Como foi medrar baixo a política do fillo único na China

A política do fillo único da China finalizou no 2015, pero só estamos comezando a entender como era vivir baixo o programa, afirma a membro TED e autora de documentais Nanfu Wang. Con imaxes da súa película "One Child Nation" (A nación do fillo único), comparte historias inéditas que revelan as complexas consecuencias desa política e sacan á luz o poder sixiloso da propaganda.

Chámome Nanfu.

En chinés, "nan" significa "home".

E "fu" significa "pilar"

A miña familia desexara un neno,

que ao medrar se convertese
no pilar da familia.

E cando resultei ser unha nena,

chamáronme igualmente Nanfu.

(Risas)

Nacín en 1985,

seis anos antes de que China anunciase
a sua política do fillo único.

Xusto despois de nacer eu,

os funcionarios locais ordenáronlle
á miña nai que se esterilizara.

O meu avó enfrontouse aos funcionarios,

porque quería un neto
que perpetuara o apelido familiar.

Ao final, permitíronlles aos meus pais
ter un segundo fillo,

pero tiveron que agardar cinco anos

e pagar unha elevada multa.

Durante a nosa infancia, meu irmán e eu

estabamos rodeados de nenos
de familias de fillos únicos.

Lembro sentir vergoña

por ter un irmán menor.

Sentíame como se a nosa familia
fixese algo malo por ter dous fillos.

Nese momento, non me preguntaba

de onde viña ese sentimento
de vergoña e culpa.

Hai un ano e medio
tiven o meu primero fillo.

Foi o mellor que me pasou na vida.

Converterme en nai

deume unha nova perspectiva
da miña infancia,

e revivín lembranzas
da miña xuventude na China.

Nas últimas tres décadas,

todos na miña familia tiveron
que solicitar un permiso do goberno

para ter un fillo.

E pregunteime:

Como era a vida para a xente que vivía
baixo a política do fillo único?

E entón decidín facer un documental
sobre isto.

Unha das persoas que entrevistei

foi a parteira que se encargou
de todos os partos na miña aldea,

incluíndo o meu.

Tiña 84 anos cando a entrevistei.

E pregunteille:

"Lembra cantos partos asistiu
en toda a súa carreira?"

Dos partos non sabía a cifra.

Dixo que practicara

60 000 abortos forzados
e esterilizacións.

Ás veces, explicoume,

un feto sobrevivía ao aborto,

e ela mataba o bebé tralo parto.

Ela lembraba como lle tremían as mans

ao facelo.

A súa historia impactoume.

Cando comencei a facer a película,

esperaba que fose unha historia sinxela
de responsábeis e vitimas.

De persoas que executaban a política

e persoas que vivían coas consecuencias.

Pero iso non foi o que atopei.

Cara ao remate da miña entrevista
coa parteira,

vin unha área da casa

que estaba decorada
con elaboradas bandeiras caseiras.

E cada bandeira tiña a foto dun bebé.

As bandeiras eran presentes
enviados polas familias

cuxos problemas de infertilidade
ela axudara a tratar.

Ela contoume que se fartara

de practicar abortos e esterilizacións,

e que agora só traballaba
en axudar ás familias a ter fillos.

Díxome que se sentía chea de culpa

por levar a cabo a política do fillo único

e esperaba que ao axudar
ás familias a ter fillos,

puidera compensar o que fixo no pasado.

E fíxoseme claro que ela tamén era
unha vítima da política.

Todos lle dicían

que o seu labor era correcto
e necesario para a supervivencia de China.

E fixo o que creu que era correcto
para o seu país.

Eu sei o forte que era esa mensaxe.

Podía velo en todas partes
mentras medraba.

Imprimíase en caixas de mistos,

en naipes,

libros, pósters.

A propaganda que eloxiaba esa política

estaba por todas partes.

[Aquel que se negue a ser esterilizado
será detido.]

Así como as ameazas por desobediencia.

A mensaxe filtrouse tanto nas nosas mentes

que medrei sentíndo vergoña

de ter un irmán menor.

En cada persoa que filmei,

puiden ver como as súas mentes e corazóns
foran influenciados pola propaganda,

e como a súa disposición
a sacrificarse por un ben maior

fora distorsionada en algo
moi escuro e tráxico.

A China non é o único lugar
onde pasa isto.

Non hai país no mundo
onde non haxa propaganda.

Nas sociedades que supostamente
son máis abertas e libres que a China,

pode ser aínda máis difícil
detectar a propaganda.

Escóndese a simple vista nas noticias,

nos anuncios, nas campañas políticas

e nas nosas redes sociais.

Está deseñada para cambiar a nosa opinión
sen que nos decatemos.

Toda sociedade é vulnerable
a aceptar a propaganda como verdade,

e unha sociedade non pode ser
verdadeiramente libre

se a propaganda substitúe a verdade.

Grazas.

(Aplausos)