Τι είναι λάθος με αυτά που τρώμε

Σε αυτή την φλογερή και διασκεδαστική ομιλία, ο αρθρογράφος φαγητού των Τάιμς της Νέας Υόρκης, Μαρκ Μπίτμαν παραθέτει δυναμικά τι είναι λάθος με τα όσα τρώμε σήμερα (πάρα πολύ κρέας, πολύ λίγα φυτά, πολύ γρήγορο φαγητό, πολύ λίγη σπιτική μαγειρική), και γιατί αυτό βάζει σε κίνδυνο ολόκληρο τον πλανήτη.

Γράφω για το φαγητό.
Γράφω για τη μαγειρική.

Το παίρνω πολύ στα σοβαρά,

αλλά είμαι εδώ να μιλήσω για κάτι

που έχει γίνει πολύ σημαντικό
για εμένα τα τελευταία ένα-δυο χρόνια.

Είναι για το φαγητό, αλλά
δεν είναι για τη μαγειρική αυτή καθαυτή.

Θα ξεκινήσω με αυτή τη φωτογραφία
μιας όμορφης αγελάδας.

Δεν είμαι χορτοφάγος - αυτή
είναι η παλιά ατάκα του Νίξον, σωστά;

Πιστεύω ωστόσο, οτι αυτή -

(Γέλια)

- ίσως είναι η φετινή έκδοση αυτής.

Αυτό είναι λίγο μόνο υπερβολικό.

Και γιατί το λέω αυτό;

Γιατί μόνο μία φορά στο παρελθόν
η τύχη μεμονωμένων ανθρώπων

ήταν τόσο συνυφασμένη με την τύχη

ολόκληρης της ανθρωπότητας.

Υπήρχε η βόμβα και υπάρχει και το τώρα.

Το προς τα που βαδίζουμε από εδώ θα καθορίσει

όχι μόνο την ποιότητα και τη διάρκεια της ατομικής μας ζωής,

αλλά το εάν θα το αναγνωρίζαμε, σε περίπτωση που θα μπορούσαμε να δούμε

τη Γη σε έναν αιώνα από σήμερα.

Είναι ένα διαφορετικού είδους ολοκαύτωμα,

και το να κρυβόμαστε πίσω από τη μύτη μας δεν πρόκειται να βοηθήσει.

Ξεκινήστε με την ιδέα ότι το φαινόμενο του θερμοκηπίου

δεν είναι μόνο πραγματικό, αλλά και επικίνδυνο.

Αφού κάθε επιστήμονας στον κόσμο το πιστεύει,

και ακόμα και ο πρόεδρος Μπους έχει δει το φως, η προσποιείται να το έχει δει,

μπορούμε να το θεωρήσουμε δεδομένο.

Μετά ακούστε αυτό, παρακαλώ.

Μετά την παραγωγή της ενέργειας, η κτηνοτροφία έχει τη δεύτερη μεγαλύτερη συνεισφορά

στην ατμοσφαιρική ρύπανση.

Σχεδόν το ένα πέμπτο όλων των αερίων του θερμοκηπίου

παράγεται από την κτηνοτροφία-

περισσότερο από τις μεταφορές.

Μπορείτε βέβαια να κάνετε όσα αστεία θέλετε για πορδές αγελάδων,

αλλά το μεθάνιο είναι 20 φορές πιο δηλητηριώδες από το διοξείδιο του άνθρακα,

και δεν είναι μόνο το μεθάνιο.

Η κτηνοτροφία είναι από τους μεγαλύτερους ενόχους για τη διάβρωση του εδάφους,

τη ρύπανση της ατμόσφαιρας και των υδάτων, την έλλειψη νερού και την απώλεια της βιοποικιλότητας.

Είναι κι' άλλα.

Όπως το ότι τα μισά αντιβιοτικά σε αυτή τη χώρα

δεν χορηγούνται σε ανθρώπους, αλλά στα ζώα.

Αλλά λίστες σαν και αυτές προκαλούν παράλυση, οπότε επιτρέψτε μου να σας πω μόνο αυτό,

αν είστε προοδευτικοί,

αν οδηγείτε Πρίους, ή αν ψωνίζετε οικολογικά,

ή αν ψάχνετε για βιολογικά προϊόντα,

θα έπρεπε μάλλον να είστε ήμι-χορτοφάγοι.

Δεν είμαι περισσότερο κατά των αγελάδων απ' ό,τι κατά της πυρηνικής ενέργειας,

αλλά όλα εξαρτώνται από το πώς χρησιμοποιείς αυτά τα πράγματα.

Υπάρχει και άλλο ένα κομμάτι στο παζλ

για το οποίο μίλησε όμορφα η Αν Κούπερ χθες,

και που γνωρίζετε ήδη.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία - καμία- για το ότι οι ασθένειες που σχετίζονται με τον τρόπο ζωής

ο διαβήτης, η καρδιά, το εγκεφαλικό, κάποιοι καρκίνοι -

είναι ασθένειες που έχουν εξαπλωθεί εδώ,

περισσότερο από οπουδήποτε αλλού στον κόσμο.

Και αυτό είναι το άμεσο αποτέλεσμα της δυτικής μας δίαιτας.

Η απαίτησή μας για κρέας, γαλακτοκομικά και ραφιναρισμένους υδατάνθρακες

- ο κόσμος καταναλώνει ένα δισεκατομμύριο κουτάκια ή μπουκάλια Κόκα Κόλα την ημέρα -

η απαίτησή μας, όχι η ανάγκη μας, αλλά το θέλω μας,

μας οδηγεί να καταναλώνουμε πολύ περισσότερες θερμίδες απ' όσο είναι καλό για εμάς.

Και αυτές οι θερμίδες είναι σε φαγητά που δεν προλαμβάνουν αλλά προκαλούν ασθένειες.

Το φαινόμενο του θερμοκηπίου δεν είχε προβλεφτεί.

Δεν ξέραμε οτι η ρύπανση έκανε κάτι παραπάνω
από το να προκαλεί κακή ορατότητα.

Ίσως μερικούς καρκίνους
του πνεύμονα εδώ κι εκεί,

αλλά ξέρετε, αυτό δεν είναι και τόσο τρομερό..

Η τωρινή κρίση υγείας, ωστόσο,

είναι λίγο περισσότερο
δουλειά της σατανικής αυτοκρατορίας.

Μας έλεγαν, μας διαβεβαίωναν,

ότι όσο περισσότερο κρέας,
γαλακτοκομικά και πουλερικά τρώγαμε

τόσο πιο υγιείς θα ήμασταν.

Όχι. Η υπερκατανάλωση ζώων
και το πρόχειρο φαγητό, φυσικά

είναι το πρόβλημα, μαζί με την aσήμαντη κατανάλωση φυτών.

Δεν είναι ώρα τώρα να εμβαθύνουμε
για τα πλεονεκτήματα της κατανάλωσης φυτών,

αλλά οι ενδείξεις είναι ότι τα φυτά
- και θέλω να το ξεκαθαρίσω -

δεν είναι τα συστατικά στα φυτά, είναι τα φυτά.

Δεν είναι η βήτα-καροτίνη, είναι το καρότο.

Οι ενδείξεις οτι τα φυτά προάγουν
την υγεία είναι ξεκάθαρες

και συντριπτικές.

Τρως περισσότερα φυτά, τρως λιγότερο
από τα άλλα πράγματα, ζεις περισσότερο.

Δεν είναι κι άσκημο.

Πίσω τώρα στα ζώα και το πρόχειρο φαγητό.

Τι κοινό έχουν;

Πρώτον: δεν χρειαζόμαστε κανένα
από αυτά για να είμαστε υγιείς.

Δεν χρειαζόμαστε ζωικά προϊόντα,

και σίγουρα δεν χρειαζόμαστε άσπρο ψωμί ή Κόκα Κόλα.

Δεύτερον: και τα δύο
έχουν διαφημιστεί έντονα,

δημιουργώντας αφύσικη ζήτηση.

Δεν γεννιόμαστε με την επιθυμία
για σοκολατάκια και καραμέλες.

Τρίτον: η παραγωγή τους υποστηρίζεται
από κυβερνητικές οργανώσεις

σε βάρος μιας πιο υγιεινής και φιλικής
προς το περιβάλλον δίαιτας.

Ας φανταστούμε τώρα ένα παράλληλισμό.

Ας προσποιηθούμε οτι η κυβέρνηση υποστήριζε
μια οικονομία βασισμένη στο πετρέλαιο

και παράλληλα αποθάρρυνε
τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας

ξέροντας οτι το αποτέλεσμα θα ήταν

μόλυνση, πόλεμοι και αυξανόμενα κόστη.

Απίστευτο, έτσι;

Και όμως το κάνουν αυτό.

Και το κάνουν εδώ. Είναι η ίδια δουλειά.

Το λυπηρό είναι, όσο αφορά τη διατροφή,

ότι ακόμα και όταν καλοπροαίρετοι Ομοσπονδιακοί

προσπαθούν να κάνουν το καλό, αποτυγχάνουν.

Είτε υπερψηφίζονται από πιόνια
της βιομηχανίας γεωργίας,

ή είναι πιόνια της ίδιας βιομηχανίας.

Έτσι, όταν το Υπουργείο Γεωργίας των ΗΠΑ αναγνώρισε

ότι ήταν τα φυτά, παρά τα ζώα, που έκαναν τους ανθρώπους υγιείς,

μας ενθάρρυναν, μέσω της
υπέρ-απλουστευτικής πυραμίδας τροφίμων,

να τρώμε πέντε μερίδες
φρούτα και λαχανικά τη μέρα,

μαζί με περισσότερους υδατάνθρακες.

Αυτό που δεν μας είπαν είναι ότι κάποιοι
υδατάνθρακες είναι καλύτεροι από άλλους,

και ότι τα φυτά και τα ολικής αλέσεως

θα έπρεπε να "εκτοπίζουν"
το πρόχειρο φαγητό.

Όμως το λόμπι της βιομηχανίας
δεν θα άφηνε ποτέ να συμβεί αυτό.

Και μαντέψτε.

Οι μισοί από τους ανθρώπους
που έφτιαξαν την πυραμίδα τροφίμων

έχουν συνδέσμους
με τη γεωργική βιομηχανία.

Έτσι αντί να αντικαθιστούμε
τα ζώα με τα φυτά,

η διογκωμένη μας όρεξη
απλά έγινε μεγαλύτερη,

και οι πιο επικίνδυνες πλευρές της
παρέμειναν αναλλοίωτες.

Οι λεγόμενες δίαιτες χαμηλών λιπαρών,
οι δίαιτες χαμηλών υδατανθράκων,

δεν είναι λύσεις.

Αλλά με πολλούς έξυπνους ανθρώπους

να επικεντρώνονται στο αν τα τρόφιμα είναι βιολογικά ή ντόπια,

ή στο αν είμαστε καλοί απέναντι στα ζώα,

δεν καταπιανόμαστε με τα πιο σημαντικά ζητήματα.

Μη με παρεξηγείτε.

Συμπαθώ τα ζώα,

και δε νομίζω οτι είναι καλό
να βιομηχανοποιούμε την παραγωγή τους

και να τα παράγουμε
σαν να ήταν γαλλικά κλειδιά.

Αλλά δεν υπάρχει τρόπος
να φέρεστε καλά στα ζώα

όταν σκοτώνετε 10 δισεκατομμύρια το χρόνο.

Αυτό είναι το νούμερό μας.
10 δισεκατομμύρια.

Αν τα αραδιάζατε όλα -

κοτόπουλα, αγελάδες,
γουρούνια και αρνιά - μέχρι το φεγγάρι,

θα πήγαιναν μέχρι εκεί και πίσω
πέντε φορές - μέχρι εκεί και πίσω.

Τα μαθηματικά μου είναι λίγο σκουριασμένα,
αλλά αυτό είναι αρκετά καλό,

και εξαρτάται από το αν το γουρούνι
έχει μήκος 1.2 ή 1.5 μέτρα,

αλλά παίρνετε μια ιδέα.

Αυτό είναι μόνο οι ΗΠΑ.

Και με την υπερκατανάλωση αυτών των ζώων

που προκαλούν αέρια
του θερμοκηπίου και καρδιοπάθειες,

η καλοσύνη είναι λίγο παραπλανητική.

Ας μειώσουμε πρώτα
τον αριθμό των ζώων του σκοτώνουμε

και ανησυχούμε μετά
για το αν είμαστε καλοί με όσα μένουν.

Άλλο ένα παράδειγμα παραπλάνησης
μπορεί να δωθεί με τη λέξη «τοπικοφάγος»

που μόλις ονομάστηκε Λέξη της Χρονιάς
από το Αμερικάνικο λεξικό Νιου Όξφορντ.

Σοβαρά.

Και τοπικοφάγος γι' αυτούς που δεν ξέρουν,

είναι κάποιος που τρώει
μόνο τοπικά τρόφιμα.

Το οποίο είναι εντάξει
αν ζεις στην Καλιφόρνια,

αλλά για τον υπόλοιπο κόσμο
είναι λίγο αστείο.

Μεταξύ της επίσημης έκδοσης
- της πυραμίδας τροφίμων -

και της μόδας του τοπικοφάγου

έχετε δύο εκδοχές για το πώς
να βελτιώσουμε τη διατροφή μας.

(Γέλια).

Και οι δύο όμως κάνουν λάθος.

Η πρώτη, τουλάχιστον, είναι για τον πολύ κόσμο, ενώ η δεύτερη για τους ελίτ.

Το πως φτάσαμε ως εδώ είναι
η ιστορία του φαγητού στις ΗΠΑ.

Και θα την εξετάσω,

τουλάχιστον τα τελευταία
εκατό χρόνια, εδώ στα γρήγορα.

Πριν από εκατό χρόνια, μαντέψτε;

Όλοι ήταν τοπικοφάγοι, ακόμα και η Νέα Υόρκη
είχε φάρμες με γουρούνια σε κοντινή απόσταση

και το να στέλνεις φαγητό
σε όλο τον κόσμο ήταν γελοία ιδέα.

Κάθε οικογένεια είχε ένα μάγειρα,
συνήθως μια μαμά.

Και αυτές οι μαμάδες ψώνιζαν και ετοίμαζαν το φαγητό.

Ήταν σαν μια ρομαντική εικόνα της Ευρώπης.

Η μαργαρίνη δεν υπήρχε.

Στην πραγματικότητα,
όταν εφευρέθηκε η μαργαρίνη,

αρκετές πολιτείες πέρασαν νόμους
ότι έπρεπε να βάφεται ροζ

για να ξέρουμε όλοι ότι ήταν ψεύτικη.

Δεν υπήρχαν σνακ,
και μέχρι τη δεκαετία του '20,

με την εμφάνιση του Κλάρενς Μπέρντσαϊ, δεν υπήρχε κατεψυγμένο φαγητό.

Δεν υπήρχαν αλυσίδες εστιατορίων.

Υπήρχαν συνοικιακά εστιατόρια από τοπικούς ανθρώπους,

και κανένας από αυτούς δεν θα σκεφτόταν να ανοίξει και άλλο.

Το να τρως ξένο φαγητό ήταν ανήκουστο, εκτός αν ήσουν και ο ίδιος ξένος.

Και το πολυτελές φαγητό ήταν κατ' αποκλειστικότητα Γαλλικό.

Παρεμπιπτόντως, όσοι από εσάς θυμούνται

το Νταν Άκροϊντ τη δεκαετία του '70, που μιμούταν τη Τζούλια Τσάιλντ

μπορείτε να καταλάβετε από πού πήρε την ιδέα να μαχαιρώνεται σε αυτό το το φοβερό σλάιντ

(Γέλια)

Εκείνη την εποχή, πριν από τη Τζούλια,

δεν υπήρχε φιλοσοφία για το φαγητό.

Απλά έτρωγες.

Δεν δήλωνες οτι είσαι κάτι.

Δεν υπήρχε μάρκετινγκ. Δεν υπήρχαν εθνικές μάρκες.

Οι Βιταμίνες δεν είχαν εφευρεθεί.

Δεν υπήρχαν θεωρίες για την υγεία, τουλάχιστον όχι εγκεκριμένες από την κυβέρνηση.

Το λίπος, οι υδατάνθρακες, οι πρωτεΐνες -
δεν ήταν κακές ή καλές, ήταν φαγητό.

Έτρωγες φαγητό.

Σχεδόν τίποτα δεν περιείχε
περισσότερα από ένα συστατικά,

γιατί ήταν το ίδιο συστατικό.

Το κόρν-φλεϊκ δεν είχε ανακαλυφθεί.

(Γέλια)

Τα σνακ καλαμποκιού, τα τσιπς,
το ντιπ τυριού, κανένα από αυτά.

Τα χρυσόψαρα (μάρκα Αμερικάνικου κράκερ) κολυμπούσαν.

(Γέλια)

είναι δύσκολο να το φανταστεί κανείς. Οι άνθρωποι παρήγαγαν το φαγητό και έτρωγαν φαγητό.

Και πάλι, οι άνθρωπο έτρωγαν τοπικά προϊόντα.

Στη Νέα Υόρκη, το πορτοκάλι ήταν συνηθισμένο Χριστουγεννιάτικο δώρο,

γιατί ερχόταν όλο το δρόμο από τη Φλόριντα.

Από τη δεκαετία του '30 και μετά
οι δρόμοι επεκτάθηκαν,

τα φορτηγά πήραν τη θέση του σιδηρόδρομου,

φρέσκα τρόφιμα άρχισαν
να ταξιδεύουν περισσότερο.

Τα πορτοκάλια έγιναν
συνηθισμένα στη Νέα Υόρκη.

Ο Νότος και η Δύση έγιναν αγροτικοί κόμβοι,

και σε άλλα μέρη της χώρας τα προάστια
επικράτησαν των αγροτικών περιοχών.

Τα αποτελέσματα είναι πολύ γνωστά, είναι παντού.

Και ο θάνατος των οικογενειακών αγροκτημάτων είναι μέρος αυτού του παζλ,

όπως είναι και σχεδόν τα πάντα

από τον αφανισμό της πραγματικής κοινότητας

μέχρι την πρόκληση του να βρεις
καλή ντομάτα, ακόμα και το καλοκαίρι.

Τελικά η Καλιφόρνια παρήγαγε τόσο πολύ φαΐ
που δεν μπορούσε να το αποστείλει φρέσκο,

έτσι έγινε ζωτικής σημασίας η προώθηση της κονσέρβας και των κατεψυγμένων.

Και έτσι έφτασε το πρόχειρο φαγητό.

Το πουλούσαν σε φεμινίστριες νοικοκυρές

σαν ένα τρόπο να μειώσουν τις οικιακές δουλειές.

Ξέρω τώρα ότι σε όλους πάνω από τα 45-

τρέχουν τα σάλια σε αυτό το σημείο.

(Γέλια)

(Χειροκρότημα)

Να είχαμε μια μπριζολίτσα
ακόμα καλύτερα, έτσι;

(Γέλια)

Αυτό μπορεί να μείωσε
τις οικιακές δουλειές,

ωστόσο μείωσε
και την ποικιλία φαγητού που τρώγαμε.

Πολλοί από εμάς μεγάλωσαν
χωρίς να φάνε ποτέ φρέσκα λαχανικά

εκτός από το περιστασιακό ωμό καρότο
ή ίσως μία περίεργη σαλάτα μαρουλιού.

Εγώ, για παράδειγμα - και δεν αστειεύομαι -

δεν έτρωγα αληθινό σπανάκι ή μπρόκολο μέχρι που ήμουν 19.

Ποιος το χρειαζόταν άλλωστε; Το κρέας ήταν παντού.

Τι θα μπορούσε να είναι πιο εύκολο, πιο χορταστικό ή πιο υγιεινό για την οικογένειά σου

από μια ψητή μπριζόλα;

Αλλά έως τότε τα βοοειδή
ήδη μεγάλωναν αφύσικα.

Αντί να περνούν τη ζωή τους τρώγοντας γρασίδι,

για το οποίο ήταν σχεδιασμένο το στομάχι τους,

τα ανάγκαζαν να τρώνε σόγια και καλαμπόκι.

Δυσκολεύονται να χωνέψουν αυτούς τους καρπούς, φυσικά,

αλλά αυτό δεν ήταν πρόβλημα για τους παραγωγούς.

Νέα φάρμακα τα διατηρούσαν υγιή.

Μάλλον τα κρατούσαν ζωντανά.

Η υγεία ήταν ένα άλλο θέμα.

Χάρη στις επιδοτήσεις των καλλιεργειών,

την καλή συνεργασία μεταξύ της
γεωργικής βιομηχανίας και του Κογκρέσου,

η σόγια, το καλαμπόκι,
και τα βοοειδή κυριάρχησαν.

Και τα κοτόπουλα σύντομα μπήκαν στον χορό.

Ήταν εκείνη την περίοδο
που ξεκίνησε ο κύκλος

της διαιτητικής
και περιβαλλοντικής καταστροφής,

αυτό που τώρα μόλις συνειδητοποιούμε.

Ακούστε αυτό:

μεταξύ του 1950 και του 2000,
ο πληθυσμός του πλανήτη διπλασιάστηκε.

Η κατανάλωση κρέατος αυξήθηκε πέντε φορές.

Κάποιος έπρεπε φυσικά να τα φάει όλα αυτά, έτσι δημιουργήσαμε τα φαστφουντάδικα.

Και αυτό έλυσε το θέμα με τυμπανοκρουσίες.

Το σπιτικό φαγητό παρέμεινε το πρότυπο,
αλλά η ποιότητά του πήρε την κάτω βόλτα.

Υπήρχαν λιγότερα γεύματα
με σπιτικά ψωμιά, επιδόρπια και σούπες,

γιατί όλα αυτά μπορούσες να τα αγοράσεις
από ένα οποιοδήποτε κατάστημα.

Όχι πως ήταν καλά, αλλά ήταν εκεί.

Οι περισσότερες μαμάδες μαγείρευαν
σαν τη δικιά μου -

ένα κομμάτι ψητό κρέας, μια γρήγορη σαλάτα με έτοιμη σάλτσα,

σούπα κονσέρβα, φρουτοσαλάτα κονσέρβα.

Ίσως ψητές πατάτες ή πουρές

ή ίσως το πιο χαζό φαΐ ποτέ - Στιγμιαίο Ρύζι.

Για επιδόρπιο, αγορασμένο
παγωτό ή μπισκότα.

Η μαμά μου δεν είναι εδώ,
άρα μπορώ να το πω αυτό τώρα.

Αυτού του είδους η μαγειρική με οδήγησε
στο να μάθω να μαγειρεύω μόνος μου.

(Γέλια)

Δεν ήταν όλα άσχημα.

Τη δεκαετία του '70, κάποιοι οραματιστές

άρχιζαν να αναγνωρίζουν την αξία των τοπικών συστατικών.

Φροντίζαμε κήπους, αποκτήσαμε ενδιαφέρον για τα βιολογικά τρόφιμα,

γνωρίζαμε χορτοφάγους ή ήμασταν οι ίδιοι.

Ούτε ήμασταν όλοι χίπηδες.

Κάποιοι από εμάς τρώγαμε σε καλά εστιατόρια και μαθαίναμε πώς να μαγειρεύουμε καλά.

Εντωμεταξύ, η παραγωγή φαγητού
είχε βιομηχανοποιηθεί.

Ίσως επειδή το παρήγαγαν ορθολογιστικά

σαν να ήταν πλαστικό,

το φαγητό απέκτησε μαγικές
ή δηλητηριώδεις ιδιότητες, ή και τα δύο.

Πολλοί άνθρωποι απέκτησαν λιπο-φοβία.

Άλλοι λάτρευαν το μπρόκολο σαν να ήταν θείο.

Αλλά κυρίως δεν έτρωγαν μπρόκολο.

Αντίθετα προτιμούσαν το γιαούρτι,

το οποίο ήταν σχεδόν τόσο καλό όσο και το μπρόκολο.

Μόνο που στην πραγματικότητα, ο τρόπος
που η βιομηχανία πούλαγε το γιαούρτι

ήταν μετατρέποντάς το
σε κάτι πολύ πιο κοντά σε παγωτό.

Όμοια, ας κοιτάξουμε τη μπάρα γκρανόλας.

Νομίζετε οτι αυτό μπορεί να είναι υγιεινό φαγητό,

αλλά στην πραγματικότητα, αν δείτε τη λίστα με τα συστατικά,

είναι πιο κοντά σε μια Σνίκερς παρά σε κουάκερ.

Δυστυχώς, ήταν τότε που το οικογενειακό δείπνο έπεσε σε κόμμα,

αν όχι σε θάνατο.

Η αρχή της αποθέωσης του εμπλουτισμένου φαγητού,

που περιείχε όσο περισσότερη
σόγια και προϊόντα καλαμποκιού

μπορούσε να χωρέσει.

Σκεφτείτε τις κατεψυγμένες
κροκέτες κοτόπουλου.

Το κοτόπουλο ταΐζεται καλαμπόκι,
και το κρέας του το κόβουν κιμά

και το αναμιγνύουν με περισσότερα προϊόντα καλαμποκιού για να αποκτήσει όγκο και να δέσει,

και στη συνέχεια
το τηγανίζουν σε καλαμποκέλαιο.

Απλώς το βάζετε στον φούρνο
μικροκυμμάτων. Τι καλύτερο;

Και μαγειρεύεται απαίσια, θλιβερά.

Μέχρι τη δεκαετία του '70 η σπιτική μαγειρική
είχε φτάσει σε τόσο άθλια κατάσταση

που η υψηλή περιεκτικότητα
σε λίπος και μπαχαρικά φαγητών όπως

οι κροκέττες κοτόπουλου
και τα κατεψυγμένα πιτάκια -

και όλοι έχουμε τα αγαπημένα μας,
για να πούμε την αλήθεια -

έκαναν αυτά τα πράγματα
πιο επιθυμητά από τα άνοστα πράγματα

που οι άνθρωποι σέρβιραν στο σπίτι.

Ταυτόχρονα, πλήθος γυναικών εισέρχονταν στην εργατική δύναμη,

και το μαγείρεμα απλά δεν ήταν αρκετά σημαντικό

για τους άντρες, ώστε να μοιραστούν το βάρος.

Έτσι τώρα έχετε βραδιά πίτσας,
βραδιά μικροκυμάτων,

βραδιά με σνακ,

έχετε βραδιές όπου ο καθένας
φέρνει το φαγητό του κλπ.

Τα κυρίαρχα - ποιά είναι αυτά;

Το κρέας, το πρόχειρο φαγητό, το τυρί.

Ό,τι ακριβώς θα σας σκοτώνει.

Έτσι τώρα φωνάζουμε για βιολογικό φαγητό.

Αυτό είναι καλό.

Και σαν απόδειξη οτι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν,

μπορείτε πλέον να βρείτε
βιολογικές τροφές στα σούπερ μάρκετ,

ακόμα και σε αλησίδες φαστφουντάδικων.

Αλλά ούτε το βιολογικό φαγητό είναι λύση,

τουλάχιστο όχι με τον τρόπο
που ορίζεται σήμερα.

Αφήστε με να σας κάνω την εξής ερώτηση.

Μπορεί ο σολωμός ιχθυοτροφίου
να είναι βιολογικός

όταν αυτά που τρώει δεν έχουν
καμία σχέση με τη φυσική του δίαιτα,

ακόμα και αν η τροφή υποτέθεται είναι
βιολογική, αλλά τα ίδια τα ψάρια

είναι στριμωγμένα σε κλουβιά, και
κολυμπούν στις ίδιες τους τις ακαθαρισίες;

Και αν αυτός ο σολωμός είναι από τη Χιλή και αλιεύεται εκέι

και μετά πετάει 5,000 μίλια, ή κάτι τέτοιο,

αφήνοντας πόσο διοξείδιο στην ατμόσφαιρα;

Δεν ξέρω.

Πακεταρισμένο σε διογκωμένη πολυστερίνη φυσικά,

πριν προσγειωθεί κάπου στις ΗΠΑ

και μετά διανύσει με φορτηγό μερικές εκατοντάδες μίλια.

Μπορεί να είναι βιολογικό στο γράμμα, αλλά σίγουρα όχι στο πνεύμα.

Εδώ είναι τώρα το σημείο που συμφωνούμε όλοι.

Οι τοπικοφάγοι, οι καταναλωτές
βιολογικών προϊόντων, οι χορτοφάγοι,

οι αυστηρώς χορτοφάγοι,
οι λάτρες της γαστρονομίας,

και όσοι από εμάς απλά
ενδιαφέρονται για το καλό φαγητό.

Αν και έχουμε έρθει
από διαφορετικά σημεία,

πρέπει όλοι μας να δράσουμε
σύμφωνα με τα όσα γνωρίζουμε,

ώστε να αλλάξουμε τον τρόπο
που όλοι σκέφτονται το φαγητό.

Πρέπει να αρχίσουμε να πράτουμε.

Και αυτό δεν είναι μόνο θέμα κοινωνικής
δικαιοσύνης, όπως είπε η Αν Κούπερ -

και φυσικά έχει απόλυτο δίκιο-

αλλά είναι επίσης
και θέμα παγκόσμιας επιβίωσης.

Το οποίο με φέρνει απευθείας στο κυρίως θέμα,

την υπερπαραγωγή και υπερκατανάλωση
κρέατος και πρόχειρου φαγητού.

Όπως είπα 18 τα εκατό
των αερίων του θερμοκηπίου

αποδίδονται στην κτηνοτροφία.

Πόσα ζώα χρειάζονται για να παραχθούν αυτά;

70 τα ακατό της γεωργικής έκτασης του πλανήτη.

30 τα εκατό της ξηράς στη Γη
αποδίδεται άμεσα ή έμμεσα

στην εκτροφή των ζώων που τρώμε.

Και αυτός ο αριθμός προβλέπεται να
διπλασιαστεί τα επόμενα 40 περίπου χρόνια.

Και αν τα νούμερα της Κίνας

μοιάζουν με τα σημερινά,

δεν θα είναι ούτε 40 χρόνια.

Δεν υπάρχει καλός λόγος
να τρώμε τόσο κρέας.

Αυτό το λέει κάποιος που έχει καταναλώσει
μια γενναία ποσότητα βοδινού στη ζωή του.

Το πιο κοινό επιχείρημα είναι ότι χρειαζόμαστε θρεπτικά συστατικά -

αν και τρώμε, κατά μέσο όρο,
διπλάσια ποσότητα πρωτεΐνης

απ΄όση προτείνει ακόμα και το κολλημένο
με τη βιομηχανία Υπουργείο Γεωργίας των ΗΠΑ

Αλλά ακούστε αυτό: ειδικοί που ασχολούνται
σοβαρά με τη μείωση των ασθενειών

συστείνουν στους ενήλικες να τρώνε κάτι
παραπάνω από 250 γρ. κρέας την εβδομάδα.

Πόσο νομίζετε οτι τρώμε την ημέρα; 250γρ.

Μα δεν χρειαζόμαστε το κρέας
για να είμαστε μεγάλοι και δυνατοί;

Δεν είναι η κρεατοφαγία
ουσιώδης για την υγεία;

Δεν θα μας μετατρέψει μια δίαιτα
πλούσια σε φρούτα και λαχανικά

σε άθεους, κουνιστούς, φιλελεύθερους;

(Γέλια)

Κάποιοι από εμάς μπορεί
να νομίζουν οτι αυτό θα ήταν καλό.

Αλλά όχι,ακόμη και αν όλοι ήμασταν
γεμάτοι στεροειδή ποδοσφαιριστές,

η απάντηση είναι όχι.

Στην πραγματικότητα, καμία δίαιτα στη Γη που να πληρεί

τα βασικά θρεπτικά συστατικά
δεν παρεμποδίζει την ανάπτυξη,

και πολλές θα σας κάνουν
πολύ πιο υγιείς απ' όσο η δικιά μας.

Δεν τρώμε ζωικά προϊόντα
για τη θρεπτική τους αξία,

τα τρώμε για να έχουμε μία περίεργη μορφή
κακής διατροφής που μας σκοτώνει.

Μία πρόταση για το συμφέρον
της προσωπικής και κοινής υγείας είναι

οι Αμερικάνοι να τρώνε
50 τα εκατό λιγότερο κρέας -

δεν είναι αρκετή η μείωση,
αλλά είναι μια αρχή.

Θα ακουγόταν παράλογο, αλλά
είναι αυτό ακριβώς που πρέπει να γίνει,

και αυτό που οι προοδευτικοί άνθρωποι

θα έπρεπε να κάνουν και να υπερασπίζονται

μαζί με την αντίστοιχη
αύξηση της κατανάλωσης φυτών.

Γράφω για το φαγητό λίγο πολύ ως παμφάγο -

κάποιος θα μπορούσε να πει χωρίς διάκριση
- εδώ και 30 περίπου χρόνια.

Σε αυτή την περίοδο έχω καταναλώσει

και έχω προτείνει
για διατροφή σχεδόν τα πάντα.

Ποτέ δεν θα σταματήσω
να τρώω ζώα, είμαι σίγουρος,

αλλά νομίζω οτι για το καλό όλων,

έχει φτάσει η ώρα να σταματήσουμε
να τα εκτρέφουμε βιομηχανικά

και να σταματήσουμε
να τα τρώμε χωρίς σκέψη.

Η Αν Κούπερ έχει δίκιο.

Το Υπουργείο Γεωργίας
δεν είναι σύμμαχός μας.

Πρέπει να πάρουμε
τα πράγματα στα χέρια μας,

όχι μόνο συνιστώντας
μια καλύτερη δίαιτα για όλους -

και αυτό είναι το δύσκολο μέρος
- αλλά βελτιώνοντας τη δικιά μας.

Και αυτό τυχαίνει να είναι αρκετά εύκολο.

Λιγότερο κρέας, λιγότερα "σκουπίδια",
περισσότερα φυτά.

Είναι απλή φόρμουλα - τρώτε φαγητό.

Τρώτε αληθινό φαγητό.

Μπορούμε να συνεχίσουμε να απολαμβάνουμε
το φαΐ, και να τρώμε καλά,

και μπορούμε να τρώμε ακόμα καλύτερα.

Μπορούμε να συνεχίσουμε
να αναζητούμε συστατικά που μας αρέσουν,

και να συνεχίσουμε να αφηγούμαστε
ιστορίες για τα αγαπημένα μας γεύματα.

Δεν θα μειώσουμε μόνο τις θερμίδες, αλλά
και αποτύπωμά μας σε διοξείδιο του άνθρακα

Μπορούμε να κάνουμε το φαγητό
πιο σημαντικό, παρά λιγότερο,

και να σωθούμε κάνοντάς το.

Πρέπει να διαλέξουμε αυτή την οδό.

Σας ευχαριστώ.