Το ταξίδι μου από πεζοναύτης ως ηθοποιός

Πριν πολεμήσει στη γαλαξιακή μάχη μεταξύ της σκοτεινής πλευράς και της πλευράς του φωτός στον Πόλεμο των Άστρων: Η Δύναμη Ξυπνά, ο Άνταμ Ντράιβερ ήταν πεζοναύτης με τον 1/1 Λόχο. Με αυτή την αφοπλιστική ομιλία, μας διηγείται το πώς έγινε πεζοναύτης, την πολύπλοκη μετάβαση από στρατιώτης σε πολίτης και μας λέει για τις Τέχνες στις Ένοπλες Δυνάμεις, έναν μη-κερδοσκοπικό οργανισμό που φέρνει το θέατρο στο στρατό. «Η αυτοέκφραση είναι τόσο πολύτιμη όσο και ένα τυφέκιο στον ώμο σου», λέει ο Ντράιβερ. Ακολουθεί μια παράσταση του έργου του Μάρκο Ραμίρεζ «Δεν είμαι ο Μπάτμαν» με τους Τζέσι Περέζ και Ματ Τζόνσον (Ακατάλληλη Γλώσσα).

Ήμουν πεζοναύτης στην 1/1 Πυροβολαρχία,

στη διμοιρία των 81mm,

στο Στρατόπεδο Πέντλετον, Καλιφόρνια.

Ού-ρα!

Κοινό: Ού-ρα!

(Γέλια)

Κατετάγην μερικούς μήνες
μετά την 11η Σεπτεμβρίου

επειδή πιστεύω αισθανόμουν
όπως όλοι στη χώρα μου τότε,

είχα την αίσθηση
του πατριωτισμού και της εκδίκησης

και την επιθυμία να κάνω κάτι --

δεδομένου του γεγονότος
ότι δεν έκανα τίποτα.

Ήμουν 17, μόλις είχα τελειώσει
το λύκειο το περασμένο καλοκαίρι,

και έμενα με νοίκι σε ένα δωμάτιο
στο σπίτι των γονιών μου,

στη μικρή πόλη όπου μεγάλωσα
στη Βόρεια Ιντιάνα,

που λέγεται Μισαγουάκα.

Μπορώ να σας το γράψω αργότερα
για όποιον ενδιαφέρεται --

(Γέλια)

Η Μισαγουάκα είναι πολλά πράγματα
αλλά όχι ένα πολιτισμικό κέντρο,

οπότε η μόνη μου εμπειρία
θεάτρου και ταινιών

περιοριζόταν στις παραστάσεις
που έκανα στο λύκειο

και το βίντεο κλαμπ, Θεός συγχωρέσ' το.

(Γέλια)

Πήρα την ηθοποιία τόσο σοβαρά

που έκανα οντισιόν για το Τζούλιαρντ
όταν ήμουν στο λύκειο,

δεν μπήκα,

είπα ότι το κολλέγιο δεν μου ταίριαζε
και δεν έκανα άλλη αίτηση,

που ήταν πανέξυπνη κίνηση.

Έκανα επίσης την απελπισμένη
οδύσσεια ηθοποιίας στο Λος Άντζελες

για την οποία άκουγα ιστορίες,

ηθοποιών που πήγαιναν
στο Λος Άντζελες με επτά δολάρια

και έβρισκαν δουλειά
και έκαναν επιτυχημένη καριέρα.

Έφτασα μέχρι το Αμαρίλο του Τέξας,
όπου χάλασε το αμάξι μου.

Ξόδεψα όλα τα λεφτά μου να το φτιάξω,

τελικά έφτασα στη Σάντα Μόνικα

-ούτε καν το Λος Άντζελες-

βασικά περιπλανήθηκα 48 ώρες στην παραλία,

μπήκα στο αμάξι, γύρισα σπίτι,

βάζοντας τέλος στην καριέρα μου
ως ηθοποιός.

(Γέλια)

Δεκαεπτά ετών, Μισαγουάκα...

πατρικό, νοίκι, πώληση σκουπών...

τηλεμάρκετινγκ,

κούρεμα γρασιδιού στα τοπικά πανηγύρια.

Αυτός ήταν ο κόσμος μου
τον Σεπτέμβρη του 2001.

Μετά την 11η,

με ένα έντονο αίσθημα καθήκοντος,

και εκνευρισμού γενικότερα --
με τον εαυτό μου,

τους γονείς μου, την κυβέρνηση,

χωρίς αυτοπεποίθηση,
αξιοσέβαστη δουλειά,

με το παλιομίνι-ψυγείο που είχα
πάει στην Καλιφόρνια και πίσω --

Κατετάγην στους Πεζοναύτες και το λάτρεψα.

Είναι ένα από τα πράγματα για τα οποία
είμαι περήφανος στη ζωή μου.

Να ρίχνεις με όπλα, να οδηγείς
και να ανατινάζεις ακριβά πράγματα.

Αυτό όμως που αγάπησα περισσότερο

ήταν αυτό που με ενδιέφερε λιγότερο
όταν κατετάγην,

που ήταν οι άνθρωποι:

οι περίεργοι τύποι,

-ένα παράταιρο πλήθος χαρακτήρων
απ' όλες τις ΗΠΑ-

που εκ πρώτης όψεως
δεν είχαμε τίποτα κοινό.

Με τον καιρό,

όλος αυτός ο πολιτικός
και προσωπικός ψευτοπαλικαρισμός

που με οδήγησε στον στρατό διαλύθηκε,

και για μένα, οι Πεζοναύτες
έγιναν συνώνυμο με τους φίλους μου.

Τότε, κατά τη διάρκεια της θητείας μου

μερικούς μήνες πριν μας στείλουν στο Ιράκ,

εξάρθρωσα το στέρνο μου
σε ατύχημα με ποδήλατο,

και με απέκλεισαν για ιατρικούς λόγους.

Όσοι δεν έχουν υπηρετήσει
δυσκολεύονται να καταλάβουν,

αλλά όταν μου είπαν ότι δεν θα πήγαινα
στο Ιράκ ή το Αφγανιστάν

ήταν καταστροφικό για μένα.

Θυμάμαι πολύ την εικόνα του να βγαίνω
από το νοσοκομείο σε φορείο

και η διμοιρία μου να περιμένει
έξω να δει αν είμαι καλά.

Και τότε, ξαφνικά, ήμουν πάλι πολίτης.

Ήθελα να ξαναδώσω
μια ευκαιρία στην ηθοποιία,

επειδή -έτσι είμαι εγώ-

σκέφτηκα ότι συγκριτικά, όλα
τα προβλήματα της άμαχης ζωής είναι μικρά.

Εννοώ, για τι πράγμα
μπορείς να γκρινιάξεις τώρα;

«Κάνει ζέστη.

Κάποιος πρέπει να ανοίξει τον κλιματισμό».

«Η ουρά για τον καφέ είναι μεγάλη».

Ήμουν πεζοναύτης,

ήξερα να επιβιώνω.

Θα πήγαινα στη Νέα Υόρκη να γίνω ηθοποιός.

Αν δεν τα κατάφερα,

θα ζούσα στο Σέντραλ Παρκ ως
ρακοσυλλέκτης πίσω από το σαντουιτσάδικο.

(Γέλια)

Έκανα οντισιόν πάλι για το Τζούλιαρντ
και ήμουν τυχερός, μπήκα.

Με εξέπληξε πόσο πολύπλοκη ήταν η μετάβαση

από στρατιώτης σε πολίτης.

Ήμουν σχετικά υγιής,
δεν φαντάζομαι καν τη διαδικασία

έχοντας και κάποια
ψυχική ή σωματική βλάβη.

Όμως, ήταν δύσκολο.

Μερικώς επειδή ήμουν σε δραματική σχολή --

και δεν δικαιολογούσα το να πηγαίνω
σε μαθήματα ορθοφωνίας,

πετώντας φανταστικές ενεργειακές μπάλες
στο δωμάτιο,

κάνοντας ασκήσεις ηθοποιίας
για να βρω τον εαυτό μου-

(Γέλια)

ενώ οι φίλοι μου πολεμούσαν
χωρίς εμένα στο εξωτερικό.

Επίσης, επειδή δεν ήξερα
πώς να εφαρμόζω τα πράγματα

που έμαθα στον στρατό στην ζωή ως πολίτης.

Τόσο πρακτικά όσο και συναισθηματικά.

Πρακτικά, χρειαζόμουν δουλειά.

Ήμουν ένας πεζοναύτης,

που έριχνε με πολυβόλα και όλμους.

Δεν υπάρχουν πολλά μέρη
για κάτι τέτοιο στον άμαχο κόσμο.

(Γέλια)

Συναισθηματικά, πάλευα να βρω νόημα.

Στον στρατό, όλα είχαν νόημα.

Όλα όσα έκανες ήταν είτε λόγω παράδοσης

είτε για πρακτικούς σκοπούς.

Δεν μπορούσες να καπνίσεις στο πεδίο
γιατί θα φανέρωνες τη θέση σου.

Δεν αγγίζεις το πρόσωπό σου -

πρέπει να κρατήσεις
ένα επίπεδο υγείας και υγιεινής.

Κοιτάζεις προς τα εκεί
όταν παίζει το εμβατήριο,

ως σεβασμό γι' αυτούς που σκοτώθηκαν.

Περπατάς έτσι, μιλάς έτσι γι' αυτό.

Η στολή σου διατηρείται στην εντέλεια.

Το πόσο καλά ακολουθούσες
τους κανόνες φανέρωνε

τι είδους πεζοναύτης ήσουν.

Ο βαθμός σου φανερώνει την ιστορία σου

και τον σεβασμό που κέρδισες.

Στην άμαχη ζωή δεν υπάρχουν βαθμοί.

Είσαι απλώς ένα ακόμα σώμα

και ένιωθα ότι έπρεπε συνέχεια
να αποδεικνύω την αξία μου.

Ο σεβασμός που μου έδειχναν
οι πολίτες όταν φορούσα τη στολή

δεν υπήρχε όταν την έβγαζα.

Δεν έμοιαζε να υπάρχει...

η αίσθηση της κοινότητας,

ενώ στον στρατό, την ένιωθα.

Πόσο συχνά στον άμαχο κόσμο

αντιμετωπίζεις καταστάσεις ζωής
και θανάτου με τους φίλους σου

και εκείνοι δείχνουν συνέχεια
ότι δεν θα σε εγκαταλείψουν;

Εν τω μεταξύ, στη δραματική σχολή...

(Γέλια)

ανακάλυπτα για πρώτη φορά

θεατρικούς συγγραφείς
και χαρακτήρες και έργα

που δεν είχαν καμία σχέση με τον στρατό.

αλλά περιέγραφαν
τη στρατιωτική μου εμπειρία

με έναν τρόπο που πριν
ήταν για μένα απερίγραπτος.

Ένιωσα ότι γινόμουν λιγότερο επιθετικός

και μπορούσα να εκφράσω για πρώτη φορά
τα συναισθήματά μου με λέξεις

και κατάλαβα πόσο πολύτιμο
εργαλείο ήταν αυτό.

Όταν σκέφτομαι τον χρόνο μου στο στρατό,

δεν σκέφτομαι τις στερεοτυπικές ασκήσεις

και την πειθαρχία και τον πόνο

αλλά τις μικρές, ανθρώπινες στιγμές,

στιγμές συναισθημάτων:

φίλοι που έκαναν μαντραπήδα
γιατί τους έλειπαν οι οικογένειές τους,

που έπαιρναν διαζύγιο,

να θρηνούμε μαζί, να γιορτάζουμε μαζί,

όλα μέσα στο πλαίσιο του στρατού.

Είδα τους φίλους μου
να παλεύουν με όλα αυτά,

είδα το άγχος που τους προκαλούσαν
σε εκείνους και εμένα,

μη μπορώντας να εκφράσουμε
τα συναισθήματά μας.

Ο στρατός και το θέατρο είναι κοινότητες
που μοιάζουν πολύ.

Έχεις μια ομάδα ανθρώπων
που εκπληρώνουν μια σημαντική αποστολή.

Δεν έχει να κάνει με τον εαυτό σου.

Έχεις έναν ρόλο, πρέπει να τον ξέρεις
στα πλαίσια της ομάδας.

Κάθε ομάδα έχει έναν αρχηγό ή σκηνοθέτη.

Κάποιες φορές είναι έξυπνοι, κάποιες όχι.

Πρέπει να αποκτήσεις οικειότητα με ξένους

σε μικρό χρονικό διάστημα,

η αυτοπειθαρχία, η αυτοσυγκράτηση.

Σκέφτηκα, πόσο καλό θα ήταν
να φτιάξω ένα μέρος

που συνδυάζει αυτές τις δύο
τόσο διαφορετικές κοινότητες,

που έφερνε ψυχαγωγία
σε μια ομάδα ανθρώπων,

που, δεδομένου του επαγγέλματός τους,

μπορούν να αντιμετωπίσουν κάτι
που προκαλεί περισσότερο τη σκέψη

από την τυπική υποχρεωτική διασκέδαση

που θυμάμαι με έστελναν
«εθελοντικά» στον στρατό --

(Γέλια)

όλα καλοπροαίρετα
αλλά προσβλητικά γεγονότα,

όπως «Κερδίστε ένα Ραντεβού
με Μαζορέτα των San Diego Chargers»,

όπου απαντάς μια ερώτηση
της ποπ κουλτούρας,

και αν είσαι σωστός κερδίζεις ραντεβού,

που ήταν μια βόλτα με συνοδεία
στο πεδίο των παρελάσεων

με μια παντρεμένη, έγκυο μαζορέτα -

(Γέλια)

Δεν έχω κάτι με τις μαζορέτες,
τις λατρεύω.

Το θέμα είναι, πόσο καλό
θα ήταν να έχουμε θέατρο

μέσα από χαρακτήρες που είναι
προσβάσιμοι αλλά όχι συγκαταβατικοί.

Ξεκινήσαμε τη ΜΚΟ,
Τέχνες στις Ένοπλες Δυνάμεις,

και προσπαθήσαμε να κάνουμε αυτό,

να ενώσουμε αυτές τις δύο
φαινομενικά ανόμοιες κοινότητες.

Διαλέξαμε ένα έργο ή μονόλογους
από σύγχρονα αμερικανικά έργα

που διαφέρουν σε ηλικία και φυλή
όπως ένα κοινό στρατιωτών,

πήραμε μια ομάδα εκπαιδευμένων
στο θέατρο ηθοποιών

τους οπλίσαμε με υλικό,

κρατήσαμε το κόστος παραγωγής χαμηλά

-χωρίς σκηνικά, κοστούμια, φωτισμό,
απλά το διαβάζαμε-

και δώσαμε όλο το βάρος στη γλώσσα

για να δείξουμε
πως το θέατρο ανθεί παντού.

Είναι πολύ δυνατό,

να μπαίνουμε σε ένα δωμάτιο
με εντελώς αγνώστους

και να θυμόμαστε την ανθρωπιά μας,

και ότι η αυτοέκφραση είναι
ένα τόσο πολύτιμο εργαλείο

όπως το τυφέκιο στον ώμο σου.

Για μια οργάνωση όπως ο στρατός,

που περηφανεύεται για τα ακρωνύμια,

όταν χρειαστεί να εξηγήσεις
μια συλλογική εμπειρία

χάνεις εντελώς τη μπάλα.

Δεν μπορώ να σκεφτώ καλύτερη κοινότητα

για να εξοπλίσω με νέα μέσα έκφρασης

από αυτούς που προστατεύουν την χώρα μας.

Γυρίσαμε τις ΗΠΑ και τον κόσμο,

από το Ουόλτερ Ριντ
στην Μπεθέδντα του Μάρυλαντ,

στη Βάση Πέντλετον,
στη Βάση Αριφτζάν στο Κουβέιτ,

στην USAG Βαυαρίας,

σε θέατρα στο Μπρόντγουεϊ της Νέας Υόρκης.

Για τους καλλιτέχνες που φέρνουμε,

είναι ένα παράθυρο σε μια κουλτούρα

στην οποία δεν θα είχαν καμία πρόσβαση.

Για τον στρατό είναι ακριβώς το ίδιο.

Το κάνω εδώ και έξι χρόνια,

και πάντα θυμάμαι
ότι ηθοποιία σημαίνει πολλά.

Είναι τέχνη, πολιτική πράξη,
δουλειά, είναι --

οποιοδήποτε επίθετο θέλετε να βάλετε.

Είναι επίσης υπηρεσία.

Δεν τελείωσα τη δική μου,

άρα όπου μπορώ να είμαι χρήσιμος

σε αυτό το απόλυτο περιβάλλον υπηρεσιών,
τον στρατό, για μένα, πάλι --

δεν υπάρχει κάτι καλύτερο να κάνω.

Ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)

Θα παίξουμε ένα κομμάτι
από τον Μάρκο Ραμίρες,

το «Δεν είμαι ο Μπάτμαν».

Ένας εκπληκτικός ηθοποιός και φίλος μου,
ο Τζέσι Περέζ,

θα διαβάζει,

και ο Ματ Τζόνσον,
που γνώρισα πριν 1-2 ώρες.

Το κάνουν μαζί για πρώτη φορά

και θα δούμε πώς θα πάει.

Ο Τζέσι Περέζ και ο Ματ Τζόνσον.

(Χειροκρότημα)

Τζέσι Περέζ: Είναι η μέση της νύχτας

και ο ουρανός λάμπει
με ένα ραδιενεργό κόκκινο.

Αν κοιτάξεις καλά, ίσως δεις το φεγγάρι

μέσα από πυκνούς καπνούς τσιγάρων
και τουρμπίνων αεροσκαφών

που καλύπτει όλη την πόλη,

σαν δίχτυ κουνουπιών
που κρατάει μακριά τους αγγέλους.

(Τύμπανα)

Και αν κοιτάξεις αρκετά ψηλά,

με βλέπεις να στέκομαι
στην άκρη ενός 87όροφου κτηρίου.

Εκεί ψηλά, ένα μέρος για αγάλματα
και χαλασμένους πύργους ρολογιών

που ίσως μένουν ακίνητοι και νεκροί
για 100 χρόνια,

εκεί είμαι εγώ.

(Χτύποι)

Και είμαι ο Μπάτμαν.

(Χτύποι)

Έχω Μπάτμομπιλ και μπάταραγκ

και νυχτεριδοσπηλιές, αλήθεια.

Χρειάζεται μόνο μια ντουλάπα,

ένα μικρό δωμάτιο
ή μια έξοδο πυρασφάλειας,

και το τζιν που μου έδωσε ο Ντάνυ πάει.

Και το μπλε πόλο μπλουζάκι μου,

αυτό που μου πάει
αλλά έχει μια τρύπα κοντά στον πωπό

από όταν σκίστηκε
στον φράχτη πίσω από το Arturo's

αλλά κανένα πρόβλημα,
το βάζω μέσα από το παντελόνι

και είναι όλα καλά.

Το μπλε πόλο μπλουζάκι - πάει κι αυτό!

Και μεταμορφώνομαι.

(Χτύποι)

Κανείς δεν βγάζει τη ζώνη του
να μαστιγώσει τον Μπάτμαν που αντιμίλησε.

(Χτύποι)

Ή επειδή δεν αντιμίλησε.

Κανείς δεν λέει το Μπάτμαν απλοϊκό

ή χαζό

ή κοκαλιάρη.

Κανείς δεν απολύει τον αδερφό του
από την Εταιρεία Ταξί

επειδή έκαναν περικοπές.

Επειδή νιώθουν μόνο σεβασμό.

Και όχι φόβο-σεβασμό,

αλλά σεβασμό-σεβασμό.

(Γέλια)

Γιατί κανείς δεν σε φοβάται.

Γιατί ο Μπάτμαν
δεν έχει κακές προθέσεις.

(Χτύποι)

Ποτέ.
(Διπλός χτύπος)

Επειδή ο Μπάτμαν θέλει
μόνο να σώζει ανθρώπους

κι ίσως να πληρώσει
τους λογαριασμούς της γιαγιάς

και να πεθάνει χαρούμενος.

Ίσως να γίνει πραγματικά διάσημος.

(Γέλια)

Α -- να σκοτώσει και τον Τζόκερ.

(Τύμπανα)

Απόψε, είμαι μόνος
όπως τα περισσότερα βράδια.

Κοιτάζω και περιμένω

σαν αετός

ή σαν --

όχι, ναι σαν αετός.

(Γέλια)

Και η μπέρτα μου ανεμίζει
επειδή είναι μακριά

και φοράω τα μυτερά αυτιά μου,

και τη μάσκα που καλύπτει
το μισό μου πρόσωπο,

και έχω αλεξίσφαιρα πράματα στο στήθος μου
ώστε να μην με βλάπτει κανείς.

Κανείς -- κανείς! --

δεν θα μπει ανάμεσα στον Μπάτμαν...

και τη δικαιοσύνη.

(Τύμπανα)
(Γέλια)

Από εκεί που είμαι,

ακούω τα πάντα.

(Σιωπή)

Κάπου στην πόλη,

μια κυριούλα παίρνει αποφάγια
από τον σκουπιδοτενεκέ

και βάζει στο στόμα της

ένα κομμάτι κοτόπουλο
με σουσάμι που κάποιος έφτυσε.

Κάπου υπάρχει ένας γιατρός
με ένα τρελό κούρεμα και μαύρη ρόμπα

που ψάχνει τη θεραπεία για τις αρρώστιες

που θα μας εξαφανίσουν όλους
πραγματικά μια μέρα.

Κάπου υπάρχει ένας άντρας
με στολή επιστάτη,

γυρνάει σπίτι παραπατώντας,
μεθυσμένος και ζαλισμένος

αφού ξόδεψε τον μισό μισθό του
σε μπουκάλια μπύρας του λίτρου

και τον άλλο μισό σε μια τετράωρη
επίσκεψη σε κάποια κυρία

σε έναν δρόμο όπου τα φώτα
έχουν καταστραφεί

από ανθρώπους που προτιμούν
να κάνουν ό,τι κάνουν στο σκοτάδι.

Μισό τετράγωνο μακριά από τον επιστάτη,

υπάρχει μια ομάδα αχρείων
που δεν κάνουν τίποτα,

παρά να περιμένουν τον επιστάτη
με σκουριασμένες αλυσίδες

και απομιμήσεις των Louisville Sluggers,

και αν δεν βρουν λεφτά πάνω του,

που δεν θα βρουν,

θα τον χτυπάνε μέχρι
να αρχίσουν να καίνε οι μύες τους,

μέχρι να μην έχουν άλλα δόντια να σπάσουν.

Δεν με υπολογίζουν όμως.

Δεν υπολογίζουν τον Σκοτεινό Ιππότη,

με το στομάχι γεμάτο
από μακαρόνια και τυρί ιδιωτικής ετικέτας

και κομμένα Βιεννέζικα λουκάνικα.

(Γέλια)

Γιατί προτιμούν να πιστεύουν
ότι δεν υπάρχω.

Και από 87 ορόφους ψηλά,
ακούω έναν από τους αχρείους

να λέει, «Δώσ' μου το χρήμα!»

-έτσι γρήγορα, απλά-
«Δώσ'μου το γαμημένο χρήμα!»

Βλέπω τον επιστάτει να τραυλίζει κάτι
μεθυσμένα και να ασπρίζει,

και από 87 ορόφους ψηλά,

ακούω το στομάχι του
να προσπαθεί να βγει από τη στολή του.

Ορμάω λοιπόν, τρελά γρήγορα

και είμαι το σκοτάδι, είμαι - Γους!

Ρίχνω ένα batrang στη μοναδική λάμπα.

(Κύμβαλα)

Και όλοι λένε: «Ωω, σκατά!

Ποιος έσβησε τα φώτα;»

(Γέλια)

«Τι είναι αυτό εκεί;»
«Τι;»

«Δωσ'μου ό,τι έχεις, γέρο!»

«Το άκουσε κανείς αυτό;»

«Τι; Δεν υπάρχει τίποτα.
Όχι αλήθεια - δεν υπάρχει νυχτερίδα!»

Αλλά τότε...

ένας εκ των αχρείων
την τρώει στο κεφάλι - μπαμ!

Κι ο επόμενος χτυπά τυφλά
στο σκοτάδι την μαύρη μπέρτα,

αλλά πριν χτυπήσει το οτιδήποτε,

αρπάζω τον καπάκι του σκουπιδοτενεκέ -

ακριβώς στην κοιλιά!

Και ο πρώτος ορμάει με μια κλοτσιά,

αλλά ξέρω τζούντο, καράτε, και είμαι --

(Τύμπανα)

Δύο φορές!

(Τύμπανα)

(Γέλια)

(Τύμπανα)

Πριν όμως κάνω κι άλλη ζημιά,

ξαφνικά ακούω ένα κλικ-κλικ.

Και ξαφνικά σιωπή.

Και ο ένας αχρείος που μένει

αρπάζει ένα πιστόλι και στοχεύει,

λες και κρατά τον Ιησού αιχμάλωτο

λες και απειλεί να ανοίξει
μια τρύπα στο φεγγάρι.

Και ο αχρείος που την έφαγε στο κεφάλι,

που προσπάθησε να με κλωτσήσει

κι ο άλλος αχρείος
που την έφαγε στο στομάχι,

φεύγουν μακριά από τη σκοτεινή
φιγούρα μπροστά τους.

Και ο μεθυσμένος, ο επιστάτης,

λούφαξε στη γωνία,
προσεύχεται στον Άγιο Αντώνιο

γιατί είναι το μόνο που θυμάται.

(Διπλός χτύπος)

Και να 'μαι και εγώ:

μάτια λάμπουν λευκά,

η μπέρτα ανεμίζει απαλά.

(Χτύπημα)

Το αλεξίσφαιρο στήθος ανεβοκατεβαίνει

η καρδιά μου χτυπάει
λέγοντας σε κώδικα μορς:

«Μπλέξε μαζί μου

μια φορά,

για έλα,

προσπάθησε».

Και ο αχρείος που μένει όρθιος,

αυτός με το πιστόλι -

ναι, γελά.

Κατεβάζει το χέρι του.

Με δείχνει

και το φεγγάρι γλιτώνει.

Στοχεύει ανάμεσα στα μυτερά αυτιά μου,

σαν σουτάρει πέναλτι ανάμεσα στα δοκάρια.

Ο επιστάτης φωνάζει ακόμα τον Άγιο Αντώνιο

αλλά αυτός δεν του απαντά.

Για ένα δευτερόλεπτο,

φαίνεται ότι...

ίσως να χάσω.

Όχι!

(Τύμπανα)

Ρίξε! Ρίξε! Μπαμ!

Μη με σκοτώσεις!

Σναπ! Καρπός σπάει! Λαιμός! Σλας!

Δέρμα συναντά οξύ:
«Ααααα!»

Και πέφτει στο πάτωμα

και στέκομαι πάνω του

και έχω το πιστόλι στα χέρια μου τώρα

και μισώ τα όπλα, μισώ να τα κρατάω
γιατί είμαι ο Μπάτμαν.

Και αστερίσκος:

Στον Μπάτμαν δεν αρέσουν τα όπλα
γιατί οι γονείς του σκοτώθηκαν από όπλο.

Για ένα δευτερόλεπτο,

τα μάτια μου λάμπουν λευκά,

κρατάω αυτό το πράγμα

για να μιλήσω στον αχρείο

σε μια γλώσσα που καταλαβαίνει.

Κλικ-κλικ!

(Χτύπος)

Και ο αχρείος γίνεται καπνός

πάει εκεί απ' όπου ήρθε,

σε οποιαδήποτε τοξική, χημική χωματερή.

Έμεινα με τον επιστάτη.

Τον σηκώνω,

σκουπίζω τον ιδρώτα και το φτηνό
άρωμα από το μέτωπό του.

Με ικετεύει να μην τον πειράξω,

τον αρπάζω από το κολάρο,

και τον φέρνω κοντά μου,

είναι ψηλότερος αλλά η μπέρτα βοηθά,

και ακούει όταν τον κοιτάω στα μάτια.

Του λέω δύο λέξεις:

«Πήγαινε σπίτι».

Και πάει,

κοιτάζοντας πίσω του κάθε τρία μέτρα.

Και πηδάω από κτίριο σε κτίριο
ακολουθώντας τον

γιατί ξέρω πού μένει.

Βλέπω τα χέρια του να τρέμουν
καθώς βγάζει το κλειδί

και ανοίγει την πόρτα.

Είμαι πίσω στο κρεβάτι

πριν καν περάσει την πόρτα.

Τον ακούω να ανοίγει τη βρύση

και να βάζει ένα ποτήρι ζεστό νερό.

Βάζει το νερό πίσω στον νεροχύτη.

Ακούω τα βήματά του.

Επιβραδύνουν καθώς
έρχεται στο δωμάτιό μου.

Ανοίγει την πόρτα μου, πάρα πολύ αργά.

Ξεκινάει να μπει μέσα,

κάτι που δεν κάνει ποτέ.

(Χτύπος)

Κοιτάει στο πουθενά,

το πρόσωπό του, το χρώμα
των πεζοδρομίων το καλοκαίρι.

Κάνω σα να ξυπνάω μόλις

και λέω: Τι συμβαίνει μπαμπά;

Ο επιστάτης δεν μου λέει τίποτα.

Αλλά βλέπω στο σκοτάδι,

τα χέρια του να κρεμάνε

και το κεφάλι του να γυρίζει προς εμένα.

Το σηκώνει ώστε να βλέπω το πρόσωπό του,

να βλέπω τα μάτια του.

Το μάγουλό του στάζει αλλά όχι ιδρώτα.

Κάθεται εκεί αναπνέοντας,

λες και θυμάται τα λευκά μάτια μου,

το αλεξίσφαιρο στήθος μου,

λες και θυμάται ότι είναι ο μπαμπάς μου.

Για πολλή ώρα δεν λέω τίποτα.

Γυρίζει, με το χέρι στο πόμολο.

Δεν κοιτάει προς εμένα,

αλλά τον ακούω να ψελλίζει μια λέξη:

«Λυπάμαι».

Σκύβω, ανοίγω το παράθυρο, μια χαραμάδα.

Αν κοιτάξεις αρκετά ψηλά,

θα με δεις.

Από εκεί που είμαι --

(Πιατίνια)

ακούω τα πάντα.

(Χειροκρότημα)

Ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)