Por que facer exercicio lles resulta máis difícil a uns ca a outros

Por que algunhas persoas teñen que facer un esforzo moito maior ca outros para evitar os quilos de máis? A psicologa social Emily Balcetis preséntanos resultados de investigacións nas que se aborda un dos múltiples factores implicados: a visión. Nunha charla moi instrutiva demóstranos como, no que fai á nosa condición física, uns ven o mundo de forma moi distinta a outros, e proponnos unha solución sorprendentemente simple para superar esas diferencias.

A vista é o sentido máis importante

e fundamental que temos.

Estamos constantemente mirando

ao mundo que nos rodea,

e rapidamente identificamos e

comprendemos o que estamos vendo.

Comecemos cun exemplo

disto que comento.

Vouvos ensinar
a fotografía dunha persoa,

tan só durante un ou
dous segundos,

gustaríame que identificarades

cal é a emoción
da súa cara.

Estades listos?

Veña! Dicide o primeiro
que pensedes.

Vale. Que vistes?

Nós preguntámoslles

a máis de 120 persoas,

e os resultados foron variados.

A xente non se poñía de acordo

en cal era a emoción
que vían.

Quizais, vistes malestar.

Esa é a resposta máis común

que recibimos.

Pero, a persoa
da vosa esquerda

puido dicir arrepentimento
ou escepticismo,

e a da vosa dereita

se cadra dixo algo
completamente distinto,

como esperanza ou empatía.

Todos estamos vendo

a mesma cara.

E podemos ver algo

totalmente diferente,

porque a percepción é subxectiva.

O que pensamos que vemos

en realidade pasa polo filtro

da nosa propia mente.

Por suposto, hai moitos máis exemplos

de como vemos o mundo
desde a nosa perspectiva.

Imos ver algúns.

As persoas que están a dieta,
por exemplo,

ven as mazás máis grandes

que os que non están contando calorías.

Os xogadores de sóftbol ven
a pelota máis pequena

se pasan unha mala racha

en comparación
cos que tiveron éxito.

De feito, as nosas
conviccións políticas tamén

afectan á forma na que vemos á xente,

incluídos aos políticos.

O meu equipo de investigación e mais eu
decidimos probar esta hipótese.

En 2008, Barack Obama
era candidato á presidencia

por primeira vez,

e levamos a cabo un estudo
con centos de estadounidenses

un mes antes das eleccións.

A enquisa mostrou

que algúns estadounidenses pensan

que fotos coma estas

reflicten o aspecto real de Obama.

Desas persoas, o 75%

votaron por el nas eleccións.

Outros, porén,
pensaban que fotos coma estas

reflectían mellor
o verdadeiro aspecto de Obama.

O 89% destas persoas
votaron por McCain.

Mostramos moitas fotos de Obama
unha de cada vez,

de modo que a xente non se daba conta
de que o que cambiábamos

dunha foto a outra

era que aclaráramos ou
escurecéramos

artificialmente o ton da pel.

Como é isto posible?

Como pode ser que cando
miramos a unha persoa,

un obxecto ou un acontecemento

vexamos algo completamente diferente

de como o ven os demais?

Hai moitas razóns,

pero unha require que entendamos

un pouco mellor o funcionamento
dos nosos ollos.

Os especialistas en visión saben

que a cantidade de información

que podemos percibir nun momento dado,

que podemos enfocar,

en realidade é moi pequena.

O que podemos ver con gran nitidez,

claridade e precisión

é equivalente

á superficie do noso polgar

tendo o brazo estendido.

Todo o demais é borroso,

o que fai que o resto
da información

se presente como ambigua

para os nosos ollos.

Pero hai que aclarar

e dar sentido ao que vemos,

e é a nosa mente a que nos axuda
a completar os espazos baleiros

Como consecuencia, a percepción
é unha experiencia subxectiva

e é así como acabamos vendo
desde o noso punto de vista.

Son psicóloga social,

son estes temas os que espertan
en min verdadeiro interese.

Fascínanme estes casos nos que
as persoas non ven o mesmo.

Por que alguén pode ver

o vaso medio cheo

mentres que outros, literalmente,

o ven medio baleiro?

Que pensamentos e sentimentos

os leven a ver o mundo

dunha maneira completamente diferente?

E acaso importa?

Para responder a estas preguntas

o meu equipo de investigación e máis eu
decidimos investigar a fondo

un tema que recibiu

moita atención internacional:

a saúde e a condición física.

En todo o mundo

a xente loita por controlar o seu peso,

e hai unha serie de estratexias

que nos axudan a evitar
eses quilos de máis.

Por exemplo, poñemos moito empeño

en facer exercicio despois das vacacións,

pero a maioría de estadounidenses

descobren que

os seus propósitos
de aninovo

quedan en nada o día de San Valentín.

Falámonos

e dámonos ánimo,

prometéndonos que este é o ano

para poñerse en forma,

pero non é suficiente para que volvamos

ao noso peso ideal.

Por que?

Claro que non hai unha resposta simple,

pero unha das razóns
que sosteño,

é que o noso punto de vista

traballa contra nós.

Algunhas persoas ven
o exercicio físico

como algo difícil,

mentres que outras o ven

como algo moi fácil.

Como primeiro paso

para comprobar estas cuestións

reunimos datos obxectivos

sobre a condición física dos candidatos.

Medimos a súa cintura,

comparámola coa circunferencia
das súas cadeiras.

Un índice cintura-cadeira alto

indica unha peor forma física

que un índice cintura-cadeira baixo.

Despois de tomar estas medidas,

pedímoslles aos participantes

que camiñaran ata unha liña de meta

levando peso,

como nunha carreira.

Pero antes de facelo,

pedímoslles que estimaran a distancia

ata a liña de meta.

Pensamos que a súa condición física

podería cambiar a forma
na que percibían esa distancia.

Que encontramos?

Ben, a proporción entre cintura e cadeira

predixo a percepción da distancia.

A xente que non estaba en forma

veu a distancia á liña de meta

considerablemente maior

que os que estaban en mellor forma.

A súa condición física

afectaba á maneira na que
percibían o seu contorno.

O cerebro tamén é capaz de facelo.

De feito, os nosos corpos e mentes

actúan conxuntamente

para cambiar a forma na que vemos
o mundo que nos rodea.

Isto levounos a pensar que tal vez

a xente moi motivada

e coa seria intención de facer exercicio,

podería ver a liña de meta máis achegada

que as persoas menos motivadas.

Para comprobar se a motivación

afecta á nosa percepción desta maneira,

realizamos un segundo estudo.

Unha vez máis, recollimos datos obxectivos

acerca da condición física das persoas,

medindo a circunferencia da cintura

e da cadeira,

e realizámoslles outras probas físicas.

Baseándose na información que lles demos

algúns participantes dixéronnos

que non estaban motivados
para facer máis exercicio.

Sentían que xa alcanzaran
os seus obxectivos

e non tiñan intención de facer máis.

Non estaban motivados.

Porén, outros, polos nosos comentarios,

dixeron que estaban máis motivados
para exercitarse.

Tiñan un grande interese en chegar á meta.

Pero, unha vez máis,
antes de poñerse a camiñar

pedímoslles que estimaran a distancia.

A canto estaba a liña de meta?

E, de novo, coma no estudo previo,

encontramos que a relación
cintura-cadeira

predixo a percepción da distancia.

A xente en baixa forma
observou unha distancia maior

e sentiu que a meta estaba máis lonxe

que as persoas en mellor forma.

O importante e que isto só lles ocorría

a persoas que non estaban motivadas

para facer exercicio.

Fronte a estes,

os que estaban
moi motivados para adestrar

vían a distancia máis curta.

Incluso os participantes en peor forma

viron a liña de meta

tan cerca ou incluso
máis cerca

que os que estaban en mellor forma.

Así que o noso corpo
pode cambiar

a distancia aparente ata a liña de meta,

pero a xente comprometida
cunha meta alcanzable,

á que se pode ater nun futuro próximo,

e que cre que é capaz

de logralo,

en realidade ve a proba máis fácil.

Isto fixo que nos preguntáramos se

haberá algunha estratexia que

poidamos utilizar,

e que lle ensine á xente,

que axudara a cambiar
as súas percepcións da distancia,

e que lles fixera ver
que facer exercicio pode ser máis fácil?

Así que buscamos
na literatura especializada

para determinar o que debíamos facer,

e a partir do que limos,
desenvolvemos unha estratexia

que chamamos "Mantén os ollos
na meta".

Este non é un slogan

dalgún cartel motivacional.

É realmente unha directriz

para saber como ver o contorno.

Ás persoas que adestraban
con esta estratexia

dixémoslles que puxeran a súa atención
na liña de meta,

que evitaran mirar ao redor,

que se imaxinaran un punto

brillando na meta

e que deixaran todo ao seu redor
borroso

e difícil de ver.

Criamos que esta estratexia

axudaría a que o exercicio
parecese máis fácil.

Comparouse este grupo

cun grupo de control.

Dixémoslle a este último grupo

que seguise observando o seu contorno

como xa facía.

Que viran a liña de meta,

pero que tamén observaran

o caldeiro do lixo da dereita

ou a xente e o farol da esquerda.

Pensabamos que a xente
que ía utilizar esta estratexia

percibiría a súa meta
a unha maior distancia.

Que encontramos?

Cando lles pedimos
que estimaran a distancia,

tivo éxito a estratexia

que lles axudaba a cambiar
a percepción do contorno?

Si.

As persoas que mantiveron
os ollos fixos na meta

viron a liña de meta
un 30% máis cerca que a xente

que á vez observaba o seu contorno
como de costume.

Pensamos que era fantástico.

Estábamos moi contentos
porque iso significaba

que esta estratexia
axudaba a que facer exercicio

parecese máis fácil.

Pero a gran pregunta era:

podería isto axudar
a mellorar o adestramento?

Podería tamén
mellorar a calidade

do adestramento?

A continuación, dixémoslles
aos nosos participantes

que ían ir á liña de meta

levando unha carga adicional.

Puxémoslles pesos nos nocellos

equivalentes
ao 15% do seu peso corporal.

Dixémoslles que levantaran os xeonllos

e que camiñaran máis
rápido á liña de meta.

Deseñamos este exercicio en particular

para que fora moderadamente difícil

pero non imposible,

como a maioría de exercicios

que realmente melloran a condición física.

A gran pregunta era:

manter os ollos na meta,

ben enfocados na liña de meta,

cambiou a súa experiencia
ao facer exercicio?

Así foi.

Os que centraron os seus ollos na meta

indicaron máis tarde que tiveron

que facer un 17% menos de esforzo

para realizar os mesmos exercicios

que a xente que observaba
o seu contorno con naturalidade.

Isto modificou a súa
experiencia subxectiva

do exercicio.

Tamén cambiou o carácter obxectivo

do exercicio.

Os que mantiveron os seus
ollos na meta

movéronse un 23% máis rápido

que os demais.

Para que se fagan unha idea,

un aumento do 23%

e como intercambiar
o seu Chevy Citation de 1980

por un Chevrolet Corvette de 1980.

Estabamos moi contentos

porque significaba que unha estratexia

que non custa nada

e que é fácil de utilizar,

tanto para os que están en forma

como para os que lles costa chegar,

tiña un grande impacto.

Manter os ollos na meta

facía que o exercicio parecera
e fora máis fácil,

incluso aínda cando
a xente se esforzaba máis,

ao ir máis rápido.

Xa sei que a boa saúde é algo máis

que simplemente ir un pouco
máis de présa,

pero manter os ollos na meta

pode ser unha estratexia adicional,

útil para promover

un estilo de vida saudable.

Se aínda non están convencidos

de que todos vemos o mundo
desde o noso punto de vista,

déixenme darlles un último exemplo.

Esta é unha foto dunha fermosa rúa
de Estocolmo

na que se ven dous coches.

O coche de atrás parece máis grande

que o coche de diante.

Porén, en realidade,

estes coches son do mesmo tamaño,

pero esa non é a forma na que os vemos.

Significa iso

que o noso ollo non funciona ben

e que o noso cerebro é un desastre?

Non, en absoluto.

É só como funcionan
os nosos ollos.

Podemos ver o mundo de maneira diferente,

e ás veces non coincide

coa realidade,

pero iso non quere dicir
que un de nós teña a razón

e o outro non.

Todos vemos o mundo
desde o noso punto de vista

pero podemos aprender
a velo dunha maneira diferente.

Podo pensar en días

nos que todo me saíu mal.

Estou farta, irritable, cansada,

vou atrasada no traballo,

e hai unha gran nube negra

por riba da miña cabeza;

e neses días,

paréceme que todos
ao meu redor

tamén están deprimidos.

O meu compañeiro de traballo
parece irritado

cando lle pido unha prórroga
da data límite,

e o meu amigo parece frustrado

cando chego tarde ao xantar
porque unha reunión se prolongou,

e cara ao final do día

o meu home está decepcionado,

porque eu prefiro ir
durmir que ao cine.

E en días coma estes,
cando todo o mundo parece

molesto e enfadado comigo,

trato de recordar
que hai outra maneira de velo.

Quizais o meu compañeiro
estaba confundido,

talvez, o meu amigo estaba preocupado,

e talvez o meu home
estaba sendo comprensivo.

Todos vemos o mundo

desde o noso punto de vista,

e algúns días, o mundo

pode parecer un lugar perigoso,

difícil e insuperable,

pero non ten por que parecer
así todo o tempo.

Podemos aprender a velo
dunha maneira diferente,

e cando encontremos unha maneira
de facer que o mundo

se vexa máis agradable
e todo pareza máis fácil,

tal vez, entón, se converta niso.

Grazas.

(Aplausos)