"Irk ayrımcılığını neden açık açık konuşmalıyım" | Frederick Edwards Jr. | TEDxNDSU

"Bu zor zamanlarda zihnimi kurcalayan düşüncelerden bahsedelim, hadi." Frederick Edwards Jr., günümüzdeki ırk ayrımcılığı yüzünden duyduğu endişeyi ve kendisininki de dahil olmak sayısız hayatın bundan nasıl etkilendiğini anlatıyor. Onun ayrımcılığa karşı mücadele eden biri olarak yaşadığı güç deneyimlere ve kararlılığına siz de kulak verin.

Kuzey Minneapolisli Frederick Edwards Jr., konuşmalarıyla insanlara destek olan bir sanatçı. Gördüğü şeyler, yaydığı enerjiyle birlikte karşısındakine geçiyor. Başkalarının içsel gücünü ve potansiyelini keşfetmesine yardımcı olmak konusunda tutkulu. Şimdiye kadar yüzlerce üniversitede, lisede ve orta okulda konuşma yaptı, tanık olduğu mücadele ve azim öykülerini paylaştı. Dokuz erkek ve kız kardeşi arasında Fred sonuncu çocuk. Annesinin dokuzuncu çocuktan sonra yeniden hamile kalma şansı %.0001 olarak görülüyordu. İşte, Fred o %.0001.

Bu konuşma, TED konferans formatı kullanılarak ve yerel bir topluluk tarafından bağımsız olarak bir TEDx organizasyonunda yapılmıştır. Daha fazlası için: https://www.ted.com/tedx

Hadi, biraz konuşalım.

Benim tanıklığımdan konuşalım.

Beni bu olumsuz döngüye
hapseden düşüncelerden,

zihnimi esir eden düşüncelerden konuşalım.

Silah şiddetinden
45 arkadaşımı kaybettim.

O gecelerden konuşalım.

O acıdan konuşalım, dinliyor musunuz?

Beni duyamazsınız.

Benim acımı duyamazsınız.

Kendimi daha iyi hissettiremezsiniz.

Bunun asla parayla ilgili olmadığını
çok küçük yaşta öğrendim.

Bir sürü arkadaşım bu yüzden hapiste

ama ben gururumu çiğneyip
onlara bir mektup yazamıyorum.

Benim halkım niye bu kadar gösterişli
olmak istiyor, bunu konuşalım.

Neden bu kadar
rahatlık aradıklarını soralım.

Hepinizi suçlamıyorum.

Ama daha kodesin ne olduğunu bilmeden
bana suçlu olduğumu siz söylediniz.

Toplama ya da çıkarma yapamazken
bana "-den küçüksün" dediniz.

Arkadaşlarımın evindeki o gecelerde
duyduklarımdan konuşalım.

"Bu zencinin evimde ne işi var?"

Beşinci sınıftayken

en iyi ilk arkadaşım benimle
takılmayı bıraktı, neden?

"Çünkü siyah çocuklarla takılırsa
başı derde girerdi."

Bir mağazaya girmeden
sırf şüphe çekmeyeyim diye

ellerimi ceplerimden çıkarmak
zorunda olduğumdan konuşalım.

Caddenin benimle aynı tarafında
olur da bir kadın görürsem

nasıl karşıya geçmek
zorunda olduğumu konuşalım.

Korkarım; o benden korkar diye.

Başıma gelen biber gazı
olayından bahsedelim.

Bir kadının yanından geçerken hapşırdım,

bilemem, belki, beni kutsamaya çalışıyordu

ama kutsal su yerine elinde
sadece biber gazı vardı.

Bu yanılgı ve şaşkınlık hakkında

konuşmaya ne dersiniz?

Beni tanımıyorsunuz
ama beni tanımlayabilir misiniz?

Benim halkım kayboldu,

bense hâlâ beni bulmaya çalışıyorum.

Neden böyle yersiz korkularınız
olduğundan konuşmak istiyorum

ama siz bundan konuşmak istemezsiniz.

Lisede, hikâyemi anlatma
fırsatı vermişlerdi.

Washburn Lisesi'nin bodrumundaki
simsiyah boyalı ufak bir oda,

kara kutu tiyatrosunu
keşfettiğim yer oldu.

Crystal Spring adındaki bir kadın,

telefonlarımızı elimizden
alıp şiir yazın dedi.

Hikâyeler yaratmamızı istedi.

Bize yüzlerce insanın
önüne çıkma fırsatı verdi,

Minnesota'da okuldan okula götürdü.

Ama onun dersinden
öğrenebileceğim en önemli şey,

duvarları kaplayan bir afişti.

Üzerinde, "Sessizlerin sesi," yazıyordu.

Şimdi bu benim amacım oldu.

Başıma gelen olayları anlatarak

ırk ayrımcılığından etkilenenlerin
sesi olmak benim amacım.

Bu yüzden ırk ayrımcılığının sonuçlarının,

etnik gerçeklikle ilgili düşüncelerin
karşısında duruyorum.

Çünkü kötülüğün açtığı
yaraları iyileştirebiliriz.

Yaşadıklarıma rağmen

bireysel ve sistematik ayrımcılığa
son verilebileceğine hâlâ inanıyorum.

Ama zihinlerimizi
değiştirmeye yanaşmıyorsak

eleştirel düşünmüyoruz demektir.

Bilmenizi istediğim şey şu:

Ben sizin kardeşinizim,

sizin oğlunuzum,

ben yan dairenizdeki o çocuğum.

Siz de bana ırkçı olmadığınızı
ispatlamak zorunda değilsiniz.

Siz beni sevseniz de sevmeseniz de
ben sizi sevecek olan biriyim.

Ama ne olursa olsun size de
büyük bir sorumluluk düşüyor.

Bazı şeylerin bittiğini, değiştiğini,
düzeldiğini görmeye ihtiyacımız var.

Irk ayrımcılığı, beyazların neyi
yanlış yaptığıyla ilgili değildir.

Siyahiler de diğer siyahilere
ayrımcılık yapıyor.

Başka toplulukların da
siyahilere karşı ön yargıları var,

ayrımcılık yapıyorlar.

Beyaz üstünlüğü yüzünden

nicedir karşılaştığımız bireysel
ve sistematik ırksal engelleri yıkmaya

hepimiz yardımcı olmalıyız.

Yine de, beyazların suçluluk hissi
hayatlarımızı kurtarmaz.

Bana sahte bir acımayla
yaklaşmayı bırakın.

Çocuklarınıza renkleri
görmemeyi öğretmeyin.

Anlıyorum, bu sizi
ırkçı göstermekten koruyor

ama renkleri görmemeniz sadece
bir siyahi olarak yaşadıklarımı yalanlar.

Renk görmüyor musunuz;

topluluğumdaki apaçık
farklılıklara bir bakın:

eğitim eşitsizliği, ekonomik fırsatlar,

yaşadığımız çevre, çalışma koşullarımız.

Hepsinden beteri de ne biliyor musunuz?

İnsanların yaşadıklarımı
görmeyi başaramayınca

gelip şöyle demeleri:

"Irkçılık değişmedi mi?"

Irkçılık değişti.

Annemin dediği gibi,
"Irkçılığı balla kapladılar."

Çünkü artık sizinle çalışabiliyorum
ama hayatımı onaylamak zorunda değilsiniz.

Artık sizinle aynı okula gidebiliyorum,
sizinle futbol oynayabiliyorum

ama beni asla evinize davet edemezsiniz.

Sevdiğim yiyeceklerden bahsettiğimde

siz bunları hiç duymadım diyorsunuz.

Memleketim Kuzey Minneapolis dediğimde

gettoda yaşamak nasıl bir şey
diye soruyorsunuz.

Bana karşı istemsiz,

bilinçsiz, ırkçılıkla dolu,

medyanın beslediği ırkçı ideolojilerinizin
oluşturduğu sarmalı görebiliyorum.

Bana karşı olan tüm ön yargılarınızın

tamamen sizin suçunuz
olduğuna da inanmıyorum.

Siyahiler televizyonda hep
suçlu, tehlikeli, katil,

şovmen ya da atlet gibi gösteriliyor.

Az başarılı, isyankâr, saygısız,

hiddetli ve kaba algılanıyoruz.

Ama en önemlisi,
halkımıza korku salıyoruz.

Bu ideolojiler, kölelik
ve Jim Crow zamanlarında,

Amerikalılar siyahileri aşağı görsün
diye propaganda olarak kullanıldı.

İşe yaradı ve bugün de işe yarıyor.

Bugün bile bir siyahi bir beyaz tarafından

New York'ta vurulup öldürülürken

sanki tek konuşulan
beyazın nasıl şık giyindiği

ama siyahinin sabıka kaydına
bakmak gerektiği.

Şunu bilin istiyorum:

Bana karşı ön yargılarınız olsa da,

bunların filmlerden ya da medyadan
dolayı olduğunu söyleyip

kendinizi savunsanız da
ben sizi gerçekten seviyorum.

Çünkü ırkçılık bizimle başlamadı

ama bizimle sona erebilir.

Siyahilerin daha itaatkar olmaları

böylece belki polis vahşetinden
ölmeyecekleri mesajı veriliyor.

Bizim için hangi resmi çiziyorlar?

Sizin için hangi resmi çiziyorlar?

Tarihi zamanlar yaşıyoruz
ve birçok tarihi şey önünüzde engel

ama size benim halkımın tarihinin,

sizinkinden çok farklı olduğunu
söylemek zorundayım.

Hayatımın büyük bölümünü
Kuzey Minneapolis'te geçirdim.

Sabahtan akşam karanlığına kadar
basketbol oynayan çocuklar gördüm,

sokakta oturup
saçlarını ören kızlar gördüm,

sokak lambaları arasında
bisiklet süren kızlar, erkekler gördüm,

ama ne var biliyor musunuz?

Mahalledeki bütün çocuklara
dondurma alanlar uyuşturucu satıcılarıydı,

eve sağ salim gitmenizi
sağlayanlar çete üyeleriydi,

çocukların gidecek evleri olmadığında

o yetersiz anneler evlerinin
kapısını onlara açtı.

Kendi süper kahramanlarımıza
dönüştüğümüz yer grafiti dolu parklardı.

Hayatımın düzenli olduğu
sonucuna varmıştım;

kendi topluluğumda olan şeyler
diğer bütün topluluklarda da oluyordu.

Çok geçmeden bunun ne kadar
çarpıtılmış bir bilgi olduğunu anladım.

Uyuşturucu baskınları normaldi.

Köşedeki dükkâna,

aynı anda yalnız iki çocuğun
gidebilmesi benim normalimdi.

Mahallede babasını tanıyan bir avuç
çocuktan biri olmak normalimdi.

Evimden bir sokak ötede yaşayan çocuk,

uykusundayken vuruldu ve öldürüldü.

Pekâlâ, bu normal değildi ama oldu.

Minneapolis'in güney tarafına
taşındığımda bile yaşadığım çevrelerin

birbirine ne kadar benzediğini
kısa zamanda fark ettim.

İşte size soruyorum:

Madem benim normalim buydu,
sizin normaliniz niye bu değildi?

Martin Luther King'in halkı için
hayal ettiği normal bu muydu?

Benim yaşadıklarımdan
sizin yararlanmanızı istiyorum.

Size Afrika'ya özgü bir deyiş bırakıyorum:

"Bir insanın sırtında dikilirsen daha
ileriyi görüp daha yükseğe ulaşırsın."

Sesimi yükseltmek için
yaşadıklarımdan yararlanıp

sessizlere ses vererek

sizler benim sırtımda durabilir misiniz?

Tanrı sizinle olsun.