Я сын тэрарыста. Вось чаму я абіраю мір

Калі вы выраслі ў атмасферы нянавісці і дагматычных вучэнняў, ці лёгка вам будзе выбраць для сябе іншы шлях у жыцці? Заку Ібрагіму было ўсяго сем гадоў, калі яго бацька дапамог спланаваць падрыў Сусветнага гандлёвага цэнтру ў 1993 годзе. Гісторыя Зака шакуе, ашаламляе і, безумоўна, натхняе.

5 кастрычніка 1990-га

чалавек па імені Эль-Саід Насар увайшоў

у гатэль на Манхэтане

і забіў рабіна Мэіра Каханэ,

лідара Лігі абароны габрэяў.

Спачатку Насара прызналі
невінаватым у забойстве,

але, адбываючы пакаранне
за іншыя злачынствы,

ён і яго саўдзельнікі
пачалі планаваць атакі

на шэраг славутасцяў Нью-Ёрку,

уключаючы танэлі, сінагогі

і штаб-кватэру
Арганізацыі Аб'яднаных Нацый.

На шчасце, гэтыя планы былі сарваныя

інфарматарам ФБР.

Але на жаль, выбухам у 1993-м

у Сусветным гандлёвым цэнтры
перашкодзіць не ўдалося.

У выніку Насара асудзілі

за ўдзел у змове.

Эль-Саід Насар -- мой бацька.

Я нарадзіўся ў Пітсбургу, Пенсільванія,

у 1983-м у сям'і егіпецкага інжынера

і клапатлівай маці-амерыканкі,
настаўніцы пачатковых класаў.

Бацькі разам імкнуліся

зрабіць маё дзяцінства шчаслівым.

Але калі мне споўнілася сем год,

зносіны ў нашай сям'і пачалі змяняцца.

Мой бацька паказаў мне той бок ісламу,

які мала каму даводзіцца бачыць,

уключаючы нават большасць мусульман.

Мой вопыт паказвае,

што калі людзі пазнаюць адзін аднаго,

ім непатрэбна шмат часу, каб зразумець,

што ў прынцыпе ўсе мы
хочам аднаго і таго ж.

Аднак ў кожнай рэлігіі, у кожным народзе

знойдзецца невялікі працэнт людзей,

якія так фанатычна прытрымліваюцца
сваіх вераванняў,

што адчуваюць патрэбу выкарыстоўваць
любыя сродкі,

каб прымусіць іншых жыць па іх правілах.

За некалькі месяцаў да арышту

бацька пасадзіў мяне і распавёў,

што некалькі апошніх выходных ён з сябрамі

хадзілі на стрэльбішча Лонг Айлэнда

для трэніровак.

Ён сказаў, што наступнай раніцай
я пайду з ім.

Мы прыехалі на стрэльбішча Калвертон,

за якім ўтойліва сачыла

ФБР.

Калі надыйшла мая чарга страляць,

мой бацька дапамог мне прыкласці
стрэльбу да пляча

і растлумачыў, як цэліць у мішэнь,

якая была 30 метраў наводдаль.

У той дзень мой апошні выстрал

трапіў ў маленькую аранжавую лямпачку
наверсе мішэні,

і, да ўсеагульнага здзіўлення,
а асабліва майго,

ўсю мішэнь паглынула полымя.

Мой дзядзька павярнуўся да сяброў

і сказаў на арабскім: "Ібн абу".

Які бацька, такі і сын.

Іх усіх вельмі моцна развесляліла
гэта заўвага,

але толькі праз некалькі год

я зразумеў яе сэнс цалкам.

Яны бачылі ўва мне такога ж знішчальніка,

якім быў мой бацька.

У выніку тых людзей асудзілі

за падрыў фургона, які быў нагружаны
сямюстамі кілаграмамі выбухоўкі

у падземнай паркоўцы паўночнай вежы
Сусветнага гандлёвага цэнтру.

Гэты выбух прывёў да смерці шасці чалавек,

раненні атрымалі больш за тысячу.

Гэта былі мужчыны, на якіх я раўняўся.

Гэтых людзей я называў "аму",
што азначае "дзядзька".

Да моманту, калі мне споўнілся 19 год,

я змяніў месца жыхарства 20 разоў.

І гэта нестабільнасць у маім дзяцінстве

пазбавіла мяне магчымасці

завесці сяброў.

Кожны раз, калі я пачынаў адчуваць сябе
зручна ў адным месцы,

надыходзіў час пакаваць рэчы і
пераязджаць у іншы горад.

Будучы заўсёды новым тварам у класе,

я часта быў мішэнню хуліганаў.

Я хаваў сваю асобу ў таямніцы ад
аднакласнікаў,

каб не прыцягваць увагі,

але, як апынаецца, для новага дзіцяці
ў класе

дастаткова быць проста
паўнаватым маўчуном.

Такім чынам, я бавіў большую
частку свайго часу дома,

чытаў кнігі, глядзеў тэлебачанне

і гуляў у кампутарныя гульні.

Нядзіўна, што мае сацыяльныя навыкі былі,

мякка кажучы, недастатковымі.

Ды і сталенне ў хаце з забабонамі

не лепшая падрыхтоўка да рэальнага жыцця.

Мяне вучылі асуджаць людзей

на аснове выпадковых абставінаў,

такіх як рэлігія ці раса.

Што ж адкрыла мне вочы?

Першая падзея,

якія кінула выклік гэтаму
вобразу мыслення,

здарылася падчас прэзідэнцкіх выбараў
2000-га году.

Праз падрыхтоўчую праграму

я змог паўдзельнічаць

у Нацыянальным з'ездзе моладзі
ў Філадэльфіі.

Тэмай маёй групы быў моладзевы гвалт,

і будучы ахвярай
здзекаў на працягу ўсяго свайго жыцця,

яна была мне асабліва неабыякава.

Члены нашай групы прадстаўлялі
самыя розныя пласты грамадства.

Аднойчы, бліжэй да канца з'езду,

я даведаўся, што адзін з маіх новых сяброў

быў габрэем.

Таму што гэта дэталь

некалькі дзён заставалася невядомай,

я заўважыў, што паміж намі не было

натуральнай варожасці.

У мяне ніколі не было сяброў габрэяў
дагэтуль,

і, шчыра кажучы, я ганарыўся тым,

што пераадолеў бар'ер,

у непераадольнасць якога

я верыў амаль усё сваё жыццё.

Іншым пераломным момантам была

летняя падпрацоўка ў Bush Gardens.

Гэта быў парк атракцыёнаў.

Там я пабачыў людзей самых розных
веравызнанняў і культур,

і гэты вопыт апынуўся фундаментальным

у станаўленні маёй асобы.

Большую частку майго жыцця мяне вучылі,

што гамасэксуальнасць -- гэта грэх,
і больш за тое,

што ад гомасэксуалістаў нічога добрага
не набярэшся.

Як знарок, мне выпала магчымасць

працаваць з некаторымі артыстамі-геямі

ў межах аднаго шоў,

і я хутка выявіў, што многія з іх былі
самымі добрымі і

найменш прадузятымі людзьмі,
якіх я толькі сустракаў.

Частыя крыўды, перажытыя ў дзяцінстве,

спарадзілі ўва мне пачуццё суперажывання

да пакут іншых,

і для мяне ненатуральна

ставіцца да іншых добрых людзей

не так, як я жадаў бы,
каб ставіліся да мяне.

Гэта пачуццё дазволіла мне

параўноўваць стэрэатыпы,
якім мяне навучылі ў дзяцінстве,

з жыццёвым вопытам.

Мне невядома,
як гэта -- быць гомасэксуалістам,

але я добра знаёмы з тым, што значыць
быць асуджаным

за тое, што табе непадуладна.

А затым было The Daily Show.

Кожны вечар Джон Сцюарт прымушаў мяне

быць шчырым з самім сабой наконт
майго ўласнага фанатызму

і дапамагаў мне зразумець, што раса,

рэлігія ці сэксуальная арыентацыя

не маюць нічога агульнага з
якасцямі характару асобы.

У многіх сэнсах ён замяніў мне бацьку,

у якім я тады так меў патрэбу.

Натхненне часта прыходзіць,
адкуль яго зусім не чакаеш,

цяпер я добра разумею, што

габрэй-комік паўплываў на мой светапогляд

больш пазітыўна,

чым мой бацька-экстрэміст.

Аднойчы я размаўляў са сваёй маці аб тым,

як пачаў змяняцца мой светапогляд,

і яна сказала мне штосьці,

што я буду трымаць у сэрцы

ўсё сваё жыццё.

Яна паглядзела на мяне стомленымі вачыма

чалавека, які зведаў

больш чым дастаткова дагматызму і сказала:

"Я стамілася ненавідзець людзей".

У гэты момант я зразумеў,
колькі негатыўнай энергіі

патрабуецца, каб утрымліваць гэтую
нянавісць унутры сябе.

Зак Ібрагім -- гэта не маё сапраўднае імя.

Я ўзяў яго, калі мая сям'я вырашыла

разарваць адносіны з бацькам

і пачаць новае жыццё.

Дык навошта мне адкрываць сваю асобу

і патэнцыйна падвяргаць сябе небяспецы?

Што ж, гэта проста.

Я раблю гэта ў спадзевах,
што хтосьці калісьці

пачуе маю гісторыю і зразумее,

што замест гвалту

ёсць лепшыя сродкі.

Што, нягледзячы на тое, што я зведаў

уплыў гэтай гвалтоўнай,
нецярпімай ідэалогіі,

я не стаў фанатыкам.

Замест гэтага я выкарыстоўваю свой вопыт

у змаганні супраць тэрарызму,

у змаганні супраць фанатызму.

Я раблю гэта для ахвяраў тэрарызму

і для іх родных,

за страшны боль і страты,

якія выпалі на іх долю з-за тэрарызму.

У памяць аб ахвярах тэрарызму я выступаю

супраць гэтых бессэнсоўных дзеянняў

і асуджаю дзеянні майго бацькі.

Я стаю тут як доказ таго,

што гвалт не з'яўляецца неад'емнай
часткай рэлігіі ці расы,

і што сын не абавязаны прытрымлівацца

шляху свайго бацькі.

Я не мой бацька.

Дзякуй. (Апладысменты)

Дзякуй кожнаму з вас. (Апладысменты)

Дзякуй усім. (Апладысменты)

Вялікі дзякуй. (Апладысменты)