"Dijital şimdi"de yaşam

Bir yıl önce, Abha Dawesar; Sandy Kasırgası nedeniyle karanlıkta kalmış Manhattan'da, fellik fellik priz arıyordu. Bir roman yazarı olarak bu metafordan çok etkilendi: Bizler bir yandan gerçek olanı ıskalarken, acaba hayatlarımız da dijital olarak bağlanma arzusuna saplantılı hale mi geldi?

Sandy kasırgası sırasında New York'daydım

ve Maui adındaki bu küçük beyaz köpek,

benimle kalıyordu.

Elektrik kesintisi nedeniyle şehrin yarısı karanlıkta kalmıştı,

ve ben de karanlıkta kalan tarafta yaşıyordum.

Maui karanlıktan ötürü çok korkmuştu;

dolayısı ile onu üst kata çıkarmak durumunda kaldım;

daha doğrusu, önce yürüyüş için merdivenlerden aşağı indirdim,

ve sonra da tekrar yukarı çıkardım.

Ayrıca her gün, galonlarca şişe suyu

yedinci kata çıkarıyordum.

Ve tüm bunları yaparken, bir yandan da

dişlerimin arasında bir el feneri taşımam gerekiyordu.

Yakınlardaki dükkanlarda el feneri,

pil ve ekmek tükenmişti.

Duş almak için, üyesi olduğum spor salonunun bir şubesine kadar

40 blok boyunca yürüdüm.

Ama günümün ana meşgaleleri, bunlar değildi.

Çok sayıdaki elektronik aygıtımı şarj edebilmem için

uzatma kabloları ve şarj cihazları bulunan, civardaki bir kafeye varan ilk kişi olmak da

benim için aynı ölçüde önemliydi.

Fırın tezgahlarının altlarında ve

pastane dükkanlarının girişlerinde prizler aramaya başladım.

Bunu yapan tek kişi değildim.

İnsanlar yağmur yağarken bile, şemsiyelerinin altında durup

Madison ve 5. Cadde'deki prizlerde

cep telefonlarını şarj ediyorlardı.

Doğa, teknolojimizden daha güçlü olduğunu

bize hatırlatmıştı

ve biz buna rağmen, bağlantıda kalmak/online olmak konusunda saplantılıydık.

Bence neyin önemli neyin önemsiz olduğunu,

bir krizden daha iyi gösterecek hiçbir şey yoktur

ve Sandy Kasırgası da elektronik aletlerimizin ve onların bağlantılarının

bizim için yemek ve barınak kadar

önemli olduğunu fark etmemi sağladı.

Bir zamanlar bildiğimiz şekliyle özbenlik, artık yok

ve bence soyut, dijital bir evren

kimliğimizin bir parçası olmuş

ve size, bunun bana göre ne anlama geldiğini aktarmak istiyorum.

Ben bir roman yazarıyım ve özbenlik ile ilgileniyorum

çünkü kurgu ve özbenliğin bir çok ortak özelliği var.

Her ikisi de birer hikaye ve yorumlama.

Siz ve ben, hikaye olmadan da bir şeyler tecrübe edebiliriz.

Basamakları fazlasıyla hızlı çıkabilir

ve nefes nefese kalabiliriz.

Ama hayatımız hakkındaki, daha geniş

-ve daha muğlak olan- algımız, dolaylıdır.

Hayatımızın öyküsü, kişisel deneyimleme üzerine kuruludur

ama sanatsal öğeler de içerir.

Bir romanın inşaası için mizansen üzerine mizansen gerekir

ve bizim hayatımızın öyküsünün de adım adım ilerleyen bir kurguya ihtiyacı vardır.

Bunun için aylar, hatta yıllar gerekir.

Hayatımızdaki benzersiz anlar, öykümüzün farklı bölümleridir.

Ama hikaye bu bölümler hakkında değildir.

Aslolan kitabın tamamıdır.

Sadece kalp kırıklıkları, mutluluk,

zaferler ya da üzüntüler hakkında değil,

nasıl olup da bunlar sayesinde

ve bazen, daha da önemli olarak, bunlara rağmen,

dünyadaki yerimizi bulduğumuz hakkındadır.

ve bunu değiştirdiğimizde, kendimizi de değiştiririz.

Hikayemiz, bu nedenle, iki farklı zamansal boyuta ihtiyaç duyar:

Tüm hayatımıza karşılık gelen zaman, yani "ömür"

ve doğrudan tecrübelerimizin karşılığı olan zaman

-yani içinde bulunduğumuz "an"

(Hayatı, şeyleri) Doğrudan deneyimleyen özbenlik,

sadece an'da mevcuttur,

Ancak anlatıcı, birden fazla an'a ihtiyaç duyar,

yani onların (an'ların) tüm dizilimine

ve bu da bütüncül özbenlik algımızın

hem derinlemesine bir deneyimlemeye

hem de zamanın akışına ihtiyaç duyma sebebidir.

Zamanın akışı, her şeyin içinde yerleşiktir,

Bir kum taneciğinin erezyonunda,

Bir tomurcuğun güle dönüşmesinde.

Onsuz, müziğimiz olmazdı.

Duygularımız ve ruh halimiz

zamanı, çoğunlukla, yeniden kodlar:

geçmişi, nostalji ya da pişmanlık olarak,

geleceği de umut ya da dehşet olarak...

Bence teknoloji, bu zaman akışını değiştirdi.

Hikayemiz, yani ömrümüz için sahip olduğumuz toplam zaman

artış gösteriyor

ama en küçük ölçü, yani AN, ufaldı.

Ufaldı çünkü ölçümleme aletlerimiz,

gitgide daha küçük zaman birimlerini ölçmemizi mümkün kıldı

ve bu da, karşılık olarak, maddi dünyaya dair

daha parçalı bir kavrayış geliştirmemize yol açtı.

Bu parçalı anlayış

beynimizin artık kavrayamayacağı

bilgi tomarları oluşturdu

ve anlamak için giderek daha da karmaşık yapılı bilgisayarlara ihtiyaç duyuyoruz.

Sözün kısası,

algılayabildiğimiz ve ölçümleyebildiğimiz şeylerin arasındaki mesafe

giderek genişleyecek.

Bilim bir pikosaniye içinde pek çok şey yapabilir

ama siz ve ben, saniyenin milyonda birinin milyonda birinin

içsel deneyimini yaşayamayız.

Biz yalnızca doğanın ritm ve akışına, güneşe, aya

ve mevsimlere ayak uydurabiliriz.

İşte bu yüzden de uzun bir zaman dilimine ihtiyacımız var:

Geçmişi, bugünü ve geleceği kapsayan,

nesneleri (şeyleri) oldukları gibi görmemizi;

İşaretleri, gürültülerden

ve özbenliğimizi, hislerden ayrıştırmamızı sağlayacak...

Sebep ve sonucu anlamak için zaman doğrusuna ihtiyaç duyarız.

Sadece nesneler dünyasında değil,

kişisel amaç ve motivasyonlarımızda da...

Bu doğru, bükülürse ne olur?

Zaman katlanırsa ne olur?

Bugün birçoğumuz şu algıya sahip;

zamanın yayı aynı zamanda hem her yeri

hem de hiçbir yeri işaret ediyor.

Bu algının nedeni, dijital dünyadaki zaman akışının

doğal zaman akışıyla aynı olmayışı.

Hepimiz, internetin, zaman kadar mekân algısını da

daralttığının farkındayız.

Bir zamanlar "çok uzak" dediğimiz, bugün yanıbaşımızda.

İster Yeni Delhi'de, ister New York'da olayım...

Hindistan'daki haberler, akıllı telefonumdaki uygulamanın içinde yer alan yayınlardan biri.

Ve sadece bu kadar değil.

Son işiniz, geçen seneki yemek rezervasyonunuz

eski arkadaşlarınız, bugünkülerin yanında uzanıyor.

Çünkü internet aynı zamanda arşivliyor

ve geçmişi de kapsıyor.

Geçmişle şimdi ve gelecek arasında,

ve orası ile burası arasında hiçbir ayrım kalmaması sonucu,

her yerde, AN la başbaşayız,

bu AN a artık "Dijital Şimdi" diyeceğim.

Peki, Dijital Şimdi'nin alanında nasıl

önceliklendirme yapabiliriz?

Bu, Dijital Şimdi, şimdiki zaman değil

çünkü halihazırda öne çıkmış olan Twitter gönderilerinde

ve diğer zaman dilimlerinden gelen haberlerde

daima birkaç saniye ileride.

Bu, ayağının ağrıdığı zamanın

veya bir pastayı ısırdığın anın

ya da etkileyici bir kitapta kendini kaybettiğin 3 saatin "şimdi"si değil.

Bu "Şimdi", mevcut durumumuza çok az fiziksel

ve psikolojik referans teşkil edebilir.

Bilakis onun odağı, yoldaki her dönüşte

bizim dikkatimizi dağıtmaktır.

Her dijital dönüm noktası,

şu an her ne yapıyorsanız bırakıp başka bir yere gitmeniz

veya başka bir şey yapmanız için bir davettir.

Bir yazarın röportajını mı okuyorsunuz?

Neden kitabını almayasınız? Hakkında tweet atın. Paylaşın.

Beğenin. Tam O'nun kitaplarına benzeyen kitapları bulun.

Bu kitapları okuyan diğer insanları bulun.

Seyahat özgürleştirici olabilir,

ama sürekli olduğunda,

huzur yoksunu, ebedi sürgünler haline geliriz.

Seçim, özgürlüktür ama bu, kendi iyiliği için,

sürekli olmadığı durumda geçerlidir.

Dijital Şimdi bugünden sadece uzak değildir,

bugünle direkt bir rekabet içindedir.

ve sadece ben onun içinde olmadığım için değil

siz de içinde olmadığınız için...

Biz içinde olmadığımız için değil, hiçkimse içinde olmadığı için.

Ve orada O'nun en büyük konfor ve dehşeti durur.

Geceyarısında, yabancı dilde kitaplar sipariş edebilirim;

Paris işi makaron satın alabilirim

ve daha sonra bakılmak üzere video mesajı bırakabilirim.

Tüm bu zamanlarda,

sizden farklı bir hızda ve ritmde çalışabilirim

ve bunu gerçek zamanda sizinle olma İllüzyonunu

sürdürürken yapabilirim.

Sandy, bu illüzyonun

bozulabileceğine dair bir hatırlatma idi.

Enerji ve suya sahip olanlar

ve olmayanlar vardı.

Bunca aydan sonra,

hayatlarına geri dönenler

ve halen yersiz yurtsuz olanlar var.

Nedense teknoloji, bunlara sahip olanların içinde bulunduğu;

herkesin onlarla aynı imkânlara sahip olduğuna dair sanrıyı devam ettiriyor gibi gözüküyor

ve sonra bu, yüze inen ironik bir tokat gibi,

gerçek oluyor.

Örneğin, Hindistan'da cep telefonuna erişimi olanların sayısının,

tuvalete erişimi olanların sayısından fazla olduğu söylenir.

Dünyanın birçok yerinde

altyapı eksikliği ile teknolojinin yayılması arasındaki

halihazırda yeterince büyük olan yarık

bir şekilde kapatılmazsa

dijital ve gerçek olan arasında

kopukluk olacaktır.

Dijital Şimdi'de yaşayan ve

ve uyanık olduğumuz zamanların çoğunu orada harcayan

bireyler olarak bizim için zorluk; paralel

ve neredeyse eş zamanlı iki farklı zaman akışında yaşamak.

İnsan sürekli bir dikkat dağılması içinde nasıl yaşayabilir?

Bizden daha genç ve bunun içine doğmuş olanların

buna daha doğal şekilde adapte olacağını düşünebiliriz.

Büyük ihtimalle böyle olacak ancak çocukluğumda

büyükbabamın bana dünyadaki başkentleri

saydırdığını hatırlıyorum.

Buda ve Peşte Tuna nehri ile ayrılırdı

Viyana'da İspanyol binicilik okulu vardı.

Bugün çocuk olsam, bu bilgileri

aplikasyonlar ve internetteki bağlantılarla kolayca öğrenebilirdim

ancak aslına bakarsak, aynı şey olmazdı

çünkü seneler sonra Viyana'ya gittim

ve İspanyol binicilik okulunu ziyaret ettim

ve büyükbabamı yanımda hissettim.

Her gece beni omuzlarında terasa çıkarır

Jupiter'i gösterirdi

ve Satürn ile Büyük Ayı'yı.

ve bugün bile ne zaman Büyük Ayı'ya baksam

çocuk olma duygusunu tekrar yaşarım;

büyükbabamın omzunda, başını tutarak

dengede kalmaya çalıştığım zamanı...

ve çocuk olma duygusunu tekrar yaşayabilirim.

Büyükbabamla olan anılarım,

yoğun olarak bilgide, tecrübede

ve gerçeklerde saklanmış durumda

ancak bundan çok daha fazlasıydı.

Zamanı büken teknoloji

en derindeki özümüze meydan okuyor

çünkü geçmişi arşivleyebiliyoruz

ve bir bölümünü unutmak zor hale geliyor.

içinde bulunduğumuz an bile

giderek hatırlanamaz hale gelmiş olsa da durum bu.

Yakalamak istiyoruz ve yakalamak yerine

statik anlar dizisinde bırakıldık.

Tıpkı dokunduğumuz zaman yok olan sabun köpükleri gibiler.

Her şeyi arşivleyerek, depolayabileceğimizi düşünüyoruz

ancak zaman bir veri değildir.

Depolanamaz.

Siz ve ben AN da gerçekten var olmanın

ne anlama geldiğini çok iyi biliyoruz.

Bir enstruman çalarken

veya

tanıdığımız birinin gözlerine uzun uzun bakarken

gerçeklemiş olabilir.

Öyle AN larda kendimizi bütünleşmiş hissederiz.

Uzun bir anlatıda yaşayan özbenlik

ve AN ı deneyimleyen özbenlik

bir bütün haline gelir.

Bugün, geçmiş zamanı

ve bir gelecek vaadini kapsar.

Bugün, evvelden ezele

zamanın akışına katılır.

Bu duyguyu ilk defa büyükannem ile deneyimledim.

İp atlamayı öğrenmek istiyordum.

O eski bir ip buldu ve Sari'sini sıkıştırıp

ipin üzerinden atladı.

Yemek pişirmeyi öğrenmek istiyordum ve O, bütün bir ay boyunca

kesme, küp küp doğrama ve parçalama işlerini yapmam için beni mutfakta tuttu.

Büyükannem bana her şeyin, olması gerektiği zamanda olduğunu;

zamanla savaşılamayacağını;

(zaman) geçeceğinden ve ilerleyeceğinden ötürü

şu AN'a tüm dikkatimizi vermekle yükümlü olduğumuzu öğretti.

Dikkat, Zamandır.

Yoga öğretmenlerimden birinin, bir zamanlar söylediği gibi

Sevgi Dikkattir,

ve elbette, büyükannemden öğrendiğim gibi

Sevgi ile Dikkat birdir ve aynı şeydir.

Dijital Dünya Zamanı öğütür

ve kanımca, böyle yaparak,

tehdit ettiği şey

özbenliğimizin bütünlüğüdür.

Sevginin Akışını tehdit eder.

Ancak buna izin vermek zorunda değiliz.

Başka bir yol seçebiliriz.

Yaratıcı teknolojinin nasıl olabileceğini;

hayatımızda ve davranışlarımızda

bu çözümleri ve yaratıcılıkları seçebileceğimizi;

zamanın akışını sekteye uğratmak yerine

onaran, yeniden yapılandıran o anları

tekrar tekrar gördük.

Yavaşlayabiliriz ve kendimizi,

zamanın akışına göre ayarlayabiliriz.

Zamanı geri almayı seçebiliriz.

Teşekkürler.

(Alkışlar)