Freeman Hrabowski: Bilim alanında üniversitelerde başarının 4 ayağı

12 yaşındayken; Freeman Hrabowski, Martin Luther King ile yürüyüşe katıldı. Bugün o adam Maryland Üniversitesi, Baltimore County'nin (UMBC) rektörü ve üniversitede yeterli ölçüde temsil edilmeyen, yani özellikle Afro-Amerikan, Latin ve düşük gelirli öğrencilerin matematik ve bilim alanlarında başarıyı yakalamalarına olanak verecek bir ortam yaratmaya çalışıyor. UMBC'nin benimsediği yaklaşımın dört ayağını seyircilerle paylaşıyor.

Şimdi kampüsümün (Maryland Üniversitesi, Baltimore County, UMBC)

her türlü öğrenciyi, sanat, beşeri bilimler

bilim ve mühendislik alanlarında

eğitme konusundaki başarısından bahsedeceğim.

Hikayemizi özellikle önemli yapan

öğrencilerden çok fazla şey öğrenmiş olmamız.

Tipik olarak akademik başarıda en üst olanlar değil de

farklı renklerden öğrenciler, seçilmiş alanlarda yeterince temsil edilmemiş olanlar

ve hikayeyi özellikle farklı yapan ise

bilim ve mühendislik alanlarında dünyanın en iyilerinden olan

Afro-Amerikalı öğrencilere, Latin öğrencilere,

düşük gelirli öğrencilere nasıl yardım edilebileceğini öğrenmiş olmamız.

Ve çocukluğum hakkında bir hikaye ile başlıyorum

Hepimiz çocukluk deneyimlerimizin ürünleriyiz.

Birmingham, Alabama'da 9. sınıf öğrencisi olma deneyimimin

üzerinden 50 yıl geçtiğine inanmak zor.

'A' almayı seven bir öğrenciydim.

Matematiği seven, okumayı seven bir çocuktum.

Öğretmen sınıfa 'İşte 10 tane problem.'

dediğinde bu küçük şişman çocuk

'10 tane daha verin' derdi.

Ve bütün sınıf 'Kapa çeneni, Freeman' derdi.

Ve her gün beni tekmeleyen birisi oluyordu.

Ve ben sürekli şu soruyu soruyordum:

Peki, nasıl daha çok çocuğa öğrenmeyi gerçekten sevdirebiliriz ?

Ve şaşırtıcı bir şekilde, bir hafta kilisede

-cidden orada olmak istemiyordum-

ve odanın arkasında matematik problemleri çözmekle meşguldum.

Bir adamın şunu dediğini duydum :

"Eğer çocukların buradaki, Birmingham'daki

barışçıl gösteriye katılmasını sağlarsak,

Amerika'ya, çocukların bile doğru ve yanlış arasındaki farkı bildiğini,

ve çocukların gerçekten mümkün olan en iyi eğitimi almak istediğini gösterebiliriz."

Ve ona baktım ve dedim ki "Kim bu adam?"

Ve onun adının Dr.Martin Luther King olduğunu söylediler.

Ve ben de ebeveynlerime dedim, "Gitmeliyim,

gitmek istiyorum, bunun bir parçası olmak istiyorum."

Ve onlar dedi ki, "Kesinlikle hayır."

(Kahkahalar)

Ve biraz tartışma yaşadık.

Ve o zamanlar, açıkçası, ebeveynlerinize karşılık veremezdiniz.

Ve nedense dedim ki, "Biliyorsunuz, sizler ikiyüzlüsünüz."

Beni buraya getiriyorsunuz, bana dinlettiriyorsunuz.

Bu adam gitmemi istiyor ve şimdi hayır diyorsunuz.

Ve gece boyunca bunu düşündüler.

Ve ertesi gün odama geldiler.

Uyumamışlardı.

Gerçekten ağlamış, dua etmiş ve düşünmüşlerdi.

"12 yaşındaki çocuğumuzun bu yürüyüşe katılmasına

ve büyük ihtimalle hapse girmesine izin verecek miyiz ?"

Ve yapmaya karar verdiler.

Ve gelip, bana bunu söylediler.

İlk başta neşelendim.

Ve aniden, köpekleri ve yangın hortumlarını düşündüm.

ve gerçekten korktum, gerçekten.

Ve insanlara sürekli anlattığım bir şey ise

insanlar cesurca şeyler yaptığında

bunun, onların cesur olduğu anlamına gelmediğidir.

Bu basitçe onların, onu yapmanın doğru olduğuna inandıkları anlamına gelir.

Ben daha iyi bir eğitim istedim.

Elden düşme kitaplar kullanmak istemedim.

Okuduğum okulun sadece iyi hocalara sahip olmasını değil,

ihtiyacımız olan kaynaklara sahip olmasını istedim.

Ve bu deneyimin sonucu olarak da

haftanın ortasında, ben hapisteyken

Dr. King geldi ve ebeveynlerimize dedi ki:

"Çocuklarınızın bugün yaptıkları

henüz doğmamış olan çocukları etkileyecek."

Geçenlerde, bugünkü Amerikalıların üçte ikisinin

o zamanlar, 1963'de doğmamış olduğunu fark ettim.

Ve onlar için, farklı yerlerde Birmingham'daki

'Çocuk Haçlı Seferi'ni duymak

Televizyon'da görürlerse, 1863 "Lincoln" filmini izlemek gibi.

O Tarih.

Ve gerçek soru şu ki, hangi dersleri aldık ?

Şaşırtıcı bir şekilde, benim için en önemli olan

çocuklar, eğitimlerinin sahipliğini ellerine almaya teşvik edilebilir.

Tutkulu olmayı öğrenebilirler,

özellikle öğrenme isteği ve soru sorma fikrini sevme konusunda.

Ve özellikle manidar olan ise

şimdi yönetiyor olduğum üniversite

Maryland Üniversitesi, Baltimore Country, UMBC

1963'te Dr. King ile hapse girdiğim sene kurulmuştu.

Ve bu kuruluşu özellikle önemli kılan ise,

bildiğiniz üzere, Maryland'in güneyde olması

ve açıkçası, eyaletimizdeki ilk üniversite olmasıydı.

Her ırka mensup öğrencilerin gidebileceği bir zamanda kuruldu.

Ve okuyan siyah, beyaz ve başka öğrencilerimiz de vardı.

50 yıl boyunca bir deney oldu.

Deney şuydu:

Ülkemizde, her türlü kökenden insanların gelip,

birlikte çalışmayı öğrenebileceği,

lider olmayı öğrenebileceği ve bu deneyimde birbirini destekleyecekleri

kuruluşlar ve üniversiteler kurmamız mümkün mü?

Şimdi bu deneyimin benim açımdan en önemli noktası şu:

Sanat, beşeri bilimler ve sosyal bilimler alanlarında yapacağımız çok iş olduğunu fark ettik.

Ve böylece 60'lı yıllar boyunca bunun üzerinde çalıştık.

Ve hukuktan beşeri bilimlere kadar birçok insan yetiştirdik.

Müthiş sanatçılar ortaya çıkardık. Beckett ilham kaynağımızdır.

Birçok öğrencimiz tiyatroya girdi.

Harika bir iş ortaya çıktı.

Karşılaştığımız sorun, Amerika'nın hala kurtulamadığı sorunun aynısıydı --

bilim ve mühendislik öğrencileri içerisinde

siyahi öğrenciler başarılı olamıyordu.

Fakat verileri incelediğimde,

bulduğum şey, açıkça söylemek gerekirse, genelde öğrencilerin

birçoğunun bunu yapamadığıydı.

Ve bunun sonucunda,

faydalı olacak bir şeyler yapmaya karar verdik, ilk olarak

dipteki grup, yani Afro-Amerikan öğrencilere ve daha sonra İspanyol öğrencilere.

Ve birer toplumsever olan Robert ve Jane Meyerhoff "Yardımımız dokunabilir" dedi.

Robert Meyerhoff, "Neden TV'de siyahilerle ilgili olup basketbolla ilgili olmayan

hiçbir şey pozitif değil?

Bir fark yaratmak, pozitif bir şeyler yapmak istiyorum."

Bu fikirlere sıkıca tutunduk ve işte bu Meyerhoff Burs programını hayata geçirdik.

Ve programın en vurucu noktası

birçok şey öğrenmiş olmamızdı.

Sorulması gereken soru şu:

Bugün nasıl oluyor da ülkeyi siyahi öğrencilerin bilim ve mühendislik alanlarında doktora yapmaya

aday olması için seferber ediyoruz?

Bu büyük başarı. Hakkını vermek lazım. Büyük başarı.

Büyük bir olay. Gerçekten.

(Alkışlar)

Gördüğünüz gibi, çoğu insan

sadece azınlığın bilim ve mühendislik alanlarında başarısız olmadığını göremiyor.

Açık konuşacaksak, Amerikalılardan bahsediyoruz.

Bilmiyorsanız, bilim ve mühendislik alanlarında uzmanlık eğitimine

başlayan siyahi ve İspanyol öğrencilerin sadece yüzde yirmisi

bilim ve mühendislik alanından mezun olurken,

bu alanlarda uzmanlık eğitimine başlayan beyaz öğrencilerin

sadece yüzde 32'si ve Asyalı Amerikalıların sadece yüzde 42'si

bu alanlarda gerçekten başarılı ve mezun olmaktadır.

Peki sorulması gereken soru, zor olan kısım ne?

Bunun bir parçası, tabi ki, K-12.

K-12'yi güçlendirmeliyiz.

Fakat diğer kısım da kampüslerimizdeki bilim

ve mühendislik kültürüyle yakından ilgili.

Bilmem biliyor musunuz, yüksek SAT puanı ve

yüksek A.P. puanı alan ve ülkemizin en prestijli

üniversitelerine kayıt hakkı kazanan birçok öğrenci

tıp hazırlık, mühendislik hazırlık veya mühendislik bölümlerine başlayıp, sonradan alan değiştiriyor.

Ve bulduğumuz sebeplerden en büyük olanı, açıkçası,

ilk yıllarında aldıkları bilim derslerinde başarısız olmalarıdır.

Aslında Amerika'da genel olarak ilk yılda alınan bilim ve mühendislik derslerini

eleme veya bariyer dersleri olarak nitelendiririz.

İçinizden kaç kişi tıp veya mühendislik hazırlıkla başlayıp

bir veya iki yıl içerisinde

uzmanlık alanını değiştiren birini tanıyor?

Bu Amerika'nın bir gerçeği. Salonun yarısı tanıyor.

Biliyorum. Biliyorum. Biliyorum.

Ve ilginç olan şu ki

birçok öğrenci zeki ve bunu başarabilir.

Gerçekleştirmenin yollarını bulmalıyız.

Peki azınlıktaki öğrencilere ve şu an öğrencilerin geneline

yardımcı olmak için yarattığımız dört unsur nedir?

Bir numara: yüksek beklentiler

Bunu başarmak için öğrencilerin akademik hazırlanma anlayışı --

notları, ödevlerin güçlüğü,

test yetenekleri, tutumları,

başarma istekleri, işe yönelik tutkuları oldukça önemli.

Ve öğrencilere bu konuma gelmeleri için el uzatmak büyük önem taşıyor.

Fakat aynı şekilde önemli olan bir başka şey de farkı yaratanın sıkı çalışma olduğu gerçeği.

Ne kadar zeki olduğunuz veya ne kadar zeki olduğunuzu düşündüğünüz önemli değil.

Zeki olmanız, basitçe, öğrenmeye hazır olmanız demektir.

Öğrenmeye heveslisiniz ve güzel sorular sormak istiyorsunuz.

Nobel sahibi I.I. Rabi, New York'ta büyürken arkadaşlarının anne babalarının

onlara günün sonunda

"Okulda ne öğrendiniz?" sorusunu yönelttiğini söyledi.

Ve bu sorunun aksine Musevi olan annesinin kendisine

"Izzy, bugün güzel bir soru sordun mu?" diye sorduğunu anlattı.

Yani yüksek beklentiler merak ve genç insanları

meraklı olmaya itmekle ilgilidir.

Ve bu büyük beklentilerin sonucu olarak,

beraber çalışmak istediğimiz öğrencileri bulmaya başladık

onlara nasıl yardım edebileceğimizi düşündük,

sadece fen ve mühendislik derslerini geçmeleri için değil,

en iyi olmaları, sivrilmeleri için.

Yeterince ilginç bir örnek var:

İlk derste C alan ve tıp bölümüne başlamak isteyen genç bir adam vardı,

ona, "Dersi yeniden alman gerekiyor,

çünkü sonraki seviyeye çıkacaksan sağlam temellere basmanı istiyoruz" dedik.

Her sağlam temel, sonraki seviyede fark yaratır.

Dersi yeniden aldı.

O genç adam UMBC'den mezun olup

Pennsylvania Üniversitesi'nden doktora derecesi alan ilk siyahi insan oldu.

Şu an Harvard'da çalışıyor.

Güzel bir öykü. Bunun da hakkını verelim.

(Alkışlar)

İkincisi, konu sadece sınav puanı değil.

Sınav puanları önemli, fakat en önemli konu değil.

Genç bir kadının çok güzel notları vardı, fakat sınav puanları o kadar yüksek değildi.

Fakat oldukça önemli bir etmeni vardı.

Okula yani K-12'ye bir gün bile gitmemezlik yapmadı.

Bu kadın hevesle doluydu.

Bu kadın eğitimine devam etti ve bugün Hopkins'ten doktora derecesine sahip.

Fakültede psikiyatri bölümünde daimi kadrolu çalışıyor, sinirbilim alanında doktora sahibi.

O ve danışman hocasının diyabet hastaları üzerinde Viagra'nın ikincil kullanımına dair patenti var.

Ona büyük bir alkış. Büyük alkış.

(Alkışlar)

Yani büyük beklentiler, çok önemli.

İkincisi, öğrenciler arasında bir birlik oluşturmak.

Bilirsiniz, bilim ve mühendislikte sıklıkla

acımasızca düşünürüz.

Öğrenciler grup çalışmasına yatkın değildir.

Ve bu grupla başarmak istediğimiz şey

birbirlerini anlamalarını sağlamak,

aralarında güven oluşturmak, birbirlerini desteklemelerine,

güzel sorular sormayı,

diğer yandan da kavramları net bir şekilde açıklamayı öğrenmelerine yardımcı olmak.

Bildiğiniz üzere, kendi başına A almak bir şey,

başkasının notunu da iyileştirmek ayrı bir şey.

Ve sorumluluk hissinin dünyadaki tüm farkları oluşturduğunu hissetmek ayrı bir şey.

Bu yüzden bu öğrenciler arasında birlik oluşturmak çok önemli.

Üçüncüsü, şu fikir: araştırmacı yetiştirmek için araştırmacılar gerekir.

İster sanatçı yetiştiren sanatçılardan bahsedin,

ister insanların sosyal bilimlerle ilgilenmeye başlamasından,

disiplin ne olursa olsun -- ve özellikle sanatta olduğu gibi bilim ve mühendislik alanlarında örneğin --

öğrencileri konuya çekmek için bilim adamlarına ihtiyaç duyarsınız.

Bu yüzden bizim öğrencilerimiz düzenli olarak laboratuvarlarda çalışıyor.

Ve yine hoşunuza gidecek bir başka güzel örnek:

Birkaç yıl önce Baltimore'daki bir kar fırtınası sırasında,

kampüsümüzde Howard Hughes Tıp Enstitüsü bursu alan öğrencilerimizden biri

birkaç gün sonra laboratuvarında çalışmak üzere geri döndü,

ve tüm bu öğrenciler laboratuvardan çıkmayı reddetmişti.

Önceden yanlarına yiyecek almışlardı.

Laboratuvarda çalışıyorlardı,

ve işi okul ödevi olarak değil, yaşamlarının bir parçası olarak görüyorlardı.

AIDS araştırmasında yer aldıklarını biliyorlardı.

Proteinin muhteşem tasarımını inceliyorlardı.

Ve ilginç olan, hepsinin bu işe odaklanmış olmasıydı.

Ve o öğrenci: "Bundan daha iyi olamaz" dedi.

Ve son olarak, birlik sağlamışsanız

ve yüksek beklentileriniz ve araştırmacı yetiştiren araştırmacılara sahipseniz,

fakülte olarak sınıfta bile bu öğrencilerle ilgilenmek için

istekli olacak insanlara sahip olmalısınız.

Bir fakülte üyesinin personeli çağırıp,

"Sınıfta genç bir çocuk var, genç bir siyahi öğrenci,

ve iş için yeterli hevesi yakalayamamış gibi görünüyor.

Not almıyor. Onunla konuşmamız lazım" dediğini unutmayacağım.

Önemli nokta şuydu; fakülte üyesi her öğrenciyi gözlemliyordu, çünkü

kimin ilgili olup kimin olmadığını anlamaya çalışıyordu

ve şunu diyordu: "Bakalım onlarla nasıl çalışabilirim.

Bana yardım etmeleri için personeli toplamalıyım."

Bu kadar birleştiriciydi.

Bugün o genç adam Duke Üniversitesi'nde neromühendislik alanında doktora sahibi bir fakülte üyesi.

Ona da büyük bir alkış alayım.

(Alkışlar)

Ve önemli olan şey bu modeli geliştirmiş olmamız

ki bu model sadece değer biçmede değil, neyin işe yaradığını değerlendirmede de yardımcı oluyor.

Ve şunu öğrendik ki dersleri yeniden tasarlama üzerine kafa yormalıyız.

Ve böylece kimyayı yeniden tasarladık, fiziği yeniden tasarladık.

Fakat şu an gözümüzü beşeri ve sosyal bilimleri yeniden tasarlamaya dikmiş durumdayız.

Çünkü derslerde birçok öğrenci sıkılıyor.

Bunu biliyor musunuz?

Birçok öğrenci, K-12'de ve üniversitelerde,

sadece yerlerinde oturup konuşan birisini dinlemek istemiyor.

Olaya dahil olmak istiyorlar.

Ve bu yüzden bunu yaptık -- Kimya Keşif Merkezi'ndeki web sitemize göz atarsanız,

ülke genelinden birçok insanın

dersleri nasıl yeniden tasarladığımızı,

işbirliğine ve teknoloji kullanımına nasıl dikkat çektiğimizi,

kampüsümüzdeki biyoteknoloji şirketlerinde oluşan problemleri nasıl kullandığımızı,

ve öğrencilere teorileri vermeden,

bu teorilerle nasıl uğraşmalarını sağladığımızı görmek için geldiklerini göreceksiniz.

Ve sistem o kadar iyi işliyor ki Maryland'deki üniversite sistemimizde

yeniden tasarlanan ders sayısı giderek artıyor.

Buna akademik yenilik deniyor.

Peki tüm bunlar ne anlama geliyor?

Bu; şimdi, sadece bilim ve mühendislik alanında değil,

sanat, beşeri bilimler, sosyal bilimler,

öğretmen yetiştirme ve hatta özellikle bilişim alanındaki kadınlarla ilgili programlarımız var demek.

Bilginiz olsun, sadece 2000 yılından bu yana bilgisayar bilimi

alanında uzmanlaşan kadın sayısında %79'luk bir azalma var.

Ve söylemek istediğim, farkı yaratacağız

öğrenciler arasında birlik sağlayacağız,

genç kadınlara, azınlıktaki genç öğrencilere ve öğrencilerin geneline

bu işi başarabileceklerini söyleyeceğiz.

Ve en önemlisi, onlara bu birliği fakültenin onları çalışmaya sevk edeceği

ve bizim neyin işe yarayıp neyin yaramadığını

değerlendirdiğimiz bir ortamda oluşturmalarına fırsat vereceğiz.

En önemli şey, eğer bir öğrencide benlik hissi varsa,

hayallerin ve değerlerin dünyadaki

tüm farkı nasıl şaşırtıcı bir şekilde yarattığıdır.

Birmingham'da hapishanede 12 yaşında bir çocukken,

sürekli "Geleceğimin nelere gebe olduğunu merak ediyorum" diye düşündüm.

Birmingham'daki bu küçük siyahi çocuğun bir gün

150 ülkeden öğrenci kabul eden bir üniversitenin rektörü olacağına ihtimal vermezdim,

öğrencilerin sadece dersi geçmeye çalışmayıp,

öğrenmeyi sevdiği, en iyi olmanın keyfini çıkardığı,

bir gün dünyayı değiştirebilecekleri bir üniversite.

Aristo der ki, "Mükemmellik asla tesadüf değildir.

Büyük istek, samimi çaba ve zekice uygulamanın bir sonucudur.

Birçok alternatif içerisindeki en iyi seçeneği ifade eder."

Bir başka sözü de tüylerimi diken diken eder.

Der ki, "Kaderinizi belirleyen şans değil, seçimlerinizdir.

Kaderinizi, hayallerinizi ve değerlerinizi belirleyen şans değil, seçimlerinizdir.

Hepinize çok teşekkür ediyorum.

(Alkışlar)