vimeo.com/.../266955645

Για χαρά Ταραξίες....

καλωσήρθατε στο Trouble.

Το όνομά μου δεν έχει σημασία.

Είτε μένετε σε μια
πυκνοκατοικημένη μητρόπολη,

ή σε μια πόλη μεσαίου μεγέθους,
είναι πολύ πιθανό

να είχατε μια προσωπική εμπειρία

σχετικά με τη διαδικασία
της καπιταλιστικής αστικοποίησης

γνωστή και ως gentrification.

To λέμε gentrification / εξευγενισμός.

Αγοράζουν τη γη σε χαμηλές τιμές.

Μετά διώχνουν όλο τον κόσμο από την περιοχή,

ανεβάζουν την αξία των ακινήτων,
και τα πουλάνε με μεγάλος κέρδος.

Κι ενώ αυτή η ασθένεια έχει συχνά
τα πιο εμφανή συμπτώματα,

όπως το άνοιγμα ενός καινούργιου
boutique cafe στη γειτονιά μας,

ή τη φαινομενικά ατέρμονη κατασκευή
νέων πολυόροφων πύργων...

το gentrification είναι, στην ουσία του,
μια διαδικασία εκτοπισμού.

Πρόκειται για ταξικό πόλεμο, που διεξάγεται
στον φυσικό τόπο των γειτονιών μας.

Πρόκειται για κερδοσκοπία και επενδύσεις,

που χρηματοδοτείται από τράπεζες,
επενδυτικούς οίκους,

και συνταξιοδοτικά αποθεματικά,
που εκτελείται από κτηματομεσιτικές εταιρίες,

και διευκολύνεται από το κράτος,
την περιφερειακή και την τοπική διοίκηση.

Η ανάπτυξη της σύγχρονης πόλης
πάντα ήταν και συνεχίζει να είναι,

στενά συνδεδεμένη με τα συμφέροντα
των καπιταλιστών και της άρχουσας τάξης.

Πολλές από τις πόλεις που υπάρχουν σήμερα

πρωτοεμφανίστηκαν τον 18ο και 19ο αιώνα,
συχνά παράλληλα

με την ανάπτυξη της βιομηχανικής παραγωγής
και την εξόρυξη πόρων.

Οι πρώιμοι καπιταλιστές απαιτούσαν

πάρα πολλούς εργάτες να λιώνουν
στα εργοστάσια και στα ορυχεία τους,

κι έτσι ο κόσμος αναγκάστηκε να
φύγει από τις περιοχές του

και να συγκεντρωθεί
σε αστικούς πληθυσμούς,

όπου συνήθως ζούσαν
μες τη βρωμιά και τη μιζέρια.

Σε μεγάλο μέρος του νότου παγκοσμίως,
αυτό το φαινόμενο συμβαίνει ακόμα,

καθώς αγρότες και γηγενείς πληθυσμοί
διώχνονται από τη γη τους και αναγκάζονται

να μετακινηθούν σε πόλεις
και να δουλέψουν σε εργοστάσια

ή σε επισφαλείς δουλειές
ή στη μαύρη αγορά εργασίας.

Το 2014, τα Ηνωμένα Έθνη υπολόγισαν πως

για πρώτη φορά στην
ιστορία της ανθρωπότητας,

περισσότεροι από τους μισούς
από μας ζουν σε πόλεις.

Aυτή η τάση όλο και θα αυξάνεται και
μακράν το ταχύτερο ποσοστό αστικής πληθυσμιακής αύξησης

εμφανίζεται σε εκτεταμένες και υπερκορεσμένες
φτωχογειτονιές τεραστίων διαστάσεων(mega-slum).

Την ίδια ώρα, στο βόρειο κομμάτι του κόσμου

οι σημερινές μητροπόλεις έχουν γίνει τα κέντρα
διοίκησης και ελέγχου για πολυεθνικές επιχειρήσεις,

τα κέντρα της παγκόσμιας χρηματαγοράς

και τα εκκολαπτήρια των δυναμικών πρωτεργατών
της λεγόμενης οικονομίας της πληροφορικής.

Κι όμως την ίδια ώρα, οι πρακτικές οφ σορ
που εφαρμόζουν εδώ και δεκαετίες οι εταιρίες,

και οι νεοφιλελεύθερες διαρθρωτικές αλλαγές
έχουν προκαλέσει πολλές ανισότητες.

Το gentrification είναι παράγωγο προϊόν
αυτής της αντίφασης.

Μια διαδικασία με την οποία οι πόλεις
και οι γειτονιές αναπαράγουν τους εαυτούς τους

με το να εκτοπίζουν τον κόσμο της εργατικής τάξης
στα γκέτο των προαστίων με σκοπό

τη δημιουργία περισσότερου χώρου
για τις πολυτελείς ζωές των πλουσίων.

Στα επόμενα 30 λεπτά, θα εξετάσουμε το gentrification
ως δομικό φαινόμενο,

και θα διερευνήσουμε πως εξελίσσεται σε τρεις μεγαλουπόλεις:
το Τορόντο, τη Νέα Ορλεάνη και την Ινσταμπούλ.

Στην πορεία, θα φωτίσουμε τις φωνές
κάποιων ανθρώπων που οργανώνονται

με τους γείτονές τους και παλεύουν
ενάντια στο κράτος και τις εταιρίες...

δημιουργώντας Ταραχές.

Από την οικονομική κρίση του 2008,

έχουμε δει όλο και περισσότερο την "χρηματιστικοποίηση"
στον τομέα της ενοικίασης κατοικιών.

Ο όρος "χρηματιστικοποίηση"
είναι λίγο περίπλοκος.

Αυτό στο οποίο πραγματικά αναφέρεται
είναι η μετάβαση

στον τρόπο που ο καπιταλισμός λειτουργεί,

και στην αλλαγή που συμβαίνει
περίπου από το 1970.

Μιλάμε λοιπόν για τη μετάβαση
από την καπιταλιστική συσσώρευση

που προέρχεται από την παραγωγή αγαθών

σε αυτή που προέρχεται από οικονομικές ροές.

Και αυτό συνεπάγεται επίσης

την αυξημένη εμπλοκή
του χρηματιστηριακού κεφαλαίου

σε άλλους οικονομικούς τομείς όπου
παλιότερα δεν έπαιζαν κάποιο σημαντικό ρόλο,

και έπειτα την εφαρμογή σε αυτούς τους τομείς
των πρακτικών της "χρηματιστικοποίησης".

Σήμερα, τα λεφτά βγαίνουν στις πόλεις.

Η αγορά των ακινήτων είναι σήμερα
ο μεγαλύτερος τομέας της καναδικής οικονομίας.

Αν κοιτάξουμε τους μεγαλύτερους
ιδιοκτήτες ακινήτων στη χώρα,

οι 18 από τους τοπ 20 θα ταξινομούνταν στην κατηγορία
αυτών των χρηματοδοτούμενων ιδιοκτητών.

Οπότε συναντάμε διάφορα κεφάλαια όπως τα hedge funds
(αντισταθμιστικό αμοιβαίο κεφάλαιo υψηλού κινδύνου)

και τα pension funds(συνταξιοδοτικά αμοιβαία κεφάλαια)
τα οποία επενδύονται

σε διάφορες τοπικές αγορές κατοικιών
διότι θεωρούνται σχετικά ασφαλείς επενδύσεις.

Οι χρηματοδοτούμενες επενδύσεις στον Καναδά
άνθιζαν από το 1990.

Τα τραστ που επενδύουν στον τομέα των ακινήτων

κατακτούν όλο και περισσότερο
την αγορά ενοικίασης σπιτιών.

Από το 1996,

οι Εταιρίες επενδύσεων σε ακίνητα (Real Estate
Investement Trust) REIT

έχουν φτάσει από εκεί που
δεν είχαν καμία πολυκατοικία,

στο να έχουν 160.000.

Έχουν εξελιχθεί σε τέτοιο βαθμό,
που σήμερα κατέχουν

περίπου το 10% των ιδιόκτητων
πολυκατοικιών στη χώρα.

Οι εταιρίες επενδύσεων σε ακίνητα

επιτρέπουν σε επενδυτές να δημιουργήσουν
κοινό ταμείο με τα κεφάλαιά τους

ώστε να αγοράσουν ακίνητα
και μετά το ίδιο το ακίνητο

το διαχειρίζονται με τρόπο
ώστε να αυξήσουν την αξία του

και να παράξει κέρδος
για τους επενδυτές.

Έτσι, οι εταιρίες επενδύσεων σε ακίνητα
έχουν πρόσβαση σε τεράστια χρηματικά ποσά

και μπορούν να αγοράσουν μεγάλα χαρτοφυλάκια
ακινήτων καθώς μεγαλώνουν.

Και στη συνέχεια μπορούν να εκμεταλλευτούν
τις οικονομίες κλίμακας για να κάνουν

αυτά τα ακίνητα ακόμα πιο κερδοφόρα.

Κι αυτό το αποκαλούν "επανατοποθέτηση".

Αυτό έχει οδηγήσει σε μία κατάσταση όπου

όλοι οι ιδιοκτήτες

αναγκάζονται να εφαρμόσουν

συγκεκριμένες στρατηγικές
για να αυξήσουν τα κέρδη τους

και να παραμείνουν ανταγωνιστικοί
στην αγορά.

Οι τιμές των σπιτιών αυξάνονται συνέχεια
στον Καναδά και σε άλλα μέρη του κόσμου.

Ο Καναδάς συγκεκριμένα
χτυπήθηκε πολύ σκληρά.

Από τις πιο σημαντικές αγορές ακινήτων

στην οποία είδαμε και
τη μεγαλύτερη αύξηση στις αξίες ακινήτων

είναι αυτή του Τορόντο.

Στο Οντάριο, η κυβέρνηση
βγάζει έναν ετήσιο οδηγό ενοικίων.

Κι έτσι ορίζεται το ποσό που οι ιδιοκτήτες

μπορούν νόμιμα να αυξήσουν
στους υπάρχοντες ενοικιαστές.

Οι οδηγίες το 2017 έδιναν αύξηση 1,5%

Παρόλ' αυτά είδαμε συνολικές

αυξήσεις στο 6% στα νοίκια.

Δηλαδή, οι ιδιοκτήτες κατάφεραν

να αυξήσουν τα νοίκια πάνω από
τις τοπικές οδηγίες

κυρίως μέσω της άρσης των
περιορισμών για τα διαθέσιμα σπίτια.

Μέχρι και το '90 δεν υπήρχε έλεγχος
στα ενοίκια των άδειων σπιτιών.

Οπότε αυτό δημιούργησε πίεση
ώστε να αδειάσουν σπίτια

κι έτσι το νοίκι να αυξηθεί
στο μέγιστο όριο που θα σήκωνε η αγορά.

Τον τελευταίο χρόνο στο Τορόντο,
η μέση τιμή για σπίτι με ένα υπνοδωμάτιο

αυξήθηκε σε πάνω από $2000.

H τάση που έχουμε παρατηρήσει
είναι αυτή της αυξανόμενης κοινωνικής και

χωρικής ανισότητας σε αυτή την πόλη.

Δηλαδή μια τάση που οδηγεί στον εξευγενισμό
του αστικού κέντρου.

Τα δημογραφικά δεδομένα
είναι πραγματικά ξεκάθαρα.

Δείχνουν πως το κέντρο του Τορόντο

και οι περιοχές κατά μήκος
των γραμμών του μετρό

είναι στην πραγματιικότητα θύλακες
για τους πλούσιους λευκούς.

Η πλειοψηφία της εργατικής τάξης-

ένας πληθυσμός που γίνεται
έντονα υποκείμενο ρατσιστικής διαχείρισης-

εξωθείται στα εσωτερικά προάστια

ή παλεύει να μείνει

σε λίγες περιοχές που παραμένουν προσιτές

μέσα και γύρω από το κέντρο του Τορόντο,

συμπεριλαμβανομένου μέρη όπως το Parkdale,

το Queen και την περιοχή του Sherbourne.

Οι αυξανόμενες τιμές των σπιτιών στο Τορόντο

έχουν οδηγήσει επίσης σε μία κατάσταση όπου

πολλοί νέοι επαγγελματίες της αγοράς

ψάχνουν να αγοράσουν έξω από το κέντρο
τα πρώτα τους σπίτια τους.

Κι έτσι βλέπουμε πολλούς νέους
επαγγελματίες να προσπαθούν να αγοράσουν ακίνητα

σε πόλεις όπως το Hamilton.

Στο Hamilton οι τιμες ανά τετραγωνικό
ανέβαιναν για κάποιο διάστημα,

όμως η ευημερία που έκανε
κάποιους να χαίρονται

ταυτόχρονα έκανε κάποιους άλλους να ανησυχούν
για το αν η εκεί αστική αναγέννηση

θα άφηνε κάποιο κόσμο εκτός.

Το Hamilton είναι μία μεσαίου μεγέθους πόλη στα νότια του Οντάριο
και κατά το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας του,

το Hamilton ήταν μεγάλο χαλυβουργικό κέντρο.

Είναι ακόμα γνωστό ως "Η Πόλη του Χάλυβα"
αν και εδώ και χρόνια, η χαλυβουργία

συρρικνώνεται, και πλέον προσπαθεί
ουσιαστικά να αναδημιουργήσει τον εαυτό της

ως "καλλιτεχνικό κέντρο" και να προσελκύσει δημιουργούς
από την ευρύτερη περιοχή του Τορόντο.

Εξαιτίας της φυσικής εγγύτητας του Hamilton
με το Toronto, έχουμε ένα είδος

δευτεροκυματικού gentrification
που συντελείται στο Hamilton.

Η περιφέρεια του Ontario στοχεύει στους πληθυσμούς
της περιφέρειας και έχει μια γενική άποψη

για το που θέλουν να δουν πληθυσμιακές αυξήσεις.

Για να βοηθήσουν κάτι τέτοιο να συμβεί και με
στόχο να ενσωματώσουν κάποιες περιοχές της μητροπολης,

έχουν κάνει επενδύσεις μεγάλου μεγέθους
στον τομέα των μεταφορών.

Μια τέτοια πρωτοβουλία ειναι και το δίκτυο Go Transit Network
που αποτελείται από ένα στόλο λεωφορείων και τρένων

για να συνδέει επιβάτες από την ευρύτερη περιοχή του Τορόντο.

Στο Hamilton υπάρχουν δύο νέα κέντρα Go Transit
στα πλάνα

Ένα στα ανατολικά κι ένα στα βόρεια του κέντρου.

Και τα δύο αυτά κέντρα στόχο έχουν
να κάνουν το Hamilton πιο ελκυστικό

ως το "υπνωτήριο" (bedroom community)
κάποιων από το Τορόντο.

Και πέρα από αυτό, η περιφέρεια χρηματοδοτεί επίσης
ένα μέσο σταθερής τροχιάς ή αλλιώς μία γραμμή LRT στο Hamilton

που θα καλύπτει το κάτω μέρος της πόλης
από το πανεπιστήμιο Mcmaster University προς τα δυτικά,

μέχρι το Stoney Creek στο ανατολικό άκρο
της πόλης.

Αυτό το σχέδιο πραγματικά θα ανοίξει την πόρτα
για το gentrification της πόλης.

Πρόκειται στην πραγματικότητα για μια κρατικά καθοδηγούμενη
στρατηγική για την αστική εντατικοποίηση

και τα επίπεδα ανάπτυξης που συνεπάγεται αυτής.

Παρά την αναταραχή και τη μαζική μετακίνηση
που φέρνει στο πέρασμά του το gentrification

πρόκειται συνήθως για μια κλιμακωτή διαδικασία,
που παραδοσιακά τείνει να γίνεται σε στάδια.

Κλασσικά, ξεκινά με τους καλλιτέχνες, τους φοιτητές
και τους χίπστερ διαφόρων τύπων που μετακομίζουν

σε εργατικές γειτονιές, που έλκονται
στην περιοχή από τα φτηνά νοίκια.

Οι νέες αυτές αφίξεις φέρνουν μαζί τους αυξημένο
κοινωνικό κεφάλαιο και διαθέσιμο εισόδημα, οπότε

σύντομα ένα πλήθος από νέα καφέ, εστιατόρια, μπαρ και
γκαλερί ξεφυτρώνουν για να ικανοποιήσουν τα γούστα τους.

Από αυτό το σημείο, η περιοχή αρχίζει να ακούγεται,
και οι μεσίτες αρχίζουν να την προωθούν

ως μια ανερχόμενη γειτονιά.

Οι ιδιοκτήτες αποφασίζουν να εκμεταλλευτούν την ανερχόμενη αξία
των ακινήτων τους, ενώ η εργατική τάξη που έμενε χρόνια εκεί

και οι μη λευκοί ένοικοι καλούνται να πληρώσουν μεγαλύτερα νοίκια,
διαφορετικά πρέπει να φύγουν.

Ακόμα περισσότεροι μεσοαστοί κάτοικοι μετακομίζουν,
τα νοίκια ανεβαίνουν.... κι ο κύκλος αυτός επαναλαμβάνεται

μέχρι η περιοχή να μετατραπεί σε
μια αποστειρωμένη γειτονιά για τους πλούσιους.

Κάπως έτσι πάει η φάση πάντως.

Στην πραγματικότητα, η υπεραπλουστευμένη φόρμουλα του
gentrification αγνοεί τον σημαντικό ρόλο που

παίζουν οι εργολάβοι, η αστυνομία
και οι πολεοδόμοι στο να συντονίσουν αυτή τη διαδικασία.

Αλλά ακόμα και όταν όλες αυτές οι μεταβλητές ληφθούν υπόψη,
το γεγονός παραμένει ότι το gentrification γενικά

παίρνει χρόνια για να εξελιχθεί ... για τον απλό
λόγο ότι είναι δύσκολο να μετατοπιστούν μεγάλοι πληθυσμοί

φτωχών από τα σπίτια τους με τη μία.

Εκτός φυσικά... όταν ισχυρές δυνάμεις
που προωθούν το gentrification δώσουν μια χείρα βοηθείας

από τις ακόμα πιο ισχυρές δυνάμεις
της Μητέρας Φύσης.

Έχουμε την "Παγόδα" εκεί, το Ναό της Yoga εδώ,
έχουμε

το κτήριο της Uber στο τέλος του δρόμου, άρα
έχουμε όλα αυτά τα μικρά σημεία εδώ και εκεί

που καταφέρνουν γρήγορα να την κάνουν
μια περιοχή όπου κυκλοφορύν πολλοί κυρίως

λευκοί που δεν είναι από δω
κουβαλώντας τα στρωματάκια της yoga τους.

Να με τι αντικαθίσταται, αυτη η περιοχή
που ήταν παλιά μια πολύ φτωχή περιοχή.

Έχω δει αυτή την πόλη να αλλάζει
όσο ζω.

Η κατασκευή του Crescent City Connection-
αυτή η γέφυρα μεταμόρφωσε την κοινότητα

με διάφορους τρόπους.

Η γέφυρα έφερε την αστική ανανέωση.

Μια από τις παλιότερες Αφρικανικές κοινότητες
εκτοπίστηκε για να χτιστούν οικιακά συγκροτήματα.

Το τρίτο ήταν ο Betsy, ο τυφώνας Betsy.

Εξαιτίας του Betsy, κόσμος που κανονικά θα συνέχιζε
να ζει δίπλα στον παραπόταμο ή στο 9ο

διαμέρισμα, θα παρέμενε σε αυτές τις περιοχές.

Αλλά λόγω της καταστροφής αυτών των κοινοτήτων,
αναγκάστηκαν να βρεθούν σε κοινότητες

που ξαναχτίζονταν και αναγεννώνται, και μετά ήρθε κι ο Κατρίνα.

Από όλα αυτά, ο Κατρίνα ήταν ο χειρότερος.

Είχε τις πιο καταστροφικές επιπτώσεις.

Μετακόμισα στη Νέα Ορλεάνη το 2014.

Είμαι από τη Βενεζουέλα αλλά το προξενείο της χώρας μου
που ήταν στο Μαϊάμι έκλεισε οπότε ήρθα εδώ

για να πάρω το διαβατήριό μου.

Επίσης υπήρξαν κάποιοι περιορισμοί για τους μετανάστες
που με ενθάρρυναν να μετακομίσω εδώ.

Σημαντικός παράγοντας που συνδέεται με το gentrification,
και με έκανε να μετακομίσω εδώ ήταν τα πιο προσιτά σπίτια

μετά τον Κατρίνα κι επειδή εδώ είχα
καλύτερη πρόσβαση στην αγορά εργασίας,

απ΄ότι στη Νότια Φλόριντα.

Εξαιτίας του Κατρίνα και του εκτεταμένου εκτοπισμού
των τοπικών κοινοτήτων μετά τον τυφώνα αλλά και κατά τη διάρκεια

του Κατρίνα, για να είσαι επισκέπτης σε αυτήν την πόλη και για να
να είσαι κάτοικος αυτής της μετά-Κατρίνα πόλης, αλλά και

για να είσαι ένας αξιοσέβαστος επισκέπτης, πρέπει να έχεις
πολύ καλή γνώση των φυλετικών δυναμικών του ποιός

έχει εκτοπιστεί και ποιός έχει αντικαταστήσει δημογραφικά
τον κόσμο που δε μπορούσε πλέον να

να επιστρέψει στην πόλη , μαζί με μια σειρά από εκατομμύρια
δυναμικές που πιάνουν όλα τα πεδία, από μικροεπιθέσεις

μέχρι του να γίνεσαι κύριος παίχτης στη διαδικασία του gentrification
και στα συστήματα που που έχουν αρνητικό αντίκτυπο

και επηρεάζουν αρνητικά τις κοινότητες εδώ.

Ο τυφώνας Κατρίνα ήταν η πρώτη μεγάλη καταστροφή
που τέθηκε υπό την επίβλεψη του Υπουργείου Εσωτερικής Ασφάλειας.

Τις δύο πρώτες βδομάδες μετά τον Κατρίνα,
όλα ήταν ζητήματα ασφαλείας

Καταλαβαίνετε, υπήρχε το αίσθημα πως όσοι
είχαν σημασία είχαν φύγει.

Όσοι ξέμειναν στην πόλη,
δεν είχαν καν σημασία.

Και το κάνανε σαφές με τις πράξεις τους.

Με αυτό και με τον καπιταλισμό της καταστροφής.

Είδαμε τα πάντα: από την απομάκρυνση των σκουπιδιών μέχρι
το μάζεμα των σωμάτων, να καθυστερούν μέχρι

συγκεκριμένα συμφέροντα να κλείσουν συμβόλαια
γι'αυτές τις δουλειές.

Εκατομμύρια δολλάρια διατέθηκαν
σε μία πόλη με πληθυσμό λιγότερο από

μισό εκατομμύριο.

Εκατομμύρια!

Αλλά δε φτάσαν ποτέ σε κανένα
από όσους τα είχαν πραγματικά ανάγκη.

Οι ανάγκες της κοινότητας μείναν ακάλυπτες
και αντί αυτού δόθηκε προτεραιότητα

στο κέρδος και στη ψήφιση των πολιτικών
με προσανατολισμό την επίτευξη κέρδους

από τον εκτοπισμό των πληθυσμών.

Εξετάζοντας τώρα τις φυλακές και το σωφρονιστικό σύστημα,
και πόσα από τα χρήματα που δίνει κυβέρνηση

ακόμα πάνε δήθεν για την αποκατάσταση
ή την ανασυγκρότηση ή την επέκταση της φυλακής ή

την ανασυγκρότηση ή την επέκταση νέων νοσοκομείων
τα οποία γίνονται κυρίως για το κέρδος και δεν είναι καν προσιτά

από οικονομικής άποψης.

Με όλα αυτά τα παραδείγματα μπορούμε να διαπιστώσουμε πως
η πόλη συστημικά συνεχίζει να παίρνει χρήματα από

μια καταστροφή και συνεχίζει να βγάζει κέρδος από
τον εκτοπισμό των κοινοτήτων εδώ και να επενδύει

αυτά τα χρήματα σε επικερδή πρότζεκτ που
απευθύνονται σε τουρίστες ή απευθύνονται

σε επισκέπτες της αστικής τάξης ή σε κατοίκους της αστικής τάξης
και όχι στις κοινότητες της εργατικής τάξης και των

φτωχών κοινοτήτων, και ιδιαίτερα στις έγχρωμες
κοινότητες που ήταν κι η πλειοψηφία του κόσμου

στη Νέα Ορλεάνη πριν τον Κατρίνα.

Οι άνθρωποι απομακρύνονται από τα σπίτια τους
καθώς οι τιμές ανεβαίνουν.

Ένα διαμέρισμα στην προ-Κατρίνα εποχή
ήταν στα 500 περίπου και τώρα έχει φτάσει στα 1200 δολλάρια.

Οι εργολάβοι πιάνουν δουλειά,
και με το AirBnB,

Πλέον, βλέπεις πολλούς λευκούς
σε γειτονιές που ζούσαν κυρίως Αφροαμερικάνοι.

Αμέσως μετά τον Κατρίνα
η πόλη έπρεπε να εκκενωθεί.

Μεγάλο μέρος της στέγασης που μπορούσε
να αποκατασταθεί, δεν αποκαταστάθηκε.

Αντιθέτως, κατεδαφίστηκε, χτίστηκαν
καινούρια σπίτια, οικονομικά απρόσιτα,

και νέες επιχειρήσεις.

Δεν έχουμε δει καμία βοήθεια στους
ανθρώπους που εκτοπίστηκαν από τον Κατρίνα.

Αντίθετα, το μόνο που βλέπουμε
είναι κέρδη από τα ολοένα και περισσότερα

τουριστικά κέντρα.

Η πόλη ζει από τη βιομηχανία
του τουρισμού.

Του λευκού τουρισμού.

Και ελέγχεται από το λευκό χρήμα.

Τόσο ο λευκός τουρισμός, αλλά
και περίπου το 90%

του μαύρου τουρισμού.

Μεγάλο μέρος των χρημάτων που δίνονται
από τη κυβέρνηση στη Νέα Ορλεάνη προορίζονται

για την επέκταση φυλακών ή
για την ανέγερση καινούριων.

Πρόκειται για ένα κερδοσκοπικό σχέδιο.
Έτσι, πολλά λεφτά ξοδεύονται είτε

για την εκμετάλλευση των φτωχών, για την
εγκληματικότητα και τους εκτοπισμούς

είτε δίνονται σε μη κατοίκους
της Νέας ορλεάνης.

Στόχος είναι βοηθήσουν τις μεγάλες επιχειρήσεις, τους πλουσίους
και να αναπτύξουν

τον επιχειρηματικό και τον τουριστικό
τομέα της πόλης.

Αντί να βοηθήσουν εκείνους που έχουν τη μεγαλύτερη
ανάγκη.

Αυτή την πόλη την ελέγχει η αστυνομία,
αφού κυριαρχεί ο τουρισμός.

Και για να αναπτυχθεί ο τουρισμός
πρέπει να προστατευθεί.

Προσπαθείς να εξηγήσεις στην αστυνομία ότι
δε σώζεσαι εύκολα από την φτώχεια.

Αυτό είναι το πιο σκληρό.

Ξέρεις τι σημαίνει να μένεις σε μια γειτονιά
που μόνο ένας έχει μερσεντές...

και συ να παίρνεις το λεωφορείο;

Με πιάνεις;

Πριν μια δεκαετία, το διεθνές οικονομικό
σύστημα σχεδόν κατέρρευσε.

Στις ΗΠΑ, έσκασε η μεγαλύτερη φούσκα
στον στεγαστικό τομέα

προκαλώντας φοβερές συνέπειες
στον παγκόσμιο καπιταλισμό.

Και ενώ εκατομμύρια κόσμου έχασε τα σπίτια του,
οι κυβερνήσεις πάσχιζαν να διασώσουν

τις τράπεζες και να διοχετεύσουν
χρήματα στην παγκόσμια αγορά.

Αλλά αντί να δωθεί βοήθεια σε εκείνες τις κοινότητες
που είχαν καταστραφεί

οι τράπεζες επέλεξαν να ενισχύσουν
τις λεγόμενες "αναπτυσσόμενες οικονομίες".

Ένα κραυγαλέο παράδειγμα
είναι αυτό της Τουρκίας.

Από το 2008, η Τουρκία βρισκόταν ήδη σε
οικοδομική άνθηση. Τα δισεκατομμύρια

δολλάρια από ξένες επενδύσεις
απλά βοήθησαν την κατάσταση.

Την πενταετία 2011- 2016, οι τιμές
των σπιτιών διπλασιάστηκαν.

Αυτό συνέβη κυρίως στην Κων/πολη,
μια μητρόπολη 15 εκατομμυρίων κατοίκων,

που κάποτε ήταν πρωτεύσουσα
της Βυζαντινής και Οθωμανικής αυτ/ριας

και που για 2 χιλιάδες χρόνια
παραμένει η γέφυρα μεταξύ

της Ευρώπης και της Ασίας.

Ο ιλλιγιώδης ρυθμός της αστικής μετάλλαξης
σε αυτή την πρωτεύουσα

έχει συνδεθεί άρρηκτα με τον
δικτάτορα-πρόεδρο Recep Tayyip Erdogan,

ο οποίος χρησιμοποιεί την ανοικοδόμηση της πόλης
προκειμένου να εδραιώσει

την κυριαρχία του και να συσπειρώσει τον κόσμο
γύρω από μια νέα εθνική ταυτότητα.

Εν μεσω μιας παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης,
είναι πασιφανές ότι τα κράτη

χρησιμοποιούν τον εξευγενισμό
για να ξεπεράσουν την κρίση

αφού αυτά ελέγχουν τις εταιρίες
και τη νομοθεσία.

Το σχέδιο ανάπτυξης της Κων/πολης
δεν ξεκίνησε τώρα. Είναι ένα μακροχρόνιο

κρατικό project.

Μιλάμε για πάνω από 50 χρόνια.

Τα τελευταία 12 χρόνια, η κυβέρνηση του AKP
επιταχύνει τη διαδικασία.

Ο αστικός εξευγενισμός πάντα αποτελούσε
πηγή κέρδους για το κράτος.

Όμως, τώρα επεκτείνεται ακόμα πιο πολύ,
η πόλη έχει αρχίσει να μεταμορφώνεται

και φαίνεται ότι θα συνεχίζει χωρίς
εμπόδια.

Αρχικά, κατεδαφιζόταν ένα κτίριο και η
ανοικοδόμησή του γινόταν

με τη συγκατάθεση όλων των κατοίκων
του κτιρίου.

Τώρα, εξαναγκάζουν τον περισσότερο κόσμο
και το καθεστώς έκτακτης ανάγκης

διευκολύνει νομικά ακόμα περισσότερο την κατάσταση.

Τα τελευταία 4-5 χρόνια
κρατικοποιούν τους ιδιωτικούς χώρους.

Με αυτόν τον τρόπο, αναβαθμίζεται
η καπιταλιστική κυριαρχία.

Αποτελεί επίσης, σχέδιο ομογενοποίησης
των κατοίκων.

Αποκλείονται διάφοροι πολιτισμοί και ενδυναμώνεται η
κυρίαρχη ταυτότητα

του μουσουλμάνου, σουνίτη, τούρκου
πολίτη.

Στην Ινσταμπούλ υπάρχουν παντού τείχη
από την Οθωμανική και Βυζαντινή περίοδο.

Εκτός των τειχών, υπάρχουν
οι φτωχογειτονιές (slums).

Οι κάτοικοι των περιοχών Gejekondu (slums)
θεωρούνται μειονότητες.

Δεν μιλάμε μόνο για Αλεβίτες και Κούρδους.
Αλλά και για ρομά.

Και για ανθρώπους που έφυγαν από
την επαρχία για να ζήσουν στις μεγαλουπόλεις.

Τέτοιες γειτονιές, όπως η
Gazi, η Bir Mayis

και η Chikmuntlu

δημιουργήθηκαν με τη συμμετοχή
όλης της κοινότητας.

Με τη φροντίδα και τη περισυλλογή των αναγκών
της ίδιας της κοινότητας.

Αυτές οι φτωχογειτονιές είναι κάτι παραπάνω από
απλά μέρη για να ζήσεις.

Είναι οι ίδιες οι σχέσεις των ανθρώπων,
το νοιάξιμο.

Μεταξύ του 1960-1980, εμφανίστηκαν πολλές
επαναστατικές οργανώσεις

γι' αυτό και οι επόμενοι κάτοικοι αυτών των περιοχών
θα είναι από τους πρώτους που θα

αγωνιστούν ενάντια στα καταστροφικά σχέδια
του κράτους.

Οι συγκρούσεις στην Taksim ξεκίνησαν με αφορμή
την ανέγερση εμπορικού κέντρου.

Οι διαδηλώσεις στο Gezi Park απέκτησαν
μεγάλη απήχηση.

Οι αγωνιζόμενοι κατάφεραν την κολλεκτιβοποίηση
του πάρκου.

Είναι ένα σημαντικό παράδειγμα
αγώνα ενάντια στα σχέδια εξευγενισμού,

ενάντια στο κράτος και τις επιχειρήσεις.

Το πάρκο, ο ίδιος ο χώρος
απέκτησε καινούριο νόημα.

Ο κόσμος κατέλαβε το πάρκο
και ο χώρος απέκτησε πολιτική σημασία.

Κοιτώντας τα γεγονότα στο Gezi,
τις συγκρούσεις, τη συλλογικοποίηση,

την κατάληψη, καταλαβαίνεις ότι όλο
αυτό έδωσε το κουράγιο στον κόσμο

να συνεχίζει να αντιστέκεται
και μετά την εκκένωση του Gezi Park.

Οι κοινωνικές αντιστάσεις ήταν έντονες,
ο κόσμος δε φοβόταν να βγει στους δρόμους

και αυτό φάνηκε στους αγώνες ενάντια στο gentification,
αλλά και συνολικότερα.

Από την άλλη, όσο η καταστολή αναβαθμιζόταν,
οι κοινωνικές αντιστάσεις ξεθώριαζαν

κατι που επηρέασε και τους αγώνες
ενάντια στο gentification.

Μέσα σε μια βδομάδα, το τουρκικό κράτος
δολοφόνησε πάνω από 10 νέους.

Δεν μιλάμε για μια μέρα, αλλά
για χρόνια καταστολής:

πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής.

Το πρώτο πράγμα που προσπαθούν να χτυπήσουν
σε αυτές τις γειτονιές είναι οι σχέσεις.

Την κουλτούρα αντίστασης
και αλληλεγγύης.

Ο αγώνας ενάντια στα σχέδια εξευγενισμού

είναι αγώνας ενάντια στη βία και
τη τρομοκρατία του κράτους.

Στις μέρες μας, το gentrification μοιάζει
αναπόφευκτο.

Αποτελεί μία συνεχή διαδικασία που
συνδέεται άρρηκτα με την ιερότητα

της ατομικής ιδιοκτησίας και την λογική
της ελεύθερης αγοράς.

Οι μεγαλύτεροι εχθροί της ελεύθερης αγοράς

είναι αυτοί που θέλουν ελευθερία για τον εαυτό τους.

Πλέον δεν θέλουν ούτε καν αυτό

γιατί θεωρούν πως είναι μια political correckt ηλιθιότητα.

Με αυτή τη ψυχρή λογική, τα σπίτια
και η γη αποτελούν

ένα ακόμα προϊόν.

Συνεπώς, μπορούν να αγοραστούν και να πωληθούν.

Και αν κάποιος δεν είναι ιδιοκτήτης,
δεν μπορεί να κάνει και πολλά.

Ή μήπως μπορεί;

Γιατί, παρά τις διακηρύξεις των καπιταλιστών,
τα σπίτια μας δεν είναι προϊόντα.

Είναι κάτι παραπάνω.

Οι αγώνες για την υπεράσπιση της γης
υπήρχαν πάντα

στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Από τους αντιαποικιακούς αγώνες των ιθαγενών
μέχρι τις μάχες των αγροτών

ενάντια στις περιφράξεις και την κλοπη.

Και παρόλο που η πόλη διαφέρει,
και συχνά αποτελεί πιο σύνθετη συνθήκη,

η βασική αρχή παραμένει.

Νομίζω ότι οι επαναστάτες,
οι αντικαπιταλιστές και οι αναρχικοί

που παλεύουν ενάντια
στον εξευγενισμό θα πρέπει

να έρθουν σε επαφή με τις κοινότητες
που βιώνουν το gentrificatiom.

Ο μόνος τρόπος για να αναχαιτίσεις τον εξευγενισμό
είναι να τον προβλέψεις και

για να γίνει αυτό, θα πρέπει να
είσαι εκεί όπου εξελίσσεται.

Θα πρέπει να δομήσεις σχέσεις με τους
ανθρώπους που πρόκειται να εκτοπιστούν

και θα πρέπει να παλέψετε μαζί.

Και αυτός δεν είναι και ο πιο εύκολος
τρόπος.

Θα πρέπει να είσαι σεμνός και υποστηρικτικός
στον αγώνα αυτών των ανθρώπων,

να μην εισβάλλεις στην κοινότητα

σαν σωτήρας- ειδικά αν είσαι λευκός-

γιατί συνήθως μιλάμε για κοινότητες
που αντιμετωπίζουν προβλήματα

για δεκαετίες, αν όχι για αιώνες...

Νομίζω ότι η αριστερά
ψάχνει για εύκολες λύσεις.

Δυστυχώς, προς το παρόν, αγγίζει το ζήτημα
ακαδημαϊκά

και δεν συνδέεται πραγματικά
με την εργατική τάξη.

Η οργάνωση των φτωχότερων κατοίκων
είναι αυτή που κάνει την διαφορά.

Ο καθένας στο κτίριο που μένει μπορεί να
συλλογικοποιηθεί και να αγωνιστεί

ενάντια στις εταιρίες που εκμεταλλεύονται
και διώχνουν κόσμο από τα σπίτια του.

Εκατοντάδες κάτοικοι στο Parkdale
βρίσκονται στο δεύτερο μήνα άρνησης

πληρωμής του ενοικίου
εξαιτίας των αυξήσεων.

Να φτάξουμε ταξικές δομές,
μακριά από πολιτικούς,

θεσμικούς φορείς ή ΜΚΟ.

Μόνο εμείς ξέρουμε τα συμφέροντά μας.

Ούτε η φιλανθρωπία των ιδιοκτητών,
ούτε η καλή διάθεση των αρχών

πρόκειται να ικανοποιήσουν
τους ενοικιαστές.

Πρέπει να οργανώνεις την καθημερινότητά σου
ενάντια στο σύστημα.

Πρέπει να δομείς σχέσεις
μακριά από τα καπιταλιστικά πρότυπα.

Χρειάζεται να καλλιεργείς την αλληλεγγύη.

Να φροντίζει ο ένας την άλλη.

Να υπάρχει συλλογική ευθύνη
και να οργανώνεσαι με βάση

τις ανάγκες της κοινότητας.

Θα πρέπει συνεχώς και με υπευθυνότητα
να στηρίζουμε τους "από κάτω"

και να αναδεικνύουμε
τα ζητήματα των αδικημένων.

Να παλεύουμε για μια πιο υποφερτή ζωή
στις πόλεις, να δημιουργούμε κοινότητες

με κριτήριο όχι το κέρδος.

Είναι εύκολο να γκρινιάζεις για την
υπάρχουσα κατάσταση

από το να προβληματίζεσαι για το τι
πραγματικά συμβαίνει

και πώς θα το σταματήσεις.

Η στέγαση ρυθμίζεται από την αγορά
και όχι με κοινωνικά κριτήρια.

Και γι' αυτό η κατάσταση θα παραμένει
η ίδια

και δε πρόκειται να βελτιωθεί.

Μην εγκλωβίζεσαι στα αδιέξοδα
των πολιτικών και νομικών κατεστημένων.

Θα πρέπει να βρούμε δημιουργικούς τρόπους
να υπερασπιστούμε τα συμφέροντά μας.

Καθημερινά, με κάθε τρόπο

θα πρέπει να αγωνιζόμαστε και να δημιουργούμε.

Να παλεύουμε ενάντια στις στρατηγικές
των επιχειρήσεων και του κράτους.

Το κράτος είναι ο βασικός εχθρός.

Όχι μόνο τα αναπτυξιακά σχέδια.
Υπάρχουν πολλά μέτωπα.

Όλα στάχτη!

Οι στάχτες κάνουν καλό στη γη.

Με πιάνεις;

Και μένα μου αρέσει να φυτεύω,
να μεγαλώνω κάτι άλλο.

Στις ατομοκεντρικές κοινωνίες που ζούμε
έχουμε απομονωθεί

και αποξενωθεί εντελώς.

Όσοι από μας ζουν σε πολυκατοικίες
μπορεί να περάσουν χρόνια για να μιλήσουμε

με το γείτονα- πέρα από τις
περιστασιακές κουβέντες του ασανσερ.

Έχουμε εκπαιιδευτεί να κοιτάει ο καθένας
τη δουλειά του, να καλούμε τους μπάτσους

αν δούμε κάποιον περίεργο να τριγυρνάει ή
αν οι γείτονες έχουν δυνατά τη μουσική.

Η μέθοδος διαίρει και βασίλευε
μας αποδυναμώνει,

μας αποσυλλογικοποιεί.

Δε θέλουμε το μέλλον που οι καπιταλιστές
μας επιφυλάσσουν, όπου οι πόλεις

θα γίνονται όλο και πιο περίκλειστες,
ελεγχόμενες και στρατιωτικοποιημένες,

ζώνες φτώχειας και πλούτου. Αυτό είναι
ένα σενάριο στο οποίο θα πρέπει να αντισταθούμε.

Σε αυτό το σημείο, να σας θυμίσουμε
ότι οι "Ταραχές" προορίζονται για προβολές

κατά ομάδες, και θα θέλαμε να είναι η αφορμή για
συζήτηση και συλλογικοποίηση.

Ενδιαφέρεστε να οργανωθείτε με τους γείτονες σας
ή να παλέψετε ενάντια στο gentrification;

Μαζευτείτε με τα συντρόφια σας
καντε προβολή αυτό το video

ξεκινήστε μια κουβέντα.

Ενδιαφέρεστε για τακτικές προβολές του Trouble
στη σχολή, το στέκι, το κοινωνικό κέντρο

ή ακόμα και στο σπίτι με φίλους;

Γίνετε "Ταραχοποιοί"!

Υποτιτλισμός-μετάφραση: Θερσίτης-χώρος ραδιουργίας και ανατροπής
thersitis.espiv.net