استفاده از آسیب روحی روانی برای پیشرفت خلاقیت و موفقیت‌| امیلی تراسک |TEDxFondduLac

اجرای کلمات گفته شده توسط شاعر محلی امیلی تراسک، به عنوان راهی برای به اشتراک گذاشتن داستان خود و ایده هایش را در مورد چگونگی کمک کردن اشعار و سایر شکل های نوشتاری به دیگران در به اشتراک‌گذاری را ارائه میدهد.

این گفتگوی با همکاری Sirna Productions تولید شده است. امیلی تراسک یک همدلی ، یک رؤیای زنده ، یک خواننده ، یک هنرمند ، اما بیش از همه یک شاعر است. او از کلمات و صدا برای ترسیم معنی از تاریکی استفاده می‌کند. شعر، راه او برای بهبودی از آسیب و استفاده از این تجربیات برای خلق هنر است. امیلی با لیسانس علوم ادبیات انگلیسی از UW Oshkosh فارغ التحصیل شد و هم اکنون هماهنگ کننده تعامل جامعه در مرکز هنرهای تلما صدوف در Fond du Lac ، WI است.

این گفتگو در یک رویداد TEDx با استفاده از قالب کنفرانس TED ارائه شد اما بطور مستقل توسط یک جامعه محلی ترتیب داده شد.
در https://www.ted.com/tedx بیشتر بدانید.

ما راجع به رفتن به توانبخشی یا
خیلی مست شدن بعد از کار حرف نمیزنیم.

استادان پنهان کردن قوطیهای آبجو
پشت جعبه ابزار،

و زمزمه کردن حرفمان
به صندوق دار فروشگاهایم.

راجع به میل جنسی خود صحبت نمیکنیم
مگر این که ادب اجازه بدهد.

راجع به آن حرف نمیزنیم

چون میترسیم که یک غریبه در پیادهرو،
که فقط ما را با چیزهایی که

از ما معلوم هست میشناسد،
به ما آسیب برساند.

راجع به مادرمان

و بدنی که برای ما قربانی کردند
صحبت نمیکنیم.

راجع به آن هیولاهایی که به
اتاق خواب ما حمله کردند،

چیزهایی را برداشتند که مال آنها نبوده،

چیزهایی که ما نگه داشته بودیم،
صحبت نمیکنیم.

راجع به شبهای تاریکی که
خم شده بودیم جلوی آینه و،

از نوک انگشتانمان خون میچکید،

چشمهایمان میچرخید و
از درد گریه میکردیم،

که نمیدانستیم از زخم گریه میکنیم
یا از تجاوز، صحبت نمیکنیم.

ما راجع به این چیزها صحبت نمیکنیم.

ما میگوییم: «سلام، چطوری؟»

«عالی.»

آستینهایمان را بالا میزنیم.

میگوییم: «بریم یه نوشیدنی بخوریم؟»

برای من، شعر درمان است.

این روشی است که من با آن بعد از
آسیب روحی روانیم زندگی میکنم.

با روی کاغذ آوردن وقایع و
گذاشتنشان در آنجا، رهایشان میکنم

به جای بارها مرور کردن آنها
در ذهنم.

و بعد از سالهای زیادی، فهمیدم
که شعر گفتن همیشه درمان من بوده.

یادم میاد وقتی بچه بودم تنبیه شدم

چون که خیلی بچهی شیطانی بودم.

برای گذر زمان
کلمات را با هم قافیه می کردم.

عادت داشتم برای پسرهایی که در مدرسه
قلبم را شکستند، شعر عاشقانه بنویسم.

وقتی که خانوادهام از هم پاشید

و زندگی که میشناختم
از من گرفته شد،

شعر نوشتم.

وقتی که به خودم آسیب میرساندم،
شعر نوشتم.

وقتی که داشتم از آسیبی که به خود میرساندم
خوب میشدم، و زخمهایم خوب میشد،

وقتی که داشتم کلی قرص خواب را میخوردم

در تاریکترین و بدترین دورهی زندگیم،
وقتی که کالج بودم...

شعر نوشتم.

تنها راه بود.

میبینید، در کار من
یک همبستگی وجود دارد در اقتصاد کلمات

که مثل یک پل عمل میکند،

از یک آدم شکسته

به موزايیکهای زیبایی از
رنگ و احساس

که من را به چیزی که الآن هستم
تبدیل میکند.

و درمان من از طریق شعر
فرای کلمات است.

در جهانی از ذهناگاهی و تنفس
حرکت میکند.

وقتی که مینویسم، یک جای ساکت پیدا میکنم
در ذهنم و در دنیای فیزیکی،

و به خودم اجازه میدهم که فقط باشم.

ممنون شوک روحی خودم شدهام،

به خاطر اینکه با درد آن، هنر خلق میکنم.

هر خطی بین شعرهایم،
به من یادآوری میکند که نفس بکشم،

تا لحظهای صبر کنم و
قدردان چیزی که هست باشم

و چیزی که قرار است باشد.

خیلی آسیب پذیر شدهام
اینگونه که جلوی شما ایستادهام

و کارم را اجرا میکنم.

ولی این بهترین قسمت آن است.

امیدوارم که نه تنها بری کسانی که
تجربهی مشابه با من دارند بهبودبخش باشم

بلکه مشوق باشم برای کسانی که روح خودشان
را به اشتراک میگذارند،

تا از تاریکی خود لذت ببرند،
تا نور خودشان را پیدا کنند،

تا هنر خودشان را از طریق دردشان
خلق کنند.

من همهی شما را تشویق میکنم
به اشتراک گذاشتن روحتان.

من شما را به نوشتن نامهی عاشقانه
به خودتان

از طریق شعر، هنر، موسیقی -
هر چیزی که دارید به هر شکلی، تشویق میکنم.

الآن شما میدانید که درمان من شعر است.

مال شما چه چیزی خواهد بود؟

آخرین شعری که من امروز اجرا خواهم کرد
اسمش هست «خوابیدن زیر دوش».

امروز بیرون آمدن از تخت سخت است.

بلند کردن سرم از بالشتی که من را بلعیده،
فقط برای اینکه به بیرون تفم کند.

خورشید به طاقچهی پنجرهام میزند و
میگوید، «من اینجام. بیا بیرون بازی کنیم.»

من باز به تشک تکیه میدهم.

امروز شکست میخورم.

خودم را متقاعد میکنم که خوب نیستم
و دیگر نمیکشم.

الآن نور روز است ولی هر چی که میبینم،
آبیست.

دوباره میخوابم،
خواب عمیق نه، یه چرت کوتاه

پر از کابوس و چیزهای زشت
که دلم میخواهد بیشتر بخوابم،

ساکت، تنها.

دوست صمیمی من به من میگوید- چشمپوشی.

او میفهمد؛

اون قبلاً جایی که من هستم بوده.

ولی چیزی که نمیدانم این است که
او هم به من نیاز دارد،

همانطوری که خورشید به من نیاز دارد،

همونطوری که ماه به من نیاز داره،

همانطوری که من الآن خیلی بیشتر
از قبل به او نیاز دارم.

پس بالشتم را پرت میکنم روی زمین،
خودم را بلند میکنم، قوی میکنم،

میروم دستشویی، فنجان تف را برمیدارم،
مسواک میزنم - چند روزی هست که نزدم.

چون کی من را بوس میکند به هرحال؟

من زشتم، بازنده، اضافه وزن پیدا کردهام.

نمیتوانم انگشتانم را بشمارم،
خیلی گریه میکنم.

گوینده این حرفها کیست؟

منم؟

تو کی هستی؟

میروم حمام
ولی میافتم، سرد، خیس، لرزان.

بطری شامپو را برای تسلی بغل میکنم،

ولی خسته شدهام ازبغل کردن
بطری شامپو برای تسلی.

ولی هنوز هم میکنم.

با اینکه ماهیچههایم ضعیف شدهاند
و به سختی حرکت میکنم

مغزم به من میگوید: «این کار را نکن.»

یک مقاله باید تحویل بدهم،
اما هنوزآن را شروع هم نکردهام.

به پرفسورم گفتهام که من مریض هستم، و ...

درست است.

به هر حال احساس میکنم دروغ میگویم.

حسرت مثل یک لایهی شیر، که از دو هفته پیش
در سینکم مانده ضخیم است.

ظرفها کثیف هستند.

حالم خوب نبوده.
سخت نگیر.

پدرم هرروز ساعت ۳ به من زنگ میزند.

تمرین میکنم که چه بگویم.

نمیتوانم او را نگران خودم کنم.

اون به اندازهی کافی مشکلات دارد

پس میگویم، «من خوبم. تو چطوری؟»

او نیز همین را میگوید،
پس من نگرانش میشوم.

اگر خسته و غمگین باشد مثل من چه؟

ممنونم.

(تشویق)