İş yerlerinde Bebek Patlaması Nesli ve Y Nesli birbirlerinden neler öğrenebilir

Girişimci Chip Conley, tarihte ilk kez iş yerlerinde beş farklı neslin bir araya geldiğine değiniyor. Peki, tüm nesiller birlikte neleri başarabileceğine odaklansa nasıl olurdu? Bu anlaşılması kolay konuşmada, Conley bizlere, yaş çeşitliliğinin şirketleri nasıl güçlü kıldığını gösterirken aynı zamanda gençten yaşlıya ve yaşlıdan gence bilgi aktarımıyla, birbirlerine mentorluk etmeleri için farklı nesillere çağrıda bulunuyor.

Silikon Vadisi'nde, çiçeği burnunda
bir start-up'taki işimin üçüncü günüydü.

2013 yılının ilk ayları.

Yaşım, ortamdaki onlarca mühendisin
yaşından iki kat daha fazlaydı.

Şirkete çağrılmıştım

çünkü alanımda
oldukça deneyimli bir uzmandım,

fakat bu salonda,

tekno-dehaların arasında
kendimi çaylak gibi hissettim.

Onları konuşurken dinledim

ve yapabileceğim en iyi şeyin
görünmemek olduğuna kanaat getirdim.

Sonra, toplantıyı yöneten 25'lik büyücü
birden gözlerini bana dikti

ve sordu: "Yeni bir özellik sürsen
fakat insanlar onu kullanmasa

gerçekten onu sürmüş olur musun?"

(Gülüşmeler)

"Bir özellik sürmek?"

Tam o anda, bendeniz Chip
anladım ki hapı yutmuşum.

(Gülüşmeler)

Ne dediği hakkında
en ufak bir fikrim yoktu.

Orada öylece, biraz şaşkın,
dikkatini başkasına yönelttiğinden

azıcık da minnettar bir şekilde
oturdum kaldım.

Sandalyemden aşağı kayarak kayboldum

ve hevesle toplantının bitmesini bekledim.

İşte Airbnb ile böyle tanıştım.

Y kuşağına mensup üç kurucu tarafından

şirketlerine çağrılmıştım.

Benden hızla büyüyen teknoloji
start-up'larını devralmamı

ve küresel bir konaklama markasına
çevirmemi istiyorlardı.

Üstüne CEO Brian Chesky için
mentorluk da yapacaktım.

26 yaşından 52 yaşına kadar
butik otel girişimcisi olarak çalışmıştım,

sanırım bu süreçte bir şeyler öğrenmiştim

ve misafir ağırlama üzerine
bilgi birikimim vardı.

Gel gör ki birinci haftadan sonra

anladım ki bu yepyeni ev paylaşım sistemi

öyle benim bildiğim otel,
mal-mülk işleriyle pek alakalı değildi.

Apaçık bir gerçeklik vardı beni sarsan:

Benim bu insanlara
verecek neyim vardı?

Daha önce bir teknoloji şirketinde
bulunmamıştım.

beş buçuk yıl öncesine kadar
ne "paylaşım ekonomisi"ni duymuş

ne de telefonuma Uber
ya da Lyft app indirmiştim.

Benim doğal yaşam alanım bu değildi.

O an fark ettim ki
ya topuklarımı vura vura kaçacaktım

ya bu genç dehalara ahkam kesecektim

ya da ahkam yerine
onlarda merak uyandırıp

bendeki tecrübenin onların tazeliğiyle
uyuşup uyuşmayacağına bakacaktım.

Y'lerin içinde, kendimi Margaret Mead'in
modern hali gibi düşündüm

ve kısa zamanda keşfettim ki
onlara verebileceğim çok fazla şey vardı,

tabii onların da bana.

Kendi kuşaklarımız hakkında daha fazlasını
öğrendikten sonra fark ettim ki

kişisel birikimimizi paylaşmak için

birbirimize genelde güvenmiyoruz.

İki tarafın da ortak bir sınırı olabilir,

fakat birbirimize
içimizdeki bilgeliği sunmak için

birbirimize çok fazla
güvenmek zorunda da değiliz.

Modern iş yerlerine baktığımda
şunu görüyor ve inanıyorum ki

bizim çağımızın ticari dayanağı

kuşaklararası bilgelik kanallarını
açmak olmalı.

Böylece birbirimizden öğrenebiliriz.

ABD'deki nüfusun neredeyse %40'ı

akranlarımdan daha genç
patronlara sahip

ve bu oran hızla artıyor.

Güç daha önce hiç olmadığı kadar çok
gençlerin elinde,

çünkü DQ'ya giderek
daha fazla güveniyoruz;

yani dijital zekâya.

Daha 20'lerinin başında gençler görüyoruz,
şirket kuruyorlar;

30'larına geldiklerinde
küresel devlerle yarışıyorlar;

fakat bizler bu genç dijital liderlerin

aynı anda, mucizevi bir şekilde ilişkiler
bazında da bilgin olmasını bekliyoruz.

Kaldı ki bizim bunları öğrenmemiz
on yıllarımızı almıştı.

Duygusal zekânızı
mikro dalga hızıyla geliştirmek zor.

Cinsiyet ve etnisite çeşitliliğine
sahip şirketlerin

daha etkin olduklarını
gösteren birçok kanıt var.

Peki ya yaş?

Bu oldukça önemli bir soru
çünkü tarihte ilk kez

iş yerinde, istemeden de olsa,
beş kuşağı bir arada görüyoruz.

Belki de artık birlikte
nasıl çalışacağımız konusunda

biraz daha istekli olmanın zamanı geldi.

Avrupa'da yapılan birçok araştırmanın
vardığı sonuç aynı:

Yaş bakımından çeşitliliğe sahip ekipler
daha etkili ve daha başarılı.

Peki çeşitlilik ve kaynaştırma
programları olan

ve cinsiyet veya
ırk dağılımındaki stratejilerini

aynı itinayla yaş
çeşitliliğinde de uygulayan

şirketlerin oranı neden sadece %8?

Belki de şunu unutmuşlardır:

Dünya yaş almakta!

Çağımızın paradokslarından bir tanesi şu:

Bebek Patlaması kuşağı
daha sağlıklı ve daha uzun yaşarken

bizler hayatın çoğunu
çalışarak geçiriyoruz.

Yine de hayatla bağımız
gittikçe azalıyor.

Bazılarımız kendini
bir kutu bozuk süt gibi hissediyor.

Alın kırışıklıklarının ortasındaki
son kullanma tarihi geçmiş gibi.

Orta yaşlardaki birçok insan için
bu bir hissiyat değil;

birden işsiz kalınca ve telefon
susunca yüzümüze vuran acı bir gerçek.

Haklı olarak birçoğumuz insanların
deneyimlerimizi bir değer saymak yerine

mecburiyet addetmesinden endişe duyuyor.

Eskilerden kalma şu sözü duymuşsunuzdur,
gerçi çok eski sayılmaz,

"60 yaşındakiler artık 40 gibi gösteriyor"

Öyle değil mi?

İş, çalışma ortamındaki güce gelince

Yeni 50, artık 30 yaş oldu.

Evet, kulağa çok heyecan
verici geliyor, değil mi?

(Gülüşmeler)

İşin özü, güç 10 yaş gençleşti.

Hepimiz 10 sene daha uzun yaşacağız.

Siz hesaplayın.

Toplum, 20 yıllık
bir bağlam boşluğu yarattı.

Orta yaş
45 ile 65 arası kabul edilirdi

fakat bence o iş artık 40 yıllık bir
orta yaş maratonuna dönüşüyor,

35 ile 75 yaş arası.

Durun ama iyi bir yan da var.

Peki neden yaşlandıkça doğamız hakkında
daha akılcı ve bilge oluyoruz?

Fiziksel olarak 20'lerimizde zirvedeyiz,

finansal ve kazanç açısından
50'li yaşlar tepe noktası

ama duygusal anlamda en olgun zamanımız
orta yaş ve sonrası

çünkü kendimiz ve diğerleri hakkında
bir davranış paterni geliştirmiş oluyoruz.

Peki, şirketler nasıl olacak da

orta yaş insanların bilgeliğine erişirken

aynı zamanda ellerindeki
dijital dahileri besleyebilecekler?

Bugünün ve geleceğin en güçlü şirketleri,

bu iki grup arasında güçlü bir simya
yaratmayı başaranlar olacak.

Benim durumumda
Airbnb'deki simya şöyle oluştu:

Bana genç ve zeki bir partner verdiler,

kendisi bir konaklama departmanı
yaratmamda bana yardımcı oldu.

Başlarda, Laura Hughes böylesi bir
ortamda kaybolduğumu görebiliyordu,

toplantılarda genelde yanıma otururdu ki

bana teknoloji tercümesi yapabilsin.

Ben onun için notlar alırdım,
o da bana "o şeyin anlamını" söylerdi.

Laura 27 yaşındaydı.

Hali hazırda Google'da 4 yıl çalışmıştı,

onunla tanıştığımızda da
bir buçuk yıldır Airbnb'deydi.

Birçok Y Kuşağı mensubu gibi

o da kendini yönetici olarak
çalışmaya hazırlamıştı;

herhangi bir liderlik eğitimi almadan.

Ticari ilişkinizin
kurumlar arası mı,

kurumla tüketici arasında mı,
tüketiciler arasında mı bilemiyorum.

Şundan eminim ki

ticaret temelde insanlar arasında yapılır.

Fakat Laura'nın liderliğe yaklaşımı

gerçekten de teknokrtatik
bir dünya içinde oluşmuştu

ve tamamen ölçüme dayalıydı.

İlk birkaç ay içinde bana söylediği
şeylerden biri şuydu:

"Liderlik yaklaşımının,
bizlerde Kutup Yıldızı'na dönüşen,

merak uyandırıcı bir vizyona
dayalı olmasını seviyorum"

Mesela sekiz saatlik mesaide

kat görevlisinin temizleyeceği oda sayısı
gibi işe dair bilgilerimin

ev paylaşım düzeninde
çok da bir önemi olmayabilir.

Fakat "işlerin nasıl halledildiğine"
ilişkin bilgim,

ki bu genelde odadaki herkesin arka plan
motivasyonunu anlamaya dayalıdır,

muazzam boyutta değerliydi,

özellikle de çok fazla organizasyon
geçmişi olmayan bir şirkette, öyledi.

Airbnb'de vakit geçirdikçe

fark ettim ki iş yerlerinde

yeni bir "geçkin" türü
oluşturmak mümkündü.

Geçmişte olduğu gibi,
hürmet edilen biri olmamak.

Aslında bu modern "geçkinler"le
alakalı çarpıcı olan şey,

bilgeliklerini zaman-bağımsız kullanarak
günümüzün sorunlarına uygulama yetileri.

Belki bilgelik kadar aksaklıklara da
değer vermenin vakti gelmiştir.

Belki de artık, hatta kesinlikle

"geçkin" kavramını yeniden tanımlayıp

modern bir çift anlam yüklemenin vakti.

Modern anlamda,
mentor olduğumuz kadar çaylağız da.

Çünkü süratle değişen dünyada,
yaşını almış "geçkin" insan anlıyor ki

hayatla barışık olmanın iksiri,
onların öğrenmeye meraklı zihinleri.

Bu sadece kendi için değil
yakınları için de geçerli.

Kuşaklar arası improv
müzik ve sanatta denendi.

Tony Benner ve Lady Gaga'yı düşünün

ya da Wynton Marsalis
ve The Young Stars of Jazz.

Genelde, iş dünyasında bu tarz düetlere
"karşılıklı mentorluk" diyoruz:

Y Kuşağı DQ'suna karşılık,
Bebek Patlaması ve X kuşağının EQ'su.

Benzer kuşaklararası alışverişi
Laura ve yıldız takımımız olan

veri bilim ekibiyle deneyimledim.

Gerçekten de Airbnb'de akran
değerlendirme sistemini

yeniden tanımladık ve dönüştürdük,

Laura'nın analitik zekâsını ve benim
insan merkezli görülerimi kullanarak.

Algoritmanın ve insan aklının
bu mükemmel simyası ile

ev sahiplerinin misafirlerini daha iyi
anlamalarına yardım edecek

anlık geribildirim döngüsünü
yaratmayı başardık.

Yüksek teknoloji
derin iletişimle bir arada.

Airbnb'de modern bir geçkin olarak
şunu da öğrendim;

görevim, topluluk karşısında denetlerken
özelde insanlara mentorluk etmekti.

Arama motorları sorularınıza
cevap vermede ustalar.

Fakat bilge bir rehber sormanız gereken
asıl soruyu bulmanızı sağlayabilir.

En azından şu an için Google

insan kalbi ve zihni
arasındaki nüansı anlamıyor.

Zamanla

beni şaşırtan bir şekilde,

Airbnb'deki birçok genç çalışan
beni aramaya başladı,

birebir mentorluk dersleri almak üzere.

Fakat gerçekte birbirimize karşılıklı
olarak mentorluk ediyorduk.

Özetle, CEO Brian Chesky beni
sektör hakkındaki bilgim için getirmişti.

Fakat gerçekte onlara verdiğim şey,
yılların tecrübesiydi.

Belki artık "bilgi işçisi" ifadesini
tedavülden kaldırmanın vakti gelmiştir.

Onun yerine "akıl işçisi" ifadesini
kullanabiliriz.

Bugün iş yerlerinde
beş kuşak birlikte çalışıyoruz,

ister yalnızlık politikası güden
ülkeler gibi oluruz,

istersek de kuşaklar arası bir köprü
kurmanın yolunu buluruz.

Şimdi bizler için aklın görüntüsünü
değiştirme vakti.

Böylelikle süreç tersinir çalışabilir,

gençten yaşlıya, yaşlıdan gence.

Peki bunu hayatınıza nasıl uyarlarsınız?

Kişisel bağlamda,
karşılıklı mentorluk yapmak için

kimler size erişebilir?

Ve organizasyonel anlamda, kuşaklar arası
bilgi alışverişini teşvik amaçlı

koşulları nasıl oluşturursunuz?

İşte alın size yeni paylaşım ekonomisi.

Teşekkürler.

(Alkışlar)