Neurodiversiteit en ik

[Neurodiversiteit en ik]

Mijn ouders vertelden me voor het eerst over het
getest worden voor autisme als een kind

toen ik 14 jaar oud was.

Op dit moment zat ik in een crisis van
gepest worden op de middelbare school

en ik stortte in, me afvragend wat er mis was met mij,

en waarom ik niet gewoon kon zijn zoals iedereen.

Het bracht een mengelmoes van emoties met zich mee:

een gevoel van opluchting,
eindelijk mezelf begrijpen,

maar ook hopeloosheid.

Veel mediabeelden van mensen
op het autismespectrum dat ik kende

waren van verloren oorzaken:

om medelijden mee hebben, of te veranderen
om bij iedereen te passen.

Toen, toen ik 15 was, vond ik een teken van hoop.

Ik kwam een online gemeenschap
van autistische activisten tegen.

Gewone mensen op het spectrum die voorstander
waren van iets nieuws en verbazingwekkends:

acceptatie van autisme.

Ze spraken over neurodiversiteit

die autisme accepteerde als een
natuurlijk verschil in menselijke hersenen,

waarbij autistische mensen geaccepteerd
moeten worden in een samenleving,

en ondergebracht,

in plaats van op neergekeken te worden,

of gezien als een abstract mysterie om op te lossen

met de volgende medische doorbraak.

De ideeën over acceptatie van autisme,
trots en diversiteit zonder overdrijving

redde mijn leven en maakte mij
een gelukkiger en sterker persoon.

Autistische mensen verdienen het om gewaardeerd
te worden en geaccepteerd zoals ze zijn.

Ze verdienen het om het te
weten dat ze krachtig zijn

om te kunnen leven, overleven en dingen te bereiken
in een wereld die niet voor hen is gebouwd.

Ze verdienen het om trots te zijn op wie ze zijn,

niet op grond van hoe normaal ze kunnen doen,

of hun waargenomen intelligentie,

maar op grond van het feit dat ze menselijk zijn.

Mensen met autisme zijn geen
puzzel die moet worden opgelost.