Najlepsze statystyki

Nigdy nie widzieliście takiego sposobu prezentacji danych. Z werwą komentatora sportowego, guru statystyk Hans Rosling burzy mity na temat tak zwanych „krajów rozwijających się”.

Około 10 lat temu podjąłem zadanie prowadzenia zajęć o rozwoju globalnym

dla szwedzkich studentów licencjackich. Było to po spędzeniu

około 20 lat wspólnie z instytucjami afrykańskimi na badaniu głodu

w Afryce, więc w pewnym sensie spodziewano się, że mam jakąś wiedzę o świecie.

Zacząłem wykładać na naszej Akademii Medycznej Karolińska Institute

klasę pod nazwą „Zdrowie globalne”. Lecz, gdy ma się taką

okazję, można się trochę denerwować. Myślałem, że ci studenci,

którzy do nas przychodzą mają faktycznie najwyższe stopnie jakie można osiągnąć

w szwedzkim systemie uczelni i być może wiedzą już wszystko

czego chciałbym ich nauczyć. Zrobiłem im więc wstępny test, gdy przyszli.

Jedno z pytań, z których się wiele dowiedziałem było następujące:

"W którym kraju z tych pięciu par jest najwyższa śmiertelność wśród dzieci?"

Zestawiłem je tak, że w każdej parze krajów

śmiertelność wśród dzieci w jednym była dwukrotnie wyższa niż w drugim.

Oznacza to, że różnica jest o wiele większa niż niepewność danych.

Nie będę was sprawdzał, ale są to Turcja,

która ma najwyższy stopień, Polska, Rosja i Afryka Południowa.

To były rezultaty szwedzkich studentów. Zrobiłem to po to, by uzyskać

przerwę na pewność siebie, która jest bardzo niska i ucieszyłem się.

Oczywiście: 1,8 poprawnych odpowiedzi na pięć możliwych. Oznacza to, że

było miejsce dla profesora międzynarodowego zdrowia

(śmiech) i na moje zajęcia.

Ale pewnego wieczoru, gdy opracowywałem raport

nagle zdałem sobie sprawę ze swojego odkrycia. Pokazałem,

że najlepsi szwedzcy studenci statystycznie wiedzą znacznie mniej

o świecie niż szympansy.

(Śmiech)

Szympansy uzyskałyby połowę poprawnych odpowiedzi gdybym dał im

dwa banany ze Sri Lanką i Turcją. Dałyby poprawne odpowiedzi w połowie przypadków.

Ale studenci tego nie wiedzą. Problemem dla mnie nie była ignorancja,

były nim z góry przyjęte idee.

Nieetycznemu badaniu poddałem również profesorów z Instytutu Karolińskiego,

(Śmiech)

przyznających Nagrody Nobla w Medycynie,

którzy w tym względzie uzyskali wyniki na równi z uzyskanymi przez szympansy.

(Śmiech)

To wtedy zorientowałem się, że istniała wyraźna potrzeba przekazywania informacji,

ponieważ dane na temat tego, co się dzieje na świecie

oraz zdrowia dzieci w każdym kraju są dostępne.

Opracowaliśmy program, który pokazuje je w ten sposób: każdy bąbelek tutaj reprezentuje kraj.

To są Chiny. To są Indie.

Rozmiar bąbelka to ludność, a na tej osi umieściłem poziom płodności.

Ponieważ moi studenci, to co powiedzieli

gdy patrzyli na świat i gdy zapytałem ich:

"Co naprawdę myślicie o świecie?"

Więc, najpierw odkryłem, że podręcznik był przestarzały.

(Śmiech)

Odpowiedzieli: " Świat to nadal 'my' i 'oni'.

My to Świat Zachodni, a oni to Trzeci Świat.

"Co macie na myśli mówiąc Świat Zachodni?", zapytałem.

„No, to długie życie i mała rodzina, a Trzeci Świat to krótkie życie i duża rodzina".

Więc to jest coś, co mógłbym pokazać tutaj. Wprowadziłem poziom płodności tu: ilość dzieci na kobietę,

jedno, dwoje, troje, czworo, aż do około ośmiorga dzieci na kobietę.

Mamy bardzo dobre dane od około 1962, 1960 roku odnośnie rozmiaru rodzin we wszystkich krajach.

Margines błędu jest mały. Tu wpisałem oczekiwaną średnią długość życia przy urodzeniu,

od 30 lat w niektórych krajach aż do około 70 lat.

A w 1962 roku była rzeczywiście grupa krajów tutaj.

To były kraje uprzemysłowione, miały małe rodziny i długie życie.

To były kraje rozwijające się:

miały duże rodziny i stosunkowo krótkie życie.

Co zdarzyło się od roku 1962? Chcemy zobaczyć zmianę.

Czy studenci mają rację? Czy nadal są dwa rodzaje krajów?

Czy też te kraje rozwijające się mają mniejsze rodziny i są tutaj?

Czy też mają dłuższą średnią długość życia i są tam u góry?

Zobaczmy. Zatrzymaliśmy świat w tym miejscu. To wszystko są dane statystyczne ONZ,

które są dostępne. Zobaczmy. Czy widzicie?

To są Chiny, postęp w dziedzinie lepszego zdrowia, poprawa tam.

Wszystkie zielone kraje Ameryki Południowej posuwają się w kierunku mniejszych rodzin.

Żółte kraje tutaj to kraje arabskie,

mają większe rodziny, ale one - nie, one mają dłuższą średnią długość życia, ale nie większe rodziny.

Kraje afrykańskie, to zielone tu na dole. Nadal tam pozostają.

To są Indie. Indonezja zmienia się całkiem szybko.

(Śmiech)

A w latach 80-tych tu, Bangladesz nadal pozostaje wśród krajów afrykańskich, tutaj.

Ale teraz Bangladesz, to cud, który ma miejsce w latach 80-tych -

imamowie zaczynają promować planowanie rodziny.

Przenoszą się do góry, do tego kąta. A w latach 90-tych, mamy okropną epidemię HIV,

która skraca średnią długość życia w krajach afrykańskich

i wszystkie pozostałe przenoszą się do tego kąta,

gdzie średnia długość życia jest długa i rodzina mała i mamy pełny obraz świata.

(Oklaski)

Pozwolę sobie porównać Stany Zjednoczone z Wietnamem.

1964: Ameryka miała małe rodziny i długą średnią życia;

Wietnam miał duże rodziny i krótką średnią życia. I oto co się dzieje:

dane z wojny wskazują, że pomimo tego, że wielu zginęło,

średnia długość życia uległa poprawie. Do końca roku

wprowadzono planowanie rodziny w Wietnamie i przyjęły się mniejsze rodziny.

A w Stanach Zjednoczonych, tam u góry, średnia długość życia wydłuża się,

a rodziny pozostają takie same. A teraz w latach 80-tych,

zarzucają oni komunistyczne planowanie rodziny i przyjmują gospodarkę rynkową

i to zmienia się szybciej niż życie społeczne. A obecnie mamy

w Wietnamie taką samą średnią długość życia i taki sam rozmiar rodzin,

tu w Wietnamie roku 2003, jak w Stanach Zjednoczonych w 1974, w momencie zakończenia wojny.

Myślę że my wszyscy, nie patrząc na dane,

nie doceniamy szalonej zmiany w Azji, która dokonała się

w sferze społecznej zanim doszło do zauważonej przez nas zmiany gospodarczej.

Przejdźmy tu do innego sposobu, w jaki moglibyśmy pokazać

dystrybucję dochodów na świecie. To jest światowa dystrybucja dochodów ludzkich.

Jeden dolar, 10 dolarów lub 100 dolarów na dzień.

Nie ma już przepaści między bogatymi i biednymi. To jest mit.

Tu mamy mały garb, ale wszędzie są ludzie.

Gdy przyjrzymy się gdzie kończą się dochody,

to jest 100 procent światowych dochodów rocznie. 20 procent najbogatszych,

zarabia około 74 procent. A 20 procent najbiedniejszych

zarabia około dwóch procent. Pokazuje to, że koncept

krajów rozwijających się jest bardzo wątpliwy. Myślimy o pomocy,

ci ludzie pomagający tym ludziom. A tu w środku,

mamy większość ludności świata, która teraz otrzymuje zaledwie 24 procent dochodów.

Słyszeliśmy o tym w innych formatach. A kim są ci?

Gdzie są różne kraje? Pokażę Wam Afrykę.

To jest Afryka. 10 procent ludności świata, większość żyje w biedzie.

To jest OWGR. Bogaty kraj. Eksluzywny klub ONZ.

A one są tutaj z tej strony. Dość duże pokrycie między Afryką i OWGR.

A to Ameryka Południowa. Ma wszystko na tej Ziemi,

od najbiedniejszych do najbogatszych, w Ameryce Południowej.

A na górze tego możemy umieścić Europę Wschodnią, możemy umieścić Wschodnią Azję

i możemy umieścić Azję Południową. I jakby to wyglądało, gdy cofniemy się w czasie

do roku mniej więcej 1970? Wówczas garb był większy.

Azjaci żyli wówczas w największej biedzie.

Problemem światowym była wówczas bieda w Azji. I jeśli pozwolę teraz światu przenieść się w przyszłość,

zobaczycie, że w miarę wzrostu liczby ludności,

tysiące milionów ludzi wydostaje się z biedy w Azji, a inni

wpadają w biedę i taki wzór mamy obecnie.

Najlepsza prognoza z Banku Światowego mówi, że tak będzie

i nie będziemy mieli podzielonego świata. Większość ludzi będzie pośrodku.

Oczywiście jest to skala logarytmiczna,

ale nasz koncept gospodarki zakłada wzrost z procentem. Uważamy to za

możliwość percentylowego wzrostu. Jeśli to zmienię i wezmę

wzrost PKB na głowę zamiast dochodów rodziny i zmienię te dane

indywidualne na dane regionalne produktu krajowego brutto

oraz uwzględnię te regiony na dole, rozmiar bąbelka nadal pozostaje rozmiarem ludności.

Tu mamy OWGR, tam kraje Afryki na południe od Sahary,

usuniemy stąd kraje arabskie,

zarówno z Afryki, jak i Azji, i przedstawimy je oddzielnie,

i możemy przedłużyć tę oś, i mogę jej dać tu nowy wymiar

poprzez dodanie wartości społecznych tutaj, przeżycie dzieci.

Teraz mamy pieniądze na tej osi, a ja mam możliwość przeżycia dzieci tam.

W niektórych krajach 99,7 procent dzieci przeżywa do 5 roku życia;

w innych, zaledwie 70. Wydaje się, że istnieje przepaść

między krajami OWGR, Ameryką Południową, Europą Wschodnią, Azją Wschodnią,

krajami arabskimi, Azją Południową i krajami afrykańskimi na południe od Sahary.

Powiązanie między przeżyciem dzieci i pieniędzmi jest bardzo wyraźne.

Ale pozwólcie mi podzielić kraje afrykańskie na południe od Sahary. Zdrowie jest tutaj, a lepsze zdrowie tam, u góry.

Mogę przejść tutaj i podzielić Afrykę na południe od Sahary na poszczególne kraje.

A po pęknięciu, rozmiar bąbelka kraju jest rozmiarem ludności.

Sierra Leone tam na dole. Mauritius tam u góry. Mauritius był pierwszym krajem,

któremu udało się usunąć bariery handlowe, co umożliwiło im sprzedaż cukru.

Mogli sprzedawać swoje tekstyle na takich samych warunkach jak ludzie w Europie i Ameryce Północnej.

Jest duża różnica między Afryką. A Ghana jest tu w środku.

W Sierra Leone, pomoc humanitarna.

Tu w Ugandzie, pomoc na rozwój. Tu, czas na inwestycje, tam

można jechać na wakacje. Jest to ogromne zróżnicowanie

w obrębie Afryki, które my rzadko uwzględniamy - to, że równa się wszystkiemu.

Mogę tu podzielić Azję. India to duży bąbelek w środku.

Duża różnica między Afganistanem i Sri Lanką.

Mogę podzielić kraje arabskie. Jakie one są? Ten sam klimat, ta sama kultura,

ta sama religia. Duża różnica. Nawet między sąsiadami.

Jemen, wojna domowa. Zjednoczone Emiraty Arabskie, pieniądze, które były dość równo i dobrze wykorzystywane.

Wbrew mitowi. A to obejmuje dzieci zagranicznych pracowników, którzy przebywają w kraju.

Dane są często lepsze niż myślimy. Wiele osób mówi, że dane są złe.

Istnieje margines niepewności, ale widzimy różnicę tu:

Kambodża, Singapur. Różnice są znacznie większe

niż słabość danych. Europa Wschodnia:

gospodarka sowiecka przez długi okres, ale po dziesięciu latach rezultaty są

bardzo, bardzo odmienne. A oto Ameryka Południowa.

Dziś nie musimy jechać na Kubę, aby znaleźć zdrowy kraj w Ameryce Południowej.

Śmiertelność wśród dzieci będzie niższa w Chile niż na Kubie w przeciągu następnych kilku lat.

A tu mamy kraje z dużymi dochodami w OWGR.

I oto mamy tu cały wzór świata,

który wygląda mniej więcej tak. Gdy na niego patrzymy,

jak wygląda świat w roku 1960, zaczyna się on zmieniać. Rok 1960.

To Mao Tse-tung. Wprowadził zdrowie w Chinach, a potem umarł.

Potem był Den Xiaoping, sprowadził pieniądze do Chin i wprowadził kraj ponownie w główny nurt.

Zobaczyliśmy jak kraje posuwają się w różnych kierunkach w ten sposób,

jest więc trochę trudno uzyskać

przykład kraju, który pokazuje wzór świata.

Chciałbym cofnąć Was tutaj do roku około 1960.

Chciałbym porównać Koreę Południową, która jest tutaj, z Brazylią,

która jest tutaj. Odkleiła mi się etykieta tutaj. Chciałbym pokazać Ugandę,

która jest tu. I mogę przejść w przyszłość w ten sposób.

Możecie zobaczyć jak Korea Południowa robi bardzo szybkie postępy,

podczas gdy Brazylia jest o wiele powolniejsza.

A gdy cofniemy się ponownie tu i prześledzimy je w ten sposób,

możecie zobaczyć, że tempo rozwoju

bardzo się różni oraz, że kraje zmieniają się mniej więcej

w tym samym tempie co pieniądze i zdrowie, ale wydaje się, że można wprowadzić zmiany

o wiele szybciej, gdy jest się najpierw zdrowym niż, gdy jest się najpierw bogatym.

Aby Wam to pokazać, możecie wprowadzić sposób Zjednoczonych Emiratów Arabskich.

Przyszły one stąd, kraju minerałów. Ukryli całą naftę,

dostali wszystkie pieniądze, ale zdrowia nie można kupić w supermarkecie.

W zdrowie trzeba inwestować. Trzeba wysłać dzieci do szkoły.

Trzeba szkolić personel medyczny. Ludność trzeba edukować.

A Sheikh Sayed poradził sobie z tym całkiem nieźle.

I pomimo obniżki cen na naftę, przemieścił swój kraj tutaj.

Mamy więc o wiele bardziej centralną wizję świata,

gdzie kraje wykorzystują swoje pieniądze

lepiej niż robiły to w przeszłości. A więc jest to, mniej więcej,

gdy bierzemy pod uwagę średnie dane z krajów. One są takie.

Posługiwanie się średnimi danymi jest niebezpieczne, ponieważ istnieje wiele

różnic wewnątrz krajów. Więc jeśli popatrzę tutaj widzę, że

Uganda obecnie jest tam gdzie Korea Południowa była w roku 1960. Jeśli podzielimy Ugandę,

istnieją duże różnice wewnątrz Ugandy. W Ugandzie jest ich niezliczona ilość.

Tu mamy 20 procent najbogatszych w Ugandzie.

Najbiedniejsi są tu, na dole. Jeśli podzielimy Afrykę Południową, wygląda to tak.

Jeśli zejdę na dół i przyjrzę się Nigrze, gdzie był tak ogromny głód,

wyglada to tak. 20 procent najbiedniejszych z Nigru jest tutaj,

a 20 procent najbogatszych w Afryce Południowej jest tutaj,

a jednak nadal zazwyczaj omawiamy jakie rozwiązania należy wprowadzić w Afryce.

Wszystko na tym świecie istnieje w Afryce. I nie możecie

omawiać uniwersalnego dostępu do [leków] HIV dla tej grupy tu, u góry,

z taką samą strategią jak tu, na dole. Poprawa sytuacji na świecie

musi być rozpatrywana w bardzo szerokim kontekście i bez znaczenia jest rozpatrywanie tego

na poziomie regionalnym. Musimy być o wiele bardziej szczegółowi.

Odkrywamy, że studenci bardzo się cieszą, gdy mogą z tego korzystać.

A nawet więcej ustawodawców i sektorów korporacyjnych chciałoby zobaczyć,

jak zmienia się świat. Lecz dlaczego tak się nie dzieje?

Dlaczego nie wykorzystujemy danych, które posiadamy? Mamy dane w Organizacji Narodów Zjednoczonych,

w krajowych agencjach statystycznych,

na uniwersytetach i w innych organizacjach pozarządowych.

Ponieważ dane ukryte są w bazach danych.

I odbiorcy są tam, i Internet jest tam, ale nadal nie wykorzystujemy tego efektywnie.

Wszystkie informacje, które, jak widzieliśmy, zmieniają się na świecie,

nie obejmują publicznie opłacanej statystki. Jest kilka stron internetowych,

jak ta, ale one biorą trochę informacji z baz danych,

lecz ludzie wyceniają je, dodają głupie hasła i nudną statystykę.

(Śmiech) (Oklaski)

To się nie sprawdzi. Więc co jest potrzebne? Mamy bazy danych.

Nie potrzebne są nam nowe bazy danych. Mamy wspaniałe narzędzia do projektowania

i coraz więcej i więcej dodajemy ich tutaj. Rozpoczęliśmy więc

niedochodowe przedsięwzięcie, które nazwaliśmy - łącząc dane z projektem -

"Uwaga na lukę", od londyńskiego systemu metra, gdzie jesteście ostrzegani

'Uwaga na pustą przestrzeń". Pomyśleliśmy, że nazwa „Gapminder” była stosowna.

Zaczęliśmy pisać oprogramowanie, które mogłoby połączyć dane w ten sposób.

I to nie było tak trudne. Zajęło to ludziom wiele lat, ale wyprodukowaliśmy animacje.

Można wziąć zestaw danych i wstawić go tutaj.

Uwalniamy dane z ONZ-tu, kilku organizacji ONZ.

Niektóre kraje zgadzają się by ich dane podawane były na świecie,

ale to, czego naprawdę potrzebujemy, oczywiście, to funkcja przeszukiwania.

Funkcja przeszukiwania, która umożliwi kopiowanie danych do formatu nadającego się do przeszukiwania

i wypuszczenia ich w świat. A co słyszymy?

Przeprowadziłem badania antropologiczne dotyczące głównych jednostek statystycznych. Wszyscy mówią:

"To nie jest możliwe. Tego nie da się zrobić. Nasze informacje są tak osobliwe

w szczegółach, że nie można ich przeszukiwać tak samo jak innych.

Nie możemy dać danych za darmo studentom, za darmo przedsiębiorcom światowym".

Ale to właśnie chcielibyśmy widzieć, nieprawdaż?

Publicznie opłacane dane są tu na dole.

I my chcielibyśmy jak kwiaty wyrosnąć w Sieci.

Jednym z rozstrzygających punktów jest umożliwienie ich przeszukiwania, a wówczas ludzie będą mogli użyć

innego narzędzia projektowania, aby wprowadzić tu animację.

I mam dla Was bardzo dobrą wiadomość. Mam dobrą wiadomość, że obecny,

nowy dyrektor Działu Statystki ONZ nie mówi, że jest to niemożliwe.

On jedynie mówi: "Nie możemy tego zrobić".

(Śmiech)

A to jest bardzo mądry facet, czyż nie?

(Śmiech)

Zobaczymy więc wiele zmian w zakresie danych w nadchodzących latach.

Będziemy mogli przyjrzeć się dystrybucji dochodów zupełnie nowymi sposobami.

To jest dystrybucja dochodów w Chinach w 1970 roku

i dystrybucja dochodów w Stanach Zjednoczonych w 1970 roku.

Prawie się nie pokrywają. Prawie się nie pokrywają. Co się stało?

To co się stało, to to: Chiny się rozwijają, nie jest to już takie samo

i pojawia się to tutaj, górując nad USA.

Prawie jak duch, czyż nie?

(Śmiech)

Jest to przerażające. Uważam jednak, że posiadanie tych informacji jest bardzo istotne.

Naprawdę musimy to zobaczyć. I zamiast patrzeć na to,

chciałbym zakończyć pokazując użytkowników Internetu na tysiąc.

W tym oprogramowaniu mamy całkiem łatwy dostęp do około 500 zmiennych ze wszystkich krajów.

Wprowadzenie zmian zabiera trochę czasu,

ale na osiach możecie całkiem łatwo uzyskać jakiekolwiek zmienne, które chcecie.

Byłoby dobrze uzyskać bazy danych bezpłatnie,

móc je przeszukać, za drugim kliknięciem wprowadzić je

w formaty graficzne, w których można byłoby je łatwo natychmiast zrozumieć.

Statystykom to się nie podoba ponieważ mówią, że to

nie pokaże rzeczywistości; musimy mieć metody statystyczne, analityczne.

Lecz to jest tylko tworzenie hipotezy.

Teraz kończę ze światem. Oto nadchodzi Internet.

Liczba użytkowników zmienia się w ten sposób. To jest produkt krajowy brutto na głowę.

A tu jest nowa wchodząca technologia, lecz wówczas zdumiewającym jest to, jak łatwo

pasuje to do gospdarki krajów. To dlatego komputer

za 100 dolarów będzie tak ważny. Ale jest to dobra tendencja.

To tak jakby świat stawał się płaski, nieprawdaż? Te kraje

dźwigają się bardziej niż gospodarka i bardzo interesujące będzie

prześledzenie tego przez rok, gdyż chciałbym, abyście mogli to zrobić

korzystając z całkowicie publicznie opłacanych danych. Dziękuję bardzo.

(Oklaski)