Deixar as redes sociais | Cal Newport | TEDxTysons

Esta charla provén dun evento TEDx que utilizou o formato da conferencia TED pero foi organizado de forma independiente por unha comunidade local. Máis información en: http://ted.com/tedx

'Deep work' ['Enfócate', na edición en español] farate mellor naquilo que fagas. Conseguirás máis en menos tempo e sentirás a sensación de verdadeira realización que comporta o dominio dunha habilidade.

Cal Newport é profesor asistente de Ciencias da Computación na Universidade de Georgetown. Ademais de estudar os fundamentos teóricos da nosa era dixital, Newport tamén escribe sobre o impacto destas tecnoloxías no mundo laboral. O seu libro máis recente, 'Deep Work' defende que a concentración é o novo cociente intelectual no mundo laboral moderno e que a capacidade de concentrarse sen distraerse é cada vez máis valiosa. Con anterioridade escribira 'So Good They Can’t Ignore You' ['Hazlo tan bien que no puedan ignorarte', na edición en español], un libro que desbarata a antigua convicción de que "seguir a túa paixón" é un bo consello, e tres populares libros de consellos pouco convencionais para estudantes.

Probablemente non se dean conta

de que agora mesmo
están vendo algo bastante raro.

Porque eu son un millennial
escritor de libros de informática

nun evento TEDx

e inda así, nunca tiven
unha conta nas redes sociais.

De feito, a forma en que sucedeu isto
foi dalgunha maneira fortuíta.

A primeira vez que oín falar delas
eu estaba na universidade,

no meu segundo ano,

foi entón cando Facebook
chegou ao campus.

Daquela, xusto despois
da primeira quebra das puntocom,

eu tiña unha idea de negocio en liña
que tiven que abandonar pola quebra,

e entón outro rapaz de Harvard, Mark,

creou un produto chamado Facebook,
que tiña á xente entusiasmada.

Así que nunha especie
de infantil ataque de celos profesional,

dixen: ''Non penso usar isto.

Non vou apoiar o negocio deste rapaz,
tanto me ten ao que chegue''

Mentres sigo coa miña vida
vexo que pouco despois

todo o mundo está enganchado a iso.

E dende a claridade que se acada

cando un ten algo de obxectividade,
algo de perspectiva,

decateime de que parecía
algo un pouco perigoso.

Así que non me rexistrei.

Dende aquela nunca tiven
unha conta en redes sociais.

Estou aquí por dúas razóns;
quero deixar dúas mensaxes.

A primeira mensaxe que quero deixar

é que a pesar de nunca ter
unha conta en redes socias,

estou ben, non tedes que preocuparvos.

Resulta que sigo tendo amigos,

sigo sabendo o que pasa no mundo;

como experto informático

sigo colaborando con xente
de arredor do mundo,

sigo estando exposto regularmente
a ideas interesantes,

e raramente me describiría
como alguén sen opcións de ocio.

Todo o tempo estiven ben, pero ata diría

que non só estou ben sen redes sociais
senón que estou mellor sen elas.

Creo que son máis feliz, que teño
máis sostibilidade na miña vida,

e que acadei máis éxito profesional

porque non uso as redes sociais.

O meu segundo obxectivo aquí no escenario

é tratar de convencer á maioría de vós
para crerdes o mesmo.

Imos ver se podo conseguir convencervos

de que sería mellor
que deixásedes as redes sociais.

Entón, se o tema deste evento TEDx
é “Tempo Futuro”.

supoño que, noutras palabras,
a miña visión do futuro

é un no que menos persoas
usen as redes sociais.

É unha afirmación importante,
penso que preciso apoiala.

Así que o que vou facer

é coller os tres reparos máis comúns
que escoito

cando lle suxiro á xente
que deixe as redes sociais,

e para cada un deles
tentarei desactivar a propaganda

e ver se consigo facervos ver a realidade.

Este é a primeira obxección
que máis adoito escoitar.

Non é un ermitán,

é un desenvolvedor web hipster da rúa 8;
non estou seguro.

(Risas)

Hipster ou ermitán,
ás veces costa distinguilos.

A primeira obxección é:

''Cal, as redes sociais son
unha das tecnoloxías fundamentais

do século XXI.

Rexeitar as redes sociais
sería un acto extremo de ludismo.

Sería como ir traballar de a cabalo
ou usar un teléfono de disco.

Non podo tomar
unha decisión tan extrema.''

A miña reacción a ese reparo
é pensar que non ten sentido.

As redes sociais non son
tecnoloxía fundamental.

Beben de tecnoloxías fundamentais,

pero enténdense mellor así.

É dicir, son unha fonte de entretemento,

un produto de entretemento.

A forma en que o tecnólogo
Jaron Lanier o explica

é que estas compañías
ofrécenche regalos brillantes

a cambio de minutos da túa atención
e bytes de información persoal,

que poida ser empaquetada e vendida.

Así que dicir que non usas redes sociais
non debería ser unha postura social,

é só rexeitar unha forma de ocio
como outras.

Non debería ser máis polémico que dicir:

''Non me gustan os xornais,
prefiro seguir as noticias nas revistas,''

ou ''prefiro a televisión por cable
antes que a gratuíta.''

Non é unha cuestión política importante
ou unha postura social

dicir que non usas este produto.

A elección da imaxe da comecartos
non é accidental

porque se miras de cerca
estas tecnoloxías,

non é só que sexan fontes de entretemento

senón que son
fontes de entretemento desaboridas.

Agora sabemos que moitas
das grandes compañías de redes sociais

contratan a persoas
chamadas enxeñeiros da atención,

que aproveitan os principios
dos casinos de Las Vegas,

entre outros lugares,

para intentar facer estes produtos
o máis adictivos posibles.

Ese o modelo de uso desexado
para estes produtos:

que os uses de forma adictiva
porque maximiza o beneficio

que pode extraerse
da túa atención e información.

Así que non é unha tecnoloxía fundamental,

é só unha forma de entretemento,
entre tantas outras,

e algo desaborida
se a miras un chisco máis de cerca.

Esta é a segunda obxección máis común
que escoito

cando suxiro abandonar as redes sociais.

Di así:

''Cal, non podo deixar as redes sociais

porque é vital para lograr éxito
na economía do século XXI.

Se non teño unhas boas redes sociais
da miña marca,

a xente non saberá quen son,
a xente non poderá encontrarme,

non terei ningunha oportunidade,

e desaparecerei da economía.''

A miña reacción é de novo:

ese reparo tampouco ten sentido.

Publiquei hai pouco este libro

que se basea en múltiples evidencias

para destacar que
nunha economía competitiva do século XXI

o que o mercado valora

é a capacidade de crear cousas
diferentes e valiosas.

Se produces algo diferente e valioso,

o mercado ha valoralo.

O que o mercado descarta, maiormente,

son as actividades fáciles de replicar
e que producen pouco beneficio.

O uso das redes sociais é o epítome

dunha actividade fácil de replicar
que non produce moito valor;

algo que calquera neno de 6 anos
cun teléfono intelixente podería facer.

Por definición,

o mercado non vai valorar moito
estes comportamentos.

En cambio, vai premiar
o traballo profundo e concentrado

requirido para acadar habilidades reais
e aplicalas na produción de cousas

--como un artesán--

que sexan diferentes e valiosas.

Por dicilo doutra forma:

Se podes escribir un algoritmo elegante,

se podes escribir un estudo xurídico
que pode cambiar un caso,

se podes escribir
miles de palabras de prosa

que van enganchar un lector ata o final,

se podes mirar un mar de datos ambiguos

e aplicar a estatística
e tirar conclusións

que poderían transformar
unha estratexia de negocio,

se podes facer este tipo de actividades
que requiren traballo profundo,

que dan resultados diferentes e valiosos,

a xente hate encontrar.

Serás capaz de controlar o teu negocio

e construír as bases

dunha vida profesional exitosa,

independentemente de cantos seguidores
teñas en Instagram.

Esta é a terceira obxección máis común
que escoito

cando lle suxiro a xente
deixar as redes sociais,

e creo que é unha das máis importantes.

A obxección di:

''Cal, pode ser que teñas razón,
non é tecnoloxía fundamental,

quizais o uso das redes sociais
non é o centro do meu éxito profesional,

pero sabes que?

Son inofensivas, divírtenme
(que raro, Twitter divertido),

non as uso tanto,
son dos primeiros en usar todo,

é algo interesante de probar

e tal vez podería perder algo
se non as uso.

Que mal teñen?''

Entón volvo a dicir:
Esta obxección tampouco ten sentido.

Neste caso o que se perde
é unha realidade moi importante,

da que precisamos falar sinceramente:

É que as redes sociais traen consigo

múltiples prexuízos, significantes
e ben documentados.

Temos que enfrontarnos a eles directamente

ao tomar a decisión

de se adoptamos ou non esta tecnoloxía

e a deixamos entrar nas nosas vidas.

Un dos prexuízos que sabemos
que trae consigo

está relacionado co éxito profesional.

Antes expliquei que
a capacidade de concentrarse moito,

de crear cousas diferentes e valiosas,

de perfeccionar habilidades
que o mercado valora,

é a chave para a nosa economía.

Pero xusto antes,

expliquei que as ferramentas
das redes sociais

están destinadas a crear adicción.

O verdadeiro obxectivo delas

é que fragmentes a túa atención
o máximo posible

ao longo do día;

para iso se deseñaron.

Temos moita investigación que nos di

que se pasas moito tempo ao día

nun estado de atención fragmentada,

moito tempo ao día
rompendo a túa atención,

para botar unha ollada,
ver un momento Instagram,

isto pode reducir a túa concentración
de forma permanente.

Noutras palabras, poderías reducir
permanentemente a capacidade

de facer exactamente
o tipo de esforzo profundo

que resulta ser máis e máis necesario

nunha economía cada vez máis competitiva.

O uso das redes sociais non é inofensivo,

poder ter un impacto
significativamente negativo

na capacidade de medrar economicamente.

Preocúpame especialmente isto
nas novas xeracións,

que son as máis saturadas
por estas tecnoloxías.

Se perdes a capacidade
de manter a concentración,

vas volverte cada vez menos importante
para esta economía.

Tamén hai prexuízos psicolóxicos
provocados polas redes sociais

que están ben documentados
e que necesitamos abordar.

Sabemos pola bibliografía
que canto máis usas as redes sociais,

máis probable é
que te sintas só ou illado.

Sabemos que a exposición constante

aos retratos coidadosamente seleccionados
e positivos da vida dos teus amigos

pode facerte sentir incapaz
e aumentar as taxas de depresión.

E algo do que penso que oiremos
falar moito no futuro próximo

é que hai un desaxuste fundamental

entre como están conectados
os nosos cerebros

e este comportamento de expoñernos
a múltiples estímulos

con recompensas intermitentes
ao longo das horas.

Unha cousa é pasar un par de horas
nunha máquina comecartos en Las Vegas,

pero se levas unha contigo
e estás dándolle aos botóns todo o día,

dende que te ergues ata que te deitas:
non estamos afeitos a iso.

Iso curtocircuíta o cerebro,

e estamos comezando a encontrar
que ten consecuencias cognitivas reais,

unha das cales é
a xeneralizada sensación de ansiedade.

A avanzada deste problema
encóntrase nos campus universitarios.

Se falas con expertos en saúde mental
nos campus, diranche

que coa irrupción do uso continuo
do teléfono intelixente

e das redes sociais
entre o estudantado do campus

chegou unha explosión de trastornos
relacionados coa ansiedade nos campus.

Velaí o que nos vén enriba.

Este tipo de comportamento é un desaxuste
para a cablaxe cerebral

e pode facernos sentir miserables.

Hai un custo real
no uso das redes sociais;

así que cando esteas pensando
“Debería usar isto ou non?”,

dicir que é inofensivo non é suficiente.

Debes identificar un beneficio claro,
significativamente positivo

que supere os danos potenciais,
que non son triviais en absoluto.

A xente a miúdo pregunta:

''Vale, pero como é a vida
sen redes sociais?''

Pode meter un pouco de medo pensalo.

Segundo as persoas que pasaron
por este proceso,

pode haber algunhas semanas complicadas.

É coma un proceso de desintoxicación.

As primeiras dúas semanas
poden ser incómodas:

sénteste un pouco nervioso,
como se che faltara unha extremidade.

Pero despois as cousas cálmanse,

e a vida despois das redes sociais
pode ser bastante positiva.

Hai dúas cousas que eu podo contar
do mundo sen redes sociais.

O primeiro é
que pode ser bastante produtiva.

Son profesor nun centro de investigación,
escribín cinco libros,

entre semana, non adoito traballar
despois das 5 da tarde.

En parte estou intentando facer isto

e porque resulta
que se tratas a túa atención con respecto,

se non a fragmentas, se a mantés íntegra,

se protexes a túa concentración,

á hora de traballar

podes facer unha cousa tras outra,
e facelas con intensidade,

e a intensidade pode ser trocada
por tempo.

É sorprendente todo o que podes facer
en oito horas

se podes darlle concentración intensa
a unha cousa tras outra.

Outra cousa que podo contar
da vida sen redes sociais

é que fóra do traballo,
as cousas poden ser bastante tranquilas.

Adoito facer bromas con que sería feliz
como granxeiro de 1930,

porque se observas o meu tempo libre,

leo o xornal mentres amence,

escoito o béisbol na radio,

sento nunha cadeira de coiro

e leo un libro de tapa dura á noite
despois de que os nenos vaian durmir.

Soa anticuado pero ten unha finalidade.

É unha forma reparadora e pacífica
de pasar o tempo fóra do traballo.

Non tes ese constante
murmurio de estímulos,

e a sensación de ansiedade que iso trae.

A vida sen redes sociais non é tan mala.

Se xuntades estes fíos
veredes o meu argumento completo:

non todo o mundo,
pero moita máis xente agora mesmo,

moita máis xente
debería deixar as redes sociais.

Para resumir, primeiro porque

podemos descartar a inquedanza principal

de que é unha tecnoloxía fundamental
que debemos usar.

Non ten sentido:
é unha máquina comecartos no teu móbil.

Podemos descartar que
non vaias conseguir traballo sen elas.

Parvadas: algo que un neno
de seis anos cun móbil

poida facer non é o que o mercado premia.

É subliñei o punto
de que hai perigos reais.

Non son inofensivas.

Tería que haber un beneficio significativo

para poder dicir
que este intercambio paga a pena.

Finalmente mencionei
a vida sen redes sociais:

hai efectos moi positivos nela.

Espero que moitos de vós
fagades estes mesmos cálculos,

polo menos valoredes a perspectiva
que estou presentando agora mesmo:

que hai moita xente
que estaría moito mellor

se non usara esta tecnoloxía.

Algúns non estaredes de acordo,

algúns teredes críticas
duras e acertadas

sobre min e os meus argumentos,

e acepto, abofé,
todas as opinións negativas.

Só vos pido
que deixedes os comentarios en Twitter.

Grazas.
(Risas)

(Aplausos)