เอมี มัลลินส์ กับการวิ่ง
-
0:04 - 0:07เชอรีล: เอมีกับฉันตกลงกันว่า...หวัดดีค่ะเอมี; เอมี มัลลินส์: หวัดดีค่ะ
-
0:07 - 0:09เชอรีล: ตกลงกันว่า เราจะคุยแบบเป็นกันเองนะคะ
-
0:09 - 0:15เธอจะมาเล่าให้ฟังว่าเธอเป็นนักกีฬาที่วิเศษขนาดนี้ได้ยังไง
-
0:15 - 0:19เอมี: ใครที่เห็นประวัติฉันแล้ว
-
0:19 - 0:21คงทราบดีนะคะ
-
0:21 - 0:25ว่าฉันถูกผ่าตัดขาออก 2 ข้าง ฉันไม่มีกระดูกน่องมาตั้งแต่เกิด
-
0:25 - 0:27ฉันผ่าตัดตอน 1 ขวบ
-
0:27 - 0:31แต่นั้นมา ฉันก็วิ่งตลอด ไม่ว่าจะไปไหน
-
0:32 - 0:35เชอรีล: เล่าเรื่องไปจอร์จทาวน์ให้ฟังหน่อยได้มั้ยคะ?
-
0:35 - 0:37ลองเริ่มจากตรงนั้นละกันค่ะ
-
0:37 - 0:42เอมี: ฉันเป็นนักศึกษาที่จอร์จทาวน์ โครงการ Foreign Service
-
0:42 - 0:46ฉันได้ทุนการศึกษาหลังจบ ม.ปลาย
-
0:46 - 0:50ทุกปี เค้าเลือกนักเรียน 3 คนจากทั่วประเทศ
-
0:50 - 0:53เพื่อมีส่วนร่วมในกิจการต่างประเทศ
-
0:53 - 0:55ฉันได้ทุนเต็มจำนวนไปเรียนจอร์จทาวน์
-
0:55 - 0:59ฉันเรียนที่นั่น 4 ปี ฉันรักที่นั่นค่ะ
-
0:59 - 1:01เชอรีล: ตอนเอมีไปถึงที่นั่น
-
1:01 - 1:04เธอรู้ตัวว่าสนใจในกรีฑา
-
1:04 - 1:07เธอเลยหาข้อมูลดู
-
1:07 - 1:09เล่าเรื่องนี้ให้ฟังหน่อยได้ไหมคะ?
-
1:09 - 1:11เอมี: ใช่ค่ะ ฉันผูกพันกับกีฬาค่ะ
-
1:11 - 1:13ฉันเล่นซอฟบอลอยู่ 5 ปี
-
1:13 - 1:16สมัย ม.ปลาย ฉันแข่งสกีตลอด
-
1:16 - 1:18ช่วงเรียนมหาวิทยาลัยเลยรู้สึกแปลกๆ
-
1:18 - 1:22เพราะไม่ได้เล่นกีฬาอะไรเลยเป็นปีๆ
-
1:22 - 1:27จริงๆ แล้วฉันไม่เคยแข่งกีฬาผู้พิการเลย
-
1:27 - 1:29แข่งกับนักกีฬาปกติตลอด
-
1:29 - 1:31ก็นั่นแหละค่ะ
-
1:31 - 1:34ฉันไม่เคยเห็นใครผ่าตัดอวัยวะมาก่อน จนอายุ 17
-
1:34 - 1:40ฉันได้ยินมาว่ามีการแข่งกีฬาประเภทลู่สำหรับผู้พิการ
-
1:40 - 1:43ตอนนั้นฉันคิดแค่ จะแข่งแบบไหนกันนะ
-
1:43 - 1:47ฉันเลยอยากเห็นด้วยตาตัวเองก่อน
-
1:47 - 1:52ฉันเลยไปบอสตัน ตอนนั้นปี 95 ฉันอายุ 19
-
1:52 - 1:57ฉันลงสมัครอย่างม้ามืด เพราะไม่เคยแข่งวิ่งมาก่อน
-
1:57 - 2:002-3 สัปดาห์ก่อนแข่ง ฉันลองวิ่งบนลู่กรวด
-
2:00 - 2:02ดูว่าจะวิ่งได้แค่ไหน
-
2:02 - 2:06แค่ 50 เมตร ก็หอบตัวโยนเลยค่ะ
-
2:06 - 2:09ตอนนั้นฉันใช้ขาที่ทำจาก
-
2:09 - 2:12ไม้และพลาสติกสังเคราะห์ มีตีนตุ๊กแก Velcro
-
2:12 - 2:15ติดที่ถุงเท้าหนา 5 ชั้นทั้งใหญ่ทั้งหนา
-
2:15 - 2:19ไม่ใช่อะไรที่สบายเลย แต่นั่นแหละค่ะ
-
2:19 - 2:21ที่บอสตัน ฉันลงสนามกับคู่แข่ง
-
2:21 - 2:24ที่ใช้ขาคาร์บอนแกรไฟต์
-
2:24 - 2:29ขาบางคนมีโช้คอัพ อะไรทำนองนั้น
-
2:29 - 2:31พวกเขามองฉันแบบ
-
2:31 - 2:35โอเค รู้แล้วล่ะใครจะได้ที่โหล่
-
2:35 - 2:38ฉันเข้าลู่วิ่ง ในใจคิด
-
2:38 - 2:40ไม่รู้เหมือนกันค่ะว่าคิดอะไร
-
2:40 - 2:43รู้มั้ยคะ ฉันเห็นคนที่ขาดขาไปทั้งข้าง
-
2:43 - 2:46แข่งกระโดดสูง ใช้ขาข้างเดียวกระโดด
-
2:46 - 2:48ได้ความสูง 6 ฟุต 2 นิ้ว
-
2:48 - 2:51คนชนะทศกรีฑาที่แอตแลนต้า โดดได้ 5 ฟุต 11 นิ้ว
-
2:51 - 2:54เปรียบเทียบดูแล้วกันค่ะ
-
2:54 - 2:57ผู้พิการเหล่านี้เป็นนักกีฬาชั้นยอดนะคะ
-
2:57 - 2:59แม้จะถูกเรียกว่าผู้พิการก็เถอะ
-
2:59 - 3:05ฉันเลยตัดสินใจลงแข่งดูซักตั้ง ใจฉันเต้นรัว
-
3:05 - 3:09แข่งวิ่งครั้งแรก ฉันชนะคนที่ครองสถิติระดับประเทศ
-
3:09 - 3:11อยู่ 0.03 วินาที
-
3:11 - 3:15กลายเป็นแชมป์หน้าใหม่ ในครั้งแรกที่ลงแข่ง
-
3:15 - 3:18รู้มั้ยคะ คนอื่นเค้าพูดว่า
-
3:18 - 3:20"เอมี รู้มั้ยคุณมีความไว คุณไวโดยธรรมชาติ
-
3:20 - 3:24แต่คุณขาดทักษะและท่วงท่าจากการฝึกฝน
-
3:24 - 3:26คุณวิ่งเปะปะสุดๆ
-
3:26 - 3:28แต่เราเห็นว่าคุณพยายามแค่ไหน"
-
3:28 - 3:31ฉันเลยโทรหาโค้ชสอนวิ่งในจอร์จทาวน์
-
3:31 - 3:38ขอบคุณพระเจ้า ที่ฉันไม่รู้มาก่อนว่าโค้ชดังแค่ไหนในวงการกรีฑา
-
3:38 - 3:40เค้าเป็นโค้ชให้นักกีฬาโอลิมปิกมาแล้ว 5 คน
-
3:40 - 3:42ผนังออฟฟิศเต็มไปด้วย
-
3:42 - 3:45ประกาศนียบัตรนักกีฬา All American
-
3:45 - 3:47ของคนที่เค้าเคยโค้ชให้
-
3:47 - 3:51ดูน่าเกรงขามไม่ใช่เล่น
-
3:51 - 3:58ฉันโทรไปหาโค้ชแล้วบอกว่า "โค้ชคะ ฉันเคยลงแข่งมาครั้งนึงแล้ว ฉันชนะ"
-
3:58 - 3:59(หัวเราะ)
-
3:59 - 4:02ฉันแค่อยากลองดูว่า
-
4:02 - 4:04คือฉันอยากนั่งข้างสนามดูคุณสอน
-
4:04 - 4:06ดูการฝึกสอนของคุณ"
-
4:06 - 4:08แค่นั้นแหละค่ะ แค่ 2 ครั้ง
-
4:08 - 4:10ได้ไหมคะ แค่นั่งดูอยู่ขอบสนาม
-
4:10 - 4:13โค้ชว่า "ให้เราเจอกันก่อน แล้วค่อยตัดสินอะไรดีกว่านะ"
-
4:13 - 4:15เค้าคงคิดว่า "นี่เรื่องอะไรกัน?"
-
4:15 - 4:17ฉันเลยไปพบเค้า ที่ออฟฟิศ
-
4:17 - 4:23เห็นโปสเตอร์และปกนิตยสารมีรูปนักกีฬาที่เค้าเคยฝึก
-
4:23 - 4:25เรานั่งลงแล้วคุยกัน
-
4:25 - 4:27แล้วมันก็เป็นการร่วมมือที่แสนวิเศษ
-
4:27 - 4:29เพราะเค้าไม่เคยฝึกผู้พิการมาก่อน
-
4:29 - 4:31เลยไม่ได้ตั้งแง่ว่า
-
4:31 - 4:34อะไรที่ฉันทำได้และทำไม่ได้
-
4:34 - 4:36ฉันเองก็ไม่เคยมีโค้ชมาก่อน
-
4:36 - 4:39เราทั้งคู่เลยรู้สึกเหมือนได้ลองอะไรใหม่ๆ
-
4:39 - 4:44โค้ชให้เวลาฉันสัปดาห์ละ 4 วันช่วงพักกลางวัน
-
4:44 - 4:49ที่เค้าว่าง ให้ฉันมาลู่วิ่งแล้วฝึกกับเค้า
-
4:49 - 4:52นั่นแหละค่ะ ที่ฉันได้รู้จักแฟรงค์
-
4:52 - 4:57นั่นตอนฤดูใบไม้ร่วงปี 95 พอฤดูหนาวย่างเข้ามา
-
4:57 - 4:59เค้าบอกว่า "รู้มั้ย เธอเก่งพอแล้วนะ
-
4:59 - 5:02มาวิ่งให้ทีมหญิงของเราได้แล้ว
-
5:02 - 5:04ฉันบอก "โค้ชล้อฉันเล่นน่า"
-
5:04 - 5:06เค้าบอก "ไม่นะ พูดจริงๆ เธอทำได้
-
5:06 - 5:09เธอมาวิ่งให้ทีมหญิงของเราได้"
-
5:09 - 5:15ฤดูใบไม้ผลิปี 1996 ด้วยเป้าหมายจะเข้าทีมพาราลิมปิกสหรัฐฯ
-
5:15 - 5:20ในเดือนพฤษภาคมที่ใกล้จะถึง ฉันก็เข้าทีมนักวิ่งหญิง
-
5:20 - 5:26ไม่มีผู้พิการคนไหนเคยทำมาก่อน วิ่งแข่งระดับมหาวิทยาลัย
-
5:26 - 5:29ไม่รู้สิคะ มันผสมได้น่าสนใจดี
-
5:29 - 5:33เชอรีล: ลองเล่าถึงเส้นทางสู่โอลิมปิกสิคะ
-
5:33 - 5:36สัก 2-3 เรื่องที่น่าจดจำที่จอร์จทาวน์
-
5:36 - 5:38ลองเล่าหน่อยค่ะ
-
5:38 - 5:42เอมี: ค่ะ ฉันชนะทุกการแข่งขันสำหรับผู้พิการ
-
5:42 - 5:46ทุกประเภทเลยนะคะ แต่กับการฝึกซ้อมที่จอร์จทาวน์
-
5:46 - 5:48รู้เลยว่าต้องทำตัวให้ชินกับ
-
5:48 - 5:50การวิ่งตามหลังนักวิ่งหญิงเหล่านั้น
-
5:50 - 5:52ฉันฝึกร่วมกับอนาคตนักกีฬาระดับประเทศ
-
5:52 - 5:54พวกเค้ามองฉันอย่าง
-
5:54 - 5:57นี่เธอใครกันเนี่ย
-
5:57 - 6:00ฉันสวมยูนิฟอร์มจอร์จทาวน์
-
6:00 - 6:04ฝึกซ้อมที่นั่น ในใจคิดเพียงว่า
-
6:04 - 6:07จะให้เก่งกว่านี้ ซึ่งฉันก็เก่งที่สุดแล้วเทียบกับผู้พิการ
-
6:07 - 6:11ฉันต้องฝึกซ้อมร่วมกับนักกีฬาปกติ
-
6:11 - 6:17ฉันเลยฝึกซ้อมจนได้ลงแข่ง Big East
-
6:17 - 6:20เป็นการชิงแชมป์ระดับมหาวิทยาลัยช่วงสิ้นฤดูกาล
-
6:20 - 6:22อากาศที่นั่นร้อนมากๆ
-
6:22 - 6:24และเป็นครั้งแรก
-
6:24 - 6:28ที่ฉันได้ขาวิ่งคู่ใหม่มา เหมือนในรูปชีวประวัติฉัน
-
6:28 - 6:33ตอนนั้นฉันไม่รู้เลยว่า
-
6:33 - 6:35เหงื่อจะออกเท่าไรในถุงเท้าที่ใส่
-
6:35 - 6:37เหมือนมันเป็นสารหล่อลื่น
-
6:37 - 6:39เหมือนมีลูกสูบขึ้นลงอยู่ที่ข้อต่อ
-
6:39 - 6:45ฉันวิ่งได้ 85 เมตรจาก 100 เมตร เส้นชัยอยู่แค่เอื้อม
-
6:45 - 6:47ขาวิ่งฉันก็หลุด
-
6:47 - 6:50หลุดเกือบทั้งขา ต่อหน้าผู้ชม 5,000 คน
-
6:50 - 6:54ฉันกลัวจนตัวชาไปหมด
-
6:54 - 6:58แต่ฉันลงชื่อ 200 เมตรไปแล้วด้วย ซึ่งจะเริ่มในอีก 30 นาที
-
6:58 - 7:00(หัวเราะ)
-
7:00 - 7:03ฉันไปหาโค้ช "ขอเถอะค่ะ อย่าให้ฉันต้องวิ่งเลย"
-
7:03 - 7:06ต่อหน้าพวกเขาฉันวิ่งไม่ได้หรอก ขาฉันต้องหลุดออกมาแน่ๆ
-
7:06 - 7:09มันหลุดที่ 85 เมตร ให้วิ่ง 200 เมตรนี่ไม่มีทางเลย
-
7:09 - 7:11แต่โค้ชก็นั่งเฉย
-
7:11 - 7:16เหมือนฉันคุยกับคนหูหนวก แต่ขอบคุณพระเจ้า
-
7:16 - 7:19เขาเป็นคนบรู๊กลิน
-
7:19 - 7:25ตัวโต โค้ชบอกว่า "เอมี ถ้าขาเทียมเธอหลุดน่ะเหรอ?
-
7:25 - 7:28เธอก็หยิบมันขึ้นมา ใส่เข้าไปใหม่
-
7:28 - 7:29วิ่งให้ครบรอบซะ!"
-
7:29 - 7:35(ปรบมือ)
-
7:35 - 7:41ฉันทำตามที่โค้ชบอก เค้าปรับให้ฉันเข้าร่องเข้ารอย
-
7:41 - 7:43ให้ฉันอยู่ในลู่ที่ถูกต้อง
-
7:43 - 7:48เชอรีล: และด้วยเหตุนี้ เอมีจึงไปถึงพาราลิมปิก 1996
-
7:48 - 7:51เธอตื่นเต้นมาก ครอบครัวเธอก็มาชม เป็นอะไรที่สำคัญมาก
-
7:51 - 7:54ตอนนี้เธอ วิ่งมาได้ 2 ปีแล้วใช่มั้ย?
-
7:54 - 7:55เอมี: ไม่ค่ะ แค่ปีเดียว
-
7:55 - 7:57เชอรีล: ปีเดียว ลองเล่าเรื่อง
-
7:57 - 8:00ก่อนการแข่งขันให้ฟังหน่อยสิคะ
-
8:00 - 8:02เอมี: โอเคค่ะ ที่แอตแลนตา
-
8:02 - 8:05ขยายความสักหน่อยนะคะ พาราลิมปิก คือ
-
8:05 - 8:08โอลิมปิกสำหรับผู้พิการทางร่างกาย
-
8:08 - 8:11ผู้ปราศจากแขนหรือขา ผู้เป็นโรคสมองพิการ ผู้ที่นั่งรถเข็น
-
8:11 - 8:13ซึ่งตรงข้ามกับ สเปเชียล โอลิมปิกส์
-
8:13 - 8:17ที่จัดขึ้นสำหรับผู้พิการทางสติปัญญา
-
8:17 - 8:24โอเคค่ะ หนึ่งสัปดาห์หลังโอลิมปิก ที่แอตเลนตา
-
8:24 - 8:26ฉันตื่นเต้นมากเพราะว่า
-
8:26 - 8:30ปีที่แล้ว วิ่งลู่กรวด แค่ 50 เมตรฉันยังทำไม่ได้
-
8:30 - 8:32ฉันมาถึงจุดนี้ ไม่เคยแพ้ใคร
-
8:32 - 8:37ฉันสร้างสถิติใหม่ระดับประเทศ รอบคัดเลือก พฤษภาคมปีนั้น
-
8:37 - 8:42เลยมั่นใจว่าได้กลับบ้านพร้อมเหรียญทองแน่นอน
-
8:42 - 8:47ฉันเป็นคนเดียวที่ปราศจากท่อนขาใต้เข่าลงไป
-
8:47 - 8:50เป็นผู้หญิงคนเดียวที่ลงแข่งกระโดดไกล
-
8:50 - 8:52พอกระโดดเสร็จ
-
8:52 - 8:54ผู้เข้าแข่งขันมาบอกฉันว่า
-
8:54 - 8:56"ทำได้ไง ต้องใช้เท้าแบนนะ
-
8:56 - 8:57เดี๋ยวขาหลุด"
-
8:57 - 9:00ฉันบอกว่า "ไม่รู้สิ ก็โดดไปแล้วนี่ ไม่เห็นใครเคยบอกเลย"
-
9:00 - 9:03ตลกดีค่ะ อีก 3 นิ้วฉันก็เท่าสถิติโลก
-
9:03 - 9:05จากจุดนั้นมา
-
9:05 - 9:08ฉันลงชื่อแข่งกระโดดไกล ลงชื่อ?
-
9:08 - 9:12ไม่ค่ะ ฉันเป็นตัวแทนกระโดดไกลและวิ่ง 100 เมตร
-
9:12 - 9:14แล้วฉันก็มั่นใจด้วย
-
9:14 - 9:16ฉันเป็นข่าวหน้าหนึ่ง นสพ. บ้านเกิดของฉัน
-
9:16 - 9:18ที่ฉันเคยเป็นเด็กส่ง นสพ. มา 6 ปี
-
9:18 - 9:21เป็นช่วงเวลาแห่งการเจิดจรัส
-
9:21 - 9:24ตอนนั้นเราอยู่ที่ลู่สำหรับวอร์มอัพ
-
9:24 - 9:26จากโอลิมปิกสเตเดียมไป 2-3 ช่วงตึก
-
9:26 - 9:31ฉันสวมขาแบบนี้ค่ะตอนนั้น จะเอาออกมาให้ดูนะคะ
-
9:31 - 9:33ฉันเป็นคนแรกของโลกที่สวมขานี้
-
9:33 - 9:37เป็นหนูทดลอง ขาคู่นี้เสมือนเป็น
-
9:37 - 9:39แหล่งดึงดูดนักท่องเที่ยวน่ะค่ะ
-
9:39 - 9:43ใครๆ ก็ถ่ายรูป คงคิดว่าฉันสวมอะไรวิ่งอยู่เนี่ย?
-
9:43 - 9:47ฉันมองหาคู่แข่งของฉันอยู่
-
9:47 - 9:49เป็นครั้งแรก ที่ฉันแข่งนานาชาติ
-
9:49 - 9:51ฉันพยายามมองว่าคู่แข่งฉันอยู่ไหน
-
9:51 - 9:54ว่าแข่งกับใคร พิการแบบไหน
-
9:54 - 9:56"โอ้ เอมี เรื่องนั้นเดี๋ยวค่อยคุยกัน"
-
9:56 - 9:58ฉันขอดูสถิติคนอื่นหน่อย
-
9:58 - 10:01"ไม่ต้องห่วง เธอทำได้ สบายมาก"
-
10:01 - 10:04จน 20 นาทีก่อนเข้าสู่การแข่งขันโอลิมปิก
-
10:04 - 10:07เขาเอาตารางมาให้ดู
-
10:07 - 10:12เวลาที่ดีที่สุดของฉัน ซึ่งทำลายสถิติคือ 15.77
-
10:12 - 10:16ฉันดูสถิติของเลนที่สอง 12.8
-
10:16 - 10:21เลนที่สาม 12.5 เลนที่สี่ 12.2 ฉันอุทาน "นี่อะไรเนี่ย?"
-
10:21 - 10:23แล้วเขาก็ไสพวกเราขึ้นรถบัส
-
10:23 - 10:25ทุกคนบนรถ มีมือแค่ข้างเดียว
-
10:25 - 10:32(หัวเราะ)
-
10:32 - 10:35ฉันก็เลย
-
10:38 - 10:42ทุกคนมองมาที่ฉันอย่าง ไหนใครไม่เข้าพวก
-
10:42 - 10:48ฉันได้แต่นั่งนึก "พระเจ้าช่วย ช่วยลูกด้วย"
-
10:48 - 10:51ฉันไม่เคยแพ้สักครั้ง
-
10:51 - 10:53ไม่ว่าเรื่องทุนหรือเรื่องอะไร
-
10:53 - 10:59ฉันชนะ 5 เหรียญทองตอนแข่งสกี ฉันเป็นที่ 1 ทุกเรื่อง
-
10:59 - 11:01และที่จอร์จทาวน์ มันดีมาก
-
11:01 - 11:07ฉันแพ้ก็จริง แต่เป็นการฝึกซ้อมที่ดีที่สุด มันทำให้ฉันได้มาแอตแลนต้า
-
11:07 - 11:10ซึ่งคัดมาแต่หัวกะทิทั้งนั้น
-
11:10 - 11:14ไม่ต้องสงสัยเลย ครั้งนี้ฉันคงแพ้หมดท่า
-
11:14 - 11:16แล้วฉันก็นึกได้
-
11:16 - 11:19"ตายแล้ว ครอบครัวฉันล่ะ มาดูกันหมดเลย
-
11:19 - 11:22ขับรถมาตั้งไกล"
-
11:22 - 11:26ฉันเป็นนักวิ่งหญิงระยะสั้นคนเดียวของสหรัฐฯ
-
11:26 - 11:29แล้วเค้าก็ประกาศชื่อพวกเรา
-
11:29 - 11:31"เหลือเวลาอีก 1 นาที"
-
11:31 - 11:36ตอนฉันจะสวมขาวิ่ง ความกลัวเริ่มเข้ามา
-
11:36 - 11:38คนดูเริ่มส่งเสียงเชียร์แล้ว
-
11:38 - 11:42คนดูที่อยู่ใกล้จุดสตาร์ท จะมองเห็นฉัน
-
11:42 - 11:48"ฉันรู้แล้ว ดูสิ นี่มันไม่ถูกนะเนี่ย"
-
11:48 - 11:51ฉันเลยปิ๊งไอเดียขึ้นมาว่า ไพ่ตายของดิฉัน
-
11:51 - 11:53อย่างน้อย ถ้าไม่ชนะ
-
11:53 - 11:55ได้ปั่นหัวคนอื่นเล่นก็ยังดี
-
11:55 - 11:57(หัวเราะ)
-
11:57 - 12:00ฉันรู้สึกเหมือนร็อกกี้ 4 แต่มาสู้กับเยอรมัน
-
12:00 - 12:06นักวิ่งจาก เอสโตเนีย โปแลนด์ ก็ลงแข่งในรอบนี้
-
12:06 - 12:09แล้วสัญญาณปืนก็ดังขึ้น สิ่งเดียวที่จำได้
-
12:09 - 12:14คือฉันเข้าเส้นชัยคนสุดท้าย
-
12:14 - 12:19ฉันกลั้นน้ำตาของความสิ้นหวัง และความรู้สึกที่สุดจะ
-
12:19 - 12:21ล้นปรี่ออกมา
-
12:21 - 12:24ฉันต้องย้อนมาคิดว่าฉันกำลังทำอะไรอยู่
-
12:24 - 12:27ฉันเคยชนะมาตลอด แล้วประเด็นคืออะไร?
-
12:27 - 12:31ที่ฝึกฝนมา ที่ต้องเปลี่ยนชีวิตตัวเอง
-
12:31 - 12:35มาเป็นนักกีฬามหาวิทยาลัย นักกีฬาโอลิมปิก
-
12:35 - 12:39เลยทำให้ฉันคิดได้ว่า ความสำเร็จมันอยู่ที่
-
12:39 - 12:41การได้มาถึงจุดนี้
-
12:41 - 12:45เพราะฉันเริ่มตั้งเป้าหมายเมื่อปีกับ 3 เดือนก่อนหน้านั้น
-
12:45 - 12:49เพื่อมาเป็นนักกีฬาโอลิมปิก
-
12:49 - 12:51สมมุติชีวิตฉันกำลังไปทางนี้
-
12:51 - 12:53แต่ฉันอยากให้มันมาอีกทางหนึ่ง
-
12:53 - 12:55ดูว่าจะพัฒนาไปได้ขนาดไหน
-
12:55 - 12:59ตอนฉันต้องการความช่วยเหลือ หลายคนก็ลงมาช่วย
-
12:59 - 13:03หลายคนให้เวลา ให้ความรู้แก่ดิฉัน
-
13:03 - 13:06ไหนจะให้ความอดทนอีกล่ะ
-
13:06 - 13:09ชัยชนะที่ผ่านมาทั้งหมด
-
13:09 - 13:12มีอีก 50 คนทำงานอยู่เบื้องหลัง
-
13:12 - 13:16เป็นส่วนหนึ่งในประสบการณ์อันแสนวิเศษที่แอตแลนต้า
-
13:16 - 13:20ฉันก็เลยยึดหลักการอันนี้
-
13:20 - 13:23มาใช้ในทุกเรื่อง
-
13:23 - 13:25นั่งลงทบทวนพัฒนาการ
-
13:25 - 13:29ว่ามาได้ไกลแค่ไหนแล้ว
-
13:29 - 13:33การโฟกัสที่เป้าหมายเป็นสิ่งสำคัญค่ะ
-
13:33 - 13:36แต่ก็ควรนึกถึงพัฒนาการที่ผ่านมา
-
13:36 - 13:38และการเติบโตทางความคิดของเรา
-
13:38 - 13:41นั่นต่างหากคือความสำเร็จ ความสำเร็จที่แท้จริง
-
13:41 - 13:42เชอรีล: โชว์ขาให้ดูหน่อยสิคะ
-
13:42 - 13:44เอมี: ได้เลยค่ะ
-
13:44 - 13:46เชอรีล: ขอดูมากกว่า 1 คู่ได้ไหมคะ?
-
13:46 - 13:48เอมี: ค่ะ นี่คือขาคู่สวยของฉัน
-
13:48 - 13:49(หัวเราะ)
-
13:49 - 13:57นี่คือขาสำหรับเสริมสวยของดิฉัน
-
13:57 - 14:01มันสวยจริงๆ ค่ะ
-
14:01 - 14:02คุณต้องมาดู
-
14:02 - 14:07มีรูขุมขนด้วยนะคะ ทาสีเล็บเท้าก็ได้อีกต่างหาก
-
14:07 - 14:10มันทำให้ฉันใส่ส้นสูงได้ค่ะ
-
14:10 - 14:12คุณคงไม่เข้าใจความรู้สึก
-
14:12 - 14:16ของการจะซื้อรองเท้าคู่ไหนก็ได้ในร้าน
-
14:16 - 14:17เชอรีล: คุณเลือกความสูงเอง?
-
14:17 - 14:19เอมี: ค่ะ ฉันเลือกความสูงเอง
-
14:19 - 14:22(หัวเราะ)
-
14:22 - 14:26แพทริค อีวิง เคยเล่นบาสให้จอร์จทาวน์ยุค 80
-
14:26 - 14:28เค้ากลับไปทุกฤดูร้อน
-
14:28 - 14:32ฉันสนุกมากเลยที่ได้อำเขาในห้องฝึก
-
14:32 - 14:33เขามักเจ็บเท้าเข้ามาในห้อง
-
14:33 - 14:35ฉันหยอกว่า "ตัดทิ้งเลย ไม่ต้องห่วง
-
14:35 - 14:39คุณจะสูงแปดฟุตยังได้เลย ตัดทิ้งไปเถอะ"
-
14:39 - 14:42(หัวเราะ)
-
14:43 - 14:48เขาไม่ค่อยขำด้วยหรอกค่ะ แต่ช่างเถอะ
-
14:48 - 14:52นี่เป็นขาวิ่งระยะสั้นค่ะ ทำจากคาร์บอนแกรไฟต์
-
14:52 - 15:01ข้อต่อต้องถูกอัน
-
15:01 - 15:03ขาฉันเยอะเลย
-
15:05 - 15:08ช่วยถือให้หน่อยได้ไหมคะ?
-
15:08 - 15:12นั่นเป็นขาสำหรับเทนนิสและซอฟต์บอล
-
15:12 - 15:16ข้างในมีโช้ค จะมีเสียง "ชู่" นิ่มๆ
-
15:16 - 15:20ตอนคุณโดดไปมา
-
15:20 - 15:23นี่คือแผ่นซิลิโคน
-
15:23 - 15:27ฉันม้วนขึ้นมาไม่ให้มันหลุด ตอนเหงื่อออก
-
15:27 - 15:29ไม่งั้นจะหลุด
-
15:29 - 15:32เชอรีล: ความสูงเปลี่ยนไหมคะ?
-
15:32 - 15:33เอมี: ตอนใส่ขานี้เหรอคะ?
-
15:33 - 15:34เชอรีล: ค่ะ
-
15:34 - 15:37เอมี: ไม่รู้สิคะ คงไม่หรอก
-
15:37 - 15:42อาจจะสูงขึ้นนิดนึง ที่จริงฉันใส่ 2 ข้างเลยก็ได้นะ
-
15:42 - 15:47เชอรีล: เธอยืนเฉยๆ บนขานี้ไม่ได้ค่ะ ต้องขยับ
-
15:47 - 15:50เอมี: ใช่ค่ะ ต้องขยับตลอดเลย
-
15:50 - 15:53ต้องให้ได้สมดุล เป็นศิลปะอย่างหนึ่ง
-
15:53 - 15:58ฉันไม่ได้ใส่ปลอกซิลิโคน จะลองสวมขานี้ดู
-
16:00 - 16:07ฉันวิ่งด้วยขาคู่นี้ ทำให้คนครึ่งโลกตะลึงมาแล้ว
-
16:07 - 16:17(ปรบมือ)
-
16:17 - 16:24มันจำลองลักษณะทางกายภาพของนักวิ่งระยะสั้น
-
16:24 - 16:26เวลาวิ่ง
-
16:26 - 16:28จมูกเท้าเป็นส่วนเดียวที่แตะพื้น
-
16:28 - 16:29เวลาฉันยืนบนขานี้
-
16:29 - 16:32เอ็นร้อยหวายและบั้นท้ายจะเกร็งตัว
-
16:32 - 16:36อย่างที่มันควรจะเป็น หากฉันยืนด้วยจมูกเท้าของฉัน
-
16:36 - 16:38(ผู้ฟัง: ใครเป็นคนผลิตครับ)
-
16:38 - 16:41เอมี: บริษัทจากซานดิเอโก้ ชื่อเฟลกซ์ฟุตค่ะ
-
16:41 - 16:45ฉันเป็นหนูทดลองและหวังว่าจะได้เป็นต่อไป
-
16:45 - 16:49สำหรับขาเทียมรุ่นใหม่ๆ
-
16:49 - 16:52แต่นี่เป็นเพียงรุ่นต้นแบบน่ะค่ะ
-
16:52 - 16:56ฉันต้องเปลี่ยนคู่ใหม่เพราะแข่งครั้งที่ผ่านมา
-
16:56 - 16:59พบบางอย่างยังไม่ลงตัวน่ะค่ะ
-
16:59 - 17:01พิธีกร: เอมีและคนออกแบบขาเทียมนี้จะมา TED Med 2 ครับ
-
17:01 - 17:03จะมาคุยเรื่องออกแบบกัน
-
17:03 - 17:04เอมี: ใช่ค่ะ
-
17:04 - 17:05เชอรีล: โอเคค่ะ
-
17:05 - 17:08เอมี: นี่ก็คือขาวิ่งของฉัน ทีนี้ฉันจะสวม...
-
17:08 - 17:10เชอรีล: บอกได้มั้ยคะ ใครออกแบบขาอีกคู่ของคุณ
-
17:10 - 17:13เอมี: ขาคู่นี้มาจาก บอร์นมัธ ประเทศอังกฤษค่ะ
-
17:13 - 17:15ลงใต้จากลอนดอนมา 2 ชั่วโมง
-
17:15 - 17:19ฉันเป็นคนเดียวในสหรัฐฯ ที่มีขาแบบนี้
-
17:19 - 17:22น่าเศร้าค่ะ เพราะมันดูสวยมาก
-
17:22 - 17:25ไม่ได้หมายถึงแค่เค้าทำได้สวยนะคะ
-
17:25 - 17:29คือ สำหรับฉันแล้ว เรื่องกีฬาฉันก็เอาจริงกับมัน
-
17:29 - 17:34แต่ฉันก็อยากจะเป็นผู้หญิงเมื่อแข่งเสร็จ สำคัญมากนะคะ
-
17:34 - 17:36ที่เราไม่ควรถูกจำกัดด้วยขอบเขตใดๆ
-
17:36 - 17:41ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการเคลื่อนไหวหรือแฟชั่น
-
17:41 - 17:43ฉันชอบเวลาที่ฉันสามารถไปได้ทุกที่
-
17:43 - 17:47ได้เลือกซื้อรองเท้าหรือกระโปรงที่ชอบ
-
17:47 - 17:52ฉันหวังว่าจะได้นำขาคู่นี้เข้ามาสหรัฐฯ
-
17:52 - 17:55ให้คนอื่นได้รับโอกาสเช่นนี้บ้าง
-
17:55 - 17:58มันทำจากซิลิโคนค่ะ
-
17:58 - 18:02เป็นขาเทียมธรรมดาๆ นี่เอง
-
18:02 - 18:05ไม่ต่างอะไรจากขาของตุ๊กตาบาร์บี้เลยค่ะ
-
18:05 - 18:06(หัวเราะ)
-
18:06 - 18:08มันจะอยู่ท่านี้ตลอดแหละค่ะ
-
18:08 - 18:10ฉันต้องสวมส้นสูง 2 นิ้ว
-
18:10 - 18:15เดี๋ยวฉันขอถอดนี่ออกก่อน คุณจะได้เห็น
-
18:15 - 18:18ไม่รู้จะเห็นชัดรึเปล่านะคะ
-
18:18 - 18:22นี่ค่ะมีเส้นเลือด แล้วที่ส้นก็สีออกชมพู
-
18:22 - 18:25ตรงนี้เอ็นร้อยหวาย ขยับได้นิดๆ
-
18:25 - 18:30เป็นขาคู่ที่วิเศษมากค่ะ ฉันได้มาเมื่อปีกับอีก 2 สัปดาห์ที่ผ่านมา
-
18:30 - 18:34ผิวหนังทำจากซิลิโคนค่ะ
-
18:34 - 18:36เรื่องของเรื่องก็คือเมื่อ 2 ปีที่แล้ว
-
18:36 - 18:38ชายคนนึงที่เบลเยี่ยมพูดว่า พระเจ้า
-
18:38 - 18:40ถ้าผมไปพิพิธภัณฑ์หุ่นขี้ผึ้งมาดามทุสโซ
-
18:40 - 18:44แล้วหุ่นขี้ผึ้งที่นั่นเหมือนคนจริงๆ แม้กระทั่งสีของนัยน์ตา
-
18:44 - 18:47เหมือนจริงอย่างกับหุ่นจะหายใจได้
-
18:47 - 18:49ทำไมเค้าไม่ทำแขนขาเทียม
-
18:49 - 18:53ให้ดูเหมือนขาจริงๆ แขนจริงหรือมือจริง ออกมาล่ะ
-
18:53 - 18:55นึกดูสิ เค้าทำหูเทียมให้คนที่ถูกไฟลวก
-
18:55 - 18:57เค้าใช้ซิลิโคนทำได้วิเศษจริงๆ ค่ะ
-
18:57 - 19:00เชอรีล: 2 สัปดาห์ที่แล้ว เอมีได้เข้าร่วม อาเธอร์ แอช อวอร์ด ที่ ESPYs
-
19:00 - 19:04พอเธอมาถึงก็รีบร้อนใหญ่เลย
-
19:04 - 19:06บอกว่า "ฉันต้องซื้อรองเท้าใหม่"
-
19:06 - 19:08เรามีเวลา 1 ชั่วโมงก่อนงานเริ่ม
-
19:08 - 19:10เธอนึกว่าเธอเอาส้นสูง 2 นิ้วมา
-
19:10 - 19:12แต่จริงๆ แล้วที่เธอเอามาคือ 3 นิ้ว
-
19:12 - 19:14เอมี: ซึ่งเป็นปัญหาใหญ่สำหรับดิฉันค่ะ
-
19:14 - 19:17เพราะฉันจะต้องเดินตลอดคืน
-
19:17 - 19:21เชอรีล: กว่า 45 นาที เราโชคดีที่โรงแรมให้บริการเราเป็นอย่างดี
-
19:21 - 19:24มีพนักงานมาเลื่อยส้นรองเท้าให้
-
19:24 - 19:26(หัวเราะ)
-
19:26 - 19:30เอมี: ฉันบอกเค้าไปว่า กำลังตกที่นั่งลำบาก มีเชอรีลอยู่ข้างฉัน
-
19:30 - 19:33ฉันบอกว่า "มีใครพอจะช่วยดิฉันได้บ้างคะ
-
19:33 - 19:35ปัญหาเป็นอย่างนี้ อย่างนี้"
-
19:35 - 19:37ทีแรกพวกเขาทำท่าจะปฏิเสธ
-
19:37 - 19:39ประมาณว่า ถ้าคุณไม่ชอบรองเท้าของคุณ ก็ช่วยไม่ได้
-
19:39 - 19:42"ไม่ใช่ค่ะ ไม่ใช่ คือฉันต้องสวมเท้าคู่นี้ค่ะ
-
19:42 - 19:45ซึ่งต้องใช้ส้นสูง 2 นิ้ว แต่ที่ฉันมีมัน 3 นิ้ว
-
19:45 - 19:47ต้องตัดออกอีกหน่อย"
-
19:47 - 19:49แค่นั้นแหละค่ะ เค้าเลยไม่มากความ
-
19:49 - 19:52ไม่ได้สาวความยาวอะไร เค้าเลยเลื่อยให้
-
19:52 - 19:55ขาคู่นี้ดีมากจริงๆ ค่ะ
-
19:55 - 19:59อีก 2-3 สัปดาห์ ฉันจะไปให้เขา
-
19:59 - 20:01ปรับปรุงอะไรหน่อย
-
20:01 - 20:04ฉันอยากได้ขาอย่างนี้แบบฝ่าเท้าเรียบ
-
20:04 - 20:07จะได้ใส่รองเท้าผ้าใบได้ ตอนนี้มันไม่ได้
-
20:07 - 20:09พิธีกร: โอเคครับ
-
20:09 - 20:11เชอรีล: และนี่คือ เอมี มัลลินส์ ค่ะ
-
20:11 - 20:14(ปรบมือ)
- Title:
- เอมี มัลลินส์ กับการวิ่ง
- Speaker:
- Aimee Mullins
- Description:
-
more » « less
ในวิดีโอ TED ปี 1998 ชิ้นนี้ เอมี มัลลินส์ นักวิ่งระยะสั้นพาราลิมปิกเกมส์ พูดถึงการเป็นนักวิ่งอาชีพที่ทำลายสถิติการวิ่งระยะสั้น และ ขาเทียมคาร์บอนไฟเบอร์ของเธอ (ซึ่งกลายมาเป็นต้นแบบขาเทียมสำหรับวิ่งในปัจจุบัน) ที่ช่วยพาเธอเข้าสู่เส้นชัยในการแข่งขัน
- Video Language:
- English
- Team:
closed TED
- Project:
- TEDTalks
- Duration:
- 20:26
|
Pimpawan Chaipanit added a translation |