4 столба за постигнување на универзитетски успех во науките

На 12 годишна возраст, Фриман Храбовски протестирал со Мартин Лутер Кинг. Денес, тој е претседател на Универзитетот во Мериленд, Округ Балтимор (УМБО), каде работи на тоа да создаде услови кои ќе им помогнат на недоволно застапените студенти - особено Афро-американците, Латино и студентите со скромни примања - да се здобијат со дипломи од научните и математичките области. Тука ги споделува четирите столба кои се користат во УМБО.

Ќе зборувам за успехот на мојот универзитет,

Универзитетот во Мериленд, Округ Балтимор, УМОБ

во образувањето на студенти од секаков тип,

почнувајќи од уметностите и хуманистичките науки до научните и инженерските области.

Тоа што ја прави нашата приказна особено важна

е тоа што научивме многу од група на студенти

кои обично не се на врвот на академското скалило,

студенти со различна боја на кожата, студенти кои не сe доволно застапени во одредени области.

Она што ја прави нашата приказна особено уникатна

е тоа дека научивме како да им помогнеме на Афро-aмериканските студенти, на Латино студентите,

на студентите кои потекнуваат од сиромашни семејства

да станат едни од најдобрите во светот на науката и инженерството.

Ќе почнам со приказна за моето детство.

Сите ние сме производ на нашите искуства од детството.

Тешко ми е да поверувам дека поминаа 50 години

откако бев осмооделенец во Бирмингем, Алабама

дете кое сакаше да добива 5-ки,

дете кое сакаше математика, сакаше да чита,

дете кое имаше обичај да и рече на учителката --

кога учителката ќе му речеше на одделението : „Еве 10 задачи“,

ова мало дебело дете велеше, „Дајте ни уште 10“.

И целото оделение велеше „Замолчи, Фриман.“

И секој ден имаше дежурен клоцач.

Така, секогаш си го поставував ова прашање:

„Како би можеле да натераме што повеќе деца навистина да сакаат да учат?“.

За чудо, една недела во црква,

кога навистина не сакав да бидам таму

и седев на крајот од просторијата смирувајќи се со решавање математички задачи,

слушнав како еден човек вели:

„Ако успееме да ги натераме децата

да учествуваат на овие мирни демостраци, тука во Бирмингам

ќе ѝ покажеме на Америка дека дури и децата можат да препознаат што е исправно, а што не е

и дека децата навистина сакаат да го добијат најдоброто можно образование.“

Го кренав погледот и реков: „Кој е овој човек?“

И ми одговорија дека неговото име е д-р Мартин Лутер Кинг

Јас им реков на моите родители „Морам да одам.

Сакам да одам. Сакам да учествувам.“

Сакам да бидам дел од ова. И тие рекоа, „Никако“.

(Смеење)

Жестоко се расправавме за тоа.

А во тоа време, искрeно, на родителите не им се пререкуваше.

И некако им реков: „Знаете што, вие сте лицемери.

Вие ме терате да одам на ова. Ме терате да слушам.

Човекот сака да одам и сега велите не.“

Тие размислуваа за тоа цела ноќ.

Дојдоа во мојата соба следното утро.

Не спиеле.

Буквално плачеле и се молеле и мислеле:

„Ќе му дозволиме ли на нашиот 12 годишен син

да учествува на овој марш и веројатно да оди во затвор?“.

И решија да ми дозволат.

Кога дојдоа да ми кажат

јас најпрво бев на седмо небо.

Потоа одеднаш почнав да мислам на кучињата и на пожарникарските црева

и многу се исплашив, навистина се исплашив.

Едно од нештата што постојано им ги кажувам на луѓето

е дека понекогаш, кога луѓето прават нешта кои се храбри

не значи дека го прават тоа зашто имаат многу храброст.

Едноставно значи дека веруваат дека е важно да се направи тоа.

Јас сакав подобро образование.

Не сакав да морам да употребувам користени учебници.

Сакав да знам дека училиштето што го посетувам

има добри професори, но и дека располага со потребните ресурси.

И како резултат на тоа искуство

на средината од неделата, додека бев во затвор,

д-р Кинг дојде со нашите родители и рече:

„Тоа што вашите деца го прават денес

ќе има влијание врз децата кои сè уште не се родени.“

Неодамна сфатив дека две третини од Американците денеска

не биле родени за време на 1963.

Па, за нив, кога ќе слушнат за Детскиот Поход во Бирмингам,

на некој начин, ако го гледаат на телевизија,

тоа е како кога ние го гледаме филмот за „Линколн“, кој се случува во 1863.

Тоа е историја.

И вистинското прашање е, што научивме?

Е, па, изненадувачки, најважното нешто за мене е ова:

Децата можат да бидат поттикнати да го земат образованието во свои раце.

Можат да бидат научени да имаат страст

кон учењето и да ја сакаат идејата за поставување прашања.

Па така, од особена важност е

тоа дека универзитетот кој сега го водам,

Универзитетот во Мериленд, Округот Балтимор, УМОБ,

беше основан истата година кога јас отидов во затвор со д-р Кинг, во 1963.

Тоа институционално оформување беше особено важно

затоа што Мериленд е на југот, како што знаете,

и искрено, тоа беше првиот универзитет во нашата држава

основан во време кога студентите од сите раси можеа да се запишат.

Имавме црни и бели студенти и други кои почнаа да се запишуваат.

Веќе 50 години универзитетот е експеримент.

Ова е експериментот:

Дали е можно да постојат институции во нашата земја, универзитети,

каде луѓе со какво било потекло ќе може да дојдат да учат

и да учат да работат заедно и да учат да станат лидери

и да се поддржуваат едни со други во тоа искуство?

Она што е особено важно за мене од тоа искуство е следново:

Откривме дека можеме да постигнеме многу во областа на уметностите, хуманистичките и општествените науки.

И почнавме да работиме на тоа, работевме со години во 60-тите.

И создадовме голем број на луѓе во правото, сè до хуманистичките науки.

Создадовме одлични уметници. Бекет е нашата муза.

Многу од нашите студенти се занимаваат со театар.

Тоа е одлична работа.

Проблемот со кој се соочивме е истиот оној со кој Америка сè уште се соочува --

на студентите по наука и инженерство,

на црните студенти, не им одеше добро.

Но кога ги погледнав бројките

открив дека, искрено, на студентите генерално,

на голем дел од студентите не им оди добро.

Како резултат на тоа

одлучивме да направиме нешто што ќе помогне, првенствено

на групата на дното, на афро-американските студенти и на хиспанските студенти.

Роберт и Џејн Мејерхоф, филантропи, рекоа: „Би сакале да помогнеме“.

Роберт Мејерхоф рече: „Зошто сè што гледам на телевизија во врска со црните момчиња,

освен кога станува збор за кошарка, е негативно?

Сакам да го променам тоа, да направам нешто позитивно.“

Ние ги споивме тие идеи и ја создадовме стипендиската програма Мејерхоф.

За оваа програма е важно

тоа дека научивме неколку работи.

Прашањето гласи:

Како тоа сега ние сме први во земјата по создавање на Афро-американци

кои завршуваат докторски студии по наука и инженерство и магистерски и докторски студии по медицина?

Тоа е голема работа. Дајте ми аплауз за тоа. Голема работа е.

Тоа е голема работа. Навистина е.

(Аплауз)

Видете, многу луѓе не сфаќаат

дека не се само малцинствата тие на кои не им оди добро во науките и инженерството.

Искрено, зборуваме за Американци.

Ако не знаете, додека 20 проценти од црните и хиспанските студенти

кои започнале студии на факултетите по наука и инженерство

ќе успеат да дипломираат по наука и инженерство,

само 32 проценти од белите студенти кои ќе започнат студии во тие области

успеваат да дипломираат

и само 42 проценти од Американците со азиско потекло.

Па, така, вистинското прашање е , кој е предизвикот?

Е па, секако, дел од тоа е К-12.

Треба да го завцврстиме К-12.

Но другиот дел е поврзан со културата

за наука и инженерство на нашите факултети.

Не знам дали знаете, но голем дел од студентите со солидни резултати на приемните испити

и голем број на „почесни кредити“

кои одат на најпрестижните универзитети во нашата земја

почнуваат со подготвителен медицински, подготвителен инженерски или инженерски смер, за на крај да го променат смерот.

Главната причина, според нашите сознанија, искрено,

е дека научните предмети не им одат добро во првата година.

Всушност, првата година на наука и инженерство, обично, ширум Америка

ја нарекуваме истребувачка или гранична година.

Колку од вас во публиката знаат некој

кој почнал со подготвителна медицина или инженерство

и го променил смерот во рок од една или две години?

Ова е американски предизвик. Половина од присутните.

Знам. Знам. Знам.

Интересно во сево ова е

дека има многу студенти кои се паметни и кои можат да успеат.

Треба да најдеме начин да го овозможиме тоа.

Кои беа четирите нешта кои ги направивме за да им помогнеме на студентите од малцинските групи

кои сега се користат за да им се помогне на сите студенти?

Број еден: високи очекувања.

Потребно е да се разбере академската подготвеност на студентите--

нивните оцени, сериозноста на нивната работа,

нивните способности на тестовите, нивниот однос,

огнот во стомакот, страста за работата, поривот да се успее.

Многу е важно да се прават нешта кои ќе им помогнат на студентите да бидат во таа позиција.

Но, подеднакво е важно да се разбере дека напредок се постигнува со макотрпна работа.

Не ме интересира колку сте паметни или колку мислите дека сте паметни.

Ако сте паметни, тоа едноставно значи дека сте подготвени да учите.

Дека учењето ве возбудува и дека сакате да поставувате добри прашања.

И. И. Раби, Нобеловец, рекол дека кога тој растел во Њујорк,

родителите на неговите пријатели прашувале

„Што научивте денеска на училиште?“ на крајот на денот.

А, вели тој, наспроти ова, неговата мајка ќе речела,

„Изи, постави ли некое добро прашање денес?“

Високите очекувања се во врска со љубопитноста

и со поттикнувањето на младите луѓе да бидат љубопитни.

Како резултат на тие високи очекувања

почнавме да бараме студенти со кои би сакале да работиме,

да видиме како можеме да им помогнеме,

не само да преживеат во науката и инженерингот,

туку и да станат најдобри, да брилираат.

Интересно, еден пример:

Еден млад човек доби 6-ка по првиот предмет, а сакаше да оди на медицина,

му рековме, „Треба повторно да го запишеш предметот,

затоа што ти треба добра основа ако сакаш да продолжиш на следното ниво.“

Секоја основа е пресудна за следното ниво.

Тој повторно го запиша предметот.

Тој млад човек дипломираше на УМОБ,

и стана првиот црн студент кој магистрираше и докторираше на Универзитетот во Пенсилванија.

Сега работи на Харвард.

Убава приказна. Дајте му еден аплауз за тоа.

(Аплауз)

Второ, не се важни само резултатите од тестовите.

Добрите резултати се важни, но не се најважни

Една млада девојка имаше одлични оценки, но поените на тестовите не ѝ беа многу добри.

Но поседуваше еден фактор кој беше многу важен.

Не пропушташе ниту еден час, К-12.

Имаше оган во нејзиниот стомак.

Младата девојка продолжи и денес таа има магистратура и докторат на Хопкинс.

На факултетот е, како редовен професор, Доктор по невронаука.

Таа и нејзиниот советник имаат патент за поинаква упореба на Вијагра за пациенти со дијабетес.

Голем аплауз за неа. Голем аплауз за неа.

(Аплауз)

И така, високите очекувања се многу важни.

Второ, идејата за создавање на заедница помеѓу студентите.

Сите знаете дека често во науката и инженерството

размислуваме малку немилосрдно.

Не ги учиме студентите да работат во групи.

Па, така со таа група работиме токму на тоа

да ги натераме да се разберат меѓу себе,

да изградат меѓусебна доверба, да се поддржуваат,

да научат да поставуваат добри прашања,

но и да научат како јасно да ги искажуваат концептите.

Како што знаете, едно е сами да добиете 10-ка,

а друго е да му помогнете на некој друг да успее.

Да се почувствува тоа чувство на одговорност е од огромна важност.

Значи, градење на заедница помеѓу тие студенти, навистина важно.

Трето, идејата дека се потребни истражувачи за да се создадат истражувачи.

Без разлика дали зборуваме за уметници кои создаваат уметници,

или за луѓе од општествените науки,

која и да е дисциплината -- и особено во наука и инженерство, како и во уметноста, на пример--

потребни ви се научници кои ќе ги воведат студентите во работата.

Така, нашите студенти редовно работат во лабораторија.

Еден одличен пример кој ќе ви се допадне:

За време на една снежна бура во Балтимор, пред неколку години,

момчето на нашиот факултет кое имаше грант од Хауард Хју Медицинскиот Институт

буквално се врати на работа во неговата лабораторија по неколку дена

и сите студенти одбија да ја напуштат лабораторијата.

Си носеа спакувана храна.

Беа во лабораторијата и работеа

и гледаа на работата не како на домашна задача, туку како тоа да е нивниот живот.

Знаеја дека работат на истражување за СИДА-та.

Го разгледуваа неверојатниот дизајн на протеините.

И интересно беше дека секој од нив беше сконцентиран на работата.

И тој рече: „Нема подобро од тоа“.

Конечно, ако имате заедница,

и ако имате високи очекувања и ако имате истражувачи кои создаваат истражувачи,

мора да имате луѓе кои имаат волја како кадар

да се занимаваат со тие студенти, дури и во предавалната.

Никогаш нема да заборавам кога еден професор ги свика колегите професори и рече:

„Има еден млад дечко во мојот клас, млад црн дечко,

и изгледа како просто да не е загреан за работата.

Не фаќа белешки. Треба да зборуваме со него.“

Значајно е дека тој професор го набљудувал секој студент

за да дознае кој е навистина посветен, а кој не

и рече „Ајде да видам како можам да работам со нив.

Да побарам од персоналот да ми помогнат.“

Тоа е тоа поврзување.

Тој млад човек денес работи на факултетот, магистер-доктор по невроинженерство на Дјук.

Дајте му аплауз за тоа.

(Аплауз)

Значајно е дека сега го развивме овој модел

кој ни помага не само со евалуацијата и проценката на тоа што функционира.

Научивме дека треба да размислуваме во насока на преосмислување на предметите.

Така, го преосмисливме предметот хемија, предметот физика.

Сега сакаме да ги преосмислиме хуманистичките и општествените науки.

Бидејќи на многу студенти им е досадно на час.

Знаете за тоа?

Многу студенти, К-12 и на универзитет,

не сакаат само да седат и да слушаат како некој зборува.

Треба да бидат вклучени.

Така ние направивме -- ако ја погледнете нашата страна на Хемискиот Центар за Истражување

ќе видите дека доаѓаат луѓе од целата земја

за да видат како ги преобмислуваме предметите,

и ставаме акцент на соработка, користење на технологија,

користиме проблеми од нашите биотехнолошки компании на нашиот факултет

и не им ја даваме теоријата на студентите

туку ги оставаме да се борат со теориите.

И тоа функционира толку добро што низ целиот универзитетски систем во Мериленд

сè повеќе предмети се менуваат.

Тоа се вика академска иновација.

И што значи сето тоа?

Тоа значи дека сега, не само во науката и инженерството,

имаме програми и од уметностите, хуманистичките и општествените науки,

во педагогија, дури конкретно и за жени во ИТ.

Ако не сте знаеле, има пад од 79%, од 2000,

на бројот на жени кои дипломираат во областа на компјутерските науки.

Јас сакам да кажам дека она што ќе придонесе за промена

е градење на заедница помеѓу студентите,

и охрабрување на младите девојки, младите студенти од малцинствата и студентите воопшто,

дека тие можат да го сработат тоа.

И најважно од сè, да им дадеме шанса да ја изградат таа заедница,

факултетот и професорите да ги вовлечат во работата,

а ние да процениме што функционира а што не.

Најважно, ако студентот верува во себе,

неверојатно е како соништата и вредностите

може да бидат пресудни.

Кога јас бев 12 годишно дете во затворот во Бирмингам,

постојано мислев, „Каква ли би можела да биде мојата иднина“.

Немав поим дека е можно, ова мало црно дете во Бирмингам,

еден ден да стане претседател на универзитет кој има студенти од 150 земји,

каде студентите не се запишани само за да преживеат,

каде студентите сакаат да учат, уживаат во тоа да бидат најдобри,

кои еден ден ќе го променат светот.

Аристотел рекол: „Извонредноста никогаш не е случајна.“

Таа е резултат на цврсти намери, вистински труд и интелигентна изведба.

Таа е најмудрата опција од мноштвото алтернативи.“

И потоа, тој вели нешто што ме ежи

Вели: „Изборот, а не случајноста, ја определува вашата судбина.“

Изборот, не случајноста, ја определува вашата судбина, соништа и вредности.

Ви благодарам на сите.

(Аплауз)