Γιατί ερωτεύτηκα τους τεράστιους πρώτους αριθμούς

Έχουν μήκος εκατομμύρια ψηφία και χρειάζεται έναν στρατό μαθηματικών και μηχανημάτων για να τους κυνηγήσεις -- πώς γίνεται να μην αγαπάς τους τεράστιους πρώτους; Ο Άνταμ Σπένσερ, κωμικός και ισόβιο σπασικλάκι μαθηματικών, μοιράζεται το πάθος του γι' αυτούς τους περιττούς αριθμούς και τη μυστηριώδη μαγεία των μαθηματικών.

Α, ναι, τα φοιτητικά χρόνια,

ένα μεθυστικό μείγμα αμιγών μαθηματικών
διδακτορικού επιπέδου

και παγκόσμια πρωταθλήματα διαλόγου,

ή, όπως μ' αρέσει να λέω,
«Γεια σας κορίτσια. Ω ναι.»

Δεν υπήρχε τίποτα πιο σέξυ από τον Σπενς

στο Πανεπιστήμιο, μόνο αυτό σας λέω.

Είναι τεράστια συγκίνηση για έναν ταπεινό
ραδιοεκφωνητή πρωινής εκπομπής

από το Σίδνεϊ, την Αυστραλίας,
να είναι εδώ στη σκηνή του TED

κυριολεκτικά στην άλλη πλευρά του κόσμου.

Και θα ήθελα να σας ενημερώσω
πως πολλά από τα πράγματα που έχετε ακούσει

για τους Αυστραλούς, είναι αλήθεια.

Από πολύ μικρή ηλικία, προβάλλουμε

ένα καταπληκτικό αθλητικό ταλέντο.

Στο πεδίο της μάχης, είμαστε
γενναίοι και ευγενείς πολεμιστές.

Ό,τι έχετε ακούσει είναι αλήθεια.

Σε εμάς τους Αυστραλούς,
αρέσει το ποτό,

μερικές φορές τόσο υπερβολικά, που οδηγεί
σε ενοχλητικές κοινωνικές καταστάσεις. (Γέλια)

Αυτό είναι το Χριστουγεννιάτικο πάρτι στη δουλειά
του πατέρα μου, το Δεκέμβρη του 1973.

Είμαι σχεδόν πέντε ετών.
Μπορώ να πω με σιγουριά,

ότι απολαμβάνω την ημέρα
πολύ περισσότερο από τον Άγιο Βασίλη.

Αλλά στέκομαι ενώπιόν σας σήμερα

όχι ως ένας ραδιοεκφωνητής πρωινής εκπομπής,

ούτε ως κωμικός,
αλλά ως κάποιος που ήταν, είναι,

και πάντα θα είναι ένας μαθηματικός.

Και όποιος έχει κολλήσει
την αρρώστια των αριθμών

ξέρει ότι την κολλάει νωρίς
και την κολλάει πολύ βαριά.

Θυμάμαι, όταν ήμουν στη δευτέρα τάξη

σ' ένα όμορφο μικρό δημόσιο σχολείο

που ονομάζεται Πάρκο Μπορόνια
στα προάστια του Σίδνεϊ,

και καθώς πλησιάζαμε
προς το μεσημέρι, η δασκάλα,

η Κα Ράσελ, είπε στην τάξη,

«Λοιπόν, δευτεράκια.
Τι θέλετε να κάνετε μετά το μεσημεριανό;

Δεν έχω σχέδια».

Ήταν μια άσκηση στη δημοκρατική εκπαίδευση,

και υποστηρίζω τη δημοκρατική εκπαίδευση,
αλλά ήμασταν μόλις επτά.

Έτσι, ορισμένες από τις προτάσεις
που κάναμε ως προς το τι

μπορεί να θέλουμε να κάνουμε μετά
το μεσημεριανό γεύμα ήταν λίγο ανέφικτες,

και μετά από λίγο, κάποιος έκανε
μία ιδιαίτερα ανόητη πρόταση

και η κα Ράσελ την απέρριψε
με αυτό το ευγενικό γνωμικό,

«Δεν γίνεται αυτό.

Αυτό θα ήταν σαν να προσπαθείς να περάσεις
ένα τετράγωνο καρφί μέσα από μια στρογγυλή τρύπα».

Τώρα εγώ δεν το έπαιζα ξύπνιος.

Δεν προσπαθούσα να κάνω πνεύμα.

Απλά σήκωσα ευγενικά το χέρι μου,

και όταν η κα Ράσελ μου έδωσε το λόγο, είπα,

μπροστά στους συμμαθητές μου
της δευτέρας τάξης, είπα κατά λέξη,

«Αλλά κυρία,

σίγουρα αν η διαγώνιος του τετραγώνου

είναι μικρότερη από τη διάμετρο του κύκλου,

τότε το τετράγωνο καρφί θα περάσει αρκετά
εύκολα από την στρογγυλή τρύπα».

(Γέλια)

«Είναι σαν να βάζουμε μία φέτα του τοστ μέσα
από μια στεφάνη μπάσκετας, έτσι δεν είναι;»

Και εκεί ήταν αυτή η ίδια αμήχανη σιωπή

από τους περισσότερους συμμαθητές μου,

μέχρι που αυτός που καθόταν δίπλα μου,
ένας από τους φίλους μου,

ένα από τα δημοφιλή παιδιά στην τάξη,
ο Στήβεν, γύρισε προς τη μεριά μου

και μου έδωσε μία δυνατή μπουνιά στο κεφάλι.

(Γέλια)

Τώρα αυτό που έλεγε ο Στήβεν ήταν,
«Κοίτα, Άνταμ,

βρίσκεσαι σε μια κρίσιμη καμπή
στη ζωή σου, φίλε μου.

Μπορείς να συνεχίσεις να κάθεσαι εδώ μαζί μας.

Συνέχισε να λες τέτοια
και θα πρέπει να πας να κάτσεις

εκεί με αυτούς».

Το σκέφτηκα για ένα νανοδευτερόλεπτο.

Έριξα μία ματιά στην πορεία της ζωής

και έτρεξα στον δρόμο με το όνομα «Σπασικλάκι»

τόσο γρήγορα όσο μπορούσαν
τα παχουλά, ασθματικά μου πόδια.

Ερωτεύτηκα τα μαθηματικά από πολύ νωρίς.

Το εξήγησα σε όλους τους φίλους μου.
Τα μαθηματικά είναι υπέροχα.

Είναι φυσικά. Είναι παντού.

Οι αριθμοί είναι οι μουσικές νότες

με την οποία γράφεται
η συμφωνία του σύμπαντος.

Ο σπουδαίος Ντεκάρτ είπε κάτι αρκετά παρόμοιο.

Το σύμπαν «είναι γραμμένο
στη γλώσσα των μαθηματικών».

Και σήμερα, θέλω να δείξω
μία από αυτές τις μουσικές νότες,

ένας αριθμός τόσο όμορφος, τόσο τεράστιος,

που νομίζω πως θα σας συναρπάσει.

Σήμερα θα μιλήσουμε για τους πρώτους αριθμούς.

Είμαι σίγουρος πως οι περισσότεροι από εσάς
θυμόσαστε ότι το έξι δεν είναι πρώτος

επειδή είναι 2 x 3.

Το επτά είναι πρώτος επειδή είναι 1 x 7,

αλλά δεν μπορούμε να τον διασπάσουμε
σε οποιαδήποτε μικρότερα κομμάτια,

ή, όπως λέμε, διαιρέτες.

Τώρα μερικά πράγματα που θα θέλατε
να ξέρετε για τους πρώτους αριθμούς.

Το ένα δεν είναι πρώτος.

Η απόδειξη του είναι
ένα πολύ καλό κόλπο για πάρτι

που ομολογουμένως λειτουργεί
μόνο σε ορισμένα πάρτι.

(Γέλια)

Ένα άλλο πράγμα σχετικά με τους πρώτους,
δεν υπάρχει τελικός πρώτος αριθμός.

Συνεχίζουν για πάντα.

Γνωρίζουμε ότι υπάρχει ένας άπειρος
αριθμός πρώτων αριθμών

λόγω του λαμπρού μαθηματικού Ευκλείδη.

Μας το απέδειξε χιλιάδες χρόνια πριν.

Αλλά το τρίτο πράγμα για τους πρώτους αριθμούς,

πάντα αναρωτιόντουσαν οι μαθηματικοί,

σε οποιαδήποτε δεδομένη στιγμή στο χρόνο,

ποιος είναι ο μεγαλύτερος
πρώτος αριθμός που γνωρίζουμε;

Σήμερα θα κυνηγήσουμε
αυτόν τον τεράστιο πρώτο.

Μην φρικάρετε.

Όλα όσα πρέπει να ξέρετε,
από όλα τα μαθηματικά

που μάθατε, ξεμάθατε, που διαβάσατε
την τελευταία στιγμή για εξετάσεις, που έχετε ξεχάσει,

που ποτέ δεν καταλάβατε εξαρχής,

όλα όσα πρέπει να ξέρετε είναι το εξής:

Όταν λέω 2 ^ 5,

μιλάω για πέντε μικρά δυαράκια
το ένα δίπλα στο άλλο

που πολλαπλασιάζονται μαζί,

2 x 2 x 2 x 2 x 2.

Έτσι, 2 ^ 5 είναι 2 x 2 = 4,

8, 16, 32.

Αν το πιάσατε αυτό, είστε μαζί μου
για το σύνολο της διαδρομής. Εντάξει?

Έτσι 2 ^ 5,

τα πέντε δυαράκια πολλαπλασιάζονται μαζί.

(2 ^ 5)-1 = 31.

Το 31 είναι πρώτος αριθμός
και αυτό το πέντε στη δύναμη

επίσης είναι πρώτος αριθμός.

Και ο μεγάλος όγκος των τεράστιων
πρώτων που βρήκαμε ποτέ

ανήκουν σε αυτή την φόρμα:

δύο εις την δύναμη κάποιου
πρώτου αριθμού, αφαιρώ ένα.

Δεν θα μπω σε μεγάλη λεπτομέρεια
ως προς το γιατί,

επειδή τα μάτια σας θα βγουν από το κεφάλι σας αιμορραγώντας, αν το κάνω,

αλλά αρκεί να πω, ένας αριθμός αυτής της μορφής

είναι αρκετά εύκολο να δοκιμαστεί για πρώτος.

Ένας τυχαίος μονός αριθμός είναι
πολύ πιο δύσκολο να δοκιμαστεί.

Αλλά από τη στιγμή που πάμε
για κυνήγι για τεράστιους πρώτους,

αντιλαμβανόμαστε ότι δεν είναι αρκετό

απλά να υψώνουμε οποιονδήποτε
πρώτο αριθμό στη δύναμη.

(2 ^ 11)-1 = 2.047,

και δεν χρειάζεται να σας πω ότι είναι 23 x 89.

(Γέλια)

Αλλά (2 ^ 13) - 1, (2 ^ 17) - 1

(2 ^ 19) - 1, είναι όλοι τους πρώτοι αριθμοί.

Μετά από αυτό το σημείο, αραιώνουν πολύ.

Και ένα από τα πράγματα σχετικά
με την αναζήτηση για τεράστιους πρώτους

που αγαπώ τόσο πολύ, είναι ότι μερικά
από τα μεγάλα μαθηματικά μυαλά

όλων των εποχών έχουν πάει
σε αυτήν την αναζήτηση.

Αυτός είναι ο σπουδαίος Ελβετός
μαθηματικός Λέοναρντ Όιλερ.

Τον 18ο αιώνα, οι άλλοι μαθηματικοί είπαν

ότι είναι απλά ο κύριος όλων μας.

Είχε κερδίσει τόσο τον σεβασμό,
που τον έβαλαν σε Ευρωπαϊκό νόμισμα

τότε που αυτό ήταν φιλοφρόνηση.

(Γέλια)

Ο Όιλερ ανακάλυψε τότε
τον μεγαλύτερο πρώτο στον κόσμο:

(2 ^ 31) - 1.

Είναι πάνω από δύο δισεκατομμύρια.

Απέδειξε ότι ήταν πρώτος με τίποτα παραπάνω

από μία πένα, μελάνι, χαρτί και το μυαλό του.

Νομίζετε ότι αυτός είναι μεγάλος.

Γνωρίζουμε ότι (2 ^ 127) - 1

είναι πρώτος αριθμός.

Είναι ένα απόλυτο κτήνος.

Κοιτάξτε εδώ: μέγεθος 39 ψηφίων,

αποδείχθηκε ότι είναι πρώτος το 1876

από έναν μαθηματικό που ονομάζεται Λούκας.

Φιλάρα, είσαι και πολύ πρώτος.

(Γέλια)

Αλλά ένα από τα σπουδαία πράγματα σχετικά
με την αναζήτηση για τεράστιους πρώτους,

δεν είναι απλά να βρεις τους πρώτους.

Μερικές φορές, το να αποδείξεις ότι ένας άλλος αριθμός δεν είναι πρώτος είναι εξίσου συναρπαστικό.

Ο Λούκας και πάλι, το 1876,
μας έδειξε ότι ο (2 ^ 67) - 1,

μέγεθος 21 ψηφίων, δεν ήταν πρώτος.

Αλλά δεν ήξερε ποιοι ήταν οι διαιρέτες.

Ξέραμε ότι ήταν περίπου έξι, αλλά δεν γνωρίζουμε

ποια είναι τα 2 x 3 που πολλαπλασιάζονται μαζί

για να μας δώσουν εκείνο τον τεράστιο αριθμό.

Δεν γνωρίζαμε για σχεδόν 40 χρόνια

έως ότου ήρθε ο Φρανκ Νέλσον Κόουλ.

Και σε μια συγκέντρωση
Αμερικανών μαθηματικών κύρους,

πήγε στον πίνακα, πήρε ένα κομμάτι κιμωλίας,

και άρχισε να γράφει τις δυνάμεις του δύο:

δύο, τέσσερα, οκτώ, 16 --

ελάτε, πείτε τις μαζί μου, ξέρετε πώς πηγαίνει --

32, 64, 128, 256,

512, 1.024, 2.048.

Είμαι σε παράδεισο για σπασικλάκια.
Θα σταματήσουμε εκεί για ένα δευτερόλεπτο.

Ο Φρανκ Νέλσον Κόουλ δεν σταμάτησε εκεί.

Συνέχισε

και υπολόγισε 67 δυνάμεις του δύο.

Αφαίρεσε το ένα και έγραψε
αυτόν τον αριθμό στον πίνακα.

Ένα ρίγος ενθουσιασμού πέρασε στο δωμάτιο.

Έγινε ακόμα πιο συναρπαστικό
όταν έγραψε στη συνέχεια

αυτούς τους δύο μεγάλους πρώτους αριθμούς
στην κλασική μορφή πολλαπλασιασμού --

και για το υπόλοιπο της ώρας της ομιλίας του

ο Φρανκ Νέλσον Κόουλ έκανε κάτι συναρπαστικό.

Βρήκε τους πρώτους διαιρέτες

του (2 ^ 67) - 1.

Το ακροατήριο τρελάθηκε --

(Γέλια)--

καθώς ο Φρανκ Νέλσον Κόουλ κάθισε,

έχοντας κάνει την μόνη ομιλία
στην ιστορία των μαθηματικών

χωρίς καμία λέξη.

Παραδέχτηκε στη συνέχεια
ότι δεν ήταν και τόσο δύσκολο.

Χρειάστηκε συγκέντρωση.
Χρειάστηκε αφοσίωση.

Του πήρε, από τις εκτιμήσεις του,

«τρία χρόνια Κυριακές.»

Αλλά, στη συνέχεια,
στο πεδίο των μαθηματικών,

όπως και σε τόσα πολλά από τα πεδία
που έχουμε ακούσει σε αυτό το TED,

έρχεται η εποχή των υπολογιστών
και γίνεται μία έκρηξη.

Αυτοί είναι οι μεγαλύτεροι
πρώτοι αριθμοί που γνωρίζαμε

δεκαετία με δεκαετία,
καθένας ξεπερνούσε τον προηγούμενό του

καθώς ανέλαβαν οι υπολογιστές
και η δύναμη μας να υπολογίζουμε

απλά μεγάλωνε συνεχώς.

Αυτός είναι ο μεγαλύτερος πρώτος αριθμός
που γνωρίζαμε το 1996,

μια πολύ συναισθηματική χρονιά για μένα.

Ήταν η χρονιά που άφησα το πανεπιστήμιο.

Ήμουν διχασμένος μεταξύ των μαθηματικών
και των μέσων ενημέρωσης.

Ήταν μια δύσκολη απόφαση.
Μου άρεσε το Πανεπιστήμιο.

Το πτυχίο μου στις τέχνες ήταν τα καλύτερα
εννιάμισι χρόνια της ζωής μου.

(Γέλια)

Αλλά συνειδητοποίησα κάτι
σχετικά με τη δική μου ικανότητα.

Απλά, σε ένα δωμάτιο γεμάτο
από τυχαία επιλεγμένους ανθρώπους,

είμαι μια μαθηματική μεγαλοφυία .

Σε ένα δωμάτιο γεμάτο
με διδάκτορες μαθηματικών,

είμαι τόσο ηλίθιος,
όσο ένα κιβώτιο με σφυριά.

Η ικανότητά μου δεν είναι στα μαθηματικά.

Είναι στην αφήγηση
της ιστορίας των μαθηματικών.

Και κατά την περίοδο αυτή,
από τότε που άφησα το Πανεπιστήμιο,

αυτοί οι αριθμοί έχουν γίνει όλο και μεγαλύτεροι,

ο καθένας ξεπερνά τον προηγούμενο,

έως ότου, ήρθε αυτός ο άνθρωπος,
ο Δρ. Κέρτις Κούπερ,

ο οποίος πριν από λίγα χρόνια κατείχε το ρεκόρ
για τον μεγαλύτερο πρώτο αριθμό,

μέχρι που του το άρπαξε
ένα αντίπαλο Πανεπιστήμιο.

Και στη συνέχεια ο Κέρτις Κούπερ το πήρε πίσω.

Δεν ήταν πριν από χρόνια, ούτε πριν από μήνες,
ήταν πριν από μέρες.

Σε μια καταπληκτική στιγμή τρομερής τύχης,

χρειάστηκε να στείλω στο TED μια νέα διαφάνεια

για να σας δείξω τι είχε κάνει αυτός ο τύπος.

Θυμάμαι ακόμα
-- (Χειροκροτήματα) --

θυμάμαι ακόμα όταν συνέβη.

Έκανα την πρωινή μου ραδιοφωνική εκπομπή.

Κοίταξα στο Twitter. Υπήρχε ένα τιτίβισμα:

«Άνταμ, είδες τον καινούργιο
μεγαλύτερο πρώτο αριθμό;»

Ανατρίχιασα --

(Γέλια) --

επικοινώνησα με τις παραγωγούς της ραδιοφωνικής εκπομπής μου στο άλλο δωμάτιο,

και είπα «Κορίτσια, κρατήστε την πρώτη σελίδα.

Σήμερα δεν θα μιλήσουμε για πολιτική.

Σήμερα δεν θα μιλήσουμε για αθλητικά.

Βρήκαν έναν άλλο μεγαπρώτο».

Τα κορίτσια απλά κούνησαν το κεφάλι τους,

το έβαλαν στα χέρια τους,
και με άφησαν να συνεχίσω.

Είναι λόγω του Κέρτις Κούπερ που γνωρίζουμε,

ότι αυτή την στιγμή ο μεγαλύτερος
γνωστός πρώτος αριθμός

είναι ο 2 ^ 57,885,161.

Μην ξεχάσετε να αφαιρέσετε το ένα.

Ο αριθμός αυτός είναι σχεδόν 17μισι
εκατομμύριο ψηφία μεγάλος.

Εάν τον δακτυλογραφήσετε σε έναν υπολογιστή
και τον αποθηκεύσετε ως αρχείο κειμένου,

θα είναι 22 μεγκαμπάιτ.

Για εσάς που είσαστε λιγότερο σπασικλάκια,

σκεφτείτε τα μυθιστορήματα του Χάρι Πότερ, εντάξει;

Αυτό είναι το πρώτο μυθιστόρημα του Χάρι Πότερ.

Αυτό είναι και τα επτά μυθιστορήματα του Χάρι Πότερ,

επειδή προς το τέλος τα έκανε κάπως πιο χοντρά.

(Γέλια)

Αν τον γράψουμε σαν ένα βιβλίο,
αυτός ο αριθμός θα είχε

το μήκος των μυθιστορημάτων
του Χάρι Πότερ και μισό ακόμη.

Εδώ είναι μια διαφάνεια από τα πρώτα
1.000 ψηφία αυτού του πρώτου.

Αν, όταν είχε αρχίσει το TED,
στις 11 η ώρα την Τρίτη,

βγαίναμε και απλά δείχναμε
μία διαφάνεια κάθε δευτερόλεπτο,

θα χρειαζόντουσαν πέντε ώρες
για να σας δείξω εκείνο τον αριθμό.

Ήθελα να το κάνω,
δεν μπόρεσα να πείσω τον Μπόνο.

Έτσι πάει.

Αυτός ο αριθμός έχει μέγεθος
17μισι χιλιάδες διαφάνειες,

και γνωρίζουμε ότι είναι πρώτος
με την ίδια σιγουριά

που γνωρίζουμε ότι ο αριθμός επτά είναι πρώτος.

Αυτό σχεδόν μου προκαλεί
σεξουαλικό ενθουσιασμό.

Ποιον κοροϊδεύω όταν λέω σχεδόν;

(Γέλια)

Ξέρω τι σκέφτεστε:

Άνταμ, χαιρόμαστε που χαίρεσαι,

αλλά τι μας νοιάζει;

Επιτρέψτε μου να σας δώσω ακριβώς τρεις λόγους,
γιατί αυτό είναι τόσο όμορφο.

Πρώτα από όλα, όπως εξήγησα,
το να ρωτήσεις έναν υπολογιστή

«Είναι αυτός ο αριθμός πρώτος;», να τον πληκτρολογήσετε
στην συντετμημένη του μορφή,

και μετά από μόνο έξι γραμμές κώδικα είναι
η δοκιμή για το αν είναι πρώτος,

είναι μια εξαιρετικά απλή ερώτηση.

Έχει μία εξαιρετικά σαφής απάντηση ναι/όχι,

και απαιτεί μόνο ένα φαινομενικό γρύλισμα.

Οι μεγάλοι πρώτοι αριθμοί είναι ένας
πολύ καλός τρόπος να δοκιμάσεις

την ταχύτητα και την ακρίβεια
των τσιπ υπολογιστών.

Αλλά κατά δεύτερον, καθώς ο Κέρτις Κούπερ
έψαχνε γι'αυτόν τον τερατώδη πρώτο,

δεν ήταν ο μόνος που έψαχνε.

Ο φορητός υπολογιστής μου στο σπίτι,
έψαχνε ανάμεσα

σε τέσσερις πιθανούς υποψήφιους πρώτους

ως μέρος ενός κυνηγιού με δικτυωμένους υπολογιστές
σε όλο τον κόσμο

γι'αυτούς τους μεγάλους αριθμούς.

Η ανακάλυψη αυτού του πρώτου
είναι παρόμοια με το έργο

που κάνουν αυτοί
που ξεμπλέκουν ακολουθίες RNA,

αναζητούν μέσα σε δεδομένα από το SETI
και άλλα αστρονομικά προγράμματα.

Ζούμε σε μια εποχή όπου ορισμένες
από τις μεγάλες ανακαλύψεις

δεν πρόκειται να συμβούν στα εργαστήρια
ή τις αίθουσες των πανεπιστημίων

αλλά σε φορητούς υπολογιστές,
επιτραπέζιους υπολογιστές,

στις παλάμες των χεριών του κόσμου

που απλά βοηθούν στην αναζήτηση.

Αλλά για μένα είναι εκπληκτικό
γιατί είναι μια αλληγορία

για τον καιρό στον οποίο ζούμε,

όταν τα ανθρώπινα μυαλά και οι μηχανές
μπορούν να κατακτήσουν μαζί.

Έχουμε ακούσει πολλά
για τα ρομπότ σε αυτό το TED.

Έχουμε ακούσει πολλά για το τι μπορούν
και τι δεν μπορούν να κάνουν.

Είναι αλήθεια, τώρα μπορείτε
να κατεβάσετε στο smartphone σας

μία εφαρμογή που θα μπορούσε να νικήσει
τους περισσότερους γκρανμέτρ στο σκάκι.

Νομίζετε ότι αυτό είναι φοβερό.

Να μια μηχανή που κάνει κάτι φοβερό.

Αυτό είναι το CubeStormer II.

Μπορεί να πάρει έναν τυχαία
ανακατεμένο κύβο του Ρούμπικ.

Χρησιμοποιώντας την ισχύ
του έξυπνου τηλέφωνου,

μπορεί να εξετάσει τον κύβο και να λύσει τον κύβο

σε πέντε δευτερόλεπτα.

(Χειροκρότημα)

Αυτό τρομάζει κάποιους ανθρώπους.
Εμένα με ενθουσιάζει.

Πόσο τυχεροί είμαστε να ζούμε σε αυτή την εποχή

όπου το μυαλό και η μηχανή
μπορούν να συνεργαστούν;

Μου ζητήθηκε, σε μία περσινή
συνέντευξή με την ιδιότητά μου

ως μικρή διασημότητα στην Αυστραλία,

«Ποια ήταν η κορυφαία στιγμή σου το 2012;»

Ο κόσμος περίμενε να μιλήσω για

την αγαπημένη μου ομάδα ποδοσφαίρου
του Σίδνεϊ, τους Κύκνους.

Στο όμορφο, αυτόχθονο σπορ
του Αυστραλέζικου ποδόσφαιρου,

κέρδισαν το ισοδύναμο του Super Bowl.

Ήμουν εκεί. Ήταν η πιο συναισθηματική,
συναρπαστική μέρα.

Δεν ήταν η κορυφαία στιγμή μου του 2012.

Ο κόσμος πίστευε πως θα μπορούσε να είναι
μια συνέντευξη που είχα κάνει στην εκπομπή μου.

Θα μπορούσε να είναι ένας πολιτικός.
Θα μπορούσε να είναι ένα επίτευγμα.

Θα μπορούσε να είναι ένα βιβλίο
που διάβασα, οι τέχνες. Όχι, όχι, όχι.

Θα μπορούσε να ήταν κάτι που είχαν κάνει
οι δύο πανέμορφες κόρες μου.

Οχι, δεν ήταν. Η σπουδαία στιγμή του 2012, ξεκάθαρα,

ήταν η ανακάλυψη του Μποζονίου Χιγκς.

Ένα χειροκρότημα για το θεμελιώδες σωματίδιο

που προσδίδει σε όλα τα άλλα θεμελιώδη
σωματίδια την μάζα τους

(Χειροκρότημα)

Και αυτό που ήταν τόσο υπέροχο
γι'αυτή την ανακάλυψη ήταν

ότι πριν από 50 χρόνια
ο Πήτερ Χίγκς και η ομάδα του

σκέφτηκαν μία από τις βαθύτερες ερωτήσεις:

Πώς γίνεται και αυτά που μας απαρτίζουν
δεν έχουν μάζα;

Σαφώς και έχω μάζα.
Από πού προέρχεται;

Και έθεσε ως αίτημα μια πρόταση

ότι υπάρχει αυτό το άπειρο,
απίστευτα μικρό πεδίο

που εκτείνεται σε όλο το σύμπαν,

και όπως άλλα σωματίδια περνάνε
μέσα από αυτά τα σωματίδια

και αλληλεπιδρούν,
από εκεί παίρνουν την μάζα τους.

Η υπόλοιπη επιστημονική κοινότητα, είπε,

«Σπουδαία ιδέα, Χίγκσυ.

Δεν έχουμε ιδέα εάν θα μπορούσαμε
ποτέ να το αποδείξουμε.

Είναι ανέφικτο».

Και μέσα σε μόλις 50 χρόνια,

στη διάρκεια της ζωής του,
με τον ίδιο να κάθεται στο ακροατήριο,

σχεδιάσαμε το μεγαλύτερο μηχάνημα ποτέ

για να αποδείξει αυτή την απίστευτη ιδέα

που απλώς προέρχεται από ένα ανθρώπινο μυαλό.

Αυτό είναι τόσο συναρπαστικό για μένα
γι' αυτόν τον πρώτο αριθμό.

Σκεφτήκαμε ότι θα μπορούσε να είναι εκεί,

και πήγαμε και το βρήκαμε.

Αυτή είναι η ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης.

Αυτό είμαστε.

Ή όπως ίσως να έλεγε ο φίλος μου ο Ντεκάρτ,

σκεφτόμαστε,

άρα υπάρχουμε.

Ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)