Morality in the Mechanics | Game Maker's Toolkit

Oglądasz "Game Maker's Toolkit". Jestem Mark Brown.

"Darkest Dungeon" ukazuje psychologiczną cenę bycia wojownikiem w lovecraftowskim horrorze.

Bohaterowie żyją w stresie, doświadczają traumatycznych przeżyć, nabywają destrukcyjnych

dziwactw. Podczas gdy fizyczne rany leczą się natychmiast po zakończeniu misji, psychologiczna

trauma pozostaje na dużo dłużej i musi być leczona modlitwą, alkoholem lub podróżą do

sanatorium.

Jest to zaskakująco wnikliwa reprezentacja zdrowia psychicznego, przepełniona skowytem

i skargami twoich torturowanych emocjonalnie członków drużyny, co powoduje że bohaterowie wydają

się być prawdziwymi i wrażliwymi ludźmi.

Kładzie to na Twoich barkach ogromny ciężar, gdy jako dowódca drużyny, postanawiasz

rozbić ich dusze, doprowadzić do pijaństwa, popchnąć poza psychiczne granice, a na koniec,

gdy są już zbyt emocjonalnie rozbici, aby był z nich pożytek, wyrzucić na bruk.

Tak, to ważne aby odpowiednio dbać o najbardziej wartościowych żołnierzy i aby uważnie śledzić

ich emocjonalne statystyki. Ale jest również prawdą, że jedyną darmową rzeczą w tej grze

są ludzkie życia.

Dlatego dobrą strategią jest zatrudnienie za darmo grupy nieudaczników, zabranie do lochu,

i zgaszenie pochodni. Walka w ciemności jest niesamowicie stresująca, ale prowadzi

do znacznie większych łupów. Kiedy żołnierze wrócą, udręczeni i ciepiący, zwalniasz ich

i zatrudniasz nowych.

"Darkest Dungeon" ostatecznie robi z Ciebie tego złego, ale mówi Ci tego przez

wiadomość lub zwrot akcji. Badasz swoją moralność organicznie, po prostu oddziałując

z podstawową mechaniką gry.

Jak napisał w swoim wywiadzie Jim Sterling "Robi się dużo łatwiej w momencie,

gdy przestajesz myśleć jak bohater, a zamiast tego przyjmujesz postawę zimnego socjopaty, podobną

niedoszłemu korporacyjnemu CEO."

Tym, czego zdecydowanie nie potrzebujesz jest jeden z tych sztucznych systemów karmy, mówiących Ci kiedy

przeszedłeś na ciemną stronę.

Nie mówię tu o systemach, które można znaleźć w RPG-ach takich jak "Mass Effect" czy "Fallout", widząc

jak czerpią one z kart postaci z D&D, prosząc o poinformowanie o tym, jaką postać

będziesz odgrywać.

Chodzi o systemy z gier akcji, jak "inFamous" lub "BioShock" które są, lekko mówiąc, badziewne.

Wybór dobrej lub złej opcji prowadzi jedynie do nieznacznie różnych mocy i przerywników filmowych

w "inFamous". Podczas gdy Irrational Games zmierzało gdzieś "BioShocku" z Siostrzyczkami

gdzie musiałeś podjąć moralną decyzję aby zabić dziecko by zdobyć więcej magicznego soku DNA,

spartaczyło ono realizację, nagradzając cnotliwych graczy lepszym ekwipunkiem w dłuższej perspektywie.

Systemy te są uproszczeniami, spłaszczającymi skomplikowane labirynty ludzkiej moralności do

prostego paska dobry-zły. I często ignorują to, co jest pomiędzy, robiąc z systemu bardziej

argument dla ponownego zagrania niż szczery, rozdzierający serce system decyzji.

Dlatego tak się cieszę widząc gry jak "Darkest Dungeon", będący jedną z wielu

wydanych ostatnio gier niezależnych, traktujących ten temat z dużo większą subtelnością, głównie poprzez

wyeliminowanie niezależnego "systemu kamy" i włączenie moralności w samą mechanikę gry.

"Undertale" dla przykładu zmienia każdą potyczkę z potworem w moralny wybór, gdzie decydujesz

czy zabić kreaturę, czy porozmawiać z potworem i spróbować go uspokoić.

Zabijanie jest proste - nauczyły nas tego lata doświadczeń z JRPGami. I jest to

jedyna droga, aby zdobyć punkty doświadczenia i zwiększyć swoje zdrowie. Umożliwia to

usprawiedliwienie swoich brutalnych działań strachem i poczuciem niemocy.

Litość z drugiej strony jest złożoną układanką (szczególnie walki z bossami) i ponieważ

nie otrzymujesz w grze żadnych bonusów za bycie litościwym, będziesz mieć mniej punktów zdrowia i będziesz walczyć

o przetrwanie w nadchodzących pojedynkach.

Jednak "Undertale" nagradza pacyfizm czymś znacznie lepszym niż statystyki: zaprzyjaźniasz się z postaciami,

doświadczasz ciekawszej historii i możesz umówić się na randkę ze szkieletem.

Aby być naprawdę dobrym w "Undertale", musisz włożyć w to więcej wysiłku i być gotowym na znaczące

poświęcenie. Musisz też zadać sobie pytanie co cenisz w grach wideo, ponieważ doświadczysz zupełnie

różnych rzeczy wybierając między bardziej brutalnym, a pokojowym stylem gry.

Dogłębnie przejmująca cywilna gra surwiwalowa "This War of Mine" ma znacznie bardziej bezpośrednie

konsekwencje niemoralnych wyborów.

Jeśli każesz postaci ukraść przedmiony lub zabić niewinnych ludzi podczas swoich poszukiwań

otrzymasz więcej przedmiotów dla swojej kryjówki, ale ryzykujesz równocześnie spowodowanie, że postać stanie się smutna,

potem wpadnie w depresję, aż załamie się kompletnie, przez co może opuścić grupę lub popełnić

samobójstwo.

Aby podnieść taką postać na duchu, musisz spędzić czas na pocieszaniu jej, lub wykożystać

dostępne środki tworząc alkohol. Konsekwencje twoich działań są dojmująco odczuwalne w tej grze.

Jest też "Papers, Please". Twoim zadaniem jest tutaj sprawdzanie paszportów osób przechodzących przez

granicę do Twojego kraju. Jeśli wszystko jest w porządku przepuszczasz ich, jednak jeśli ich paszport

jest nieważny lub brakuje w nim podstawowych danych, odsyłasz ich.

Otrzymujesz pieniądze za każdą obsłużoną osobę, zakładając że dobrze wykonałeś swoją pracę, a na

koniec dnia wydajesz zarobione pieniądze na jedzenie, lekarstwa i czynsz dla swojej rodziny.

Potem sprawy się komplikują. Każdego dnia pojawiają się nowe zasady. Należy wykonać więcej papierkowej

roboty. Obsłużenie kolejnych osób zajmuje coraz więcej
i więcej czasu. Twój czynsz

rośnie, Twoja rodzina choruje, a Ty nie zarabiasz wystarczająco dużo pieniędzy.

Świat jest przeciw tobie, a gra zaczyna wywierać presję. "Ten facet da Ci

dodatkowe pieniądze za zatrzymanie osób, nawet jeśli na to nie zasługują". "Tamten mężczyzna prosi, abyś

przepuścił jego żonę, ale nie ma ona wypełnionych poprawnie papierów, przez co możesz stracić

pieniądze, jeśli jej nie odeślesz".

W tej grze granica między dobrem, a złem staje się bardzo niewyraźna. "Papers, Please" jest pogrążone

w mrocznej, szarej strefie i w zasadzie zmusza Cię do korupcji. Od ciebie zależy tylko

jak bardzo dasz się skorumpować.

Tym co kocham w tej grze, jest fakt, że "Papers, Please" pokazuje że, dobrzy ludzie nie podejmują po prostu

arbitralnej decyzji aby stać się draniami, ale są zmuszani do niemoralnych i okrutnych zachowań

przez ciągłe porażki, ubóstwo i desperację.

Jest to dosyć głębokie przesłanie samo w sobie, ale gry wideo są wyjątkowo przystosowane do badania

tego tematu, ponieważ nie ograniczają się jedynie do pokazywania i opowiadania - zmuszają cię do

współudziału w wydarzeniach.

Dla przykładu "Darkest Dungeon" może być komentarzem co do tego, w jaki sposób
korporacje ignorują

psychiczną udrękę swoich pracowników w celu zwiększania zysków. I pokazuje to Tobie z pierwszej ręki

prosząc Cię o konfrontację z tym paskudnym systemem.

Każda z tych gier bada moralność na swój własny sposób, jednak można dostrzec pewne podobieństwa.

W każdej jesteś kuszony do bycia złym przez obietnice: pieniędzy, punktów doświadczenia lub prostszej rozgrywki.

I jedynie"This War of Mine" wydaje się mieć negatywną reakcję mechaniki na

niemoralne zachowanie.

W tych grach znacznie trudniej jest być dobrym. Musisz dokonywać poświęceń lub uczynić się podatnym na zranienie,

aby zachować się dobrze. A nagrody, jeśli w ogóle są, zwykle nie dotyczą rozgrywki,

a raczej narracji lub postaci.

Gry te wykonują świetną robotę wzbudzając w tobie poczucie winy, za bycie dupkiem,

gdy postacie i świat reagują na twoje wykroczenia. Szczerze, czułem się jak ludzki śmieć

kiedy ta kobieta płakała nad zwłokami swojego męża, którego właśnie śmiertelnie

pobiłem. Przepraszam.

Co najważniejsze, myślę, że te gry badają i komentują moralność raczej

przez swoją wewnętrzną mechanikę, niż wyizolowane sekcje z wyborami, lub oddzielny system karmy.

W "Undertale" ma to związek z punktami doświadczenia i walką. W "This War of Mine" wynika z

szabrownictwa i nastrojów postaci. W "Papers, Please", decyzje wpływają na Twój budżet i są wykonywane

dużym, gumowym stemplem.

Moralność jest czymś, czego gry wideo powinny dotykać chociażby dlatego, że ich interaktywna

natura czyni z nich idealne medium dla zadawania trudnych i niewygodnych pytań o nas samych.

Gry te dowodzą, że można to zrobić znacznie mądrzej, niż wybór pomiędzy dobrą niebieską

opcją, a złą czerwoną opcją.

Dziękuję za obejrzenie filmu. Zostaw proszę komentarz ze swoimi przemyśleniami lub innymi

przykładami na to, jak gry mogą opowiadać o moralności w ciekawy sposób. Staram się czytać każdy

komentarz, jaki dostaję. Jak zawsze, "Game Maker's Toolkit" jest ufundowane

wyłącznie przez swoich fanów, w szczególności następujących sponsorów "złotego poziomu":