Jam djali i një terroristi. Ja se si unë zgjodha paqen.

Nëse je rritur nën dogma dhe urrejtje, a mund të zgjedhësh një rrugë tjetër? Zak Ebrahim ishte vetëm shtatë vjeç kur babai i tij ndihmoi në planifikimin e bombes ndaj World Trade Center në 1993. Historia e tij është shokuese, e fuqishme dhe veçanërisht motivuese.

Në 5 nëntor 1990

një burre i quajtur El-Sayyid Nosair hyri

në një hotel në Manhatan

dhe vrau Rabinin Meir Kahane

liderin e Ligës për Mbrojtjen e Hebrenjve.

Fillimisht, Nosair u gjykua i pafajshëm
për vrasjen,

por ndërkohë që ishte ne burg
për krime me të ulta,

ai dhe të tjerë filluan
të planifikonin sulme

në nje duzine pikash
simbolike të Nju Jorkut,

duke përfshirë tunele, sinagoga

dhe Selinë e Kombeve të Bashkuara.

Fatmirësisht, ato plane u zbuluan

nga një informator i FBI.

Fatkeqësisht, bomba e 1993

ndaj World Trade Center nuk u zbulua.

Nosair me ne fund do te denohej

për përfshirjen e tij në komplot.

El-Said Nosair është babai im.

Unë linda në Pitsburgh, Pensilvani

ne 1983 nga ai, një inxhinier egjiptian

dhe nga një nënë e dashur
amerikane, mësuese e fillores,

të cilët së bashku bëne
c'ishte e mundur

për të ndërtuar një fëmijëri
të lumtur për mua.

Në moshën shtatë vjeçare,

dinamika e familjes sonë
filloi të ndryshonte.

Im atë më prezantoi me
një anë të islamizmit

ku shumë pak njerëz, përfshirë ketu
dhe pjesa më e madhe e myslimanëve

arrijnë ta shohin.

Ka qenë eksperienca ime që kur njerëzit

arrijnë të bashkëveprojnë
me njëri-tjetrin,

nuk duhet shumë për të
kuptuar që në përgjithësi,

ne të gjithë duam të njëjtat
gjëra nga jeta.

Megjithatë, në çdo fe, në çdo popull,

gjendet një përqindje e vogël e njerëzve

të cilët mbahen shumë fort
pas besimeve të tyre

aq sa ata ndiejnë se duhet të
përdorin çdo metodë të nevojshme

për t’i bërë të tjerët të jetojnë si ata.

Disa muaj para arrestimit të tij,

ai më uli dhe më shpjegoi se

për fundjavat e shkuara,
ai dhe disa shokë të tij

kishin shkuar në një poligon
qitjesh në Long Island

për praktikë.

Ai më tha që do të shkoja
me të mëngjesin tjetër.

Ne mbërritëm në poligonin
e qitjes në Kalverton,

e cila pa u ditur nga grupi, po vëzhgohej

nga FBI.

Kur ishte rradha ime për të qëlluar,

im atë më ndihmoi të mbaja pushkën në sup

më shpjegoi se si ta marr
në shenjë objektivin

rreth 30 metra larg.

Atë ditë, me plumbin e fundit qëllova

driten e vogël portokalli që gjendej
në majë të objektivit

dhe për habi të të gjithëve,
veçanërisht times,

i gjithë objektivi shpërtheu në flakë.

Xhaxhai im iu kthye burrave të tjerë

dhe në arabisht tha “Ibn abuh”

Si i ati dhe i biri.

Të gjithë ata u dukën sikur po qeshnin
me të madhe nga ai koment,

vetëm pak vjet më vonë

e kuptova plotësisht se çfarë iu
duk atyre kaq për të qeshur.

Ata menduan se panë tek unë,
të njëjtin shkatërrim

që babai im ishte i aftë të bënte.

Përfundimisht ata njerëz ishin të bindur

të vendosnin një furgon të mbushur
me 700 kg eksploziv

në parkimin e nëndheshëm në Kullën
Veriore të World Trade Center,

duke shkaktuar një eksplozion
që vrau gjashtë njerëz

dhe plagosi mbi 1000 të tjerë.

Këta ishim burrat me të cilët takohesha.

Këta ishin burrat të cilët i thërrisja
ammu, që do të thotë xhaxha.

Kur arrita moshën 19 vjeçare,

isha shpërngulur rreth
njëzet herë në jetën time

dhe ajo paqëndrueshmëri
përgjat fëmijërisë sime,

nuk më dha mundësi

të kisha shumë shokë.

Sa herë që filloja të
ndihesha mirë me dikë,

vinte momenti që të paketonim
dhe të lëviznin në qytetin tjetër.

Duke qenë vazhdimisht i ri në klasë,

isha shpesh objektiv i ngacmimeve.

E mbaja indentitetin tim të
fshehtë nga shokët e klasës

që të mos isha një objektiv,

por mesa duket, të qenurit më i urti,
më topolaku fëmijë në klasë

mjaftonte si mjet sulmi.

Kështu që shumicën e kohës
e kalova në shtëpi

duke lexuar libra dhe duke parë televizor

ose luaja video game.

Për ato arsye aftësitë e mia
sociale mungonin

për të mos thënë fare.

dhe i rritur në një ambjent jotolerant,

nuk isha pregatitur për botën e vërtetë.

Isha rritur të gjykoja njerëzit

bazuar në masa arbitrare,

si raca e një personi apo feja e tij.

Kështu që çfarë mi hapi sytë?

Një nga eksperiencat e mia të para

që e sfidoi mënyrën time të menduarit

ishte përgjat zgjedhjeve
presidenciale në vitin 2000.

Përmes një programi
pregatitjeje universitar,

pata mundesinë të merrja pjesë

në Konventën Ndërkombëtare
të Rinisë në Filadelfia.

Fokusi i veçantë i grupit tim
ishte dhuna e të rinjve dhe

duke qënë një viktimë e ngacmimeve
në shumicën e jetës sime,

ishte një temë për të cilën
u apasionova në veçanti.

Anëtarët e grupit tim, vinin nga
eksperienca të ndryshme jete.

Një ditë drejt përfundimit të konventës,

zbulova se njëri nga fëmijët
me të cilin u miqësova

ishte hebre.

U deshën disa ditë

që ky detaj të zbulohej,

dhe kuptova se nuk kishte
antipati natyrale

midis nesh.

Nuk kisha patur ndonjë mik hebre më parë,

dhe sinqerisht pata
një ndjenjë krenarie

në aftësinë për të kapërcyer një pengesë

që në shumicën e jetës sime
më kishin bërë të besoja

se ishte e pakapërcyeshme.

Një kthesë tjetër madhore ndodhi kur

gjeta një punë vere te Busch Gardens,

një park lojërash.

Atje isha i ekspozuar ndaj njerëz
të besimeve dhe kuturave të ndryshme

dhe ai eksperiment provoi
të ishte themelor

në zhvillimin e karakterit tim.

Gjatë jetës sime me kishin mësuar

se homoseksualiteti është
një mëkat, dhe si rrjedhim

të gjithë njerëzit gej ishin
një influencë negative.

Si për shanc, kisha mundësinë

të punoja me disa performues gej

te një shfaqje atje,

dhe së shpejti zbulova se shumica
ishin njerëzit më të mirë

dhe më pak gjykues që kisha njohur.

Të qenurit një fëmijë i vënë në lojë,

krijoi një ndjenjë empatie tek unë

kundrejt vuajtjes së të tjerëve,

dhe eshte krejt e panatyrshme qe unë

të trajtoj njerëzit e mirë

në çdo mënyrë tjetër nga ajo se si
unë do të doja të trajtohesha.

Për shkak të asaj ndjesie, isha i aftë

të krahasoja steriotipat me të
cilët isha mësuar si fëmijë,

me eksperiecën e vërtetë
të jetës dhe bashkëveprimin.

Nuk e di se si është të jesh gej,

por jam shumë mirë i njohur
me të qenurit i gjykuar

për diçka që është përtej kontrollit tim.

Më pas, atje ishte “The Daily Show”.

Çdo natë Xhon Stjuart më detyroi

të isha intelektualisht i sinqertë me
veten time për fanatizmin tim

dhe më ndihmoi mua të kuptoja se raca,

feja apo orientimi seksual i personit

nuk kishin të bënin fare me
kualitetin e karakterit të tij.

Për mua ai ishte në shumë
drejtime figura e babait

për të cilin dëshpërimisht kisha nevojë.

Frymëzimi mund të vijë zakonisht
nga një vend i papritur,

dhe fakti që një komedian hebre
kishte bërë më shumë

për të ndikuar pozitivisht pikpamjen time

sesa vetë babai im ekstremist,

nuk më kishte shpëtuar pa e vënë re.

Një ditë pata një bashkëbisedim
me mamanë time

për mënyrën sesi botëpamja
ime po fillonte të ndryshonte

dhe ajo më tha diçka

që do ta ruaj në zemër

sa të kem jetë.

Ajo më pa me sytë e lodhur

të dikujt që kishte provuar

aq shumë dogmatizëm
sa i mjaftonte gjithë jetën, dhe tha

“U lodha duke urryer njerëzit”.

Në atë moment kuptova se sa
shumë energji negative

duhet për të mbajtur atë
urrejtje brenda teje.

Zak Ebrahim nuk është emri im i vërtetë.

E ndërrova kur familja ime vendosi

të prese lidhjet me babain tim

dhe të nis një jetë të re.

Kështu, përse duhej te dilja hapur

dhe ta vija veten në rrezik?

Epo, kjo është e thjeshtë.

E bëj më shpresë se ndoshta
dikush ndonjë ditë

i cili është i detyruar të përdore dhunë

mund të dëgjojë historinë
time dhe të kuptojë

që ka një mënyrë më të mirë

që edhe pse isha nen ndikimin

e kesaj dhune, ideologjie jotolerante,

nuk u bëra fanatik.

Në vend të kësaj, zgjodha të
përdorja eksperiencën time

për të luftuar terrorizmin,

kundër fanatizmit.

E bëj këtë për viktimat e terrorizmit

dhe të dashurit e tyre,

për dhimbjen dhe humbjen e tmerrshme

që terrorizmi u kishte
shkaktuar në jetët e tyre.

Për viktimat e terrorizmit
do të flas hapur

kundër këtyre veprimeve të pakuptimta

dhe të dënoj veprimet e tim eti.

Dhe me këtë fakt të thjeshtë
qëndroj këtu si një dëshmi

se dhuna nuk është pjesë
e fesë ose racës së dikujt,

dhe se një djalë nuk
është i detyruar të ndjeke

mënyrat e babait të tij.

Unë nuk jam im ate.

Falemnderit. (Duartrokitje)

Falemnderit, të gjithë ju.

Falemnderit të gjithëve.

Shumë falemnderit.