Mijn leven als kunstwerk

De kledingkast van Daniel Lismore ziet er waarschijnlijk anders uit dan die van jou. Zijn kleding bestaat uit materialen zoals bierblikjes, plastic kristallen, diamanten, koninklijke zijde en 2000 jaar oude Romeinse ringen. In deze buitengewone lezing vertelt Lismore het verhaal achter zijn veelvormige ensembles en deelt hij hoe het is om als kunstwerk te leven. "Iedereen is in zijn staat om zijn eigen meesterwerk te creëren", zegt hij. "Probeer het eens".

Mijn dag begint net als de jouwe.

(Gelach)

Als ik 's ochtends wakker word

kijk ik op mijn telefoon,
en drink een kopje koffie.

Dan begint mijn dag pas echt.

Hij is misschien niet helemaal hetzelfde,
want ik leef mijn leven als kunstwerk.

Stel jezelf voor
in een gigantische juwelendoos,

omringd door alle mooie spullen
die je ooit hebt gezien.

En beeld je dan in
dat je lichaam een schilderdoek is.

Jouw missie is om van dat doek
een meesterwerk te maken,

met de inhoud
van die gigantische juwelendoos.

Als je klaar bent denk je misschien:
fantastisch, dit heb ik gecreëerd.

Dit ben ik vandaag.

Dan pak je je huissleutels en stap je
de deur uit, de echte wereld in.

Misschien neem je de bus
naar het stadscentrum.

Misschien maak je een wandeling,
of ga je winkelen.

Dat is mijn dagelijkse leven.

Zodra ik de deur uitstap,
zijn deze kunstwerken mij.

Ik ben kunst.

Ik leef mijn hele volwassen leven
al als kunst. Dit is hoe ik mezelf werd.

Ik groeide op in Fillongley,
een klein dorpje in Engeland.

Er is weinig te beleven.
Het staat niet eens op elke kaart.

(Gelach)

Ik ben opgevoed door mijn grootouders.
Zij waren antiekhandelaren.

Ik groeide dus op met geschiedenis
en prachtige spullen.

Ik had een geweldige verkleedkist.
Dat is waar alles begonnen is.

Op m'n 17e verhuisde ik naar Londen
om model te worden.

En toen ging ik fotografie studeren.

Ik was destijds niet echt blij met mezelf.
Ik was altijd ergens naar op zoek.

Ik bestudeerde het werk
van David LaChapelle en Steven Arnold,

twee fotografen die werelden creëerden
die een enorme indruk op me maakten.

Op een dag besloot ik
om de oppervlakkige modewereld te verlaten

voor de oppervlakkige kunstwereld.

(Gelach)

Ik besloot door het leven
te gaan als kunstwerk.

Ik ben uren, soms maanden,
bezig met mijn creaties.

Mijn veiligheidsspelden zijn onmisbaar.

(Lacht)

Ze zijn nooit groot genoeg.

(Gelach)

Ik gebruik materialen steeds opnieuw,
dus ik recycle alles.

Bij het aankleden laat ik me leiden
door kleur, textuur en vorm.

Ik heb zelden een thema.

Met mooie objecten van over de hele wereld

maak ik 3D-weefsels
die mijn hele lichaam bedekken.

Ik ben niet erg blij met mijn lichaam.

(Lacht)

Ik bedenk me of ik iets uit
of juist aan moet trekken.

Honderd stukken of zo,
wat ik soms ook doe.

Het zit best lekker. Hoewel, soms niet zo.

(Gelach)

Af en toe voel ik
een veiligheidsspeld prikken

tijdens ons gesprek, maar ach.

(Gelach)

Ik doe er meestal 20 minuten over
om me klaar te maken.

Niemand gelooft dat ooit.

Toch is het waar. Soms.

Dit is mijn versie
van een T-shirt en spijkerbroek.

(Gelach)

Ik bouw mijn outfit op als een architect.
Ik verplaats stukken tot alles klopt.

Ik krijg veel van mijn ideeën
uit lucide dromen.

Ik ga slapen als ik ideeën nodig heb.

Ik heb me aangeleerd
om wakker te worden en ze op te schrijven.

Ik draag alles tot het uit elkaar valt,
en geef het dan een nieuw leven.

Neem nou de gouden outfit.

Dit droeg ik naar
het parlementsgebouw in Londen.

Het is gemaakt van harnas,
pailletten en kapotte sieraden.

Ik was de eerste met een harnas
in 't parlementsgebouw

sinds Oliver Cromwell dit
in de 17e eeuw verbood.

Mooie dingen hoeven niet duur te zijn.

Maak eens een outfit
van vuilniszakken of zwerfafval.

Voor je het weet staat hij
op de voorpagina van Vogue.

Mijn collectie telt nu ruim 6000 stukken,

van 2000 jaar oude Romeinse ringen
tot aan oude boeddhistische artefacten.

Ik wil graag delen
wat ik doe en wat ik heb.

Daarom heb ik een tentoonstelling opgezet,
die nu in musea wereldwijd te bekijken is.

Het is een heel leger van mij's.

Je ziet de stukken hier achter me.
Ze zijn eigenlijk mijn leven.

Deze 3D-weefsels geven
mijn bestaan als kunstwerk weer.

Dit zijn plastic kristallen, diamanten,
bierblikjes en koninklijke zijde in één.

Ik vind het leuk dat de kijker nooit weet
wat echt is en wat nep.

Ik vind het belangrijk om culturen
te verkennen en delen door mijn creaties.

Door middel van kleding verken en
waardeer ik mensen van overal ter wereld.

Soms denken mensen
dat ik een artiest of dragqueen ben.

Dat ben ik niet.

Mijn leven lijkt een opvoering,
maar is dat niet. Het is ontzettend echt.

Mensen reageren op mij
zoals ze op andere kunstwerken doen.

Velen zijn gefascineerd en betrokken.

Sommigen lopen met een boogje om me heen,
starend en verlegen,

om me dan te vertellen dat ze het
afschuwelijk vinden, of juist fantastisch.

Soms praat ik terug,
soms laat ik de kunst voor zich spreken.

Het allervervelendst is als mensen
het kunstwerk willen aanraken.

Maar ik begrijp het.

Zoals met veel hedendaagse kunst,
wijzen velen het af.

Sommigen zijn kritisch,
anderen beledigend.

Ik denk dat dat voortkomt uit angst
voor wat anders is, het onbekende.

Er zijn zo veel reacties op wat ik doe

en ik heb geleerd
om die niet persoonlijk op te vatten.

Ik heb nooit geleefd
als de persoon Daniel Lismore,

maar als het kunstwerk Daniel Lismore.

En elk obstakel
trad ik als kunstwerk tegemoet.

Soms is het moeilijk.

Vooral als je kledingkast
een container van 30 vierkante meter,

3 opslagboxen en 30 kratten
van IKEA in beslag neemt.

(Gelach)

Soms is het moeilijk
om in de auto te komen.

En vanochtend paste ik niet
door mijn badkamerdeur. Dat was lastig.

(Gelach)

Wat betekent het om jezelf te zijn?

Je hoort 't overal, maar wat betekent het?
En waarom is het belangrijk?

Hoe verandert je leven als je ervoor kiest
om onbeschaamd jezelf te zijn?

Ik heb geworsteld en overwonnen
in mijn leven als kunstwerk.

Ik ben de wereld
rondgevlogen in privéjets,

mijn werk is tentoongesteld
in prestigieuze musea, en ik kon...

Dit zijn trouwens mijn grootouders.
Zij hebben me opgevoed. En dat ben ik.

(Lacht)

(Applaus)

Ik ben in privéjets gezet
en de wereld rondgevlogen.

Toch was het niet makkelijk.

Soms was ik dakloos, er is op me gespuugd,
ik ben lastiggevallen. Soms dagelijks.

Ik ben altijd gepest, talloze keren
afgewezen. Ik ben zelfs gestoken.

Maar wat het meest pijn deed, was m'n plek
op de 'slechtst gekleed'-lijst.

(Gelach)

Jezelf zijn is moeilijk,
maar wel het best.

Dit was slechtst gekleed.

(Lacht)

Zoals het citaat luidt:
"Alle anderen zijn al bezet."

Ik besef inmiddels
dat zelfvertrouwen een keuze is.

Ik realiseer me nu dat authenticiteit
noodzakelijk en krachtig is.

Ik heb geprobeerd te zijn zoals anderen,
maar dat werkte niet.

Niet jezelf zijn is hard werken.

Ik heb een paar vragen voor jullie.

Wie ben je?

Hoeveel versies zijn er van jou?

En één laatste vraag:
gebruik je ze allemaal in je voordeel?

In feite is iedereen in staat
om zijn eigen meesterwerk te creëren.

Probeer het eens. Het is best leuk.

Bedankt.

(Applaus en gejuich)