Μπεν Σάουντερς: Γιατί να μπούμε στον κόπο να βγούμε από το σπίτι μας;

Ο εξερευνητής Μπεν Σάουντερς θέλει να βγείτε έξω! Όχι επειδή αυτό είναι πάντοτε ευχάριστο και διασκεδαστικό, αλλά επειδή εκεί βρίσκεται η ουσία της ζωής, "ο χυμός που μπορούμε να απολαύσουμε κάθε ώρα και κάθε μέρα." Ποιά είναι η επόμενη αποστολή του Σάουντερς; Να προσπαθήσει να είναι ο πρώτος άνθρωπος στον κόσμο που θα περπατήσει από την ακτή της Αρντακτικής στο Νότιο Πόλο και θα επιστρέψει πίσω.

Ουσιαστικά σέρνω έλκυθρα για να βγάλω τα προς το ζην,

οπότε δεν χρειάζεται κόπος για να με καταπλήξει πνευματικά,

ωστόσο θα διαβάσω αυτήν την ερώτηση

από μία συνέντευξη νωρίτερα μέσα στη χρονιά:

"Φιλοσοφικά, μήπως η συνεχής παροχή πληροφορίας

υπονομεύει την φαντασία μας

ή αντικαθιστά τις προσπάθειες για επιτυχία;

Σε τελική ανάλυση, αν κάτι έχει γίνει από κάποιον άλλον κάπου αλλού,

κι εμείς συμμετέχουμε εικονικά

τότε γιατί να μπούμε στον κόπο και να βγούμε από το σπίτι μας;

Συνήθως συστήνομαι ως εξερευνητής του πόλου.

Δεν είμαι βέβαιος ότι αυτός ο τίτλος είναι ο πιο μοντέρνος και σύγχρονος για τον 21ο αιώνα

αλλά έχω περάσει περισσότερο από το 2%

της ζωής μου μέσα σε μία σκηνή, εντός του Αρκτικού Κύκλου,

οπότε βγαίνω αρκετά συχνά έξω από το σπίτι μου.

Και από την φύση μου, μου αρέσει να κάνω πράγματα

παρά να παρατηρώ ως θεατής,

και αυτήν ακριβώς τη διαφορά, το χάσμα ανάμεσα σε ιδέες και δράση,

θα προσπαθήσω να εξερευνήσω εν συντομία.

Η ουσιαστικότερη απάντησηστο ερώτημα "γιατί;"

που με καταδιώκει τα τελευταία 12 χρόνια

πιστώνεται αναμφίβολα σε αυτόν τον τύπο, τον κομψά ντυμένο κύριο

που στέκεται εκεί πίσω, δεύτερος από τα αριστερά,

τον Τζορτζ Λι Μάλορι. Πολλοί θα γνωρίζετε το όνομά του.

Το 1924 τον είχαν δει για τελευταία φορά να εξαφανίζεται μέσα στα σύννεφα

κοντά στην κορυφή του Έβερεστ.

Ίσως να ήταν, ίσως και όχι, ο πρώτος άνθρωπος που ανέβηκε στο Έβερεστ,

περισσότερα από 30 χρόνια πριν από τον Έντμουντ Χίλαρι.

Κανένας δεν γνωρίζει αν έφτασε μέχρι την κορυφή. Παραμένει μυστήριο.

Αλλά σε αυτόν έχει αποδοθεί η φράση, "Επειδή βρίσκεται εκεί."

Πλέον δεν είμαι βέβαιος ότι πραγματικά έχει πει αυτήν την φράση.

Δεν υπάρχουν αρκετές μαρτυρίες για αυτό, ωστόσο αυτό που πράγματι είπε

είναι πολύ πιο όμορφο,

και ξανά, το έχω τυπώσει και θα το διαβάσω δυνατά.

"Η πρώτη ερώτηση που θα κάνετε

και την οποία πρέπει να προσπαθήσω να απαντήσω είναι η εξής:

Τι νόημα έχει να ανέβει κανείς στο Έβερεστ;

Και η απάντησή μου είναι, δεν έχει κανένα νόημα.

Δεν υπάρχει ούτε καν η ελάχιστη προοπτική να κερδίσει κανείς κάτι.

Ίσως μάθουμε κάτι για τη συμπεριφορά

του ανθρωπίνου σώματος σε τόσο μεγάλα υψόμετρα,

και ίσως οι επιστήμονες μπορέσουν να αξιοποιήσουν τις παρατηρήσεις μας

για τους σκοπούς της αεροναυπηγικής,

αλλά τίποτα άλλο χρήσιμο δεν θα προκύψει.

Δεν θα φέρουμε μαζί μας ούτε ένα τόσο δα κομματάκι χρυσού ή ασημιού

ούτε ένα πετράδι, σίδηρο ή κάρβουνο.

Δεν θα βρούμε ούτε χώμα που να μπορεί να καλλιεργηθεί

και να αποφέρει σοδειά και τρόφιμα. Οπότε δεν υπάρχει κανένα νόημα.

Αν δεν μπορείτε να καταλάβετε ότι υπάρχει κάτι στον άνθρωπο

που ανταποκρίνεται στην πρόκληση αυτού του βουνού

και πάει να το συναντήσει, ότι η μάχη

είναι η μάχη για τη ζωή αυτή καθεαυτή, που οδεύει προς τα πάνω συνέχεια,

τότε δεν θα αντιληφθείτε τον λόγο για τον οποίο πηγαίνουμε.

Αυτό που αποκομίζουμε από αυτήν την περιπέτεια είναι απλά η χαρά,

και η χαρά, σε τελική ανάλυση, είναι ο σκοπός της ζωής.

Δεν ζούμε για να τρώμε και να κάνουμε λεφτά.

Τρώμε και κάνουμε λεφτά για να μπορούμε να απολαύσουμε τη ζωή.

Αυτό είναι το νόημα της ζωής και ο λόγος ύπαρξής της."

Το επιχείρημα του Μάλορι ότι το να αφήνεις το σπίτι σου

και να ξεκινάς για τόσο μεγάλες περιπέτειες είναι ευχάριστο και διασκεδαστικό,

μάλλον δεν ανταποκρίνεται απόλυτα στις δικές μου εμπειρίες.

Το πιο μακρινό μου ταξίδι, από το σπίτι μου,

ήταν την άνοιξη του 2004. Ακόμη δεν έχω καταλάβει

τι με είχε πιάσει, αλλά το σχέδιο μου ήταν

να διασχίσω, μόνος και χωρίς υποστήριξη, τον Αρκτικό Ωκεανό.

Βασικά, σχεδίασα να περπατήσω από τη βόρεια ακτή της Ρωσίας

στο Βόρειο Πόλο και στη συνέχεια να συνεχίσω μέχρι τη βόρεια ακτή του Καναδά.

Κανένας δεν το είχε κάνει αυτό πριν και ήμουν 26 ετών τότε.

Πολλοί ειδήμονες έλεγαν ότι κάτι τέτοιο ήταν αδύνατον,

και στη μητέρα μου δεν άρεσε πολύ η ιδέα μου.

(Γέλια)

Το ταξίδι από έναν μικρό μετεωρολογικό σταθμό στη βόρεια ακτή

της Σιβηρίας μέχρι το τελικό σημείο εκκίνησης,

την άκρη των παγόβουνων, στην ακτή του Αρκτικού Κύκλου,

κράτησε πέντε ώρες περίπου και αν κανείς έχει παρακολουθήσει χωρίς φόβο

τον Φέλιξ Μπομγκαρτνερ να ανεβαίνει, και όχι μόνο να κατεβαίνει,

θα εκτιμήσετε την αίσθηση του πανικού,

καθώς βρέθηκα μέσα στο ελικόπτερο που έσκουζε πετώντας βόρεια,

και την αίσθηση, αν μη τι άλλο, της επικείμενης καταστροφής.

Καθόμουν εκεί και αναρωτιόμουν σε τι περιπέτεια είχα βάλει τον εαυτό μου.

Υπήρχε και κάτι το διασκεδαστικό και ευχάριστο.

Ήμουν 26. Θυμάμαι που καθόμουν εκεί

και κοίταζα κάτω το έλκυθρο. Είχα ήδη τα χιονοπέδιλα στα πόδια μου, έτοιμος να φύγω,

είχα ένα δορυφορικό τηλέφωνο, μία καραμπίνα

σε περίπτωση που δεχόμουν επίθεση από κάποια πολική αρκούδα.

Θυμάμαι που κοίταζα από το παράθυρο το δεύτερο ελικόπτερο.

Και τα δύο πετούσαν με θόρυβο μέσα στην απίστευτα όμορφη χαραυγή της Σιβηρίας,

και κάπου μέσα μου ένιωθα κάτι ανάμεσα στον Τζέισον Μπερν

και τον Γουίλφρεντ Θεσατζερ. Μέσα μου ένιωθα

αρκετά περήφανος από τη μια πλευρά αλλά, κυρίως, ήμουν απερρίγραπτα τρομοκρατημένος.

Και το ταξίδι εκείνο κράτησε 10 βδομάδες, 72 μέρες.

Δεν συνάντησα κανέναν άλλον. Τραβήξαμε αυτήν την φωτογραφία δίπλα στο ελικόπτερο.

Μετά από αυτό, δεν είδα κανέναν για 10 βδομάδες.

Ο Βόρειος Πόλος είναι ένα σημείο ακριβώς στη μέση της θάλασσας,

οπότε ταξίδευα πάνω από την παγωμένη επιφάνεια του Αρκτικού Ωκεανού.

η ΝΑΣΑ είχε περιγράψει τις καιρικές συνθήκες εκείνη τη χρονιά ως τις χειρότερες που είχαν ποτέ καταγραφεί.

Κουβαλούσα μαζί μου 180 κιλά τροφίμων, καυσίμων και προμηθειών,

Η μέση θερμοκρασία τις 10 βδομάδες

ήταν μείον 35. Η μικρότερη ήταν μείον 50.

Οπότε, θα επαναλάβω, δεν ήταν τόσο ευχάριστες και διασκεδαστικές οι συνθήκες.

Μία από τις πιο μαγικές στιγμές αυτού του ταξιδιού ωστόσο,

ήταν όταν περπάτησα πάνω στη θάλασσα,

πάνω σε αυτήν την μεταβαλλόμενη κρούστα πάγου

που επιπλέει πάνω στον Αρκτικό Ωκεανό,

πρόκειται για ένα περιβάλλον σε κατάσταση συνεχούς ρευστότητας.

Ο πάγος μετακινείται διαρκώς, σπάει, αλλάζει κατεύθυνση,

ξαναψύχεται, οπότε το σκηνικό που έζησα για 3 μήνες

ήταν κάτι το μοναδικό για μένα. Κανένας άλλος δεν θα το δει ποτέ, δεν θα μπορούσε να δει

τη θέα και τα τοπία που έβλεπα εγώ για 10 βδομάδες.

Και αυτό, πιστεύω, είναι πιθανώς το καλύτερο επιχείρημα για να βγει κανείς από το σπίτι του.

Προσπαθώ να σας περιγράψω πώς ήταν,

αλλά ποτέ δεν θα καταλάβετε πώς πραγματικά ήταν,

και όσο πιο πολύ προσπαθώ να σας πω ότι ένιωσα μοναξιά,

ήμουν το μοναδικό ανθρώπινο ον σε μία έκταση 5,4 εκατομμυρίων τετραγωνικών μιλίων,

έκανε κρύο, σχεδόν μείον 75 τις άσχημες μέρες,

τόσο δυσκολεύομαι να βρω τις λέξεις, και δεν μπορώ να ανταποκριθώ.

Και έτσι, για μένα, το να κάνεις κάτι,

δηλαδή, να προσπαθείς να ζήσεις εμπειρίες, να εμπλακείς, να κάνεις τον κόπο,

παρά να παρακολουθείς και να αναρωτιέσαι, εκεί βρίσκεται

το πραγματικό νόημα της ζωής,

ο χυμός της ζωής που μπορούμε να απολαύσουμε κάθε ώρα, κάθε μέρα της ζωής μας.

Και εδώ θα πρόσθετα μία προειδοποίηση.

Από την εμπειρία μου θα έλεγα ότι υπάρχει κάτι εθιστικό

στο να ζεις τη ζωή στα άκρα της, να φτάνεις στα όρια του ανθρωπίνως δυνατού.

Και δεν αναφέρομαι μόνο

στους τρελούς λάτρεις της περιπέτειας,

αλλά και στον καρκίνο του παγκρέατος,

υπάρχει ένας εθισμός σε αυτό και στην περίπτωσή μου,

νομίζω πως οι εξερευνήσεις του Πόλου δεν είναι και τόσο διαφορετικές

από τον εθισμό στα ναρκωτικά.

Δεν μπορώ να εξηγήσω πόσο ωραία εμπειρία είναι αν δεν τη δοκιμάσετε,

αλλά έχει τη δύναμη να εξαφανίσει όλα τα χρήματα που πέφτουν στα χέρια μου,

να καταστρέψει οποιαδήποτε σχέση είχα ποτέ,

οπότε να είστε προσεκτικοί με τις επιθυμίες σας.

ο Μαλόρι συμπεραίνει ότι υπάρχει κάτι στον άνθρωπο

που ανταποκρίνεται στην πρόκληση του βουνού,

και αναρωτιέμαι αν αυτό ισχύει, αν υπάρχει κάτι

στην πρόκληση αυτή καθεαυτή, στο εγχείρημα, και ειδικότερα

στις μεγάλες, ανεκπλήρωτες και σοβαρές προκλήσεις που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα

που μας καλούν, και από την εμπειρία μου λέω πως ναι, έτσι είναι.

Υπάρχει μία ανεκπλήρωτη πρόκληση

που με καλεί σχεδόν όλη την περίοδο της ενήλικης ζωής μου.

Πολλοί από εσάς θα γνωρίζετε την ιστορία.

Αυτή είναι μία φωτογραφία του Καπετάνιου Σκοτ και της ομάδας του.

Ο Σκοτ έβαλε στόχο, πριν πάνω από εκατό χρόνια, να προσπαθήσει

να γίνει ο πρώτος άνθρωπος που θα έφτανε στο Νότιο Πόλο.

Κανένας δεν γνώριζε τι υπήρχε εκεί. Ήταν μία αχαρτογράφητη περιοχή

εκείνη την εποχή. Γνωρίζαμε περισσότερα για την επιφάνεια της σελήνης

από ό,τι για την καρδιά της Ανταρκτικής.

Ο Σκοτ, όπως πολλοί θα γνωρίζετε, ηττήθηκε

από τον Ρόαλντ Άμουντσεν και τη Νορβηγική ομάδα του,

που χρησιμοποίησε σκυλιά και έλκυθρα. Η ομάδα του Σκοτ ήταν πεζή,

και οι πέντε φορούσαν εξαρτύσεις και έσερναν έλκυθρα,

και φτάσανε στον Πόλο όπου βρήκανε τη Νορβηγική σημαία να κυματίζει ήδη εκεί,

Τους φαντάζομαι πικραμένους και με πεσμένο ηθικό.

Και οι πέντε ξεκίνησαν το ταξίδι της επιστροφής προς την ακτή

και όλοι τους πέθαναν κατά τη διάρκεια του ταξιδιού.

Υπάρχει στις μέρες μας μία παρανόηση ότι

όλα γίνανε στο όνομα της εξερεύνησης και της περιπέτειας.

Όταν αναφέρομαι στην Ανταρκτική, συχνά πολλοί λένε,

" Ξέρεις, είναι ενδιαφέρον,

αλλά δεν το έχει κάνει με ποδήλατο εκείνος ο παρουσιαστής, της εκπομπής Μπλου Πίτερ;"

Ή, "Ωραία, ξέρεις, η γιαγιά μου θα κάνει

κρουαζιέρα στην Ανταρκτική την επόμενη χρονιά, Ξέρεις.

υπάρχει καμία πιθανότητα να τη συναντήσεις εκεί;"

( Γέλια)

Ωστόσο, το ταξίδι του Σκοτ παραμένει ανεκπλήρωτο.

Κανένας δεν έχει ποτέ περπατήσει από την ακτή της Ανταρκτικής

στο Νότιο Πόλο και πάλι πίσω.

Εύλογα πρόκειται για το πιο γενναίο εγχείρημα

από την εποχή του Εδουάρδου και της αναζήτησης χρυσού,

και νομίζω πως είναι καιρός, με δεδομένα όλα όσα

ανακαλύψαμε τον περασμένο αιώνα

από το σκορβούτο μέχρι τους ηλιακούς συλλέκτες, ότι είναι καιρός

κάποιος να πάει και να ολοκληρώσει την αποστολή.

Οπότε αυτό ακριβώς είναι που ετοιμάζομαι να ξεκινήσω.

Τέτοια εποχή τον επόμενο Οκτώβριο, ξεκινάω με μία ομάδα τριών ατόμων.

Θα μας πάρει κάπου τέσσερις μήνες να ολοκληρώσουμε το ταξίδι και να επιστρέψουμε.

Αυτός είναι ένας χάρτης σε κλίμακα και η κόκκινη γραμμή είναι προφανώς στο μέσο της διαδρομής μέχρι τον Πόλο.

Πρέπει να πάμε και να επιστρέψουμε.

Γνωρίζω πόσο ειρωνικό ακούγεται αν σας πω ότι

θα γράφουμε στα μπλογκς και στο twitter. Θα μπορείτε να απολαύσετε

δια αντιπροσώπου και εικονικά αυτό το ταξίδι

με έναν τρόπο που κανένας άλλος δεν το έχει ζήσει πριν.

Και θα είναι μία τετράμηνη ευκαιρία για μένα ώστε τελικά

να βρω μία απάντηση στο ερώτημα της Πυθίας "Γιατί;"

Και σήμερα ζούμε με μεγαλύτερη ασφάλεια και πιο άνετα

από ποτέ άλλοτε. Η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχουν πολλές προκλήσεις

για τους εξερευνητές σήμερα. Ο σχολικός μου σύμβουλος

δεν το ανέφερε ποτέ ως επιλογή.

Αν για παράδειγμα ήθελα να μάθω

πόσα άστρα υπήρχαν στον Γαλαξία μας,

πόσων ετών είναι οι γιγαντιαίες πέτρινες κατασκευές στο νησί του Πάσχα,

οι περισσότεροι από εσάς θα μπορούσατε να το βρείτε τώρα αμέσως

χωρίς καν να χρειάζεται να μετακινηθείτε από τις θέσεις σας.

Και ωστόσο, αν έχω μάθει κάτι αυτά τα 12 σχεδόν χρόνια

που σέρνω βαριά αντικείμενα σε παγωμένα σημεία της γης,

είναι ότι η αλήθεια, η πραγματική έμπνευση και η πρόοδος

είναι το αποτέλεσμα προκλήσεων και δοκιμασιών,

όταν απομακρύνεσαι από την άνεση και το γνωστό

και βγαίνεις στον κόσμο του άγνωστου.

Στη ζωή, όλοι έχουμε καταιγίδες να ξεπεράσουμε και πόλους να περπατήσουμε,

και νομίζω, μιλώντας μεταφορικά, τουλάχιστον

όλοι θα μπορούσαμε να επωφεληθούμε αν βγαίναμε από τα σπίτια μας

λιγάκι πιο συχνά, αν βρίσκαμε απλά το κουράγιο.

Αναμφισβήτητα θα σας εκλιπαρούσα να ανοίξετε λιγάκι την πόρτα

και να δείτε τι υπάρχει εκεί έξω.

Σας ευχαριστώ πολύ.

( Χειροκρότημα)