Η χρονιά που είπα ναι σε όλα

Η Σόντα Ράιμς, ο τιτάνας πίσω από το Grey's Anatomy, το Scandal και το How to Get Away With Murder, είναι υπεύθυνη για περίπου 70 ώρες τηλεόρασης κάθε σεζόν, και λατρεύει να δουλεύει. «Όταν δουλεύω σκληρά, όταν πέφτω με τα μούτρα στη δουλειά, δεν υπάρχει άλλο συναίσθημα», λέει. Έχει ονομάσει αυτό το συναίσθημα: το βουητό. Το βουητό είναι ναρκωτικό, το βουητό είναι μουσική, το βουητό είναι το ψιθύρισμα του Θεού στο αυτί της. Αλλά τι συμβαίνει όταν το βουητό σταματά; Είναι αυτή κάτι περισσότερο από αυτό το βουητό; Σε αυτή τη συγκινητική ομιλία, συντροφεύστε την Ράιμς σε ένα ταξίδι μέσα από τη «χρονιά του ναι» της και δείτε πως ανέκτησε το βουητό της.

Λοιπόν, πριν λίγο καιρό έκανα ένα πείραμα.

Για ένα χρόνο, θα έλεγα ναι
σε όλα αυτά που με φόβιζαν.

Οτιδήποτε με άγχωνε,
με έφερνε σε δύσκολη θέση,

ζοριζόμουν να λέω ναι σε αυτό.

Ήθελα να μιλήσω δημόσια;

Όχι, αλλά ναι.

Ήθελα να βγω ζωντανά στην τηλεόραση;

Όχι, αλλά ναι.

Ήθελα να δοκιμάσω την υποκριτική;

Όχι, όχι, όχι, αλλά ναι, ναι, ναι.

Και ένα τρελό πράγμα συνέβη:

Η ίδια η πράξη
του να κάνω αυτό που με φόβιζε

έδιωχνε το φόβο,

τον έκανε μη τρομακτικό.

Ο φόβος της δημόσιας ομιλίας,
το κοινωνικό μου άγχος, εξαφανίστηκαν.

Είναι απίστευτη η δύναμη μιας λέξης.

Το «Ναι» μου άλλαξε τη ζωή.

Το «Ναι» άλλαξε εμένα.

Αλλά ήταν ένα συγκεκριμένο ναι

που επηρέασε τη ζωή μου
με τον πιο έντονο τρόπο,

που ποτέ δεν είχα φανταστεί,

και ξεκίνησε με μια ερώτηση
από το μικρό μου παιδί.

Έχω τρεις απίθανες κόρες,
τις Χάρπερ, Μπέκετ και Έμερσον.

Η Έμερσον είναι ένα πιτσιρίκι
που απευθύνεται σε όλους ως «γλύκα μου»,

λες κι είναι Νοτιοαμερικάνα σερβιτόρα.

(Γέλια)

«Γλύκα, θα χρειαστώ λίγο γάλα
στο παγούρι μου».

(Γέλια)

Η Νοτιοαμερικανίδα σερβιτόρα μου ζήτησε
να παίξουμε μαζί ένα απόγευμα

όταν ήμουν έτοιμη να πάω κάπου,

και είπα «Ναι».

Και αυτό το ναι ήταν η αρχή ενός νέου
τρόπου ζωής για την οικογένειά μου.

Ορκίστηκα ότι από εδώ και πέρα,

όταν κάποιο παιδί μου
μου ζητάει να παίξουμε,

ό,τι και να κάνω, όπου κι αν πηγαίνω,

θα λέω πάντα ναι, κάθε φορά.

Σχεδόν. Δεν είμαι τέλεια σε αυτό,
αλλά προσπαθώ σκληρά να το τηρώ.

Eίχε μια μαγική επίδραση πάνω μου,

στα παιδιά μου, στην οικογένειά μας.

Αλλά είχε επίσης
μια συγκλονιστική παρενέργεια,

που μόλις πρόσφατα συνειδητοποίησα πλήρως,

ότι λέγοντας ναι
στο παιχνίδι με τα παιδιά μου,

ουσιαστικά έσωσα την καριέρα μου.

Βλέπετε, έχω αυτό που όλοι αποκαλούν
ονειρεμένη δουλειά.

Είμαι συγγραφέας, φαντάζομαι.
Πληρώνομαι για να φαντάζομαι.

Ονειρεμένη δουλειά.

Όχι.

Είμαι ένας τιτάνας.

Ονειρεμένη δουλειά.

Δημιουργώ τηλεόραση.
Κάνω τηλεοπτικές παραγωγές.

Κάνω τηλεόραση,
πάρα πολύ τηλεόραση.

Με διάφορους τρόπους φέτος,

είμαι υπεύθυνη για 70 ώρες
τηλεοπτικού προγράμματος.

4 τηλεοπτικά προγράμματα,
70 ώρες τηλεόρασης --

(Χειροκρότημα)

3 εκπομπές κάθε φορά,
μερικές φορές 4.

Κάθε εκπομπή δημιουργεί
εκατοντάδες δουλειές που δεν υπήρχαν.

Ο προϋπολογισμός
κάθε τηλεοπτικού επεισοδίου

κυμαίνεται από τρία
έως έξι εκατομμύρια δολάρια.

Ας πούμε πέντε.

Ένα νέο επεισόδιο ανά 9 μέρες
επί 4 εκπομπές,

μας κάνει 20 εκατομμύρια δολλάρια
κάθε 9 μέρες,

4 προγράμματα,
70 ώρες τηλεόρασης,

3 εκπομπές στην παραγωγή κάθε φορά,
κάποιες φορές 4,

16 επεισόδια είναι πάντα σε εξέλιξη:

24 επεισόδια «Grey's»,
21 επεισόδια «Scandal»,

15 επεισόδια
«How To Get Away With Murder»,

10 επεισόδια «The Catch»,
μας κάνουν 70 ώρες,

άρα 350 εκατομμύρια δολάρια κάθε σεζόν.

Στην Αμερική, οι εκπομπές μου

παίζονται συνεχόμενα κάθε Πέμπτη βράδυ.

Ανά τον κόσμο, εκπέμπονται
σε 256 περιοχές σε 67 γλώσσες

σε ένα κοινό 30 εκατομμυρίων ανθρώπων.

Το μυαλό μου είναι παγκόσμιο,

και 45 από τις 70 ώρες είναι εκπομπές
που δημιούργησα προσωπικά,

όχι απλά σκηνοθέτησα,
όποτε μέσα σε όλα αυτά,

πρέπει να βρω χρόνο,
αληθινά ήσυχο, δημιουργικό χρόνο,

να μαζέψω τους θαυμαστές μου

και να πω τις ιστορίες.

4 προγράμματα, 70 ώρες τηλεόραση,
3 με 4 εκπομπές ταυτόχρονα σε παραγωγή,

350 εκατομμύρια δολάρια,
θαυμαστές σε όλο τον κόσμο.

Ξέρετε ποιος άλλος το κάνει;

Κανείς, οπότε όπως σας λέω, είμαι τιτάνας.

Ονειρεμένη δουλειά.

(Χειροκρότημα)

Δεν σας τα λέω όλα αυτά
για να σας εντυπωσιάσω.

Σας τα λέω επειδή ξέρω τι σκέφτεστε
όταν ακούτε τη λέξη «συγγραφέας».

Σας το λέω ώστε όσοι από εσάς
δουλεύετε τόσο σκληρά,

είτε διευθύνοντας μια εταιρία
ή μια χώρα ή μια τάξη

ή ένα κατάστημα ή ένα σπίτι,

να με πάρετε στα σοβαρά
όταν μιλάω για τη δουλειά,

ώστε να καταλάβετε ότι δεν κάθομαι
στον υπολογιστή και φαντάζομαι όλη μέρα,

και θα με ακούσετε όταν λέω

ότι καταλαβαίνω πως η ονειρεμένη δουλειά
δεν έχει να κάνει με το όνειρο.

Είναι δουλειά, είναι πραγματικότητα,
με αίμα, με ιδρώτα, χωρίς δάκρυα.

Δουλεύω πολύ, πολύ σκληρά, και το λατρεύω.

Όταν πέφτω με τα μούτρα στη δουλειά,

δεν υπάρχει κανένα άλλο συναίσθημα.

Για μένα, η δουλειά μου είναι πάντα
να χτίζεις ένα έθνος από το τίποτα.

Να επανδρώνεις τα στρατεύματα.
Να ζωγραφίζεις σε καμβά.

Ναι πιάνεις υψηλές νότες.
Να τρέχεις μαραθώνιο.

Να είσαι η Μπιγιονσέ.

Και είναι όλα αυτά ταυτόχρονα.

Λατρεύω να δουλεύω.

Είναι δημιουργικό και μηχανικό
και εξουθενωτικό και συναρπαστικό

και ξεκαρδιστικό και ενοχλητικό
και κλινικό και μητρικό

και σκληρό και συνετό,

και αυτό που τα κάνει όλα τόσο καλά

είναι το βουητό.

Υπάρχει ένα είδος αλλαγής μέσα μου
όταν η δουλειά γίνεται καλή.

Ένα βουητό ξεκινά στο μυαλό μου,

και μεγαλώνει και μεγαλώνει
και ακούγεται σαν ανοιχτός δρόμος,

και θα μπορούσα να τον οδηγώ για πάντα.

Πολλοί άνθρωποι,
όταν προσπαθώ να εξηγήσω το βουητό,

υποθέτουν ότι μιλώ για το γράψιμο,

ότι το γράψιμο φέρνει χαρά.

Μη με παρεξηγείτε, μου φέρνει.

Αλλά το βουητό

δεν υπήρχε μέχρι που έκανα τηλεόραση,

που άρχισα να δουλεύω και να φτιάχνω

και να χτίζω και να δημιουργώ
και να συνεργάζομαι,

που ανακάλυψα αυτό το πράγμα,
το ζουζούνισμα, τη βιασύνη, το βουητό.

Το βουητό είναι κάτι παραπάνω από γράψιμο.

Το βουητό είναι δράση και δραστηριότητα.

Είναι ναρκωτικό.

Το βουητό είναι μουσική.
Είναι ελαφρύ και αέρινο.

Το βουητό είναι ο Θεός
που μου ψιθυρίζει στο αυτί.

Και όταν έχεις ένα τέτοιο βουητό,

δεν μπορείς παρά
να πασχίζεις για μεγαλεία.

Αυτό το συναίσθημα σε κάνει να πασχίζεις
για μεγαλεία με κάθε κόστος.

Αυτό ονομάζεται βουητό.

Ή ίσως να λέγεται
το να είσαι εργασιομανής.

(Γέλια)

Ίσως να ονομάζεται ευφυία.

Ίσως να ονομάζεται εγωισμός.

Ίσως να ονομάζεται φόβος αποτυχίας.

Δεν ξέρω.

Το μόνο που ξέρω είναι
ότι δεν είμαι γεννημένη για αποτυχία,

και απλά ξέρω ότι λατρεύω το βουητό.

Απλά ξέρω ότι θέλω να σας πω
ότι είμαι τιτάνας,

και ξέρω ότι δεν θέλω να το αμφισβητήσω.

Αλλά το θέμα είναι:

όσο πιο επιτυχημένη γίνομαι,

τόσες περισσότερες εκπομπές, επεισόδια,
περισσότερα εμπόδια να ξεπεραστούν,

τόσο περισσότερη δουλειά να γίνει,

περισσότερες εκκρεμότητες,

περισσότερα μάτια πάνω μου,
η ιστορία με κοιτάει επίμονα,

υπάρχουν περισσότερες προσδοκίες.

Όσο περισσότερο δουλεύω για να πετύχω,

τόσο περισσότερο πρέπει να δουλεύω.

Και τι είπα για τη δουλειά;

Λατρεύω να δουλεύω, σωστά;

Το έθνος που χτίζω,
ο μαραθώνιος που τρέχω,

τα στρατεύματα, ο καμβάς,
η νότα, το βουητό,

το βουητό, το βουητό.

Μου αρέσει αυτό το βουητό. Το λατρεύω.

Χρειάζομαι το βουητό.
Είμαι αυτό το βουητό.

Είμαι κάτι άλλο εκτός από αυτό το βουητό;

Και μετά το βουητό σταμάτησε.

Έπαθε υπερκόπωση,
υπερχρησιμοποιήθηκε,

πέρασε τα όριά του, εξουθενώθηκε.

Το βουητό σταμάτησε.

Τώρα, οι κόρες μου το έχουν συνηθίσει,

η μαμά τους είναι μόνη εργαζόμενη τιτάνας.

Η Χάρπερ λέει στον κόσμο,

«Η μαμά μου δεν θα είναι εκεί,
αλλά μιλήστε στη νταντά μου».

Και η Έμερσον λέει, «Γλύκα,
θέλω να πάω στη ShondaLand».

Είναι τα παιδιά ενός τιτάνα,
εκκολαπτόμενοι τιτάνες.

Ήταν ηλικίας 12, 3 και 1 έτους
όταν σταμάτησε το βουητό.

Το βουητό της μηχανής πέθανε.

Σταμάτησα να λατρεύω τη δουλειά,
δεν έπαιρνα μπρος.

Το βουητό δεν επέστρεφε.

Το βουητό μου ήταν χαλασμένο.

Έκανα τα ίδια πράγματα όπως πάντα,
την ίδια τιτάνια εργασία,

15 ώρες δουλειάς καθημερινά,
και τα σαββατοκύριακα,

χωρίς τύψεις, χωρίς να ενδίδω,
ο τιτάνας δεν κοιμάται, δεν τα παρατάει,

με γεμάτη καρδιά, καθαρά μάτια, οτιδήποτε.

Αλλά δεν υπήρχε το βουητό.

Μέσα μου υπήρχε σιωπή.

4 προγράμματα, 70 ώρες τηλεόραση,
3 με 4 εκπομπές στην παραγωγή κάθε φορά,

4 προγράμματα, 70 ώρες τηλεόραση,
3 εκπομπές στην παραγωγή κάθε φορά ...

Ήμουν ο τέλειος τιτάνας.

Ήμουν ο τιτάνας που όλοι αναζητούν.

Όλα τα χρώματα ήταν ίδια,
δεν διασκέδαζα πια.

Ηταν η ζωή μου.

Ήταν όλα όσα έκανα.

Ήμουν το βουητό και το βουητό ήμουν εγω.

Οπότε τι γίνεται όταν αυτό που κάνετε,

η δουλειά που λατρεύετε,
αρχίζει να έχει γεύση σκόνης;

Τώρα, ξέρω κάποιος εκεί έξω σκέφτεται,

«Άσε την κλάψα,
χαζοσυγγραφέα τιτάνα κυρά μου».

(Γέλια)

Αλλά ξέρετε,

εάν κάνετε, εάν δουλεύετε,
εάν λατρεύετε αυτό που κάνετε,

όντας δάσκαλοι,
τραπεζίτες, μητέρες, ζωγράφοι,

όντας ο Μπιλ Γκέιτς,

εάν απλά αγαπάτε κάποιον άλλο
και αυτό σας δίνει το βουητό,

εάν ξέρετε το βουητό,

εάν ξέρετε πως είναι το βουητό,
εάν έχετε νοιώσει το βουητό,

όταν το βουητό σταματήσει, ποιος είστε;

Τι είστε;

Τι είμαι εγώ;

Είμαι ακόμα τιτάνας;

Εάν το τραγούδι της καρδιάς μου σταματήσει
μπορώ να επιβιώσω στη σιωπή;

Τότε η Νοτιοαμερικάνα μικρή σερβιτόρα
μου κάνει μια ερώτηση.

Είμαι στην πόρτα έτοιμη να φύγω,
αργοπορημένη, και μου λέει:

«Μανούλα, θες να παίξουμε»;

Πάνω που είμαι έτοιμη να πω όχι,
συνειδητοποιώ δύο πραγματα.

Πρώτον, υποτίθεται
ότι πρέπει να λέω ναι σε όλα,

και δεύτερον, η Νοτιοαμερικανή μου
σερβιτόρα δεν με είπε «Γλύκα».

Δεν αποκαλεί κανέναν «γλύκα» πια.

Πότε συνέβη αυτό;

Το έχασα, όντας τιτάνας
και θρηνώντας το βουητό μου,

και ορίστε αλλάζει
ακριβώς μπροστά στα μάτια μου.

Και έτσι λέει, «Μανούλα, θες να παίξουμε»;

Και λέω: «Ναι».

Δεν υπήρξε κάτι ιδιαίτερο σε αυτό.

Παίξαμε, ήρθαν και οι αδερφές της,

και γελάσαμε πολύ,

και τους διάβασα δραματικά ένα κομμάτι
απο το βιβλίο Everybody Poops.

Τίποτα ασυνήθιστο.

(Γέλια)

Και όμως, είναι απίστευτο,

γιατί μέσα στον πόνο και τον πανικό μου,

στην μοναξιά και την έλλειψη βουητού,

δεν έχω να κάνω κάτι άλλο
από το να δώσω σημασία.

Συγκεντρώνομαι.

Είμαι ακίνητη.

Το έθνος που χτίζω,
ο μαραθώνιος που τρέχω,

τα στρατεύματα, ο καμβάς,
η υψηλή νότα, δεν υπάρχουν.

Υπάρχουν μόνο δαχτυλάκια που κολλάνε

και υγρά φιλάκια
και μικροσκοπικές φωνές και μαρκαδόροι

και αυτό το τραγουδι «Και Ξεχνώ»

για οτιδήποτε αυτό το κορίτσι
του «Ψυχρά και Ανάποδα» πρέπει να ξεχάσει.

(Γέλια)

Είναι όλα γαλήνια και απλά.

Ο αέρας είναι τόσο αραιός εκεί για μένα
που με το ζόρι αναπνέω.

Σχεδόν δεν πιστεύω ότι αναπνέω.

Το παιχνίδι είναι
το αντίθετο της δουλειάς.

Και είμαι χαρούμενη.

Κάτι μέσα μου χαλαρώνει.

Μια πόρτα στο μυαλό μου ανοίγει διάπλατα,

και μια δόση ενέργειας μπαίνει.

Δεν είναι στιγμιαίο,
αλλά πραγματικά συμβαίνει.

Το νοιώθω.

Ένα βουητό έρχεται αργά.

Όχι σε πλήρη ένταση, σχεδόν αδιόρατα,

είναι ήσυχο, πρέπει να μείνω ακίνητη
να το ακούσω, αλλά είναι εκεί.

Όχι το βουητό, αλλά ένα βουητό.

Τώρα νοιώθω ότι ξέρω
ένα πολύ μαγικό μυστικό.

Λοιπόν, ας μην παρασυρόμαστε.

Είναι απλά η αγάπη. Αυτό είναι μόνο.

Καμία μαγεία.
Κανένα μυστικό. Απλά αγάπη.

Είναι απλά κάτι που ξεχάσαμε.

Το βουητό, το βουητό της δουλειάς,
το βουητό του τιτάνα,

είναι απλά υποκατάστατα.

Εάν πρέπει να σας ρωτήσω ποια είμαι,

εάν πρέπει να σας πω ποια είμαι,

εάν περιγράψω τον εαυτό μου
με βάση τις εκπομπές

και τις ώρες τηλεόρασης και το πόσο
επιτυχημένο παγκοσμίως είναι το μυαλό μου,

τότε έχω ξεχάσει ποιο είναι
το πραγματικό βουητό.

Το βουητό δεν είναι δύναμη,
δεν σχετίζεται αποκλειστικά με τη δουλειά.

Είναι σχετικό με τη χαρά.

Το αληθινό βουητό
είναι σχετικό με την αγάπη.

Το βουητό είναι ο ηλεκτρισμός
που έρχεται όταν χαίρεσαι τη ζωή.

Το αληθινό βουητό
είναι αυτοπεποίθηση και ειρήνη.

Το αληθινό βουητό
αγνοεί την ιστορία που κοιτά,

και τις εκκρεμότητες,
και την προσδοκία, και την πίεση.

Το αληθινό βουητό
είναι μοναδικό και γνήσιο.

Είναι το ψιθύρισμα του Θεού στο αυτί μου,

αλλά ίσως ο Θεός ψιθύριζε λάθος λόγια,

γιατί ποιος θεός από αυτούς
μου έλεγε ότι είμαι τιτάνας;

Είναι απλά αγάπη.

Όλοι χρειαζόμαστε περισσότερη αγάπη,

πολύ περισσότερη αγάπη.

Όποτε το παιδί μου
θα μου ζητά να παίξουμε,

θα λέω ναι.

Το κάνω απαράβατο κανόνα για ένα λόγο,

για να μου δώσω την άδεια,

να ελευθερωθώ
από τις εργασιομανείς μου τύψεις.

Είναι ένας νόμος,
οπότε δεν έχω άλλη επιλογή,

και δεν έχω άλλη επιλογή,

όχι αν θέλω να νοιώσω το βουητό.

Μακάρι να ήταν τόσο εύκολο,

αλλά δεν είμαι καλή στο να παίζω.

Δεν μου αρέσει.

Δεν με ενδιαφέρει
όπως με ενδιαφέρει η δουλειά μου.

Η αλήθεια είναι απίστευτα ταπεινωτική
και εξευτελιστική.

Δεν μου αρέσει να παίζω.

Δουλεύω συνέχεια
γιατί μου αρέσει να δουλεύω.

Μου αρέσει περισσότερο να δουλεύω
παρά να είμαι σπίτι.

Αναγνωρίζοντας αυτό το γεγονός
είναι απίστευτα δύσκολο να το διαχειριστώ,

γιατί ποιανού του αρέσει περισσότερο
να δουλεύει παρά να είναι σπίτι;

Λοιπόν, σε εμένα.

Ας είμαστε ειλικρινείς,
αυτοαποκαλούμαι τιτάνας.

Έχω θέματα.

(Γέλια)

Ένα από αυτά τα θέματα
δεν είναι ότι είμαι πολύ χαλαρή.

(Γέλια)

Τρέχουμε γύρω από την αυλή,
πάνω και κάτω και πάνω και κάτω.

Έχουμε πάρτυ χορού των 30 δευτερολέπτων.

Τραγουδάμε μελωδίες εκπομπών.
Παίζουμε με μπάλες.

Φυσάω σαπουνόφουσκες και τις σκάνε.

Nοιώθω δύσκαμπτη και παραληρώ και
είμαι σε σύγχυση τις περισσότερες φορές.

Έχω συνεχή φαγούρα
για το κινητό μου τηλέφωνο.

Αλλά δεν πειράζει.

Τα παιδιά μου μου έδειξαν πως να ζω
και το βουητό του σύμπαντος με γεμίζει.

Παίζω και παίζω μέχρι
που αρχίζω να αναρωτιέμαι

γιατί εξαρχής σταματήσαμε να παίζουμε.

Μπορείτε κι εσείς,

Nα λέτε ναι κάθε φορά
που το παιδί σας σας ζητά να παίξετε.

Σκέφτεστε ότι δείχνετε χαζοί
φορώντας διαμαντένια παπούτσια;

Έχετε δίκιο, αλλά μπορείτε να το κάνετε.

Έχετε χρόνο.

Ξέρετε γιατί;

Γιατί δεν είστε ούτε η Ριάνα,
ούτε ένα Μάπετ.

Το παιδί σας δεν σας θεωρεί
τόσο ενδιαφέροντες.

(Γέλια)

Χρειάζεστε μόνο 15 λεπτά.

Το δίχρονο και το τετράχρονό μου
θέλουν να παίξουν μαζί μου

μόνο για περίπου 15 λεπτά

πριν σκεφτούν
ότι θέλουν να κάνουν κάτι άλλο.

Και είναι 15 απίθανα λεπτά,
αλλά είναι 15 λεπτά.

Εάν δεν είμαι πασχαλίτσα ή καραμέλα,
είμαι αόρατη μετά από 15 λεπτά.

(Γέλια)

Και η 13χρονη μου, αν μπορέσω να κάνω
ένα 13χρονο να μου μιλήσει για 15 λεπτά,

είμαι ο Γονιός της Χρονιάς.

(Γέλια)

Χρειάζεστε μόνο 15 λεπτά.

Στην χειρότερη μου μέρα μπορώ σαφώς
να βρω 15 λεπτά μη διακεκομμένου χρόνου.

Το μη διακεκομμένο είναι η λέξη κλειδί.

Χωρίς κινητό,
χωρίς πλυντήριο, χωρίς τίποτα.

Έχετε πολυάσχολη ζωή. Πρέπει
να μαγειρέψετε, να τα κάνετε μπάνιο.

Αλλά μπορείτε να βρείτε 15 λεπτά.

Τα παιδιά μου με χαροποιούν,
είναι ο κόσμος μου,

αλλά δεν χρειάζεται να είναι τα παιδιά σας
που τρέφουν το βουητό σας,

το μέρος όπου η ζωή
νοιώθει καλύτερα παρά χειρότερα.

Δεν είναι το να παίζετε με τα παιδιά σας,

έχει να κάνει με τη χαρά.

Έχει να κάνει γενικά με το παιχνίδι.

Δώστε στον εαυτό σας 15 λεπτά.

Βρείτε τι σας κάνει να νοιώθετε καλά.

Απλά συνειδητοποιήστε το
και παίξτε με αυτό.

Δεν είμαι τέλεια σε αυτό.
Βασικά, τις μισές φορές αποτυγχάνω,

να βλέπω φίλους, να διαβάζω βιβλία,
να χαζεύω στο πουθενά.

Το «Θες να παίξουμε;» έχει γίνει
συντόμευση για να ικανοποιούμαι

με τέτοιο τρόπο τον οποίο απέρριπτα
όταν πήρα την πρώτη μου εκπομπή,

τότε που έγινα εκπαιδευόμενος τιτάνας,

όταν ξεκίνησα να ανταγωνίζομαι
τον εαυτό μου για άγνωστους λόγους.

15 λεπτά; Τι μπορεί να πάει στραβά
δίνοντας την αμέριστη προσοχή μου

για 15 λεπτά;

Από ότι φαίνεται, τίποτα.

Η πράξη του να μην δουλεύω
επέτρεψε στο βουητό να επιστρέψει,

λες και η μηχανή του βουητού
μπορούσε να γεμίσει μόνο όταν έλειπα.

Η δουλειά δεν έχει αποτέλεσμα
χωρίς παιχνίδι.

Θέλει λίγο χρόνο,
αλλά μετά από μερικούς μήνες,

μια μέρα οι πύλες ανοίγουν

και υπάρχει μια βιασύνη,
και βρίσκομαι στο γραφείο

με μια ασυνήθιστη μελωδία,
γεμάτη ρυθμό μέσα μου,

και γύρω μου, και με κατακλύζει με ιδέες,

και ο δρόμος του βουητού ανοίγει,
και μπορώ να τον οδηγήσω,

και λατρεύω να δουλεύω ξανά.

Αλλά τώρα,

μου αρέσει αυτό το βουητό,
αλλά δεν το αγαπώ.

Δεν το χρειάζομαι.

Δεν είμαι αυτό το βουητό.
Το βουητό δεν είναι εγώ,

όχι πια.

Είμαι σαπουνόφουσκες και χεράκια
που κολλάνε και δείπνα με φίλους.

Αυτό το βουητό είμαι.

Το βουητό της ζωής.

Το βουητό της αγάπης.

Το βουητό της δουλειάς παραμένει
μέρος μου, αλλά δεν είναι πια τα πάντα,

και είμαι τόσο ευγνώμων.

Δεν δίνω δεκάρα αν είμαι τιτάνας,

γιατί δεν έχετε δει ποτέ τιτάνα
να παίζει Αμπάριζα.

Είπα ναι σε λιγότερη δουλειά και
πιο πολύ παιχνίδι και ακόμα τα καταφέρνω.

Το μυαλό μου παραμένει παγκόσμιο.
Το κοινό μου υπάρχει ακόμα.

Όσο πιο πολύ παίζω, τόσο πιο χαρούμενη
είμαι εγώ και τα παιδιά μου.

Όσο περισσότερο παίζω,
τόσο νοιώθω καλή μητέρα.

Τόσο ελευθερώνεται το μυαλό.

Τόσο καλύτερα δουλεύω.

Τόσο περισσότερο νοιώθω το βουητό,

το έθνος που χτίζω,
το μαραθώνιο που τρέχω,

τα στρατεύματα, τον καμβά,
την υψηλή νότα, το βουητό,

το άλλο βουητό, το αληθινό βουητό,

το βουητό της ζωής.

Όσο περισσότερο το νοιώθω,

τόσο αυτός ο παράξενος,
τρεμουλιαστός, νεογέννητος,

αδέξιος, ολοκαίνουριος, ζωντανός
μη τιτάνας νοιώθω ότι είμαι εγώ.

Όσο περισσότερο νοιώθω αυτό το βουητό,
τόσο ξέρω ποια είμαι.

Είμαι συγγραφέας,
επινοώ πράγματα, φαντάζομαι.

Αυτό το κομμάτι της δουλειάς,
αυτό είναι να ζεις το όνειρο.

Αυτό είναι το όνειρο της δουλειάς.

Γιατί η δουλειά των ονείρων,
πρέπει να είναι λίγο ονειρεμένη.

Είπα ναι σε λιγότερη δουλειά
και περισσότερο παιχνίδι.

Οι τιτάνες δεν χρειάζεται να ρωτήσουν.

Θες να παίξουμε;

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)