Comunicación, emoción e soños: Javier Cebreiros en TEDxGalicia

Autor do libro "Ser feliz no implica ser idiota" e socio de InfoJC, Javier Cebreiros está especializado no ámbeto da comunicación das persoas. Máster en Dirección Económica pola Escola de Negocios Novacaixagalicia e Graduado en Administración e Dirección de Empresas, actualmente está a realizar o Doctorado en Comunicación. Nesta charla Javier invoca a necesidade de coidar nosa comunicación con detalle xa que, segundo el, cada momento estamos a comunicar queiramos ou non e "é a través da comunicación que podemos cambiar o mundo".

Co ánimo de difundir as ideas que merecen a pena ser compartidas, TEDx é un programa de eventos locais, organizados de manera independente que permiten disfrutar dunha experiencia similar ás que se viven nas conferencias TED. Nun evento TEDx combinase o visionado de vídeos de TEDTalks con charlas en vivo para favorecer a conexión entre o público e un debate profundo dentro dun grupo limitado de asistentes. Estes eventos locais e auto organizados denominanse TEDx, onde x = evento TED organizado de xeito independente. A Conferencia TED proporciona directrices xerais para o programa TEDx, pero cada evento TEDx é auto-organizado. (Suxeito a certas normas e regulacións).

Querido diaro

Hoxe foi un día único.

Progresei traballando
a felicidade na miña empresa,

e ademáis...

¡Oh, non!

¡Outra vez ese pesadelo!

Hoxe hai unhas 200 persoas,

e parece que esperan
que fale en público,

Falar en público...

¡É horrible!

Aínda que bo,

xa que isto é un soño...

aproveitarei para ensaiar
a charla de TED.

Bos días amigos:

Son Jacier Cebreiros e sen dúbida
estar aquí é un soño pra min.

Durante os próximos 10 minutos,

vou ofrecervos unha visión
diferente da comunicación,

dende o punto de vista de que sabedes

comunicar perfectamente;
de que o facedes ben.

E serán 10 minutos
por algo en concreto;

porque é un número máxico pra min,
especial, con sentido.

O 10 está composto por outros
dous números, o 1 e o 0,

que significan o principio e o fin;

o que quere dicir que todo fin,
sempre implica un principio.

Como na vida, 10 minutos.

E xa que estoy nun soño,
vouvos contar o meu:

Fai catro anos souben que quería ser o mellor
profesor de comunicación do mundo,

o mellor.

Soño con encher un auditorio
de máis de 1000 persoas

en Estados Unidos e dar
una charla en inglés.

E sempre que o conto,
alguén dime que é imposible,

¡E alégrome!

Alégrome porque fai tempo
que me dei conta,

que non hai soño que se prece,
sen que ninguén che diga que é imposible.

Só perdemos cando non aspiramos alto.

Entón 10 minutos para convencermos
de que comunicades perfectamente.

Hoxe veño a sincerarme
e dicir que odio o 80%

dos cursos de falar
en público que hai.

E os odio por algo;

porque se un curso, o que vai facer,
é facerme comunicar ben

durante 10 minutos, 20 minutos ou unha hora;

entón confundiuse de nome e non era
"Curso de cómo falar en público",

era "Curso de iniciación
ó teatro e á actuación",

Comunicamos as 24 horas.

Como camiño, como sorrío...
todo, continuamente.

E non hai claves, porque cada un
é diferente, cada un ten a súa esencia,

non pode haber unha clave
para que todos falemos igual.

E non hai claves pero sí que
hai algo: hai erros.

Levo dous anos investigando,

e detectei en centos de cursos,
charlas e conferencias,

tres erros da comunicación.

E repítense continuamente.

E non hai nada peor que repetir un erro;

entón, ¡Imos alá!

Primer erro: "Persoas sin emoción".

Emocións temos, miles ó día,
boas e malas, e comunicámolas;

e algo aínda mellor...

ou peor,

as contaxiamos.

E isto vouno explicar perfectamente,
cunha anécdota persoal.

Cando tiña sete anos decidín
darlle unha sorpresa á miña nai,

e durante unha semana estiven
a traballar algo realmente grande;

dende a visión dun neno
de 7 anos, claro.

Algo espectacular para
que un día cando chegaba

a casa ás 9 da noite
fun correndo e díxenlle:

"¡Mamá! ¡Téñoche unha sorpresa!"
E abriu a porta...

e, de feito, para que vos poñades máis
en situación, trouxe unha foto ilustrativa:

"¡Mamá téñoche unha sorpresa!"

E nese momento díxenlle:
"Isto é para ti", e deille isto. (Risas)

Ben, eu non sei qué veredes vos aquí.

Eu vexo un debuxo bastante malo,

hai unhas 200 faltas de
ortografía en sete palabras

o cal é moi difícil de conseguir,

agora entendedes por qué
os meus pais están orgulosos

de que chegase a escribir un libro.

Non marcaba boas maneiras.

O caso e que cando llo dei,
ela tiña dúas opcións;

unha era a realista:

"Javier, este debuxo é pésimo",

"Mañá métoche a clases particulares",

"Miúda merda de sorpresa",

un pouco esaxerada pero... era una visión realista,
ó final o debuxo é o que é.

Con todo, a minña nai elixiu outra opción;

miña nai elixiu emocionarse.

Elixiu emocionarse o día que llo dei,

e elixiu emocionare o día que soubo
que sairía nesta presentación.

E, ¿por qué?

Ben, porque somos as
emocións que comunicamos,

e o neno comunicaba ilusión,
amor, alegría, tenrura...

¡Iso foi o que lle transmitín
a miña nai!

E despois... eleximos
o que comunicamos;

e a miña nai elixiu facerme sentir
o fillo máis especial do mundo,

¿E sabedes qué?

Creádelo ou non, sigo
sen adicarme á pintura,

mais é verdade que non houbo
un só día que non traballara

por ilusionar ás persoas que me rodean.

¿Qué comunicamos?

Porque cun neno é moi doado,

mais ¿Qué facemos no noso traballo?
¿Que facemos coa nosa familia?

¿Qué facemos coa nosa parella?

Eliximos o que comunicamos.

Entón, ¿Queremos comunicar
emocións positivas?

Pos entón temos que vivir, saltar, rir...
¡Paixón na vida!

¿Queremos comunicar emocións negativas?

Entón só temos que por as noticias.

O traballar de algo que non nos gusta.

Porque esa é outra,

quero comunicar algo positivo
traballando de algo que non me gusta... ¡Ben!

Segundo erro da comunicación:
"Personas sen sentido".

Imos ver, se quero
comunicar algo bo,

de algo que non me gusta,
¿Sabedes como sairá?

Mal. ¿E qué comunicaremos? Algo malo.

Algo vai mal, debemos cambiar, temos que
dar sentido a cada cousa que facemos.

Esta charla hoxe sae xenial,

¡Perfecto! Eu voume para casa feliz,

e vós lle dais sentido
a algunha das cousas que dixen.

Esta charla hoxe sae fatal,

¡Perfecto! Eu voume a casa chorando,

e vós lle dais sentido a cómo
non se fai unha conferencia.

Mais nas dúas vías,

terá sentido para a miña charla
de Estados Unidos,

porque eu voulle dar ese sentido.

Estoy seguro que ninguén lle dixo a Gandhi:

"Ti xa verás, fai unha folga de fame
que iso é unha mercadotecnia moi boa;

igual danche o Nobel da paz,
vaiche ti saber, Mahatma, xa verás",

¡Non!

Gandhi fíxoo, porque
para él tiña sentido,

e iso despois trouxo cousas.

Entón, ¿Ten sentido para vós
o que comunicades cada día?

¿Ten sentido para vós
o que facedes cada día?

Dígoo, porque as cousas
cando ten sentido e emoción,

só falta un matiz,

e ese é o terceiro
erro da comunicación:

"Persoas sen mesaxe".

Temos moitísimo que
dicir neste mundo,

todos e cada ún.

Moito que dicir, e con todo,

penso que moitas veces deixámonos levar

e chegamos á que eu chamo "bisociedade"
na que penso que vivimos,

con dúas mesaxes:

Branco ou negro, esquerda
o dereita, Barça ou Madrid.

Eu non sei se é por ser galego mais
moitas veces sáeme un: "Depende".

E na comunicación facemos o mesmo:

"Hai que sorrir ao falar en público";

e a mín esa encántame porque
eu o sorriso lévoo de serie,

teño un carácter alegre,
xenial que me digan iso.

Mais direivos algo,

o empresario que máis admiro
de todos, é o meu pai.

Meu pai míravos e tranquilízavos,

o meu pai é unha persona
que queres ó voso carón,

porque é de confianza,
é integra, con valores.

Agora ben,

non lle pidades que sorría.

(Risas)

¿Sabedes canta graza ten o meu pai?

¡Ningunha! ¡Nada! Entón,

se facemos que sorría cando fala
en público, a xente desconfía del,

"Qué sorriso tan raro",
"Este tío non me dá boa espiña",

¿Por qué?

Porque estamos a facer
que renuncie á súa esencia.

El é o mellor, cando é el.

¿E por qué chegan a dicirlle
nun curso "Ti sorrí",

"Traballa o teu sorriso ó falar en público"?

Porque deixámonos levar
polas bimensaxes:

"Hai que sorrir, dio
a maioría da xente".

E, ¿Por qué deixámonos
levar polas bimensaxes?

Porque, ¿Sabédes qué pasa
cando alguén di:

"Quero ser o mellor profesor de comunicación do mundo"?

Pois que lle animamos
cun: "¡É imposible!"

Mais é que somos así,

¿Qué facemos?

¿Desmotivámonos ou seguimos cara arriba?

Eu creo que debemos ter ideas polas que

fai 300 anos mandásennos á fogueira,

é unha forma de ver a vida,

porque a sociedade hoxe fai
algo moito peor que queimarnos,

e é que trata de desmotivarnos.

Cun matiz, moi importante,

que me mandasen á fogueira,
non era unha opción,

atábanme nun pau entre todos,
e queimábanme no centro da plaza;

mais só me desmotivan se eu déixome.

Por tanto,

sexamos nós mesmos,

teñamos nosas propias mesaxes.

E se que pode parecer raro,

porque chega aquí un tío que di
non hai claves para comunicar,

e está a dicir tres cousas que deberiamos
facer para comunicar; contradise.

Pero deixádeme tamén explicar isto.

Non estou a dar claves,

estou a animarvos a que teñades
vosas propias emocións,

as que teñan que ser.

Estou a animarvos
a que deades sentido

ás cousas como creades
que tedes que darllo,

e estouvos animando a que
sexades vós memos.

E é moi diferente animar
a ser, que dar claves.

Debemos sacar nosas
propias conclusións da vida,

debemos facer nosas
propias investigacións;

e hoxe veño aquí a revelar
unha que realicei.

Analicei a tódolos profesores
que tiven ó longo da miña vida,

e naqueles dos que máis aprendín,
os que máis me gustaron,

detectei unha única
cualidade común, ¡Unha!

¡A humildade!

Deime conta que cando
un profesor está aquí (xesto)

e eu estou aquí (xesto)

se el non é capaz de baixar ao meu nivel,
eu non poderei aprender nada del.

Tiven profesores que
sabían tanto, tanto, tanto,

que eu non aprendín nada.

Humildade.

E humildade nos dous sentidos;

sabendo que cando
creamos que unha persoa

está aquí (xesto),
como dicía Kennedy:

"A lección máis importante,
dáa a persona máis insospeitada".

Entón Javier,

con isto que estás a dicir,
coas tres cousas, coa humildade...

¿Despois falaremos ben
en público se facémosche caso?

¡Non!

¡Para nada!

Isto vai de comunicar,
e iso será o que faredes.

E agora vouvos demostrar como coa
comunicación podemos cambiar o mundo.

Estamos aquí unhas 200 persoas,

se vos dixese,

e agora vouvos pedir participación,

se vos dixese,

que co máis mínimo detalle,

podemos mellorar a vida
de outras 200 persoas aí fora,

¿Cántos me acompañaríades?
E por favor, levantade a man.

Vale, se ademáis vos dixera,

que son as persoas
máis importantes da vosa vida,

¿Cántos me acompañariades?
E agora xa non hai escusas.

Vale,

axiña que acabe esta charla
vouvos pedir unha cousa,

que mandedes unha simple mensaxe
de texto dende o voso teléfono móbil.

Vai ser á persona máis importante
da vosa vida e ídeslle a por:

"Aínda que non cho diga
moito... ¡Quérote!"

Nada máis.

E sei que moitos de vós
non o ides a facer,

e estouvos moi agradecido (risas).

Porque sérveme para dúas cousas;

a primeira é demostrar que
eleximos o que comounicamos,

porque hoxe imos elixir enviar
unha mensaxe de "Quérote" a esa persoa,

non un de "Esqueciches mercar o..."

¡Non! O de "Quérote".

Imos elixir a mensaxe,
e ademáis enviala...

só depende de nós;

por tanto cambiar o mundo, o noso mundo,

só depende de nós,

nós eliximos se enviar esa mensaxe.

Fago este exercicio alá por onde vou,

e fai dous meses nun taller en Coruña,

unha persoa, ó final veu e emocionada
comenzou a chorar e díxome: "moitas grazas",

díxenlle: "¿Qué pasou?"

E díxome:

"Pois grazas porque levo
un ano moi duro coa miña filla,

vivimos soas, e en todo o ano,
non lle lembrei nin un só día,

que é a persoa
máis importante da miña vida".

Foi máxico.

Mais ós dous días mandoume
un correo electrónico e díxome:

"Máis grazas aínda,

porque cando cheguei a casa,

miña filla estaba emocionada e díxome:
"Cánto che había botado de menos mamá".

Ésa é a miña forma de cambiar o mundo.

e eu, ¿Qué fixen?

¡Nada!

Eu animeille a comunicar.

Por tanto,

que ninguén vos diga que
non sabedes comunicar,

porque só vós,

cunha simple mesaxe de oito palabras,

podedes cambiar a vida doutra persoa.

Só vós

cunha simple mesaxe de oito palabras,

podedes emocionar a alguén
como se emocionará

a persoa á que llo enviedes.

Iso é a comounicación; e que,

¿Sabedes de que vai ó final?

Todo é ser mellor que outro.

Todos os que nos adicamos
a falar ou a ser profesores,

só buscamos ser mellor ca outro,

é así de duro.

É ser sempre mellor..

co noso "eu" anterior.

Así que ídesme permitir que adique este soño,

ao mellor comunicador da historia.

A persoa que me ensinou que na comunicación,

con emoción, con sentido e con mensaxe,

ás veces nosos soños...

fanse realidade.

Moitísimas grazas a todos

Grazas. [Grazas avó]

(Aplausos)