Barbara Kasten: Piękno było problemem

Odcinek 256: Barbara Kasten, instalując swoją pierwszą wystawę retrospektywną w Graham Foundation w Chicago, opisuje znaczenie jej wczesnych cyjanotypii stworzonych w latach 70. XX wieku. Pochodzący z greckiego słowa cyjan, oznaczającego "ciemnoniebieskie wrażenie", cyjanotypia jest procesem drukowania fotograficznego, który zazwyczaj skutkuje niebieskimi obrazami ze względu na związek żelaza stosowany w emulsji. Kasten wyeksponowała teksturowane materiały, takie jak siatkowe osłony okienne, umieszczając je na górze wydruku podczas procesu działania emulsji, aby stworzyć warstwy abstrakcyjnych kształtów, które później stały się znakiem rozpoznawczym jej pracy. "To była moja pierwsza próba fotografowania" - mówi artystka. "Spodobał mi się pomysł, który przypominał proces tworzenia grafiki, ale okazał się być zapisem fotograficznym." Pomysł eksperymentowania z cyjanotypami pojawił się u Kasten podczas nauczania rzeźby tekstylnej. Szukała sposobu, by zademonstrować, jak płaską tkaninę uczynić trójwymiarową. Mimo że Kasten kochała powstałe obrazy, przez wiele lat nie pokazywała swoich cyjanotypów. "Przez długi czas myślałam, że są zbyt piękne" - wyjaśnia artystka. "W latach 70. reszta świata uważała, że piękno jest słabością, ale w rzeczywistości jest siłą". Barbara Kasten tworzy w swoim studiu fotografie i projekcje wideo, które wywołują wrażenie ruchu poprzez modernistyczną architekturę. Choć jest abstrakcyjna, jej praca jest subwersywnie polityczna, zachęcając widzów do fundamentalnego kwestionowania ich postrzegania. Rzeźbiarka z wykształcenia, Kasten zaczęła badać fotografię poprzez cyjanotypy tkanin i fotogramy obiektów umieszczonych bezpośrednio na papierze. Doprowadziło to do sfotografowania skomplikowanych kompozycji przedmiotów w studio - takich jak kształty platońskie, papier, pleksi i druty - często oświetlone teatralnym oświetleniem i kolorowymi żelami. Jej wideo projekcje obracających się obiektów i płaszczyzn dryfujących kolorów, rzucane wewnątrz i na zewnątrz budynków, destabilizują architekturę poprzez optyczną fragmentację form.

Dowiedz się więcej o artyście na: https://art21.org/artist/barbara-kasten/
Napisy końcowe:
producent: Ian Forster & Nick Ravich, Wywiad: Stanley Nelson, redaktor: Morgan Riles, aparat: Steve Delahoyde, Ben Kolak i Sean Prange, dźwięk: Hamid Bendass.
Dzięki uprzejmości graficznej: Barbara Kasten & Bortolami Gallery.
Specjalne podziękowania: Stowarzyszenie Lake Shore Drive Condominium z 900/910, Graham Foundation for Advanced Studies in the Fine Arts, Ellen Hartwell Alderman i Alex Klein.
"Rozszerzona gra" jest prezentowana przez Alta Art. Dodatkowe wsparcie zapewniane przez fundusze publiczne Departamentu Kultury Nowego Jorku we współpracy z Urzędem Miasta, Art 21 Contemporary Council i przez indywidualnych współpracowników.

Uwielbiam te dzieła

Chociaż są dla mnie przeszłością,

uważam,że są piękne.

Długo myślałam,że były zbyt piękne.

Piękno jest czasami problemem w tworzeniu sztuki.

W latach siedemdzisiątych, reszta świata postrzegała piękno jako słabość,

ale w rzeczywistości jest ono siłą.

Uważam, że tak jak inne rzeczy na świecie uległy zmianie,

rzeczy powracają.

(kurator) To bardzo ekscytujące, nie mogę się doczekać żeby to zobaczyć.

(śmiech)

To jest piękne.

O mój boże, Barbara, to jest ekscytujące, uwielbiam to!

(Kasten) Na pewno będę z tym jeszcze pracowała.

Lubię to!

To była moja pierwsza próba z fotografią.

Nazywa się cyjanotypia

To płynna emulsja, mieszanka żelaza i wybielacza.

Każdy przedmiot może być na niej umieszczony i wystawiony na działanie promieni słonecznych.

Po upraniu, zamienia się w niebieski.

Niebieski jest bardzo uduchowionym kolorem.

Uwielbiam to, że ten niebieski może być tak intensywny.

W latach siedemdziesiątych, gdy uczyłam rzeżby tekstylnej,

potrzebowałam sposobu, by zademonstrować, jak płaską tkaninę

uczynić trójwymiarową.

Wtedy odnalazłam siatkową osłonę okienną.

Gdy zobaczyłam, jak dwie warstwy tworzą piękne moiré (prążki mory),

pomyślałam o cyjanotopii i zaczęłam z tym eksprymentować.

To było bardzo proste.

Nie potrzebowałam ciemni.

Podobało mi się,że przpominało to bardziej proces drukowania,

ale okazało się być fotograficznym zapisem.

Wiedziałam,że w tych dziełach jest coś niezwykłego.

Odłożyłam je na bok na jakiś czas.

Nie chciałam pokazać ich światu bez wcześniejszego uznania za dorobek artystyczny.

Wciąż pociągają mnie materiały.

Wciąż reaguję na transparentość i tekstury różnych powierzchni.

W tamtym momencie, byłam naprawdę wolna.

Nie wiedziałam nic o fotografii.

Teraz wydaje mi się,że wiem o fotografii zbyt dużo.

To był czas bardziej eksperymentalny.