Sirena Huang olśniewa grą na skrzypcach

Jedenastoletnia skrzypaczka Sirena Huang daje doskonały technicznie i wyrafinowany emocjonalnie występ. W przerwie czarująco wychwala ponadczasową wartość swojego instrumentu.

(Muzyka)

(Brawa)

Cześć, jestem Sirena.

Mam 11 lat i pochodzę z Connecticut.

(Brawa)

Cóż, właściwie to nie jestem pewna, co ja tu robię.

(Śmiech)

To znaczy, co to ma wspólnego

z techniką, rozrywką i dizajnem?

Swojego iPoda, komórkę i komputer uznaję za technikę,

ale to nie ma z nią nic wspólnego.

Poszukałam trochę informacji na ten temat.

Oto czego się dowiedziałam.

Oczywiście, jeśli dobrze pamiętam.

Skrzypce to właściwie drewniane pudło

i cztery struny.

Podczas gry struna wibruje,

wytwarzając falę dźwiękową.

Dźwięk, przez drewniany podstawek, zwany mostkiem,

dostaje się do pudła rezonansowego, gdzie jest wzmocniony.

Ale... niech pomyślę.

(Śmiech)

Aha. Z drugiej strony,

różne pozycje palca na podstrunicy

zmieniają długość struny

i tym samym częstotliwość fali dźwiękowej.

Ojej!

(Śmiech)

W porządku, to jest taka jakby technika,

ale technika szesnastowieczna.

Ale najciekawsze, jest to,

że systemy audio

i transmisja fal

wciąż opiera się na tej samej zasadzie

emisji dźwięku.

Fajnie, prawda?

(Śmiech)

(Brawa)

Dizajn - uwielbiam, jak skrzypce są zaprojektowane.

Pamiętam, że kiedy byłam mała

mama zapytała,

czy wolę grać na skrzypcach, czy na pianinie.

Spojrzałam na tego wielkiego potwora

i powiedziałam sobie:

nie dam się uziemić na tej ławce

na cały dzień.

Skrzypce są małe i lekkie.

Mogę grać stojąc, siedząc lub chodząc.

I wiecie co?

Najlepsze, że kiedy nie chcę ćwiczyć,

mogę je schować.

(Śmiech)

Skrzypce są bardzo piękne.

Niektórzy porównują ich kształt do kobiecego ciała,

ale, czy wam się to podoba, czy nie,

wyglądają tak od ponad 400 lat,

w przeciwieństwie do szybko wychodzących z mody współczesnych przedmiotów.

Myślę jednak, że to bardzo osobiste i unikatowe, że,

chociaż każde skrzypce wyglądają podobnie,

nie ma dwóch, które brzmiałyby tak samo.

Nawet jeśli pochodzą od jednego lutnika

albo opierają się na jednym modelu.

Rozrywka - uwielbiam rozrywkę,

ale tak naprawdę ten instrument sam w sobie

nie jest zbyt rozrywkowy.

Chodzi mi o to, że kiedy dostałam pierwsze skrzypce

i spróbowałam coś zagrać,

brzmiało bardzo źle,

w ogóle niepodobnie do gry innych dzieci -

tak strasznie i tak piskliwie,

że w ogóle mnie to nie bawiło.

Poza tym mój brat się nabijał ze smyczka.

A masz, a masz!

(Śmiech)

Kilka lat później usłyszałam dowcip o

wspaniałym skrzypku, Jaschy Heifetzu.

Po koncercie

podeszła do niego pani, komplementując:

Och, panie Heifetz, pańskie skrzypce tak wspaniale dziś brzmiały.

Pan Heifetz był bardzo fajny,

więc podniósł skrzypce i powiedział:

Dziwne, nic nie słyszę.

(Śmiech)

Dzisiaj zdaję sobie już sprawę, że jako muzycy,

jako ludzie, mamy wspaniałe umysły,

artystyczną duszę i umiejętności,

które potrafią przemienić XVI-wieczną technikę

i legendarny dizajn

w cudowną rozrywkę.

Teraz już wiem, co ja tu robię.

(Muzyka)

(Brawa)

Na początku myślałam, że po prostu dam tu koncert,

ale niespodziewanie wiele się dowiedziałam i dobrze się bawiłam.

Nawet jeśli niektóre rzeczy były dla mnie za trudne.

(Śmiech)

Jak to o wielu wymiarach.

Serio, wystarczyłoby mi

radzić sobie z dwoma wymiarami na lekcjach.

(Śmiech)

Tak naprawdę to największe wrażenie robi na mnie...

cóż,

chcę też powiedzieć w imieniu wszystkich dzieci

i podziękować dorosłym,

że tak się o nas troszczą

i dbają o naszą lepszą przyszłość.

Dziękuję.

(Brawa)

(Muzyka)

(Brawa)

(Muzyka)

(Brawa)