خشونت جنسی در هند را متوقف کنید: ویتهیکا یاداو در آکادمی TEDxHague

حرف زدن از سکس، سکسی است، اما تجاوز یا تعرض جنسی اینطور نیست، این را ویتهیکا یاداو، فعال حقوق جنسی و حقوق بشر می گوید. او عمیقا معتقد است که حرف زدن درباره سکس، راه پاپان دادن به همه گیری خشونت های جنسی علیه زنان در هند است.

چیزهایی کوچکی در زندگیم هست که ممکن است موجب وحشت شود.

من ۳۲ ساله ام،

یک شغل عالی دارم،

و از این که خانواده ای مهربان و حامی دارم احساس خوشبختی می کنم.

من به چشم مردم یک زن مستقل و توانمند می آیم.

اما حتی امروز زندگی من طوری نیست که تمام و کمال از من حفاظت کند

در مقابل خشم ناشی از «آزارهای خیابانی،»

که در فرهنگ جامعه هند یعنی،

لمس شدن، دستمالی شدن و مورد آزار و اذیت جنسی قرارگرفتن

در هر زمانی، و در هر مکان عمومی در هند.

ما در هند،

قرار گذاشته ایم که درباره یکی از مهمترین حقایق زندگی صحبت نکنیم،

و آن حقیقت چیزی نیست غیر از سکس.

خب، همه ما می دانیم که سکس یک مسئله جهانی است، همه ما سکس را دوست داریم.

مگر نه؟ من که دوست دارم.

اما در عین حال همه ما درباره این مسئله در گوشی حرف می زنیم.

من روی یک پروژه سلامت جنسی کار می کنم

که به جوانان در هند درباره سکس آموزش می دهد،

از طریق پاسخ دادن به عجیب و غریب ترین سوالات آنان از بهداشت جنسی،

در یک محیط باز، روراست و صمیمانه.

و البته با حفظ کامل حریم خصوصی افراد.

بنابراین وقتی در مقابل اتاقی مملو از جوانان می گویم

«رضایت سکسی است»، در حرفم کاملا جدی هستم.

این را نمی گویم تا برنامه فمینیستی خاصی را پیش ببرم.

یا این که گفتنش سیاست پسند است

در میانه همه گیری خشونت جنسی.

نه. می گویم چون به آن اعتقاد دارم.

رضایت سکسی است. حرف زدن درباره سکس، سکسی است.

می دانید چی سکسی نیست؟

تجاوز سکسی نیست.

آزار جنسی سکسی نیست.

بیایید فکر کنیم که فرهنگ سکوت برایمان چه آورده:

تجاوز،

زنای با محارم، سواستفاده، تبعیض،

بی عدالتی، زن ستیزی،

جنسیت گرایی سازماندهی شده،

که در عین حال ما را از تشخیص و اعلام تمامی این موارد

بازمی دارد.

در هند به طور میانگین در هر روز،

به دو زن تجاوز می شود، یک نفر مورد تعرض جنسی قرار می گیرد و چهار نفر مورد مزاحمت جنسیتی قرار می گیرند.

دختربچه بودن در هند می تواند بسیار سخت باشد.

اولین بار که یک نفر به پستان هایم دست زد،

مشغول بازی با دوستانم بودم و ۱۲ سال داشتم.

تاثیر این عمل روی من آنقدر عمیق بود

که به خاطر دختر بودن از خودم متفنر شده بودم.

گریه می کردم، می خواستم آن را با والدینم در میان بگذارم،

اما نمی توانستم، چیزی مانعم می شد.

پس چکار کردم؟

ماسکی به صورت زدم و لبخند زدم.

اما پشت آن ماسک، خروارها اشک بود.

و وقتی برای تحصیلات به شهر بزرگ دهلی رفتم،

با چالش های بیشتری مواجه شدم.

اما نمی توانستم هر روز به خاطر آن که مورد آزار جنسی قرار می گرفتم، اشک بریزم.

پس شروع کردم به واکنش نشان دادن، از فریاد کشیدن تا سیلی زدن به فرد مزاحم.

همه این کارها را کردم.

سالها گذشت، من امروز مادر هستم،

اما همین یکی دو روز پیش بود که داشتم همراه پسرم

جایی نزدیک به یک پارکینگ عمومی راه می رفتم،

که مردی سوار بر دوچرخه نزدیک آمد و باسنم را نیشگون گرفت و دور شد.

چه از دستم برمی آمد؟ هیچ.

چون تا به خودم بجنبم رفته بود.

بنابراین چه چیزی برای من عوض شده

به عنوان زنی ۳۲ ساله در هند؟

هیچ.

هیچ توضیحی وجود ندارد.

در این که زن بودن در هند امروز چه معنایی دارد.

بله، بستگی دارد به این که چقدر تحصیلکرده باشی، کجا زندگی می کنی،

شغلت چیست، کلاس خانوادگی یا فرقه ات چیست.

اما، یک چیز هست

که بین تک تک زنان هندی مشترک است،

و آن داشتن تجربه مشترک از آزار جنسی است.

اگر شما یک زن هندی در فضای عمومی هستید،

تا همیشه در معرض این خطرهستید.

همانطور که حواستان به مردانی است که زیادی نزدیک می شوند،

با خود فکر می کنید که آیا آن دستمالی در اتوبوس اتفاقی بود؟

در سنین پایین یاد می گیری که به چشم مردها نگاه نکنی.

یاد می گیری که شال و کیف را سپر خود کنی،

و این داستان

ده ها و هزاران زن و دختر هندی است،

که هر روز از خانه هایشان بیرون می زنند،

همینطور داستان

ده ها و هزاران زن و دختری است

که مجبور نیستند هر روزه از خانه بیرون بروند

تا احساس بی پناهی و تبعیض کنند.

چرا که سواستفاده در چهاردیواری خانه نیز رخ می دهد.

وقتی برمی گردم و به خانواده هایی نگاه می کنم که وقتی کوچک بودم می شناختم،

کم کم می فهمم که چرا طرز فکر برخی مردها در هند اینگونه است.

این جامعه به طور کلی، خانواده ها،

و حتی مدارس هستند که دانسته و نادانسته

پسرها را نسبت به دخترها، با احساس برتری بیشتر بار می آورند.

پس در واقع در هند،

آلت جنسی مرد محترم تر از آلت جنسی زن است.

اگر پسر چیزی بگوید نشان از ذکاوت است.

اگر دختری همان چیز را بگوید، ذکاوت بیش از حد برداشت می شود.

اگر پسر بیرون برود، مشروب بنوشد و سیگار بکشد،

و خود را در روابط بی هدف جنسی غرق کند،

به باحالی و خوشگذرانی تعبیر می شود.

اگر دختر همان کارها را بکند، نشان از هرزگی است،

و چنین دختری قطعا شایسته همسری و معرفی به مادر نیست.

این همان چیزی است که ما اسمش را گذاشته ایم «طرزفکر معروف مردانه هندی. »

این طرز فکر از کجا می آید.

هیچ کس با ذهنیت به دنیا نمی آید.

عوامل فرهنگی و اجتماعی هستند که یک ذهنیت را خلق می کنند.

هم مردان و هم زنان از نقش های جنسیتی تاثیر می گیرند

این همان چیزی است که توضیح می دهد مرد بودن یا زن بودن به چه معنایی است.

برابری جنسیتی یعنی تمامی مردان و زنان،

پسران و دختران در جامعه جایگاه برابر داشته باشند.

و سنجش برابری جنسیتی، عصاره تحلیل قدرت است،

از این نظر که چه کسی آن را دارد و چه کسی ندارد و چطور می شود آن را به شکل برابر توزیع کرد.

برابری تنها وقتی می تواند وجود داشته باشد

اگر همه از ساختارهای نابرابر قدرت آگاه شوند.

اگر همه بدانند که چطور آن را برای خود طلب کنند.

بگذارید در اینجا چند سوال از شما بپرسم.

آیا ارتباطی بین نابرابری جنسیتی،

تجاوز و آموزش جنسی وجود دارد؟

آیا وقتی صحبت از سکس و جنسیت در هند می شود،

نبود سازمان یافته اطلاعات مطرح می شود؟

و فقدان اطلاعات به چه نحو

کمک می کند به مسائل عمده تر نابرابری جنسیتی،

تبعیض، بی عدالتی

و رفتارهای مردسالارانه ای که در فرهنگ ما هست.

هند کشوری است که بخش گسترده ای از جامعه اش

ماهیتی بسیار محافظه کار دارد.

هنگام صحبت از مسائل جنسیتی

و بهداشت جنسی فرهنگ سکوت حاکم می شود.

مسائل جنسی آنقدر تابو است که

صحبت درباره هرگونه مسئله بهداشت جنسی یا

مشکلات مربوط به آن، برای مردم بسیار سخت است.

در عین حال این درک کلی نیز وجود دارد که

جوانان اصلا و ابدا نباید سکس داشته باشند.

بنابراین چطور ممکن است مشکلات مربوط به بهداشت جنسی داشته باشند؟

من می گویم بیایید دیگر خودمان را گول نزنیم.

بیایید حرف بزنیم و این فرهنگ سکوت را بشکنیم

فرهنگی که به مسائلی بزرگتر در زمینه های عدالت، آزادی مرتبط است،

مسائلی ناشی از تبعیض و ارزش های دمکراتیک.

الان ده سالی می شود که من روی حقوق زنان و کودکان کار می کنم،

و شاهد بوده ام که چطور این نابرابری های عمیق میان مردان و زنان

میلیون ها نفر را در چرخه آسیب پذیری گرفتار کرده است.

اما در این راه بی شمار مردانی را هم دیده ام

که وقتی فرصت در اختیارشان گذاشته شده مایل بودند

تا رفتارشان را در قبال زنان و دختران بهبود دهند.

به نظر من رفتار خصمانه علیه زنان ذاتی نیست.

امری اکتسابی و یادگرفتنی است و بنابراین می شود آن را فراموش کرد.

زمانی که هر گونه مکالمه

درباره مفاهیم مردانه را فاکتور می گیریم

در واقع تمامی مسائل مربوط به میل،

تصویر مثبت جسمی،

درباره آنچه که روابط سالم و برابر را شکل می دهد

در میان زوج های ازدواج کرده یا نکرده، جنسی و جنسیتی.

اگر یک چیز باشد که به آن اطمینان داشته باشم

این است که تمامی این شمع افروزی ها، این همه احساسات،

و این همه تظاهرات کاری عبث خواهد بود،

اگر که به ریشه های مسئله رسیدگی نکنیم.

یعنی اگر فرهنگ سکوت را نشکنیم،

بعدا هنجارها و خرافات جنسیتی پرسش برانگیزتر خواهد شد.

بیایید مردان را شریک فرض کنیم

یا ذی نفع، پدر، پسر و برادر

و با آنها درباره ساختارهای نابرابر قدرت گفت و گو کنیم

و این که در جامعه ما با زنان چه رفتاری می شود.

هند محل برخی از جذاب ترین، مبتکرانه ترین و خط شکن ترین پروژه ها

درباره مسائل جنسی و بهداشت جنسی است.

از برنامه های میدانی گرفته برای کمک به جوانان برای صحبت درباره سکس،

تا استفاده از رسانه های اجتماعی و رسانه های جمعی برای حرف زدن درباره این مسائل،

کارهای بسیاری جالبی انجام می شود.

من در یکی از این پروژه ها فعالیت می کنم به نام «عشق مهم است،»

که رشته ای از وبسایت هایی است،

که دسترسی آسان و باز، صریح و دوستانه به اطلاعات را در اختیار جوانان می گذارد

درباره عشق، سکس و رابطه.

ما ماهانه حدود ۴۵۰٫۰۰۰ بازدیدکننده داریم.

در فیسبوک ۱۷۳٫۰۰۰ نفر ما را دنبال می کنند.

و ۷۸ درصدشان مرد هستند.

بله. ۷۸ درصد.

رقم بسیار بزرگی است.

و تاکیدی است بر این حقیقت که

که ما اطلاعاتی که لازم دارند را در اختیارشان می گذاریم.

و البته فرصتی برای ما هم هست

که از آن برای زیر سوال بردن مفاهیم مردانه استفاده کنیم،

تا مفاهیم مردسالارانه را به چالش بکشیم.

زیرا معتقدیم که می توانیم

نحوه تعامل آنان با زنان را در زندگی شان تغییر دهیم.

بگذارید چند مثال برایتان بزنم

از پرسش هایی که روی وبسایت دریافت می کنیم.

«اولین بوسه ام افتضاح بود.

فکر می کنم درست انجامش ندادم. راهنمایی می خواهم.»

«آیا خودارضایی ضرری ندارد؟»

«به دوست دخترم اعتماد ندارم.

از این وضع ناراضی ام. چه کار کنم؟»

و در پاسخ به یکی از مقالات ما درباره تعرض جنسی،

مردی نوشته بود

از کاری که کرده است احساس گناه می کند.

او اعتراف کرد که هر وقت فرصتش را داشته باشد،

اندام جنسی اش را به زنان و دختران مالیده است

در وسایل نقلیه عمومی.

هند در غم و اندوه عمیقی فرو رفت

در مرگ زن جوان ۲۳ ساله ای،

که در تاریخ ۱۶ دسامبر ۲۰۱۲ در اتوبوسی در دهلی مورد تجاوز گروهی قرار گرفت.

با وجود گازهای اشک آور و علی رغم خطر کتک خوردن

هزاران نفر از مردم، مرد و زن، دختر و پسر، به خیابان ها ریختند.

سوال های زیادی مطرح شد درباره این که چطور و چرا چنین اتفاقی افتاده؟

رسانه های اجتماعی سرشار از خشم بود،

و واکنش های مشابه بعد از مورد تجاوز مومبای بروز کرد.

به نظر من این علامت خوبی است،

این جدا علامت خوبی است،

اما نباید به همین جا ختم شود.

زیرا طرز فکر یک شبه عوض نمی شود.

این یک روند است.

روندی است که باید ادامه پیدا کند.

روندی است که دائما به تلاش نیاز دارد.

به این معنا که واکنش نشان دهیم و اعتراض کنیم

هر بار که زنی و دختری، در اداره مان، خانه مان،

محله مان، و هر کجای دیگر مورد رفتار ناعادلانه قرار بگیرد.

تصور می کنم با حرف زدن درباره سکس

و همه نکات مثبت و منفی درباره آن،

می توانیم به مردان کمک کنیم تا درک کنند زندگی روزانه زنان چگونه است.

زنانی که مادران آن ها،

همسرانشان، دخترانشان و خواهرانشان را نیز شامل می شود.

به نظر من با حرف زدن درباره سکس،

می توانیم با مفاهیم مردسالارانه مقابله کنیم،

باورهای مردسالارانه را به چالش بکشیم،

و فرهنگ سکوتی را بشکنیم که منتهی می شود به خشونت جنسیتی،

و به این ترتیب عدالت را گسترش دهیم.

متشکرم.

(تشویق حاضران)