.

Το να μαθαίνεις για το φυσικό κόσμο είναι ένα πράγμα.

Το να μαθαίνεις από το φυσικό κόσμο -- αυτό είναι το κλειδί.

Αυτό είναι που μετράει.

Διαπίστωσαν ότι οι απαντήσεις στις ερωτήσεις τους υπάρχουν παντού.

Απλά έπρεπε να αλλάξουν τους φακούς με τους οποίους έβλεπαν τον κόσμο.

3,8 δισεκατομμύρια χρόνια έρευνας στο πεδίο.

10 με 30 -- ο Κρεγκ Βέντερ θα σας πει:

Νομίζω ότι υπάρχουν πάνω από 30 εκατομμύρια -- καλά προσαρμοσμένες λύσεις.

Το σημαντικό για μένα είναι ότι αυτές είναι λύσεις που γίνονται μέσα σε γενικότερο πλαίσιο.

Και το πλαίσιο αυτό είναι η Γη --

το ίδιο πλαίσιο μέσα στο οποίο προσπαθούμε να λύσουμε τα προβλήματά μας.

Άρα, είναι η συνειδητή μίμηση της ευφυίας της ζωής.

Δεν είναι δουλικός μιμητισμός --

αν και η τεχνητή νοημοσύνη μάλλον προς τα εκεί πηγαίνει --

δεν είναι δουλικός μιμητισμός. Παίρνει τις αρχές σχεδιασμού,

την ευφυία του φυσικού κόσμου, και μαθαίνει κάτι από αυτήν.

Τώρα, σε μία ομάδα με τόσους ανθρώπους της πληροφορικής, πρέπει να αναφέρω ότι --

αυτό για το οποίο δε θα μιλήσω, δηλαδή το πεδίο σας,

έχει μάθει απίστευτα πολλά πράγματα από τους ζωντανούς οργανισμούς,

από άποψη λογισμικού. Υπάρχουν υπολογιστές που προστατεύουν τους εαυτούς τους,

σαν ανοσολογικό σύστημα, και μαθαίνουμε από τη γονιδιακή ρύθμιση

και τη βιολογική εξέλιξη. Και μαθαίνουμε από τα νευρικά δίκτυα,

τους γενετικούς αλγορίθμους, την εξελικτική πληροφορική.

Αυτό από πλευράς λογισμικού. Αλλά το ενδιαφέρον για μένα

είναι ότι δεν έχουμε ψάξει πολύ βαθιά. Εννοώ, αυτές οι μηχανές

δεν είναι τόσο υψηλής τεχνολογίας κατά την άποψή μου

με την έννοια ότι υπάρχουν δεκάδες καρκινογόνα

στο νερό της Σίλικον Βάλεϊ.

Έτσι, το μηχανικό κομμάτι των υπολογιστών

δεν αντιπροσωπεύει αυτό που η ζωή θα έλεγε επιτυχία.

Τι μπορούμε επομένως να μάθουμε για την κατασκευή -- όχι μόνο υπολογιστών, αλλά των πάντων;

Το αεροπλάνο με το οποίο ήρθατε, τα αυτοκίνητα, οι καρέκλες που κάθεστε.

Πώς θα επανασχεδιάσουμε τον κόσμο που φτιάχνουμε, τον κόσμο που φτιάχτηκε από ανθρώπους;

Πιο σημαντικό, τι θα έπρεπε να ρωτήσουμε για τα επόμενα 10 χρόνια;

Και υπάρχουν πολλές ωραίες τεχνολογίες στη ζωή εκεί έξω.

Ποιο είναι το πρόγραμμα σπουδών;

Τρεις ερωτήσεις για μένα είναι οι σημαντικές.

Πώς φτιάχνει η ζωή τα πράγματα;

Αυτό είναι το ανάποδο. Αυτό είναι το πώς φτιάχνουμε εμείς τα πράγματα.

Λέγεται θερμότητα, κτύπημα και φτιάξιμο --

έτσι το ονομάζουν οι επιστήμονες υλικών.

Και είναι η δημιουργία πραγμάτων εξ αρχής, με το 96% να περισσεύει ως σκουπίδια

και μόνο το 4% να αποτελεί προϊόν. Το θερμαίνεις, το κτυπάς με υψηλή πίεση,

χρησιμοποιείς χημικά. Άρα, θερμότητα, κτύπημα και φτιάξιμο.

Η ζωή δεν έχει την πολυτέλεια αυτή. Πώς φτιάχνει αυτή τα πράγματα;

Πώς φτιάχνει τα περισσότερα πράγματα;

Αυτό είναι γύρη από γεράνι.

Και το σχήμα που έχει της παρέχει την ικανότητα

να αιωρείται στον αέρα τόσο εύκολα. Δείτε το σχήμα αυτό.

Η ζωή προσθέτει πληροφορίες στην ύλη.

Με άλλα λόγια: δομή.

Της δίνει πληροφορίες. Προσθέτοντας πληροφορίες στην ύλη,

αποκτά λειτουργίες διαφορετικές απ'ό,τι αν δεν υπήρχε η δομή αυτή.

Και τρίτον, πώς κάνει η ζωή πράγματα που εξαφανίζονται μέσα σε συστήματα;

Επειδή η ζωή δεν ασχολείται με πράγματα.

Δεν υπάρχουν πράγματα στο φυσικό κόσμο μεμονωμένα

από τα συστήματά τους.

Γρήγορο πρόγραμμα σπουδών.

Διαβάζοντας όλο και περισσότερο και ακολουθώντας την ιστορία,

υπάρχουν κάποια εκπληκτικά πράγματα που εμφανίζονται στις βιολογικές επιστήμες.

Ταυτόχρονα, ακούω πολλές εταιρείες

για τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουν.

Οι δύο αυτές ομάδες δεν επικοινωνούν μεταξύ τους.

Καθόλου.

Από τον κόσμο της βιολογίας, τι είναι αυτό που θα βοηθούσε τώρα,

για να προσπεράσουμε αυτό το εξελικτικό εμπόδιο στο οποίο βρισκόμαστε;

Θα σας αναφέρω πολύ γρήγορα 12 παραδείγματα.

Ένα από αυτά είναι η αυτοσυναρμογή.

Έχετε ακούσει για αυτήν με όρους νανοτεχνολογίας.

Πίσω στο κοχύλι: το κοχύλι είναι ένα αυτοσυναρμογούμενο υλικό.

Κάτω αριστερά, βλέπετε μία μήτρα μαργαριταριού

που σχηματίζεται από θαλασσινό νερό. Είναι μία στρωματωμένη μορφή με μέταλλο

και πολυμερές, κάνοντάς τη πολύ ανθεκτική.

Είναι δύο φορές ανθεκτικότερη από τα τελευταίας τεχνολογίας κεραμικά μας.

Αλλά το ενδιαφέρον είναι αυτό: αντίθετα με τα κεραμικά μας που γίνονται σε υψικαμίνους,

αυτό γίνεται στο θαλασσινό νερό. Γίνεται κοντά, μέσα και κοντά, στο σώμα του οργανισμού.

Οι άνθρωποι αρχίζουν --

αυτό είναι το εργαστήριο Σάντια Νάσιοναλ. Εκεί, δουλεύει ο Τζεφ Μπρίνκερ

που βρήκε μία διαδικασία που κωδικοποιεί την αυτοσυναρμογή.

Φανταστείτε να μπορούμε να κάνουμε κεραμικά σε θερμοκρασία δωματίου

απλά πετώντας κάτι σε ένα υγρό,

παίρνοντάς το από αυτό και μετά να περιμένουμε την εξάτμιση

να συσσωματώσει τα μόρια στο υγρό,

έτσι ώστε να κάνουν κάτι σαν παζλ

με τον ίδιο τρόπο που λειτουργεί η κρυσταλλοποίηση.

Φανταστείτε να φτιάχνουμε όλα τα ανθεκτικά υλικά μας με τον τρόπο αυτό.

Φανταστείτε να ρίχνουμε με σπρέι τα υλικά για ένα φωτοβολταϊκό σύστημα

πάνω σε μία στέγη και αυτά να αυτοσυναρμόζουν σε μία στρωματωμένη δομή που απορροφάει φως.

Να κάτι ενδιαφέρον για τους ανθρώπους της πληροφορικής:

η βιοσιλικόνη. Αυτό είναι ένα διάτομο, που αποτελείται από άλατα πυριτίου.

Η σιλικόνη που φτιάχνουμε τώρα --

είναι τμήμα του καρκινογόνου προβλήματος στην κατασκευή των τσιπ μας --

αυτή είναι μία διαδικασία βιο-ορυκτοποίησης που μιμούμαστε τώρα.

Αυτό είναι στο Πανεπιστήμιο Σάντα Μπάρμπαρα. Δείτε τα διάτομα αυτά.

Είναι από τη δουλειά του Έρνστ Χάεκελ.

Φανταστείτε να μπορούμε -- και πάλι, είναι μία πλαισιωμένη διαδικασία,

στερεοποιείται έξω από μία υγρή διαδικασία -- φανταστείτε να έχουμε μία

τέτοια δομή να παράγεται σε θερμοκρασία δωματίου.

Φανταστείτε να μπορούμε να κάνουμε τέλειους φακούς.

Αριστερά, βλέπετε ένα είδος αστερία. Καλύπτεται με φακούς

που οι άνθρωποι της Λούσεντ Τεκνόλοτζιζ βρήκαν

ότι δεν προκαλούν καμία παραμόρφωση.

Είναι από τους καλύτερους φακούς που γνωρίζουμε χωρίς παραμόρφωση.

Και το σώμα του αστερία αυτού έχει πάρα πολλούς τέτοιους φακούς.

Το σημαντικό πάλι είναι ότι αυτοσυναρμόζεται.

Μία γυναίκα,η Τζοάνα Άιζενμπεργκ, στη Λούσεντ,

προσπαθεί τώρα να κάνει μία χαμηλής θερμοκρασίας διαδικασία για να παράγει

τέτοιους φακούς. Επίσης, μελετάει οπτικές ίνες.

Αυτός είναι ένας σπόγγος που έχει οπτική ίνα.

Στη βάση του, υπάρχουν οπτικές ίνες

που λειτουργούν καλύτερα από τις δικές μας και που μεταφέρουν φως,

αλλά μπορούμε αυτές να τις κάνουμε κόμπο. Εϊναι πολύ εύκαμπτες.

Να μία ακόμη ιδέα: το διοξείδιο του άνθρακα ως πρώτη ύλη.

Ο Τζεφ Κόουτς, στο Κορνέλ, σκέφτηκε,

τα φυτά δεν βλέπουν το διοξείδιο ως το μεγαλύτερο δηλητήριο της εποχής μας.

Έτσι το βλέπουμε εμείς. Τα φυτά κάνουν μεγάλες αλυσίδες

από άμυλο και γλυκόζη, χρησιμοποιώντας διοξείδιο. Βρήκε έναν τρόπο --

βρήκε έναν καταλύτη, και βρήκε έναν τρόπο να παίρνει διοξείδιο του άνθρακα

και να το μετατρέπει σε πολυκαρβονικά. Βιοδιασπώμενα πλαστικά

φτιαγμένα από διοξείδιο -- πόσο πλησιάζει στα φυτά.

Ηλιακές μετατροπές: το πιο ενδιαφέρον.

Υπάρχουν άνθρωποι που μιμούνται τη συσκευή απορρόφησης ενέργειας

του μωβ βακτηρίου, αυτοί στο ASU. Ακόμη πιο ενδιαφέρον,

τελευταία, τις τελευταίες εβδομάδες, οι άνθρωποι βρήκαν

ένα ένζυμο, την υδρογενάση, που μπορεί να παράγει

υδρογόνο από πρωτόνιο και ηλεκτρόνιο. Και μπορεί να παίρνει το υδρογόνο --

βασικά, αυτό που γίνεται σε μία κυψέλη καυσίμου, στην άνοδο μίας κυψέλης

και σε μία αναστρέψιμη κυψέλη καυσίμου.

Στις δικές μας κυψέλες, το επιτυγχάνουμε με λευκόχρυσο.

Η ζωή το κάνει με έναν πολύ κοινό σίδηρο.

Και μία ομάδα μόλις κατάφερε να μιμηθεί

αυτή την υδρογενάση.

Αυτό έχει πολύ ενδιαφέρον για τις κυψέλες καυσίμων --

να το κάνουν αυτό χωρίς λευκόχρυσο.

Η δύναμη του σχήματος: βλέπετε εδώ μία φάλαινα. Έχουμε δει ότι τα πτερύγια της φάλαινας αυτής

έχουν φυμάτια. Και αυτές οι μικρές λακούβες

αυξάνουν την αποδοτικότητα, για παράδειγμα,

στο άκρο ενός αεροπλάνου -- αυξάνουν την αποδοτικότητα κατά 32%.

Που είναι μία απίστευτη εξοικονόμηση σε ορυκτά καύσιμα.

Μόνο βάζοντάς τα στα φτερά των αεροπλάνων.

Χρώμα χωρίς χρωστικές: αυτό το παγώνι παράγει χρώμα με το σχήμα.

Το φως διέρχεται, προσπίπτει πάνω στα στρώματα.

Ονομάζεται παρεμβολή λεπτής στρώσης. Φανταστείτε να μπορούμε

να έχουμε αυτοσυναρμογούμενα προϊόντα, όπου τα τελευταία στρώματα

να παίζουν με το φως για να παράγουν χρώμα.

Φανταστείτε να μπορούμε να φτιάξουμε ένα σχήμα σε μία επιφάνεια,

ώστε να αυτοκαθαρίζεται μόνο με νερό. Αυτό κάνει ένα φύλλο.

Βλέπετε τη φωτογραφία αυτή;

Είναι μία σφαίρα νερού και αυτά είναι σωματίδια σκόνης.

Και αυτό είναι ένα φύλλο λωτού.

Μία εταιρεία, η Λότουσαν, παράγει ένα προϊόν που μιμείται --

όταν στεγνώνει η μπογιά σε ένα κτίριο, μιμείται τις λακούβες

ενός αυτοκαθαριζόμενου φύλλου, οπότε το νερό της βροχής καθαρίζει το κτίριο.

Το νερό είναι η μεγάλη μας πρόκληση:

η ικανοποίηση της δίψας.

Να δύο οργανισμοί που ρουφάνε νερό.

Στα αριστερά, το σκαθάρι της Ναμίμπια ρουφάει νερό από ομίχλη.

Στα δεξιά, το έντομο αυτό ρουφάει νερό από τον αέρα.

Δεν πίνει φρέσκο νερό.

Η απορρόφηση νερού από την ομίχλη στο Μοντερέυ και τον αέρα της Ατλάντα

πριν φτάσει σε ένα κτίριο είναι σημαντικές τεχνολογίες.

Οι τεχνολογίες διαχωρισμού θα είναι πολύ σημαντικές επίσης.

Αν δεν είχαμε πλέον εξόρυξη ορυκτών όπως σήμερα;

Αν μπορούσαμε να διαχωρίσουμε τα μέταλλα από νερά απορροής --

μικρές ποσότητες μετάλλων στο νερό; Αυτό κάνουν τα μικρόβια,

αποσπούν μέταλλα από το νερό.

Μία εταιρεία, εδώ στο Σαν Φρανσίσκο, η MR3,

τοποθετεί μιμητές των μορίων των μικροβίων στα φίλτρα

για να εξορρύσει μέταλλα από νερά απορροής.

Η πράσινη χημεία είναι η χημεία στο νερό.

Κάνουμε χημεία σε οργανικούς διαλύτες.

Αυτή είναι μία εικόνα των αραχνογόνων αδένων μίας αράχνης,

και της κλωστής που σχηματίζεται από αυτούς. Δεν είναι πανέμορφο;

Η πράσινη χημεία είναι η αντικατάσταση της βιομηχανικής χημείας με το βιβλίο συνταγών της φύσης.

Δεν είναι εύκολο, γιατί η ζωή χρησιμοποιεί

μόνο ένα τμήμα των στοιχείων του περιοδικού πίνακα.

Και εμείς τα χρησιμοποιούμε όλα, ακόμη και τα τοξικά.

Η εύρεση των εκλεπτυσμένων συνταγών που χρησιμοποιούν το μικρό τμήμα

του περιοδικού πίνακα και η δημιουργία εκπληκτικών υλικών όπως το κύτταρο αυτό,

είναι ο στόχος της πράσινης χημείας.

Χρονική υποβάθμιση: το περιτύλιγμα που είναι καλό

μέχρι που δε χρειάζεται πλέον και διαλύεται κατά βούληση.

Αυτό είναι ένα μύδι που μπορείτε να βρείτε στα νερά της περιοχής μας.

Οι ίνες που το στερεώνουν πάνω σε μία πέτρα έχουν ημερομηνία λήξης -- στα δύο χρόνια ακριβώς,

αρχίζουν να διαλύονται.

Επούλωση: να κάτι καλό.

Αυτό το πραγματάκι είναι ένας βραδυπόρος.

Υπάρχει ένα πρόβλημα ότι πολλά εμβόλια ανά τον κόσμο

δεν φτάνουν στους ασθενείς. Ο λόγος είναι

ότι η ψύξη με κάποιον τρόπο χαλάει.

Αυτό σημαίνει ότι η "κρύα αλυσίδα" σπάει.

Ο Μπρους Ρόσνερ μελέτησε αυτόν τον βραδυπόρο --

που αφού αποξηρανθεί τελείως, παραμένει ζωντανός για μήνες,

πολλούς μήνες, και μπορεί να αναγεννηθεί.

Και έτσι, βρήκε έναν τρόπο αποξήρανσης των εμβολίων --

να τα περιβάλλει με το ίδιο είδος περιβλημάτων από σάκχαρα

που έχει και ο βραδυπόρος στα κύτταρά του --

με αποτέλεσμα τα εμβόλια δεν χρειάζεται πλέον να καταψύχονται.

Μπορούν να τοποθετηθούν στο ντουλαπάκι του αυτοκινήτου.

Μάθηση από τους οργανισμούς. Αυτό είναι ένα τμήμα της ομιλίας για το νερό --

η εκμάθηση από οργανισμούς που αντέχουν χωρίς νερό,

προκειμένου να κατασκευαστεί ένα εμβόλιο που δε χαλάει χωρίς ψύξη.

Δεν θα προλάβω και τα 12 παραδείγματα.

Αλλά αυτό που θα σας πω είναι το πιο σημαντικό από όλα,

πέρα από αυτές τις προσαρμογές, το γεγονός είναι ότι οι οργανισμοί

βρήκαν έναν τρόπο να κάνουν όλα αυτά τα πράγματα

προσέχοντας ταυτόχρονα το περιβάλλον

που θα προσέχει τα μικρά τους.

Όταν κάνουν τα προκαταρκτικά τους,

σκέφτονται κάτι πολύ σημαντικό,

και αυτό είναι να παραμείνει το γενετικό τους υλικό

για τις επόμενες 10.000 γενιές.

Και αυτό σημαίνει να βρουν τρόπο να κάνουν ό,τι κάνουν

χωρίς να καταστρέψουν το χώρο που θα φροντίσει τα μικρά τους.

Αυτή είναι η μεγαλύτερη σχεδιαστική πρόκληση.

Ευτυχώς, υπάρχουν εκατομμύρια ευφυίες

που θέλουν να μας χαρίσουν τις καλύτερες ιδέες τους.

Καλή τύχη στη συζήτηση μαζί τους.

Ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)

Κρις Άντερσον: Αυτά είναι προκαταρκτικά, εγώ -- θέλουμε να πάμε στα 12, αλλά πολύ γρήγορα.

Τζανίν Μπενιούς: Σοβαρά;

ΚΑ: Ναι. Ας πούμε την εκδοχή 10 δευτερολέπτων

για τα 10, 11 και 12. Γιατί, πολύ απλά, οι φωτογραφίες είναι πανέμορφες

και οι ιδέες τόσο μεγάλες. Δεν μπορώ να σας αφήσω να κατεβείτε

χωρίς να δούμε τα 10, 11 και 12.

ΤΜ: Εντάξει, βάλτε -- λοιπόν, θα το κρατάω εγώ. Ωραία.

Λοιπόν, αυτό είναι το θεραπευτικό.

Η αίσθηση και η απάντηση: η ανατροφοδότηση είναι κάτι πολύ σημαντικό.

Να μία ακρίδα. 80 εκατομμύρια από αυτές μπορούν να υπάρχουν σε ένα τετραγωνικό χιλιόμετρο

και παρολαυτά, δε συγκρούονται μεταξύ τους.

Κι όμως, έχουμε 3,6 εκατομμύρια αυτοκινητιστικές συγκρούσεις κάθε χρόνο.

(Γέλιο)

Ναι. Υπάρχει ένα άτομο στο Nιούκαστλ

που βρήκε ότι είναι ένας πολύ μεγάλος νευρώνας.

Και προσπαθεί να κατασκευάσει

ένα κύκλωμα αποφυγής συγκρούσεων

με βάση αυτόν τον μεγάλο νευρώνα της ακρίδας.

Το 11 είναι ένα πολύ μεγάλο και σημαντικό θέμα.

Η αυξανόμενη γονιμότητα.

Αυτό σημαίνει γονιμότητα στις καλλιέργειες.

Θα έπρεπε να προωθούμε τη γονιμότητα. Και ναι -- παίρνουμε και τροφή, επίσης.

Επειδή πρέπει να αυξήσουμε την ικανότητα αυτού του πλανήτη

να δημιουργεί όλο και περισσότερες ευκαιρίες για τη ζωή.

Και πραγματικά, αυτό κάνουν και οι άλλοι οργανισμοί.

Συλλογικά, αυτό κάνουν τα πλήρη οικοσυστήματα,

παράγουν όλο και περισσότερες ευκαιρίες για ζωή.

Η γεωργία μας έκανε το αντίθετο.

Έτσι, η γεωργία που βασίζεται στο πώς μία πεδιάδα δημιουργεί χώμα,

η εκτροφή ζώων που βασίζεται στο πώς ένα κοπάδι οπληφόρων

αυξάνει την υγεία της περιοχής.

Ακόμη και ο καθαρισμός αποβλήτων με βάση το πώς ένα έλος

όχι μόνο καθαρίζει το νερό,

αλλά προκαλεί αυξημένη παραγωγικότητα.

Αυτό είναι η σύντομη περιγραφή. Φαίνεται απλό,

γιατί το σύστημα, στη διάρκεια 3,8 δισεκατομμυρίων ετών, το έλυσε.

Βλέπετε, οι οργανισμοί που δεν μπόρεσαν να καταλάβουν

πώς να ενισχύσουν ή να γλυκάνουν το χώρο τους,

δεν υπάρχουν πλέον για να μας το πουν.

Αυτό είναι το δώδεκα.

Η ζωή -- αυτό είναι το μυστικό, αυτό είναι το μαγικό κόλπο --

η ζωή δημιουργεί καταστάσεις ευνοϊκές για τη ζωή.

Παράγει χώμα, καθαρίζει τον αέρα, το νερό,

δημιουργεί το μίγμα αερίων που εσείς και εγώ χρειαζόμαστε για να ζήσουμε.

Και το κάνει ενώ ταυτόχρονα γίνονται προκαταρκτικά

και ικανοποιούνται ανάγκες. Άρα, δεν αποκλείονται μεταξύ τους.

Πρέπει να μπορέσουμε να ικανοποιήσουμε τις ανάγκες μας,

κάνοντας αυτό το μέρος μία Εδέμ.

ΚΑ: Τζανίν, σε ευχαριστούμε.

(Χειροκρότημα)