Aimee Mullins over hardlopen

In deze video uit het TED archief van 1998 vertelt paralympics sprintster Aimee Mullins over haar hardloopcarrière waarin ze records vestigde, en over de bijzondere kunstbenen van koolstofvezel (toen nog een prototype) die haar hielpen om haar doel te bereiken.

Cheryl: Aimee en ik dachten -- Hoi Aimee. Aimee Mullins: Hoi

Cheryl: Aimee en ik wilden gewoon eens even kletsen,

en ik wil dat ze jullie gaat uitleggen wat haar tot een uitzonderlijke atlete maakt.

AM: Diegenen die de foto hebben gezien in de kleine bio,

die weten het misschien al.

Ik ben tweezijdig geamputeerd en ik ben geboren zonder kuitbenen aan twee kanten.

Toen ik één jaar was ben ik geamputeerd,

en sindsdien ren ik me rot, overal en nergens.

Cheryl: Vertel ze bijvoorbeeld eens hoe je aan de Georgetown-universiteit terecht kwam.

Laten we daar beginnen.

AM: Ik ben een laatste jaars aan het Buitenlandse Dienst-programma van Georgetown.

Op de middelbare school won ik een volledige studiebeurs.

Ze pikken er landelijk drie studenten per jaar uit

om die te betrekken bij internationale zaken,

zodoende kon ik volledig meelopen in Georgetown

en ik ben er nu vier jaar. Vind het geweldig.

Cheryl: Toen Aimee daar kwam

bedacht ze dat ze best wel nieuwsgierig was naar atletiek,

dus besloot ze iemand te bellen om ernaar te vragen.

Wil je dat verhaal eens vertellen?

AM: Ja. Ik denk dat ik altijd al wel betrokken ben geweest bij sport.

Ik heb vijf jaar softball gespeeld toen ik opgroeide.

Ik heb wedstrijd-skieën gedaan tijdens middelbare school,

en op de universiteit werd ik een beetje onrustig

want ik had al een jaar of twee niks aan sport gedaan.

En ik had nog nooit meegedaan aan gehandicapten-sport.

Ik deed altijd wedstrijden tegen valide atleten.

Dat is het enige wat ik kende.

Ik kende zelfs geen andere amputees tot mijn 17e.

En ik hoorde dat ze hardloopwedstrijden hielden voor gehandicapte hardlopers,

en ik dacht: daar loop ik niet echt warm voor,

maar voordat ik een oordeel vel, laat ik eens gaan kijken wat het is.

Dus boekte ik een vlucht naar Boston in '95, op mijn 19e,

een absoluut buitenbeentje bij deze race. Ik had het nog niet eerder gedaan.

Een paar weken voor de race ging ik een renbaan op

om te zien hoe ver ik kon lopen,

en ongeveer 50 meter bleek wel genoeg voor mij, hijgend en wel.

Ik had benen die waren gemaakt van dingen als

een houten en plastic onderdeel, vastgemaakt met klittenband --

grote, dikke wollen sokken van vijf lagen aan --

niet erg comfortabel, maar het was het enige dat ik kende.

Daar sta ik dan in Boston, tegenover mensen

met benen gemaakt van carbon grafiet en ander spul

met schokbrekers er in en van allerlei dingen,

en ze kijken naar me met een blik van:

oké, we weten nu wie NIET de race gaat winnen.

Ik ging er heen met de verwachting --

Ik weet niet wat ik verwachte --

maar ik zag er een man die een heel been miste

die ging hoogspringen, hinkend op één been naar de hoge sprong

en er overheen sprong, op een hoogte van 1 meter 88 ...

Dan O'Brien sprong 1 meter 80 in '96 in Atlanta,

Ik bedoel, dat geeft je een vergelijking met --

dit zijn werkelijk volleerde atleten

zonder het woord "atleet" te kwalificeren.

Dus besloot ik een poging te wagen, snap je, met kloppend hart,

Ik liep mijn eerste race en ik klopte de Amerikaanse recordhouder

met driehonderdste van een seconde

en zo werd ik de nieuwe nationale recordhouder bij mijn eerste poging.

En weet je, de mensen zeiden:

"Aimee, je hebt snelheid, je hebt natuurlijke snelheid --

maar je hebt geen routine of finesse als je loopt.

Je ging van hot naar her.

We hebben allemaal gezien hoe hard je moest werken."

Dus besloot ik de hardloopcoach te bellen in Georgetown.

Godzijdank wist ik niet dat deze man een grootheid is in de atletiekwereld.

Hij heeft vijf olympische sporters begeleid,

en zijn kantoor is van vloer tot plafond bedekt

met All America oorkondes

van al die atleten die hij heeft begeleid,

een nogal imponerende man dus.

Ik belde hem op en zei: "Hoor eens, ik heb een race gelopen en gewonnen, en...

(Gelach)

Ik wil ontdekken of ik --

Ik moet kijken of ik kan meedoen met een van uw trainingen,

om te zien wat voor oefeningen u doet, en wat dan ook."

Dat was alles wat ik wilde -- twee trainingen.

Kan ik er bij zijn om te kijken wat u doet?

En hij zei: "Laten we elkaar eerst ontmoeten voordat we iets beslissen."

Eigenlijk denkt hij: waar ben ik aan begonnen?

Dus ik ontmoette de man, liep zijn kantoor in,

en ik zag posters en tijdschrift-omslagen van mensen die hij heeft getraind.

We gingen zitten en begonnen te praten,

en het werd uiteindelijk een geweldige samenwerking

omdat hij nog nooit een gehandicapte sporter had begeleid,

daarom had hij geen vooropgezette ideeën

over wat ik wel of niet kon,

en ik was nog nooit eerder gecoached,

dus dit was zoiets als: we gaan gewoon beginnen.

Hij begon met me vier dagen per week zijn lunchpauze te geven,

in zijn vrije tijd, dan kwam ik naar de renbaan en trainde met hem.

En zo heb ik Frank ontmoet.

Maar dat was in het najaar van '95, want toen het winter werd

zei hij: "Zal ik je wat zeggen, je bent goed genoeg.

Je kunt meedoen met het vrouwen hardloopteam hier."

En ik zei: "Nee, dat meen je niet."

En hij zei: "Nee serieus, je kunt het.

Je kunt met ons vrouwen hardloopteam meedoen."

Dus in de lente van 1996, met mijn doel het U.S. Paralympische team te halen

al flink op stoom, de komende mei, voegde ik me bij het vrouwen hardloopteam.

En geen enkele gehandicapte had dat ooit gedaan -- hardlopen op universiteits-nivo.

Ik weet niet, het begon een interessante combinatie te worden.

Cheryl: Goed, vertel ze eens van -- onderweg naar de Olympische Spelen ---

maar er waren een paar belangrijke gebeurtenissen in Georgetown.

Vertel ze dat maar.

AM: Ja, goed, ik had alles gewonnen voor wat betreft de gehandicapten sportevenementen

alles waar ik aan deel nam -- en ik was aan het trainen in Georgetown

wetende dat ik maar moest wennen aan

het zien van de ruggen van de andere vrouwen --

weet je wel, ik loop tegen de volgende Flo-Jo --

en ze kijken allemaal naar me, zo van,

Hmm, wat is hier aan de hand?

En weet je, het aantrekken van mijn Georgetown pak

en er tegenaan gaan, wetende dat

als je beter wil worden -- en ik was al de beste van het land --

dan moet je trainen met mensen die inherent beter zijn dan jij.

Dus ik ging erop uit en kwam terecht in de Big East

wat eigenlijk de kampioensrace aan het eind van het seizoen was,

en heel erg warm.

En het is de eerste --

Ik had net die nieuwe sprintbenen gekregen die je in de bio ziet --

en op dat moment realiseerde ik me niet dat

de hoeveelheid zweet die zich zou vormen in mijn sok

feitelijk als een smeermiddel ging fungeren

waardoor ik als een zuiger in een cylinder ging bewegen.

En op ongeveer 85 meter van de 100 meter sprint

kwam mijn been heel glorieus los.

Ik viel er bijna uit, pal voor ongeveer 5000 mensen.

Ik bedoel, ik schrok me rot --

omdat ik me had ingeschreven voor de 200 die over een half uur zou beginnen.

(Gelach)

Ik ging naar mijn coach. "Alsjeblieft, laat me dit niet doen."

Het gaat me niet lukken, met al die mensen erbij. M'n been zal eraf vallen.

Als 'ie er al na 85 meter afvalt, dan ga ik echt geen 200 meter lopen.

En hij bleef gewoon zo zitten.

En dus was mijn vraag aan dovemansoren gericht -- goddank --

omdat hij -- weet je, de man komt uit Brooklyn --

het is een grote vent -- hij zegt: "Aimee, al valt je been er af, nou en?"

Je pakt 'm op, je doet het ding weer aan,

en je maakt die verdomde race af!"

(Applaus)

En dat deed ik. Dus eigenlijk hield hij mij een beetje in het gareel.

Hij hield me op het rechte pad.

Cheryl: Goed, dan bereikt Aimee de Paralympics van 1996,

en ze is helemaal enthousiast. Haar familie komt ook -- het is nogal wat.

Ze is dan -- al twee jaar aan het hardlopen?

AM: Nee, een jaar.

Cheryl: Een jaar. Vertel ze maar wat er gebeurde

vlak voordat je je race loopt.

AM: Oké, nou, Atlanta.

De Paralympics, om het even een beetje uit te leggen,

zijn de Olympische spelen voor mensen met een fysieke beperking --

amputees, mensen met hersenverlamming, en rolstoelatleten --

dit in tegenstelling tot de Special Olympics

die bedoeld is voor mensen met verstandelijke beperkingen.

Daar zijn we dan, amper een week na de Olympics, in Atlanta,

en ik ben nog verbijsterd door het feit dat ik

nog geen jaar geleden geen 50 meter op de renbaan kon afleggen.

Daar sta ik dan -- nog nooit verloren.

Ik had nieuwe records gevestigd bij de U.S. Nationals -- de Olympische voorrondes -- afgelopen mei,

en ik was gewoon wel zeker dat ik met goud zou thuiskomen.

Ook was ik de enige met zogenaamde bilaterale BK -- onder de knie.

Ik was de enige vrouw die zou gaan verspringen.

Ik was net klaar met verspringen,

toen er een vent zonder benen op me af kwam en zei:

"Hoe doe je dat? Volgens mij moeten we een vlakke voet hebben,

dus we kunnen niet afzetten van de springplank."

Ik zei: "Nou, dat heb ik nou net gedaan. Ik wist het niet."

Dat is grappig -- ik blijf 8 centimeter binnen het wereldrecord --

en bleef vanaf dat moment doorgaan,

dus ik ben ingeschreven voor het verspringen -- ingeschreven? --

nee, ik haalde het verspringen en de 100 meter.

En ik weet het zeker.

Ik haalde de voorpagina van onze lokale krant

die ik zelf zes jaar lang had rondgebracht.

Ik had iets van: dit is mijn moment.

En we zijn aan het warmlopen in het trainingskamp,

wat een paar straten van het Olympisch stadion is verwijderd.

En de benen die ik aan had -- die ik nu even zal pakken.

Ik was de eerste persoon ter wereld op deze benen --

Ik was het proefkonijn, en ik zal je zeggen,

dit was, zeg maar, een echte touristische attractie.

Iedereen nam foto's, "waar loopt die meid op?"

En ik kijk aldoor om van: waar zijn mijn achtervolgers?

Dit was mijn eerste internationale ontmoeting.

Ik probeerde uit iedereen informatie te krijgen,

weet je, zo van: tegen wie moet ik hardlopen?

"O Aimee, dat moeten we even voor je opzoeken."

Ik wilde weten wat de tijden waren.

"Maak je geen zorgen, je doet het fantastisch."

Dit allemaal 20 minuten voor mijn race in het Olympisch stadion,

en ze hangen de rondetijden op. Ik ga er heen om te kijken.

En mijn snelste tijd, wat een wereldrecord was, was 15,77.

Dan kijk ik -- baan twee, die is 12,8.

Baan drie is 12,5. Baan 4 is 12,2. Ik zeg: "Wat gebeurt er?"

En ze duwen ons allemaal in de shuttle bus,

en alle vrouwen daar missen een hand.

(Gelach)

Dus ik doe van --

En zij doen van: welke van deze twee hoort er niet bij?

Ik zit daar en denk "O mijn god."

Ik heb nog nooit iets verloren,

of het nou de studiebeurs was of, weet je wel,

Ik had vijf gouden plakken met skieën gewonnen. In alles was ik eerste.

En Georgetown was geweldig.

Ik verloor weliswaar, maar het was de beste training want dit was Atlanta.

Daar zijn we dan, het neusje van de zalm,

en het is zo zeker als wat dat ik enorm ga verliezen.

En ik zit daar te denken,

"O mijn god, mijn hele familie is in een busje gegaan

en zijn hierheen gereden vanuit Pennsylvania."

En ik was de enige vrouwelijke sprinter uit de V.S.

Dus ze roepen ons naar voren, weet je wel,

"Dames, nog één minuut."

En terwijl ik mijn blokken in deed voelde ik me verschrikkelijk

want er ging een geroezemoes door het publiek,

bij de mensen die zo dicht bij de startlijn waren dat ze het konden zien.

En ik heb iets van: "Ik weet het! Dit klopt niet."

En ik zit te denken dat mijn laatste troefkaart is

dat als ik deze meiden toch niet kan verslaan

dat ik ze dan een beetje gek ga maken, snap je?

(Gelach)

Het was echt het Rocky IV-gevoel van ik tegen Duitsland

en de rest -- Estland en Polen -- zitten in deze race.

Toen ging het pistool af, en alles wat ik me ervan herinner,

was dat ik als laatste eindigde,

en dat ik m'n tranen van frustratie moest bedwingen, ongelooflijk,

dat gevoel van gewoon overdonderd zijn.

En ik moest nadenken over waarom ik dit had gedaan,

ik had alles al gewonnen, dus wat had het voor zin gehad?

Al die trainingen, en ik had mijn leven getransformeerd.

Ik werd een academische atlete. Ik werd een Olympische atlete.

En het deed me echt nadenken over

de prestatie om zo ver te komen.

Het feit dat ik me nauwelijks een jaar en drie maanden eerder het doel had gesteld

om een Olympische atlete te worden en om te zeggen:

dit is mijn leven dat die richting op gaat,

en ik wil er een tijdje zo mee omgaan,

en gewoon kijken hoe ver ik kan komen.

En het feit dat ik om hulp vroeg -- hoeveel mensen deden er mee?

Hoeveel mensen gaven er niet hun tijd en expertise,

en hun geduld, om met mij om te gaan?

En dat was, zeg maar, de collectieve glorie --

dat er wel 50 mensen achter me stonden

die deelnamen aan die ongelooflijke ervaring van het naar Atlanta gaan.

Dus nu pas ik een soort van filosofie toe

op alles wat ik doe, zoals dit,

terugkijken en de vooruitgang beseffen,

zoals, hoe ver was je op die dag op weg naar je doel, weet je.

Het is belangrijk om een doel voor ogen te hebben, maar,

realiseer je ook de vooruitgang die je onderweg maakt

en hoe je als persoon bent gegroeid.

Dat is de prestatie, denk ik. Dat is de echte prestatie.

Cheryl: Wil je ze niet je benen laten zien?

AM: O, natuurlijk.

Cheryl: Laat ons anders meer dan één paar benen zien.

AM: Goed, dit zijn mijn mooie benen.

(Gelach)

Nee, dit zijn eigenlijk mijn cosmetische benen,

en ze zijn werkelijk prachtig.

Je moet ze van dichtbij komen bekijken.

Er zitten haarzakjes op, en ik kan mijn teennagels lakken.

En echt waar, ik kan hoge hakken aan.

Jullie mannen zullen niet begrijpen wat dat betekent

om gewoon een schoenenzaak in te lopen en te kopen wat je wilt.

Cheryl: Mocht je zelf je lengte bepalen?

AM: Ik mocht mijn lengte bepalen, precies.

(Gelach)

Patrick Ewing, die speelde voor Georgetown in de 80-er jaren,

komt elke zomer terug.

En ik had continu lol met hem voor gek zetten in de trainingsruimte

omdat hij altijd met voetblessures kwam.

Ik zei dan: "Haal ze er af! Wat maakt het uit, snap je.

Je kunt 2,5 meter lang zijn. Haal ze er gewoon af."

(Gelach)

Hij vond het hoe dan ook minder grappig dan ik.

Goed, dit zijn dus mijn sprintbenen, gemaakt van carbon grafiet,

zoals ik zei, en ik moet er zeker van zijn dat ik het goede gat te pakken heb.

Nee, ik heb hier zoveel benen.

Dit zijn -- wil je dit even vasthouden?

Dat is een ander been dat ik heb voor bijvoorbeeld tennis en softball.

Er zit een schokbreker in, dus het maakt een gaaf "Shhhh"-geluid

als je er mee rondspringt. Goed.

Dit is het ding van silliconen dat ik rol over,

de siliconen mantel die ik erover doe om het aan te houden als ik zweet,

als ik er uit schiet.

Cheryl: Heb je een andere lengte?

AM: In deze?

Cheryl: In deze.

AM: Ik weet het niet. Ik denk het niet.

Het kan zijn dat ik iets langer ben. Ik kan ze allebei wel aan doen.

Cheryl: Ze kan niet echt staan op deze benen. Ze moet lopen, dus ...

AM: Ja, ik moet echt lopen,

en balanceren is een beetje een kunst in deze.

Maar zonder de siliconen sok te gebruiken ga ik er in proberen te komen.

Ik loop hard op deze, en heb de halve wereld geshockeerd in deze.

(Applaus)

Deze zouden de feitelijke vorm van een sprinter moeten simuleren als ze rennen.

Als je wel eens naar een sprinter kijkt,

de bal van hun voet is het enige deel dat ooit de baan raakt,

dus als ik sta in deze benen

dan zijn mijn hamstring en gluteus samengetrokken,

zoals het zou zijn als ik voeten had gehad en op de bal van mijn voet zou staan.

(Publiek: Wie heeft ze gemaakt?)

AM: Een bedrijf in San Diego, Flex-Foot.

En ik was een proefkonijn, wat ik hopelijk blijf

bij elke nieuw kunstledemaat dat uit komt.

Maar eigenlijk zijn deze, zoals gezegd, het echte prototype.

Ik moet een paar nieuwe zien te krijgen, want toen ik de laatste keer bij een wedstrijd was

was het als een grote... de cirkel is nu rond.

Moderator: Aimee en de ontwerper zien we bij TED Med 2,

en dan zullen we het ontwerp bespreken.

AM: Ja, laten we dat doen.

Cheryl: Ja, precies.

AM: Dus dit zijn de sprintbenen, en ik kan mijn andere...

Cheryl: Kun je vertellen over de ontwerper van je andere benen?

AM: Ja. Die kreeg ik in de plaats Bournemouth, Engeland,

ongeveer twee uur van Londen,

en ik ben de enige in de VS met deze,

wat een schande is want ze zijn prachtig.

En ik bedoel niet eens, zo, vanwege de tenen en dergelijke --

voor mij is het, terwijl ik zo'n serieuze atlete ben op de baan,

Ik wil vrouwelijk zijn buiten het hardlopen om, en ik vind het zo belangrijk,

weet je, om op geen enkele manier te worden beperkt,

of het nou je mobiliteit is, of zelfs als het gaat over mode.

Ik bedoel, ik vind het te gek dat ik overal heen kan

en kan uitzoeken wat ik wil en de schoenen die ik wil, de rokjes die ik wil,

en ik hoop ze mee te kunnen nemen hier naartoe

zodat ze beschikbaar zijn voor veel mensen.

Deze zijn ook van siliconen.

Dit is een heel simpele kunstledemaat, hieronder.

Het is net een Barbie-voet hieronder.

(Gelach)

Echt waar. Hij is vastgezet in deze positie,

daarom moet ik een hak van 5 centimeter dragen.

En het is echt -- ik doe 'm af zodat je het kunt zien.

Ik weet niet of je het goed kunt zien, maar het is echt zo.

Er zitten aderen op de voet, en mijn hiel is roze, weet je,

en mijn achillespees -- dat beweegt een beetje.

Het is echt een ongelooflijk ding. Ik heb ze een jaar en twee weken geleden gekregen,

En dit is gewoon een stukje siliconenhuid.

Wat er gebeurde was dit, twee jaar geleden

was er een man in België die zei, mijn hemel,

als ik naar het wassenbeeldenmuseum kan gaan

en Jerry Hall nagemaakt zie, tot aan de kleur van haar ogen,

zo levensecht alsof ze ademt,

waarom kunnen ze dan geen ledemaat voor iemand maken

dat er uit ziet als een been, of een arm of een hand?

Ik bedoel, ze maken oren voor brandwondenslachtoffers.

Ze kunnen geweldige dingen doen met siliconen.

Cheryl: Aimee was twee weken geleden bij de ESPY's voor de Arthur Ashe Award.

Ze kwam de stad in en ging overal heen

en ze zei: "Ik moet nieuwe schoenen kopen!"

Het was een uur voor aanvang van de ESPY's,

en ze dacht dat ze een hiel van 5 cm. had gekocht

maar het bleek een hiel van 8 cm. te zijn.

AM: En dat is een probleem voor me

omdat ik dan de hele avond zo loop.

Cheryl: We hadden drie kwartier -- gelukkig waren ze erg aardig in het hotel.

Ze lieten iemand komen die de hak afzaagde.

(Gelach)

AM: Ik zei tegen de receptionist, ik was gehaast en Cheryl stond naast me.

Ik zei: "Weet je iemand hier die mij kan helpen

want ik ik heb een probleem."

Eerst wilden ze het gewoon maar afdoen, zo van,

luister: als je je schoenen niet leuk vindt, jammer dan. Te laat.

"Nee, nee. Ik heb namelijk speciale voeten, oké,

die een hak van 5 cm. moeten hebben. Nu heb ik er een van 8 cm.

Er moet wat af."

Oké. Daar wilden ze zich niet al teveel mee bezighouden.

Ze wilden het liever niet weten. Ze deden het gewoon.

Nee, deze benen zijn te gek.

Ik ga zelfs over een paar weken terug

om een paar verbeteringen op te halen.

Ik wil benen als deze gemaakt voor platte voeten

zodat ik gymschoenen aan kan, want dat kan niet met deze.

Dus, moderator, dat was het dan.

Cheryl: Aimee Mullins, dames en heren.

(Applaus)