Οι εκπληκτικοί σπόροι μιας επανάστασης μεγάλων βάσεων δεδομένων στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη

Η συλλογή παγκοσμίων δεδομένων για την Υγεία ήταν ελαττωματική επιστήμη: εργαζόμενοι διέσχιζαν χωριά με τα πόδια χτυπώντας πόρτες και κάνοντας ερωτήσεις, έγραφαν τις απαντήσεις σε έντυπα, μετά καταχωρούσαν τα δεδομένα - και από αυτή την ελλιπή πληροφόρηση, τα κράτη έβγαζαν μεγάλες αποφάσεις. Ο γκουρού των Δεδομένων Τζόελ Σελανίκιο εξηγεί τη ριζική αλλαγή στη συλλογή δεδομένων για την Υγεία την τελευταία δεκαετία, αρχίζοντας με το Palm Pilot και το Hotmail και τώρα εισχωρώντας στο σύννεφο (Βιντεοσκοπημένο στο TEDxAustin)

Υπάρχει ένα παλιό ανέκδοτο
για έναν αστυνομικό που έχει περιπολία

μέσα στη νύχτα

και συναντάει έναν τύπο
κάτω από μία λάμπα στο δρόμο

ο οποίος κοιτάζει στο έδαφος
και πηγαίνει από εδώ κι από εκεί

και ο αστυνόμος τον ρωτάει τι κάνει.

Ο τύπος λέει ότι ψάχνει τα κλειδιά του.

Έτσι ο αστυνόμος με το πάσο του
αρχίζει να ψάχνει κι αυτός

και κοιτάζει από εδώ, κοιτάζει από εκεί

για δυο-τρία λεπτά. Πουθενά τα κλειδιά.

Ο αστυνόμος τότε λέει: «Είσαι σίγουρος; Ρε φίλε,

είσαι σίγουρος ότι έχασες τα κλειδιά σου εδώ;».

Κι ο τύπος λέει: «Α όχι, βασικά τα έχασα

εκεί κάτω, στην άλλη άκρη του δρόμου,

αλλά έχει καλύτερο φωτισμό εδώ.»

Υπάρχει μια έννοια για την οποία
μιλάνε οι άνθρωποι σήμερα,

τα «μεγάλα δεδομένα», και λένε πως

όλες οι πληροφορίες που δημιουργούμε

μέσω της αλληλεπίδρασής μας μέσω του Διαδικτύου,

τα πάντα απ' το Facebook και το Twitter

έως το κατέβασμα μουσικής, ταινιών,
της μετάδοσης, όλα αυτά

τη ζωντανή μετάδοση του TED.

Και αυτοί που δουλεύουν
με τις μεγάλες βάσεις δεδομένων

λένε πως το μεγαλύτερό τους πρόβλημα είναι

ότι έχουμε τόση πολύ πληροφορία,

το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι
πώς οργανώνουμε όλες αυτές τις πληροφορίες;

Μπορώ να σας πω πως
ως εργαζόμενος για την παγκόσμια υγεία

δεν είναι αυτό το μεγαλύτερό μας πρόβλημα.

Επειδή για μας, αν και το φως

είναι καλύτερο στο Διαδίκτυο,

τα δεδομένα που θα μας βοηθούσαν
να λύσουμε τα προβλήματα

που προσπαθούμε να λύσουμε,
δε βρίσκονται στο Διαδίκτυο.

Δε γνωρίζουμε για παράδειγμα πόσοι άνθρωποι

αυτή τη στιγμή έχουν προσβληθεί από ασθένειες

ή από συγκρουσιακές καταστάσεις.

Βασικά δε γνωρίζουμε για καμιά κλινική

στον αναπτυσσόμενο κόσμο, ποιες έχουν φάρμακα

και ποιες όχι.

Δεν έχουμε ιδέα ποια είναι
η εφοδιαστική αλυσίδα γι' αυτές τις κλινικές.

Δεν ξέρουμε -- κι αυτό είναι πράγματι
απίστευτο για μένα --

δεν ξέρουμε πόσα παιδιά γεννήθηκαν

ή πόσα παιδιά υπάρχουν στη Βολιβία

ή την Μποτσουάνα ή το Μπουτάν.

Δεν ξέρουμε πόσα παιδιά πέθαναν
την προηγούμενη εβδομάδα

σε οποιοδήποτε απ' αυτά τα κράτη.

Δεν ξέρουμε τις ανάγκες των ηλικιωμένων,
των ατόμων με ψυχικές ασθένειες.

Για όλα αυτά τα διαφορετικά προβλήματα
κριτικής σημασίας

ή τις περιοχές κριτικής σημασίας
στις οποίες θέλουμε να λύσουμε προβλήματα,

βασικά δε γνωρίζουμε απολύτως τίποτα.

Μέρος του λόγου
για τον οποίο δε γνωρίζουμε τίποτε

είναι ότι τα συστήματα πληροφορικής

που χρησιμοποιούμε στην παγκόσμια υγεία
για να βρούμε τα δεδομένα

ώστε να λύσουμε αυτά τα προβλήματα
είναι αυτό που βλέπετε εδώ.

Πρόκειται μία για τεχνολογία 5.000 χρόνων.

Μερικοί από εσάς
ίσως να την έχετε ήδη χρησιμοποιήσει.

Σχεδόν αρχίζει να φεύγει απ' τη μέση τώρα
αλλά ακόμη τη χρησιμοποιούμε

για το 99% των εργασιών μας.

Είναι ένα έντυπο κι αυτό που βλέπετε

είνια ένα έντυπο στα χέρια
μιας νοσοκόμας του Υπουργείου Υγείας

στην Ινδονησία, η οποία
διασχίζει με τα πόδια το ύπαιθρο

στην Ινδονησία σε πολύ ζεστές και υγρές μέρες,
είμαι σίγουρος,

και θα χτυπήσει χιλιάδες πόρτες

μέσα σε μια περίοδο εβδομάδων ή μηνών,

χτυπώντας πόρτες και λέγοντας: «Με συγχωρείτε,

θα θέλαμε να σας κάνουμε κάποιες ερωτήσεις.

Έχετε παιδιά; Εμβολιάστηκαν τα παιδιά σας;».

Επειδή ο μοναδικός τρόπος να μάθουμε

πόσα παιδιά εμβολιάστηκαν
στη χώρα της Ινδονησίας,

τι ποσοστό εμβολιάστηκε, δε βρίσκεται

στο Διαδίκτυο αλλά βγαίνοντας έξω
και χτυπώντας πόρτες,

μερικές φορές δεκάδες χιλιάδες πόρτες.

Μερικές φορές χρειάζονται μήνες έως χρόνια

για να γίνει κάτι τέτοιο.

Ξέρετε, μια απογραφή της Ινδονησίας

πιθανόν να χρειαζόταν δυο χρόνια να ολοκληρωθεί.

Το πρόβλημα με όλο αυτό, φυσικά, είναι ότι

με όλα αυτά τα έντυπα - και σας λέω

έχουμε έντυπα για οτιδήποτε φαντάζεστε.

Έχουμε έντυπα για έρευνες εμβολιασμού.

Έχουμε έντυπα για να εντοπίσουμε
ανθρώπους που μπαίνουν σε κλινικές.

Έχουμε έντυπα για να εντοπίσουμε
προμήθειες φαρμάκων,

προμήθειες αίματος, όλα αυτά
τα διαφορετικά έντυπα

για πολλά διαφορετικά θέματα,

όλα έχουν μια μοναδική κατάληξη

και η κοινή κατάληξη μοιάζει κάπως έτσι.

Αυτό που βλέπουμε εδώ είναι
ένα φορτηγάκι γεμάτο από δεδομένα.

Αυτά είναι τα δεδομένα μιας έρευνας
κάλυψης εμβολιασμού

σε μια μόνο περιοχή στη χώρα της Ζάμπια

όπου συμμετείχα πριν από λίγα χρόνια.

Το μοναδικό πράγμα
που προσπαθούσαν όλοι να βρουν

είναι σε τι ποσοστό εμβολιάζονται
τα παιδιά στη Ζάμπια

κι αυτά είναι τα δεδομένα,
συγκεντρωμένα σε χαρτί για εβδομάδες

από μια μόνο περιφέρεια,
που είναι κάτι σαν κομητεία

στις ΗΠΑ.

Μπορείτε να φανταστείτε πως,
για ολόκληρο το κράτος της Ζάμπια

το ν'απαντηθεί αυτό το ένα ερώτημα

φαίνεται κάπως σαν κι αυτό.

Το ένα φορτηγό μετά το άλλο

γέμιζε με ολόκληρες σωρούς δεδομένων.

Αυτό που το κάνει χειρότερο είναι πως

αυτή είναι μόνον η αρχή

επειδή, μόλις συλλεχθούν όλα αυτά τα δεδομένα,

φυσικά, κάποιος θα πρέπει --

κάποιο δύστυχο άτομο θα πρέπει
να τα πληκτρολογήσει σ' έναν υπολογιστή.

Όταν ήμουν απόφοιτος, ήμουν πράγματι

αυτός ο δύστυχος άνθρωπος κάποιες φορές.

Μπορώ να σας πω, συχνά δεν έδινα προσοχή.

Πιθανώς, έκανα πολλά λάθη
όταν έκανα κάτι τέτοιο

που ποτέ κανένας δεν ανακάλυψε,
οπότε πέφτει η ποιότητα των δεδομένων.

Αλλά τελικά, αυτά τα δεδομένα ευελπιστούμε
πως πληκτρολογούνται σε υπολογιστή

και κάποιος μπορεί ν' αρχίσει να τ' αναλύει,

και μόλις θα έχουν την ανάλυση και την αναφορά,

ελπίζουμε, πως θα μπορείτε να πάρετε
τα αποτελέσματα αυτής της συλλογής δεδομένων

και να τα χρησιμοιήσετε
για να εμβολιαστούν καλύτερα τα παιδιά.

Επειδή το χειρότερο που υπάρχει

στον τομέα της παγκόσμιας δημόσιας υγείας,

δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι χειρότερο
απ' το να επιτρέπεται να πεθαίνουν παιδιά

πάνω σ' αυτόν τον πλανήτη, από ασθένειες
που προλαμβάνονται με εμβολιασμό,

ασθένειες για τις οποίες το εμβόλιο
κοστίζει ένα δολάριο.

Εκατομμύρια παιδιά πεθαίνουν
απ' αυτές τις ασθένειες κάθε χρόνο.

Το γεγονός είναι, το «εκατομμύρια»
είναι χονδρικός υπολογισμός επειδή

δε γνωρίζουμε πραγματικά πόσα παιδιά
πεθαίνουν απ' αυτό κάθε χρόνο.

Αυτό που το κάνει ακόμη
πιο απογοητευτικό είναι πως

το κομμάτι εισαγωγής των δεδομένων,
το οποίο έκανα ως φοιτητής,

μπορεί μερικές φορές να διαρκέσει έξι μήνες.

Μερικές φορές μπορεί να πάρει δυο χρόνια
για να πληκτρολογηθούν οι πληροφορίες

σ' έναν υπολογιστή και, μερικές φορές,
στην πραγματικότητα όχι και τόσο σπάνια

δε γίνεται ποτε.

Για προσπαθήστε να το σκεφτείτε αυτό λιγάκι.

Έχετε ομάδες εκατοντάδων ανθρώπων.

Βγαίνουν στο πεδίο για ν' απαντήσουν
μια συγκεκριμένη ερώτηση.

Πιθανόν να ξοδεύετε εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια

σε καύσιμα και φωτοτυπίες και ημερίσια αμοιβή

και για κάποιο λόγο, κόβεται η φόρα

ή δεν έχουν μείνει χρήματα

κι όλο αυτό δεν καταλήγει πουθενά

επειδή εντέλει κανένας
δεν το πληκτρολογεί στον υπολογιστή.

Η διαδικασία απλά διακόπτεται.
Συμβαίνει συνεχώς.

Σ' αυτό βασίζουμε τις αποφάσεις μας
στην Παγκόσμια Υγεία:

λίγα δεδομένα, παλιά δεδομένα, καθόλου δεδομένα.

Το 1995, άρχισα να σκέφτομαι τρόπους

με τους οποίους θα μπορούσαμε
να βελτιώσουμε αυτή τη διαδικασία.

Το 1995, προφανώς αρκετό χρόνο πριν.

Με φοβίζει κάπως να σκέφτομαι
πριν πόσο καιρό ήταν.

Η κορυφαία ταινία της εποχής ήταν

«Πολύ Σκληρός για να Πεθάνει: η Εκδίκηση.»

Όπως βλέπετε, ο Μπρους Ουίλις είχε
πολύ περισσότερο μαλλί τότε.

Εργαζόμουν στα Κέντρα Ελέγχου Νοσημάτων

κι επίσης είχα πολύ περισσότερο μαλλί τότε.

Για μένα όμως, το πιο σημαντικό πράγμα
που έβλεπα το 1995

ήταν αυτό.

Δύσκολο να το φανταστούμε αλλά το 1995,

αυτός ήταν η απόλυτη ελίτ κινητή συσκευή.

Σωστά; Δεν ήταν το iPhone.
Δεν ήταν ένα τηλέφωνο Galaxy.

Ήταν το Palm Pilot.

Όταν είδα το Palm Pilot
για πρώτη φορά, σκέφτηκα

γιατί δεν μπορούμε να βάλουμε τα έντυπα
σ'αυτά τα Palm Pilots

και να βγούμε έξω
κρατώντας ένα Palm Pilot

που μπορεί να έχει χωρητικότητα δεκάδων χιλιάδων

εντύπων; Γιατί δεν προσπαθούμε
να κάνουμε αυτό;

Επειδή, αν μπορούμε να το κάνουμε αυτό,
αν μπορούμε απλά

να συγκεντρώνουμε τα δεδομένα ηλεκτρονικά, ψηφιακά,

απ' την αρχή,

μπορούμε να συντομεύσουμε
όλη αυτή τη διαδικασία

της πληκτρολόγησης,

να βάλουμε κάποιον να πληκτρολογήσει
αυτό το υλικό στον υπολογιστή.

Μπορούμε να τα παρακάμψουμε όλα έως την ανάλυση

και μετά αμέσως στη χρήση των δεδομένων
για να σώσουμε ζωές.

Αυτό άρχισα να κάνω.

Όταν εργαζόμουν στα Κέντρα Ελέγχου Νοσημάτων, άρχισα να ταξιδεύω σε διαφορετικά προγράμματα

στον κόσμο και να τους εκπαιδεύω
στη χρήση των Palm Pilots

για να συλλέγουν δεδομένα
αντί να χρησιμποιούν χαρτί.

Είχε υπέροχα αποτελέσματα!

Δούλεψε ακριβώς όπως θα περίμενε κάποιος.

Για φαντάσου! Η ψηφιακή συλλογή δεδομένων

είναι πιο αποτελεσματική απ' τη συλλογή σε χαρτί.

Καθώς εγώ έκανα αυτό,
η συνάδερφός μου, η Ρόουζ

που βρίσκεται εδώ με το σύζυγό της,
τον Μάθιου, εδώ στο κοινό,

η Ρόουζ ήταν έξω κάνοντας παρόμοια πράγματα
για τον Αμερικανικό Ερυθρό Σταυρό.

Το πρόβλημα ήταν, λίγα χρόνια αργότερα,

διαπίστωσα πως είχα κάνει ... είχα πάει σε ίσως

6 ή 7 προγράμματα και νόμιζα,

ξέρετε, αν συνεχίσω με αυτό το ρυθμό,

σ' όλη μου την καριέρα, ίσως πάω

σε 20 ή 30 προγράμματα.

Αλλά το πρόβλημα είναι, 20 ή 30 προγράμματα,

η εκπαίδευση σε 20 ή 30 προγράμματα
για τη χρήση αυτής της τεχνολογίας,

είναι μια σταγόνα στον ωκεανό.

Η ζήτηση γι' αυτό, η ανάγκη για δεδομένα
για να έχουμε καλύτερα προγράμματα

μέσα στην Υγεία μόνο, για να μην αναφερθώ
σε όλους τους άλλους τομείς

στα αναπτυσσόμενα κράτη, είναι πελώρια.

Υπάρχουν εκατομμύρια κι εκατομμύρια προγράμματα

εκατομμύρια κλινικές που χρειάζονται
να εντοπίσουν φάρμακα,

εκατομμύρια προγράμματα εμβολίων.

Υπάρχουν σχολεία που χρειάζονται
να παρακολουθούν τις παρουσίες.

Υπάρχουν όλα αυτά τα διαφορετικά πράγματα

για τα οποία χρειάζεται να πάρουμε δεδομένα.

Και διαπίστωσα, ότι αν συνέχιζα
με τον ρυθμό που πήγαινα,

με δυσκολία θα είχα αντίκτυπο

έως το τέλος της καριέρας μου.

Έτσι άρχισα ν' ακονίζω το μυαλό μου

προσπαθώντας να σκεφτώ, ξέρετε,

ποια ήταν η διαδικασία που έκανα,

πώς εκπαίδευα ανθρώπους
και που ήταν η συμφόρηση

και ποια τα εμπόδια ώστε να γίνει γρηγορότερα

και να γίνει πιο αποτελεσματικά;

Δυστυχώς, αφού το σκέφτηκα κάμποσο καιρό,

διαπίστωσα -- εντόπισα το κύριο εμπόδιο.

Το κύριο εμπόδιο αποδείχθηκε,

κι αυτή είναι θλιβερή διαπίστωση,

το κύριο εμπόδιο ήμουν εγώ!

Τι εννοώ μ'αυτό;

Είχα αναπτύξει μια διαδικασία βάσει της οποίας

εγώ ήμουν το κέντρο του σύμπαντος
αυτής της τεχνολογίας.

Αν ήθελες να χρησιμοποιήσεις αυτήν την τεχνολογία,
έπρεπε να επικοινωνήσεις μαζί μου.

Αυτό σημαίνει πως έπρεπε
να γνωρίζεις ότι υπήρχα.

Μετά έπρεπε να βρεις
τα χρήματα να με πληρώσεις

να πετάξω στη χώρα σου

και τα χρήματα να πληρώσεις
το ξενοδοχείο μου,

την ημερήσια αμοιβή
και το καθημερινό ποσοστό μου.

Άρα θα μιλούσες για 10.000
ή 20.000 ή 30.000 δολλάρια

αν βέβαια είχα το χρόνο
ή ταίριαζε στο πρόγραμμά μου

και δεν ήμουν διακοπές.

Το θέμα είναι πως οτιδήποτε,
οποιοδήποτε σύστημα εξαρτάται

από ένα μόνο άτομο, ή δυο,
ή τρία, ή πέντε άτομα,

απλά δεν διευρύνεται.

Αυτό είναι ένα πρόβλημα για το οποίο
χρειάζεται να διευρύνουμε

αυτή την τεχνολογία και
χρειάζεται να τη διευρύνουμε τώρα.

Άρχισα λοιπόν να σκέφτομαι τρόπους
με τους οποίους θα μπορούσα

να βγάλω τον εαυτό μου απ' την εικόνα.

Ξέρετε, σκεφτόμουν,

πώς θα μπορούσα να βγάλω τον εαυτό μου
απ' την εικόνα,

για αρκετό διάστημα.

Ξέρετε, είχα εκπαιδευτεί ότι
ο τρόπος με τον οποίο

διανέμεις την τεχνολογία
μέσα στη διεθνή ανάπτυξη

είναι πάντα βασισμένη σε συμβούλους.

Είναι πάντα τύποι που μοιάζουν αρκετά με εμένα

που πετούν από κράτη
που μοιάζουν αρκετά με αυτό

σε άλλα κράτη με ανθρώπους
με πιο σκούρο δέρμα.

Βγαίνεις εκεί έξω και ξοδεύεις λεφτά
σε αεροπορικά εισιτήρια

και ξοδεύεις χρόνο
και ξοδεύεις ημερήσια αμοιβή

και ξοδεύεις σε ξενοδοχείο
κι όλ' αυτά τα πράγματα.

Απ' ότι ήξερα, αυτός ήταν ο μοναδικός τρόπος

που θα μπορούσες να διανέμεις τεχνολογία
και δεν μπορούσα να βρω μια λύση.

Αλλά το θαύμα που συνέβη,

θα τ'ονομάσω Hotmail εν συντομία.

Τώρα μπορεί να μη βρίσκετε
το Hotmail θαυματουργό

αλλά για μένα ήταν, επειδή παρατήρησα,

καθώς πάλευα μ' αυτό το πρόβλημα,

εργαζόμουν κυρίως στην υπο-Σαχάρια Αφρική
εκείνον τον καιρό.

Παρατήρησα πως κάθε υπο-Σαχάριος Αφρικανός εργαζόμενος στον τομέα της Υγείας

με τον οποίο συνεργαζόμουν,
είχε ένα λογαριασμό στο Hotmail.

Και σκέφτηκα, μου ήρθε,

για ένα λεπτό, ξέρω πως οι άνθρωποι του Hotmail

σίγουρα δεν πέταξαν στο Υπουργείο Υγείας της Κένυα

για να εκπαιδεύσουν τον κόσμο
στη χρήση του Hotmail.

Άρα αυτοί οι τύποι διανέμουν τεχνολογία.

Αποκτούν χωρητικότητα λογισμικού εκεί έξω

αλλά δεν πετούν ανά τον κόσμο.

Χρειάζεται να το σκεφτώ αυτό λίγο ακόμη.

Καθώς το σκεφτόμουν, οι άνθρωποι
άρχισαν να χρησιμοποιούν

ακόμη περισσότερα πράγματα ακριβώς σαν αυτό,
όπως κι εμείς.

Άρχισαν να χρησιμοποιούν το LinkedIn και το Flckr

και το Gmail και τους Χάρτες Google, όλα αυτά.

Φυσικά, όλα αυτά βασίζονται στο σύννεφο

και δεν απαιτούν καμία εκπαίδευση.

Δεν απαιτούν προγραμματιστές.

Δεν απαιτούν συμβούλους επειδή

το επιχειρησιακό μοντέλο
για όλες αυτές τις επιχειρήσεις

απαιτεί κάτι να είναι τόσο απλό
ώστε να μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε μόνοι μας

με λίγη ή καθόλου εκπαίδευση.

Απλά χρειάζεται ν' ακούσεις γι' αυτό
και να πας στην ιστοσελίδα.

Σκέφτηκα, τι θα συνέβαινε
αν κατασκευάζαμε λογισμικό

να κάνει αυτό για το οποίο συμβούλευα;

Αντί να εκπαιδεύουμε ανθρώπους πώς

να βάζουν έντυπα σε κινητές συσκευές,

ας δημιουργήσουμε λογισμικό
που τους επιτρέπει να το κάνουν μόνοι τους

χωρίς εκπαίδευση και χωρίς να εμπλέκομαι εγώ;

Κι αυτό ακριβώς κάναμε.

Έτσι, δημιουργήσαμε λογισμικό που ονομάζεται Magpi

που έχει στο διαδίκτυο έναν δημιουργό φόρμας.

Κανείς δε χρειάζεται να μου μιλήσει.

Απλά πρέπει να ακούσεις γι'αυτό
και να πας στην ιστοσελίδα.

Μπορείς να δημιουργήσεις φόρμες και,
μόλις τα δημιουργήσεις,

τα σπρώχνεις σε διάφορα
κοινά κινητά τηλέφωνα.

Είναι προφανές ότι στις μέρες μας έχουμε φτάσει
πέρα απ' τα Palm Pilots

στα κινητά τηλέφωνα.

Δεν είναι ανάγκη να είναι «έξυπνο τηλέφωνο».

Μπορεί να είναι ένα βασικό τηλέφωνο όπως εκεί αυτό δεξιά,

ξέρετε, το βασικό είδος τηλεφώνου Symbian

που είναι πολύ κοινό σε αναπτυσσόμενες χώρες.

Το σημαντικό κομμάτι σ' αυτό είναι
πως μοιάζει στο Hotmail.

Βασίζεται στο σύννεφο
και δεν απαιτεί εκπαίδευση,

προγραμματισμό, συμβούλους.

Όμως πάρχουν κι επιπρόσθετα ωφέλη.

Γνωρίζαμε, όταν χτίσαμε αυτό το σύστημα,

πως ο σκοπός του, όπως και με τους Πιλοτικούς Υπολογιστές,

ήταν πως θα έπρεπε, θα μπορούσες να

συλλέξεις τα δεδομένα και αμέσως να τα ανεβάσεις και πάρεις το σύνολο των δεδομένων σου.

Αυτό που που βρήκαμε, φυσικά,
επειδή ήδη βρίσκεται σε υπολογιστή,

μπορούμε να παρέχουμε άμεσους χάρτες
κι ανάλυση και γραφικές παραστάσεις.

Μπορούμε να πάρουμε μια διαδικασία
που χρειάστηκε δυο χρόνια

και να τη συμπιέσουμε στα 5 λεπτά.

Απίστευτη βελτίωση στην απόδοση.

Βασίζεται στο σύννεφο, χωρίς εκπαίδευση,
χωρίς συμβούλους, χωρίς εμένα.

Και σας είπα πως τα πρώτα χρόνια

προσπάθειας να γίνει αυτό
με τον παλιομοδίτικο τρόπο,

να πηγαίνω σε κάθε χώρα,

φτάσαμε περίπου, ξέρω 'γω,

εκπαιδεύσαμε περίπου 1.000 ανθρώπους.

Τι συνέβη αφού το κάναμε αυτό;

Στη δεύτερη τριετία, 14.000 άνθρωποι

βρήκαν την ιστοσελίδα, έκαναν εγγραφή και άρχισαν να τη χρησιμοποιούν για συλλογή δεδομένων,

δεδομένων για ανταπόκριση σε καταστροφές,

Καναδοί χοιροτρόφοι που εντοπίζουν
ασθένειες χοίρων και ζωικό κεφάλαιο,

ανθρώπους που εντοπίζουν προμήθειες φαρμάκων.

Ένα από τ' αγαπημένα μου παραδείγματα, η Δ.Ε.Δ.,

Διεθνής Επιτροπή Διασώσης,

έχουν ένα πρόγραμμα όπου ημιμαθείς μαίες

χρησιμοποιώντας κινητά τηλέφωνα των $10

στέλνουν μηνύματα χρησιμοποιώντας το λογισμικό μας

μια φορά την εβδομάδα με τον αριθμό γεννήσεων

και θανάτων, το οποίο δίνει στη Δ.Ε.Δ.

κάτι που δεν είχε ποτέ κανείς στην παγκόσμια υγεία:

ένα σύστημα καταμέτρησης μωρών
σχεδόν σε πραγματικό χρόνο,

για να γνωρίζουμε πόσα παιδιά γεννιούνται,

για να γνωρίζουμε πόσα παιδιά υπάρχουν

στη Σιέρα Λεόνε, το κράτος όπου συμβαίνει αυτό,

και για να γνωρίζουμε πόσα παιδιά πεθαίνουν.

Οι «Γιατροί για τ' Ανθρώπινα Δικαιώματα» --

αυτό κινείται λιγάκι έξω απ' τον τομέα υγείας --

συγκεντρώνουν, βασικά εκπαιδεύουν ανθρώπους

να κάνουν εξετάσεις για βιασμούς στο Κονγό,
όπου υπάρχει επιδημία,

μια φριχτή επιδημία,

και χρησιμοποιούν το λογισμικό μας
για να τεκμηριώσουν

τα στοιχεία που βρίσκουν,
συμπεριλαμβανομένου φωτογραφικού υλικού,

ώστε να φέρουν τους δράστες στη δικαιοσύνη.

Η Camfed, μια άλλη φιλανθρωπική
βασισμένη στο Ην. Βασίλειο,

πληρώνει τις οικογένειες των κοριτσιών
για να τα κρατήσουν στο σχολείο.

Καταλαβαίνουν πως αυτό είναι
η πιο σημαντική παρέμβαση

που μπορούν να κάνουν.
Συνήθιζαν να εντοπίζουν τις δαπάνες,

τις παρουσίες, τους βαθμούς στα χαρτιά.

Ο απαιτούμενος χρόνος ανάμεσα στο δάσκαλο

που καταγράφει τους βαθμούς ή τις παρουσίες

και τη μεταφορά σε αναφορά
ήταν περίπου δύο με τρία χρόνια.

Τώρα είναι σε πραγματικό χρόνο κι επειδή είναι

ένα σύστημα τόσο χαμηλού κόστους
και βασίζεται στο σύννεφο, κοστίζει,

και για τα 5 κράτη στα οποία το λειτουργείη Camfed

με δεκάδες χιλιάδες κορίτσια,

ολόκληρο το συνδιασμένο κόστος
είναι 10.000 δολάρια το χρόνο.

Είναι λιγότερο απ' ότι έπερνα απλά

ταξιδεύοντας έξω για δυο εβδομάδες
για να κάνω μία συμβουλευτική.

Σας είπα πριν πως

όταν το κάναμε με τον παλιομοδίτικο τρόπο,
διαπίστωσα πως

όλη μας η δουλειά πράγματι ισούνταν
μόλις με μια σταγόνα στον ωκεανό --

10, 20, 30 διαφορετικά προγράμματα.

Έχουμε κάνει πολύ πρόοδο, αλλά το αναγνωρίζω

τώρα, ακόμη και η δουλειά που έχουμε κάνει

με 14.000 ανθρώπους να το χρησιμοποιούν,

είναι ακόμη μια σταγόνα στον ωκεανό.
Αλλά κάτι έχει αλλάξει.

Νομίζω πρέπει να είναι ολοφάνερο.

Αυτό που άλλαξε τώρα είναι,

αντί να έχουμε ένα πρόγραμμα με το οποίο
επεκτεινόμαστε με τόσο αργό ρυθμό

ώστε ποτέ να μην μπορούμε να φτάσουμε
όλους όσους μας χρειάζονται,

το έχουμε κάνει περιττό να χρειάζεται
να βρίσκουμε εμείς τους ανθρώπους.

Έχουμε δημιουργήσει ένα εργαλείο
που αφήνει τα προγράμματα

να κρατούν τα παιδιά στο σχολείο,
να εντοπίζουν τον αριθμό μωρών

που γεννιούνται και τον αριθμό μωρών που πεθαίνουν,

να πιάνουν τους εγκληματίες
και να τους διώκουν επιτυχώς,

να κάνουν όλα αυτά για να μαθαίνουμε περισσότερα

για το τι συμβαίνει, να καταλαβαίνουμε περισσότερα,
να βλέπουμε περισσότερα,

να σώζουμε ζωές και να βελτιώνουμε ζωές.

Ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)