Hoe ik deels zee-egel werd

Als jonge wetenschapster was Catherine Mohr op de duiktrip van haar dromen, toen ze haar hand recht op de stekels van een zee-egel legde. Terwijl een school haaien boven haar cirkelde. Wat gebeurde daarna? Meer dan je je kunt voorstellen. Neem plaats voor een fantastisch verhaal met een vleugje wetenschap.

Mijn verhaal begint ten noorden
van de Galapagoseilanden,

vijftien meter onder water
met een grote school haaien.

Ik ging een week diepzeeduiken
met een groep vrienden

en het was heerlijk.

Manta's, walvishaaien, pinguïns
en natuurlijk ook hamerhaaien.

Die dag was het duiken bijzonder lastig.

De golven waren enorm.

Je moest je camera-installatie
goed vasthouden

en je arm uitstrekken,

want de golven bleven je
tegen de rotsen duwen

terwijl je overal rondkijkt
voor die ene mooie foto.

Het ging goed ...

totdat het niet meer goed ging.

Er was iets vreselijk fout gegaan.

Ik trok mijn hand terug

en er zaten lange, zwarte stekels
van een zee-egel

helemaal door mijn handschoenen.

Dus helemaal door mijn hand.

Dat was slecht.

Natuurlijk is het sowieso slecht
als er iets volledig door je hand zit,

maar in dit geval:

zee-egels hebben giftige stekels.

Als je ooit eens bent gestoken,

weet je dat die stekels
een erg pijnlijke ontsteking veroorzaken,

maar op dat moment
dacht ik daar niet eens aan.

Dit zag er niet echt uit.

Ik kon niet geloven dat dit mijn hand was.

Bij crises nemen kleine wetenschappers
het vaak van me over

en dan begin ik zeer analytisch te praten.

Analyseren ging niet meer;

mijn adrenalinebrein nam het over

en ik trok de stekels eruit.

Ik herinner me niet dat ik dat deed.

Ik weet enkel dat ik dacht:
ik kan mijn handschoen zo niet uittrekken.

Ik herinner me wel dat ik hem uitdeed

en dat een grote zwarte wolk
voor mijn gezicht verscheen.

Mijn biologenbrein komt tevoorschijn
en begint te panikeren:

hoe is al dat gif zo snel
in de wond geraakt?

Mijn natuurkundigenbrein daagt op
en geeft rustig een verklaring:

we zijn vijftien meter onder water,

rode golflengtes zijn zwakker,

dat was bloed, niet zwart.

En er zijn haaien.

Dus, wat ga je nu doen?

Nou, ik trok mijn heupband
hard over mijn hand

en ik zwom gewoon weg.

Laten we die wolk met bloed
wat laten optrekken

voordat we naar boven moeten komen
tussen al die haaien.

Dus toen ik naar boven kwam,

was mijn warmbloedigezoogdierenbrein
helemaal in paniek:

ze voeden zich niet als ze scholen,
ze voeden ze zich niet als ze scholen.

Terwijl ik naar boven zwom.

En ze deden het niet.

Blijkbaar hebben we
dezelfde boeken gelezen.

(Gelach)

Het blijkt dat als je bent gestoken
door de stekels van een zee-egel

en je pas over twee dagen
medische hulp kan krijgen,

je helaas je hand zult moet koken.

Je stopt je hand in water
dat zo heet is als je kan verdragen

en je blijft kokend water toevoegen
tot het voelt alsof je gaat doordraaien.

Wel, het is gelukt;

al lukte werken met mijn hand minder goed
in de weken die erop volgden.

Maar mijn fijne motoriek
is uiteindelijk teruggekeerd.

Behalve één plek,

die stijf en pijnlijk bleef voelen,

terwijl de andere plekken
al een paar weken waren genezen.

Het bleek dat ik in het gewricht
een punt van de stekel had afgebroken

en daarom werd het niet beter.

Dus de orthopedist zei:
"We moeten het eruit halen.

Het is niet dringend en geen noodgeval."

Er werd een kleine operatie ingepland
binnen een paar weken op een maandag.

En die vrijdag ervoor brak ik mijn bekken
na een ongeval met mijn paard.

(Gelach)

Ja.

Dus we hebben die operatie uitgesteld.

Mijn bekken en ik werden nu geconfronteerd
met zes weken op de bank zitten.

Ik was absoluut gek geworden
zonder mijn vrienden.

Wekenlang waren er elke avond
spontane feestjes bij mij thuis.

Ik kreeg te eten en werd vermaakt.

Het was geweldig.

Maar zulk enthousiasme is op lange termijn
moeilijk vast te houden.

Uiteindelijk bleef er een vriend over,

die me overdag grapjes stuurde
en me 's avonds gezelschap hield.

Iemand die ik beter heb leren kennen
tijdens deze herstelperiode.

Toen ik eindelijk voldoende hersteld was
voor gewichtsdragende activiteiten,

zijn we met een telescoop in de auto
naar de bergen gereden

om naar de Hale-Bopp-komeet te kijken.

Ja, we zijn nerds.

En toen kwam er een aardbeving.

(Gelach)

Ja, het kan toch niet waar zijn ...

Nee, grapje.

(Gelach)

Geen rampen meer.

Nee, net het tegenovergestelde.

Dat was eenentwintig jaar geleden

en gedurende negentien van die jaren
ben ik gehuwd met die geweldige introvert

die mij onder andere omstandigheden
in geen miljoen jaar benaderd zou hebben.

We hebben een prachtige 14-jarige dochter
die alle illustraties heeft gemaakt.

(Applaus)

Een belangrijke tip:

blijkbaar ben je het aantrekkelijkst

wanneer je een looprek nodig hebt
op je eerste date.

Dus dit is geen verhaal over piercings,
haaien, koken of breuken.

Het is een liefdesverhaal.

Het is een liefdesverhaal
met een grappig slot.

Nu ik weer gewicht kon dragen,

kon ik die operatie verzetten
om die stekel eruit te laten halen.

Maar ik had de operatie
niet meer nodig.

Het blijkt dat wanneer je een bot breekt,

je lichaam in elk bot in je lichaam
naar calcium zoekt.

Dus ook in dat stekeltje van de zee-egel

dat toevallig is vast komen zitten
in het gewricht van je vinger.

Dus inderdaad ...

mijn bekken is nu deels zee-egel.

(Gelach)

Naast mijn biologen-, natuurkundigen-,
adrenaline- en warmbloedigezoogdierenbrein

heb ik nu ook een zee-egelbrein.

Met alle superkrachten die daarbij horen.

Maak je geen zorgen.

Dat ik niet volledig menselijk ben,

vindt mijn familie
een van de leukste dingen aan mij.

(Gelach)

Hartelijk bedankt.

(Applaus)