Sheena Iyengar: Seçim sanatı

Sheena Iyengar seçimlerimizi nasıl yaptığımızı araştırıyor ve de yaptığımız seçimler sonucunda nasıl hissettiğimizi.TEDGlobal'de hem önemsiz seçimlerden (Coca Cola v. Pepsi) hem de çok önemli seçimlerden konuşuyor ve de verdiğimiz kararlar ile ilgili şaşırtıcı tavırları açığa çıkaran çığır açıcı araştırmasını paylaşıyor.

Bugün, Sizleri dünya etrafında

18 dakikalık bir tura çıkaracağım.

Çalışmalarımın merkezi ABD ama

hadi haritanın diğer ucundan,

Japonya'daki Kyoto şehrinden başlayalım.

15 sene önce doktora tezim için araştırmalarımı

yaparken Japon bir ailenin

yanında kaldığım şehirden.

En başından beri kültürel farklılıklar

ve yanlış anlaşılmalar olabileceğinin farkındaydım,

ama bunlar hiç tahmin etmediğim bir yerde karşıma çıktı.

İlk günümde,

bir restorana gittim,

ve bir fincan yeşil çayı şekerle birlikte istedim.

Bir anlık duraksamanın ardından, Garson

''Yeşil çaya şeker atılmaz'' dedi.

''Biliyorum'' dedim.''Bu geleneğin farkındayım

ama çayımı şekerli severim.''

Cevap olarak, bana daha nazikçe bir biçimde

aynı açıklamayı yaptı.

''Yeşil çaya

şeker atılmaz.''

''Anlıyorum,'' dedim,

''Japonlar yeşil çaylarına şeker atmıyor olabilirler.

Ama ben yeşil çayıma biraz

şeker atmak istiyorum.''

(Kahkahalar)

Israrıma şaşıran garson,

olayı yöneticiye taşıdı.

Hemen sonrasında,

çok uzun bir tartışma oldu,

ve sonunda yönetici bana gelip dedi ki,

''Çok özer dilerim.Bizde şeker yok.''

(Kahkahalar)

Sonuç olarak çayımı istediğim şekilde alamadığım için,

bir fincan kahve söyledim,

garson bu isteğimi hemen yerine getirdi.

Fincan tabağının üzerinde

iki paket şeker vardı.

şekerli yeşil çay isterken

kendimi ifade edişimdeki hatalar

basit bir yanlış anlaşılmadan dolayı olmadı.

Bu seçimlerimiz hakkındaki fikirlerimizdeki

temel farklılık yüzündendi.

Benim Amerikan bakış açıma göre,

kendi seçimleri doğrultusunda

mantıklı bir istekle gelen ve ücret ödeyen müşteri

isteğinin karşılanmasını bekler

Amerikalı düşünce, Burger King'den alıntılarsam,

''Tam istediğiniz gibi,''

çünkü, Starbucks'ın dediği gibi,

''mutluluk seçimlerinizdedir.''

(Kahkahalar)

Ama Japon bakış açısına göre,

daha iyisini bilemiyorsan olanı korumalısın

(Kahkahalar)

bu vakada, yanlış seçim yaptığını

inkar eden Japon olmayan kişi.

Hadi bununla yüzleşelim:Çayın istediğim hali

kültürel standartlara uygunsuzdu,

ve beni bu durumdan kurtarmak için ellerinden gelenin en iyisini yaptılar.

Amerikalılar pratikteki seçimlerinde

bir çeşit tepe noktaya ulaştıklarına

inanma eğilimindeler.

Düşünüyorlar ki kendi bakış açılarından

yapılan seçim bütün insanlık için

doğuştan ve evrenseldir.

Ne yazık ki,

bu inanç varsayımlar üzerine kuruludur

ve her zaman gerçeği yansıtmaz

birçok ülkede, birçok kültürde.

Gerçeği yansıtmadıkları zamanlarda

Amerika'nın kendi sınırları vardır.

Bu varsayımlardan bazılarını ve bunlarla ilintili

problemleri tartışmak istiyorum.

Ben bunu yaparken, umuyorum ki sizde

kendi varsayımlarınız hakkında düşünmeye başlarsınız

ve bunların sizin temelinizi nasıl şekillendirdiğini düşünürsünüz.

İlk varsayım:

eğer bir seçim sizi etkilerse,

o zaman o seçimi yapacak olan kişi siz olmalısınız.

Bu tercihlerinizin ve ilgili olduğunuz alanların

sonuçlarından sizin sorumlu olabilmeniz için

tek yoldur.

Başarı için temel bir değerdir.

Amerika'da, seçimlerin temel özelliği

bireysel oluşudur.

İnsanlar kendileri için seçimler yapmalıdır, bazen başka insanların ne istediği

veya tavsiye ettiğine bakmaksızın ısrarlı bir biçimde.

Buna ''İnandığın yolda yürümek'' denir.

Ama bütün bireyler seçim yaparken

bu yaklaşımdan fayda sağlar mı?

Mark Lipper ve ben bu sorunun cevabına yönelik bir

çalışma yürüttük ve sonucu öğrendik.

Bir çalışmada,

San Francisco, Japon mahallesinde

7 yaşından 9 yaşına kadar olan Amerikalı ve aynı zamanda Asya-Amerika kökenli

çocukları laboratuvara getirdik,

ve onları üç gruba böldük.

İlk grup geldi,

Bayan Smith tarafından karşılandılar,

Bayan Smith onlara 6 büyük yığın halinde anagram bulmacaları gösterdi.

Çocuklar hangi yığını istiyorlarsa onu seçecektiler.

ve cevapları hangi markerla işaretleyeceklerse

onu da seçecektiler.

İkinci grup içeri girdiği zaman,

onlar da aynı odaya alındı, aynı anagramlar onlara da gösterildi,

ama bu sefer bayan Smith onlara

hangi anagramları çözeceklerini ve

hangi markerla işaretliyeceklerini söyledi.

Üçüncü grup geldiğinde ise,

onlara anagramlarının ve markerlarının

anneleri tarafından seçildiği söylendi.

(Kahkahalar)

Gerçekte,

ne yapacakları söylenen çocuklar,

-bayan Smith ya da anneleri tarafından-

aslında özgürce seçme şansına sahip

olan ilk grupla çok benzer

aktiviteyi yaptılar.

Bu yöntemle, üç gruptaki çocukların da

aynı aktiviteyi yaptığından

emin olduk

bu da performansları karşılaştırmamızı kolaylaştırdı.

Aktiviteyi yönetişimizdeki küçük farklar

performanslarını gerçekleştirmelerinde

çocuklarda çarpıcı farklara sebep oldu.

Anglo-Amerikalılar,

seçimleri kendileri yaptığında

anneleri veya bayan Smith tarafından yapılan seçimlere

göre iki buçuk kat daha fazla

anagram çözdüler.

Seçimi kimin yaptığı önemli değildi,

başkası tarafından dikte edilmiş olması önemliydi,

performansları çok düştü.

Aslında, bazı çocuklar seçimlerini annelerinin

yaptığı söylendiğinde çok utandılar.

(Kahkahalar)

Mary adında bir kız,

''Anneme mi sordunuz?'' dedi.

(Kahkahalar)

Tam tersini,

Asya kökenli Amerikalı çocuklar

annelerinin kendi adına seçim yaptığına inandıklarında

en iyi performansı verdiler,

kendileri seçtiklerinde en iyi ikinci performansı gösterdiler,

ve en kötü performansı bayan Smith yaptığında gösterdiler.

Natsumi adındaki bir kız

bayan Smith odadan çıkarken kendisine geldi

eteğinden çekiştirip ona sordu,

''Anneme söyler misiniz tam onun dediği

gibi yaptım''.

İlk jenerasyon çocuklar

seçimleri yaparken göçmen ailelerinden

çok etkileniyorlardı.

Onlar için, seçim yapmak sadece

kişiselliklerini tanımlama ve iddia etme yolu değil

aynı zamanda

bir iletişim ve harmoni oluşturma yoluydu

güvenip saygı gösterdikleri insanlardan

farklı olmak

Eğer birisinin kendi yoluna gitmesi konsepti onlarda olsaydı,

o zaman o yol büyük ihtimalle,

sadece kişisel bir yol olmazdı

kollektif bir yol olurdu.

Başarı insanın kendi istediklerinin yanında

ana figürleri de memnun etmeye

dayalı olurdu.

Ya da diyebilirdiniz ki

bireylerin seçimleri belli kesimlerin

seçimleri tarafından şekillendirilir.

O zaman bireylerin kendi seçimlerini

yaptıklarında en iyi sonucu elde etmelerinin

tek açıklaması diğerlerinden ayrı durduklarını

farzeden bir varsayım

olurdu.

Buna zıt bir biçimde,

kendi seçimlerini ve getirilerini

çok yakın bir ilişki içinde gören

iki ya da daha fazla sayıda birey,

bir diğerinin başarısını kolektif bir

davranış tarzına dönerek büyütebilir

dönerek büyütebilir.

Bağımsızca seçim yaptıklarında ısrarcı olduklarında,

her iki bireyinde

performanslarında ve ilişkilerinde

taviz verilmesi olası olur.

Bu da tam olarak

Amerikan paradigmasının beklediği bir olaydır.

Karşılıklı bağımlılık için çok küçük bir yer bırakır

ya da bireysel olarak yanıldığını kabul etme yetisinde.

Herkesin seçimlerinde özel ve kendi başına hareket

etmesi gerektiği davranışını gerektirir.

Bu ortamda büyüyen insanlar

bunu motive edici bulabilirler.

Ama herkesin tek başına seçim yapma

baskısı altında büyüyüp gelişeceğini

farzetmek bir hata olur.

Amerikan bakış açısını besleyen bir diğer

varsayım ise şu şekilde.

Seçimlerinizin sayısı artıkça,

büyük ihtimalle en iyi

seçimi yapmak üzeresinizdir.

Walmart 100,000 farklı ürün satıyor

Amazon'da 27 milyon kitap var

ve Match.com -kaç tam olarak-

15 milyon randevu imkanı sağlıyor.

Kesinlikle en iyi kişiyi bulacaksınız.

Hadi bu varsayımı Doğu Avrupa'ya

giderek test edelim.

Orada, eski komünist ülkelerin

yerleşimcileri ile söyleşiler yaptım

Onlar daha demokratik ve

kapitalist topluma

geçiş halindeydiler.

en ilginç şeylerden birisi bir soruya

karşılık olarak verilen bir cevaptan gelmedi

onun yerine basit bir misafirperverlik jestinden geldi.

Katılımcılar söyleşi için geldiklerinde

onlara bir kaç içecek ikram ettim,

Cola, diyet Cola, Sprite

yedi tane tam olarak.

Rusya'da geçen ilk etap

boyunca,

katılımcılardan birisi

beni hazırlıksız yakalayan bir yorum yaptı.

''Hiç farketmez.

Hepsi de gazlı içecek.Bu sadece bir seçim.''

(Mırıldanmalar)

Bu yorumdan sonra

katılan herkese bu yedi içeceği

ikram etmeye başladım.

Ve onlara sordum.''Burada kaç tane seçim var?''

tekrar ve tekrar,

bu yedi farklı gazlı içeceği,

yedi tane seçim değil de tek bir seçim olarak algıladılar:

Gazlı içecek ya da değil.

Bu yedi gazlı içeceğe ek olarak

su ve meyve suyu getirdiğim zaman,

işte o zaman üç tane seçim şansına sahip olduklarını algıladılar--

meyve suyu, su ve gazlı içecek.

Bunu bazı Amerikalıların ölümüne sadakati ile karşılaştırın,

sadece belli bir tat veya içecek değil,

ama belli bir marka.

Biliyorsunuz ki, araştırmalar tekrar eden bir biçimde

Coca Cola ile Pepsi arasındaki

farkı söyleyemeyeceğimizi gösteriyor.

Tabi, sizi ve ben biliyoruz ki

Coca Cola daha iyi olan seçim.

(Kahkahalar)

Dünyadaki herhangi bir yere göre

daha fazla seçime ve seçimlerle ilgili reklamlara

maruz kalan Amerikalılar için

seçimler ürünün ne olduğu kadar

onların kim olduğunu da ifade eder.

Bunu daha fazla seçimin her zaman daha iyi olduğu varsayımı ile birleştirirsek,

ortaya en ufak bir farkın bile önemli olduğunu düşünen bir

grup insan elde ederiz.

Ama doğu Avrupalılar için,

bütün bu pazardaki tüketici ürünlerinin

elverişliliği bir sel gibi.

Yüzmeyi bilmiyorum demeden önce

seçimler onları alıp götürüyor.

Seçimlerle ilgili hangi kelimeleri ve görselleri

bağdaştırırsınız diye sorulduğu zaman

Varşova'dan Gregors

''Bu benim için korku.

Gördüğünüz üzere bazı ikilemler var.

seçim yapmazdım.''

Kiev'den Buddin,

yeni tüketici pazarına karşı nasıl

hissetiği sorusuna karşın,

''Bu çok fazla.

Burada olan şeylerin hepsine birden ihtiyacımız yok.''

Varşova inceleme ajansından

bir sosyolojist açıkladı,

''Eski jenerasyon bu kadar şeyi seçmeye

yokluğun arasından geldi.

nasıl tepki vermeleri gerektiği ile ilgili

onlara hiç şans verilmedi.''

ve genç bir Polonyalı olan Thomas dedi ki,

''Yirmi çeşit sakıza ihtiyacım yok.

Hiç bir seçim istemiyorum demek değil dediğim,

ama bu kadar çok seçim tamamen yapay.''

Gerçekte, birçok seçim birbiri arasında

çok da fark olmayan şeyler arasında olur.

Seçimin değeri

bizim seçimler arasındaki

farkları algılayabilme

kapasitemize göre değişir.

Amerikalılar bütün yaşamlarını

farkı ''ayırt et'' demeyi öğrenerek geçirirler.

Çok erken yaştan itibaren

bunun pratik ediliş şekli

herkesin aynı yetenek ile doğmuş olması gerekliliğidir.

Aslında, bütün insanlar

seçimler için arzularını ve basit bir ihtiyacı paylaşırlar,

hepimiz seçimleri aynı yerlerde ya da

aynı kapsamda görmeyiz.

Birisi, bir insanın seçiminin diğeri gibi

olmadığını görmediğinde,

ya da karşılaştırmak için çok fazla seçim olduğunda,

seçim yapma süreci

kafa karıştırıcı ve sinirlendirici olabilir.

Daha iyi seçimler yapmak yerine,

seçimler altında eziliriz,

bazı zamanlar korkarız da.

Seçimler o dakikadan sonra fırsatları çağrıştırmaz,

onun yerine kısıtlamaları empoze ederler.

Serbest bırakmak için bir belirleyici değil de,

anlamsız ayrıntılarda

tıkanıklık getirir.

Başka bir deyişle,

Amerika'da yetersiz bir biçimde hazırlananlar

bir araya geldiklerinde

seçimler ifade ettiklerinin tam tersini

temsil edebilecek hale

gelirler.

Ama bu sadece başka yerlerdeki

başka insanların

artan seçimler karşısında hissettikleri

baskı ile ilgili değil.

Amerikalılar limitsiz seçim sayısının

teoride pratikteki halinden

daha ilgi çekici olduğunu

keşfediyorlar.

Hepimizin fiziksel, mental

ve duygusal kısıtlamaları var

bu da dahil olduğumuz her bir

seçimi işlemeyi imkansız hale getiriyor,

manavda bile tüm yaşamımız

boyunca bizi yalnız bırakır bu durum.

Çalışmalarım gösterdi ki

insanlara, sağlık, yatırım ve diğer

kritik alanlarda on veya daha fazla

seçim sunarsak, onların seçimleri

zayıflıyor.

Ama hala, bir çoğumuz

bütün seçimlerimizi kendimiz yapmalıyız diyoruz

hatta daha fazlasını aramalıyız.

Bu da beni üçüncü,

ve belkide en problemli varsayıma götürüyor:

''Seçimlere karşı

hiç bir zaman hayır dememeliyiz.''

Bunu incelemek için, Amerika'ya geri dönelim

ve sonra Fransa'ya atlayalım.

Chicago'nun hemen dışında,

Susan ev Daniel Mitchell adındaki genç bir çift,

ilk bebeklerini bekliyorlardı.

onun için bir isim bile seçmişleri,

büyükannesinin ismi olan Barbara.

Bir gece, Susan yedi aylık hamile iken,

kasılmalar hissetmeye başladı

ve acile kaldırıldı.

Bebek sezaryen ile alındı,

ama Barbara serebral anoksiden şikayetçiydi,

beyindeki oksijenin azalması durumu.

Kendi başına nefes alıp veremiyordu,

suni solunum cihazına bağlandı.

İki gün sonra,

doktorlar Mitchell ailesine

bir seçim şansı tanıdılar.

Ya Barbara'yı yaşam destek ünitesinden

çekeceklerdi,

ki bu durumda saatler içinde ölecekti,

ya da onu yaşam destek ünitesine bağlı tutacaklardı,

bu durumda da bir kaç gün içinde

ölme ihtimali vardı.

Eğer kurtulursa da, kalıcı

bitkisel hayatta kalacaktı,

hiç bir zaman yürüyemeyecek, konuşamayacak

veya diğerleri ile iletişim kuramayacaktı.

Ne yaptılar?

Herhangi bir ana baba ne yapar?

Simona Botti ve Kristina Orfali,

ile birlikte Amerikan ve Fransız

aileler ile röportaj yaptığımız

bir çalışma gerçekleştirdik.

Hepsi de aynı trajedi yüzünden

acı çekiyordu.

Bütün vakalarda, yaşam destek ünitesi

devre dışı bırakılmıştı ve bebekler ölmüştü.

Ama büyük bir fark vardı.

Fransa'da, doktorlar yaşam destek ünitesinin çekilip

çekilmeyeceğine ve eğer çekilecekse ne zaman olacağına

karar veriyorlardı ama Amerika'da,

son karar ailelere bırakılıyordu.

Merak ettik:

bu durum ailelerin evlatlarının kayıpları ile

başa çıkabilmeleri üzerinde etkili miydi?

Öyle olduğunda karar kıldık.

Bir sene sonrasına kadar bile,

Amerikan aileler Fransızlara göre

daha fazla negatif duyguları

dışa vuruyorlardı.

Fransız aileler daha ziyade,

''Noah çok kısa bir süre için buradaydı,

ama bize çok fazla şey ifade etti

o bize yeni bir perspektif kazandırdı.'' şeklinde düşünüyorlardı.

Amerikan aileleri ise daha çok,

''Eğer ölmeseydi ne olurdu?'' şeklinde.

Başka bir aile üyesi,

''Bana kasıtlı bir biçimde işkence edilmiş gibi hissediyorum.

Bana bunu nasıl yaptırdılar?''

Ve bir başkası,

''Bir hayatın sona erdirilmesinde

bir rol oynadığmı hissediyorum.''

Ama Amerikan ailelerine

seçimi doktorlara bırakabilecekleri

söylendiğinde,

hepsi de ''Hayır.'' dedi.

Bu seçimi bir başkasına

bırakmayı hayal edemiyorlardı,

bu seçimi kendileri yaptıklarında

kapana kısılmış, suçluluk dolu

ve kızgın hissetseler bile.

Belli bir sayıdaki vakalarda

klinik olarak depresyona bile girdiler.

Bu insanlar seçimi başkasına bırakmayı

düşünemiyorlardı,

çünkü bunu yapmaları

bu zamana kadar onlara güç ve yaşamın

amacı ile ilgili

söylenenlere

ters düşüyordu.

''Beyaz albüm'' adlı makalesinde

Joad Didion

''Kendimize yaşayabilmek

için hikayeler anlatırız.

Gördüklerimizi değerlendiririz,

seçenekler arasından en

işe yararını seçeriz.

tamamen öyküsel bir çizgide

birbirine benzemeyen görüntülerin

dayatmasında yaşıyoruz,

rüyalarda oluşabilecek tutarsızlıkların değişimini

dondurabileceğimiz fikrine dayanarak,

ki aslında bu bizim gerçek deneyimimizdir.''

Amerikanların söylediği hikaye,

Amerikan rüyasının sonsuz

seçimlere dayandığı

hikaye.

Bu hikaye

bize çok şey ifade ediyor:

özgürlük, mutluluk,

başarı.

dünyayı ayaklarınızın altına serer ve der ki,

''Her şeye sahip olabilirsiniz, her şeye.''

Bu güzel bir hikayedir,

ve gözden geçirmek için isteksiz olunmasını

anlayabilirsiniz.

Ama yakından baktığınız zaman,

delikleri görmeye başlarsınız,

ve hikayenin birçok farklı şekilde de

anlatılabileceğinin farkına varırsınız.

Amerikalılar seçimleri hakkında fikirlerini

yaymayı çok defa denediler,

açık kalpler ve beyinler tarafından hoşnut bir biçimde

karşılanacaklarına inandılar.

Ama hikaye kitapları ve günlük haberlere

göre bu işler her zaman böyle olmuyor.

Rüyalarda olduğu gibi tutarsız hayaller,

hikaye üzerinde anlamak ve düzenlemek

istediğimiz asıl deneyim,

bir yerden diğerine göre çeşitlilik gösteriyor.

Tek bir hikaye herkesin heryerdeki

ihtiyacını karşılamıyor.

Daha çok, Amerikalılar kendi hikayelerine

yeni perspektifler katarak

faydalanabilirler,

fikirlerinin çok uzun süredir

yönetimini ellerinde tutan perspektifler.

Robert Frost'un dediği gibi,

''Ötelenmenin arasında kaybolup giden bir şiir.''

Bu söylem bize güzel ve hareketli

olan bize yeni bir bakış

açısı veren herhangi bir şeyin,

farklı dili konuşanlarla ilişkilendirilemeyeceğini

anlatıyor.

Ama Joseph Brodsky'e göre,

Ötelenme esnasında kazanılan

şiir.''

Ötelenmenin yaratıcı

ve dönüştürücü bir hareket

olduğunu anlatıyor.

İş seçim yapmaya geldiğinde,

hikayelerin bir çok dönüşümlerini birbiri ile

bağlantılı hale getirerek kaybetmektense kazanmayı

istiyoruz.

Bir hikayeyi diğerinin

yerine koymaktansa,

bulunan birçok versiyonundan ve daha yazılmamışlardan

çok şey öğrenip

zevk alabiliriz.

Nereli olduğumuzun bir önemi yoktur

hikayenizin ne olduğu da,

hepimizin, seçimlerin neler yapabileceği

ve neleri temsil edebileceği

konularında daha açık fikirli olma

sorumluluğu var.

ve bu felç eden ahlaki bağıntıcılığa

yol açmaz.

onun yerine, bize ne zaman

ve nasıl hareket etmemiz gerektiğini öğretir.

Bizi, seçimlerin bize imkan sunduğu ama

her zaman bize vermediği,

umudu ve özgürlüğü başarmak

ilhamını yakalamaya

daha yakın bir konuma

koyuyor.

Ötelenme sürecinde de olsa

diğerleri ile konuşmayı öğrenebilirsek

o zaman seçimlerin kendi

yabancılığını,

karmaşıklığını

ve zorlayıcı güzelliğini görebiliriz.

Teşekkürler.

(Alkışlar)

Bruno Giussani: Teşekkürler.

Sheena, biyografin hakkında bir detay var

onu burada program kitapçığına eklemedik.

Ama şu anda bu odadaki herkes anlıyor ki, sen görmüyorsun.

ve çoğu kişinin aklında olabilecek bir soruda şudur ki:

bu seçimlerle ilgili çalışman üzerinde nasıl bir etki bıraktı,

çünkü bu çoğu insan için

estetik, renk ve bunlar gibi görsel girdileri

gerektiren bir iş?

Sheena Iyengar:Bunu sormanız iyi oldu aslında,

çünkü körlük ile ilgili ilginç olan şeylerden biri de

aslında insanların seçimlerini gözlemlerken

çok avantajlı bir noktaya

sahip olmaktır.

ve dediğiniz gibi, dışarıda çok fazla yapılacak seçim var

bu günlerde çok görsel olarak.

Evet, bekleyeceğiniz üzere

hangi tırnak cilasını süreceğim ile ilgili

seçimlerden nefret ediyorum,

çünkü diğer insanların tavsiyelerini dinlemek zorundayım.

ve karar veremiyorum.

ve bir defasında bir güzellik salonundaydım,

ve pembenin iki farklı gölge tonu arasında kalmıştım.

ve bir tanesi ''Balerin ayakkabısı.'' idi.

bir diğeri ise ''sevimli.''

(Kahkahalar)

ve bunu iki hanıma sordum.

bir tanesi dedi ki, ''kesinlikle balerin ayakkabılar rengini denemelisin.''

''Peki, nasıl gözüküyor?''

''pembenin çok asil bir tonu.''

''Tamam, güzel.''

Diğeride ''Sevimli'' rengini denememi istedi.

''O nasıl görünüyor?''

''Pembenin büyüleyici bir tonu.''

sonlara onlara sordum, ''Nasıl ayırt edeyim?

Aralarındaki fark ne?''

ve dediler ki, ''Birisi çok asil, diğeri de çok büyüleyici.''

tamam, anladık.

ve anlaştıkları tek şey

eğer görebilecek olsam

o renkleri ayırabilecek durumda olduğum.

(Kahkahalar)

ve merak ettiğim renklerin isimlerinden etkilenip

etkilenmedikleriydi.

küçük bir deney yapmaya karar verdim.

Bu iki şişe tırnak cilasını laboratuvara getirdim,

ve etiketlerini söktüm.

ve laboratuvara kadınları getirip sordum,

''Hangisini seçerdin?''

Kadınların yüzde ellisi beni iki

şişeye de aynı rengi koyup

onları kandırdığımı düşündü.

(Kahkahalar)

(Alkışlar)

Bir noktada numaranın kime yapıldığını merak ediyorsunuz.

Onları ayırabilen kadınlar,

etiketler yok iken ''Sevimli''

etiketler var iken de ''Balerin ayakkabılar''

rengini seçtiler.

Sonuç olarak diyebileceğim,

ismi farklı olan bir gül büyük

ihtimalle diğerlerinde farklı gözükecektir

hatta farklı kokacaktır.

BG:Teşekkürler.Sheena Iyengar.Teşekkürler Sheena.

(Alkışlar)