Για να ακούσετε αυτή τη μουσική πρέπει να είστε εκεί. Κυριολεκτικά

Η μουσική βιομηχανία παλεύει να βρει τη θέση της στην ψηφιακή εποχή. Ο Ράιαν Χόλαντεϊ μας εξηγεί γιατί πειραματίζεται με αυτό που περιγράφει ως «μουσική με επίγνωση θέσης». Αυτή η δυνατότητα του προγραμματισμού και της μουσικής περιλαμβάνει εκατοντάδες τμήματα τοποθετημένης στο χώρο μουσικής που ακούγονται μόνο όταν ο ακροατής είναι κοντά τους. (Βιντεοσκοπημένο στο TED@BCG.)

(Μουσική)

Για όσους έχετε επισκεφθεί
ή ζήσει στην Νέα Υόρκη

αυτές οι εικόνες ίσως φαίνονται οικείες.

Είναι το Σέντραλ Παρκ,

ένας από τους πιο όμορφα σχεδιασμένους

δημόσιους χώρους στην Αμερική.

Αλλά για κάποιον που δεν
το έχει επισκεφθεί,

οι εικόνες δεν αρκούν για
να τον μεταφέρουν εκεί.

Για να καταλάβει κανείς
πραγματικά το Σέντραλ Παρκ,

πρέπει να είναι κυριολεκτικά εκεί.

Το ίδιο λοιπόν ισχύει και για τη μουσική,

που συνθέσαμε και χαρτογραφήσαμε
με τον αδερφό μου

ειδικά για το Σέντραλ Παρκ.

(Μουσική)

Θα ήθελα να σας μιλήσω σήμερα
για το έργο που κάνουμε

με τον αδερφό μου Χέις --

Μας βλέπετε εδώ. Και τους δύο --

ειδικά για μία σύλληψη που ξεκινήσαμε
να αναπτύσσουμε τα τελευταία χρόνια,

την ιδέα της μουσικής με επίγνωση χώρου.

Ο αδερφός μου κι εγώ είμαστε μουσικοί

και μουσικοί παραγωγοί.

Εργαζόμαστε μαζί

από τότε που ήμασταν παιδιά.

Τελευταία όμως ενδιαφερόμαστε
όλο και περισσότερο

για έργα όπου η τέχνη

συναντά την τεχνολογία,

από τη δημιουργία ήχου
και εγκαταστάσεις βίντεο

σε συγκεκριμένο σημείο

μέχρι την δημιουργία αμφίδρομων συναυλιών.

Σήμερα όμως θα ήθελα
να επικεντρωθώ σε αυτή την ιδέα

της σύνθεσης μουσικής
για συγκεκριμένο χώρο.

Αλλά πριν σας εξηγήσω τις λεπτομέρειες,

επιτρέψτε μου να σας πω δυο λόγια
για το πως ξεκίνησε

αυτή η ιδέα.

Ζούσαμε με τον αδερφό μου στην Νέα Υόρκη

όταν οι καλλιτέχνες Κρίστο και Ζαν-Κλωντ

έκαναν την σύγχρονη
εγκατάστασή τους, Οι Πύλες,

στο Σέντραλ Παρκ.

Εκατοντάδες τέτοια
γλυπτά με έντονα χρώματα

διακόσμησαν το πάρκο
για αρκετές εβδομάδες,

και σε αντίθεση με έργα που εκτίθενται

σε πιο ουδέτερο χώρο,

όπως σε τοίχους
μίας γκαλερί ή ενός μουσείου,

αυτό το έργο έκανε πραγματικό διάλογο

με τον χώρο,

και κατά μία έννοια, Οι Πύλες

ήταν μία γιορτή

για τον απίθανο σχεδιασμό
του Φρέντερικ Όλμστεντ.

Η εμπειρία αυτή χαράχτηκε στη μνήμη μας

για αρκετό καιρό, και χρόνια μετά,

επιστρέψαμε με τον αδερφό μου
στην Ουάσινγκτον,

και αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε,

αν υπάρχει πιθανότητα,

με τον ίδιο τρόπο που Οι Πύλες

απάντησαν στην φυσική διάσταση του πάρκου,

να συνθέσουμε μουσική για ένα τοπίο.

Και έτσι φτάσαμε εδώ.

(Μουσική)

Την Ημέρα Μνήμης, βγήκε «Το Εθνικό Πάρκο»,

ένα άλμπουμ με μουσική επίγνωσης χώρου

που βγήκε αποκλειστικά
ως εφαρμογή για κινητά

και χρησιμοποιεί την δυνατότητα
προσδιορισμού θέσης της συσκευής

ώστε να χαρτογραφήσουμε ηχητικά
ολόκληρο το πάρκο

στην πόλη μας, την Ουάσινγκτον.

Εκατοντάδες ηχητικά κομμάτια

τοποθετούνται γεωγραφικά σε όλο το πάρκο

ώστε καθώς ο ακροατής διασχίζει το τοπίο,

το μουσικό θέμα να ξετυλίγεται γύρω του.

Δεν πρόκειται λοιπόν για λίστα τραγουδιών

σχετικά με το πάρκο,

αλλά μία συστοιχία διακριτών
μελωδιών και ρυθμών

που συνδέονται σαν κομμάτια ενός παζλ

και δένουν απρόσκοπτα

βάσει της τροχιάς που επιλέγει ο ακροατής.

Σκεφτείτε το σαν

ένα άλμπουμ που διαλέγεις
τη δική σου περιπέτεια.

Ας κοιτάξουμε πιο προσεκτικά.

Ας δούμε ένα παράδειγμα.

Χρησιμοποιώντας την εφαρμογή,

καθώς προχωράτε προς την περιοχή

που περιβάλλει το μνημείο της Ουάσινγκτον,

ακούτε τα όργανα να ζεσταίνονται,

και μετά τον ήχο από ένα μέλοτρο

που ψελλίζει μία πολύ απλή μελωδία.

Αυτό συνδέεται μετά
με τον σαρωτικό ήχο των βιολιών.

Προχωράτε, και έρχεται
μία πλήρης χορωδία,

μέχρι που φτάνετε στην κορυφή του λόφου

και ακούτε τον ήχο των τυμπάνων
και των πυροτεχνημάτων

και όλη αυτή τη μουσική τρέλα,

λες και όλοι αυτοί οι ήχοι ακτινοβολούν

από τον τεράστιο οβελίσκο που ορίζει

το κέντρο του πάρκου.

Αν όμως προχωρήσετε
προς την αντίθετη κατεύθυνση,

η όλη ακολουθία συμβαίνει αντίστροφα.

Κι αν φύγετε από την περίμετρο του πάρκου,

η μουσική γίνεται σιωπή,

και το πλήκτρο αναπαραγωγής εξαφανίζεται.

Επικοινωνούν μερικές φορές μαζί μας
άνθρωποι από άλλα μέρη του κόσμου

που δεν μπορούν να έρθουν στις Η.Π.Α.,

αλλά θέλουν να ακούσουν αυτό το άλμπουμ.

Σε αντίθεση με ένα συμβατικό άλμπουμ,

δεν μπορούμε να ικανοποιήσουμε
το αίτημά τους.

Όταν ζητούν ένα CD
ή τα τραγούδια σε MP3,

απλά δεν μπορούμε να το κάνουμε,

και ο λόγος είναι πως

δεν πρόκειται
για μία διαφημιστική εφαρμογή

ή ένα παιχνίδι που στοχεύει
στην προώθηση ή την συνοδεία

ενός παραδοσιακού άλμπουμ.

Στην περίπτωσή μας,
η εφαρμογή είναι το ίδιο το έργο,

και η αρχιτεκτονική του τοπίου

είναι εγγενής στην εμπειρία της ακρόασης.

Έξι μήνες αργότερα, φτιάξαμε
ένα άλμπουμ με επίγνωση χώρου

για το Σέντραλ Παρκ,

ένα πάρκο διπλάσιο από το Εθνικό Πάρκο,

με μουσική που εκτείνεται
από το Σιπς Μέντοου

μέχρι το Ραμπλ και το Ρεσερβουάρ.

Τώρα δουλεύουμε με τον αδερφό μου

σε έργα σε όλη τη χώρα,

την περασμένη άνοιξη
όμως ξεκινήσαμε ένα έργο,

εδώ στο Στάνφορντ,

στο Τμήμα Πειραματικών Μέσων Τέχνης,

όπου δημιουργούμε το μεγαλύτερο
μέχρι σήμερα άλμπουμ με επίγνωση χώρου,

το οποίο θα εκτείνεται
σε όλη την Λεωφόρο 1

εδώ στην ακτή του Ειρηνικού.

Αυτό όμως που κάνουμε, συνδυάζοντας
τον εντοπισμό τοποθεσίας με τη μουσική,

είναι μία μόνο ιδέα.

Απευθύνεται σε ένα μεγαλύτερο όραμα

μίας μουσικής βιομηχανίας
που καμιά φορά παλεύει

να βρει τη θέση της στην ψηφιακή εποχή,

που ξεκινά να βλέπει
αυτές τις νέες τεχνολογίες

όχι μόνο ως τρόπους
που στολίζουν και εμπλουτίζουν

το υπάρχον μοντέλο,

αλλά που οραματίζονται
τελείως νέους τρόπους

αλληλεπίδρασης των ανθρώπων

με τη μουσική εμπειρία.

Ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)