Stela Naram-Sina, 2254-2218r. p.n.e.

Stela Naram-Sina, Akad, różowy wapień, 2254-2218r. p.n.e. (Luwr, Paryż)

Ukazane zostało na niej zwycięstwo akadyjskiego króla Naram-Sina nad Satunim, królem Lulubejów - ludu z gór Zagros.

Rozmawiają: Dr. Beth Harris and Dr. Steven Zucker

[muzyka w tle]

Znajdujemy się w Luwrze i

spoglądamy na Stelę Naram-Sina.

Jest to bardzo stara stela.

Jest to bardzo stary relief.

Ma 4200 lat.

Przypuszcza się, że Stela została wykonana około 2200r. p.n.e.

Naram-Sin był wnukiem

króla-założyciela Imperium Akadyjskiego - Sargona Wielkiego.

Ta Stela

upamiętnia jego bardzo ważne zwycięstwo.

Upamiętnia ona zwycięstwo Naram-Sina nad ludem Lulubejów,

którzy byli ludem górskim

mieszkającym w zachodniej części Mezopotamii.

Zazwyczaj sceny zwycięstw takie jak ta ze starożytnej Mezopotamii

są przedstawione w rejestrach.

Innymi słowy,

scena jest podzielona na poziome pasma.

W tym przypadku, twórca stworzył nową kompozycję,

w której Naram-Sin jest przedstawiony w górnej części,

po przekątnej na lewo

pod Naram-Sinem

widzimy żołnierzy wspinających się na szczyt góry,

a po prawej stronie pokonanych -

upadających, przegranych, rannych.

Wydaje mi się ciekawym to, że

armia Naram-Sina jest tak zdyscyplinowana.

Nie łamią oni szyku,

maszerują w szeregach.

Znajdują się tutaj chorąży,

za nimi żołnierze z bronią,

podczas gdy po prawej stronie panuje totalny chaos.

Naram-Sin wygląda szlachetnie i imponująco

i bez wątpienia jest związany z bogami,

w przeciwieństwie do śmiertelników, którzy go otaczają.

Jedną z rzeczy, które natychmiast przykuły moją uwagę jest to,

w jaki sposób wszyscy spoglądają, niemal wszyscy spoglądają

w stronę Naram-Sina.

A więc jego żołnierze patrzą na niego,

a pokonani zwracają się w jego stronę.

Bez wątpienia jest centralnym punktem kompozycji.

Muszę przyznać, że to, co uwielbiam w tej Steli

to pokonani.

Mamy tu jednego z przedstawicieli pokonanego górskiego ludu,

który dosłownie został zepchnięty z góry.

Widzimy jak się przewraca, upada

tak, jakby spadał do wody.

Widzimy drugiego dosłownie pod stopą Naram-Sina,

kolejnego z włócznią w szyi,

a następnie (co ciekawsze)

po prawej stronie

zwróconego profilem w kierunku góry

widzimy człowieka, który ucieka.

Widzimy bowiem, że

jego stopy są odwrócone od Naram-SIna,

ale jednocześnie obraca się on,

odwraca i błaga uciekając.

Oczywistym jest, że mamy tu do czynienia

z językiem symbolicznym.

Nie miało to być realistyczne przedstawienie

armii wspinającej się na szczyt góry,

ale symboliczny obraz,

który poprzez symbole opowiada historię tego wydarzenia.

A więc widzimy Naram-Sina,

znacznie większego niż pozostałe postacie,

z ramionami w pozycji frontalnej, głową w ujęciu profilowym

i znajdującego się w pobliżu bóstw na szczycie,

które ukazane są jako ... wyglądają jak słońca.

Racja - słońca lub gwiazdy powyżej niego to siły,

które pomogły mu osiągnąć zwycięstwo.

Co więcej (co istotne)

ma on na głowie hełm z rogami,

który dla Akadyjczyków jest symbolem boskości.

A więc poprzez to zwycięstwo

wskazuje on na istotę i status bogów.

Racja.

W rzeczywistości, wspinanie się na szczyt góry

potwierdza to założenie -

wznosi się on do królestwa niebieskiego.

[muzyka w tle]