Çocuklarımıza seks ile ilgili öğretmediklerimiz

Ebeveynler olarak çocuklarımıza cinsellik hakkında bilgi vermek bizim görevimiz. Onlarla cinsellik hakkında konuştuğumuz sadece biyoloji ve üreme ile ilgili konular oysa bunun ötesinde bedenimizin içinde var olma deneyimimiz hakkında anlatabileceğimiz çok daha fazla şey var.'' Konuşma 2.0'' ile Sue Jaye Johnson, bize çocuklarımıza hisleri ve duyuları ile uyum içinde olmayı ve arzularını, duygularını bastırmak ya da köreltmek yerine ifade etmeyi nasıl öğretebileceğimizi anlatıyor.

Halamın çocukken saçlarımı
taradığını hatırlıyorum.

Midemde bu karıncalanmayı hissettim,

karnımdaki bu şişmeyi.

Bütün dikkati benim üstümdeydi,

sadece benim.

Benim güzel Bea halam,

saçlarımı okşarcasına
tarardı.

Vücudunuzda bu denli hissedebildiğiniz
bir anı var mı şu anda?

Dilden önce,

hepimiz bir histen ibaretiz.

Çocukken kendimizi dünyada

bireyselleştirmeyi böyle öğreniriz--
dokunuş ile.

Ağıza alınan her şey, eller, ten

Duyu --

sevgiyi tecrübe ettiğimiz
ilk yol.

İnsan iletişiminin temelidir.

Çocuklarımızın büyüyüp sağlıklı bir
ikili ilişkiye sahip olmasını istiyoruz.

Ve ebeveynler olarak,

çocuklarımıza cinsellik ile ilgili
bilgiler veriyoruz.

yardım için kitaplar,

okullarda cinsellik temel eğitimi var.

Boşlukları doldurması için porno var --

ve boşlukları dolduruyor.

(Gülüşmeler)

Çocuklarımıza biyoloji ve mekanik
hakkında konuşmayı öğretiyoruz

hamilelik ve güvenli seks ile ilgili

ve çocuklarımız büyüdüğünde seksin
çoğunlukla bundan ibaret olduğunu sanıyor.

Ama daha iyisini yapabiliriz.

Kızlarımıza ve oğullarımıza
zevki ve arzuyu,

rızayı ve sınırları,

kendi vücutlarındaki varlıklarının
ne hissettirdiğini

ve aksini fark etmeyi de öğretebiliriz.

Ve bunu da onların anlayacağı biçimde
oynayarak, dokunarak

göz kontağı kurarak --

tüm duyularına erişerek yapabiliriz.

Çocuklarımıza sadece seks ile
ilgili değil,

hissellikle ilgili şeyler de
öğretebiliriz.

Bu benim bir kızken tam ihtiyacım
olan konuşmaydı.

Oldukça hassastım

ama ergenliğe girdiğimde

hissizleşmiştim.

Çocukların değişen vücudumla dalga geçmesi

sonra kızların beni, ironik bir şekilde,

erkeklere olan ilgim nedeniyle dışlaması,

çok fazla gelmişti.

Hiçbir dilde hissettiklerimi anlatmam
mümkün değildi;

geçeceğini bilmiyordum.

Bende o zaman yapılabilecek en iyi
şeyi yaptım

uzaklaştım.

Ve sadece zor duyguları
uzaklaştıramazsınız,

bu yüzden zevk ve mutluluğa
erişimimi kaybettim,

yıllarımı böyle düşük çaplı,

bir depresyonlar geçirdim.

Büyümenin böyle bir şey olduğunu
düşündüm.

Geçen yıl boyunca,

erkekler ve kadınların seks ilişkileri
ile ilgili röportajlar yaptım

ve hikâyemi tekrar tekrar dinledim.

Çok hassas olduğu söylenen kızlar,

Erkek gibi davran denen çocuklar--

''bu kadar duygusal olma.''

Uzaklaşanın tek ben olmadığımı öğrendim.

Eskiden nasıl hissettiğimi
bana kızım hatırlattı.

Sahildeydik.

O nadir günlerden biriydi.

Telefonumu kapattım,

takvime not düştüm
''Kızlarla sahilde bir gün.''

Havlularımızı sörf alanının
dışına serdim

ve uyuyakaldım.

Ve uyandığımda,

kızımı, kumu koluna böyle
serpiştirirken gördüm

ve kumun o hafif hissini
onun teninde hissedebiliyordum

ve halamın saçımı taradığını hatırladım.

Sonra yanına sokuldum

ve kumu diğer koluna ve
bacaklarına serpiştirdim.

Ardından dedim ki ,
''Hey, seni gömmemi ister misin?''

Hemen gözleri büyüdü ve
dedi ki ''Evet!''

Sonra bir çukur kazdık

ve onu kumla ve kabuklarla kapladım

küçükte bir denizkızı kuyruğu çizdim.

Ardından onu eve götürüp
suyun altında iyice sabunladım

ve kafasına masaj yaptım

sonra bir havluyla kuruladım.

Ve şöyle düşündüm,

''Bunu kaç defa yaptım--

onu yıkadım ve kuruladım--

peki hiç durup dikkat ettim mi

onda yarattığım bu duygulara?

Ona sanki doyurulmaya ve beslemeye
muhtaç çocuklar

sırasındaymış gibi davranıyordum.

Ve farkettim

kızımı bir havluyla nazikçe sanki bir
sevgilinin yapacağı gibi kurularken,

ona bu dokunuşu beklemeyi
öğretiyorum.

O anda ona samimiyeti öğretiyorum.

Bedenini nasıl seveceğini ve saygı
duyacağını.

Bazı söze dökülemeyecek konuşmalar
olduğunu farkettim.

Peggy Orenstein'ın ''Kızlar ve Seks''

kitabında diyor ki,

genç kadınlar partnerlerinin zevkine
odaklanıyor,

kendilerininkine değil.

Bu kızlarım daha büyüdüklerinde onlar ile
konuşacağım bir şey

ama şimdilik, onlara neyin zevk vereceğini
tanımlamanın yollarını arayacağım

ve bunu ifade etmeye çalışacağım.

''Sırtımı ov,'' diyor kızım onu
yatağa yatırırken.

Bende, ''Peki, nasıl ovmamı
istersin?'' diye soruyorum.

''Bilmiyorum,'' diyor.

Bende durup, onun tarif etmesini
bekliyorum.

Sonunda diyor ki,
''Tamam, yukarı ve sağa

gıdıklıyormuş gibi.''

Parmak uçlarımı omuriliğine tutup,

''Başka?'' diye soruyorum.

''Sola doğru ve şimdi biraz daha sert .''

Çocuklarımıza hislerini nasıl ifade
edeceğini öğretmeliyiz ki

onlara aşina olabilsinler.

Çocuklarımla oyunlar oynamanın yolunu
arıyorum bunu yapabilmek için.

Tırnaklarımı kızımın koluna
böyle tutup diyorum ki,

''Bunu tek bir kelimeyle tanımla.''

''Şiddet,'' diyor.

Ona sıkıca sarılıyorum.

''Korunmuş,''diyor.

Onlara nasıl hissettiğimi anlatacak
fırsatlar buluyorum,

ne tecrübe ettiğimi,

ki ortak bir dilimiz olsun.

Tıpkı şimdiki gibi,

kafamdan omuriliğime kadar olan
karıncalanma gergin ve heyecanlıyım demek.

Sizde benimkine karşılık hisler
hissediyor olabilirsiniz.

Kullandığım bu dil,

paylaştığım bu fikirler.

Ve bu reaksiyonları
yargılama eğilimimiz

ve onları hiyerarşiye sokmamız:

iyi yada kötü

ve sonra onları aramamız
ya da onlardan kaçınmamız.

Bunun nedeni ise içinde yaşadığımız
bu ikicilik kültürü

küçük yaştan itibaren bize dünyayı iyi
ve kötü diye gruplandırmak öğretiliyor.

''Kitabı beğendin mi?''

''Günün iyi miydi?''

Peki ya ''Hikâyede ne dikkatini çekti?''

''Gününden bir an paylaş benimle.

Ne öğrendin?''

Hadi çocuklarımıza tecrübeleri hakkında
açık ve meraklı olmayı öğretelim,

yabancı topraklardaki bir gezgin gibi.

Ve böylece uzaklaşmadan hisleriyle
kalabilirler--

yüksek ve zorlu olanlarla bile--

benim yaptığım gibi,

çoğumuzun yaptığı gibi.

Bu his eğitimi,

bu kızlarım için istediğim eğitim.

His eğitimi küçükken ihtiyacım olandı.

Bütün çocuklarımız için umduğum şey bu.

Hissin farkındalığı,

çocukken başladığımız yer.

Çocuklarımızdan öğrenebileceğimiz
bir şey bu

ve yaşları geldiğinde onlara

hatırlatabileceğimiz bir şey.

Teşekkürler.

(Alkış)