Titel: 28c3: de aanstaande oorlog tegen algemene rekenkracht

Download hiqh quality version: http://bit.ly/sTTFyt
Description: http://events.ccc.de/congress/2011/Fahrplan/events/4848.en.html

Cory Doctorow: The coming war on general computation
The copyright war was just the beginning

The last 20 years of Internet policy have been dominated by the copyright war, but the war turns out only to have been a skirmish. The coming century will be dominated by war against the general purpose computer, and the stakes are the freedom, fortune and privacy of the entire human race.

The problem is twofold: first, there is no known general-purpose computer that can execute all the programs we can think of except the naughty ones; second, general-purpose computers have replaced every other device in our world. There are no airplanes, only computers that fly. There are no cars, only computers we sit in. There are no hearing aids, only computers we put in our ears. There are no 3D printers, only computers that drive peripherals. There are no radios, only computers with fast ADCs and DACs and phased-array antennas. Consequently anything you do to "secure" anything with a computer in it ends up undermining the capabilities and security of every other corner of modern human society.

And general purpose computers can cause harm -- whether it's printing out AR15 components, causing mid-air collisions, or snarling traffic. So the number of parties with legitimate grievances against computers are going to continue to multiply, as will the cries to regulate PCs.

The primary regulatory impulse is to use combinations of code-signing and other "trust" mechanisms to create computers that run programs that users can't inspect or terminate, that run without users' consent or knowledge, and that run even when users don't want them to.

The upshot: a world of ubiquitous malware, where everything we do to make things better only makes it worse, where the tools of liberation become tools of oppression.

Our duty and challenge is to devise systems for mitigating the harm of general purpose computing without recourse to spyware, first to keep ourselves safe, and second to keep computers safe from the regulatory impulse.

Introducer:

Ik geloof dat ik genoeg tijd verspild heb... dus, dames en heren, iemand die

voor dit publiek absoluut geen introductie nodig heeft, Cory Doctorow!

[Applaus]

Doctorow:

Dank u.

Wanneer ik op plaatsen spreek waar Engels niet de moederstaal is,

moet ik een disclaimer en verontschuldiging maken, want ik ben van nature een snelle spreker. Toen ik

bij de Verenigde Naties was met betrekking tot de World Intellectual Propery Organization (organisatie voor intellectueel eigendom), was ik

de 'gesel' van de simultaan vertalers; ik sta op en spreek, en draai

me om, en daar zaten dan rijen vertalers, allemaal

[facepalm]. [Publiek lacht]. Dus op voorhand geef ik jullie toestemming

om een [SOS teken] te maken wanneer ik te snel praat, en dan zal ik het tempo omlaag brengen.

Dus, voor vananavond -- wah, wah, waaaah [Doctorow maakt het geluid van een mislukking in reactie

op het SOS teken van het publiek; publiek lacht] -- het praatje van vanavond gaat niet

over copyright. Ik spreek regelmatig over copyright; vraagstukken over cultuur en creativiteit

zijn op zich interessant, maar ik heb er mijn buik van vol. Als jullie van

freelance auteurs zoals ik willen horen klagen over onze broodwinning,

natuurlijk, ga naar een van de vele praatjes die ik over dit onderwerp heb gedaan op Youtube.

Maar vanavond wil ik praten over iets belangrijkers - ik wil praten over computers

voor normaal, algemeen gebruik.

Want dit soort computers is verbazingwekkend - zo verbazingwekkend dat onze

samenleving nog steeds worstelt om ze een plek te geven: om te ontdekken waar ze voor zijn,

hoe ze een plek te geven, en hoe met zo om te kunnen gaan. Helaas

brengt dat me terug naar copyright.

Dit omdat de algemene contouren van de strijd om copyright, en de lessen die we daaruit kunnen leren,

over de strijd van het lot van de algemene computer belangrijk zijn

In den beginnen hadden we software in verpakkingen, met de bijbehorende industrie, en we hadden 'sneakernet'.

Dus, floppy disks in plastic zakjes, of kartonnetjes, aan haakjes in winkels

en verkocht net als snoep en tijdschriften. En ze waren zeer geschikt voor om te kopieren,

dus werden ze snel en masse gekopieerd, tot grote ontevredenheid van de mensen

die software maakten en verkochten.

Hét moment voor DRM 0.96. Fysieke defecten werden geintroduceerd op schijven, of

andere tastbare tokens die de software kon controleren -- dongles,

hidden sector, challenge/response protocollen die het nodig maakten dat je een fysieke kopie had

van grote, logge handleidingen die wél moeilijk te kopieren waren, wat natuurlijk mislukte, om twee

redenen. Ten eerste waren ze natuurlijk commercieel niet populair omdat ze het nut verminderden

van de software voor legitieme kopers, zonder de mensen die de software pakten

zonder er voor te betalen een strobreed in de weg te leggen. De legitieme kopers baalden van niet-functionerende

backups, ze haatten het innemen van beperkte poorten door dongles, en ze

baalden van het ongemak om logge handleidingen te moeten rondslepen wanneer zijn hun software wilden starten.

Ten tweede stopte dit de software piraten niet, omdat die het eenvoudig vonden om de software te patchen

en authenticatie te omzeilen. De manier waarop dit meestal gebeurde was dat een expert met

gelijkwaardige technologie en expertise aan de oorspronkelijk verkopen

de software reverse engineerde en een gekraakte versie naar buiten bracht die daarna snel breed

gecirculeerd werd. Hoewel dit soort expertise en technologie zeer specialistisch klinkt, was

dit eigenlijk niet zo: het uitzoeken wat weigerachtige programma's deden, en het omzeilen van

defecten in slechte floppy disks waren kernvaardigheden van programmeurs, en

dat helemaal in de tijd van kwetsbare floppy's en de wild-west dagen van

software ontwikkeling. Kopieerbeschermingsmethoden werden minder haalbaar toen netwerken groter werden;

toen er eenmaal BBSen, online diensten, USENET nieuwsgroepen en mailing lists waren, kon de expertise

van mensen die hadden ontdekt hoe de systemen verslagen konden worden verpakt worden in

software zoals klein crack files, of, toen de netwerkcapaciteit groeide,

de gekraakte disk images of programma konden zelf in hun geheel verspreid worden.

Wat uiteindelijk uitmondde in DRM 1.0. Tegen 1996 was het duidelijk voor de gevestigde

orde dat er iets belangrijks te gebeuren stond. We stonden aan de vooravond van de informatie

economie, wat dat ook mocht wezen. Zij namen aan dat dat een economie was waar wij

informatie kochten en verkochten. Aangezien IT dingen efficient maakt, stel je de markten voor

die zo'n informatie economie zou hebben. Je kon een boek voor een dag kopen, je kon

de rechten om een film te kijken voor één Euro en dan de pauze knop verhuren

voor een cent per seconde. Je kon films voor één prijs verkopen in een land, en een andere

prijs in een ander land, etc. etc. etc.; de fantasie van die dagen was een beetje als

een saaie SF aanpassing van het oude testament boek Numberi, een saaie

opsomming van elke variant van dingen die mensen met informatie konden doen en de manieren waarop

we hen daarvoor konden laten betalen.

Niet van dit alles zou mogelijk zijn tenzij we ook konden beheersen hoe mensen hun

computers zouden gebruiken en de bestanden die we naar hen overbrengen. Het was uiteindelijk allemaal aardig om te praten

over het verkopen van 24 recht tot een video, muziek op een iPod, maar

niet het recht om muziek van de iPod naar een ander toestel te verplaatsen, maar hoe in godesnaam

bereik je dat als je hen eenmaal het bestand gegeven hebt? Om dat te kunnen doen, om dit plan te laten werken, moet je

uitwerken hoe je computers kan weerhouden van het uitvoeren van bepaalde programma's en het inspecteren van

bepaalde bestanden en processen. Je kon bijvoorbeeld een bestand versleutelen, en dan vereisen

dat de gebruiker een programma moest uitvoeren dat alleen het bestand vrijgaf bij bepaalde voorwaarden.

Maar zoals ze op het internet zeggen, "now you have two problems". Je moet namelijk nu ook

voorkomen dat de gebruiker het bestand opslaat wanneer deze ontgrendeld is, én je moet voorkomen

dat de gebruiker ontdekt waar het ontsleutelprogramma zijn 'keys' bewaart, want als de gebruiker

deze kan vinden, dan decrypt de gebruiker gewoon de file en gooit ze de afspeel-app gewoon weg.

En nu heb je drie problemen [publiek lacht], want nu moet je

ook de gebruikers die het bestand ontsleuteld weten te krijgen tegenhouden zodat ze het niet kunnen delen

met andere gebruikers, en nu heb je vier! problemen, want je moet ook gebruikers tegenhouden die ontdekken

hoe je unlocking programma's in zijn algemeenheid kan omzeilen, zodat ze niet aan anderen vertellen hoe

dit te doen, en dan heb je vijf! problemen, want je moet diezelfde gebruikers tegenhouden

zodat ze niet de geheimen van een specifiek ontgrendelingsprogramma delen

met ander gebruikers

Een hoop problemen. Maar tegen 1996 hadden we een oplossing. We hadden de WIPO Copyright

Treaty, bekrachtigd door de VN World Intellectual Property Organization, die

wetten in het leven riep die het illegaal maakten om geheimen uit unlocking programma's te halen, en het

maakte wetten die het illegaal maakten om media cleartexts uit de unlocking programma's te halen wanneer ze

draaiden, en het maakte wetten die het verboden maakte om mensen te vertellen hoe je

geheimen en unlocking programma's moest maken, en het maakte wetten die het illegaal maakten om gecopyright

werk of geheimen te hosten, alles via een handig gestroomlijnd proces waarmee je spullen van het

internet kon halen zonder de poespas van advocaten en rechters en meer van die onzin.

En presto, illegaal kopieren bestond niet meer [hard gelach, applaus], the informatie economie

ontvouwde tot een prachtige bloem die welvaart bracht

aan de hele wereld. Zoals ze zeggen op vliegdekschepen: 'Missie geslaagd'. [publiek lacht]

Nou ja, zo eindigt het verhaal natuurlijk niet want zo'n beetje iedereen die

computers en netwerken begreep, begreep ook dat deze wetten meer problemen veroorzaakte dan oploste;

dit waren immers dezelfde wetten die het illegaal maakten om in je computer te kijken

wanneer bepaalde programma's draaiden, en dezelfde wetten die het illegaal maakten om mensen te vertellen wat

je zag wanneer je in je computer keek, en ze maakten het makkelijk om materiaal te censureren

op het internet zonder de bewijslast dat er iets verkeerds was gebeurd; in kort plaatsen

ze onrealistische verwachtingen en de werkelijkheid werkte niet mee. Kopieren werd immers

alleen maar makkelijker nadat deze wetten werden aangenomen -- kopieren wordt altijd alleen maar makkelijker!

Nu, in 2011, is de moeilijkste periode in de geschiedenis om dingen te kopieren! Je kleinkinderen zullen aan het

kerstdiner aan je vragen 'Opa, vertel nog eens over die tijd

dat het moeilijk was om dingen te kopieren in 2011, wanneer harde schijven niet zo groot waren als een vingernagel

en elk liedje ooit gemaakt konden bevatten, met elke film, elk ooit gesproken woord

elke foto ooit gemaakt, alles, en dat over kunnen dragen in zo'n korte tijd dat je

niet eens door hebt dat het gebeurt, vertel nog eens dat het zo stompzinnig moeilijk was om

iets te kopieren in 2011'. En zo was de werkelijkheid weer normaal, en iedereen moest even goed lachen om

hoe grappig onze misvattingen waren toen we de 21e eeuw ingingen, en toen heerste

er wereldvrede en welvaren voor iedereen. [publiek lacht]

Niet echt. Omdat, net zoals het kinderliedje waarbij een dame een spin inslikt om

een vlieg te vangen, daarna een vogel in moet slikken om de spin te vangen, een kat om de

vogel te vangen, etc., zo moet ook wetgeving met brede algemene goedkeuring maar desastreus in

de uitvoering weer leiden tot nieuwe wetgeving die de oude en zijn missers in stand houdt

Ok, het is verleidelijk om het verhaal hier op te laten houden en te concluderen dat het probleem is

dat wetgevers gewoon geen benul hebben of kwaardaardig zijn, of beiden, en het daarbij te laten,

maar dat is geen fijne plek om heen te gaan, want dat is een move voor doemdenkers;

het wekt de illusie dat onze problemen niet opgelost kunnen worden zolang stompzinnigheid

en kwaadaardigheid bestaan in de achterkamertje, zodat problemen daadwerkelijk ook nooit opgelost worden.

Ik heb echter een andere theorie over wat er gebeurd is.

Het is niet omdat wetgevers IT niet begrijpen, want het moet in principe

mogelijk zijn om een goede wet te maken als je geen expert bent! M.P.s en Congresleden etc.

worden gekozen om gebieden en mensen te vertegenwoordigen, niet vakgebieden of issues. We hebben geen

Member of Parliament voor biochemie, en we hebben geen Senator van de staat

van woningbouw, en we hebben geen Minister van kinderwelzijn (maar misschien zouden we dat wel moeten hebben).

En toch blijken die mensen die expert zijn in beleid en politiek, en niet in technische disciplines,

in staat om regelmatig goede verstandige regels te maken, en dat komt omdat onze overheid gebruik maakt

van vuistregels over hoe je inbreng van verschillen kanten

van een issue moet balanceren.

IT pwnd echter deze vuistregels

op één belangrijk punt, te weten: een belangrijke toets van of

een wet geschikt is voor een doel of niet is ten eerste natuurlijk of hij zal werken, maar ten tweede

of deze wanneer deze van kracht is veel effect zal hebben op

alles eromheen. Als ik het Congress of Parliament, of de EU, wetgeving wilde laten maken om een wiel

te reguleren dan is het onwaarschijnlijk dat dat zou slagen. Als ik zou verschijnen en zou zeggen 'Iedereen weet dat wielen

goed en praktisch zijn, maar is je wel eens opgevallen dat berovers vier wielen onder hun auto hebben wanneer ze

wegvluchten van de bank? Kunnen we daar niet iets aan doen?'

Het antwoord is natuurlijk 'nee'; want we weten niet hoe we een wiel moeten maken

dat nog steeds nuttig is in het algemeen maar nutteloos voor de slechten. En

we kunnen allemaal zien dat de voordelen van wielen zo groot zijn dat we idioten zouden zijn

om ze op het spel te zetten bij de dwaze poging om berovingen te stoppen door wielen aan te passen. Zelfs als er

een plaag van berovingen was, zelfs als de maatschappij op de rand van instorten stond vanwege

berovingen, dan nog zou niemand denken dat wielen de aangewezen plek zouden zijn om te beginnen

met het oplossen van onze problemen.

Maar, als ik dan zou verschijnen in hetzelfde lichaam en zou zeggen dat ik absoluut bewijs had

dat hands-free toestellen auto's gevaarlijker maken, en ik zou zeggen 'Ik wil graag dat je een wet aanneemt

die zegt dat het illegaal is om een hands-free phone in een auto te stoppen', dan zou de wetgever kunnen zeggen 'Ja

goed punt, gaan we doen'. En wou zouden het oneens kunnen zijn of dit wel of niet een

goed idee is, of mijn bewijsmateriaal klopt, maar weinigen onder ons zouden zeggen 'nou,

wanneer je de hands-free telefoon uit de auto haalt is het geen auto meer'. We begrijpen

dat auto's auto's blijven ook als we elementen verwijderen. Auto's hebben een specifiek bestaansrecht,

tenminste wanneer vergeleken met wielen, en alles dat het toevoegen van een hands-free telefoon doet

is een extra feature toevoegen aan een technology die al gespecialiseerd is. Er is zelf die vuistregel

die we hier kunnen toepassen - gespecialiseerde technologie is complex. En je kan er

features van verwijderen zonder ze fundamenteel geweld aan te doen ten opzichte van hun basale waarde.

Deze vuistregel is meestal wel nuttig voor wetgevers, maar wordt ontkracht

door de algemene, generalistische computer en het generalistische netwerk -- de PC en

het internet. Dit komt omdat, wanneer je denkt dat de computer software een feature is, bijvoorbeeld een computer

met een spreadsheet heeft een spreadsheet feature, en een met World of Warcraft heeft een

MMORPG feature, dan leidt die vuistregel er toe dat je redelijkerwijs kan

zeggen 'maak een computer voor me zonder spreadsheets', en dat dat niet erger voor het kunnen uitvoeren van

computatie zou zijn zijn dan 'maak een auto voor me zonder hands-free telefoon' voor

een auto. En als je denkt dat protocollen of website feature van het netwerk zijn, dan is zeggen

van 'repareer het internet zodat bittorrent niet kan draaien' of 'repareer het internet zodat thepiratebay.org

niet toegankelijk is', dan klikt dat net zoals 'verander het geluid van een ingesprektoon', of

'haal die pizzeria op de hoek van het telefoonnet af', en niet als een aanval

op de fundamentele principes van internetwerken.

Het niet begrijpen dat deze vuistregel, die wel werkt voor auto's en huizen en

voor elk ander substantieel gebied van regulering van techniek, faalt voor het internet maakt je

niet kwaadaardig en het maakt je geen domoor. Het maakt je echter wel deel van

de grote meerderheid in de wereld voor wie ideeen als 'Turing complete' en 'end-to-end' geen

betekenis hebben. Dus daar gaan onze wetgevers, en in onwetendheid maken ze deze wetten, en ze worden

onderdeel van de werkelijkheid van onze technologische wereld. Er zijn opeens getallen die we niet

op mogen schrijven op het internet, programma's die we niet mogen maken, en alles

dat hoeft te gebeuren om legitiem werk van het internet te halen is te zeggen 'dat daar schendt

copyright'. Het schiet tekort als wetgeving, het weerhoudt mensen niet

van het schenden van copyright, maar het heeft een soort oppervlakkige gelijkenis met het hard maken van copyright

-- het voldoet aan het beveiligingssyllogisme 'something must be done, I am doing something, something

has been done'. En zo kunnen tekortkomingen die opkomen de schuld krijgen van het idee dat de wetgeving

niet ver genoeg ging, in plaats van het idee dat het vanaf het begin al misplaatst was.

Dit soort oppervlakkige gelijkenis en onderliggende divergentie gebeuren ook in andere

engineering gebieden. Ik heb een vriend die ooit een senior manager was bij een groot bedrijf dat

verpakte producten verkocht die me vertelde wat er gebeurde toen de marketing afdeling de engineers

vertelde dat ze een goed idee voor zeep hadden: vanaf nu gingen ze een

zeep maken waar de kleren na elke wasbeurt nieuwe van werden! Nadat de

engineers tevergeefs het concept 'Entropie' aan de marketeers over probeerden te bregen

[publiek lacht] bedachten ze een andere oplossing - 'oplossing' - ze

ontwikkelden een zeep die enzymen bevatte die losse draadeindjes aanviel, het soort draadjes

dat je kleren oud doet lijken. Dus iedere keer dat je je kleren wasde

in de zeep zagen ze er nieuwe uit. Dat kwam alleen omdat de zeep letterlijk

je kleren aan het verteren was! Gebruik betekende letterlijk dat je kleren aan het oplossen waren in de

wasmachine! Dit was het tegenovergestelde van je kleren nieuwer maken; in plaats daarvan maakte je ze kunstmatig

ouder elke keer dat je ze waste, en als gebruiker, hoe meer je de 'oplossing' gebruikte,

hoe drastischer de maatregelen die je moest toepassen om je kleren fris te houden -- op een

gegeven moment moest je nieuwe kleren gaan kopen omdat de oude uit elkaar vielen.

Vandaag de dag hebben we dus marketing afdelingen die dinghen zeggen zoals 'we hebben geen computers nodig,

we hebben hulpmiddelen nodig. Maak een computer voor me die niet elk programma kan uitvoeren, alleen een programma

die deze ene taak doet, zoals streaming audio, of informatiepakketjes heen en weer sturen, of Xbox

spelletjes afspelen, en zorg ervoor dat het geen ongeautoriseerde programma's uitvoert die onze winstmarge

zou kunnen ondermijnen'. Op eerste gezicht lijkt dat een redelijk idee - gewoon een programma dat

een specialistische taak doet -- we kunnen immers een elektrische motor in een blender stoppen, en

we kunnen een motor in een wasmachine stoppen, en we maken ons geen zorgen of het mogelijk is

om was te kunnen doen in een blender. Maar dat is niet wat we doen wanneer we een computer in

een hulpmiddel veranderen. We maken geen computer die alleen de 'hulpmiddel' app kan draaien; we

maken een computer die wel alle programma's kan draaien maar die via aan combinatie van rootkits,

spyware en code-signing de gebruiker belet om te weten welke processen er actief zijn,

software te installeren, en processen te eindigen die ze niet wenst.

In andere woorden, een hulpmiddel is niet een gestripte computer -- het is een volledige functionerende computer

met spyware erop zo uit de verpakking

[luid applaus]. Dank u.

Omdat we niet weten hoe we een generieke computer moeten maken die

elk programma can compileren behalve een programma dat we niet willen, of

dat we via wet verbieden, of waar we geld op verliezen. De dichtste benadering die we hebben is

een computer met spyware -- een computer waarop derden regels instellen buiten de

kennis van de gebruiker, tegen zijn bezwaren in. En zo is het

dat digital rights management altijd richting malware kruipt.

Er was natuurlijk een beroemd voorval, een soort kado voor mensen die

deze hypthese delen, die zegt dat Sony clandestiene rootkit installers op 5 miljoen audio CDs plaatste,

die in het geheim programma's uitvoerden die keken of de geluidsbestanden op de CDs gelezen werden,

en die dan stopten, en die ook het bestaan van de rootkit verborgen door ervoor te zorgen dat de kernel

loog over de draaiende processen en de bestanden op de schrijf.

Maar dat is niet het enige voorbeeld. Recentelijk nog verscheepte Nintendo de 3DS, die op opportune wijze

zijn firmware update en een integreteitscontrole doet om te zorgen dat je de oude

firmware op geen enkele wijze aangepast hebt, en als het dat wel bemerk, zichzelf kapot maakt.

Mensenrechtenactivisten hebben alarm geslagen over U-EFI, een nieuwe bootloader voor de PC,

die je computer zo inperkt dat het gesigneerde OS'sen draait, daarbij opmerkend dat onderdrukkende

overheden waarschijnlijk deze signatures niet zullen verstrekken tenzij ze surveillance

op die machines kunnen doen.

Aan de netwerk kant, convergeren pogingen om een netwerk te maken dat niet gebruikt kan worden voor schenden van copyright,

ook naar overheidsinmenging en surveillance die we kennen van onderdrukkende regimes.

Dus, SOPA, de US Stop Online Piracy Act, verbiedt tools zoals DNSSec omdat ze gebruikt kunnen worden

om DNS blocking technieken te verslaan. En het verbiedt tools zoals Tor omdat ze

gebruikt kunnen worden om IP blokkage te omzeilen. Sterker nog, de voorstanders van SOPA, de Motion

Picture Association of America, circuleerden een memo die research quotte dat SOPA waarschijnlijk zou werken

omdat het dezelfde methoden gebruikt die nu ook in Syrie, China en Uzbekistan

gebruikt worden, en omdat ze daar werken, werken ze

in America ook!

[publiek lacht en applaudiseert]. Geen applaus voor mij, applaus voor de MPAA!

Het lijkt misschien dat SOPA het einde is van een lange strijd over copyright, en

het internet, en het kan lijken dat als we SOPA verslaan, we goed op weg zijn om de vrijheid

van onze PCs en netwerken veilig te stellen. Maar zoals ik aangaf aan het begin van dit praatje is dit

niet over copyright, want de copyrightoorlog is slechts de 0.9 beta versie van de lange komende strijd over

computatie. The entertainment industrie waren slechts de eerste vechtersbazen

in het komende eeuwen durende conflict. We hebben de neiging om te denken dat ze nogal succesvol zijn

-- hier is immers SOPA, op de rand van goedkeuring, die het internet op fundamenteel niveau

kapot maakt voor het loofwaardige doel van het redden van de Top 40, reality TV en

films met Ashton Kutcher! [publiek lacht, sporadisch applaus]

In de werkelijkheid halen copyright wetten het zover omdat het niet

erg serieus genomen wordt, en dit is ook de reden waarom aan de ene kant in Canada door regering na regering

de ene na de andere stupide copyright wet ingediend wordt, maar aan de andere kant, regering

na regering er niet in slaagt om daadwerkelijk te stemmen over die wet. Dat is de reden waarom we nu SOPA hebben, een

wetsvoorstel dat bestaat uit pure waanzin, molecuul voor molecuul aan elkaar geplakt tot "Idiotium 250", normaal

alleen gevonden in de kern van nieuwe sterren, en het is waarom deze haastige SOPA hearings

halverwege de Kerstvakantie afgebroken moesten worden zodat wetgever een verhit debat konden hebben

over een issue dat er wel toe doet, namelijk verzekering tegen werkeloosheid.

Het is de reden dat de World Intellectual Property Organization steeds weer in de luren gelegd wordt om gekke

onwetende copyright voorstellen uit te voeren, omdat - voor UN afvaardiging - de landen van de wereld

water experts, en niet copyright experts; gezondheidsexperts en niet copyright experts;

landbouw experts en niet copyright experts sturen, omdat

copyright niet van belang is voor zo'n beetje iedereen [applaus]

Het parlement van Canada stemde niet over haar copyright voorstellen omdat van alle

dingen die Canada moet doen, het goed inrichten van copyright ver onder het belang van gezondheidsproblemen bij

first nation reservating, het exploiteren van de olievlek in Alberta, tussenbeide komen bij sectarische spanning tussen

Frans- en Engelssprekenden, grondstoffencrisis in de visserijen,

en duizenden andere zaken! De bijzaak van copyright geeft al aan dat wanneer andere sectoren

in de economie hun zorgen uitten over het internet en de PC, dat copyright

al snel ontmaskerd wordt als een lichte schermutseling, geen oorlog. Waarom zouden andere sectoren haatdragend zijn

naar computers? Nou, omdat de wereld waar wij nu in leven /bestaat/ uit computers. We

hebben geen auto's meer, we hebben computers waar we in rijden; we hebben geen computers meer, we hebben

vliegende Solaris dozen met een emmer vol SCADA controllers. [publiek lacht]; een 3D printer

is geen machine maar een peripheral en werkt alleen wanneer aangeloten op een computer; een radio

is niet langer een kristal maar een generieke computer met een snelle ADC en een snelle DAC en

wat software.

De kwetsuren die ontstonden uit ongerechtigd kopieren zijn triviaal wanneer vergeleken

met de schreeuw om actie die onze nieuwe computer-verwoven werkelijk zal creeren. Dank even aan een radio.

Tot vandaag was de hele grondslag voor regulering van de radio gebaseerd op het idee dat

de eigenschappen van een radio vaststaan wanneer hij gemaakt wordt, en dat deze moeilijk te veranderen zijn.

Je kan niet zomaar een schakelaar omzetten op je baby monitor en het veranderen in een apparaat dat

de luchtcontroleleiding stoort. Maar krachtige software-gestuurde radio's kunnen van baby monitor

naar hulpdienstencentrale naar luchtverkeersleiding veranderen door het laden

en uitvoeren van software, en dat is waarom de eerste keer dat de Amerikaanse telecom regulator

(de FCC) overwoog wat er zou gebeuren wanneer SDRs in het veld gebruikt zouden worden, ze om commentaar

vroegen of het nodig was dat het zou stellen dat alle software-gebaseerde radio's in vertrouwde

computers gehuisvest zouden worden. Uiteindelijk, of elke PC vergrendeld moet worden, zodat de programma's

die erop draaien strak gereguleerd kunnen worden door de centrale overheid.

En dit is slechts een schim van wat er gaat komen. Dit is tenslotte het jaar waarin

we het debuut zagen van open source vorm bestanden voor het converteren van AR-15s tot volautomatische wapens.

Dit was het jaar van crowd-funded open-sourced hardware voor het sequencen van genen. En waar 3D

printers voldoende triviale klachten zullen opleveren, zullen er rechters in het Amerikaanse

zuiden en Mullah's in Iran zijn die uit hun dak zullen gaan over mensen binnen hun jurisdictie die

seks speeltjes uitprinten [publiek lacht]. De toekomst van 3D printen zal bijna zeker leiden tot serieuze

klachten, van drugslabs tot keramische messen.

Je hoeft geen science fiction schrijver te zijn om te begrijpen waarom wetgevers

nerveus zouden kunnen zijn door aanpassingen aan de firmware van zichtzelf besturende auto's, of beperkte

interoperability voor luchtverkeersleiders, of het soort effect dat je kan bereiken met biologische assemblers en sequencers.

Stel je de dag voor dat Monsanto bepaalt dat het eigenlijk...

heel... belangrijk is dat computer geen programma's kunnen uitvoeren die ervoor zorgen dat gespecialiseerde

apparaten organismen gaan maken die hun lunch letterlijk opeten. Los van

het feit of je denkt dat dit echter problemen zijn of hysterie, het is wel het aandachtsgebied

van lobbyisten en interest groups die aanzienlijk meer in de melk te brokkelen hebben dan Hollywood en

"big content" op hun best, en ze zullen allemaal op hetzelfde punt uitkomen

-- "kun je niet gewoon een generieke computer voor ons maken die alles uitvoer, behalve

die dingen waar de bang of boos van worden? Kan je niet gewoon een internet maken dat een boodschap

tussen twee punten overdraag tussen twee punten, behalve als we dat onprettig vinden?"

Persoonlijk kan ik me programma's voorstellen die op generieke computers zullen draaien

waar zelfs ik van ga flippen. Dus ik geloof het dat mensen

die het inperken van generieke computers voorstaan een gewillig oor zullen vinden voor hun

stellingen. Maar zoals we zagen met de copyright oorlog is het uitbannen van bepaalde instructies

of protocollen, of boodschappen, totaal ineffectief als een preventiemethode of oplossing;

en zoals we zagen in de copyright oorlog, alle poginging om PCs te beheersen convergeren naar rootkits;

alle pogingen het internet te controleren convergeren naar surveillance en censuur, en dat is

de reden waarom dit allemaal van belang is. Omdat we de laatste 10+ jaar ons gedragen hebben als een

groep die zijn beste spelers stuurt om - met wat wij dachten dat de eindbaas was - te vechten,

maar het blijkt dat het gewoon een mini-boss is aan het einde van het level, en dat de inzet

alleen maar hoger wordt.

Als onderdeel van de Walkmangeneratie heb ik al vrede gesloten met het feit dat ik

een gehoortoestel nodig zal hebben ver voor mijn overlijden, en dat is natuurlijk geen gehoortoestel maar

een computer die ik in mijn lijf stop. Dus wanneer ik in een auto stap -- een computer waar ik mijn lijf in stop

-- met mijn gehoortoestel -- de computer in mijn lijf -- dan wil ik weten dat

deze technologie niet ontworpen is om geheimen voor me te hebben, en die mij weerhoudt van het stoppen

van processen die niet in mijn belang zijn. [energiek applaus van het publiek]. Dank u.

[meer applaus]

Dank u. Afgelopen jaar, in het het Lower Merion School District,

een middenklasse, rijke suburb van Philadelphia,

waren er opeens veel problemen

omdat het betrapt werd op distrubitie van PCs aan haar studenten, met rootkits

die clandestiene surveillance op afstand mogelijk maakte door de camera en netwerkverbinding.

Het bleek dat ze studenten duizenden keren gefotografeerd hadden,

thuis en op school, wakker en slapen, gekleed en naakt.

Tegelijktijd kan de laatste generatie van wettelijk toegestane 'intercept technology'

op clandestiene wijze camera's, microfoons en GPSen op PCs, tablets en mobiele apparaten aansturen

Om vrij te zijn in de toekomst zal het noodzakelijk zijn dat wij de mogelijkheid hebben onze apparaten te monitoren

en om beleid met betekenis over hen te kunnen voeren, ze te onderzoeken en processen die er op draaien te kunnen beindigen,

om ze te handhaven als eerlijke dienaars van onze wil,

en niet als verraders en spionnen die werken voor criminelen, bruten en control freaks.

We hebben nog niet verloren, maar we moeten de copyright oorlog winnen

om het internet en de PC vrij en open te houden.

Omdat deze het materiaal zijn in de komende oorlogen, we zullen niet zonder ze kunnen.

En ik weet dat dit als doemdenken klinkt, maar zoals ik al zei, dit is slechts het begin.

We hebben alleen nog maar met de mini-boss gevochten, en dat betekent dat de grootste uitdaging nog steeds moet komen,

maar zoals alle goede level designers heeft het lot ons een eenvoudige dummy gestuurd om op te kunnen trainen.

We hebben een kans, een echte en goede kans, en als we open en vrije systemen kunnen ondersteunen, en

de organisaties die daarvoor vechten, EFF, Bits of Freedom, EDRI, ORG, CC, Netzpolitik,

La quadrature du Net, en alle anderen, die gelukkig te talrijk zijn om hier allemaal te noemen

-- kunnen we alsnog het gevecht winnen, en de ammunitie veilig stellen die we nodig zullen hebben om de oorlog te winnen.

Dank u

[Langdurig applaus]

[Doctorow] Dus, vragen, of lange vage uitspraken die eindigen in "wat denk je daarvan?"

[gelach]

[Doctorow] Ja. Vragen?

[Organisator (?)] Als u een vraag heeft, ga dan aub naar de microfoon in het gangpad, hier

en stel uw vraag. Als u een nette rij maakt dan gaan we, links-rechts-links-rechts

[Vraag] Dus als je dit helemaal uitspeelt tot het eind

kom je bij een situatie waar óf de censuurders

von Neumann en Herbert architectures moeten verbieden en moeten vervangen door iets dat geen universele Turing machine is,

of ze verliezen, punt. Dat is nogal een bandbreedte.

laat me daar niet van afzien. Ik bedoel, je weet toch.

Ik spreek hier over het laatste bastion van de vrijheid.

Denk je dat een groepje eikels die niet even weten hoe DNS werkt

het lef zullen hebben om zichzelf zo grondig voor het hoofd te schieten?

[Doctorow] Ik denk dat ik daar op moe zeggen dat hoewel

er geen magische heksen waren, dat geen belemmering was om een hoop heksen te verbranden, toch?

[Gelach, applaus]

Evengoed denk ik dat de ineffectiviteit van de

Want dit is net als een soort vijfjarenplan dat leidt

tot geen graan, en dat leidt tot een nog slechter vijfjarenplan

Ik bedoel - dat maakt ze bozer, en leidt ertoe

dat ze de reikwijdte van wetgeving alleen maar verder zullen uitbreiden.

"The beatings will continue until the morals improves", zoals op het T-shirt, toch?

Dat is precies mijn zorg.

Ik denk dat als er enig succes geboekt werd dat daarna zelf enige terughoudendheid zou kunnen komen.

[-]

dat ook nog eens geen mais producteert.

oplossing nog erger voor ons is.