Αυτός είναι ο Κρόνος

Η πλανητική επιστήμονας Κάρολιν Πόρκο παρουσιάζει εικόνες από την αποστολή Cassini στον Κρόνο, εστιάζοντας στο μεγαλύτερο φεγγάρι του, τον Τιτάνα, και στον παγωμένο Εγκέλαδο, ο οποίος φαίνεται να εκτοξεύει πίδακες πάγου.

Στα επόμενα 18 λεπτά, θα σας πάω ένα ταξίδι.

Και πρόκειται για ένα ταξίδι στο οποίο εσείς κι εγώ πορευόμαστε εδώ και πολλά χρόνια,

και ξεκίνησε κάπου 50 χρόνια πριν, όταν οι άνθρωποι άφησαν για πρώτη φορά τον πλανήτη μας.

Και σ' αυτά τα 50 χρόνια, όχι μόνο περπατήσαμε κυριολεκτικά στο φεγγάρι,

Αλλά στείλαμε και ρομποτικά διαστημόπλοια σε όλους τους πλανήτες - και στους οκτώ -

και προσγειωθήκαμε σε αστεροειδείς, συναντηθήκαμε με κομήτες,

και αυτή τη στιγμή έχουμε ένα διαστημόπλοιο καθ' οδόν για τον Πλούτωνα,

το σώμα που άλλοτε ήταν γνωστό ως πλανήτης.

Και όλες αυτές οι ρομποτικές αποστολές είναι μέρος ενός μεγαλύτερου ανθρώπινου ταξιδιού:

ενός ταξιδιού για να κατανοήσουμε κάτι, για να αποκτήσουμε αίσθηση της θέσης μας στο σύμπαν,

για να καταλάβουμε κάτι για την καταγωγή μας, και για το πώς η Γη, ο πλανήτης μας,

και εμείς, που ζούμε πάνω του, δημιουργηθήκαμε.

Και από όλα τα μέρη του ηλιακού συστήματος που μπορούμε να πάμε

και να αναζητήσουμε απαντήσεις σε ερωτήσεις σαν κι αυτή,

ορίστε ο Κρόνος. Και έχουμε πάει στον Κρόνο στο παρελθόν --

επισκεφθήκαμε τον Κρόνο στις αρχές της δεκαετίας του 1980 --

άλλα οι έρευνές μας για τον Κρόνο έχουν γίνει πολύ πιο βαθιές και λεπτομερείς

από τότε που το διαστημόπλοιο Cassini, ταξιδεύοντας στο διαπλανητικό διάστημα

επί επτά χρόνια, μπήκε σε τροχιά γύρω από τον Κρόνο το καλοκαίρι του 2004,

και έγινε τη στιγμή εκείνη το πιο προωθημένο ρομποτικό φυλάκιο

που εγκατέστησε ποτέ η ανθρωπότητα γύρω από τον Ήλιο.

Τώρα, το σύστημα του Κρόνου είναι ένα πλούσιο πλανητικό σύστημα.

Προσφέρει μυστήριο, επιστημονική επίγνωση και προφανώς μεγαλοπρέπεια πέρα από κάθε σύγκριση,

και η έρευνα αυτού του συστήματος έχει τεράστιες κοσμικές προεκτάσεις.

Γεγονός είναι ότι, μελετώντας απλά και μόνο τους δακτυλίους περιμένουμε να μάθουμε πολλά

σχετικά με τους δίσκους αστέρων και αερίων που ονομάζουμε σπειροειδείς γαλαξίες.

Και να μια όμορφη εικόνα του Νεφελώματος της Ανδρομέδας,

που είναι ο πλησιέστερος, μεγαλύτερος σπειροειδής γαλαξίας προς τον Γαλαξία μας.

Και στη συνέχεια να μία όμορφη σύνθετη εικόνα του Γαλαξία Whirlpool,

που ελήφθη από το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble.

Έτσι, το ταξίδι πίσω στον Κρόνο αποτελεί μέρος -- και επίσης συμβολισμό --

ενός πολύ μεγαλύτερου ταξιδιού του ανθρώπου

προς την κατανόηση της διασύνδεσης των πάντων γύρω μας,

και επίσης του πώς οι άνθρωποι ταιριάζουν μέσα σε αυτή την εικόνα.

Και λυπάμαι που δεν μπορώ να σας πω όλα όσα έχουμε μάθει με το Cassini --

δεν μπορώ να σας δείξω όλες τις όμορφες εικόνες που έχουμε τραβήξει

τα τελευταία δυόμισι χρόνια, επειδή απλά δεν έχω τον χρόνο.

Έτσι θα επικεντρωθώ στις δύο συναρπαστικότερες ιστορίες

που έχουν προκύψει από αυτή τη μεγάλη εξερευνητική αποστολή

που διεξάγουμε γύρω από τον Κρόνο,

και που βρίσκεται σε εξέλιξη τα τελευταία δυόμισι χρόνια.

Ο Κρόνος συνοδεύεται από μία πολύ μεγάλη και ποικιλόμορφη συλλογή φεγγαριών.

Κυμαίνονται σε μέγεθος από μερικά χιλιόμετρα μέχρι τόσο μεγάλα όσο το μήκος των ΗΠΑ.

Οι περισσότερες από τις όμορφες φωτογραφίες που έχουμε τραβήξει στον Κρόνο, για την ακρίβεια,

δείχνουν τον Κρόνο σε συνοδεία με μερικά από τα φεγγάρια του. Εδώ είναι ο Κρόνος με την Διώνη,

κι εδώ είναι ο Κρόνος που δείχνει την κόψη των δακτυλίων του,

δείχνοντας πόσο λεπτοί είναι καθέτως, με το φεγγάρι Εγκέλαδος.

Τώρα, δύο από τα 47 φεγγάρια που έχει ο Κρόνος είναι ξεχωριστά.

Και αυτοί είναι ο Τιτάνας και ο Εγκέλαδος. Ο Τιτάνας είναι το μεγαλύτερο φεγγάρι του Κρόνου,

και μέχρι να φτάσει εκεί το Cassini,

ήταν η μεγαλύτερη αδιαίρετη ανεξερεύνητη περιοχή

που μας είχε απομείνει στο ηλιακό μας σύστημα.

Και είναι ένα σώμα που από καιρό προκαλούσε την περιέργεια των ανθρώπων που μελετούσαν τους πλανήτες.

Έχει μία πολύ μεγάλη, πυκνή ατμόσφαιρα,

και μάλιστα το περιβάλλον της επιφανείας του πιστευόταν ότι μοιάζει

περισσότερο με το περιβάλλον που έχουμε εδώ στη Γη,

ή τουλάχιστον που είχαμε στο παρελθόν, απ' ότι με οποιοδήποτε άλλο σώμα στο ηλιακό σύστημα.

Η ατμόσφαιρά του είναι κυρίως μοριακό άζωτο, όπως αυτό που αναπνέετε εδώ σ' αυτό το χώρο,

με τη διαφορά ότι στην ατμόσφαιρά του είναι διάχυτες

απλές οργανικές ουσίες, όπως μεθάνιο και προπάνιο και αιθάνιο.

Και αυτά τα μόρια ψηλά στην ατμόσφαιρα του Τιτάνα

διασπώνται, και τα παράγωγά τους ενώνονται για να δημιουργήσουν σωματίδια νέφους.

Αυτό το νέφος είναι πανταχού παρόν, είναι πραγματικά παντού και περιτυλίγει τον Τιτάνα.

Και γι' αυτό δεν μπορούμε να δούμε μέχρι το έδαφος

με τα μάτια μας στην ορατή περιοχή του φάσματος.

Αλλά αυτά τα σωματίδια νέφους, εικαζόταν,

πριν πάμε εκεί με το Cassini, ότι επί δισεκατομμύρια και δισεκατομμύρια χρόνια

παρασύρονταν απαλά μέχρι το έδαφος και κάλυπταν την επιφάνεια

με μια παχιά οργανική λάσπη.

Το αντίστοιχο της πίσσας στον Τιτάνα, ή του πετρελαίου -- δεν ξέραμε τι.

Αλλά αυτό υποπτευόμασταν. Και αυτά τα μόρια,

ειδικά το μεθάνιο και το αιθάνιο, μπορούν να είναι υγρά στις θερμοκρασίες της επιφάνειας του Τιτάνα.

Κι έτσι προκύπτει ότι το μεθάνιο είναι για τον Τιτάνα ό,τι το νερό για την Γη.

Μπορεί να συμπυκνώνεται στην ατμόσφαιρα,

κι έτσι η αναγνώριση αυτής της κατάστασης έφερε στο προσκήνιο

έναν ολόκληρο κόσμο αλλόκοτων πιθανοτήτων. Μπορεί να υπάρχουν σύννεφα μεθανίου, εντάξει,

και πάνω από αυτά τα σύννεφα έχουμε εκατοντάδες χιλιόμετρα νέφους,

που εμποδίζουν το φως του ήλιου να φτάσει στην επιφάνεια.

Η θερμοκρασία στην επιφάνεια είναι περίπου 212 βαθμοί Κελσίου υπό το μηδέν.

Αλλά παρόλο το κρύο, θα μπορούσε να πέφτει βροχή στην επιφάνεια του Τιτάνα.

Και να κάνει στον Τιτάνα ό,τι κάνει η βροχή στη Γη, χαράζει ρεματιές, σχηματίζει ποτάμια

και καταρράκτες. Μπορεί να δημιουργεί φαράγγια, μπορεί να συγκεντρώνεται σε μεγάλες λεκάνες και κρατήρες.

Μπορεί να ξεπλένει τη λάσπη από τις ψηλές βουνοκορφές και τους λόφους

και να την παρασύρει στα πεδινά. Οπότε σταματήστε και σκεφτείτε για ένα λεπτό.

Προσπαθήστε να φανταστείτε πώς θα μπορούσε να είναι η επιφάνεια του Τιτάνα.

Είναι σκοτεινά - το καταμεσήμερο στον Τιτάνα είναι τόσο σκοτεινό όσο το βαθύ λυκόφως στη Γη.

Κάνει κρύο, είναι απόκοσμα, έχει ομίχλη,

μπορεί να βρέχει, και μπορεί να στέκεστε

στις όχθες της λίμνης Μίσιγκαν, γεμάτης με διαλυτικό μπογιάς.

Αυτή ήταν η άποψη που είχαμε για την επιφάνεια του Τιτάνα πριν πάμε εκεί με το Cassini,

και μπορώ να σας πω ότι αυτά που βρήκαμε στον Τιτάνα, παρότι δεν είναι ακριβώς τα ίδια,

είναι εξίσου συναρπαστικά με αυτή την ιστορία.

Και για εμάς ήταν --Για τους ανθρώπους του Cassini

ήταν σαν να πραγματοποιήθηκε μία περιπέτεια του Ιούλιου Βερν.

Όπως είπα, έχει μία πυκνή εκτεταμένη ατμόσφαιρα.

Αυτή είναι μία εικόνα του Τιτάνα καθώς τον φωτίζει ο ήλιος από πίσω, με τους δακτυλίους σαν ένα όμορφο φόντο.

Κι ακόμα ένα φεγγάρι εκεί --

ούτε που ξέρω ποιο είναι. Είναι μια πολύ εκτεταμένη ατμόσφαιρα.

Έχουμε όργανα στο Cassini που μπορούν να δουν μέχρι κάτω στην επιφάνεια

μέσα από αυτή την ατμόσφαιρα, και το φωτογραφικό μου σύστημα είναι ένα από αυτά.

Και έχουμε τραβήξει φωτογραφίες σαν κι αυτή.

Και αυτό που βλέπετε είναι φωτεινές και σκοτεινές περιοχές, και μέχρι εκεί καταφέραμε να φτάσουμε.

Ήταν τόσο περίπλοκο -- δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε τι βλέπαμε στον Τιτάνα.

Αν εστιάσετε σ' αυτή την περιοχή, αρχίζετε να διακρίνετε πράγματα

όπως ελικοειδή κανάλια, δεν γνωρίζαμε. Βλέπετε μερικά στρογγυλά πράγματα.

Αυτό, ανακαλύψαμε αργότερα, είναι ένας κρατήρας,

αλλά υπάρχουν ελάχιστοι κρατήρες στην επιφάνεια του Τιτάνα,

που σημαίνει ότι είναι μία πολύ νέα επιφάνεια.

Και υπάρχουν χαρακτηριστικά που μοιάζουν τεκτονικά.

Μοιάζουν σαν να έχουν σκιστεί στα δύο.

Όποτε βλέπετε κάτι γραμμικό σε έναν πλανήτη,

σημαίνει ότι έχει συμβεί μια τομή, σαν ένα ρήγμα.

Κι έτσι έχει υποστεί τεκτονικές αλλοιώσεις.

Αλλά δεν μπορούσαμε να βγάλουμε νόημα από τις εικόνες μας,

μέχρι έξι μήνες αφότου μπήκαμε σε τροχιά,

σημειώθηκε ένα γεγονός που πολλοί έχουν θεωρήσει

ως το αποκορύφωμα των ερευνών του Cassini στον Τιτάνα.

Ήταν η στιγμή που βάλαμε σε λειτουργία τη συσκευή Huygens,

την ευρωπαϊκή συσκευή Huygens που μετέφερε το Cassini

για εφτά ολόκληρα χρόνια κατά μήκος του ηλιακού συστήματος. Την αφήσαμε ελεύθερη στην ατμόσφαιρα του Τιτάνα,

χρειάστηκε δυόμισι ώρες καθόδου, και προσγειώθηκε στην επιφάνεια.

Και θέλω πολύ να τονίσω πόσο σημαντικό γεγονός είναι αυτό.

Πρόκειται για μία συσκευή που κατασκεύασε ο άνθρωπος,

και προσγειώθηκε στο εξώτερο ηλιακό σύστημα για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία.

Είναι τόσο σημαντικό που κατά τη γνώμη μου,

ήταν ένα γεγονός που θα έπρεπε να είχε γιορταστεί

με φιέστες και παρελάσεις σε κάθε πόλη των ΗΠΑ και της Ευρώπης,

και δυστυχώς δεν συνέβη αυτό.

(Γέλια).

Ήταν σημαντικό για έναν ακόμα λόγο. Πρόκειται για μια διεθνή αποστολή,

και το γεγονός αυτό γιορτάστηκε στην Ευρώπη, στη Γερμανία,

και οι εορταστικές παρουσιάσεις έγιναν με αγγλικές προφορές

και με αμερικάνικες προφορές και με γερμανικές προφορές και με γαλλικές και ιταλικές και ολλανδικές προφορές.

Ήταν μία συγκινητική επίδειξη του τι θα έπρεπε

να σημαίνουν οι λέξεις «Ηνωμένα Έθνη»:

μία αληθινή ένωση εθνών, συνασπισμένων σε μία κολοσσιαία προσπάθεια για το καλό.

Και στην περίπτωση αυτή, ήταν ένα μαζικό εγχείρημα για την εξερεύνηση ενός πλανήτη

και για την κατανόηση ενός πλανητικού συστήματος

που καθ' όλη την ανθρώπινη ιστορία ήταν απρόσιτο,

και που τώρα οι άνθρωποι είχαν τελικά αγγίξει.

Έτσι λοιπόν -- δηλαδή, ανατριχιάζω και μόνο που μιλάω γι' αυτό,

ήταν ένα τρομερά συναισθηματικό γεγονός,

και είναι κάτι που εγώ προσωπικά δεν θα ξεχάσω ποτέ, και ούτε κι εσείς θα έπρεπε να ξεχάσετε.

(Χειροκρότημα).

Αλλά εν πάση περιπτώσει, η συσκευή πήρε μετρήσεις από την ατμόσφαιρα κατά την κάθοδο,

και πήρε επίσης πανοραμικές φωτογραφίες.

Και δεν μπορώ να σας περιγράψω πώς ήταν το να βλέπεις τις πρώτες εικόνες

της επιφάνειας του Τιτάνα από τη βολίδα. Και αυτό είναι αυτό που είδαμε.

Και ήταν ένα σοκ, γιατί ήταν όλα όσα θέλαμε να είναι

εκείνες οι άλλες εικόνες που είχαν παρθεί από τροχιά.

Ήταν ένα ευκρινές μοτίβο, ένα γεωλογικό μοτίβο.

Είναι ένας δενδριτικός σχηματισμός απορροής που μπορεί να διαμορφωθεί μόνο από την ροή υγρών.

Και μπορείτε να ακολουθήσετε αυτά τα κανάλια

και θα δείτε ότι όλα συγκλίνουν.

Και συγκλίνουν σ' αυτό εδώ το κανάλι, το οποίο απορρέει σ' αυτή την περιοχή.

Κοιτάτε μία ακτογραμμή.

Ήταν μία ακτογραμμή υγρών; Δεν ξέραμε.

Αλλά μοιάζει με ακτογραμμή.

Η εικόνα αυτή ελήφθη στα 16 χιλιόμετρα.

Αυτή είναι η εικόνα που ελήφθη στα οκτώ χιλιόμετρα, εντάξει; Ξανά, η ακτογραμμή.

Εντάξει, τώρα 16 χιλιόμετρα, 8 χιλιόμετρα -- αυτό είναι χονδρικά το ύψος πτήσης των αεροπλάνων.

Αν κάνατε ένα ταξίδι με αεροπλάνο στις ΗΠΑ,

θα πετούσατε σ' αυτά τα ύψη.

Οπότε, αυτή την εικόνα θα βλέπατε από το παράθυρο των Τιτάνιων Αερογραμμών

καθώς θα πετούσατε πάνω από την επιφάνεια του Τιτάνα. (Γέλια)

Και τελικά, η βολίδα προσγειώθηκε στην επιφάνεια,

και πρόκειται να σας δείξω, κυρίες και κύριοι,

την πρώτη εικόνα που ελήφθη ποτέ από την επιφάνεια ενός φεγγαριού στο εξώτερο ηλιακό σύστημα.

Κι εδώ είναι ο ορίζοντας, εντάξει;

Αυτά είναι πιθανότατα βότσαλα από πάγο νερού, ναι;

(χειροκρότημα).

Και προφανώς προσγειώθηκε σε μια από αυτές τις επίπεδες, σκοτεινές περιοχές

και δεν βυθίστηκε. Άρα δεν ήταν υγρό αυτό στο οποίο προσγειωθήκαμε.

Αυτό στο οποίο προσγειώθηκε η βολίδα ήταν βασικά

το αντίστοιχο μιας λασπώδους λεκάνης στον Τιτάνα.

Πρόκειται για χαλαρό έδαφος, διαποτισμένο από υγρό μεθάνιο.

Και πιθανότατα αυτό το υλικό

ξεπλύθηκε από τα υψίπεδα του Τιτάνα

μέσω αυτών των καναλιών που είδαμε,

και συσσωρεύθηκε επί δισεκατομμύρια χρόνια, γεμίζοντας λεκάνες στα πεδινά.

Και σ' αυτό προσγειώθηκε η βολίδα Huygens.

Αλλά ακόμα δεν υπάρχει κανένα σημάδι στις εικόνες μας,

ή στις εικόνες του Huygens, που να μαρτυρά μεγάλες, ανοικτές μάζες υγρών.

Που βρίσκονταν; Τα πράγματα έγιναν ακόμα πιο περίεργα όταν βρήκαμε αμμόλοφους.

Λοιπόν, αυτή είναι η ταινία μας από την περιοχή του ισημερινού στον Τιτάνα,

που δείχνει αυτούς τους αμμόλοφους. Αυτοί είναι αμμόλοφοι που έχουν ύψος 100 μέτρων,

χωρίζονται για μερικά χιλιόμετρα,

και συνεχίζουν για μίλια και μίλια.

Υπάρχουν εκατοντάδες, σχεδόν 1.000 ή 1.200 μίλια αμμόλοφων.

Αυτή είναι η έρημος Σαχάρα του Τιτάνα.

Είναι προφανώς ένα πολύ ξηρό μέρος, αλλιώς δεν θα υπήρχαν αμμόλοφοι.

Ξανά λοιπόν, μας μπέρδευε το ότι δεν υπήρχαν μάζες υγρών,

μέχρι που τελικά είδαμε λίμνες στις πολικές περιοχές.

Και να μία λίμνη στη νότια πολική περιοχή του Τιτάνα.

Έχει περίπου το μέγεθος της λίμνης Οντάριο.

Κι έπειτα, μόλις πριν από μιάμιση εβδομάδα,

πετάξαμε πάνω από τον βόρειο πόλο του Τιτάνα και βρήκαμε, ξανά,

βρήκαμε έναν σχηματισμό εδώ στο μέγεθος της Κασπίας Θάλασσας.

Έτσι, φαίνεται πως τα υγρά, για κάποιο λόγο που δεν καταλαβαίνουμε,

ή τουλάχιστον κατά την διάρκεια αυτής της εποχής, βρίσκονται προφανώς στους πόλους του Τιτάνα.

Και νομίζω ότι θα συμφωνούσατε ότι βρήκαμε πως ο Τιτάνας είναι ένα

αξιοσημείωτο, μυστηριώδες μέρος. Είναι εξωτικός, είναι ξένος, αλλά περιέργως μοιάζει με τη γη,

και έχει γεωλογικούς σχηματισμούς παρόμοιους με τη Γη

και μία τεράστια γεωγραφική ποικιλομορφία,

και είναι ένας συναρπαστικός κόσμος του οποίου ο μόνος ανταγωνιστής στο ηλιακό σύστημα

ως προς την πολυπλοκότητα και τον πλούτο, είναι η ίδια η Γη.

Και τώρα λοιπόν πάμε στον Εγκέλαδο. Ο Εγκέλαδος είναι ένα μικρό φεγγάρι,

είναι περίπου το ένα δέκατο του Τιτάνα, και μπορείτε να τον δείτε εδώ δίπλα στην Αγγλία.

Απλά για να σας δείξω το μέγεθος· δεν πρόκειται για κάποια απειλή.

(Γέλια).

Και ο Εγκέλαδος είναι πολύ λευκός, είναι πολύ λαμπρός,

και η επιφάνειά του είναι εμφανώς χαρακωμένη με ρωγμές,

είναι ένα πολύ γεωλογικά ενεργό σώμα.

Αλλά η μεγαλύτερη όλων των ανακαλύψεων στον Εγκέλαδο

έγινε στον νότιο πόλο -- και βλέπουμε τον νότιο πόλο εδώ --

όπου ανακαλύψαμε αυτό το σύμπλεγμα ρωγμών.

Και έχουν διαφορετικό χρώμα επειδή έχουν διαφορετική σύνθεση.

Είναι επικαλυμμένες. Αυτές οι ρωγμές είναι επικαλυμμένες με οργανικά υλικά.

Επιπλέον, ολόκληρη αυτή η περιοχή, η νότια πολική περιοχή,

έχει αυξημένες θερμοκρασίες. Είναι το πιο θερμό μέρος στον πλανήτη, στο σώμα.

Αυτό είναι τόσο παράξενο όσο το να βρίσκαμε ότι η Ανταρκτική εδώ στη Γη είναι θερμότερη από τους τροπικούς.

Κι έπειτα, όταν πήραμε κι άλλες φωτογραφίες, ανακαλύψαμε

ότι από αυτές τις ρωγμές εκτοξεύονται πίδακες μικρών σωματιδίων πάγου

που εκτείνονται για εκατοντάδες μίλια στο διάστημα.

Και όταν χρωματοκωδικοποιούμε αυτή την εικόνα για να αναδείξουμε τα χαμηλότερα επίπεδα φωτός,

βλέπουμε ότι αυτοί οι πίδακες τροφοδοτούν ένα νέφος

το οποίο μάλιστα, όπως βλέπουμε σε άλλες φωτογραφίες, εκτείνεται για χιλιάδες μίλια

στο διάστημα πάνω από τον Εγκέλαδο.

Η ομάδα μου κι εγώ έχουμε εξετάσει εικόνες σαν κι αυτή

και σαν αυτή εδώ, και έχουμε λάβει υπόψη και τα άλλα αποτελέσματα από το Cassini.

Και έχουμε καταλήξει στο συμπέρασμα

ότι αυτοί οι πίδακες ίσως να εκτοξεύονται από θύλακες

υγρού νερού κάτω από την επιφάνεια του Εγκέλαδου.

Έτσι έχουμε, πιθανώς, υγρό νερό, οργανικά υλικά και περίσσεια θερμότητας.

Με άλλα λόγια, ίσως σκοντάψαμε επάνω

στο Ιερό Δισκοπότηρο της σύγχρονης πλανητικής εξερεύνησης.

Ή με άλλα λόγια, σε ένα περιβάλλον που είναι δυνητικά κατάλληλο για ζωντανούς οργανισμούς.

Και δεν νομίζω πως χρειάζεται να σας πω ότι η ανακάλυψη ζωής

κάπου αλλού στο ηλιακό σύστημα,

είτε είναι στον Εγκέλαδο είτε κάπου αλλού,

θα είχε τεράστιες πολιτισμικές και επιστημονικές επιπτώσεις.

Γιατί αν μπορέσουμε να δείξουμε ότι η Γένεση συνέβη

όχι μία, αλλά δύο φορές, ανεξάρτητα στο ηλιακό μας σύστημα,

τότε αυτό σημαίνει, συμπερασματικά, ότι έχει συμβεί αμέτρητες φορές

απ' άκρη σε άκρη του σύμπαντος και της 13,7 δισεκατομμυρίων ετών ιστορίας του.

Αυτή τη στιγμή, η Γη είναι ακόμη ο μόνος πλανήτης που γνωρίζουμε ότι σφύζει από ζωή.

Είναι πολύτιμη, είναι μοναδική,

και είναι ακόμη, ως τώρα, το μόνο σπίτι που γνωρίζουμε.

Και αν κάποιοι από εσάς ήσασταν νηφάλιοι και συγκροτημένοι κατά τη δεκαετία του 1960 --

και σας συγχωρούμε αν δεν ήσασταν, εντάξει; --

θα θυμάστε αυτή την πολύ διάσημη εικόνα

που πάρθηκε από τους αστροναύτες του Apollo 8, το 1968.

Ήταν η πρώτη φορά που η Γη φωτογραφήθηκε από το διάστημα,

και είχε τεράστια επίδραση στη συναίσθηση της θέσης μας στο σύμπαν,

και στη συναίσθηση της ευθύνης για την προστασία του πλανήτη μας.

Λοιπόν, εμείς στο Cassini πήραμε μια αντίστοιχη πρωτιά,

μία εικόνα που κανένα ανθρώπινο μάτι δεν είχε δει πρωτύτερα.

Είναι μία ολική έκλειψη ηλίου, όπως φαίνεται από την άλλη μεριά του Κρόνου.

Και σε αυτή την απίστευτα όμορφη εικόνα

βλέπετε τους κυρίους δακτυλίους καθώς ο ήλιος τους φωτίζει από πίσω,

βλέπετε το διαθλασμένο είδωλο του ηλίου

και βλέπετε τον δακτύλιο που δημιουργείται

από τις αναθυμιάσεις του Εγκέλαδου.

Αλλά σα να μην έφταναν όλα αυτά, μπορούμε να εντοπίσουμε σ' αυτή την όμορφη εικόνα,

και τον δικό μας πλανήτη,

στην αγκαλιά των δακτυλίων του Κρόνου.

Τώρα, υπάρχει κάτι βαθιά συγκινητικό

στο να βλέπουμε τον εαυτό μας από μακριά,

και να συλλαμβάνουμε την εικόνα του μικρού γαλάζιου πλανήτη μας

στους ουρανούς άλλων κόσμων.

Και αυτό, και η προοπτική του εαυτού μας που αποκομίζουμε από αυτό,

ίσως να είναι, τελικά, η καλύτερη επιβράβευση που κερδίζουμε

από αυτό το ταξίδι εξερεύνησης που ξεκίνησε μισό αιώνα πριν.

Και σας ευχαριστώ πάρα πολύ.

(Χειροκρότημα)