01. Two Greedy Italians Series 1. The Family

Two Greedy Italians is a BBC television series that first aired on BBC Two in the UK on 4 May 2011. The series sees the chefs Gennaro Contaldo and Antonio Carluccio travelling around Italy to see how society and food has evolved over the years. It was produced by Nicola Gooch. An accompanying cookery book was produced for the series. A second series (entitled Two Greedy Italians: Still Hungry) was broadcast in April and May 2012. The series has also been sold ad broadcast internationally, including on the Australian channels ABC and SBS, and the Swedish broadcaster SVT.

Episodes

Series 1
The Family (aired 4 May 11): Antonio and Gennaro return to Italy to discover what has changed in Italian culture;
Poor Man's Food (aired 11 May 11): The two chefs tour Campania and learn how poverty in the area created Italy's best-loved dishes;
Regional Pride (aired 18 May 11): Antonio returns to his home town of Borgofranco, in the Italian Piemonte region;
Saints and Miracles (aired 25 May 11): Atheist Antonio and devout believer Gennaro eat their way along a culinary pilgrimage through Puglia's monasteries, holy shrines and festivals.

Series 2
Calabria and Bambinone (aired 19 April 12): Antonio and Gennaro begin the second series investigating how children's food in Italy has changed since they were young.
Liguria and La Bella Figura (aired 26 April 12): The two chefs tour Portofino and observe how Italy's social history has created a culture of admiration for superficial accoutrements.
The Alps and Arrangiarsi (aired 10 May 12): Arrangiarsi is the art of making do, Antonio and Gennaro travel in Northern Italy exploring Italian resourcefulness.
Lazio and Machismo (aired 17 May 12): The pair travel to Rome to look at how modern Italian men live.

Ben Antonio Carluccio. Harika.

Ben yemek için yaşıyorum.

Hep bunu hayal etmiştim.

Ben Gennaro Contaldo.

Ben de yemeği dayanılmaz buluyorum.

Yıllardır, Antonio'nun asistanıydım.

Gennaro, ara sıra lütfen ete bakabilir misin?

Şimdi benim en iyi arkadaşım.

Bu gece, ben seni baştan çıkaracağım.

O aptal bir çocuk ama mükemmel bir aşçı.

Neden bu kadar iyi yemek yapıyorum!

İtalya'da 50 yıl boyunca yaşadık.

Evim güzel evim.

İnanılmaz.

Ve biz ne değişti görmek için geri geldik.

Bu bizim gençliğimizin bildiği çok farklı bir ülkedir.

Ve biz yeni İtalya içinde, gerçek İtalya'yı arıyoruz.

- Biliyor musun, ilk kez bir yeşil patlıcan gördüm.
- Evet, ben de.

Biz gençken, dini bayramlar harika yemekler tatmak için bir bahane idi.

Her anne pişirme ile aşkını gösterirdi.

Ve herkes kendi şehrinin en iyi olduğunu düşünürdü.

Ama İtalya şimdi nasıl bir şey?

Eh, 21. yüzyılda burada gerçekleşiyor, oldukça açık.

Ve biz hala doğduğumuz ülke için ne kadar iştaha sahibiz?

Açıkçası, yanımda Gennaro varken, bütün bu gezi bir felaket olabilir.

Bu senin için.

- Yiyecek bol olduğu sürece, harika olacak.
- Vay.

- Açgözlü müsün?
- Evet, benim hayatım açgözlülük. Yemek konusunda da öyle.

Yani iki açgözlü İtalyanız.

Ne var biliyor musunuz? 27 yıl sonra ilk defa, sana katılıyorum.

- 27 yıl mı oldu?
- 27 yıl.

- Ooo.
- Sana hâlâ nasıl yemek pişireceğini öğretmem gerek.

'Bence, hayat iki temel fonksiyondur. Beslenme ve üreme, yani gıda ve aile.

'Biz gençken, İtalyanlar her ikisinde de çok iyiydi.'

Biliyorsun, tüm bu filmlerde, her zaman bu harika sahneyi görürsünüz

İtalyanlar birlikte yemek yer ve bu hala oluyor.

- Ama çok endişeliyim.
- Elbette, Antonio, bir aile İtalya'da böyle büyük bir şeydir.

Artık o kadar emin değilim.

Emilia Romagna'ya geldik.

Eskisi gibi İtalyan aileleri hâlâ birlikte yemek yiyor mu, görmek istiyorum.

Ve İtalyan anneleri hâlâ kızlarına yemek pişirmeyi öğretiyorlar mı...

Ve İtalyan aileleri hakkında eski fikirler hâlâ geçerli mi?

Balsamik sirkenin vatanı olan Modena yakınlarında, birkaç eski dost ile yemek yiyeceğiz.

- Gennaro, İtalya'nın en az iki üç milyon Michelin yıldızlı şefi olduğuna inanıyorum.
- Kim?

- Anne, anneler ...
- Evet, ah, evet, kesinlikle.

Daha sonra babaanneler, İtalyan mutfağının gerçekten ne demek olduğunu

öğreten insanlar. Ve bu gece davetliyiz, hem de kim tarafından biliyor musun?

- Bir anne.
- Evet, belli.

Ciao ... como esta?

İTALYANCA

Tam bir klasik İtalyan ailesi.

Anneler ev işlerine bakar ve tüm yemekleri yapar.

Erkekler, evde oldukları zaman, sadece keyfine bakar.

Biz direkt mutfağa daldık.

Tortellini.

Aile tarifiyle yapılmış domuz, parmesan ve balzamik sirke dolu taze makarna.

Tüm İtalyan yemek tarifleri böyle başladı, ailelerde, anneler kızlarına

ve onlar da torunlarına öğretti ve yüzyıllar boyunca son halini aldı.

Öğretecek kaç kişi var bak hele.

İTALYANCA

Bu harika yemek geleneğini sürdürmek istedikleri için bu işi yapmayı seviyorlar.

Onlara "Venüs göbekleri" diyolar, yani aşk sembolleri.

Her parçayı incelikle sarmak zor bir iş.

Bir Pazar öğle yemeğine yetirmek için bu iş bütün gün sürebilir.

Bu genç kızlar için hafta sonu alışveriş gezmeleri yalan olur.

Neyse ki umurlarında değil.

Bir tortellini'yi sardığınızda

Tüm sevginiz bunun ve diğer tüm makarnaların içinde kalır.

Gerçekten güzel.

Bir İtalyan evinde, en önemli şey yemek masasıdır.

Bu bir aile masasıdır.

Ben bu masanın yaşadığı deneyim, her şeyi görmüş olması.

Yeri gelir burada ağlarsınız. Birine aşık olursunuz.

Birini bırakırsınız. Birinden boşanırsınız.

Aynı zamanda mutluluk ve neşe burada görülür.

Bilirsiniz, düğün, vaftiz, kutlama... Hepsi bu masada olur.

Bu masada birini öpebilir ve hatta

onunla sevişebilirsiniz bile.

Hatta masaya çıkıp neşeyle dans edebilirsiniz.

Bu masa çok önemlidir.

Bu ailenin tüm sevinci burada birlikte yaşanır.

Allah bu masayı korusun.

Burada bu villada,

ailenin serveti sessizce eski fıçılarda fermentasyona uğruyor.

Balsamik sirke.

Burada bir sakinlik duygusu hakim.

Atalarınızın gizli kasasına girmek gibi bir şey.

1893.

Sirke.

Balsamik evin kadınlar tarafından yapılır.

Sırları, büyükanneleri tarafından beş nesile aktarılmıştır.

TERCÜME:

Bu 35 yıl kadar olgunlaşmış geleneksel Modena balsamik sirkesidir.

Karmaşık, ılık bir tat.

Bunca yıl sonra bile bunca meyve...

Bu kadifemsi nektarın bir litresi bile 2000 £ eder.

Bu değerli bir şey.

Sonsuza kadar burada kalabilirim... Sirkeyle beraber.

En güzel şey, brodolu tortellinidir.

Tam olarak olması gerektiği gibidir.

Küçük sevgi parselleri...

Benzersiz her biri; zaman, sabır ve özveri ile yapıldı.

Herr zaman bu masada var olacağını bilmek onun için rahatlatıcı olmalı.

İTALYANCA KADEH KALDIRIYORLAR

Bunlar benim küçüklükten hatırladığım şeyler.

Belki böyle güzel bir ev değildi am, aynı böyle birlikte anne yemeği yenirdi.

Hayır, ben çok keyif aldım.

Dün keyif aldığını biliyorum. Seni gördüm.

Tekrar bir aile içinde olma duygusu olması harika, çünkü benim bir ailem yok.

Benim biraz var ... Bir erkek kardeş, bir kız kardeş...

ve ben yalnız yaşıyorum ama zaman zaman, bir ailenin

ne olduğunu bilmek ve faydalarının farkına varmak iyidir.

Bende altı çocuk var, Antonio.

Bir dakika. Benim bildiğim...

Antonio, dur... Antonio!

Antonio, beni dinle. Evet.

Birilerinin çocuk ürettiğine sevindim.

Ah, çocuk sevgidir.

Evet.

Orada kal.

Söyle, kim sana sabah ilk iş olarak çiçekler veriyor?

- Mükemmel.
- Yeme onu.

Bu özel yemek aslında bir sürü hatırayı aklıma getiriyor.

İTALYANCA

- Hiç duymadım.
- Yani, bu bir diyalekt.

Ricotta hamur tatlısı anlamına gelir.

Burada bir fotoğrafım var.

Bu benim annem.

Ne zaman annemin yaptığım bir yemeği yapmaya kalksam, nasıl

- bir türlü onun yaptığı gibi yapmaya yaklaşamadığımı anlayamıyorum.
- Hayır.

- Yani aslında ben bu yemeği pişirdiğimde, annen burada mı?
- Evet, tabii ki.

Evet, güzel bir hatıraymış.

Önce 200 gram un olacak.

Daha, daha, daha, daha, daha, daha...

- Güzel.
- Aynen 200 gram...

Sonra 220 gram Ricotta gerekir.

- Bana söyle.
- Evet, şimdi. Evet, Tamam.

Sonra sadece yumurtanın sarısı kullanırsın.

Bir.

İki.

Evet, üç sarısı. Ve şimdi ricotta içindeyken...

- Lütfen, bana bir çatal uzatır mısın?
- Çatal nerede? Burada.

Bu iyi. Sonra biraz karıştır.

Yumurta bunları birlikte tutacak.

Sonra Parmesan ekleyeceğim.

Parmesan 20 gram ile 30 gram arasında.

İçine Parmesan rendelersin.

Sonra çok azıcık da küçük hindistan cevizi.

Bir kertik tuz. Bir kertik de biber.

Ve sonra unu eklersin.

Sonra da en iyi mutfak gerecini kullanırsın,

- Ellerini.
- Çok narince.

Sonra bir bakmışsın...

hepsi bir araya gelmiş, işte böyle kolay bir yemektir.

- Evet, sadece iyi karıştır Antonio. Devam et.
- Ben de onu yapıyorum.

Diğer tarafını da... İşte böyle, bayağı iyi yapıyorsun.

Biraz da bundan...

Göz kararı...

- Çok fazla.
- Çok fazla? Bu kadarı?

Peki, biz en iyisi... Sadece şunu yap.

Bu kadar yeter, bu kadar yeter. Buraya koy.

İyi de orada ellerin var.

Senin bunu yaptığını görmek güzel.

Biraz da üstten un eklersin

Gnocchi. Haydi, böyle kesmeyi dene.

Çok zormuş la bunu yapmak.

Ama sosu hazırlamak ne kadar pratik, sana göstereyim.

İki konserve domates, sonracığıma üç diş sarımsak.

- Bir biber. Bunu benim için kesmen gerekecek.
- Zevkle.

Bir tutam fesleğen.

- Bu arada, ben bunu dilimleyeyim.
- Çok ince mi kesiyorsun?

- Yok, kabaca Antonio. Biberi hallettin mi?
- Evet, burada.

Tava zaten sıcak.

- Zeytinyağı.
- Ah, güzel ve yağlı.

Şimdi sarımsak ve biberi ekliyorum.

Bir çırpıda. Hızlı, pişmiş sos.

Ve burada topakları alayım.

Harika.

Harika. Kapak.

Şimdi yaklaşık üç dört dakika pişecek.

- Merak etme.
- Çok uzun sürmesin. Fesleğeni de kabaca doğrayacağım.

- Senin için Parmesan rendeleyeyim mi?
- Evet, lütfen.

- Ho Oh!
- Kokusu, Gennaro, çok iyi.

- Evet. Şaşırdın mı?
- Evet.

Koku, Antonio. Gözlerimi kapatıyorum.

Annemi görüyorum, öbür odada kız kardeşimi görüyorum...

sofrayı hazırlamaya çalışıyorlar ve etrafta koşturuyorlar.

- Hatta kedi ve köpek bile.
- Tanrım.

Gözünde gözyaşları var.

Evet, Antonio. Üzgünüm.

- Bu çok dokunaklı.
- Dur, bekle.

Bu mutluluk gözyaşları.

Benim küçük bebeğim, bak her birinin tek tek üste çıktığını görüyorsun.

Bunlar biraz daha...

diğer patatesli hamurlardan daha ağır, çünkü patates hamuru hafifletir.

Ama muhtemelen daha lezzetliler.

Haklısın. Mübarek insan. Bunu deyişini çok seviyorum.

- Bunu tatmak istiyorum.
- Tat hele.

Daha önce hiç yemedim çünkü.

- Koy onu. Bak şimdi, burada Parmesan kullanıyoruz.
- Evet.

- Ama eskiden keçi peyniri kullanırdık.
- Evet.

- Pek ben...?
- Evet, yapabilirsin, buyur.

Mm. Anneni hatırlıyor olmanı anlayabiliyorum.

Bu koku ve lezzet. Nur içinde yatsın.

Aile için pişirmek...

büyükanneleri için dünyanın en önemli şeyiydi.

Ama 1950'lerde, İtalya zenginleşti.

Birçok ev kadını fabrikalarda çalışmaya gitti...

ve çalışan annelerin tortellini yapmak için zamanı kalmadı.

Sonra 60'lı yıllarda, Verona'da akıllı bir fırıncının oğlu,

o küçük sevgi parsellerinin kitle üretimi için bir makine icat etti.

Şimdi Giovanni Rana çok ünlü ve bir multimilyoner.

Biz onun fabrikalarından biri görmeye gittik.

Vay be, şuna bak.

- Bunu kapatıyorsun...
- Evet, evet.

- .. Mekanik bir mekanizmayla.
- Yapabilir miyim?

- İrmik?
- Yumurta ve un birlikte, ve yumurta.

Su yok.

Her gün kaç yumurta kullanıldığını bulmayı başardım. 800.000.

Ama sonuç hakkında hala çok şüpheciyim ve bunu görmek ve tatmak istiyorum.

Eski günlerde, Sayın Rana bu küçük motosiklet üzerine makarna dağıtımı yapardı.

Şimdi Avrupa'nın en büyük taze makarna üreticisi.

Bay Giovanni Rana'yı size tanıtmak için çok mutluyum.

Giovanni.

İTALYANCA

TERCÜME:

- Bayıldım, bayıldım!
- "Bir bakıma çok üzgünüm" diyor.

Eğer şimdi acıktıysan belki gidip tadabiliriz.

- Ben açım.
- Ben de.

Ellerimi kaldırdım. Bay Giovanni pişiriyor mu?

TERCÜME EDER

Rana bey aynı zamanda taze makarna hizmeti veren 21 restoran zincirinin sahibi.

Şimdi tortellini ucuz, hızlı bir öğle yemeği haline gelmiştir.

Ama işin kanıtı tatma kısmında.

Makarna oldukça iyi ve ben gerçekten bilmiyorum

bu ve el yapımı arasındaki fark ne olabilirdi.

Muhtemelen eksik olan sevgi dolu bir dokunuş.

Bilmiyorum.

Yani onları da beğendim,

biliyorsun, ama yine de ev yapımını tercih ederim.

Günümüzde fast-food yerleri tüm İtalya'yı doldurdu.

Bu anne yemekleri için için sonun başlangıcı olabilir mi?

Kuleler kenti Bologna'ya gidiyoruz.

Ona La Grassa, "Yağlı" diyorlar...

Çünkü Bologna'daki insanlar...

Hayır onlar şişman değil.

İtalya'da tüm en zengin, en fantastik gıda burada, o yüzden öyle diyorlar.

Aha da bu. Dur, dur, dur.

Aman Tanrım. Onu korusun.

Gennaro, işte bu meşhur Madonna Grassa.

Madonna bile şişman olabilir, haydi!

Madonna'yı böyle yapmış olmalarını çok sevdim.

Ne kadar güzel. Biliyor musunuz?

- İşte Bologna'da böyle güzel kadınlar var derler.
- Gerçekten mi?

Ve Bologna'nın en güzel kadınlarından biri ile bir buluşma ayarlayacağım.

- Garanti veririm.
- Hayır.

Bunun için öleceksin.

Pek sanmıyorum, ama sen keyfine bak.

- Tamam, şimdi gidebilir miyiz?
- Gidip Bologna'nın geri kalanını görebilir miyim?

Tamam, işte başlıyoruz. Ciao, Madonna.

İtalyanlar için annelerin ne çok anlam ifade ettiği açıktır.

Ayrıca ona Bologna La Rossa, yani kırmızı derler, solcu ve liberal olduğundan.

Aile gelenekleri her yerde değişiyorsa, ilk önce burada değişir.

Ama ilk işimiz Bologna peynirlerini ve jambonlarını elde etmek.

Tanrım, Antonio, şuna bak.

İTALYANCA

Salam, San Marino, buna inanamıyorum.

İçeri girdiğin gibi, gözlerin acıkmaya başlıyor.

Nereye gidip ne alacağını kestiremiyorsun, o kadar çok ki.

İTALYANCA

İki yıllık prosciutto di Parma, gerçek Parma jambonu.

- Burası resmen harikalar diyarı.
- Grazie.

- Grazie.
- Bu benim mi oluyor?

Grazie.

Ah!

Bir oyuncak dükkanındaki bir çocuk gibiyim.

Mortadella Bologna'nın en hafife alınan salamıdır ve bu harika.

Herkes onun Spam gibi olduğuna inanıyor. Kesinlikle değil.

Bu, gelmiş geçmiş en güzel şeydir ve çok ince kesilir.

Muhtemelen çeşnili ekmekle yaparsın. Ah!

Peynir ne olacak? Nasıl peynir alalım?

Biz kuleler şehrinde kalmak için mükemmel bir yere gelmişiz.

Aman Tanrım.

Bu senin için bir sürpriz.

Aman Tanrım.

Prendiparte kulesi, bir ortaçağ yatak ve kahvaltı yapısı.

Bak hele. Bak bak!

Bu resmen harika.

Ve burada çan var.

- Bu mu çan?
- Evet, sanırım öyle.

Antonio, bu inanılmaz.

-Burada Madonna'n bile var Gennaro .
- Hadi bir göz atalım.

Mmm, bir çikolata. Gennaro çikolata bile var la.

Her neyse, şimdi gidiyorum.

Güzelce dinlen.

Alt katta bir hizmetçi olduğu için kalenin kralı o.

"Gennaro, bana şunu getirir misin?"

Ama ben onu böyle seviyorum ve o da beni seviyor.

Ama o gerçekten bir fildişi kulede yaşar gibi.

Ben yalnız yaşıyorum.

Ben çeşitli nedenlerle çocuk sahibi olamadım.

İlk eşimden olmadı, ikinci evliliğim yedi ay sürdü...

Sonuncusunun zaten çocuğu vardı ve daha da istemiyordu.

Bir başarısızlık hissettiğim yok.

Biraz şanssız ya da belki de hazırlıksızdım ya da her neyse.

Bir eşi yok ve onun birileriyle tanışmasını tüm kalbimle isterdim...

ve gerçekten ailemle birlikte yaşadığım zevkleri tatmasını.

Evet, umarım Antonio bir gün bunu yapacak.

Ben bazen çok yalnız hissediyorum.

Para ve bütün bunlar, gelir geçer.

Şimdi aradığım şey, biraz sevgi.

Aslında hayattan istediğim tek şey, sadece bu.

Akşam yedi, Bologna'nın en iyi zamanıdır.

Herkes bir aperatif arayışı içinde çıkar.

Biz kadınlar hâlâ aşçı olup olmadığını öğrenmek için görevdeydik.

Lakin Antonio önce en sevdiği aperitif olan Lambrusco e culatello istiyor.

Derler ki çok kalın olduğu için ancak bıçakla kesebilirsin. Bu harika.

Antonio? Beni unuttun mu?

- Çok teşekkür ederim.
- Yıllarca şarap tüccarlığı yaptım.

Evet, öyleydin biliyorum. Ben de yıllarca şarap gurmeliği yaptım.

- Bu lezzetli bir şarap.
- Mamma mia, Antonio.

Bu bölgenin tipik şarabı.

Neredeyse bir boğa kanı gibi.

Fantastik.

Mmuah!

Ah, culatello, Bologna'nın en iyi jambonu.

- Ah, kokusu.
- Lezzeti.

Mm, Antonio, biraz vermek istiyorum, al hele.

Gennaro, biraz daha yiyek mi?

Francesca!

İTALYANCA

- Grazie, Francesca. Grazie.
- Grazie.

Dört ya da beş porsyon daha yiyip görevimize devam ettik.

İtalya'da genç bayanlar hala yemek yapıyor muydu?

Ben yemek yapmakla ilgilenmiyorum.

Ben bir suç muhabiriyim.

Benim kariyer seviyorum ve boş zamanımı farklı değerlendirmeyi tercih ederim.

- Muhtemelen eski günlerde bir gazeteci olamazdınız. Bugün özgürlüğüne sahipsiniz.
- Evet, doğru.

Ama hayatının en önemli şeylerden biri olan gıdayı tamamen reddettin.

Belki de bu bir tür toplu isyan, bilirsin.

Evet ama yemek konusunda bir isyan varsa buna sen de karışırsın.

- Sanmam, çünkü yalnız yaşıyorum.
- Ne yersin?

Antonio, anlamıyorum la.

Eski günlerde eğer yemek pişirebiliyorsan evlenebilirsin demekti.

Bilmiyorum.

- Ben bu konuda hiç düşünmemiştim.
- Evlenmeye çalışın.

Almayayım. Neden kendimize aşçı koca bulmayalım ki?

- Bu çok güzel olmalı.
- Genellikle erkekler şef olunca bu işi severler.

O gerçekten yaratıcı ya da orijinal bir şey yaparken...

kadın da masaya tabakları yerleştiren oluyor.

Komik bir şey bu bence.

Kız arkadaşım çok sıkı çalışıyor bu yüzden evde yemek istersem...

İşten geri geldiğimde, bir şeyler pişirmek zorundayım.

- Çok üzücü.
- Çok, çok üzücü.

Ve nerede yemek pişirmeyi öğrendiniz? Annenizden ya da büyükannenizden?

Evet, ben anneannemden öğrendim ve gerçekten,

eski İtalyan aile geleneğini özlüyorum.

Her neyse, neyin peşinden koşmak istiyorsanız dilerim öyle yaparsınız,

ama bir şeyi unutmayın, yemek yapmak hayatta en iyi ikinci şeydir.

Neyden sonra...?

*Gülüşmeler*

Ben inanamadım.

Ben gençken, İtalya'da her kadının yemek yapmayı biliyordu.

Ertesi gün, biraz düşünmek için bir sanat galerisi gittim.

Güzel bir şey, böyle bir sahneye bakmak

çocuğunu besleyen anne, aile; tipik, pastoral bir aile sahnesi.

Bazı genç kadınlar açık bir şekilde tüm bunlara karşı isyan çıkarmış.

Ne biliyor musunuz? Bunu beklemiyordum. Gerçekten şaşırdım ve ben bir şefim.

Bu benim hayatım. Sevgi ve tutku üzerine kurulu olduğunu biliyorum.

Yani... Ben kızlarıma, yemek pişirmeyi öğretiyorum.

Karım yemek pişirmeyi bilir.

Ben evin içinde herkesin aşçı olduğu bir nesilden geldim.

İtalyan kadınlar günümüzde daha az çocuk sahibi oluyor.

ve büyük bir aile içinde anne olmak çekiciliğini kaybetti gibi görünüyor.

Ben bu güzel kızları gördüğümde,

yemek pişiremeyen bu güzel nesil... İtalya'da yarın ne yapacağız? Haydi, haydi.

Antonio kıpırdama. Ben su alacağım. Tamam mı? Hareket etme.

Hareket etme. Hareket etme.

Evet!

Oradaki işareti gördün mü? "Kiraz." Bak.

"Agenzia Matrimoniale."

Evet. Buluşmalar düzenleyen bir ajans bu.

Geçmişte insanlar aile toplantılarında, küçük köy şenliklerinde buluşurlardı.

- Ve şimdi böyle bir yer var.
- A ha!

- Ve ben sırf meraktan seni buraya davet ediyorum.
- Sence benim bir buluşturma ajansına mı ihtiyacım var?

Hayır, ihtiyacın yok. Bana sahipsin zaten, neden ihtiyacın olsun?

- Ama meraktan...
- Gerçekten sana sahip olduğumu iddia ediyorsun.

Sana sahip falan değilim, seni sevmiyorum.

Hayır! Şimdi beni sevmediğini söylüyorsun, ama seviyorsun işte.

- Evet, ama düşündüğün gibi değil.
- Hayır!

- Gidebilir miyiz?
- Biliyor musun? En iyisi, merak için yapmaktır.

Hayır, bunu sadece profesyonel merakımdan yapıyorum.

Biz gençken böyle arkadaşlık kurumları yoktu.

Hiçbir boşanma yoktu.

Şimdi de bu. Şaşırdım.

Gömleğimin kolunda küçük bir kozum vardı.

Yaklaşık altı milyon insan, özellikle kadınlar, yalnız yaşıyor.

- Altı milyon insan?
- Evet.

Aman yarabbi, bu onda biri demek.

Yemek konusunda kötü bir durum çünkü yalnızken yemek pişirmeleri de gerekmiyordur.

Mesela, birisi çıkıp geliyor ve diyor ki:

"Ben evlenmek istiyorum, bana bir hanım lazım..."

Siz yardımcı olabiliyor musunuz?

- Evet.
- Bana bir şey söyleyebilir misiniz?

Yani, yemek pişiremeyen ve hatta pişirmek istemeyen kızlar vardır,

Bir koca bulmak için şansları nedir?

Bilmiyorum, ama kadınlar için zor...

eğer yemek pişirmesi mümkün değilse.

Biriyle görüşmek ister misiniz?

- Neden olmasın?
- Bu bir şans.

Birisi var mı?

Benim küçük plan işliyordu.

Antonio, evet! Başardım.

Evet, ama çok emin değilim.

Eee, bence sorun değil.

Ve yine de, sadece bir şaka, bunu biliyorsun.

- Tabii ki bir şaka.
- Çünkü burada çok ciddi bir şey istemiyorum.

- Ciddi Hayır, hayır, yok öyle bir şey.
- Benim buna ihtiyacım yok.

- Yani, merak etme.
- Sen beni koru.

Tamam, ama söz veriyorum ki bulacaktım çünkü gerekiyordu...

Şimdi Antonio için aşk havasına girme zamanı.

Carluccio efendi, bay Kazanova haline gelmeli.

Gennaro, ne oluyor burada?

- Burada otur, hadi.
- Ne yapıyorsun?

Otur şuraya, otur bi'.

- Peki neler oluyor?
- Bu gece, seni baştan çıkarmayı deneyeceğim.

* Gülüyor *

Beni baştan çıkaracaksın? Sen kafadan kontaksın.

Sana sıcak amaretti çikolatalı puding yapacağım ki bayılırsın.

- Doğru.
- Bak şimdi...

- Burada bir kâse içinde...
- Evet.

- İki çorba kaşığı şeker koyacağım...
- Evet.

Sonra bir çorba kaşığı un.

- Şu ana kadar iyi.
- Ve burada da...

- Koku...
- Vanilya, evet.

- Ama onun tohumlarını çıkardın mı?
- Ben... Sen mi yapıyorsun...?

- Orada kal.
- Ben keyfimi süreyim.

Hepsi bu kadar. Bunun içinde sevginin, üretkenliğin tohumları.

Sen ne içtin bugün?

Başlangıç için koyacağım yarım litre süt var burada. Sadece biraz.

- Biraz karıştıracağız.
Bunu yapıyor olmamın nedeni,

Benim çikolata amaretti pudingin topaklanmasın diye.

sonra geri kalanı sütü de içine koyacağım.

- Şimdi de iki şat amaretto likör.
- Güzel. Muhteşem.

- Tadına bir bak.
- Bu gerçekten bir iksir, bu bir aşk iksiri!

Bir aşk iksiri. Bir ... iki. Bu yaklaşık 80 mililitre.

Karıştırmaya devam edelim.

Ben bu kadar az unla nasıl katılaştıracağını çok merak ediyorum.

Tabii ki olacak. Neden bana hiç güvenmiyorsun?

Biliyor musun? Seni asla baştan çıkaramam çünkü sen...

- Hayır, yapamazsın.
- Daha baştan çıkarmadan tartışıyoruz.

Hayır, hayır, bunu yapamazsın. Otur ya da oturma, olmaz.

Böyle karıştırıyorum

Unutmayın, biz İtalya'da hiçbir şeyi atmayız, her şeyi kullanırız.

Benim yerime koymak istiyor musun? Tamam.

Ah, teşekkür ederim, teşekkür ederim.

- İşte... Nazikçe.
- Nezakete bak...

Ve karıştırmaya devam et.

Sonra bir bakmışız ki katılaşmaya başlıyor.

Hava da kararmışken...

Evet öyle. Ne romantik bir akşam.

Senin için romantik Gennaro, kesinlikle benim için değil!

Bunun içine 100 gram sade çikolata koyacağım.

Çok dikkatli olun, çünkü bazen...

- Parmaklarınızı kesebilirsiniz.
- Bilirsiniz, çikolata, çok sert olabilir.

Bana yardım etmeyi denemek istiyorsan, edemezsin.

Birini baştan çıkarmak için çok uğraştırıcı, değil mi?

Şey...

Hadi, devam et, yapabilirsin. Hiç bir kadın için bunu yaptın mı?

- Evet, yaptım.
- Baştan çıkarmak için?

- Evet.
- Ve ne oldu?

Buna bayıldı.

Şimdi, yavaşça eritiyoruz...

- Ve şimdi 50 gram...
- Tereyağı.

Ve tereyağı burada ne yapıyor?

Tereyağı ipeksi hale getirecek, amaretto hoş bir lezzet verecek,

vanilya içinde, artı içindeki tohumuyla.

Aman Tanrım.

Bitti. Şimdi vanilya çöpünü çıkarıp bunu tatmak istiyorum.

Biz iki açgözlü şefiz ama kimin benden daha açgözlü olduğunu biliyorum.

- Şimdi hazır mı?
- Evet hazır.

Ve bu bununla mı baştan çıkarmak istiyorsun?

Bekle de tadına bir bak.

Ve üstüne biraz amaretti bisküvi ufalayacağım.

- Tanrım, sen güçlüsün.
- İşlemeye başladı.

- Ben ne dedim?!
- İşe yaramaya başladı!

Hele bir deneyip de söyle, bana bak...

Abrakadabra!

Seni aptal adam!

Kendini yakma da. Haydi, bana doğruyu söyle.

Bu fantastik çikolata. Niyetini takdir ediyorum.

Sen iyi bir arkadaş olarak kalacaksın, ama bunun baştan çıkarılamam.

Dur o zaman seni tam olarak baştan çıkarayım.

Hazır mısın?

Gennaro, git başka birini baştan çıkar. Daha da bir şey söylemem.

ccc BAYKUŞ REYİZ ccc

Pronto.

Eyvah, buluşturma ajansı.

- Gennaro?
- Si, Antonio.

Çok komik. Kız geliyor.

Allah! Hazır mısın? Orada her şey hazır mı?

Yeni güzel bir gömleğe ihtiyacın vardı.

Her gün giydiğin dandik kıyafetlerden değil.

GENNARO SOLUKLANIR

Bugüne uygun ne yemek ayarlayabilirim, düşündün mü?

- Bence Antonio...
- Aşk ile ilgili bir şey olmalı.

Başlangıç için... atıştırmalıklar olur, çok fazla yemek istemezsiniz.

- La atıştırmalık her yerde var.
- Tamam, biraz aperatif atalım.

Evet, ama çok çok özel bir şey de olmalı.

Zabaglione yapalım mı?

Zabaglione, evet, bu iyi fikir.

- Ve yumuşak, sevgi dolu...
Ben yapıyorum.

ZİL ÇALAR

Üç saat sonra Gennaro'nun bu saçma fikri beni derinden pişman etmişti.

Aptal çocuk, iyice abarttı.

Saat sekiz oldu.

Zaman gelmişti.

Tüm bildiğimiz,

adı Erica'ydı, ve o ciddi bir koca arıyordu.

Erica, bir saniye içinde orada olacağım.

İTALYANCA

- Erica.
- Merhaba.

Hoşgeldiniz. Geldiğiniz için çok teşekkür ederim.

- Teşekkür ederim.
- Kuleye gir.

Fantastik.

Burada dikkatli ol.

- Sen iyi misin?
- Evet.

- Antonio?
- Evet?

- Merhaba.
- Erica.

- Merhaba.
- Tanrım, randevu diye buna derim.

- Memnun oldum.
- Merhaba. Antonio.

- Adınız nedir?
- Erica.

Gennaro, lütfen, şarabı açabilir misin?

Gennaro'yı öldürmek istedim. Zavallı kız benim yaşımın yarısı kadardı.

Üzgünüm, aslında, ben seninle evlenemem.

İsterdim ama çok gençsin.

- Evet, biliyorum.
- Peki, bu buluşma işte buradaki beyefendinin ayarlaması.

Çok teşekkür ederim.

Ama yine de güzel bir akşam olabilirdi, ve o yemek yapabilir miydi merak ettim.

Acaba bundan ister misiniz?... Buradaki, prosciutto, sanırım.

- Evet, severim...
- Ne istersen al.

Bir tabak da kendime alacağım, bunu seviyorum.

- Ben aslında mortadella seviyorum, Bologna için tipik bir şey.
- Evet.

Kız ne biçim güzel!

Evet, sadece içine şeker koyalım.

Yaklaşık altı yemek kaşığı şeker koyup döveceğim.

Sekiz yumurta sarısı koyacağım, sadece sarılarını.

Hadi, hadi, hadi, hadi, hadi.

Hala bekliyor.

Her neyse, son derece ilginç.

Neden ajansa gidiyorsun, bana söyleyebilir misiniz?

Ben ciddi bir adam bulmak istiyorum.

- Ciddi bir adam?
- Gerçekten ciddi bir adam.

Yani, bir aile kurmak isteyen bir adam demek istiyorum.

Ben birisi için yemek yapmayı severim, kendin için pişirmek biraz üzücü.

Biliyor musun, bu bana çok önemli bir şey söylüyor.

- Birisi için yemek pişirmek derken.
- Evet.

Bu büyük oranda sevgi eylemidir çünkü.

Eğer biri için yemek pişirebiliyorsanız, insanları sevebiliyorsunuz anlamına gelir.

Sonra biraz da marsala koyacağım içine.

Aslında, bazı farklı alkolleri de koyabilirsiniz,

...tatlı şarap olduğu sürece.

Karıştır, karıştır, çalkala... Tamam, kabarmaya başladı.

Haydi!

Ben çocukken, benim beraber yemek pişirdiğim kişi...

- Büyükannen? Ah işte bu ilginç.
- Büyükanne, evet.

- Hâlâ hayatta mı?
- Evet.

Ondan her şeyi öğrenmek zorundasın.

Çünkü öyle bir zaman gelir ki artık bu mümkün olmaz.

Belki de bunları yazmalısın çünkü bu çok ilginç bir şey.

Evet, yapacağım, yapacağım. Bana iyi tavsiyeler verdiniz.

Teşekkür ederim.

Bu zabaglione sevgi dolu ve... ne olacağını asla bilemezsiniz.

Şaka maka derken bazen büyük bir romantizm ortaya çıkıyor.

Şimdi, burada bir kulenin içindeyiz.

Şu aşağıdan değil de yukarıdan gelmiş olsan,

Senin kulenin bir perisi sanırdım.

Güzel bir peri, sende şey var...

Çok güzelsin ve ben seninle olmaktan çok memnunum.

Peki, teşekkür ederim.

Gennaro?

BARDAKLAR TİTRER

Tanrım. Küçük bir tepsi bulabilseydim.

Titriyorum.

Evet.

KAŞIK SESLERİ

- Yani, gerçekten her şeyin en iyisini diliyoruz.
- Çok teşekkür ederim.

Gerçekten yürekten. Seni alacak adamı kıskanıyorum.

Bir şekilde. Buna içerim.

Teşekkür ederim.

- Ah, Gennaro, şuna bak. Bu harika.
- Vay.

- Zabaglione.
- Vay.

Bu harika bir şey. Gennaro, sen harikasın, evet.

ÇATAL SESLERİ

Gennaro, şimdi git ve bizi rahat bırak.

Bayan, afedersiniz.

Her gün bir şey yapmak zorundayım!

Yani, Antonio, söyle, sen buna değdini düşündün mü?

Erica çok tatlıydı.

Çok özgün, çok tatlı ve çok samimi olduğunu kabul ediyorum

ve o iyi bir adam bulacak bence.

Ve yemek de iyi miydi?

Yemek iyiydi. Zabaglione biraz seyrek olmuş, biraz ama iyiydi.

Seyrekle neyi kast ettin?

- Biraz ince.
- Ne demek istiyorsun?

Ben daha az sıvı ile yapmanı söyledim ve yapmadın.

Çok sıvı haldeydi.

Bir kere de "Çok iyi yaptın" dediğinde haberim olsun.

Gennaro, mükemmelliğe ulaştığında ben sana söylerim.

- Ben yatmaya gidiyorum.
- Tamam. Vakit geç olmuş.

Evet, her zaman şikayetçisin zaten, geç olmuş yat sen.

Senin için tüm bunları yaptıktan sonra! Ben gidiyorum.

- Gennaro, iyi geceler.
- Evet, iyi geceler.

Gennaro, ben çok teşekkür ederim, harika bir akşam oldu.

Seni mübarek.

İyi geceler.

Ertesi gün, yeni bir gelişme duyduk.

Farklı şeyler oluyordu.

Görünüşe göre yabancı turistler için pişirme okulları,

İtalyanlar tarafından istila ediliyordu.

Bir göz atmak istedik.

ve hatta Julia'ya, mutfak sevmeyen suç muhabirine denemesini söyledik.

- İyi günler.
- İyi günler.

İTALYANCA

Eğer tortellini yapabiliyorsan bir sürü arkadaşın var demektir.

Belki de suç mahallerine gitmeyi azaltabilirim ve...

GÜLÜYOR

- Ölü insanlardan daha fazla canlı insan.
- Evet.

Daha canlı, dediniz, daha hayat dolu insanlar.

Düşün, mesela, bir adamla görüşüyor ve onu çok seviyorsun,

Fakat ona ne diyeceğini bilmiyorsun.

- "Evet, ben çok duyguluyumdur."
- Merhaba! Ben tortellini yapabilirim!

...ve "Evime gel de sana birkaç tortellini yapayım" diyebilirsin.

- Bir tabak tortelliniyi hangi italyan erkeği reddeder söyle.
- Kimse.

- Kimse yok.
- Garanti veririm.

Anneden makarna yapmayı öğrenmedin mi hiç?

Büyükannemden biraz, ama çok değil.

Yani, ravioli ve tortellini falan hepsini yapmak istiyorsun...

- Çünkü bunu kendin başarmaya son derece kararlısın.
- Evet.

Bu harika.

Tagliatelle'den tortellini'ye...

- Ravioli, Caramelle.
- Ravioli, Caramelle, cannelloni.

- Cannelloni, lazanya.
- Lazanya.

Alessandra, okulun sahibi, hayatında yepyeni bir rol buldu.

İTALYANCA

Buraya onlara yemek yapmayı öğretecek bir annesi olmayanlar geliyor.

Yani, o herkesin annesi.

- İki küçük kıvrım.
- Tamam.

Tamam.

- Ve bitti?
- Vay, bu iyi!

Ona bir bak!

Bitirdi!

- Çak bir beşlik!
- Evet!

- Gennaro, şuna bak.
- Tagliatelle'ye bak.

- Şuna bak.
- Bombastik.

Yani, bugün güzel bir yemek yiyeceğiz.

Bologna bize çok öğretti.

Bugünün anneleri çocuklarına pişirmeyi öğretmese bile,

Genç kadınlar hâlâ pişirmeyi öğreniyorlar.

Onlardan yemek pişirmeleri bekleniyor diye, bizzat istedikleri için.

Scottiglia di cinghiale, ya da yaban domuzu güveci.

Bu bir aile içinde paylaşmak için en güzel yemekleri biridir.

Çok sosyal bir mesele çünkü.

Evet, havuç ve kerevizi pişirerek başlarsın.

- Bana yardımcı olmak ister misiniz?
- Tabii ki.

Bu iş biraz uğraştırıcı, ama inanılmaz sonuçlar verir, bu harika.

- Gennaro, ellerimi doğrama.
- Senden uzaktayım ben!

Ve doğal olarak, büyük bir aile ya da grup için yemek pişirdiğinizde

buna herkesin katılması çok olağandır.

Tam da bunu yapan şef olma sakın...

Ben bunu sevmiyorum. Yavaş yavaş yap.

Soğanları dilediğim gibi kesmeliyim.

Hayır, sen şov yapıyorsun.

Evet, azıcık şov oluversin.

Şimdi yağı da ekliyoruz.

- Duracağım zamanı söyle.
- Devam, devam.

- Daha ne kadar?
- Devam et.

Bu kadar yeter.

Bir çay kaşığı karabiber ve bir çorba kaşığı ardıç meyvesi.

Ve ben eti doğramaya başlayayım.

Tavşanımız da burada.

Sucuk, domuz sosisi...

...yaban domuzu ve domuz eti.

Bu kişi başına yaklaşık 200 gram et demek.

Ben bu karışımı pek sevdim.

Hiç yaban domuzu yoksa,

Sadece domuz ve tavuk ve tavşan kullanabilirsiniz.

Biraz da yağlıymış ama...

Doğruca eriyecek.

Ne yemek ama.

- Eklemeye başlayalım mı?
- Evet, evet, evet.

Bu harika görünüyor. Ve biraz kırmızı şarap koy.

Güzel bir renk olur. Sadece biraz renk, Antonio, değil mi?

Sadece biraz, evet.

Yani 200ml kırmızı şarap güzel, hoş bir lezzet verecektir.

Biraz biberiye, biraz adaçayı...

ve defne yaprakları...

ve şimdi İtalyan usulü devreye giriyor:

Polpa di pomodoro yani, domates püresi.

- Ne kadar?
- Aha bunlar böyle bir buçuk kilo.

Karıştırabilir misin?

Tuz ya da biber koymadım, fark ettin mi?

Henüz değil. Seni bekliyorum.

Daha sonra ekleriz, aksi takdirde eti sert yapar. İşte hindistan cevizi.

Gennaro, senin parmaklar harika.

Parmağını rendeleme!

Ne kadar? Yarım? Çeyrek?

Yarım.

Çok sevdim.

Şimdi de salçanın tamamını ekliyoruz,

çünkü sosun domatesle yoğunlaşmasını istiyorum.

Tamam. Biraz kısalım.

- Kapağı kapatalım mı?
- Kapat.

Yani ben bir buçuk saat boyunca burada mı durmalıyım?

Sen bunun için eğitildin. Güle güle, Gennaro.

Bak bu harika bir sandalye.

Ahh!

Ah, hayat bu Gennaro...

Birileri çalışıyor ve birileri dinleniyor.

Gennaro, ara sıra lütfen ete bakabilir misin?

HORLAMA

- Küçük bebek.
- Ne oldu?

İçim geçmiş, pek güzel uyudum.

Gennaro lütfen azıcık kenara kaçılır mısın?

Ben böylesini severim.

- Teşekkür ederim.
- Seni polenta yaparken izlemek istedim.

Evet, polenta. Burada üç litre suyumuz var.

ve polenta mısır unudur.

Bu beş dakikalık bir polenta.

ve çok lezzetli, bu güveç ile mükemmel gider çünkü.

Şimdiden tereyağını koyabilirim, 100 gram.

- Evet, koy gitsin.
- Aha. Harika.

- Ne kadar?
- Bu 250 gram.

Bu seferlik kullandığım taleggio.

Harika bir peynir, çok kremsi. Fontina ile de yapılabilir.

Gennaroi, 100 gram da parmesan rendeler misin?

- Evet.
- Karıştır, karıştır.

- Şunların hepsini buradan kaldırayım.
- Harika.

Bak hele.

Resmen krema gibi.

Şimdi yapağın şey, bunu tam ortaya koymak.

Antonio, acele et.

- Sen böyle çalışıyorsun.
- Orada küçük bir kanal açıp...

ve en iyi şey de paylaşmaktır.

Bu küçük bir porsiyon, ama bunun bir masa kadar büyük olduğu

bol polentalı ve bol yahnili halleri de mevcut.

Gerçekten muhteşem.

- Büyük bir aile için çok güzel.
- Mmm.

Bu harika.

Şerefe, Antonio.

Ama bir aileniz yoksa?

Onlarsız kalmışsanız ya da onlara sırtını dönmüşseniz?

Şehrin dışında Rimini yakınlarında, büyük bir aileyle tanışmaya gittik.

Tüm ezberleri bozan ama yemeğe olan tutkusunu sürdüren bir aile.

- Orada asılı duran üzümlere baksana.
- Evet, inanılmaz.

Antonio, burası gerçekten bambaşka bir oluşum. Bu inanılmaz.

Bu bir tıp merkezidir. Burada herkes için ücretsiz tıbbi bakım var.

ve orada HIV'den muzdarip insanlar var ve orada kalabiliyorlar...

- Yani burada her şey var?
- Evet, burası bir... küçük kasaba.

İnsanlar yoldan çıktıkları zaman bu aileye katılabiliyorlar.

Kendilerini hayatın karanlık bir köşesinde buldukları zaman.

Bu insanlar için bir sığınak...

Herkesin ihtiyacı olan o aile bağlarını kesmişler için.

San Patrignano ciddi uyuşturucu sorunları olan kişilere
yardımcı olan olağanüstü bir yardım kuruluşudur.

Yaklaşık 2.000 erkek ve kadına ev olmuştur.

İnsanlar dağılmış hayatların karmaşasından, sokaklardan,
hapishanelerden buraya geliyor.

En az dört yıl burada kalıp tekrar yaşamayı öğreniyorlar.

...ve bunu da dünya çapında satılan muhteşem
italyan yemekleri yaparak başarıyorlar.

Büyüleyici Monica Luppi, bize nasıl 600 dönüm arazide

...yetiştirilen her şeyin bağımlıları hayata
döndürmek için kullanıldığını gösterdi.

Bu ev yapımı et kasaplara gidiyor.

Onların salam ve jambonları İtalya'da ünlüdür.

Onlar üzümle ödül kazanan harika şaraplar yapmayı öğrenirler.

Mamma mia!

Yarım milyon litre, bir yılda.

Ne çok şarap var.

Ve doyurulacak bu kadar midenin olduğu bir ailede,
herkes yemek yapmayı öğrenir.

Monica, tüm bu insanlar, buraya gelmeden önce,
yemek yapmakla bir alakaları yok muydu?

Çoğunun yoktu. Eğer uyuşturucu bağımlısı biri olmuşsanız,

Dünyanın gerçek zevkleri olan küçük şeylere önem vermezsiniz.

Gıda bunlardan biridir, bu nedenle buranın temel fikri,

bu işe harcanan emeğin takdir edilmesi...

Yani burada hiçbir şey kısa yoldan yapılmıyor. Bilirsiniz,

sabır, sevgi ve tutku nihai ürüne ulaşmanın tek yoludur çünkü.

Çok etkilendik.

Federico gibi akıllı çocukların, yakın bir geçmişte zor uyuduklarına inanmak zor.

Yaklaşık bir yıl boyunca buradaydın, nasıl hissediyorsun?

Başlangıçta çok garip oldu, biraz hayal kırıklığına uğradım.

Ben eroin kullanıyordum, ve uyuşturucu olmadan
insanlarla birlikte kalmaya alışmamıştım.

- Eroin?
- Evet, eroin...

- Ve şimdi kullanmıyorsun?
- Hayır bitti.

- Aferin, hayatın başka bir yönü olduğunu gördün, ki bu en önemli şey.
- Evet.

Ve hayatı farklı amaçlar için kullanabilirsiniz.

Her gün, peynir yaparken, kendini geliştirebilir...

Sınırlarını görüp, ilerleyebilirsin...

- Daha öteye.
- Gün geçtikçe, evet.

Ve San Patrignano da biz kendi başımıza değil, diğer insanlarla

...beraber bu peynirleri yapıyoruz. Bizim büyük bir ailemiz var.

Söyle bana, burada kaç litre süt var?

550 litre.

....ve ne kadar peynir çıkıyor?

Yaklaşık 100 kilo.

Yani, ricotta 20 kilo...

Squacquerone 100 kilo ve ricotta 25 kilo.

Mamma mia, Antonio!

Tadı harika.

Andrea ürettikleri bütün değişik peynirlerle gurur duyuyor.

- Ah, bastardo.
- Si.

Bunlar sadece peynir değil. Onlar, Andrea'nın tutku ve sevinci...

Hem de hayat kurtaran bir sevinç.

- Viva Italia!

Bu çok ilginç. Bir göz at.

Bununla sucuklara delikler açıyorsun ki sucuk...

- Nefes alabiliyor.
- Evet.

Eğer şimdi böyle yaparsam...

Şöyle de içime çektiğim zaman.

Bu Antonio Carluccio ve farklı bir stil.

- Saçmalık.
- Hayır, değil!

Bu kilo vermenin kolay bir yolu.

- Ben öyle yapmadan da kilo veririm.
- Evet, biliyorum.

25 yıl oldu, ben hâlâ bekliyorum.

Bu bizim yemek odası.

Aman Tanrım!

Önemli olan bir şey, buna her zaman yemek odası denmesi.

Bu bir kafeterya değil, bir yemekhane değil, bir yemek odası.

Evinizin büyük bir versiyonu çünkü.

Yemek zamanları burada önemlidir.

Herkes geleneksel bir İtalyan ailesinde gibi, birlikte yiyor, kural bu.

İnsanlar buraya geldiklerinde tek başına geliyorlar fakat...

kısa zamanda ağabey gibi sevdikleri birilerini bulup tanışıyorlar.

Burada peynircide ya da kasap dükkanında
gördüğünüz gibi bir grup var.

O grup resmen onların ailesi oluyor çünkü buradaki insanlar,

kendilerini asla bir yere ait gibi hissetmemişler.

Ben evde asla başkalarıyla yemem...

Sadece kendim yerim.

Bu yüzden yeni bir duygu.

Bir yıl içinde kendiniz i tanımaya başlıyorsunuz.

Sadece biraz.

Biz burada ev yapımı tagliatelle yiyoruz.

ve biraz rokayla beraber, biraz pomodorini,
küçük domatesler...

ve biraz da sucuk.

Bu lezzetli. Üzerine biraz Parmesan.

Çok hafif ve kolay, burada talimat verilen aşçılar tarafından pişirildi.

Maria bu ailenin annelerinden biridir.

- O 70'lerden beri burada.

Maria yıllar boyunca yemek pişirmeyi buradaki pek çok insana öğretti.

İtalyan anneleri sevgilerini yemek yaparak gösterir.

Yemek yapan kimse insanlara sevgi verir,

ve bunu kaçırmışsanız hayatın geri kalanını da kaçırdınız demektir.

Biz sürekli koşturuyoruz, ama gerçekten
burada oturup zevk almak ve bir şey tatmak...

ve başkasına "şunu bir tat" diyebilmek,
bu biriyle bir bağ kurmak gibidir.

Gerçekten burada gördüklerimle
hayrete düşmüş durumdayım

Tebrikler.

Beni tebrik etmek zorunda değilsin.
Arkanızdaki tüm bu insanları kutlayın.

Onlar her zaman umutsuz gözüyle bakılanlardı.

Ve ben de ailemize hoş geldiniz demek istiyorum.

Bu harika.

Gerçekten...

Kendimi bunun bir parçası hissediyorum.

Bu muhteşem bir şey.

Şey...

- Ne diyeceğimi bilmiyorum. Teşekkür ederim.
- Sen de şimdi ailemizin bir parçasısın.

Her zaman, biliyorsun, buraya gelebilirsin.
Buradaki ilaç sevgidir.

ve bunu satın alamazsınız.

Ücretsiz.

Ah, eski bir hikaye.

Hayatın iki temel fonksiyonu vardır.

Tek ihtiyacınız olan yiyecek ve sevgidir.

Yolculuk boyunca, İtalyan ailesi duygusunun
terk edildiğini düşünmüştüm...

....ama bunun aslında bir dönüşüm
olduğunu söylemek gerekir.

...ve ben, öyle ya da böyle bu aile duygusunun
yaşatıldığını görmekten mutluluk duydum.

Bu aile yapılarında değişiklikler olsa bile.

Şimdi sen yemeğe duyulan sevgi ve tutkunun
hâlâ orada olduğu konusunda hemfikir misin?

Evet. Gennaro, burada muhteşem bir şey görüyorum.

Sen hep sonunda görüyorsun zaten.

Ağaçtan topla, ağzına at, lokum lokum...

Mmm.

Şapırdatma, lütfen.

İtalya'nın bir meyvesi.

Bir dahaki sefere,
Napoli ve Amalfi kıyısına gidiyoruz.

Antonio'nun doğduğu ve büyüdüğü yer.

Bu çocukluğumdan beri duyduğum çan sesi.

Dünyanın en popüler yemeklerinin nasıl en
havalı insanlar tarafından icat edildiğini göreceğiz.

Pizza fritta.

Anında yiyecek.

Gennaro gençliğinde yeniden yaşayacak.

...ve biz çocukluktan beri buralarda
nelerin değiştiğini göreceğiz.

Oh, 24 ayar altın. Bu bayağı pahalı olmalı.

Bizim oraların bazı muhteşem
yemeklerinden pişiriyor olacağız.

...ve yiyeceğiz.

Vaş!

Dalından meyve.

Altyazı: Tayfun Tuna [tayfuntuna]
(Original Subtitles by Red Bee Media Ltd)

E-posta [e-mail]