Hoe je met een verandering in denkwijze je toekomst kan kiezen

Als het over de grote problemen in het leven gaat, staan we vaak op een kruispunt: ofwel geloven we dat we machteloos staan tegenover grote veranderingen of we gaan de uitdaging aan. In een dringende oproep tot actie pleit politiek strateeg Tom Rivett-Carnac voor een mentaliteit van koppig optimisme om de klimaatcrisis -- of eender welke crisis -- aan te pakken en om duurzame actie te ondernemen die nodig is om een regeneratieve toekomst te bouwen. Of in zijn woorden: "Koppig optimisme kan ons leven zin geven."

Ik had nooit gedacht dat ik mijn TED Talk
zou geven op een plaats zoals deze.

Maar zoals de helft van de mensheid

heb ik de laatste vier weken
doorgebracht in lockdown

door de wereldwijde pandemie
veroorzaakt door COVID-19.

Ik prijs me gelukkig dat ik in deze tijden

naar deze bossen kan komen
dicht bij mijn huis in Zuid-Engeland.

Deze bossen zijn altijd
een inspiratie voor me geweest.

Nu de mensheid nadenkt
over hoe we inspiratie kunnen vinden

om terug controle te krijgen
over onze daden

zodat vreselijke toestanden
niet onze kant uitkomen

zonder dat we actie moeten nemen
om ze te vermijden,

dacht ik dat dit
een goede plek is om te praten.

Ik wil mijn verhaal beginnen
zes jaar geleden

toen ik pas bij de Verenigde Naties begon.

Ik ben er vast van overtuigd
dat de VN van ongeëvenaard belang is

in de wereld op dit moment

om samenwerking te bevorderen.

Maar wat ze je niet vertellen
wanneer je lid wordt,

is dat dit essentiële werk
voornamelijk wordt geleverd

in de vorm van zeer saaie vergaderingen --

zeer lange saaie vergaderingen.

Je kan misschien denken dat je zelf ook
lange saaie vergaderingen hebt bijgewoond

en dat zal zeker zo zijn.

Maar deze VN-vergaderingen zijn
van een ander niveau

en iedereen die hier werkt,

benadert ze met een kalmte
typerend voor zenmeesters.

Maar ik was hierop niet voorbereid.

Ik verwachtte drama
en spanning en doorbraak.

Ik was niet voorbereid

op procedures die leken vooruit te gaan
met de snelheid van een gletsjer,

de snelheid waarmee gletsjers
zich vroeger mee voortbewogen.

Tijdens een van deze lange vergaderingen
kreeg ik een briefje overhandigd

en wel door mijn vriendin,
collega en co-auteur,

Christiana Figueres.

Christiana was de Secretaris-Generaal

van het VN-Raamverdrag
inzake Klimaatverandering,

en was zodoende verantwoordelijk
voor het bereiken

van wat het Akkoord van Parijs zou worden.

Ik leidde haar politieke strategie.

Toen ze mij dat briefje gaf,

ging ik ervan uit dat het briefje
politieke instructies bevatte,

om uit dit afgrijselijke moeras te geraken

waar we in leken vast te zitten.

Ik nam het briefje aan en keek ernaar.

Er stond geschreven: "Pijnlijk.

Maar laten we het met liefde benaderen."

Er zijn veel redenen
waarom ik verzot ben op dit briefje.

Ik hou ervan hoe de rankjes
uit het woord 'pijnlijk' schieten.

Het gaf echt weer
hoe ik me op dat moment voelde.

Maar ik vind het vooral geweldig,

omdat ik me realiseerde
dat het een politieke instructie was

en dat als we wilden slagen ...

dit de manier was.

Laat me dit even uitleggen.

Het gevoel dat ik in die vergaderingen had
was een gebrek aan controle.

Ik was van Brooklyn in New York
verhuisd naar Bonn in Duitsland

met de erg terughoudende steun
van mijn vrouw.

Mijn kinderen zaten nu op een school
waar ze de taal niet spraken.

Ik dacht dat ik in ruil
voor al die hinder in mijn wereld

toch een zekere controle zou hebben
over wat er stond te gebeuren.

Ik ben al jaren van mening
dat de klimaatcrisis

de allesbepalende uitdaging
van onze generatie is

en ik stond klaar om mijn bijdrage
te leveren voor de mensheid

Maar ik trok met beide handen
aan de controlehendels die ik had gekregen

en er gebeurde niets.

Ik realiseerde me dat ik alleen
de dagelijkse dingen kon controleren.

'Ga ik met de fiets naar het werk?'

'Waar ga ik 's middags eten?'

Waarbij de dingen die zouden bepalen
of we zouden slagen,

dingen waren zoals

'Gaat Rusland het overleg ruïneren?'

'Neemt China verantwoordelijkheid
voor zijn emissies?'

'Zullen de VS armere landen
de klimaatverandering helpen dragen.'

Het verschil voelde zo groot aan,

ik wist niet hoe het te overbruggen was.

Het voelde zinloos aan.

Ik dacht dat ik
een vergissing had gemaakt.

Ik voelde me depressief.

Maar zelfs in dat moment realiseerde ik me

dat mijn gevoelens
veel gelijkenissen vertoonden

met wat ik voelde toen ik voor het eerst
hoorde over de klimaatcrisis.

Ik bracht een deel van mijn vormende jaren
door als een boeddhistische monnik

toen ik begin twintig was,

maar ik verliet het kloosterleven
omdat ik twintig jaar geleden al besefte

dat de klimaatcrisis
een snel ontwikkelende noodtoestand was.

en ik wilde mijn steentje bijdragen.

Maar eenmaal teruggekeerd in de wereld
keek ik naar wat ik kon controleren.

De paar ton emissies
die ik en mijn familie uitstootten,

de politieke partij
waarvoor ik elke paar jaren stemde

en of ik deelnam aan een mars of twee.

En toen keek ik naar de problemen
die het resultaat zouden bepalen:

grote geopolitieke onderhandelingen,

massale bestedingsplannen
voor infrastructuur,

wat iedereen anders deed.

Het verschil voelde weer zo groot aan

dat ik niet zag
hoe het te overbruggen was.

Ik bleef proberen actie te ondernemen

maar het hield niet.

Het voelde zinloos aan.

We weten dat dit een ervaring is
die veel mensen gemeenschappelijk hebben,

misschien heb jij die ervaring ook gehad.

Wanneer je voor een enorme uitdaging staat

waarover je geen controle lijkt te hebben,

kan ons verstand ons bedriegen
om ons te beschermen.

We houden er niet van
controle te verliezen

tegenover grote krachten,

dus zegt ons verstand ons:

'Misschien is het niet zo belangrijk.

Misschien gebeurt het niet
zoals men zegt.'

Of het minimaliseert onze rol.

Je kan het als individu niet veranderen,
dus waarom zou je het proberen?

Maar er is hier iets vreemd aan de hand.

Is het echt zo dat mensen alleen
duurzame en toegewijde actie ondernemen

met betrekking tot een probleem
van essentieel belang

als ze voelen dat ze
een hoge mate van controle hebben?

Kijk eens naar deze foto's.

Dit zijn verzorgers en verplegers

die hielpen in de strijd tegen COVID-19,

die de laatste maanden
pandemisch de wereld rondgaat.

Hebben deze mensen de verspreiding
van de ziekte kunnen tegengaan?

Nee.

Zijn ze erin geslaagd hun patiënten
het leven te redden?

Sommige patiënten
hebben ze kunnen redden,

maar andere patiënten niet.

Betekent dit dat hun bijdrage zinloos is?

Het is aanstootgevend
dit zelfs maar te suggereren.

Ze zorgen voor hun medemensen
in hun meest kwetsbare moment.

En dat werk is van enorme betekenis.

De foto's alleen al maken duidelijk

dat de moed en menselijkheid
van deze mensen

hun werk een van de meest
zinvolle dingen maakt

die mensen kunnen doen,

zelfs als ze de uitkomst
niet onder controle hebben.

Dit is boeiend,

want het toont ons
dat mensen in staat zijn

toegewijd en duurzaam actie te ondernemen,

zelfs als ze de uitkomst
niet kunnen controleren.

Maar dat brengt nog
een uitdaging met zich mee.

Wat betreft de klimaatcrisis,

is de actie die we ondernemen,
gescheiden van de impact.

In de foto's houdt de verpleging
zich daarentegen gaande,

niet door het verheven doel
om de wereld te veranderen,

maar door de dagelijkse voldoening
om voor een ander mens te zorgen

in zijn moment van kwetsbaarheid.

Bij de klimaatcrisis
zien we een enorme scheiding.

We waren gewend
dat tijd ons ervan scheidde.

De effecten van de klimaatcrisis
zouden zich in de verre toekomst afspelen.

Maar de toekomst is er nu.

Continenten staan in brand.

Steden overstromen.

Landen overstromen.

Honderdduizenden mensen zijn op de vlucht
door de klimaatverandering.

Zelfs als deze effecten niet langer
van ons gescheiden zijn via tijd,

is er nog steeds een zekere afstand

die verhindert dat we ons
direct verbonden voelen.

Ze gebeuren ergens anders,

bij iemand anders --

of bij ons,

maar op een andere manier
dan we gewend waren.

Dus zelfs als het verhaal
van de verpleging ons iets leert

over de menselijke aard,

moeten we toch een andere manier vinden

om op een duurzame manier
met de klimaatcrisis om te gaan.

Er is een manier dat we dit kunnen doen,

een krachtige combinatie
van een diepe, constructieve houding,

die gecombineerd met consistente actie,

hele maatschappijen kan aansporen

om op een duurzame manier
toegewijde actie te ondernemen

voor een gemeenschappelijk doel.

Doorheen de geschiedenis
is dit met groot succes gebruikt.

Ik geef je een geschiedkundig voorbeeld
om het uit te leggen.

Op dit moment ben ik de bossen
dicht bij mijn huis in Zuid-Engeland

Deze bossen bevinden zich
niet ver van Londen.

80 jaar geleden lag Londen onder vuur.

Aan het einde van de jaren 30,

deden de Britten er alles aan
om niet onder ogen te moeten zien

dat Hitler geen middelen zou schuwen
om Europa te veroveren.

Ze herinnerden zich
de Eerste Wereldoorlog,

waren doodsbang van de Nazi-agressie

en deden er alles aan om die realiteit
niet onder ogen te moeten zien.

Uiteindelijk drong
de realiteit tot hen door.

Churchill wordt om vele dingen herinnerd,

niet alle positief,

maar wat hij wel deed
in die eerste dagen van de oorlog,

is dat hij het verhaal veranderde
dat de Britten zichzelf vertelden

over wat ze deden
en wat er nog stond te gebeuren.

Waar er voordien vrees,
nervositeit en angst was

was er nu een kalme overtuiging,

een eiland op zichzelf,

een grootste uur,

een grootste generatie,

een land dat zou strijden
op stranden, in heuvels en in straten.

een land dat zich nooit zou overgeven.

Die verschuiving van angst en vrees
naar het accepteren van de realiteit,

wat het ook was en hoe donker ook,

had niets te maken met overwinningskansen.

Er was geen nieuws
dat de gevechten beter gingen

of dat een nieuwe, machtige bondgenoot
de balans in hun voordeel liet doorslaan.

Het was een keuze.

Er ontstond een diepe, vastbesloten,
koppige vorm van optimisme

dat de inkomende duisternis
niet ontkende of vermeed,

maar weigerde
erdoor geïntimideerd te worden.

Dat koppige optimisme heeft kracht.

Het is niet afhankelijk
van een goede afloop

of van ijdele hoop voor de toekomst.

Het bezielt wel daden
en geeft betekenis.

Dit weten we van deze tijd,

ondanks de risico's en uitdagingen,

het was het een tijd vol betekenis.

En veelvuldige verhalen bevestigen

dat daden gaande van piloten
in de 'Battle of Britain'

tot de eenvoudige daad
van aardappelen oogsten,

doordrenkt waren met betekenis.

Ze werden bezield in een gezamenlijk doel
en een gemeenschappelijk resultaat.

Dit zien we doorheen de geschiedenis:

die koppeling van een diep en vastbesloten
koppig optimisme met actie.

Wanneer optimisme leidt
tot vastberaden actie,

kan deze zichzelf in stand houden.

Zonder dit koppig optimisme
kan actie zich niet in stand houden;

zonder actie is koppig optimisme
alleen maar een houding.

Tezamen kunnen de twee
een probleem transformeren

en de wereld veranderen.

We zagen dit ook
op vele andere tijdstippen

We zagen het toen Rosa Parks
in de bus weigerde op te staan.

We zagen het in Gandhi's
lange zoutmarsen naar het strand.

We zagen het toen de suffragettes zeiden
dat "moed overal moed aanspoort."

En we zagen het toen Kennedy zei

dat hij binnen tien jaar
een man op de maan zou zetten.

Dat wakkerde een hele generatie aan
en bood een gemeenschappelijke doel

tegen een duistere
en angstaanjagende vijand,

zelfs al wisten ze niet
hoe ze het zouden bereiken.

In elk van deze gevallen,

was een realistisch en ruw,
maar vastberaden koppig optimisme

niet het resultaat van success.

Het was de oorzaak ervan.

Zo vond de transformatie ook plaats

op de weg naar het Akkoord van Parijs.

Die lastige, moeilijke, pessimistische
vergaderingen transformeerden zich

toen meer en meer mensen besloten
dat dit het moment was om door te zetten,

vastbesloten om het bijltje
er niet bij neer te gooien.

We zouden het resultaat opleveren
dat we voor mogelijk hielden.

Meer en meer mensen
kwamen tot die zienswijze

en begonnen aan het werk.

Uiteindelijk leidde dit
tot een golf van momentum

die over ons heen spoelde

en veel van die moeilijke punten overkwam

met een beter resultaat
dan we ooit hadden gehoopt.

Zelfs nu,

jaren later

en met een klimaatontkenner
in het Witte Huis,

is veel van wat toen in gang werd gezet
nog steeds in beweging,

en alles ligt nog open
in de komende maanden en jaren

om de klimaatcrisis op te lossen.

Op dit moment doorstaan we
een van de moeilijkste periodes

in het leven van velen van ons.

Deze pandemie is angstaanjagend

of men er nu persoonlijk
door getroffen is of niet.

Het heeft ons geloof
aan het wankelen gebracht

dat we machteloos staan
tegenover grote veranderingen.

In een tijdspanne van een paar weken

heeft de helft van de mensheid
drastische maatregelen genomen

om de meest kwetsbaren te beschermen.

Als we dat kunnen,

hebben we allicht nog niet getest
wat de limiet is,

aan wat de mensheid kan doen
tegen een gemeenschappelijke uitdaging.

We moeten nu dit thema
van machteloosheid overstijgen,

want -- vergis je niet -- de klimaatcrisis
is van een veel grotere orde

dan de pandemie

als we verzuimen de actie te ondernemen

die we nu nog kunnen nemen
om de ons naderende tragedie te vermijden

We hebben niet langer de luxe
om ons machteloos te voelen.

De realiteit is dat de volgende generaties

met ontzag zullen terugblikken
op dit moment

waar we op het kruispunt staan
tussen een regeneratieve toekomst

en een toekomst
waar we alles hebben weggegooid.

De realiteit is dat er veel dingen
goed lopen in deze transitie.

De kosten voor schone energie dalen.

Steden transformeren.

Land wordt hersteld.

Mensen komen de straat op
en eisen verandering

met een verve en hardnekkigheid

die we een generatie lang
niet gezien hebben.

Echt succes is mogelijk in deze transitie

en echt falen ook,

en dat maakt het een van de boeiendste
tijdperken om in te leven.

We kunnen hier beslissen
dat we deze uitdaging aangaan

met een koppige vorm van kranig,
realistisch en vastberaden optimisme

en alles doen wat in onze macht ligt

om na deze pandemie het pad te vormen
naar een regeneratieve toekomst

We kunnen allen beslissen

om bakens van hoop te zijn
voor de mensheid,

zelfs als er donkere
dagen voor ons liggen.

We kunnen beslissen
dat we verantwoordelijkheid nemen

om onze eigen emissies
met 50 procent te verminderen

in de volgende tien jaar,

en actie te ondernemen

om samen te werken
met overheden en bedrijven

en ervoor te zorgen dat zij doen
wat nodig is na de pandemie

om de wereld herop te bouwen
zoals wij dat willen.

Op dit moment is alles mogelijk.

Dus laten we terugkeren
naar die saaie vergaderruimte

waar ik het briefje van Christiana las.

Het bracht me terug

naar sommige van mijn meest
transformerende levenservaringen.

Een van de vele dingen
die ik als monnik leerde,

is dat een heldere geest en een gelukkig
hart zowel het pad als het doel zijn.

Dit koppig optimisme
is een vorm van toegepaste liefde.

Het is zowel de wereld
die we willen creëren

als de manier waarop we
die wereld kunnen creëren.

En dat is een keuze
die we allemaal kunnen maken.

De keuze om dit moment
met koppig optimisme tegemoet te treden,

kan ons leven zin geven

en zo kunnen we een hand leggen
op de boog van de geschiedenis

en hem buigen in de richting
van de toekomst die wij kiezen.

Inderdaad, momenteel lijken we
de controle verloren te hebben.

Het is angstaanjagend, eng en nieuw.

Maar laten we niet wankelen
in deze meest cruciale transitie

die ons nu tegemoet komt.

Laten we het tegemoet gaan
met koppig en vastbesloten optimisme.

Ja, deze veranderingen
in de huidige wereld zien,

kan pijnlijk zijn.

Maar laten we het benaderen met liefde.

Dank je.