Four Horsemen - Feature Documentary - Official Version

FOUR HORSEMEN is an independent feature documentary which lifts the lid on how the world really works.

As we will never return to 'business as usual' 23 international thinkers, government advisors and Wall Street money-men break their silence and explain how to establish a moral and just society.

FOUR HORSEMEN is free from mainstream media propaganda -- the film doesn't bash bankers, criticise politicians or get involved in conspiracy theories. It ignites the debate about how to usher a new economic paradigm into the world which would dramatically improve the quality of life for billions.

"It's Inside Job with bells on, and a frequently compelling thesis thanks to Ashcroft's crack team of talking heads -- economists, whistleblowers and Noam Chomsky, all talking with candour and clarity." - Total Film

"Four Horsemen is a breathtakingly composed jeremiad against the folly of Neo-classical economics and the threats it represents to all we should hold dear."
- Harold Crooks, The Corporation (Co-Director) Surviving Progress (Co-Director/Co-Writer)

Follow us on https://www.twitter.com/RenegadeEcon
on https://www.facebook.com/RenEconomist
or visit our website http://www.renegadeeconomist.com

Support us by subscribing here http://bit.ly/1db4xVQ

Also you can check our shop at http://www.renegadeeconomist.com/info/shop.html

Όλη η εμπειρία έχει δείξει ότι

η ανθρωπότητα είναι περισσότερο
διατεθειμένη να υποφέρει

- εφόσον το κακό είναι υποφερτό -

παρά να διορθώσει την πορεία της

καταργώντας τα σχήματα
στα οποία έχει συνηθίσει.

Αμερικανική Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας

Οι άνθρωποι είναι απαίσια επιεικής,

απλώς δεν καταλαβαίνουν
τι τους έχουν κάνει.

Είμαστε αρουραίοι στην
κοσμοϊστορική αλλαγή.

Υπάρχει και ένα σημείο όπου η Δύση

θα μπορεί να ανατραπεί σε μια αυτάρεσκη
και αρκετά εύπορη στασιμότητα,

ή θα μπορεί να διαδραματίσει
καθοριστικό ρόλο στο μέλλον.

Ό, τι οι τράπεζες έκαναν ήταν κατακριτέο

γι' αυτό υπήρχε η οργή
της απληστίας των τραπεζιτών

όταν δώσαμε τα χρήματα που υποτίθεται ήταν
να τους βοηθήσουν να δανείσουν σε άλλους

αλλά αποφάσισανε να τα χρησιμοποιήσουν
να πληρώσουν στους εαυτούς τους μπόνους,

Για τι;
Για απώλειες ρεκόρ;

Μας κυβερνούν εταιρίες σήμερα.

Συχνά από εταιρείες που δεν τους ενδιαφέρει
και πολύ οι ΗΠΑ.

Δεν ξέρω τι έγινε,
τι έγινε στην ΗΠΑ;

Βρέθηκε στο χαντάκι. Ξέρετε;
Ποια στιγμή χάλασαν όλα;

Ήταν το ντίσκο; Ήταν η Ντόνα Σάμερ;
Αυτό σκότωσε την Αμερική;

Μπαίνουμε στην εποχή των συνεπειών.

Ένα άπληστο χρηματοπιστωτικό σύστημα,
η κλιμάκωση της οργανωμένης βίας,

εξαθλίωση για δισεκατομμύρια,
και η διαφαινόμενη περιβαλλοντική τέφρα,

όλα συγκλίνουν σε μια εποχή
που οι κυβερνήσεις,

θρησκείες και οικονομολόγοι
έχουν καθυστερήσει.

Πόλεμος

Κατάκτηση

Λιμός

και Θάνατος.

Οι Τέσσερεις Καβαλάρηδες έρχονται.

Αυτή δεν είναι μια ταινία που
βλέπει συνωμοσίες.

Δεν είναι μια ταινία που
σκορπίζει τον φόβο.

Δεν είναι μια ταινία που κατηγορεί τους
τραπεζίτες ή τους πολιτικούς.

Είναι μια ταινία που αμφισβητεί τα
συστήματα που έχουμε δημιουργήσει

και προτείνει τρόπους για να τα
μεταρρυθμίσουμε.

Με την πάροδο των αιώνων,
τα συστήματα έχουν τροποποιηθεί,

χειραγωγηθεί, ακόμη και διαφθαρεί,

συχνά, για να εξυπηρετήσει
τα συμφέροντα των λίγων.

Έχουμε αποδεχτεί συνεχώς αυτές τις αλλαγές,

και επειδή ο άνθρωπος μπορεί να
προσαρμοστεί να ζήσει κάτω από

σχεδόν οποιαδήποτε συνθήκη,
το χαρακτηριστικό που μας επέτρεψε

να επιβιώσουμε είναι το χαρακτηριστικό
που μας έχει καταστείλει.

Οι περισσότερες κοινωνίες έχουν μια ελίτ,

μία που προσπαθεί να
παραμείνει στην εξουσία.

Ο τρόπος που παραμένει στην εξουσία
δεν είναι μόνο

με τον έλεγχο των μέσων παραγωγής,

να είναι μαρξιστής, δηλαδή
να ελέγχει το χρήμα,

αλλά με τον έλεγχο του γνωστικού χάρτη,
ο τρόπος που σκεφτόμαστε.

Και αυτο που έχει σημασία
δεν είναι το τι λέγεται δημοσίως

αλλά με αυτά που παραμένουν
μη συζητήσιμα.

Για αιώνες «φύλακες» έχουν παραποιήσει
το γνωστικό μας χάρτη

αλλά το 1989 ένας επιστήμονας υπολογιστών
με το όνομα Τιμ Μπέρνερς Λι

υλοποίησε την πρώτη επιτυχημένη
επικοινωνία μεταξύ

εναν http πελάτη και εξυπηρετητή.

Ο παγκόσμιος ιστός γεννήθηκε.

Έχει στην συνέχεια εξαπολύσει ένα τσουνάμι

από άμεσα προσβάσιμες
και ελεύθερα διαθέσιμες πληροφορίες.

Ακριβώς όπως το τυπογραφείο του
Γουτεμβέργιου πήρε τον έλεγχο

του γνωστικού χάρτη μακριά από
το εκκλησιαστικό και βασιλικό ελίτ,

σήμερα, το Διαδίκτυο έχει αρχίσει
να αλλάζει κυβερνήσεις,

το οικονομικό σύστημα και
τα ΜΜΕ.

Είμαστε στο κατώφλι της αλλαγής.

Αλλά για να το πραγματοποιήσουμε
πρέπει πρώτα να καταλάβουμε

τα πράγματα που έχουν μείνει
ανείπωτα τόσο καιρό.

Για να το κάνουμε,
χρειαζόμαστε προσανατολισμό

από ανθρώπους που λένε την αλήθεια
στο πρόσωπο της συλλογικής αυταπάτης.

Γιατί καταλαβαίνοντας κάτι πραγματικά,
ελευθερώνεσαι από αυτό.

Αυτοκρατορίες

Το μόνο που έχει να κάνει μια μεγάλη δύναμη
για να αυτοκαταστραφεί

είναι να επιμείνει στην προσπάθεια της
να κάνει το αδύνατο.

Στο τέλος του Β 'Παγκοσμίου πολέμου
είχαμε 50% του παγκόσμιο ΑΕΠ

φτιάχναμε 54.000 αεροπλάνα το χρόνο,
7000 πλοία κ.λπ.

Εμείς ήμασταν η νέα Ρώμη,
και το αναγνωρίσαμε,

και σχεδιάσαμε ένα σύστημα
«διαχείριση της εξουσίας» το 1947

νομίζοντας ότι θα το διαχειριστούμε,
και λειτούργησε αρκετά καλά

κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου
αλλά από τότε δεν κάναμε τίποτα,

και νομίζω ότι αυτό είναι άλλο ένα σημάδι
της αδυναμίας μας να κατανοήσουμε

τον νέο κόσμο, αν θέλετε.

Αυτοκρατορίες δεν αρχίζουν ή τελειώνουν
σε συγκεκριμένες ημερομηνίες,

αλλά τελειώνουν.

Και η Δύση δεν έχει ακόμη συμβιβαστεί
με αυτή την ξεθωριασμένη υπεροχή.

Στο τέλος της κάθε αυτοκρατορίας,
υπό το πρόσχημα της ανανέωσης,

φυλές, στρατοί, οργανώσεις εμφανίζονται

και καταβροχθίζουν την κληρονομιά
της πρώην υπερδύναμης

συχνά εκ των έσω.

Στο δοκίμιό του
«η μοίρα των αυτοκρατοριών»,

ο στρατιώτης, διπλωμάτης και ταξιδιώτης

Αντιστρατηγός Σερ Τζον Γκλαμπ
ανάλυσε τον κύκλο ζωής των αυτοκρατοριών.

Βρήκε αξιοσημείωτες ομοιότητες μεταξύ τους.

Μια Αυτοκρατορία διαρκεί περίπου 250
χρόνια ή 10 γενιές,

από τους πρωτοπόρους εως τους
τελικούς εμφανής καταναλωτές

που έχουν γίνει βάρος στο κράτος.

6 εποχές καθορίζουν τη διάρκεια ζωής
μιας αυτοκρατορίας:

Η εποχή των πρωτοπόρων.

Η εποχή των κατακτήσεων.

Η εποχή του εμπορίου.

Η εποχή της αφθονίας.

Η εποχή της νόησης.

Ολοκληρώνεται με άρτο και θεάματα
στην εποχή της παρακμής.

Υπάρχουν κοινά χαρακτηριστικά με
κάθε εποχή της παρακμής,

έναν απείθαρχο υπερεκτεινόμενο στρατό,

η εμφανή επίδειξη πλούτου,

μια τεράστια ανισότητα μεταξύ
πλουσίων και φτωχών,

μια επιθυμία να ζούν
από ένα κράτος πρόνοιας,

και μια εμμονή με το σεξ.

Αλλά ίσως το πιο διαβόητο γνώρισμα όλων

είναι η υποτίμηση του νομίσματος.

Οι ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο
ξεκίνησαν με κανόνες χρυσού και αργυρού

προ πολλού εγκαταλειμμένα.

Η Ρώμη δεν ήταν διαφορετική.

Ξεκίνησε στην αρχή σε μιά σταθερή βάση

και ήταν σε ένα κανόνα αργυρού,

αλλά όπως διαφθειρόταν όλο και περισσότερο

το ρωμαϊκό δηνάριο κατέληξε να είναι
απλά ένα χάλκινο κέρμα

έμαθαν πώς να το επαργυρώνουν

αλλά στη χρήση του
το εξωτερικό περίβλημα αποσπάστηκε.

Στο τέλος όλοι οι γερουσιαστές που κάποτε
εκπροσωπούσαν το λαό,

το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν πόσο πλούτο
μπορούσαν να κλέψουν στην κορυφή.

Ο μεγάλος αυτοκρατορικός πλούτος
πάντα θαμπώνει,

αλλά κάτω από την επιφάνεια
η αχαλίνωτη επιθυμία

για τα χρήματα, δύναμη
και τα υλικά αγαθά

σημαίνει ότι το καθήκον και η
δημόσια υπηρεσία αντικαθίσταται από

ηγέτες και πολίτες που
παλεύουν για τα λάφυρα.

Ιστορικά όλα τα σημάδια της κατάρρευσης

της αυτοκρατορίας
αρχίζουν να αναπτύσσονται,

κάποια δριμύτερα από ό, τι άλλα

αυτή η τρέχουσα οικονομική και
χρηματοπιστωτική κρίση,

πάντα συνοδεύει την κατάρρευση
μιας αυτοκρατορίας.

Ο λαός της Ρώμης ήταν διαρκώς
αποσπασμένος από τις μονομαχίες

και οι πολιτικοί το ήξεραν.

Οι πολιτικοί δημιούργησαν νέες εκδηλώσεις,
με πάμπολλους μονομάχους

και καθημερινά κάνουμε
ακριβώς το ίδιο πράγμα.

Αυτό είναι ένα κοινό χαρακτηριστικό
της αποικιακής αυτοκρατορίας.

Έτσι, σήμερα στις ΗΠΑ για παράδειγμα,

θα βρείτε μια τεράστια έμφαση
σε όλα τα είδη

των τηλεοπτικών προγραμμάτων που

αποσπούν την προσοχή των ανθρώπων
από ό, τι πραγματικά συμβαίνει.

Ο αθλητισμός είναι ένα μεγάλο μέρος της,
όπως ήταν τότε οι μονομαχίες.

Στην ουσία μας έχουν ρίξει σε λήθαργο

και το έχουμε δεχθεί.

Ακριβώς όπως οι διάσημοι αθλητές μας
σήμερα κερδίζουν τεράστια ποσά

το ίδιο έκαναν οι ρωμαίοι ηνίοχοι.

Στο δεύτερο αιώνα ένας με το όνομα

Γάϊος Βαλέριος Διοκλής
συγκέντρωσε μια περιουσία

35 εκ. σηστερτίους σε κέρδη,

ίσα με αρκετά δισ. δολάρια σήμερα.

Παραδόξως ίσως,
υπάρχει άλλο ένα επάγγελμα που είναι

δυσανάλογα δημοφιλές
καθώς καταρρέει μια αυτοκρατορία:

Οι Ρωμαίοι, Οθωμανοί και οι Ισπανοί
όλοι έκαναν τους σεφ τους διασημότητες.

Και αυτό πάλι είναι το χαρακτηριστικό
του τέλους μιας αυτοκρατορίας

όπου τα πράγματα είναι τόσο καλά και
τώρα έχουμε αυτήν την τελευταία σπρωξιά,

ότι κάποτε ήμασταν μεγάλοι,

αισθανόμασταν μεγάλοι,
αλλά δεν το αισθανόμαστε πια,

έτσι όλοι είναι έξω και ψάχνουν για αυτό.

Ίσως είναι στο καλύτερο φαγητό
ή στα καλύτερα ρούχα

στη μουσική, στις ταινίες, στα ριάλιτη
ή κάποιο άλλο περιοδικό,

αλλά δεν μπορείτε ποτέ να πάρετε αρκετά
από αυτό που δεν χρειάζεστε.

Αυτό που χρειάζεστε είναι μια
ισχυρή ηθική πεποίθηση

που είναι διάχυτη σε όλη την κοινωνία
και η ακεραιότητα κυριαρχεί.

Υπάρχει μια τεράστια απάθεια,
ένας τεράστιος αμοραλισμός

ακόμη και πολιτικού χαρακτήρα σε αυτό

δηλαδή, υπάρχουν τεράστιοι αριθμοί ανθρώπων
που δεν δίνουν δεκάρα.

Έτσι, υπάρχει αυτή η φυσική εντροπία
σε έναν ζωντανό οργανισμό

όπως φυσικά είναι μια αυτοκρατορία,
και με την πάροδο του χρόνου πεθαίνει.

Το ερώτημα είναι πώς πεθαίνει;

Πεθαίνει σε έναν βίαιο
καταρράκτη γεγονότων;

ή αργοπεθαίνει;

Η γενιά των «μπέιμπι μπούμερ»
γεννήθηκε σε αυτή την εποχή της παρακμής

ίσως άθελά τους, έχουν σπάσει
τη σιωπηλή σύμβαση γενεών

μέσω ανεμπόδιστο καταναλωτισμό,
απότομη αύξηση των τιμών ακινήτων

και μια επιθυμία για αιώνια νεότητα,

οι «μπέιμπι μπούμερ» έχουν σπαταλήσει
την κληρονομιά των μελλοντικών γενιών.

Η γενιά μου και η γενιά
μετά από την δικιά μου,

νομίζω ότι έχουμε ξεχάσει αυτή την
φράση στην εισαγωγή του Συντάγματός μας

που λέει «και για τους απογόνους μας».

Ξαφνικά έγινε «για μας».
Τελεία.

Η γενιά των «μπέιμπι μπούμερ»
που είμαι και εγώ μέρος

έκανε τη χειρότερη κατανομή κεφαλαίου
στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Είχαμε φθηνό πετρέλαιο - ή φθηνή
ενέργεια θα ήταν καλύτερα να πούμε,

είχαμε μια αφθονία ιδεών και επιλέξαμε
ένα σύστημα και το διατηρήσαμε

το οποίο είναι ίσως ένας από τους
χειρότερους τρόπους να χρησιμοποιήσουμε

τις ευλογίες που μας είχαν δοθεί
και θα το πληρώσουμε το τίμημα αυτό.

Ο άνθρωπος είναι ασυνεπής
και παράδοξος.

Ελπίζουμε για την ειρήνη και την αθανασία

αλλά δημιουργούμε συνεχώς νέους τρόπους
να καταστρέφουμε ο ένας τον άλλον.

Είμαστε ικανοί να κάνουμε τις πιο ευγενικές
και ευγενείς πράξεις,

και τις πιο φρικιαστικές θηριωδίες.

Οι άνθρωποι είναι περίπλοκα πλάσματα.

Είμαστε ικανοί τώρα αυτή τη στιγμή
να ενεργήσουμε με τέτοιο τρόπο

ώστε να είναι πιθανό,
αν όχι βέβαιο,

ότι τα εγγόνια μας θα αντιμετωπίσουν
τρομερές καταστροφές

και συνειδητά ενεργούμε να
επιταχύνουμε αυτή την πιθανότητα

ακόμα κι αν όλοι μας
αγαπάμε τα εγγόνια μας.

Πώς μπορούμε να είμαστε
πιο αντιφατικοί από αυτό;

Παρ 'όλες τις οικονομικές δραστηριότητες
των τελευταίων 50-70 χρόνων

από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο,
και όλη την εκβιομηχάνιση

δεν έχουμε ακόμη καταφέρει να λύσουμε
το πρόβλημα της φτώχειας

της στέρησης , της πείνας
ή του υποσιτισμού.

Εκατομμύρια άνθρωποι, κάθε βράδυ
πάνε για ύπνο χωρίς τροφή

ενώ εκατομμύρια άνθρωποι
πετάνε το φαγητό τους.

Σπατάλη από τη μια, και φτώχεια
και στέρηση και πείνα από την άλλη.

Υποσιτισμός από τη μια,
και παχυσαρκία από την άλλη.

Τι είδους σύστημα έχουμε δημιουργήσει;

Γιατί με μια τέτοια
λαμπρή γνώση στον πλανήτη

δυσκολευόμαστε ακόμα με την
δίκαιη κατανομή του πλούτου;

Πώς έχει η ανθρώπινη φυλή αναπτύξει
ένα ελαττωματικό σύστημα

κυβέρνησης και οικονομίας που εξυπηρετεί
τους λίγους εις βάρος των πολλών;

Και με τόση φτώχεια σε μια εποχή αφθονίας

γιατί δεν είχαμε τη βούληση να αλλάξουμε
μια τέτοια φαύλη δομή;

Η απληστία είναι το βασικό συστατικό
μιας ανήθικης οικονομίας.

Το πρόβλημα δεν είναι ότι αυτό που υπάρχει
στον κόσμο δεν αρκεί

κάποιοι λένε ότι επειδή υπάρχει φτώχεια
πρέπει να δημιουργήσουμε περισσότερο πλούτο

«Υπάρχει αρκετό στον κόσμο
για την ανάγκη όλων»

όπως είπε ο Μαχάτμα Γκάντι,
«αλλά όχι για την απληστία όλων»

Αλλά είναι μόνο η απληστία,
ή μήπως πάει βαθύτερα από αυτό;

Είναι το πρόβλημα συστημικό;

Τραπεζικό σύστημα

Όταν η λεηλασία γίνεται τρόπος ζωής
για μια ομάδα ατόμων μέσα στην κοινωνία,

δημιουργούν για τους εαυτούς τους
με τη πάροδο του χρόνου

ένα νομικό σύστημα που την επιτρέπει
και έναν ηθικό κώδικα που την δοξάζει.

Ως πολιτισμός, προφανώς καταφέραμε πολλά.

Είχαμε την βιομηχανική επανάσταση,
επιβιώσαμε.

Αναπτύξαμε έναν σύγχρονη στρατό,
επιβιώσαμε, μέχρι στιγμής.

Χτίσαμε ένα τραπεζικό σύστημα,

και εξακολουθούμε να έχουμε
κάποια προβλήματα με αυτό.

Αλλά καταφέραμε πολλά.

Είναι όπως όταν εργαζόμουν
στη Γουόλ Στριτ για 7 χρόνια,

είχα την εμπειρία που ίσως να έχουν
κάποιοι που δούλευαν σε μία

μονάδα επεξεργασίας κρέατος:
γίνονται χορτοφάγοι.

Όταν εργάζεσαι στη Γουόλ Στριτ και βλέπεις
πως τράπεζες σαν την Τζ. Π. Μόργκαν

βγάζουν χρήματα, όταν βλέπεις χρήματα,
αηδιάζεις.

Νομίζω ότι αν ο κόσμος γνώριζε
τι κάνει το τραπεζικό σύστημα

όπως είπε ο Χένρυ Φορντ
«θα υπήρχε μια επανάσταση αύριο το πρωί»

Ο περισσότερος κόσμος πιστεύει ότι
αυτό που κάνει μια τράπεζα είναι

να σε δανείζει χρήματα που
κάποιος άλλος έχει καταθέσει.

Αλλά στην πραγματικότητα, αυτό που
κάνει μια εμπορική τράπεζα είναι

να δημιουργεί χρήματα από το τίποτα
και μετά σας τα δανείζουν με τόκους.

Αν παράγω χρήματα στο σπίτι μου,
λέγεται πλαστογραφία.

Αν ένας λογιστής το κάνει σε μια εταιρία,
λέγεται «μαγείρεμα των βιβλίων»

Αλλά εάν μια τράπεζα το κάνει,
τότε είναι απολύτως νόμιμο.

Εφ 'όσον επιτρέπεις την
νομιμοποίηση της απάτης

τότε πολλαπλά προβλήματα θα εμφανιστούν
στο οικονομικό σύστημα

που δεν θα μπορείτε να κάνετε τίποτα.

Ιδιωτικές τράπεζες δημιουργούν
χρήμα από το τίποτα

και τα δανείζουν με τόκο.

Ακούγεται παράλογο,

αλλά όταν διδάσκω στους πρωτοετείς πώς
λειτουργεί, δεν το πιστεύουν ποτέ

και το βλέπουμε ξανά και ξανά:

«ναι, οι τράπεζες δημιουργούν χρήματα,
έτσι γίνεται»

Και έχουν δίκιο να αμφισβητούν ότι
αυτό είναι που πραγματικά συμβαίνει,

αλλά είναι.

Τώρα, αν το τραπεζικό λόμπι
είναι ισχυρό θα πουν

«δεν θέλουμε να αλλάξουμε το σύστημα,
βγάζουμε τόσα χρήματα από αυτό»

αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι:

A: Να πείσουμε τον κόσμο ότι αυτοί φταίνε,
οι μισθοδοτικές απαιτήσεις τους

είναι υψηλές, γι’ αυτό έχουμε
ψηλό πληθωρισμού.

Ή κερδοσκοπούν στα ακίνητα,
γι’ αυτό οι τιμές των ακινήτων ανεβαίνουν.

Αυτό που δεν πρόκειται να πουν είναι

«αυτό συμβαίνει επειδή οι τράπεζες
δημιουργούν χρήματα από το τίποτα

και τα σπρώχνουν στο σύστημα,
γι’ αυτό ανεβαίνουν οι τιμές»

Αλλά πώς καταλήξαμε με ένα σύστημα
που οι τράπεζες έχουν τη δύναμη

να δημιουργούν χρήματα;

Από το 1971, όταν ο πρόεδρος Νίξον
πήρε τις ΗΠΑ από το κανόνα χρυσού

ο κόσμος λειτουργεί υπό ένα σύστημα
γνωστό ως FIAT.

Το δολάριο, η λίρα και το ευρώ είναι όλα
κυβερνητικά νομίσματα FIAT.

FIAT είναι μια λατινική λέξη,
που σημαίνει «ως είναι»

Είναι ο νόμος που ορίζει
αυτό το νόμισμα γίνει χρήμα.

Χωρίς αυτή τη νομική επιβολή,
και το γεγονός ότι

πρέπει να πληρώνουμε φόρους
με αυτά τα χρήματα,

το χαρτονόμισμα, ή το ηλεκτρονικό ψηφίο
που αντιπροσωπεύει το νόμισμα,

δεν θα είχε κανένα νόημα.

Μόνο η κυβέρνηση έχει
την εξουσία να εκδίδει FIAT χρήμα.

Αλλά οι τράπεζες μπορούν να το
δημιουργήσουν μέσω του δανεισμού.

Τα τελευταία 40 χρόνια, από τότε που αυτό
το FIAT σύστημα έγινε το παγκόσμιο πρότυπο,

η προσφορά χρήματος έχει αυξηθεί εκθετικά.

Έχουμε δει τη μεγαλύτερη αύξηση
χρημάτων στην ιστορία.

Αλλά ποιοι ωφελούνται;

Φυσικά όσοι έχουν την δύναμη
να εκδίδουν χρήμα,

οι κυβερνήσεις και οι τράπεζες.

Στη συνέχεια, οι εταιρείες και τα άτομα
που παίρνουν αυτά τα χρήματα νωρίς,

μπορούν να τα ξοδέψουν πριν οι τιμές
των πραγμάτων που θέλουν να αγοράσουν

έχουν αυξηθεί ώστε να αντικατοπτρίζουν
τα νέα χρήματα στην κυκλοφορία.

Με άλλα λόγια, παίρνουν υπηρεσίες, προϊόντα
ή περιουσιακά στοιχεία φθηνά,

αλλά οι τιμές σύντομα αυξάνονται.

Έτσι, κάτοχοι περιουσιακών στοιχείων,
όπως ακίνητα ή μετοχές, θα έχουν κέρδη

χωρίς υποχρεωτικά να υπάρχουν βελτιώσεις

με την εν λόγω εταιρεία ή σπίτι.

Συχνά αυτό μπορεί να οδηγήσει
σε κερδοσκοπικές φούσκες.

Αλλά τι γίνεται με αυτούς
στο κάτω μέρος της πυραμίδας;

Όσοι είναι μισθωτοί,
ή όσοι ζουν σε απομακρυσμένες περιοχές

ή όσοι έχουν αποταμιεύσεις;

Ώσπου να φτάσει αυτό το
νέο χρήμα σε αυτούς,

οι τιμές των πραγμάτων που
θέλουν να αγοράσουν έχουν αυξηθεί,

οι αποταμιεύσεις τους αγοράζουν λιγότερα

και οι μισθοί τους παραμένουν
σε μεγάλο βαθμό αμετάβλητες.

Κάποιες φορές, αναγκάζονται να χρεωθούν,
για να μπορέσουν να αγοράσουν τα πράγματα

που μπορούσαν πριν.

Πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει
να πάμε πίσω στις τράπεζες.

Στην πραγματικότητα, αυτή η διαδικασία
δημιουργίας χρημάτων αναδιανέμει το πλούτο

από την βάση προς την κορυφή της πυραμίδας.

Επομένως, αυτό το συνεχώς αυξανόμενο
χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών

γίνεται μεγαλύτερο και μεγαλύτερο
και μεγαλύτερο.

Όταν πας από κανόνα χρυσού σε FIAT νόμισμα,

σε συνδυασμό με ένα κλασματικό
αποθεματικό τραπεζικό σύστημα,

καταλήγεις να συσσωρεύεις χρέος γρηγορότερα

από ό, τι μπορείς να παράγεις
για την υποστήριξη του χρέους.

Εν τέλη, θα βρεθείτε πίσω
στην δουλεία του χρέους

και αυτό είναι ό, τι συμβαίνει στις ΗΠΑ.

Για κάθε δολάριο του ΑΕΠ τους,

οι ΗΠΑ δημιουργούν περίπου
5 δολάρια και 50 σεντς χρέους.

Γιατί αυτό συμβαίνει όταν η οικονομία μας
ουσιαστικά ανατρέπεται,

και φυσικά η λύση της κυβέρνησης τώρα
είναι να δημιουργήσει περισσότερο χρέος.

Δεν θα έχετε ποτέ αρκετά από
ένα νόμισμα που δεν λειτουργεί.

Μπορείτε να εκτυπώσετε μέχρι
το τέλος του κόσμου,

αλλά ο πλούτος δεν εκτυπώνεται,
και δεν μπορείτε να βγείτε από το χρέος

δημιουργώντας περισσότερο χρέος.
Αν μπορούσες, η Ζιμπάμπουε θα ήταν

η μεγαλύτερη πιο ευημερούσα χώρα
στον πλανήτη,

ξέρουμε ότι δεν λειτουργεί.

Από όλο το χρήμα στον κόσμο σήμερα,
το 97% είναι χρέος.

Ο γάλλος φιλόσοφος
Βολταίρος κάποτε είπε:

«Όλα τα χαρτονομίσματα τελικά
επιστρέφουν στην αρχική τους αξία»

«Μηδέν»

Για τρεις γενιές ο κόσμος παρακολούθησε την
μάχη μεταξύ καπιταλισμού και κομμουνισμού

αλλά στη δεκαετία του 1980 η ρωσική
οικονομία άρχισε να καταρρέει.

Η Σοβιετική Ένωση υπέκυψε,
και ο λεγόμενος καπιταλισμός κυριάρχησε.

Πριν το 1989 είχαμε μια μάχη μεταξύ
του κομμουνισμού και των αγορών.

Και στη μάχη αυτή υπήρξε μια αίσθηση του

«Ας μην εκθέσουμε τις αδυναμίες
στην οικονομία των αγορών»

Αυτή η μάχη είναι πολύ σημαντική και

δεν επικρίνουμε την ομάδα μας,
όταν παλεύουμε με τους αντίπαλους.

Και η ομάδα τους,
που σχετιζόταν με αυταρχισμό,

με την αποτυχία τους να προσφέρουν
ευεξία στην κοινωνία τους,

ήταν ξεκάθαρο ότι αν έπρεπε
να επιλέξεις μεταξύ των δύο:

όποιο ήταν καλύτερο.

Ο κομμουνισμός απέτυχε πρώτος
για διάφορους λόγους,

ήταν αναποτελεσματικός, ανθρώπινα
δικαιώματα, έλλειψη σεβασμού, κλπ.

Ο δυτικός καπιταλισμός έχει συνεχίσει
θριαμβευτικά πιστεύοντας ότι:

«Ο αντίπαλός μας έχει αποτύχει,
επομένως τα έχουμε κάνει όλα σωστά»

Και τα δύο συστήματα προσπαθούν να κάνουν
κάτι που είναι ουσιαστικά αδύνατο:

να αναπτυχθούν για πάντα.

Και οι δύο θα αποτύχουν,
ο ένας απέτυχε πρώτα,

Ο καπιταλισμός θα αποτύχει αργότερα.
Ή ακόμα και τώρα.

Η Αμερική είναι τώρα
σε μια ενδιαφέρουσα θέση

γιατί κατά τα τελευταία 200-300 χρόνια
της ιστορίας της,

είναι μια κουλτούρα και μια χώρα
που ανέκαθεν θεωρούσαν

ότι οι πόροι μπορούν να επεκταθούν.

Αν υπήρχε ένα πρόβλημα,
το έλυνες επεκτείνοντας την πίτα.

«Πάνε δυτικά νεαρέ»
Κάνε την πίτα μεγαλύτερη.

Έτσι ώστε όλοι να έχουν ένα
μεγαλύτερο κομμάτι.

Τώρα αντιμετωπίζει έναν κόσμο όπου
ενδεχομένως οι πόροι να είναι περιορισμένοι

και θα πρέπει να διαιρέσει την πίτα αυτή
και να προκαλέσει πόνο στον κόσμο

και για αυτό δεν είναι καθόλου
καλά προετοιμασμένη.

Πώς έχει η χώρα κινηθεί τόσο μακριά
από τις προθέσεις των ιδρυτών της;

Πώς έχει το αμερικανικό όνειρο
παραμορφωθεί τόσο;

Tα τελευταία 30-40 χρόνια, ο καπιταλισμός
έχει λάβει μία ακραία μορφή

και ένα μεγάλο μέρος αυτού
έχει να κάνει με τον οικονομολόγο

Μίλτον Φρίντμαν από τη Σχολή του Σικάγου,

και ο Ρέιγκαν και η Θάτσερ να συμφωνούν
με αυτές τις πολιτικές

πραγματικά ενθάρρυναν τον κόσμο
να αναλάβει τεράστια χρέη,

ενθάρρυναν την ιδιωτικοποίηση,

μικρότερες κυβερνήσεις, υποτίθεται,
ενώ μεγαλύτεροι στρατοί.

Επομένως, οι κρατικές δαπάνες αυξάνονται.
Απορρύθμιση.

Να ξεφορτωθούν τους κανόνες
που συγκρατούν τους ανθρώπους

που χειρίζονται τους θεσμούς μας,
ειδικά τις εταιρείες μας.

Είναι όπως ξαφνικά θα πρέπει να
πιστέψουμε ότι τα άτομα στην

κορυφή των εταιρειών
δεν χρειάζονται έλεγχο,

ότι είναι Θεοί.

Ο Μίλτον Φρίντμαν, η Σχολή του Σικάγου
και η ιδεολογία του νεοφιλελευθερισμού

νίκησε την παραδοσιακή οικονομική
προσέγγιση και έγινε το πλαίσιο

για αυτό που σήμερα ονομάζουμε
«καπιταλισμός».

Υπάρχουν 2 βασικές ανταγωνιστικές θεωρίες,
οι οποίες καθορίζουν τον τρόπο

που διαχειριζόμαστε τον κόσμο
και τη διανομή του πλούτου.

Αυτές είναι οι σχολές της
κλασικής οικονομικής

και του νεοφιλελευθερισμού.

Η κλασική οικονομική ταυτίζεται
με λιγότερη κυβερνητική παρέμβαση,

μεγαλύτερη αυτονομία και
αναγνωρίζει ότι ο άνθρωπος

δεν μπορεί να λειτουργήσει
χωρίς φυσικούς πόρους.

Ο νεοφιλελευθερισμός, ο οποίος απορρίπτει
τους φυσικούς πόρους, θεωρεί ότι

οι κυβερνήσεις θα πρέπει να
ελέγχουν την οικονομία,

να λύνουν κοινωνικά προβλήματα

και να αφήνουν τις αγορές να
κανονίζουν την διανομή του πλούτου.

Ο νεοφιλελευθερισμός εμφανίστηκε
πριν περίπου 100 χρόνια

λόγω της επιθυμίας των συμφερόντων
να προστατέψουν τις περιουσίες τους.

Αυτό σήμαινε ότι τα μαθηματικά μοντέλα
και υποθέσεις του νεοφιλελευθερισμού

ήταν μακριά από την πραγματικότητα.

Βασίζονται σε ό, τι θα έπρεπε να είναι,
αντί του ό, τι πραγματικά είναι.

Είναι αυτά τα μοντέλα νεοφιλελευθερισμού,
τα οποία ευνοούν μεγάλες εταιρείες,

που έχουν χρησιμοποιηθεί να νομιμοποιήσουν
την οικονομική παγκοσμιοποίηση,

προωθηθήκαν από τον Ρέιγκαν και Θάτσερ,

ο νεοφιλελευθερισμός εξακολουθεί
να κυριαρχεί στην πολιτική σήμερα.

Η επανάσταση Ρέιγκαν,
η μάλλον η Ρέιγκαν / Θάτσερ επανάσταση,

ήταν μια μεγάλη αλλαγή στην
δομή της εξουσίας

και μια μεγάλη μεταφορά των
ευκαιριών και του πλούτου.

Δεν είναι ότι πήγε από τους
φτωχούς στους πλούσιους,

ήταν μια μεταφορά εντός
των ευκατάστατων

έτσι ο χρηματοπιστωτικός τομέας στις ΗΠΑ,
στο Ηνωμένο Βασίλειο αλλά και σε άλλα μέρη

έγινε πολύ πιο κερδοφόρος και οι μισθοί
στον τομέα αυτό επίσης ανέβηκαν,

επικεντρωνόμαστε στα μπόνους
αλλά και οι βασικοί μισθοί ανέβηκαν,

επομένως ήταν μια μεταφορά από
το μη χρηματοπιστωτικό στο

χρηματοπιστωτικό μέρος της οικονομίας,

αυτό είναι πρωτοφανής,
όσο μπορούμε να δούμε από τα

διαθέσιμα δεδομένα που έχουμε.

Μιλάω για όλη την καταγεγραμμένη
ανθρώπινη ιστορία.

Το 1932, στο επακόλουθο του
χρηματιστηριακού κραχ της Αμερικής,

ψηφίστηκε νομοθεσία για να
προστατευτεί η κοινωνία.

Το νομοσχέδιο Γκλάς Στίγκαλ ψηφίστηκε
για να υπάρξει διαχωρισμός μεταξύ

εμπορικής και επενδυτικής τράπεζας.

67 χρόνια αργότερα, το 1999, υπό την
επιρροή του υπουργού οικονομικών

Λάρι Σάμερς και του προκατόχου του
Ρόμπερτ Ρούμπιν,

ο πρόεδρος Μπιλ Κλίντον κατήργησε
το νομοσχέδιο Γκλάς Στίγκαλ.

Για άλλη μια φορά, οι τράπεζες μπορούσαν
να πάρουν τα χρήματα των καταθετών

και να κερδοσκοπήσουν με αυτά,
σε σχεδόν οτιδήποτε ήθελαν.

Η Γουόλ Στριτ έχει γίνει ένα
πολύ συγκεκριμένο τύπου Καζίνο

αλλά δυστυχώς όχι το είδος
που έχουμε στο Λας Βέγκας

που είναι ένα απολύτως νόμιμο
μέσο διασκέδασης.

Πρόκειται για ένα καζίνο που έχει
τεράστιες αρνητικές επιπτώσεις

για την υπόλοιπη κοινωνία.

Δεν είναι μόνο να χάνεις τα χρήματά
σου σε μερικές άγριες νύχτες,

πρόκειται για τον τρόπο που αυτές
οι εταιρίες χάνουν τα χρήματά τους

επηρεάζοντας το σύνολο της κοινωνίας,
οδηγώντας σε μαζικές απολύσεις.

Αυτός ο ελεύθερος τζόγος έφερε
το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα

στο χείλος της κατάρρευσης.

Με ισολογισμούς και χρέη μεγαλύτερα
από το ΑΕΠ ολόκληρων χωρών,

Οι τράπεζες είχαν γίνει πολύ μεγάλες
για να αποτύχουν,

η Δύση ήταν απροετοίμαστη,
και οι τραπεζίτες συναντήθηκαν

με τις μπερδεμένες και
αποπροσανατολισμένες κυβερνήσεις τους.

«Πρέπει να μας σώσετε!»

«Χρειαζόμαστε χρήματα, και εάν δεν
μας τα δώσετε, καταρρέουν όλα»

«Τι θα κάνετε με τα
εκατομμύρια των ανθρώπων

που έχουν χάσει τα πάντα στους
τραπεζικούς λογαριασμούς τους;»

«Θα έχετε μια επανάσταση.
Τα λεφτά σας τώρα.»

«Δανειστείτε τα, δημιουργήστε τα από το
τίποτα και δώστε τα σε μας»

«Ώστε να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε
τα προβλήματά μας, να μην βουλιάξουμε»

«Διαφορετικά..»

Αυτό έκανε ο κ. Χανκ Πόλσον
στο Κογκρέσο των ΗΠΑ,

πήγε εκεί μια μέρα και τους είπε:

«Χρειαζόμαστε 700 δισ. δολάρια,
και τα χρειαζόμαστε τώρα!»

«Διαφορετικά..»

Είναι αυτό το σύστημα που αποκαλούμε
«καπιταλισμός» πραγματικά καπιταλισμός;

Σε ένα καπιταλιστικό σύστημα
η κυβέρνηση πρέπει να είναι μικρή

αλλά σήμερα το κράτος είναι πιο
εξογκωμένο και παραβατικό από ποτέ.

Ιδιώτες και εταιρείες πρέπει να
λειτουργούν σε μια ελεύθερη αγορά,

Να ανταμείβονται
οι καλές επιχειρήσεις με κέρδη,

και οι ατελές επιχειρήσεις με αποτυχία.

Όμως, κατά τη διάρκεια της κρίσης του 2008

είδαμε το δυτικό οικονομικό σύστημα
διχασμένο με ένα τρόπο που μας είχαν πει

δεν θα μπορούσε να συμβεί ποτέ.

Σοσιαλισμός για τους πλούσιους ,
καπιταλισμός για τους φτωχούς.

Στην Αμερική, για παράδειγμα,
οι τράπεζες που είχαν πρόβλημα

σωθήκαν από την κυβέρνηση.
Αυτός είναι σοσιαλισμός.

Και ο κόσμος στην Αμερική είναι κατά
του σοσιαλισμό και όμως είναι πιθανόν

η πιο σοσιαλιστική χώρα στον κόσμο
αυτή τη στιγμή.

Έχουμε ένα σύστημα που δεν είναι καν
ένα σωστό καπιταλιστικό σύστημα.

Οι πλούσιοι κάνουν λάθη
και δεν τιμωρούνται

αλλά οι φτωχοί κάνουν λάθη
και τιμωρούνται.

Ή ακόμα χειρότερα,
δεν κάνουν κανένα λάθος,

και αναγκάζονται να
πληρώσουν τα λάθη των πλουσίων.

Όταν ο φορολογούμενος πληρώνει για
την άστοχη κερδοσκοπία των τραπεζιτών,

τότε, αντί η οικονομία
να υπηρετεί τον άνθρωπο

ο άνθρωπος υπηρετεί μόνιμα
ανήθικες χρηματοπιστωτικές εταιρίες.

Ήταν ο επικεφαλής της ομοσπονδιακής
τράπεζας των ΗΠΑ Αλαν Γκρίνσπαν που,

μετά την 11η Σεπτεμβρίου, έριξε τα επιτόκια
για να αυξηθεί ο δανεισμός.

Οι τραπεζίτες χρειάζονται νέους
συμμετέχοντες να διατηρήσουν

τη ροή χρημάτων σε ένα σύστημα
που είχε γίνει μια παγκόσμιο πυραμίδα.

Όλα αυτά τα νέα χρήματα μπήκαν
στην αγορά ακινήτων

και δημιούργησε πρωτοφανή πληθωρισμό.

Οι τιμές των σπιτιών ανέβαιναν συνεχώς,

νέες μητέρες αναγκάστηκαν να επιστρέψουν
στις δουλείες τους να αποπληρώσουν

τεράστια στεγαστικά δάνεια,
και το Άγγλο- Αμερικανικό όνειρο

έγινε η κερδοσκοπία του ακινήτου.

Η αγορά ακινήτου στη Δύση
δεν έχει σχέση με την ιδιοκτησία.

Στην Δύση, επειδή είναι ο μόνος τρόπος
για απλούς ανθρώπους να πάνε μπροστά

και μόνο μέσω των μισθών τους
μπορούν να πάνε μπροστά,

αυτό που δημιουργήσαμε είναι μια οικονομική
φούσκα γύρω από τα ακίνητα

που απορροφά ένα τεράστιο ποσό κεφαλαίου

παίρνει κεφάλαια για αυθεντικές
καινοτομίες στην οικονομία

και το βάζει σε μια κερδοσκοπική χρήση
που δεν έχει κανένα παραγωγικό αποτέλεσμα.

Αν μιλήσετε με ανθρώπους στη Γερμανία,
δεν βλέπουν καμία σχέση

μεταξύ της ιδιοκτησίας ενός ακινήτου
και την κλίση τους προς τη δημοκρατία.

Είναι πολλοί που νοικιάζουν τις κατοικίες
τους εκεί, και είναι απολύτως

άνετοι με αυτή τη κατάσταση.

Αλλά είναι αλήθεια ότι και ο Ρέιγκαν
και η Θάτσερ πίεζαν

για περισσότερους ανθρώπους
να αποκτήσουν το δικό τους σπίτι

και αυτό είναι μέρος του προβλήματος, διότι

αν σπρώξτε ανθρώπους να αγοράσουν
σπίτια πριν είναι έτοιμοι,

τους πουλάς αμφίβολα δάνεια

και δεν καταλαβαίνουν
τι πάνε να κάνουν,

μπορεί να έχεις τεράστιες
αρνητικές επιπτώσεις.

Ακριβώς, εν μέρει, αυτό που οδήγησε στην
κρίση δάνειων υψηλού κινδύνου στις ΗΠΑ.

Δεν έχει να κάνει με τη δημοκρατία,
απλά είναι μια κακή οικονομική ιδέα.

Η μεγάλη ανακάλυψη που έγινε
γύρω στο 2000 στις ΗΠΑ

ήταν όταν οι τραπεζίτες είδαν ότι
οι φτωχοί είναι ειλικρινείς.

Κατάλαβαν, αν είσαι φτωχός,
αν δεν είσαι πλούσιος,

έχεις ένα διαφορετικό σύνολο αρχών.

Και θα νομίζεις ότι ένα χρέος είναι χρέος,
και πρέπει να αποπληρωθεί.

Και ότι ο κόσμος θα προσπαθήσει
να πληρώσει τα χρέη που φορτώθηκαν

ακόμη και αν τα χρέη δεν ισχύουν,
ή είναι μεγαλύτερα από αυτά που περίμεναν,

ακόμη και αν πραγματικά δεν μπορούν
να τα πληρώσουν.

Όταν οι χρηματοπιστωτικές εταιρίες
και τράπεζες, όταν συνέταξαν συμβόλαια

με κυμαινόμενα επιτόκια, νομίζω ότι
ήξεραν εξ αρχής ότι αυτά τα προβλήματα

θα ερχόταν αργότερα και ότι ο κόσμος
δεν θα ήταν σε θέση να τα πληρώσουν

καθώς τα επιτόκια αυξανόταν.

Βάλανε πολλούς ανθρώπους σε θέση όπου

παίρνανε φαγητά από τα ψυγεία,

έβγαζαν τα παιδιά από την
τριτοβάθμια εκπαίδευση,

δεν ήταν πια σε θέση να πληρώνουν
το πανεπιστήμιο,

και κάνει μια πραγματικά κακή
κατάσταση χειρότερη.

Οι τράπεζες ξεκίνησαν κάτι που ήταν
μια εγκληματική συνωμοσία

να χρεώνουν τους μαύρους
και ισπανόφωνους περισσότερο.

Μαζεύτηκαν οι τράπεζες,

υποστήριξαν την κυβέρνηση Μπους να
εμποδίσει τις διώξεις φυλετικού δανεισμού

προκειμένου να χρεώνουν περισσότερο
και να εκμεταλλεύονται τις μειονότητες.

Αυτά ήταν δάνεια που δόθηκαν από έναν
από τους μεγαλύτερους δανειστές της χώρας,

Γουέλς Φάργκο

οι οποίοι στόχευσαν τις
μειονότητες της πόλης,

βάζοντας κόσμο σε δάνεια που δεν
μπορούσαν να αντέξουν οικονομικά,

βάζοντας κόσμο σε δάνεια
υψηλού κινδύνου,

επομένως πιο ακριβά και λιγότερο
συμφέροντα για τους δανειολήπτες.

Κρύβοντας επιθετικά δάνεια στα ψιλά
γράμματα σύνθετων

χρηματοοικονομικών προϊόντων
θα εξυπηρετούσε μόνο ένα συμφέρον.

Σε πολλές από τις κοινότητες στις οποίες
ζουν Αφρο-Αμερικανοί,

είχαν αποκτήσει δυναμική.

Υπήρχε αναπτυξιακές δραστηριότητες,

σημάδια άνθησης σε πολλές
από αυτές τις κοινότητες

και τα αποτελέσματα των κατασχέσεων
της Γουέλς Φάργκο,

και ο δανεισμός προϊόντων υψηλού κινδύνου
από αυτούς, και άλλους,

έχει εμποδίσει σημαντικά την πρόοδο αυτήν,
και την έχει σταματήσει.

Δεν τους νοιάζει, δεν έρχονται
εδώ που συμβαίνει

εάν είσαι εδώ τα βλέπεις, αυτοί δεν
έρχονται να τα δουν, μένουν απ’ έξω.

Αυτό είναι σαν να κοιτάς το
εξώφυλλο ενός βιβλίου,

αλλά αν δεν το ανοίξεις ποτέ και δεις
μέσα δεν θα μάθεις ποτέ ποιο είναι το θέμα.

Έτσι λοιπόν δεν νοιάζονται για κανέναν
έκτος από τους εαυτούς τους

και είναι λάθος γιατί αν έρχονταν και
βλέπανε θα ήταν πρόθυμοι να βοηθήσουν.

Αυτό που έγινε στη Βαλτιμόρη είναι
μόνο ένα παράδειγμα του

τι συμβαίνει σε όλο τον κόσμο.

Ένας τρόπος να κατηγοριοποίησης την αδικία
αυτή είναι να πεις ότι είναι

ρατσιστικό θέμα,
αλλά όταν κοιτάμε προσεκτικά,

βλέπουμε ότι αυτό που παίζεται
ξεπερνά το ρατσισμό:

Το κέρδος.

Δεν είναι τυχαίο, για παράδειγμα,
που είχαμε την απορρύθμιση του

οικονομικού κλάδου και έγινε
μια τέτοια καταστροφή.

Οι λομπίστες του οικονομικού κλάδου
ανέρχονται στους 5 ανά βουλευτή.

Πληρώνουν 5 άτομα για κάθε βουλευτή
να τους εξηγήσει,

τους πείθουν ότι θα πρέπει να περνάνε
νομοθεσίες που είναι ευνοϊκές

για τον οικονομικό κλάδο.

Οι φτωχοί που είναι καταστρεμμένοι,
δεν έχουν τα χρήματα,

δεν μπορούν να προσλάβουν
5 άτομο ανά βουλευτή.

Έτσι, ο τρόπος που λειτουργεί η δημοκρατία
μας είναι στημένο παιχνίδι.

Ο οικονομικός τομέας έχει αποκτήσει
τεράστια δύναμη,

εν μέρει μέσω πολιτικών εισφορών,
αγοράζοντας χάρες δηλαδή,

αλλά κυρίως μέσω ιδεολογικού ελέγχου,

πείθοντας τον κόσμο ότι τα
οικονομικά είναι καλά,

παραπάνω οικονομικά είναι καλύτερα

και ασυγκράτητα οικονομικά,
χωρίς όριο, είναι το καλύτερο.

Και αυτό είναι το θεμέλιο αυτού
που λέμε στις ΗΠΑ:

Ο διάδρομος Γουόλ Στριτ – Ουάσινγκτον.

Θέλω να πω, αν χρειάζεται κανείς αποδείξεις
ως προς το ποιος ελέγχει την Ουάσινγκτον,

όταν ήρθε η διάσωση μετά την
κατάρρευση της Lehman Brothers

80% του πληθυσμού ήταν κατά της διάσωσης.

Παρόλα αυτά, το Κογκρέσο ψήφισε το πακέτο
διάσωσης δείχνοντας, κατά τη γνώμη μου,

ότι στην πραγματικότητα είναι υπό
τον έλεγχο των τραπεζικών συμφερόντων.

Δεν είναι αντιπροσωπευτικό μιας
καλής δημοκρατίας,

όταν μια εταιρεία, όμιλος εταιριών
ή μια βιομηχανία λέει οτι

τα δικά μας συμφέροντα είναι πιο
σημαντικά από τα εθνικά συμφέροντα.

Πώς μπορεί να συμβεί αυτό;

Πολύ εύκολα, αυτός είναι ο ρόλος των
πολιτικών εισφορών, και των λόμπυ,

στην Αμερικανική πολιτική δομή.

Έχουμε μια ελαττωματική δημοκρατία.

Υπάρχει μια προηγμένη ολιγαρχία, με την
έννοια ότι ο κύριος μηχανισμός ελέγχου της

είναι πείθοντας τον κόσμο ότι χρειάζονται
τις 6 μεγαλύτερες τράπεζες στις ΗΠΑ

στην συγκεκριμένη μορφή που υπάρχουν
σήμερα, με λίγη ρύθμιση,

και αν προσπαθήσετε να το αλλάξετε αυτό,
διάφορα κακά θα συμβούν.

Και… δεν είναι εκβιασμός αυτός. Ακούγεται
σαν εκβιασμός, αλλά πείθουν ότι δεν είναι,

έτσι είναι τα πράγματα, δεν μπορείτε
να κάνετε κάτι γι 'αυτό,

απλά πρέπει να συνεργαστείτε.
Είναι πολύ έξυπνο.

Η ΦΕΝΤ είναι ουσιαστικά το λόμπυ
του εμπορικού τραπεζικού συστήματος.

Όταν λέτε ότι θέλετε να παραδώσετε τον
έλεγχο στη ΦΕΝΤ, λέτε ότι

ο οικονομικός τομέας και η
Γουόλ Στριτ πρέπει να αυτορυθμίζονται.

Και ότι η Γουόλ Στριτ έχει δικαίωμα
βέτο στο ποιος θα είναι

επικεφαλής της Ομοσπονδιακής Τράπεζας.

Εφ 'όσον δίνετε δικαίωμα βέτο των
ρυθμιστικών αρχών στη Γουόλ Στριτ,

εφ' όσον παίρνεται τους τραπεζικούς
ελεγκτές από τον τραπεζικό κλάδο τον ίδιο,

δεν υπάρχει περίπτωση να λέγεται ρύθμιση.

Είναι απορρύθμιση.

Και να το πεις ρύθμιση,
αντί για απορύθμιση,

είναι «διπλή σκέψη» του Όργουελ.

Η δημοκρατία είναι η κυβέρνηση του λαού.

Η πλουτοκρατία είναι η κυβέρνηση
των πλουσίων.

Σε ένα τυπικό πλουτοκρατικό κράτος
η οικονομική ανισότητα είναι υψηλή,

κοινωνική κινητικότητα χαμηλή, και λόγω
της συνεχής εκμετάλλευσης των μαζών,

εργαζόμενοι το βρίσκουν σχεδόν αδύνατο
να βγουν από τη φτώχεια.

Το κίνημα για τα ίσα δικαιώματα ψήφου
στις αρχές του 20ου αιώνα

κατάργησε ένα σύστημα όπου οι πλούσιοι
είχαν περισσότερες ψήφους από τους φτωχούς.

Αλλά το λόμπινγκ έβαλε τέλος σε αυτό,
και το αμερικανικό πολιτικό σύστημα

έχει καταλήξει απλά σε ένα γραφείο
εκκαθάρισης των πλουσίων.

Η Γκόλντμαν Σακς είναι μια μηχανή
που χρησιμοποιεί τα κέρδη

για να αγοράσει επιρροή στην Ουάσιγκτον
για να αλλαχτούν οι νόμοι

για να είναι ποιο εύκολο να βγάλουν
χρήματα στη Γουόλ Στριτ,

να χρησιμοποιηθούν για την αγορά
επιρροής στην Ουάσιγκτον.

Έτσι είναι μια αυτό-ενισχυόμενη βλαβερή
μηχανή που συνεχίζει να μεγαλώνει

σαν παράσιτο στην οικονομία,
και σιγά-σιγά σκοτώνει τον φορέα.

Διάσημη για τη δήλωση που κάνει το έργο του
Θεού, η Γκόλντμαν Σακς είναι μια από τις

ισχυρές επενδυτικές τράπεζες στον κόσμο.

Οι απόφοιτοι της συχνά καταλαμβάνουν
θέσεις μεγάλης επιρροής σε κυβερνήσεις

και κεντρικές τράπεζες.

Τον Σεπτέμβριο του 2008, ούτε ένα μήνα
πριν το κραχ της αγοράς

Η Γκόλντμαν, υποτίθεται ένας πυλώνας της
ελεύθερης αγοράς,

άλλαξε την τραπεζική της κατηγορία
από επενδυτική σε εμπορική.

Αυτό σήμαινε ότι πλέον δικαιούταν
κρατική προστασία.

Ορίστε,
σοσιαλισμός για τους πλούσιους.

Η Γκόλντμαν Σακς είναι πολύ αποτελεσματική
σε αυτό που κάνει.

Ο σκοπός τους είναι να βγάζουν χρήματα.
Κάνουν ληστές τραπεζών,

όπως τον Γουίλι Σάτον,
να φανούν σαν απλούς ερασιτέχνες.

Είναι τεράστιοι ληστές τραπεζών,
αλλά είναι νόμιμο,

το σύστημα έτσι πώς είναι
τους επιτρέπει να το κάνουν.

Τα τελευταία χρόνια πωλούσαν ομόλογα
φτιαγμένα από στεγαστικά δάνεια

που ήξεραν ότι είναι άχρηστα.
Και τα πωλούσαν αυτά

σε ανυποψίαστους καταναλωτές,
βγάζοντας έναν τόνο χρημάτων,

εν τω μεταξύ στοιχηματίζουν
ότι θα αποτύχουν,

επειδή ξέρουν αυτά που πουλάνε είναι σάπια,

έτσι στοιχηματίζουν, «συμφωνίες ανταλλαγής
κινδύνων αθέτησης» και κάτι άλλα πράγματα,

με μια τεράστια ασφαλιστική εταιρεία,
την AIG, και αυτό τους ασφάλιζε

για την αποτυχία αυτών των πραγμάτων
που πωλούσαν.

Κατά το κραχ της Αμερικής, οι έμποροι
της Γκόλντμαν Μάικλ Σβένσον και

Τζος Μπέρνμπαουμ έβγαλαν 4 δισεκατομμύρια
δολάρια κέρδος πουλώντας άχρηστα δάνεια.

Με υποστήριξη από τον Νταν Σπαρκς,
εσωτερικά η Γκόλντμαν αποκάλεσε

την θέση της «το μεγάλο ακάλυπτο», και
στοιχημάτισαν κατά των πελατών τους.

Ο γερουσιαστής Καρλ Λέβιν κάλεσε των
διευθύνων σύμβουλο της Γκόλντμαν Σακς,

Λόιντ Μπλάνκφαϊν, σε γερουσιαστική επιτροπή
να δώσει κατάθεση.

Πολλά έχουν ειπωθεί για το δήθεν
«μεγάλο ακάλυπτο» που είχε η Γκόλντμαν Σακς

στην αγορά ακινήτων της ΗΠΑ.

Το γεγονός είναι ότι δεν ήμασταν σταθερά
ή σημαντικά υπό της αγοράς

σε προϊόντα στεγαστικών δανείων
το 2007 - 2008.

Δεν είχαμε ένα «μεγάλο ακάλυπτο» κατά της
αγοράς κατοικίας και σίγουρα δεν

στοιχηματίσαμε κατά των πελατών μας.

Καβαλώντας το «μεγάλο ακάλυπτο» το 2007
έβγαλε δισ. δολάρια για την Γκόλντμαν,

και για την ώρα, παραμένουν ατιμώρητοι
για αυτήν την τεράστια ληστεία.

Έτσι είναι τώρα πίσω, μεγαλύτεροι από πριν,
πιο πλούσιοι από πριν, μεγαλύτερα κέρδη

στην ιστορία τους, τεράστια μπόνους,
τα πάνε θαυμάσια.

Πολλά, αν όχι όλα όσα κάνουν,

δεν έχουν σχεδόν κανένα όφελος
προς την οικονομία.

Μπορεί να υπάρξει καμία αντίρρηση για
πραγματικά ταλαντούχους ανθρώπους

να βγάζουν πολλά χρήματα αν φέρουν
κάτι νέο και ορατό στον κόσμο;

Αν παίρνουν τεράστια ρίσκα
με τα δικά τους χρήματα;

Και πραγματικά φέρουν μεγαλύτερη
ευημερία για όλους;

Σε μια ελεύθερη αγορά, αν έχω μια
λαμπρή ιδέα, ότι μπορώ να λειτουργήσω

ένα αυτοκίνητο με χόρτα, για παράδειγμα,

και παράγω το αυτοκίνητο αυτό, το κίνητρό
μου θα μπορούσε να ήταν τα χρήματα.

Αλλά αν η αγορά πει ότι είναι το καλύτερο
αυτοκίνητο που εφευρέθηκε ποτέ

και βγάλω ένα δισεκατομμύριο δολάρια,
δεν εξυπηρετούμαι μόνο εγώ,

αλλά θα είχα εξυπηρετήσει όλους όσους
χρειάζονταν ένα μέσο μεταφοράς.

Αυτό είναι το υπέροχο της ελεύθερης αγοράς,
το παράδοξο αυτό, ότι μπορείτε να

εξυπηρετηθείτε και συγχρόνως να
εξυπηρετήσετε τους άλλους,

γι’ αυτό πρόκειται.

Αλλά πόσοι από το ευρύ κοινό
έχουν αποκτήσει

μεγαλύτερη ευημερία μέσω του
μπόνους ενός τραπεζίτη;

Ήταν στο άγιο σκηνικό του καθεδρικού
ναού του Αγίου Παύλου στο Λονδίνο

που ο αντιπρόεδρος και αντιπρόσωπος
της Γκόλντμαν Σακς, ο Λόρδος Γκρίφιθς,

φανέρωσε το πώς ορισμένοι
τραπεζίτες πραγματικά σκέφτονται.

Ο ευσεβής χριστιανός υπερασπίστηκε
τα υπέρογκα μπόνους:

Δεν είμαι απαισιόδοξος, είμαι άτομο με
ελπίδες, και νομίζω ότι πρέπει να ανεχτούμε

τις ανισότητες ως έναν τρόπο
να αποκτήσουμε μεγαλύτερη ευημερία

και περισσότερες ευκαιρίες για όλους.

Η θεμελιώδης άποψη του χριστιανισμού,
και του Ισλάμ, καθώς και του Ιουδαϊσμού

είναι ότι ο πλούτος πρέπει να μοιράζεται,
τo χρήμα πρέπει να μοιράζεται

δεν μπορείς να το πάρεις μαζί σου,
και από αυτό βγαίνουν θέματα

περί της δικαιοσύνης και της οικονομίας.

Αλλά το έχουμε χάσει, έχουμε ανθρώπους
να συσσωρεύουν όλο και περισσότερο.

Νομίζω ότι είναι απεχθές ότι

κάποιοι έχουν χάσει τα σπίτια τους,
έχουν χάσει τις δουλειές τους,

δεν μπορούν να πληρώσουν
τα στεγαστικά τους δάνεια,

λόγω των τραπεζιτών που έκαναν μεγάλα
λάθη και μετά πληρώθηκαν τεράστια μπόνους,

είναι απλά άδικο.

Και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί

δεν φωνάζουμε πιο πολύ γι 'αυτό.

Όταν οι πλούσιοι λένε ότι αυτοί
συγκεκριμένα πρέπει να είναι πλούσιοι

μέσω αυτών των διαβόητων μηχανισμών απάτης,

αυτή είναι απλή αυτό-εξυπηρετική προπαγάνδα
και θα πρέπει να το αγνοούμε.

Είναι αλήθεια ότι όταν οργανώνεις μια
ανθρώπινη κοινωνία,

μερικοί πάνε μπροστά και άλλοι παλεύουν,
είναι ένας φυσικός μηχανισμός.

Αλλά λέγοντας ότι πρέπει να υπάρχει
ανισότητα, άρα λοιπόν η Γκόλντμαν Σακς

πρέπει να λειτουργεί με αυτό τον τρόπο,
αυτό είναι εντελώς ανόητο.

Σε ποιο σημείο μπαίνει η ηθική
στους οικονομικούς υπολογισμούς;

Κατά κάποιο τρόπο πολλοί πιστεύουν ότι
ο Άνταμ Σμιθ μας έδωσε το ελεύθερο,

έναν τρόπο να μην σκεπτόμαστε την ηθική,
γιατί αυτό που είπε ο Άνταμ Σμιθ είναι:

«όταν άτομα επιδιώκουν το συμφέρον
τους, συμπεριφέρονται σαν να τους οδηγεί

ένα αόρατο χέρι στη γενική ευημερία
της κοινωνίας».

Να ξεκαθαρίσουμε:
Ο Άνταμ Σμιθ δεν το είπε αυτό.

Ο Άνταμ Σμιθ ήξερε πολύ καλά
ότι όταν μαζεύονται οι επιχειρήσεις

συνωμοτούν κατά του δημόσιου
συμφέροντος, αυξάνουν τις τιμές,

γνώριζε τι σημαίνει μονοπώλιο,

γνώριζε τη σπουδαιότητα της παιδείας,

ότι ο ιδιωτικός τομέας
δεν μπορούσε να προσφέρει.

Ο ίδιος γνώριζε όλους τους περιορισμούς,

αλλά οι απόγονοι του έχουν ξεχάσει
όλες αυτές τις προειδοποιήσεις.

Ο Άνταμ Σμιθ ήταν ο νονός των
κλασικών οικονομικών,

αλλά από την δημοσίευση του, το έργο
του έχει χρησιμοποιηθεί ως πολιτική μπάλα,

οικονομικοί να παρερμηνεύουν τα
λόγια του όταν τους ταιριάζει.

Ο Λόρδος Γκρίφιθς υποστηρίζει τον αδίστακτο
ατομικισμό για να προωθήσει την ιδέα ότι

εάν οι τραπεζίτες πλουτίσουν,
θα πλουτίσουμε και εμείς

μέσω μιας διαδικασίας γνωστή ως
«διάχυση των οφελών»

ή, η θεωρία του άλογου και το σπουργίτη.

Εάν ταΐζετε το άλογο αρκετή βρώμη,

κάποια θα περάσουν στο δρόμο
για τα σπουργίτια.

Το σκεπτικό είναι ότι ο πολύς πλούτος
συγκεντρωμένος σε μια μειοψηφία

κάποια στιγμή θα πέσει σε
όλους τους άλλους.

Αλλά δεν λειτουργεί,

γιατί μέχρι να φτάσουν τα χρήματα
στους ανθρώπους

στη βάση της πυραμίδας, έχουν
χάσει την αγοραστική τους δύναμη.

Αλλά ο κόσμος είναι μπερδεμένος
ως προς το γιατί οι ηγέτες

επέτρεψαν να συμβεί αυτό,
και φυσικά τώρα ρωτάνε γιατί;

Επειδή οι πολιτικές μας διαδικασίες
είναι σοβαρά ελαττωματικές.

Είναι ελαττωματικές λόγω της εξάρτησης
στο λόμπυ και στις πολιτικές συνεισφορές.

Γι’ αυτό η γνώμη μου,
και η γνώμη πολλών ανθρώπων είναι

ότι πρέπει να αναδιαρθρώσουμε
τις πολιτικές μας διαδικασίες,

να δοθεί περισσότερη φωνή στον απλό πολίτη

και λιγότερο στις ομάδες
συμφερόντων και χρημάτων,

αυτοί που έχουν παίξει τόσο μεγάλο
ρόλο στη διαμόρφωση του

φορολογικού μας κώδικα,
νομικές ρυθμίσεις και ούτω καθεξής.

Στεκόμουνα στο βήμα του σπιτιού
του Κόλιν Πάουελ,

και τον κοιτάζω και τον ρωτάω,
«Τι θα κάνεις τώρα;»

Είπε,
«Τι εννοείς;»

«Τι θα ακολουθήσει, που θα πας από εδώ;»
Είπε, «θα γράψω ένα βιβλίο»

«Όχι, ξέρω ότι θα γράψεις το βιβλίο σου,

αλλά δεν μπορείς να το κάνεις
για την υπόλοιπη σου ζωή»

«Ποιο θα είναι το επόμενο σου βήμα;»

Είπε: «Ίσως μια θέση στην κυβέρνηση,
αλλά πρώτα: Χρήμα»

«Χρήμα;»
«Ναι, εκατομμύρια»

«Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να πάρεις
μια θέση στην αμερικανική κυβέρνηση»

Οι Δημοκράτες και οι Ρεπουμπλικάνοι
εξαρτούνται από εταιρικά συμφέροντα

και μέχρι να απεξαρτηθούν από
αυτά τα εταιρικά συμφέροντα

δεν θα έχουμε ποτέ μια σωστή δημοκρατία.

Τρομοκρατία

Η γλώσσα της πολιτικής
είναι σχεδιασμένη ώστε

να κάνει τα ψέματά να ακούγονται αληθινά
και τον φόνο αξιοσέβαστο,

και να δώσει μια εντύπωση στερεότητας
σε σκέτο αέρα.

Η έμφυτη ανισότητα στο σύστημά
χρημάτων, τραπεζών και πολιτικών μας

δεν είχε συνέπειες μόνο εγχώρια,
αλλά σε τεράστια κλίμακα παγκοσμίως.

Οι δυτικοί ηγέτες έχουν παρουσιάσει
τις στρατιωτικές τους επιχειρήσεις στο

Ιράκ, Αφγανιστάν και Πακιστάν ως
ηθικές υποχρεώσεις,

αλλά υπάρχουν και άλλοι λόγοι;

Ο πρώτος που ωφελείται από την εξωτερική
πολιτική της Αμερικής είναι ο στρατός,

ειδικότερα, οι προμηθευτές
όπλων και εξοπλισμού.

Ο στρατός έχει κερδίσει πολέμους,

αλλά πόσο επιτυχημένος είναι στον
ανώτερό του στόχο:

να εξαλείψει την τρομοκρατία;

Οι επιθέσεις μη επανδρωμένων αεροσκαφών
δεν απέτυχαν απλά,

αλλά έχουν δημιουργήσει επιπλέον
εξτρεμισμό και έχουν βοηθήσει

στη ριζοσπαστικοποίηση της νεολαίας
στα βορειοδυτικά σύνορα

καθώς επίσης και σε ορισμένα μέρη
της Παντζάμπ και του Πακιστάν.

Και επειδή κάθε φορά,
υπάρχει και μια αίσθηση ότι

η Αμερική το κάνει σκόπιμα να
αποσταθεροποιήσει το Πακιστάν.

Δεν είμαι σίγουρος γι 'αυτό, αλλά σίγουρα
αισθάνομαι ότι οι άνθρωποι που υποστηρίζουν

την πολιτική αυτή, κάθε φορά που
σκοτώνεις 10 δήθεν τρομοκράτες,

δημιουργείς άλλους 500, επειδή οι επιθέσεις
μη επανδρωμένων αεροσκαφών

θεωρούνται ως επίθεση κατά του
κυρίαρχου κράτους του Πακιστάν.

Αν πραγματικά ήθελαν να τους πιάσουν,

δεν χρειαζόταν μια τεράστια
στρατιωτική επιχείρηση στην Σουάτ

προκαλώντας εσωτερική μετανάστευση
μιας ολόκληρης περιοχής.

Ο πληθυσμός της Σουάτ είναι 1,8 εκ.
Υπάρχουν 2,3 εκ. πρόσφυγες στη χώρα.

Ολόκληρη η περιοχή έχει εκκενωθεί.

Δεν θα ήταν ανάγκη αυτό αν είχαν
πραγματοποιήσει μια καταδρομική

επιχείρηση να πιάσουν τους στρατιωτικούς
διοικητές. Αλλά τους άφησαν να ξεφύγουν.

Όλους.

Μετά το στρατό,
οι επόμενοι οικονομικοί δικαιούχοι

είναι εκείνοι που κερδίζουν
τα έργα ανοικοδόμησης.

Στη Δύση, κάποιοι ίσως αισθανθούν
αισιόδοξοι όταν μαθαίνουν

ότι οι ΗΠΑ θα ξοδέψει δεκάδες δισ. δολάρια
νέων χρημάτων

σε κατασκευή υποδομών
σε αναπτυσσόμενες χώρες.

Αλλά συχνά ούτε αυτό φαίνεται να
πετυχαίνει τους δηλωμένους στόχους.

Υπάρχει άλλος λόγος που δίνουμε
οικονομική υποστήριξη σε αυτά τα κράτη;

Εμείς οι «οικονομικοί εκτελεστές»
δημιουργήσαμε την πρώτη πραγματικά

παγκόσμια αυτοκρατορία, και το κάναμε
κυρίως χωρίς τον στρατό.

Δουλεύουμε με διάφορους τρόπους,
αλλά ίσως ο πιο συνηθισμένος είναι

να βρίσκουμε μια τριτοκοσμική χώρα
με φυσικούς πόρους

οι εταιρείες μας θέλουν, όπως το πετρέλαιο,
και κανονίζουμε τεράστια δάνεια

στην χώρα από την Παγκόσμια Τράπεζα
ή μία παρόμοια οργάνωση.

Αλλά, τα χρήματα δεν πάνε ποτέ στη χώρα.

Πάνε στις δικές μας εταιρείες
για την κατασκευή υποδομών,

όπως σταθμούς παραγωγής ενέργειας,
αυτοκινητόδρομους, βιομηχανικά πάρκα,

πράγματα που ωφελούν λίγες πλούσιες
οικογένειες στη χώρα αυτή,

καθώς και τις εταιρείες μας,

αλλά δεν βοηθούν την πλειοψηφία
των ανθρώπων καθόλου.

Δεν έχουν λεφτά για να έχουν ηλεκτροδότηση,
ή να οδηγούν αυτοκίνητα στην εθνική οδό.

Δεν έχουν τα προσόντα να εργαστούν
σε βιομηχανικό πάρκο.

Αλλά αυτοί μένουν με το τεράστιο χρέος.

Υποδομές χτισμένες από βαρύ δάνεια
από την Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ

και από χρηματοδοτήσεις δυτικών χώρων,
όλα έχουν ωφελήσει την ελίτ

και τις φεουδαρχικές τάξεις,
δεν έχουν ωφελήσει τους ανθρώπους.

Πολλά χρήματα πάνε σε συμβούλους
και εταιρείες από την δύση που

χρεώνουν τεράστια χρηματικά ποσά και
στην ουσία τα πραγματικά χρήματα για έργα

και για τους απλούς ανθρώπους
είναι πολύ περιορισμένα.

Οι μάζες ήδη έχουν λίγα,
ωστόσο οι ιδιοκτήτες που έχουν την υποδομή

και πρόκειται να τα οικονομήσουν
λόγω της υποδομής αυτής

θα ευημερούν, αλλά αυτοί
που δεν έχουν πόρους

δεν είχαν δουλειές, δεν υπάρχει καμία
οικονομική δραστηριότητα γι’ αυτούς,

δεν υπάρχει παραγωγή να μπορούν να πωλούν
προϊόντα και να ευημερήσουν και αυτοί.

Όταν δεν υπάρχουν αυτά, τι κάνουν;

Καταφεύγουν στο Ταλιμπάν επειδή
θεωρούν ότι ο εχθρός έρχεται

και παίρνει ό, τι ελάχιστο έχουν.

Ο πρόεδρος Ομπάμα θέλει να επενδύσει
7,5 δις. δολάρια στις υποδομές του Πακιστάν

για να μειώσει την φτώχεια,
τις κοινωνικές διακρίσεις

και τα αντι-αμερικανικά συναισθήματα
που υπάρχουν εδώ.

Όποιοι και αν είναι οι λόγοι του,
μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς αυτά.

Είναι το χειρότερο πράγμα που
θα μπορούσε να κάνει.

Βοήθεια σαν αυτήν θα είναι εμπόδιο,
θα κάνει τα πράγματα χειρότερα.

Θα φέρει αυτό το στημένο πόλεμο κατά της
τρομοκρατίας στις αγροτικές μας περιοχές.

Πόσο από την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ
είναι πραγματικά αλτρουιστική;

Και πόσο επηρεάζεται από τις τράπεζες
και τις εταιρείες που βγάζουν

τόσο κέρδος από αυτό;

Ο αμερικανικός ευαγγελισμός της δημοκρατίας
είναι γεμάτη αντιφάσεις όπως

αυτή η ιδέα της προώθησης της
δημοκρατίας με όπλα,

ή ενάντια σε καθεστώτα δημοκρατικά,
αλλά όχι με το τρόπο που θέλει η Αμερική.

Όπως επίσης και η ιδέα ότι
η Αμερική προωθεί

τον καπιταλισμό της ελεύθερης αγοράς
είναι γεμάτη με αντιφάσεις,

γιατί στην πραγματικότητα οι αμερικανικές
εταιρίες βγάζουν τα περισσότερα χρήματα

όταν χώρες βρίσκονται στο
κατώφλι της αλλαγής,

σίγουρα οι αμερικανικές
οικονομικές εταιρείες,

και κατά κάποιο τρόπο,
θέλουν αγορές που αλλάζουν δομικά,

αλλά όχι πολύ ελεύθερες και πολύ διάφανες,

επειδή βγάζουν χρήματα όταν
οι αγορές είναι αδιαφανείς.

Είναι περίεργο ότι ανεπτυγμένες χώρες
πολεμάνε σε υπανάπτυκτες χώρες

όταν τόσοι πολλοί βγάζουν
τόσα πολλά χρήματα από αυτό,

χωρίς να χρειαστούν να αντιμετωπίσουν

ή ακόμα και να δουν
τις συνέπειες των πράξεών τους;

Τι έγινε κι αν πέντε εκατομμύρια παιδιά
πέθαναν στη Αφρική λόγω του χρέους πέρυσι;

Εγώ πήρα 1 εκ. λίρες μπόνους.

Αν έχω αυτή τη συζήτηση,

όπως είχα με κάποιους τραπεζίτες
με πολλά χρόνια προϋπηρεσία,

ακούν ευγενικά, είναι πολύ ευγενικοί,
πολύ γοητευτικοί,

και στο τέλος λένε
«χάρηκα πολύ που σε ξανά είδα Τάρεκ»,

και μετά πάνε πίσω στο γραφείο
και κλείνουν άλλο

ένα δάνειο για την Τανζανία,
ή κάτι τέτοιο.

Έχω γνωρίσει πολλούς «τρομοκράτες».

Τους έχω γνωρίσει,
τους έχω κάνει συνέντευξη για βιβλία,

τους ξέρω από τότε που ήμουν
οικονομικός εκτελεστής,

δεν έχω συναντήσει ποτέ έναν
που ήθελε να γίνει τρομοκράτης.

Όλοι θέλουν να είναι με τις οικογένειές
τους πίσω στο αγρόκτημά τους.

Καταλήγουν στην τρομοκρατία επειδή
έχουν χάσει το αγρόκτημά,

έχει πλημυρίσει με νερό από
υδροηλεκτρικό έργο

ή με λάδι από γερανούς πετρελαίου,

το αγρόκτημα έχει καταστραφεί,
δεν μπορούν να στηρίξουν τα παιδιά τους,

Ή, στην περίπτωση των Σομαλών πειρατών,
τα αλιευτικά τους ύδατα έχουν καταστραφεί.

Και γι 'αυτό στράφηκαν προς αυτό,

δεν είναι επειδή θέλουν να είναι
πειρατές ή τρομοκράτες.

Τώρα μπορεί να υπάρχουν μερικοί τρελοί,
που τους έστριψε η βίδα,

πάντα θα υπάρχουν κατά συρροή δολοφόνοι,
πάντα θα υπάρχουν τρελοί,

ίσως ο Οσάμα Μπιν Λάντεν
ήταν ένας από αυτούς,

αλλά δεν μαζεύουν οπαδούς
αν δεν υπάρχει μια φοβερή αδικία

και άνθρωποι στερούνται και πεινάνε

και τότε θα ακολουθήσουν
αυτά τα τρελά άτομα

επειδή τους φαίνεται πως προσφέρουν
μια εναλλακτική λύση.

Αν θέλουμε να βάλουμε τέλος
στην τρομοκρατία,

αν θέλουμε να έχουμε ασφάλεια
στην πατρίδα μας,

πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι
ο πλανήτης όλος είναι η πατρίδα μας.

Τι πραγματικά σημαίνει η λέξη
«τρομοκράτης»;

Πολλοί τρομοκράτες θα περίγραφαν τους
εαυτούς τους ως «ελευθερωτές».

Θα μπορούσε η μήνυση για τρομοκρατία
να γινόταν εξίσου εύκολα

κατά των δυτικών εταιρειών,
των κερδοσκόπων και τους πολιτικών;

Όταν μιλάμε για τρομοκρατία

σημαίνει ό, τι κάνουν σε μας,
δεν είναι τι κάνουμε σ' αυτούς.

Και τι κάνουν σε μας μπορεί
να είναι άσχημο,

αλλά δεν είναι ούτε το παραμικρό
το τι κάνουμε σ' αυτούς.

Πάρε, για παράδειγμα, την 9/11.
Ήταν μια σοβαρή πράξη τρομοκρατίας,

ίσως η χειρότερη μεμονωμένη πράξη
τρομοκρατίας στην ιστορία,

αλλά θα μπορούσε να ήταν χειρότερα.

Ας υποθέσουμε, για παράδειγμα, ότι η
Αλ Κάιντα είχε βομβαρδίσει την Ουάσιγκτον,

βομβάρδισε τον Λευκό Οίκο
και σκότωσε τον πρόεδρο,

και είχε εγκαταστήσει μια νέα
στρατιωτική δικτατορία,

και έφερε ένα σορό οικονομολόγων
ο οποίοι οδήγησαν την οικονομία

στην χειρότερη καταστροφή στην ιστορία.

Θα ήταν χειρότερο από την 9/11.

Δεν είναι παραμύθι, αυτό συνέβη.

Την λένε την πρώτη 9/11,
στη Νότια Αμερική, στη Χιλή.

Στην 11η Σεπτεμβρίου 1973

ο δημοκρατικά εκλεγμένος πρόεδρος της Χιλής

Σαλβαδόρ Αγιέντε ανατράπηκε με πραξικόπημα.

Μια δικτατορία υπό τον
Αουγούστο Πινοσέτ ιδρύθηκε

που κυβέρνησε τη Χιλή μέχρι το 1990.

Υπήρχε η συστηματική καταστολή

πολιτικών αντιφρονούντων, χιλιάδες
φυλακίστηκαν και δολοφονήθηκαν.

Ποιος συμμετείχε στο πρώτο 9/11;

Δεν είναι δύσκολο να τους βρείτε.

Ακριβώς στην Ουάσιγκτον και στο Λονδίνο,
και ούτω καθεξής.

Αλλά αυτό είναι εκτός συζητήσεως,
δεν μετράει.

Υπάρχει αυτή η ιδεολογική αρχή,

ότι ποτέ δεν πρέπει να βλέπουμε
τα δικά μας εγκλήματά.

Πρέπει, από την άλλη, να εκθειάζουμε
τα εγκλήματα των άλλων

καθώς και τη δίκη μας μεγαλοσύνη
που στεκόμαστε ενάντια.

Τα προβλήματα της λεγόμενης τρομοκρατίας

δεν θα λυθούν αυξάνοντας
την οικονομική ανισότητα.

Εάν οι κυβερνήσεις ενδιαφέρονται πραγματικά
για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας,

τότε θα πρέπει να ξεκινήσουν με
πραγματικές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις

πίσω στη χώρα τους.

Όσο οι τραπεζικές αυτοκρατορίες κυνηγούν
συμφωνίες υποδομών και χρεών

για το κέρδος,
η Δύση θα συνεχίσει να εξάγει

αδικία μέσω των χρηματοοικονομικών της.

Εκατομμύρια περισσότεροι θα εκδιωχθούν,
η τρομοκρατία θα αυξηθεί,

και η νεο-αποικιοκρατία θα συνεχίσει να

βάζει τέλος σε όλο και περισσότερες
ζωές στον κόσμο.

Πόροι

Τα πράγματα που κατέχεις
καταλήγουν να σε κατέχουν.

Αυτό που έγινε είναι ότι έχουμε πάει
από ένα κόσμο σχετικά άδειο

σε ένα κόσμο σχετικά γεμάτο.

Δηλαδή, άδειος από εμάς
και όλα τα πράγματά μας,

και πλέον γεμάτος από εμάς
και τα πράγματά μας.

Στη διάρκεια της ζωής μου, ο παγκόσμιος
πληθυσμός έχει τριπλασιαστεί.

Και οι ποσότητες άλλων πραγμάτων,
αυτοκίνητα, σπίτια, σκάφη,

όλα αυτά τα άλλα πράγματα που
επίσης επιβαρύνουν το περιβάλλον

όπως το ανθρώπινο σώμα,

αυτά έχουν περισσότερο πολλαπλασιαστεί,

επομένως ο κόσμος είναι γεμάτος με αυτό
που θα λέγαμε «τεχνητό κεφάλαιο»,

και γίνεται όλο και πιο άδειος από

ό, τι ήταν κάποτε εκεί,
αυτό που θα λέγαμε «εκ φύσεως κεφάλαιο».

Είμαστε η πρώτη γενιά,

εμείς στον αναπτυγμένο κόσμο,
είμαστε η πρώτη γενιά που

έχουμε φτάσει στο τέλος του πραγματικού
όφελους της οικονομικής ανάπτυξης.

Για εκατοντάδες χρόνια ο καλύτερος τρόπος
να αυξήσουμε την ποιότητα ζωής των ανθρώπων

ήταν η υλική βελτίωση
του βιοτικού επιπέδου,

και αυτό είναι που έχει προωθήσει τις
τεράστιες αυξήσεις του προσδόκιμου ζωής

και την ευτυχία και άλλες μετρήσεις
της ευημερίας.

Αλλά όλα αυτά είναι πλέον αποκομμένα
από την οικονομική ανάπτυξη,

αν και το προσδόκιμο ζωής συνεχίζει
να αυξάνεται στον πλούσιο κόσμο,

δεν έχει πλέον σχέση με
την οικονομική ανάπτυξη μιας χώρας,

και το ίδιο ισχύει για μετρήσεις ευτυχίας

και μετρήσεις ευημερίας.

Το παράδοξο είναι ότι όσο αυξανόμαστε,
δημιουργούμε περισσότερη φτώχεια

το ιδιοτελή μας οικονομικό σύστημα

φαίνεται να χάνει ευκαιρίες συνεχώς.

Καθώς λεηλατούμε το
εκ φύσεως κεφάλαιο της γης

ήρθε η ώρα να επανεξετάσουμε
τον δυτικό μας ορισμό της «πρόοδου»;

Όταν κοιτάζω τον κόσμο,

τον κοιτάζω όπως τον κοιτάζει
η Ρόγιαλ Ντατς Σελ.

Έχουν μία από τις καλύτερες
στρατηγικές ομάδες στον κόσμο,

είτε ιδιωτικό ή δημόσιο.

Και έχουν υποθέσει δύο σενάρια:

Ένα ονομάζεται «σχεδιάγραμμα»,
και είναι προφανώς μία

σχεδιασμένη εταιρική δομή,
όπου οι ηγέτες του κόσμου μαζεύονται

και μελετούν πράγματα όπως
την μετατροπή ενέργειας,

υπερθέρμανση του πλανήτη, την εξάντληση
των ορυκτών καυσίμων και ούτω καθεξής.

Το άλλο ονομάζεται «διαμάχη».

Και «διαμάχη» είναι επίσης
αυτό που λέει, είναι ένα χάος.

Ενδιαφέρον είναι ότι το 2075,

το τελευταίο έτος των σεναρίων αυτών,
αν θυμάμαι καλά,

φτάνουμε περίπου στο ίδιο σημείο.

Απλά το «σχεδιάγραμμα» αφήνει
λιγότερο αίμα στο πάτωμα.

Το «διαμάχη» αφήνει
πολύ αίμα στο πάτωμα

καθώς ο κόσμος πολεμάει
για τους πόρους αυτούς.

Ο λόγος που οι εταιρείες πετρελαίου
τρυπάνε χιλιόμετρα κάτω από τη θάλασσα,

είναι ότι όλο το εύκολα προσβάσιμο
πετρέλαιο στον κόσμο

έχει ήδη βρεθεί και σχεδόν όλο καταναλωθεί.

Δεν είναι μόνο τα πετρέλαια που τελειώνουν,

νέα ευρήματα κοιτασμάτων μετάλλων
είναι όλο και πιο σπάνια.

Το 40% της γεωργικής γης στον κόσμο
είναι σοβαρά υποβαθμισμένη,

και οι συνεχείς ασταθείς αποδόσεις
παραμένουν να είναι άνισα κατανεμημένες.

Μπορεί η επικείμενη περιβαλλοντική απειλή

να μην είναι
η υπερθέρμανση του πλανήτη,

αλλά η εξάντληση των πόρων της γης.

Θα πρέπει ν' αγωνιστούμε να βρούμε

γη που να επαρκεί για την παραγωγή
των γεωργικών προϊόντων για,

απ’ ό, τι λέει ο ΟΗΕ,

9 δισ. πληθυσμό της γης.

Θα πρέπει ν' αγωνιστούμε με

τα μη ανανεώσιμα ορυκτά καύσιμα,
καθώς τελειώνουν,

νομίζω ότι η Σελ υπολογίζει θα έχουν
τελειώσει περίπου το 2075.

Θα πρέπει ν' αγωνιστούμε και για
πράγματα όπως το νερό

και άλλους πολύτιμους πόρους
που είναι απαραίτητοι για την

ζωή μας και την οικονομία μας.

Αυτό θα μπορούσε να είναι,
όπως λέει η Σελ,

μια υπόθεση «σχεδιάγραμμα» , με παγκόσμιους
ηγέτες να συνεργάζονται και να μοιράζονται,

ή θα μπορούσε να είναι ένα πραγματικό χάος,

και η Σελ, παρεμπιπτόντως,
πιστεύει ότι θα είναι χάος.

Όπως η αποτυχία των «μπέιμπι μπούμερ»
να φροντίσουν για την επόμενη γενιά,

η ξεπερασμένη ανταγωνιστική μας νοοτροπία
για έναν κόσμο περιορισμένων πόρων

ίσως έχει καταστροφικές συνέπειες.

Το οικονομικό μας σύστημα ενθαρρύνει
πονηριά, ανταγωνιστικότητα και σύγκριση,

ενώ η πρόοδος που ο άνθρωπος
έχει σημειώσει εδώ και χιλιάδες χρόνια

βασίστηκε κυρίως στη συνεργασία.

Σε κάθε είδος, σχεδόν κάθε ζώο,

υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο
τεράστιας σύγκρουσης,

διότι σε κάθε είδος

όλα τα μέλη του είδους
έχουν τις ίδιες ανάγκες

έτσι μπορεί να συγκρουστούν
για φαγητό, για στέγη,

για φωλιές, για περιοχή, για ζευγάρωμα,

όλα αυτά τα πράγματα.

Αλλά ο άνθρωπος πάντα είχε
μία άλλη δυνατότητα.

Έχουμε τη δυνατότητα να είμαστε
η καλύτερη πηγή στήριξης,

αγάπης, βοήθειας και συνεργασίας.

Πολύ περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο ζώο.

Και έτσι ο άλλος μπορεί να είναι
ο καλύτερος ή ο χειρότερος.

Εσύ θα μπορούσες να είσαι
ο χειρότερος μου αντίπαλος

ή η καλύτερη πηγή υποστήριξής μου.

Σε μια προοδευτική κοινωνία

να ικανοποιήσουμε τις οικονομικές,
κοινωνικές και πολιτιστικές ανάγκες μας

πρέπει να πάμε από την παγκοσμιοποίηση
στην «τοπικοποίηση».

Το όφελος μιας κοινής αίσθησης
συντροφικότητας, ευθύνης και σκοπού

σε μια ζωή καθοδηγούμενη από
την παραγωγή και όχι την κατανάλωση

θα οδηγήσει στην ευτυχία
και την ικανοποίηση.

Μάλιστα, πρέπει να αναρωτηθούμε:

Μας έκανε ευτυχισμένους ο σύγχρονος
καταναλωτικός τρόπος μας ζωής;

Νομίζω ότι αν ζούσες στον 19ο αιώνα

και κάποιος σας έλεγε ότι
100 χρόνια αργότερα

ο κόσμος θα ζούσε σε εξαιρετικό
επίπεδο πλούτου και άνεσης,

με κεντρική θέρμανση,

να είναι σε θέση να πετάει τόσα
πολλά φαγητά, όπως κάνουμε,

θα φανταζόμασταν πως θα ζούσαμε σε μια
εξαιρετική κατάσταση κοινωνικής αρμονίας

και όλα θα ήταν ρόδινα.

Είναι πραγματικά αξιοσημείωτο

η αντίθεση μεταξύ, αν θέλετε,
της υλικής επιτυχίας των κοινωνιών μας

και της κοινωνικής αποτυχίας.

Η οικονομία της ανάπτυξης απαιτεί να
κάνουμε τον καταναλωτισμό τρόπο ζωής.

«Αυτός που θα πεθάνει με τα περισσότερα
παιχνίδια» έγινε η φιλοδοξία,

και το εμπόριο αντικατέστησε
την πνευματική ικανοποίηση.

Όπως ήταν αναμενόμενο, οι πωλήσεις
αντικαταθλιπτικών εκτινάχτηκαν στα ύψη.

Είναι γεγονός ότι η
παγκόσμια οικονομία τα τελευταία χρόνια,

ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου,

έχει στηριχτεί ή στον στρατό
ή στην παραγωγή αντικειμένων

που οι περισσότεροι από εμάς δεν
χρειαζόμαστε, και δεν θέλουμε καν.

Αλλά «πρέπει να τα έχουμε».

Ο καταναλωτισμός ωθείτε από
τον αλλόκοτο κοινωνικό μας χαρακτήρα

ότι θέλουμε να έχουμε πράγματα

έτσι ώστε να φαινόμαστε καλοί
στα μάτια των άλλων.

Είναι επειδή βιώνω των εαυτό μου
μέσω τα μάτια των άλλων.

Τα συναισθήματα της ντροπής,
αμηχανίας ή υπερηφάνειας

και ίσως να με ζηλεύουν,
όλα αυτά τα πράγματα.

Τα προϊόντα είναι απλώς ένας
τρόπος μεσολάβησης στη σχέση

ανάμεσα σε εμάς και τους άλλους σε αυτή την
εξαιρετική αποξενωμένη ιεραρχία.

Αυτό που πραγματικά πληγώθηκε
είναι η ανθρώπινη σχέση,

η οικογενειακή ζωή, αυτά που πραγματικά
έχουν σημασία για εμάς,

και τελικά,

το μόνο πράγμα που κάνει τον άνθρωπο
ευτυχισμένο δεν είναι το χρήμα,

είναι ξεκάθαρο ότι, πέρα από ένα σημείο,
έχουμε πολύ μικρό όφελος από τον πλούτο,

αυτό που πραγματικά μας κάνει
ευτυχισμένους είναι οι άλλοι άνθρωποι.

Είναι η σχέση μας
με τους άλλους ανθρώπους

που βλάφτηκε τα τελευταία 30 χρόνια.

Τους εμπιστευόμαστε λιγότερο,

συνεργαζόμαστε λιγότερο,

δενόμαστε λιγότερο από ποτέ,

παντρευόμαστε λιγότερο, και ο γάμος μας
απειλείται παραπάνω από ποτέ,

και όλες οι σχέσεις που
αντιπροσωπεύουν

της μόνιμης ανεπιφύλακτης
αγάπης των ανθρώπων

διαβρώνονται ή καταστρέφονται.

Και αυτή είναι η πραγματική κληρονομιά
των τελευταίων 30 ετών,

και κατά κάποιο τρόπο πρέπει να

συνέλθουμε και να
επανεξανθρωπίσουμε τις ζωές μας,

αλλιώς όχι μόνο θα είναι άσχημες,
κτηνώδες και μικρές,

αλλά θα είναι μοναχικές.

Η Δύση αρχίζει να κατανοεί

ότι το ανθρώπινό της έργο αποτυγχάνει.

Η Δύση ήταν πεπεισμένη ότι

αν ωθήσετε τους ανθρώπους
να επιτύχουν ατομικά,

η συσσωρευμένη επίτευξη των ατόμων

θα οδηγήσει σε μια
επιτυχημένη κοινωνία.

Και αυτό που η Δύση αρχίζει
τώρα να συνειδητοποιεί

είναι ότι το ατομικό επίτευγμα

χωρίς να περιλαμβάνει τους
ευάλωτους στην κοινωνία

είναι μύθος.

Η σκέψη ήταν: κάνε τη ζωή σου,

να είσαι ατομικά επίδοξος,

και μετά θα είσαι ατομικά επιτυχημένος,

και μετά θα είσαι ατομικά ευδόκιμος,

και μετά θα είσαι ατομικά ευτυχισμένος.

Καταλήγεις να τα κάνεις αυτά
σε μια γυάλα.

Και η γυάλα έχει περιορισμένο ύψος,

και είναι περιοριστική,

και στο τέλος πεθαίνεις
από έλλειψη οξυγόνου.

Ο άνθρωπος ζει επειδή επιδιώκει δεσμούς

και επειδή τροφοδοτείτε από αγάπη,

έτσι το απομονωμένο επιτυχημένο άτομο,
τελικά καταρρέει.

Για να βρείτε ένα σκοπό στη ζωή
πρέπει να είναι έξω από τον εαυτό σας.

Δεν έχει σημασία πώς το φτιάχνετε
έξω από τον εαυτό σας,

εφ 'όσον επιδιώκετε να προσφέρετε

μια θετική αξία στην κοινωνία.

Αλλά πρέπει να είναι εκτός εαυτού,
δεν μπορεί να είναι για τον εαυτό σας,

εάν αναζητείτε τον εαυτό σας
«αναζητείτε την άβυσσο» όπως είπε ο Νίτσε,

Θα καταλήξετε στην άβυσσο.

Πρόοδος

Ποτέ δεν άφησα το σχολείο
να παρέμβει στην παιδεία μου.

Μια από τους πιο ισχυρούς
πολιτιστικούς δομείς

που διαμορφώνει τον τρόπο
που σκεφτόμαστε στη Δύση

είναι η δομή των Χόλυγουντ ταινιών.

Και ακολουθεί μια συγκεκριμένη
πολιτιστική δομή

διότι υπάρχει μια αρχή,
μια μέση και ένα τέλος,

υπάρχει δράμα, ένταση,
και στο τέλος λύση,

υπάρχει συνήθως έναν καλό
και έναν κακό,

και είναι συνήθως μια ιστορία που
διηγείται από άλλους ανθρώπους.

Αυτος ο «Χολιγουντισμός» του
τρόπο που οι άνθρωποι επικοινωνούν

και με τον τρόπο που διηγούνται
τις ιστορίες τους

και πως βλέπουν
την πρόσφατη ιστορία τους

έχει επηρεάσει το πώς βλέπουμε
την οικονομική κρίση,

διότι ο κόσμος βλέπει την αρχή,

τη μέση και το τέλος,

βλέπει το δράμα γύρω
από την Lehman Brothers,

και θέλει να δει τη λύση

και θέλει κακούς

καθώς και θύματα.

Επομένως ο κόσμος επικεντρώθηκε
σε μερικά άτομα,

και η σκέψη ότι κατά κάποιο τρόπο
δεν ήταν μόνο ένα ή δύο άτομα

που ήταν η ρίζα του προβλήματος,

αλλά ήταν συστημικό πρόβλημα,

ότι στην πραγματικότητα
σχεδόν όλοι όσοι συμμετείχαν

ήταν κατά κάποιο τρόπο ένοχοι

είτε από σκέτη αμέλεια

ή απλά παραλείποντας
να θέσουνε τις σωστές ερωτήσεις,

ή απλά παραλείποντας να ρωτήσουν

γιατί το χρήμα ήταν τόσο φθηνό
για τόσα πολλά χρόνια,

η ιδέα ότι ήταν συστημικό ελάττωμα

είναι κάτι πολύ δύσκολο
για τον κόσμο να κατανοήσει

και ακόμα πιο δύσκολο να απεικονιστεί
ως καλή ιστορία.

Ίσως υπάρχει αυτή η αίσθηση ανικανότητας

επειδή δεν καταλαβαίνουμε
ποιο είναι το πραγματικό πρόβλημα.

Ρίχνοντας το φταίξιμο σε κάποιων ανθρώπων

δεν θα διορθώσει τα ελαττώματα στη
καρδιά του δυτικού οικονομικού συστήματος,

ένα σύστημα που αντί να
προστατεύει τον κόσμο,

στην πραγματικότητα είναι αυτό το ίδιο

που δίνει τη δυνατότητα στους τέσσερις
καβαλάρηδες να ιππεύουν με τέτοια οργή.

Οι σύγχρονοι Τέσσερεις Καβαλάρηδες:

ένα άπληστο χρηματοπιστωτικό σύστημα,
η κλιμάκωση της οργανωμένης βίας,

εξαθλίωση για δισεκατομμύρια,

και η εξάντληση των πόρων της γης,

ιππεύουν βάρβαρα πάνω από αυτούς
που δεν μπορούν να το αντέξουν οικονομικά.

Καλπάζουν απρόκλητα

επειδή ο γνωστικός μας
χάρτης που εφαρμόστηκε από

τα σχολεία μας, τα πανεπιστήμια και τα ΜΜΕ

δεν μας ενθαρρύνει να αμφισβητούμε
τα κοινωνικά αποδεκτά πρότυπα.

Αντ 'αυτού, υπάρχει απάθεια.

Κατά μία έννοια νομίζω ότι είμαστε μια
καταθλιπτική κοινωνία,

συνηθίσαμε στο ότι δεν μπορεί
να γίνει τίποτα,

δεν υπάρχει εναλλακτική λύση.

Ότι ποτέ δεν θα λύσουμε
αυτά τα περιβαλλοντικά προβλήματα

και ζούμε σε μια κοινωνία
που αλληλοτρωγόμαστε, και αυτό είναι.

Νομίζω ότι το μάθημα που πρέπει να πάρουμε
είναι πως πρέπει να αναγνωρίσουμε

ότι τα περισσότερα από αυτά τα προβλήματα
μπορούν να βελτιωθούν σημαντικά

κάνοντας τις κοινωνίες μας πιο ίσες,

μειώνοντας τις διαφορές εισοδημάτων,

το οποίο επίσης θα βοηθήσει να λύσουμε
τα περιβαλλοντικά προβλήματα,

και έτσι μπορούμε
να φτάσουμε σε μια κοινωνία

που είναι ποιοτικά καλύτερη
για όλους μας.

Όλη αυτή η απάθεια είναι τεχνητή

γιατί δεν έχουμε καμία συζήτηση
περί αυτής στα ΜΜΕ,

δεν εκπλήσσομαι, διότι τα ΜΜΕ ανήκουν σε

συμφέροντα ακίνητων και οικονομικών,

και δεν πρόκειται να εξηγήσουνε
στους πολίτες

την ενοποίηση μεταξύ των οικονομικών,
ασφαλιστικών και ακινήτων τομέων,

του «τομέα φωτιά».

Γίνεται μια παραπληροφόρηση,

ρίχνοντας τις ευθύνες σε άλλους,

να αρνούνται ποια είναι
τα πραγματικά κίνητρα,

όλες αυτές είναι συνηθισμένες στρατηγικές.

Ακόμη και στην εκπαίδευση βλέπουμε
ότι τράπεζες βοήθησαν στην

δημιουργία πανεπιστήμιων,
τα χρηματοδότησαν.

Χρηματοδοτούν ερευνητικά ιδρύματα,
έχουν εκπαιδευτικά ιδρύματα,

κατέχουν εφημερίδες.

Όλα αυτά συμβαίνουν ως
μια άσκηση προπαγάνδας

έτσι ώστε ο κόσμος να μην προσδιορίσει
ποιο είναι το πραγματικό πρόβλημα.

Δεν πρέπει να θεωρείτε ότι

εάν δεν έχετε σπουδάσει
οικονομικά η νομικά,

ότι τα θέματα αυτά
είναι πολύπλοκα για σας.

Δεν είναι καθόλου περίπλοκα,

είναι πολύ απλά,

πρόκειται για την εξουσία
και για τη δημοκρατία

και το καταλαβαίνετε αυτό
εξίσου καλά όπως και εγώ.

Μια πηγή της παραπληροφόρησης αυτής

είναι ο νεοφιλελευθερισμός.

Αυτοί οι οικονομολόγοι και πανεπιστημιακοί
έχουν πετύχει

να πείσουν τον κόσμο ότι
τα μοντέλα τους είναι ευαγγέλιο,

αλλά όπως το τυπογραφείο
του Γουτεμβέργιου ήταν επαναστατικό

στον 16ο αιώνα,

σήμερα βρισκόμαστε στην αυγή
του διαφωτισμού του ιντερνέτ,

το οποίο θα αφαιρέσει
το σύννεφο της άγνοιας

που διατηρούν οι «φύλακες»
της ακαδημίας και των ΜΜΕ.

Η παιδεία μπορεί να είναι
μια μορφή ελέγχου των μαζών,

και είναι εντυπωσιακό ότι σήμερα,
ο νεοφιλελευθερισμός

εξακολουθεί να διδάσκεται σε
όλα τα πανεπιστήμια της Άιβι Λιγκ.

Παίρνω γράμματα από φοιτητές οικονομικών

από άλλα πανεπιστήμια,

κάνουν κάποιο μεταπτυχιακό,

και λένε:
«Μόλις διάβασα αυτό-και-αυτό που γράψατε»,

«αυτό ακριβώς το πράγμα με ενδιαφέρει»,

«έχω κολλήσει σε αυτό το μεταπτυχιακό,
στο οποίο»

«δεν μπορώ ούτε καν να μιλήσω για αυτά,
ποια θα ήταν η συμβουλή σας;»

«Τι μπορώ να κάνω;»

Αυτά που σας διδάσκουν είναι αυτά
που θα πρέπει να αντισταθείτε,

πολλά από αυτά, μερικά είναι χρήσιμα,
δηλαδή, μερικά είναι χρήσιμα, μάθε τα.

Και ο λόγος να μάθεις τα υπόλοιπα είναι:

Γνώθι σ’εχθρόν.

Ένα άτομο μπορεί να μην μπορεί
να αλλάξει το σύστημα

αλλά μπορεί να αλλάξει τον εαυτό του.

Αν δεν μας προσφέρουν κατάλληλη παιδεία,

πρέπει να ξεκινήσουμε την δικιά μας.

Και ένα καλό σημείο να ξεκινήσουμε

είναι να ξανά γνωρίσουμε
τους κλασικούς οικονομολόγους,

και με κάτι που τόσο λίγοι αμφισβητούν,

αλλά που μας επηρεάζει όλους:

το χρηματικό μας σύστημα.

Αν το νομισματικό σύστημα του κόσμου
δεν μεταρρυθμιστεί

τότε βαδίζουμε προς το τέλος
του βιομηχανικού πολιτισμού,

δεν θα πω προς το τέλος
της ανθρωπότητας

αλλά θα είναι μια απόλυτη κατάρρευση
του κόσμου μας, όπως τον ξέρουμε,

γιατί δεν μπορεί να λειτουργήσει
με FIAT χρήμα.

Κανείς από αυτούς
που είναι υπεύθυνοι γι 'αυτό

θέλουν να το παραδεχθούν,
αλλά είναι γεγονός.

Το χρηματικό σύστημα FIAT
είναι ένας τεχνητός νόμος,

και έχει καταχραστεί.

Υπάρχει μια μορφή χρήματος
του οποίου ο νόμος δεν είναι τεχνητός;

Αν κοιτάξει κανείς το φυσικό δίκαιο
και τον χρυσό,

εγώ θα έλεγα ο χρυσός είναι μια
φυσική μορφή χρημάτων.

Όλος ο χρυσός που έχει
εξορυχτεί στην ιστορία,

εξακολουθεί να υπάρχει,
στο μέγεθος περίπου ίσο με

δυόμιση πισίνες ολυμπιακών διαστάσεων

αν το βάλετε όλο μαζί σε ένα μέρος.

Το βασικό είναι το ότι αυτό το στοκ χρυσού

μεγαλώνει περίπου 1,75% ετησίως

το οποία είναι περίπου ίσο
με την αύξηση του παγκόσμιου πληθυσμού

και περίπου ίσο
με την δημιουργία νέου πλούτου.

Έτσι, το καθαρό αποτέλεσμα αυτού είναι ότι

έχετε αυτή την πολύ καλή σταθερότητα

της αγοραστικής δύναμης του χρυσού
επί μακρά χρονικό διάστημα

επειδή η εξίσωση ζήτησης - προσφοράς
είναι ισορροπημένη.

Για να επιτύχουμε ανθρώπινη ελευθερία
θα πρέπει να υπάρχει υγιή χρήμα

και ο χρυσός είναι ο μόνος τρόπος
να το κάνουμε αυτό,

διότι μόνο ο χρυσός είναι πέρα από
των έλεγχο των πολιτικών.

Με σύγχρονες τεχνητές
νομισματικές διαδικασίες

ένα χρόνιο υπέρβαρο χρέος έχει
συσσωρευτεί σε κάθε επίπεδο της κοινωνίας.

Το χρέος θεωρείται πλέον φυσιολογικό.

Δεν είναι.

Είναι μια μορφή δουλείας.

Αλλά πόσο αμφισβητούμε το χρέος μας;

Και τι πρέπει να κάνουμε τώρα γι 'αυτό;

Ένα κλασικό πρόσφατο παράδειγμα
της ακύρωσης χρέους

ήταν το γερμανικό
«οικονομικό θαύμα» του 1947.

Οι Σύμμαχοι ακύρωσαν όλα τα εγχώρια
και διεθνή γερμανικά χρέη,

εκτός από τα χρέη που οι εργοδότες
χρωστούσαν στους υπαλλήλους τους

για τις προηγούμενες εβδομάδες,

και εκτός από ένα βασικό ποσό που όλοι

μπόρεσαν να κρατήσουν στην τράπεζα

προκειμένου να αγοράσουν τρόφιμα
για τις επόμενες εβδομάδες.

Ουσιαστικά θα ακολουθούσες τις
πέντε ή έξι σελίδες

της νομισματικής μεταρρύθμισης
του 1947 στη Γερμανία.

Θα ξεκινούσες ξανά από την αρχή.

Αυτό σημαίνει ότι ο καθένας θα αποκτούσε
την κυριότητα του σπιτιού του, χωρίς χρέη.

Και το πρόβλημα εδώ είναι

ότι θα έσβηνες και τις αποταμιεύσεις
που αντιστοιχούν σ’ αυτά.

Στην πραγματικότητα όμως,
δεν θα ήταν και τόσο κακό πράγμα

αν λάβουμε υπόψη το γεγονός ότι
το πλουσιότερο 1% των Αμερικανών

έχει συγκεντρώσει ένα τεράστιο ποσό
πλούτου στα χέρια του,

περισσότερο από τότε που ξεκίνησε
η καταγραφή στατιστικών.

Πρέπει επίσης να ξανακοιτάξουμε
το φορολογικό μας σύστημα.

Σήμερα φορολογούμαστε
για αυτά που παράγουμε.

Ίσως θα ήταν πιο προοδευτικό να
φορολογηθούμε για αυτά που καταναλώνουμε.

Πόσοι αμερικανοί συνειδητοποιούν ότι

οι Ιδρυτές ποτέ δεν είχαν σαν σκοπό

οι αμερικανοί να φορολογούνται
για την εργασία τους.

Με άλλα λόγια, δεν ήταν γραφτό
να πληρώνουν φόρο εισοδήματος.

Το φορολογικό σύστημα
που εξάχθηκε από την Βρετανία,

ένα κατάλοιπο της αποικιοκρατίας,
έχει κοροϊδέψει τον κόσμο.

Το πιο σημαντικό στοιχείο ενός
φορολογικού συστήματος

είναι να γίνει αυτό που όλοι περίμεναν
να γίνει στο 19ο αιώνα,

και αυτό είναι να στηριχτεί το φορολογικό
σύστημα στην φορολογία ακινήτου,

για το δωρεάν εισόδημα της αξίας της γης

και σε ό, τι ονόμαζε ο Τζον Στιούαρτ Μιλ

«Η μη δεδουλευμένη αύξηση»,

το εισόδημα που οι ιδιοκτήτες έβγαζαν
«στον ύπνο τους», όπως το έθεσε ο ίδιος.

Ποιος έκανε το πετρέλαιο στη γη;
Τον άνθρακα ή τα σιδηρομεταλλεύματα;

Αυτά είναι πράγματα που δεν είναι
παράγωγα του ανθρώπινου έργου.

Φυσικά η εξαγωγή τους είναι,
αλλά η ύπαρξή τους δεν είναι,

επομένως τα μισθώματα των φυσικών πόρων
είναι μια θαυμάσια πηγή φορολόγησης,

κανείς δεν τα έφτιαξε,

και εάν φορολογούνται κάνει τον κόσμο
να τα χρησιμοποιεί πιο αποτελεσματικά,

έτσι αυτό φαίνεται να είναι
εξαιρετικό πράγμα να φορολογηθεί,

αντί για εργασία και κεφάλαιο.

Αν οι κυβερνήσεις χρησιμοποιούσαν αυτή
την αξία της γης, προερχόμενη από την φύση,

όχι από την ανθρώπινη εργασία,

όχι από προσωπική επιχείρηση,

τότε, η κυβέρνηση δεν θα χρειαζόταν να
φορολογήσει μισθούς με φόρους εισοδήματος,

δεν θα χρειαζόταν να προσθέσει
φόρο πωλήσεων

που αυξάνει το κόστος
των συναλλαγμάτων,

και δεν θα χρειαζόταν να προσθέσει τους
πολλαπλούς φόρους επιχειρήσεων.

Αυτό το φορολογικό σύστημα,

που υποστηρίζεται από όλους τους
κλασικούς οικονομολόγους,

θα άρχιζε να αντιμετωπίζει
την παγκόσμια φτώχεια

δεδομένου ότι θα επέτρεπε τους πολίτες
στις αναπτυσσόμενες χώρες

να κρατήσουν τον πλούτο
των φυσικών τους πόρων.

Στις αναπτυγμένες χώρες,
θα άρχιζε να αντιμετωπίζει

τα προβλήματα στέγασης και χρέους,

και να απελευθέρωνε το
επιχειρηματικό πνεύμα

που απαιτείται για να ωθήσει εκ νέου
τις οικονομίες μας.

Ίσως θα πρέπει να αναστήσουμε και
άλλη διαχρονική αρχή των εργαζόμενων,

που προωθήθηκε κατά τη διάρκεια
της βιομηχανικής επανάστασης:

Η ιδέα ότι το εργοστάσιο που εργάζονται
οι άνθρωποι θα έπρεπε να είναι δικό τους

είναι βαθιά ενσωματωμένο στην κουλτούρα
της εργασιακής τάξης.

Εδώ στις αρχές της
βιομηχανικής επανάστασης

στα τέλη του 19ο αιώνα
οι εργάτες απλά θεωρούσανε δεδομένο

ότι ναι, φυσικά, οι εργαζόμενοι
θα πρέπει να κατέχουν

τα εργοστάσια στα οποία εργάζονται.

Οτιδήποτε άλλο είναι μια επίθεση

κατά των θεμελιώδη δικαιωμάτων τους
ως ελεύθερους πολίτες.

Επίσης, θεωρούσαν ως δεδομένο ότι η
μισθωτή εργασία

δεν διαφέρει πολύ από τη δουλεία,

η μόνη διαφορά είναι
ότι είναι προσωρινή,

και μετά μπορούσες
να είσαι ελεύθερος.

Ένας τρόπος να είσαι ελεύθερος είναι
η ιδιοκτησία του εργοστάσιού σου.

Αυτή δεν ήταν μια εξωτική άποψη,
ήταν η άποψη του Άμπραχαμ Λίνκολν.

Ήταν μια αρχή του κόμματος των
ρεπουμπλικάνων στα τέλη του 19ο αιώνα.

Έχει γίνει μεγάλη προσπάθεια να βγάλουν
αυτές τις ιδέες από τα κεφάλια των λαών

αλλά είναι ακόμα εκεί,
και είναι πολύ σχετικές.

Ο Πλάτωνας είχε πει ότι
η αναλογία των εισοδημάτων

μεταξύ του υψηλότερου και χαμηλότερου
μισθού σε οποιαδήποτε οργάνωση

δεν πρέπει να ξεπερνά
το 6 προς 1.

Το 1923, ο τραπεζίτης Τζ. Π. Μόργκαν δήλωσε
ότι μέχρι το 20 προς 1 ήταν το καλύτερο.

Ωστόσο οι σημερινές
μισθολογικές διαφορές μεταξύ

των άνω και κάτω εργαζόμενων
στις πολυεθνικές εταιρείες

μπορούν να υπερβαίνουν το
500, ή και 1000, προς 1.

Όταν υπάρχει διαφορά ανισότητας
της τάξης της 500 προς 1,

οι πλούσιοι και οι φτωχοί γίνονται
σχεδόν διαφορετικά είδη,

δεν είναι πλέον μέλη της
ίδιας κοινότητας.

Κοινά συμφέροντα χάνονται

και γι 'αυτό είναι δύσκολο
να σχηματιστεί μια κοινότητα

και να υπάρχουν καλές φιλικές σχέσεις

σε ταξικές διαφορές
που είναι τόσο μεγάλες.

Όταν το κοινό εκφράζει την οργή του
στα δυσανάλογα κέρδη,

μια συνήθης άμυνα είναι να μεταφέρουν
τη συζήτηση στην ψυχολογική πλευρά

και να αναφέρουν τον βρετανό
οικονομολόγο Χέρμπερτ Σπένσερ.

Αυτός έγραψε τη φράση
«επιβίωση του ικανότερου»,

και τα λόγια του τώρα χρησιμοποιούνται
για να δικαιολογηθεί η υπερβολή.

Ο ανταγωνισμός στην επιχειρηματικότητα
είναι καλός,

αλλά οι κανόνες πρέπει να είναι ίσοι.

Τα μονοπώλια έχουν πολλά γιατί

το παιχνίδι που παίζουν
είναι στημένο.

Έτσι όπως είναι στημένο το
σημερινό οικονομικό σύστημα

η «ικανότητα» της συντριπτικής πλειοψηφίας
του παγκόσμιου πληθυσμού

είναι άσχετη.

Εκείνοι που αναγκάζονται να πληρώσουν
για την κρίση αυτή

δεν είναι εκείνοι που την προκάλεσαν.

Αλλά εκείνοι που την προκάλεσαν,
για την επιβίωση τους,

αναμφίβολα θα προσπαθήσουν να
περιθωριοποιήσουν την ταινία αυτή

ως σοσιαλιστική,
ή ακόμη μαρξιστική.

Είμαι καπιταλίστας,
είμαι επιχειρηματίας.

Πιστεύω στις βασικές αρχές

γι 'αυτό είμαι εξοργισμένος όταν βλέπω

τις αρχές αυτές να καταστρέφονται
από μονάρχες, μονοπώλια,

που καταστρέφουν ολοκληρωτικά το
σύστημα από μέσα, στην Γουόλ Στριτ,

και αυτό είναι εντελώς απαράδεκτο.

Είμαι καπιταλίστας, νομίζω ότι
ο καπιταλισμός μπορεί να επιτύχει.

Δεν είναι θέμα να απαλλαγούμε
από τον καπιταλισμό,

είναι θέμα να απαλλαγούμε από αυτή την
τρομερή μορφή του καπιταλισμού.

Ο καπιταλισμός, ευρύτερα κατανοητό
ως η ελεύθερη αγορά,

όχι μόνο έχει μέλλον

δεν μπορώ να δω άλλο μέλλον χωρίς αυτό.

Αλλά το ερώτημα είναι
«Τι είδος του καπιταλισμού;»

«Τι είδους ελεύθερης αγοράς;»

Ένα σύστημα μεταρρυθμισμένου καπιταλισμού
χτισμένο σε ανεξάρτητο χρήμα,

ένα φορολογικό σύστημα που βασίζεται
στην κατανάλωση, και όχι στο εισόδημα,

και επιχειρήσεις που ανήκουν
στους εργαζόμενους

θα άρχιζαν να χτίζουν μια
οικονομία που δεν θα εξαρτιόταν από

συνεχή ανάπτυξη για να
εξυπηρετήσει το χρέος της.

Έχουμε αντέξει τη λεγόμενη
ελεύθερη αγορά για αιώνες

αλλά πέρα από το να είναι ελεύθερη,
μας οδήγησε στην καταστροφή της φύσης,

και των εαυτών μας, σε μια
μάταιη προσπάθεια για πρόοδο.

Είναι απολύτως γελοίο να πεις

ότι υπάρχει ένα επιστημονικά
καθορισμένο όρια της αγοράς

και ότι ποτέ δεν πρέπει να αλλάξει.

Και φυσικά αυτό είναι που οι επιστήμονες
της ελεύθερης αγοράς θέλουν να πιστέψετε.

Και μόλις σας πείσουν γι’ αυτό,

και ισχυριστούν ότι έχουν την αλήθεια

επειδή έχουν διδακτορικά στα οικονομικά,

τότε θα σας πουν ό, τι θέλουν

και τότε θα πρέπει να το δεχθείτε.

Αλλά αυτός είναι ο τρόπος που πρέπει
να τους αντιμετωπίσουμε.

Ο σκοπός της πολιτικής είναι η
οριοθέτηση της αγοράς.

Εάν το σκεφτείτε,

πόσα πράγματα έχουν αφαιρεθεί

από τις αγορές κατά
τους τελευταίους 2 ή 3 αιώνες.

2 ή 3 αιώνες πριν μπορούσατε να
αγοράσετε και να πουλήσετε ανθρώπους,

παιδική εργασία,

πολλά πράγματα που σήμερα

δεν θα μπορούσες καν να φανταστείς
θα αγοραπωλούσες.

Έτσι με την πάροδο του χρόνου πρέπει
να επανασχεδιάζουμε το όριο αυτό

και δεν υπάρχει τίποτα κακό στο να
ξανά ορίσουμε τα όρια και πάλι.

Πράγματα που θεωρούσαμε απολύτως
λογικά στα μέσα του 19ο αιώνα,

όπως την πώληση οποιουδήποτε
χημικού στους δρόμους

λέγοντας ότι είναι φάρμακο
και είναι καλό για σας,

πράγματα όπως αυτά,
που ήταν συνηθισμένα τότε,

είναι πλέον σοβαρά ποινικά αδικήματα.

Το ίδιο θα ισχύει για την

ενεργή διαχείριση χρημάτων
σε εκατό χρόνια.

Η κατάρρευση που είδαμε
στην Μεγάλη Ύφεση

και είδαμε πάλι στην αρχές
του 21ου αιώνα,

προέκυψε γιατί,
στο όνομα της ανάπτυξης,

πολλά πάρθηκαν από το σύστημα
από αυτούς που συμβάλλουν ελάχιστα.

Πολυεθνικές εταιρείες και τράπεζες

θα θέλουν πάντα να αναπτυχθούν,
χωρίς όμως να ανταμείβουν

εκείνους που πραγματικά κάνουν το
έργο για την παράγωγη του πλεονάσματος.

Στο παρελθόν, κάθε φορά
που πάρθηκαν πολλά

από εκείνους που συνέβαλαν ελάχιστα,

οι άνθρωποι ξεσηκώθηκαν
για να σταματήσουν

τις βίαιες πρακτικές
ενός ορατού εχθρού.

Σήμερα, το ερώτημα είναι,

με ένα τέτοιο άμορφο εχθρό
που διεισδύει

στις οικονομικές και δημοκρατικές μας
διαδικασίες, μπορεί να γίνει πάλι;

Φυσικά μπορεί να γίνει πάλι,
είναι ένας κύκλος.

Δεν είμαστε πιόνια του χρέους,

είμαστε ίσως αρουραίοι που
τρέχουμε σε ένα μικρό τροχό

σε κάποιο μεγάλο κλουβί κάπου,

αλλά το κεφάλαιο ανασταίνεται,
το κεφάλαιο οργανώνεται,

βγάζουν πολλά χρήματα
στο τραπεζικό σύστημα,

είναι εύκολο να αγοράσουν πολιτικούς,

αλλά η ουσία της δημοκρατίας,

η ουσία της αμερικανικής δημοκρατίας,

είναι η επαναλαμβανόμενη αντιμετώπιση

επαναλαμβανόμενη αναμέτρηση,

το 1830 Άντριου Τζάκσον νίκησε
την δεύτερη Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ,

στις αρχές του 20ο αιώνα
ο Τέντυ Ρούζβελτ

νίκησε τους Τζ. Π. Μόργκαν
και Τζ. Ντ. Ροκφέλερ,

το 1930 ο Φραγκλίνος Ντ. Ρούζβελτ
τους νίκησε όλους στην Γουόλ Στριτ,

και τώρα πρέπει να το κάνουμε ξανά.

Το μοναδικό πράγμα που
με κάνει αισιόδοξο,

παρά κυνικό, απαισιόδοξο,
είναι οι φοιτητές μου.

Πρώτον, δεν βλέπω την επιθυμία να
πάνε στη Γουόλ Στριτ,

βλέπω το αντίθετο.

Δεύτερον, βλέπω μια περιφρόνηση,

δεν είναι μόνο ότι δεν θέλουν το χρήμα,

αλλά βλέπω μια περιφρόνηση
μεταξύ τους

για αυτούς που θέλουν μόνο το χρήμα.

Οι κρίσεις που αντιμετωπίζουμε σήμερα
δημιουργήθηκαν από τον άνθρωπο,

και ότι δημιουργήθηκε από τον άνθρωπο
μπορεί να αλλαχτεί από τον άνθρωπο,

έτσι είμαστε όλοι σε θέση
να αλλάξουμε τον κόσμο μας.

Οι επαναστάσεις είναι φιλοσοφικές.

Οργανώνοντας και εμποδίζοντας τους ένοχους

να αποκρύψουν το πραγματικό πρόβλημα

σημαίνει ότι είναι δυνατό να ξεκινήσουμε
μια αναίμακτη επανάσταση

εναντίον των βίαιων οργανώσεων
και βάρβαρων ηγετών

που έχουν διαλύσει την οικονομία.

Κεντρικές τράπεζες,

στημένος καπιταλισμός,

κερδοσκοπία ακινήτων,

φόρος εισοδήματος
και νεοφιλελευθερισμός

έκαναν την δημοκρατία εμπόριο,

εμπόδισαν την πρόοδο,

κατέστρεψαν την πορεία
της ανθρώπινης μοίρας

και έθεσαν σε κίνδυνο το μέλλον
αυτού του πλανήτη.

Αν δεν αντιμετωπιστούν αυτά τα ζητήματα

τότε η επόμενη κατάρρευση θα είναι
σε κλίμακα αφάνταστη.

Όποια και αν είναι η προπαγάνδα

κατά την έναρξη του 21ου αιώνα

οι κεντρικές τράπεζες
απορρύθμισαν φθηνό χρήμα,

αύξησαν την αξία ακινήτων που δημιούργησε

μια μη βιώσιμη φούσκα κεφαλαίου,

σε έναν κόσμο που,
για άλλη μια φορά,

λειτουργεί ένα στημένο φορολογικό σύστημα
που εμπλουτίζει παλιούς προνομιούχους.

Ο νεοφιλελευθερισμός έχει καταστρέψει
τη ζωή των κατώτατων δισεκατομμυρίων,

ώθησε σε συγκρούσεις μεταξύ γενεών

και δημιούργησε
τεράστια ταλαιπωρία χωρίς όριο.

Ο άνθρωπος τρελαίνεται
όταν βρίσκεται στο πλήθος

αλλά συνέρχεται σιγά-σιγά και ατομικά.

Η ιστορία είναι γεμάτη με παραδείγματα

ανθρώπων που ελευθερώθηκαν
από το ζυγό της καταπίεσης

για να υιοθετήσoυν ριζικές αλλαγές,

και στο τέλος κατέληξαν
με νέους λαϊκούς κυβερνήτες

που διατήρησαν το υπάρχον καθεστώς.

Καταλαβαίνοντας κάτι πραγματικά,
ελευθερώνεσαι από αυτό.

Αφιερώνοντας τον εαυτό σου
σε έναν μεγάλο σκοπό,

λαμβάνοντας ευθύνη,

και αποκτώντας αυτογνωσία
είναι η ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης.

Ο μεγαλύτερος εχθρός του
επιθετικού καπιταλιστή,

και ο μεγαλύτερος σύμμαχος
της ανθρωπότητας,

είναι το αυτοδίδακτο άτομο

που έχει διαβάσει,

έχει κατανοήσει,

καθυστερεί την ευχαρίστησή του

και περπατάει

με τα μάτια ορθάνοιχτα.

Μετάφραση: Γιώτα Χρυσάφη

Μια εισβολή στρατών μπορεί να αντισταθεί,

αλλά όχι μια ιδέα

της οποίας έχει έρθει η ώρα.