-
အစကထဲက...
-
ေနရာေတြအကုန္လံုးကို စဥ္းစားခဲ့တယ္
-
အထူးသျဖင့္ ဆာဗာဘက္ပိုင္းေပါ့
-
အင္ဒိုနီးရွားေက်ာင္းေတြ ေဆာက္ႏိုင္မယ့္ေနရာေလ
-
အူလူကီမာနစ္ဘက္မွာေရာ အင္ဒိုေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း ဘာေၾကာင့္မလုပ္ႏိုင္ရမွာလဲ
-
ဒီေက်ာင္းရွိေတာ့ အနီးအနားက ကေလးေတြေရာ အင္ဒိုနီးရွားကေလးေတြေရာ လာသင္ႏိုင္တယ္
-
ဒီေက်ာင္းကို တူနာစ္ဟာရပန္ဘန္ဆာလို႔ေခၚတယ္
-
အစပိုင္းမွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ခဲ့တယ္
-
အရြယ္မေရာက္ေသးတဲ့ကေလးေတြ အလုပ္လုပ္ေနၾကတာကို ခရီးသြားတိုင္းျမင္ခဲ့ရတယ္
-
ဘာေၾကာင့္ မိဘေတြက သူတို႔ကေလးေတြကို အလုပ္ခြင္ထဲပို႔လိုက္တာလဲ
-
ဒါက ျပႆနာ ျဖစ္လာျပီ
-
ဒါကိုေတြးမိတာနဲ႔ အူလူကီမာနစ္မွာ ဘယ္လိုေက်ာင္းေဆာက္ႏိုင္မလဲဆိုတဲ့နည္းလမ္းကို ရွာခဲ့တယ္
-
အစပိုင္းေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ ဆရာေတာင္မရွိဘူး
-
ေနာက္မွ တစ္ဆင့္စကားတစ္ဆင့္ၾကားျပီး
-
သင္ၾကားခြင့္လက္မွတ္ရွိထားတဲ့ အင္ဒိုနီးရွားေတြ..
-
ပညာေရးဒီကရီရအင္ဒိုေတြက ဒီမွာဆရာျဖစ္ဖို႔ လာေလွ်ာက္ၾကေတာ့တာ
-
အစပိုင္းမွာ ဆရာမ(၂)ေယာက္ ဆရာ(၁)ေယာက္ ေလွ်ာက္တယ္
-
မီလီယာတီ တုိဒင္..သူက အဲဒီအခ်ိန္မွာ ငါတို႔နဲ႔အတူရွိခဲ့တယ္
-
အခုအခ်ိန္ထိလည္း ရဲေဘာ္ရဲဘက္ပဲ
-
သူက ငါတို႔ရဲ့ ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးလည္းျဖစ္တယ္
-
ဒီေက်ာင္းကို စလုပ္တဲ့အခ်ိန္တုန္းက ပုဂၢလိကေက်ာင္းအျဖစ္ စခဲ့တာ
-
ဒီေတာ့ ေက်ာင္းသားမိဘေတြက အစစအရာရာတာ၀န္ယူဖို႔လိုတယ္
-
ဒီေနရာငွားခအျဖစ္ ရင္းဂစ္(၅၀၀)ကို လစဥ္ ေပးရတယ္ေလ
-
အေဆာက္အဦရဲ့ၾကမ္းျပင္ကို ဘိလပ္ေျမအိတ္(၃၀၀)ေလာက္နဲ႔လုပ္တယ္
-
ဒါေတြကို တရုတ္ေတြက လွဴခဲ့တာပါ
-
ဒီေတာ့ မိဘေတြအေနနဲ႔ တစ္ဆင့္ေလာက္ေတာင္မွ ဒီေက်ာင္းအတြက္ ေငြထုတ္စရာမလိုဘူး
-
အုတ္ျမစ္ကို ဘိလပ္ေျမ(၃၀၀)သံုးျပီးေနာက္ သစ္သားေက်ာင္းနံရံေတြအားလံုးကိုလည္း တရုတ္ေတြကပဲ ကူညီတယ္
-
တစ္ေက်ာင္းလံုးရဲ့ေခါင္မိုးလည္း သူတို႔ပဲလွဴတာေပါ့
-
ဒီေတာ့ အကုန္ အခမဲ့ပဲေလ
-
ကေလးေတြကို မိဘေတြေက်ာင္းပို႔ခ်ိန္ကိုပဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေစာင့္ဖို႔လိုတယ္
-
ေက်ာင္းကိုေထာက္ပံ့ဖို႔ ဘာဆိုဘာမွမလိုပါဘူး
-
မစၥတာပီထရပ္စ္ကေတာ့ ဆာဗာကေ၇ႊ႔ေျပာင္းလုပ္သားေတြရဲ့သားသမီးေတြကို အလုပ္လုပ္ခိုင္းမယ့္အစား ဒၤီမွာေက်ာင္းလာထားဖို႔ ၾကိဳးစားေနတုန္းပဲ
-
ဆာဗာမွာ ေက်ာင္းေတြအမ်ားၾကီးရွိေပမယ့္ အင္ဒိုနီးရွားအစိုးရရဲ့အေထာက္အပံ့ကို လက္မခံဘူး
-
ဆီကိုလာဟာရပန္ဘန္ဆာ ကို ဆက္သြယ္ႏိုင္ရန္