Μην μετανιώνετε για ό,τι έχετε μετανιώσει

Μαθαίνουμε να προσπαθούμε να ζούμε χωρίς να μετανιώνουμε. Αλλά γιατί; Xρησιμοποιώντας το τατουάζ της ως παράδειγμα, η Κάθριν Σουλτζ κάνει μια δυνατή και προτρεπτική πρόταση για το να επωφελούμαστε από αυτά που έχουμε μετανιώσει.

Λοιπόν αυτός είναι ο Τζόνι Ντεπ, φυσικά.

Και αυτός είναι ο ώμος του Τζόνι Ντεπ,.

Και αυτό είναι το διάσημο τατουάζ
στον ώμο του Τζόνι Ντεπ,.

Μερικοί από εσάς ίσως ξέρετε ότι, το 1990,

ο Ντεπ αρραβωνιάστηκε
την Ουαϊνόνα Ράιντερ,

και έκανε τατουάζ στον αριστερό του ώμο

«Ουαϊνόνα για πάντα»

Και μετά, τρία χρόνια αργότερα --

που για να είμαστε δίκαιοι, σημαίνει
για πάντα για τα δεδομένα του Hollywood--

χώρισαν,

και ο Τζόνι πήγε και έκανε μια μικρή επιδιόρθωση.

Και τώρα ο ώμος του λέει,
«Μπεκρής για πάντα»

(Γέλια)

Λοιπόν όπως ο Τζόνι Ντεπ,,

και όπως το 25 τοις εκατό των Αμερικάνων

ηλικίας 16-50,

έχω ένα τατουάζ.

Πρώτη φορά ξεκίνησα να σκέφτομαι
να το κάνω περίπου στα 25 μου,

αλλά σκόπιμα περίμενα πολύ καιρό.

Γιατί όλοι γνωρίζουμε ανθρώπους

που έκαναν τατουάζ όταν ήταν 17 χρονών

ή 19 ή 23

και το μετάνιωσαν μέχρι να γίνουν 30.

Αυτό δεν συνέβη σε εμένα.

Έκανα το τατουάζ μου όταν ήμουν 29,

και το μετάνιωσα αμέσως.

Και όταν λέω «το μετάνιωσα»,

εννοώ ότι βγήκα από το εργαστήριο του τατουάζ --

το οποίο είναι μόλις δύο μίλια από εδώ

στον δρόμο Lower East Side --

και κατέρρευσα συναισθηματικά μέρα μεσημέρι

στη γωνία των δρόμων East Broadway και Canal Street.

(Γέλια)

Είναι το τέλειο μέρος για να το κάνεις
επειδή κανένας δεν νοιάζεται.

(Γέλια)

Μετά πήγα σπίτι εκείνο το βράδυ και ένιωσα μια ακόμα μεγαλύτερη συναισθηματική κατάρρευση,

για την οποία θα πω περισσότερα σε ένα λεπτό.

Και όλα αυτά ήταν πραγματικά πολύ σοκαριστικά για μένα,

επειδή πριν από αυτή την στιγμή,

υπερηφανευόμουν

ότι δεν μετάνιωνα ποτέ.

Έκανα πολλά λάθη

και πήρα χαζές αποφάσεις, φυσικά.

Το κάνω αυτό συνέχεια.

Αλλα πάντα ένιωθα ότι, λοιπόν, ξέρετε,

έκανα την καλύτερη επιλογή που μπορούσα

με δεδομένο το ποια ήμουν τότε,

με δεδομένο τις πληροφορίες που είχα.

Πήρα ένα μάθημα από αυτό.

Κατά κάποιον τρόπο με έφερε στο σημείο της ζωής μου που είμαι τώρα.

Και ναι, δεν θα το άλλαζα.

Με άλλα λόγια, είχα πιεί το σπουδαίο μας Kool-Aid για το μετάνιωμα,

το οποίο είναι ότι αξιοθρήνητα πράγματα που συνέβησαν στο παρελθόν

είναι μια πλήρης σπατάλη χρόνου,

ότι πρέπει πάντα να κοιτάμε μπροστά και όχι πίσω,

και ότι ένα από τα πιο ανώτερα και καλά πράγματα που μπορούμε να κάνουμε

είναι να αγωνιζόμαστε να ζούμε μια ζωή χωρίς να μετανιώνουμε.

Αυτή η άποψη συλλαμβάνεται ωραία με αυτή τη φράση:

«Τα πράγματα που δεν έχουν θεραπεία

δεν θα έπρεπε να δημιουργούν έγνοιες

ό,τι έγινε έγινε».

Και στην αρχή φαίνεται ότι είναι μια θαυμάσια φιλοσοφία --

κάτι το οποίο ίσως όλοι να συμφωνούσαμε να υιοθετήσουμε....

μέχρι να σας πω ποιος το είπε.

Σωστά, λοιπόν αυτή είναι η Lady MacBeth

η οποία βασικά λέει στον σύζυγο της να σταματήσει να είναι τόσο δειλός

που νιώθει άσχημα για το γεγονός ότι δολοφονεί ανθρώπους.

Kαι κατά τύχη, o Shakespeare είχε εδώ μια ενδιαφέρουσα ιδέα.

όπως συνήθως είχε.

Επειδή η ανικανότητα να νιώσεις μετάνιωμα

είναι στην πραγματικότητα ένα από τα διαγνωστικά χαρακτηριστικά

των αντικοινωνικών ατόμων.

Είναι επίσης, ένα χαρακτηριστικό ορισμένων ειδών εγκεφαλικής βλάβης.

Έτσι οι άνθρωποι που έχουν βλάβη

στον κυκλοειδή μετωπικό φλοιό

φαίνεται ότι δεν έχουν την ικανότητα να νιώσουν μετανιωμένοι

ακόμα και μπροστά σε ολοφάνερα πολύ άσχημες απόφασεις.

Λοιπόν αν πράγματι θέλετε να ζείτε χωρίς να μετανιώνετε,

υπάρχει μια επιλογή για εσάς.

Λέγεται λοβοτομή.

Αλλά αν θέλετε να είστε τελείως λειτουργικοί

και τελείως ανθρώπινοι

και γεμάτοι ανθρωπιά,

νομίζω ότι θα πρέπει να μάθετε να ζείτε όχι χωρίς μεταμέλεια, αλλά με αυτήν.

Λοιπόν ας ξεκινήσουμε με τον ορισμό κάποιων όρων.

Τι είναι το μετάνιωμα;

Μετάνιωμα είναι το συναίσθημα που βιώνουμε

όταν πιστεύουμε ότι η τωρινή μας κατάσταση

θα μπορούσε να είναι καλύτερη ή πιο ευτυχισμένη

εάν είχαμε κάνει κάτι διαφορετικό στο παρελθόν.

Επομένως με άλλα λόγια, το μετάνιωμα χρειάζεται δύο πράγματα.

Χρειάζεται, πρώτα από όλα, ενέργεια -- έπρεπε να πάρουμε μια απόφαση σε πρώτη φάση.

Και δεύτερον, χρειάζεται φαντασία.

Πρέπει να μπορούμε να φανταστούμε ότι πηγαίνουμε πίσω στο χρόνο και κάνουμε μια διαφορετική επιλογή,

και έπειτα πρέπει να μπορούμε να προχωρήσουμε αυτόν τον φανταστικό δίσκο μπροστά

και να φανταστούμε πώς θα συνέβαιναν τα πράγματα στο παρόν.

Και στην πραγματικότητα όσο περισσότερο έχουμε από αυτά τα πράγματα --

όσο περισσότερη ενέργεια και περισσότερη φαντασία

σχετικά με το δεδομένο μετάνιωμα,

τόσο πιο έντονο θα είναι το μετάνιωμα.

Λοιπόν ας πούμε για παράδειγμα

ότι είστε στον δρόμο για τον γάμο του καλύτερου σας φίλου

και προσπαθείτε να φτάσετε στο αεροδρόμιο και έχετε κολλήσει σε απαίσια κίνηση

και τελικά φτάνετε στην πύλη σας

και έχετε χάσει την πτήση σας.

Θα νιώσετε περισσότερο μετανιωμένοι σε αυτήν την περίπτωση

αν είχατε χάσει την πτήση σας για τρία λεπτά

από το αν την είχατε χάσει για είκοσι λεπτά.

Γιατί;

Λοιπόν επειδή, αν χάσετε την πτήση σας για τρία λεπτά,

είναι οδυνηρά εύκολο να φανταστείτε

ότι θα μπορούσατε να είχατε πάρει διαφορετικές αποφάσεις

που θα είχαν οδηγήσει σε ένα καλύτερο αποτέλεσμα.

"Θα έπρεπε να είχα παέι από τη γέφυρα και όχι από το τούνελ.

Θα έπρεπε να είχα περάσει εκείνο το κίτρινο φανάρι."

Αυτές είναι οι κλασικές καταστάσεις που δημιουργούν μετάνιωμα.

Νιώθουμε μετανιωμένοι όταν πιστεύουμε ότι είμαστε υπεύθυνοι

για μια απόφαση που κατέληξε άσχημα,

αλλά σχεδόν κατέληξε καλά.

Τώρα μέσα από αυτό το πλαίσιο,

μπορούμε προφανώς να βιώσουμε μεταμέλεια για πολλά διαφορετικά πράγματα.

Αυτή η συνεδρίαση σήμερα έχει σαν θέμα τα συμπεριφορικά οικονομικά.

Και τα περισσότερα από αυτά που ξέρουμε για το μετάνιωμα

τα ξέρουμε από αυτόν τον τομέα.

Ένα μεγάλο σώμα της λογοτεχνίας μας έχει σαν θέμα τις

καταναλωτικές και οικονομικές αποφάσεις

και το μετάνιωμα που σχετίζεται με αυτές --

τύψεις των καταναλωτών, βασικά.

Aλλά μετά τελικά, κάποιοι ερευνητές γύρισαν πίσω

και είπαν, λοιπόν εντάξει, αλλά γενικά,

για ποιο πράγμα μετανιώνουμε περισσότερο στην ζωή;

Να λοιπόν πώς διαμορφώνονται οι απαντήσεις

Λοιπόν οι κύριοι έξι λόγοι για τους οποίους μετανιώνουμε--

τα πράγματα για τα οποία μετανιώνουμε περισσότερο στην ζωή:

Νούμερο ένα με διαφορά, η εκπαίδευση.

το 33 τοις εκατό των πραγμάτων που μετανιώνουμε

ανήκει σε αποφάσεις που πήραμε σχετικά με την εκπαίδευση.

Θα θέλαμε να είχαμε αποκτήσει περισσότερη.

Θα θέλαμε να είχαμε εκμεταλλευτεί καλύτερα την εκπαίδευση που αποκτήσαμε.

Θα θέλαμε να είχαμε επιλέξει να σπουδάσουμε ένα διαφορετικό αντικείμενο.

Άλλα πράγματα ψηλά στην λίστα με όσα έχουμε μετανιώσει

είναι η καριέρα, ο έρωτας, η απόκτηση παιδιών,

διάφορες αποφάσεις και επιλογές σχετικά με την αίσθηση σου εαυτού μας

και για το πως περνάμε τον ελεύθερο μας χρόνο --

ή στην πραγματικότητα πιο ειδικά,

για το πώς αποτυγχάνουμε να περάσουμε τον ελεύθερο μας χρόνο.

Τα υπόλοιπα πράγματα για τα οποία μετανιώνουμε

αναφέρονται σε αυτά τα πράγματα:

οικονομικά, οικογενειακά θέματα που δεν έχουν σχέση με τον έρωτα ή με την απόκτηση παιδιών,

υγεία, φίλοι,

πνευματικότητα και κοινότητα.

Επομένως με άλλα λόγια, ξέρουμε τα περισσότερα που ξέρουμε για το μετάνιωμα

απο την μελέτη των οικονομικών.

Αλλά αποδεικνύεται ότι, όταν μελατάμε γενικώς για το τι μετανιώνουν οι άνθρωποι

ξέρετε, οι οικονομικές μας αποφάσεις δεν κατατάσσονται καν στην λίστα

Καταλαμβάνουν λιγότερο απο το τρία τοις εκατό του συνόλου των πραγμάτων για τα οποία έχουμε μετανιώσει.

Λοιπόν αν κάθεστε εκεί και αγχώνεστε

για το μεγάλο καπέλο ή το μικρό,

ή για την εταιρεία Α ή την εταιρεία Β,

ή αν πρέπει να αγοράσετε το Subaru ή το Prius,

λοιπόν, αφήστε το.

Είναι πιθανότητες, δεν πρόκειται να νοιάζεστε σε πέντε χρόνια.

Αλλά σχετικά με τα πράγματα για τα οποία πράγματι νοιαζόμαστε

και για τα οποία βιώνουμε βαθύ μετάνιωμα,

πώς είναι αυτή η εμπειρία;

Όλοι ξέρουμε την σύντομη απάντηση.

Είναι απαίσιο. Το να μετανιώνεις είναι τρομερό.

Αλλά αποδεικνύεται ότι το μετάνιωμα είναι απαίσιο

με τέσσερις πολύ συγκεκριμένους και σταθερούς τρόπους.

Λοιπόν το πρώτο σταθερό μέρος του μετανιώματος

είναι βασικά η άρνηση.

Όταν πήγα σπίτι το βράδυ αφού έκανα το τατουάζ μου,

έμεινα ξύπνια όλο το βράδυ.

Και στην αρχή για πολλές ώρες,

υπήρχε μόνο μια σκέψη στο κεφάλι μου.

Και η σκέψη ήταν,

"Κάν'το να εξαφανιστεί!"

Αυτή είναι μια απίστευτα πρωτόγονη συναισθηματική αντίδραση.

Εννοώ είναι σαν το, "Θέλω την μαμά μου!"

Δεν προσπαθούμε να λύσουμε το πρόβλημα.

Δεν προσπαθούμε να καταλάβουμε πώς δημιουργήθηκε το πρόβλημα.

Απλά θέλουμε να εξαφανιστεί.

Το δεύτερο χαρακτηριστικό μέρος του μετανιώματος

είναι μια αίσθηση σύγχυσης.

Το άλλο πράγμα που σκεφτόμουν στο δωμάτιο μου εκείνο το βράδυ

ήταν, "Πως μπόρεσα να το κάνω αυτό?

Τι σκεφτόμουν?"

Αυτή η αληθινή αίσθηση αλλοτρίωσης

από το κομμάτι μας που πήρε μια απόφαση που μετανιώσαμε.

Δεν μπορούμε να ταυτιστούμε με αυτό το κομμάτι.

Δεν καταλαβαίνουμε αυτό το κομμάτι.

Και ασφαλώς δεν έχουμε καμία ενσυναίσθηση για αυτό το κομμάτι --

πράγμα το οποίο εξηγεί το τρίτο σταθερό μέρος του μετανιώματος,

που είναι μια έντονη επιθυμία να τιμωρήσουμε τον εαυτό μας.

Γιαυτόν τον λόγο, όταν αντιμετωπίζουμε αυτό που έχουμε μετανιώσει,

αυτό που λέμε συνέχεια είναι, "Θα μπορούσα να είχα ταρακουνήσει τον εαυτό μου."

Το τέταρτο μέρος εδώ

είναι αυτό που οι ψυχολόγοι αποκαλούν επιμονή.

Το να επιμένεις σημαίνει να εστιάζεις με εμμονή και επαναλαμβανόμενα

στο ακριβώς ίδιο πράγμα.

Το αποτέλεσμα τώρα της επιμονής

είναι βασικά το να παίρνει αυτά τα τρία πρώτα μέρη του μετανιώματος

και να τα βάζει σε έναν ατέρμονα βρόχο.

Λοιπόν το θέμα δεν είναι ότι καθόμουν στο δωμάτιο μου εκείνο το βράδυ,

και σκεφτόμουν, "Κάν'το να εξαφανιστει."

Είναι ότι καθόμουν εκεί και σκεφτόμουν,

"Κάν'το να εξαφανιστεί. Κάν'το να εξαφανιστεί.

Κάν'το να εξαφανιστεί. Κάν'το να εξαφανιστεί."

Έτσι αν κοιτάξετε στα ψυχολογικά βιβλία,

αυτά είναι τα τέσσερα σταθερά στοιχεία που προσδιορίζουν το μετάνιωμα.

Αλλά θέλω να προτείνω ότι υπάρχει επίσης ένα πέμπτο.

Kαι το θεωρώ

σαν ένα είδος υπαρξιακής αφύπνισης.

Εκείνο το βράδυ στο διαμέρισμα μου,

αφού τα έβαζα με τον εαυτό μου και ούτω καθ'εξής,

ξάπλωνα στο κρεβάτι για πολλή ώρα,

και σκεφτόμουν για τα μοσχεύματα δέρματος.

Και σκεφτόμουν ότι όπως

η ασφάλεια ταξιδίου δεν καλύπτει τις πράξεις του Θεού,

μάλλον η ασφάλεια για την υγεία μου δεν θα κάλυπτε ανόητες πράξεις.

Για να πούμε την αλήθεια, καμία ασφάλεια δεν καλύπτει ανόητες πράξεις.

Όλο το θέμα με τις ανόητες πράξεις

είναι ότι σε αφήνουν τελείως ανασφάλιστο:

σε αφήνουν εκτεθειμένο στον κόσμο

και εκτεθειμένο στην ευπάθεια και στην ροπή σου στα σφάλματα

αντιμέτωπο με, ειλικρινά, ένα δίκαια αδιάφορο σύμπαν

Αυτή είναι προφανώς μια απίστευτα οδυνηρή εμπειρία.

Και πιστεύω ότι είναι ειδικά οδυνηρό για εμάς τώρα στην Δύση

η οποία είναι αιχμάλωτη από αυτό το οποίο μερικές φορές το σκέφτομαι

σαν μια κουλτούρα Control-Z --

Control-Z δηλαδή σαν την εντολή στον υπολογιστή

αναιρεί.

Είμαστε απίστευτα συνηθισμένοι στο να μην είμαστε υποχρεωμένοι να αντιμετωπίσουμε

τα δύσκολα γεγονότα της ζωής, κατά κάποιο τρόπο.

Πιστεύουμε ότι μπορούμε να πετάμε λεφτά στο πρόβλημα

ή να χρησιμοποιούμε την τεχνολογία για το πρόβλημα --

μπορούμε να αναιρέσουμε κάτι και να αφαιρέσουμε κάποιον από φίλο

και να πάψουμε να τον ακολουθούμε.

Και το πρόβλημα είναι ότι υπάρχουν κάποια πράγματα που συμβαίνουν στην ζωή

τα οποία θέλουμε απεγνωσμένα να αλλάξουμε

και δεν μπορούμε.

Μερικές φορές αντί για το Control-Z,

έχουμε στην πραγματικότητα μηδενικό έλεγχο.

Και για αυτούς από εμάς που έχουν εμμονή με το να έχουν τον έλεγχο και είναι τελειομανείς --

και ξέρω με βάση ποιον μιλάω --

αυτό είναι πραγματικά δύσκολο,

γιατί θέλουμε να κάνουμε τα πάντα μόνοι μας και θέλουμε να τα κάνουμε σωστά.

Tώρα πρόκειται να τεθεί ένα ζήτημα

για το ότι αυτοί που έχουν εμμονή με τον έλεγχο και οι τελειομανείς δεν θα έπρεπε να κάνουν τατουάζ,

και πρόκειται να επιστρέψω σε αυτήν την άποψη σε λίγα λεπτά.

Αλλά πρώτα θέλω να πώ

ότι η ένταση και η εμμονή

με τις οποίες βιώνουμε αυτά τα συναισθηματικά συστατικά του μετανιώματος

προφανώς πρόκειται να διαφέρουν

ανάλογα με το ιδιαίτερο πράγμα για το οποίο νιώθουμε μετανιωμένοι.

Λοιπόν για παράδειγμα, αυτός είναι ένας από τους αγαπημένους μου

αυτόματους δημιουργούς μετανιώματος στην σύγχρονη ζωή.

(Γέλια)

Μήνυμα: Απάντηση σε όλους.

Και το καταπληκτικό πράγμα

σχετικά με αυτήν την πράγματι ύπουλη τεχνολογική καινοτομία

είναι ότι ακόμα και με αυτό μόνο το πράγμα.

μπορούμε να βιώσουμε μια μεγάλη ποικιλία μετανιώματος.

Μπορεί να πατήσετε κατά λάθος "απάντηση σε όλους" σε ένα email

και να τορπιλλίσετε μια σχέση.

Ή μπορεί απλά να έχετε μια απίστευτα ντροπιαστική μέρα στην δουλειά.

Ή μπορεί να έχετε την τελευταία μέρα στην δουλειά.

Και αυτό δεν αγγίζει καν

τα πραγματικά βαθιά μετανιώματα μιας ζωής.

Επειδή φυσικά, μερικές φορές όντως παίρνουμε αποφάσεις

που έχουν αμετάκλητες και απαίσιες συνέπειες,

είτε για την δική μας είτε για άλλων ανθρώπων

την υγεία την ευτυχία και τον βιοπορισμό,

και στο χειρότερο σενάριο, ακόμα και για την ζωή τους.

Tώρα προφανώς, αυτά τα είδη μετανιώματος

είναι απίστευτα διαπεραστικά και διαρκή.

Εννοώ, ακόμα και τα ανόητα "απάντηση σε όλους" μετανιώματα

μπορούν να μας αφήσουν σε μια κατάσταση ανυπόφορου μαρτυρίου για μέρες.

Επομένως πώς υποτίθεται ότι θα ζήσουμε με αυτό;

Θέλω να προτείνω ότι υπάρχουν τρία πράγματα

που μας βοηθούν να συνάψουμε ειρήνη με το μετάνιωμα.

Και το πρώτο από αυτά

είναι να παρηγορηθούμε λίγο μέσα στην καθολικότητα του.

Αν ψάξετε στο Google τις λέξεις μετάνιωμα και τατουάζ,

θα βρείτε 11.5 εκατομμύρια αποτελέσματα.

(Γέλια)

Η FDA εκτιμά

ότι από όλους τους Αμερικάνους που κάνουν τατουάζ,

το 17 τοις εκατό από εμάς μετανιώνουμε που τα κάναμε.

Αυτοί είναι ο Johnny Depp και εγώ

και οι επτά εκατομμύρια φίλοι μας.

Και αυτό είναι απλά το μετάνιωμα για τα τατουάζ.

Είμαστε όλοι μαζί σε αυτό.

Ο δεύτερος τρόπος που μπορεί να βοηθήσει στο να συνάψουμε ειρήνη με το μετάνιωμα

είναι το να γελάσουμε με τον εαυτό μας

Τώρα στην περίπτωση μου, αυτό πράγματι δεν ήταν ένα πρόβλημα,

διότι είναι πραγματικά πολύ εύκολο να γελάσεις με τον εαυτό σου

όταν είσαι 29 χρονών και θέλεις την μαμά σου

επειδή δεν σου αρέσει το καινούριο σου τατουάζ.

Αλλά μπορεί να φαίνεται μια σκληρή ή ρηχή πρόταση

όταν πρόκειται για τα πιο βαθιά μετανιώματα.

Όμως δεν πιστεύω ότι αυτό είναι το ζήτημα.

Όλοι όσοι από εμάς έχουμε βιώσει μετάνιωμα

που συμπεριλαμβάνει αληθινό πόνο και αληθινή θλίψη

καταλαβαίνουμε ότι το χιούμορ και ακόμα περισσότερο το μπλακ χιούμορ

παίζει έναν κρίσιμο ρόλο στο να μας βοηθήσει να επιβιώσουμε.

Συνδέει τους πόλους τη ζωής μας,

τον θετικό και τον αρνητικό,

και στέλνει λίγο ρεύμα ζωής πίσω σε εμάς.

Ο τρίτος τρόπος ο οποίος πιστεύω ότι μπορεί να βοηθήσει στο να συνάψουμε ειρήνη με το μετάνιωμα

είναι με την πάροδο του χρόνου,

ο οποίος, όπως ξέρουμε, θεραπεύει όλα τα τραύματα --

εκτός από τα τατουάζ, τα οποία είναι μόνιμα.

Λοιπόν πέρασαν πολλά χρόνια

από τότε που έκανα το τατουάζ μου.

Και θέλετε να το δείτε;

Εντάξει.

Λοιπόν, ξέρετε, θα πρέπει να σας προειδοποιήσω,

θα απογοητευτείτε.

Επειδή στην πραγματικότητα δεν είναι τόσο αποκρουστικό.

Δεν έκανα τατουάζ το πρόσωπο του Marilyn Manson

σε κάποιο αδιάκριτο σημείο μου ή κάτι τέτοιο.

Όταν οι άλλοι άνθρωποι βλέπουν το τατουάζ μου,

ως επί το πλείστον τους αρέσει.

Το θέμα απλά είναι ότι δεν αρέσει σε εμένα.

Και όπως είπα νωρίτερα, είμαι τελειομανής.

Αλλά θα σας το δείξω τέλος πάντων.

Αυτό είναι το τατουάζ μου.

Μπορώ να μαντέψω τι σκέφτεστε μερικοί.

Γι'αυτό επιτρέψτε μου να σας διαβεβαιώσω για κάτι.

Μερικά πράγματα για τα οποία μετανιώνουμε

δεν είναι τόσο άσχημα όσο νομίζουμε ότι είναι.

Έκανα αυτό το τατουάζ

επειδή πέρασα το μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας των είκοσι μου

ζώντας έξω από την χώρα και ταξιδεύοντας.

Και όταν μετά ήρθα και εγκαταστάθηκα στην Νέα Υόρκη,

ανησυχούσα ότι θα ξεχάσω

κάποια από τα πιο σημαντικά μαθήματα που έμαθα κατά την διάρκεια εκείνης της περιόδου.

Ειδικά τα δύο πράγματα που έμαθα για τον εαυτό μου

που περισσότερο δεν ήθελα να ξεχάσω

ήταν το πόσο σημαντικό φαινόταν το να εξερευνείς συνέχεια

και, ταυτόχρονα, το πόσο σημαντικό είναι

το να έχεις πάντα στον νου σου τον δικό σου αληθινό βορρά.

Και αυτό που μου άρεσε πολύ σχετικά με αυτήν την εικόνα της πυξίδας

ήταν ότι ήταν σαν να ενσωμάτωνε και τις δύο αυτές ιδέες

σε μία απλή εικόνα.

Και σκέφτηκα ότι θα μπορούσε να λειτουργεί σαν ένα είδος μόνιμης μνημονικής συσκευής.

Λοιπόν όντως αυτό έκανε.

Αλλά τελικά φάνηκε ότι, δεν μου θυμίζει το πράγμα που πίστευα ότι θα μου θύμιζε:

αντί γιαυτό μου θυμίζει μόνιμα κάτι άλλο.

Στην πραγματικότητα μου θυμίζει

το πιο σημαντικό μάθημα που μπορεί να μας διδάξει το μετάνιωμα,

το οποίο είναι επίσης ένα από τα πιο σημαντικά μαθήματα που μας διδάσκει η ζωή.

Και ειρωνικά, νομίζω ότι μάλλον είναι το μοναδικό πιο σημαντικό πράγμα

που θα μπορούσα να είχα κάνει τατουάζ στο σώμα μου --

εν μέρει σαν συγγραφέας,

αλλά επίσης και σαν άνθρωπος.

Αυτό είναι το θέμα,

εάν έχουμε στόχους

και όνειρα,

και θέλουμε να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε,

και αν αγαπάμε κάποιους ανθρώπους

και δεν θέλουμε να τους πληγώσουμε ή να τους χάσουμε,

θα πρέπει να νιώθουμε πόνο όταν τα πράγματα πηγαίνουν στραβά.

Το νόημα δεν είναι να ζούμε χωρίς να μετανιώνουμε.

Το νόημα είναι να μην μισούμε τον εαυτό μας που μετανιώνουμε.

Το μάθημα που τελικά έμαθα από το τατουάζ μου

και το οποίο θέλω να περάσω και σε εσάς σήμερα

είναι αυτό:

Πρέπει να μάθουμε να αγαπάμε

τα ελαττωματικά, ατελή πράγματα

που δημιουργούμε

και να συγχωρούμε τον εαυτό μας που τα δημιούργησε.

Η αίσθηση μετανιώματος δεν μας υπενθυμίζει ότι κάναμε κάτι λάθος.

Μας υπενθυμίζει ότι ξέρουμε ότι μπορούμε να τα πάμε καλύτερα.

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)