Jak wrócić do pracy po przerwie?

Czy wracając po przerwie na rynek pracy, rozważyłbyś staż? Carol Fishman Cohen, specjalistka zajmująca się powrotami na rynek pracy uważa, że tak należałoby zrobić. W swojej prelekcji opowiada o własnych doświadczeniach 40-letniej stażystki, o swojej pracy z osobami wracającymi na rynek pracy i o pracodawcach zmieniających podejście do talentów wracających do pracy.

O ludziach, którzy po dłuższej przerwie
wracają na rynek pracy,

mówię, że się reaktywują.

To ludzie, którzy zrobili sobie przerwę,
żeby opiekować się starymi rodzicami,

dziećmi,

żeby rozwijać zainteresowania

albo ze względu na problemy zdrowotne.

Podobni do nich są wszyscy,
którzy zmieniają swoją ścieżkę kariery:

weterani, żony wojskowych,

emeryci rezygnujący z emerytury,

czy powracający do kraju ekspaci.

Powrót na rynek pracy
po przerwie jest trudny

ze względu na brak porozumienia
pomiędzy pracodawcami

i powracającymi.

Pracodawcy mogą postrzegać
zatrudnianie kogoś z luką w CV

jako bardzo ryzykowne,

a osoby mające taką przerwę w karierze
mogą wątpić w swoje możliwości,

szczególnie jeśli nie pracowały

przez dłuższy czas.

Ten brak porozumienia to problem,
który staram się pomóc rozwiązać.

Udanych powrotów na rynek pracy
jest wiele, na każdym polu.

To jest Sami Kafala.

To brytyjski fizyk jądrowy,

który zrobił sobie pięć lat przerwy
na opiekę nad piątką dzieci.

Singapurska prasa pisała ostatnio
o pielęgniarkach wracających do pracy

po długiej przerwie.

A mówiąc o długich przerwach w karierze,

to jest Mimi Kahn,

pracownica socjalna
w hrabstwie Orange w Kalifornii,

która wróciła do pracy w opiece społecznej

po 25-letniej przerwie.

To najdłuższa przerwa, o jakiej słyszałam.

Sędzina Sądu Najwyższego
Sandra Day O'Connor

miała pięcioletnią przerwę
na początku swojej kariery.

A to jest Tracy Shapiro,
której przerwa trwała 13 lat.

Tracy zgłosiła się do konkursu na esej,
organizowanego przez Today Show dla osób,

które próbowały wrócić do pracy,

ale napotkały na trudności.

Tracy napisała, że była mamą piątki dzieci
i uwielbiała czas spędzony z nimi w domu,

ale z powodu rozwodu
musiała wrócić do pracy,

a ponadto chciała, by praca
znów stała się częścią jej życia,

bo lubiła pracować.

Tracy robiła to, co wielu z nas,

gdy czujemy, że nadszedł
dobry dzień na szukanie pracy.

Szukała pracy w finansach lub księgowości

i przez ostatnie 9 miesięcy

skrupulatnie szukała
w sieci informacji o rynku

i rozsyłała podania, bez powodzenia.

Poznałam Tracy w czerwcu 2011 roku,

kiedy Today Show poprosił mnie
o podjęcie współpracy z nią

i sprawdzenie, czy będę umiała jej pomóc.

Po pierwsze kazałam Tracy wyjść z domu.

Wyjść do ludzi

i powiedzieć wszystkim znajomym
o zamiarze powrotu do pracy.

Ostrzegłam ją też:
"Odbędziesz mnóstwo rozmów

prowadzących donikąd.

Spodziewaj się ich,
ale nie daj się przez nie zniechęcić.

Kilka z nich

doprowadzi cię ostatecznie
do ciekawej propozycji pracy".

Powiem zaraz, co się stało z Tracy,

ale wcześniej chciałabym
powiedzieć, co odkryłam,

kiedy sama wracałam na rynek pracy

po 11 latach przerwy
w pełnoetatowym zatrudnieniu.

To, jak postrzegają nas inni ludzie,
jest "zamrożone" w czasie.

Mam na myśli to, że jak zaczyna się
z powrotem nawiązywać kontakt z ludźmi,

z ludźmi z przeszłości,

z tymi, z którymi się pracowało
albo chodziło do szkoły,

to oni pamiętają nas takimi,
jakimi byliśmy

przed przerwą w karierze.

Nawet jeśli twoje poczucie własnego ja
zmniejszyło się z czasem,

co się często dzieje,

gdy oddalamy się
od naszej zawodowej tożsamości.

Na przykład możesz myśleć o sobie,

jako o kimś, kto wygląda tak.

To ja, zmęczona po całym dniu
spędzonym w moim minivanie.

A to ja w kuchni.

Ale ci ludzie z przeszłości

nic o tym nie wiedzą.

Oni pamiętają cię takim,
jakim byłeś wtedy.

To naprawdę dodaje pewności siebie,
gdy nawiążesz z nimi ponowny kontakt

i usłyszysz, z jakim entuzjazmem reagują
na twoją chęć powrotu do pracy.

Jest jeszcze jedna rzecz, którą doskonale
pamiętam z mojej przerwy w karierze.

Chodzi o to, że prawie nie śledziłam
wiadomości biznesowych.

Moją specjalnością są finanse,

a ja nie starałam się być na bieżąco,

kiedy opiekowałam się
czwórką małych dzieci.

Bałam się, że kiedy pójdę na rozmowę,

zacznę mówić o firmie,
która już nie istnieje.

Ponownie zaprenumerowałam
Wall Street Journal

i czytałam go od deski do deski
przez 6 miesięcy, zanim poczułam,

że jestem znowu na bieżąco z tym,
co się dzieje w świecie biznesu.

Wierzę, że ci, którzy wracają,
są perłami wśród pracowników.

Zaraz wyjaśnię dlaczego.

Pomyślcie o różnych etapach w życiu:

ci z nas, którzy zrobili przerwę
na opiekę nad dziećmi,

raczej nie wezmą urlopu rodzicielskiego.

Bo już to zrobiliśmy.

Rzadziej się przeprowadzamy
z powodu zmiany pracy partnera.

Jesteśmy już ustatkowani.

Mamy duże doświadczenie zawodowe.

Nasza perspektywa jest bardziej dojrzała.

Nie chcemy "poszukiwać siebie"
na koszt pracodawcy.

A dodatkowo mamy dużo energii
i powrót do pracy nas cieszy,

bo przez jakiś czas nie pracowaliśmy.

Z drugiej strony
rozmawiałam z pracodawcami

i oni żywią dwie obawy w stosunku do osób

wracających na rynek pracy.

Po pierwsze boją się, że te osoby

mają technologiczne zaległości.

Z własnego doświadczenia wiem,

że technologiczne zacofanie

jest chwilowe.

Dawno temu do przygotowywania analiz
finansowych używałam programu Lotus 1-2-3.

Nie wiem, czy ktokolwiek
sięga tak daleko pamięcią,

ale musiałam się przestawić na Excela.

To nie było takie trudne.
Wiele komend było podobnych.

Większym wyzwaniem
był dla mnie PowerPoint,

którego teraz ciągle używam.

Wracającym na rynek pracy mówię,
że pracodawcy spodziewają się po nich

umiejętności obsługi podstawowego
oprogramowania biurowego.

Jeśli nie są na bieżąco,

to sami muszą to nadrobić.

I robią to.

Po drugie pracodawcy obawiają się,

że wracający na rynek pracy
nie wiedzą, co chcą robić.

Tym ostatnim mówię, że to oni sami
muszą wykonać ciężką pracę

i zorientować się,
czy ich zainteresowania i umiejętności

zmieniły się czy nie

podczas przerwy w karierze.

To nie zadanie pracodawcy.

To osoba szukająca pracy
musi pokazać pracodawcy,

gdzie może najwięcej wnieść.

W 2010 roku zaczęłam coś zauważać.

Śledziłam programy wspomagające
powrót do pracy od 2008 roku

i w 2010 zaczęłam zauważać

pojawianie się ofert
płatnej pracy krótkoterminowej,

czasem nazywane stażem a czasem nie,

ale chodzi o coś podobnego do stażu.

Dzięki nim profesjonaliści
mogli wrócić do pracy.

Goldman Sachs i Sara Lee

rozpoczęli program stażowy
ułatwiający powrót do pracy.

Znam przypadek wracającego inżyniera,
niezbyt częsty kandydat do powrotu,

który aplikował do programu
stażowego w wojsku

i po nim dostał stałą pracę.

Pewne dwa uniwersytety włączyły staże

do akademickiego programu
dla kadry zarządzającej.

Moje spostrzeżenia spisałam w raporcie,

który został opublikowany
w Harvard Business Review,

pod tytułem: "40-letni stażysta".

Muszę podziękować redaktorom za ten tytuł

i za ten rysunek,

na którym widać 40-letniego stażystę
wśród tych wszystkich studentów.

A potem za zgodą Fox Business News

nazwano cały pomysł: "50-letni stażysta".

(Śmiech)

Pięć największych firm finansowych

ma programy stażowe dla finansistów
wracających na rynek pracy.

Do tego czasu setki osób
wzięły w nich udział.

Te staże są płatne,

a ludzie, którzy dostają
po nich stałe posady,

otrzymują konkurencyjne wynagrodzenie.

Obecnie siedem największych
firm inżynierskich

wprowadza program stażowy
dla inżynierów wracających do pracy,

jako część projektu przygotowanego
ze Stowarzyszeniem Kobiet-Inżynierów.

Dlaczego firmy angażują się
w programy stażowe?

Ponieważ staż pozwala pracodawcy

oprzeć decyzję o zatrudnieniu
na "próbce" pracy

zamiast na serii rozmów kwalifikacyjnych,

poza tym pracodawca nie musi
decydować o stałym zatrudnieniu

dopóki staż się nie skończy.

Okres próbny eliminuje ryzyko,
które niektórzy menedżerowie widzą

w zatrudnianiu osób
wracających na rynek pracy,

i przyciąga doskonałych kandydatów,

którzy stają się świetnymi pracownikami.

Pomyślcie, jak daleko zaszliśmy.

Przedtem większość pracodawców
nie była w ogóle zainteresowana

zatrudnianiem osób
wracających na rynek pracy.

A teraz nie tylko pojawiły się programy

skierowanie do takich osób,

ale nie można do nich aplikować

nie mając przerwy w CV.

To znak realnej zmiany,

prawdziwej, instytucjonalnej zmiany,

bo jeśli rozwiążemy problem osób
wracających na rynek pracy,

rozwiążemy również problem
osób zmieniających zawód.

Jeden z pracodawców powiedział mi,

że ich program dla weteranów

bazuje na programie stażowym
dla osób wracających na rynek pracy.

Nic nie stoi na przeszkodzie,
żeby stworzyć program dla emerytów.

Inna grupa docelowa, ta sama koncepcja.

Pozwólcie, że powiem,
co się stało z Tracy Shapiro.

Pamiętacie, że miała mówić
wszystkim znajomym,

że chce wrócić do pracy.

Dzięki jednej z rozmów
z innym rodzicem z jej otoczenia

Tracy otrzymała ofertę pracy

w dziale finansowym.

To była praca tymczasowa.

Zapowiedziano jej,
że ma szansę na pełen etat,

ale nic nie można zagwarantować.

To było jesienią 2011 roku.

Tracy polubiła firmę i współpracowników,

a droga do pracy
zajmowała jej mniej niż 10 minut.

I mimo że otrzymała kolejną ofertę,

tym razem pełnego etatu, od innej firmy,

postanowiła spróbować szczęścia ze stażem,

licząc, że wszystko się ułoży.

Ostatecznie Tracy świetnie się sprawdziła

i z początkiem 2012 roku

nie tylko dostała stałą pracę,

ale stanowisko było ciekawsze
i bardziej wymagające,

bo pracodawca wiedział, na co ją stać.

W 2015 roku

Tracy dostała awans.

Pracodawca zapłacił za jej studia MBA.

Ona zatrudniła do pomocy
kolejną osobę wracającą na rynek pracy.

Tymczasowa praca Tracy to był sprawdzian,

coś jak staż,

na którym zyskała i ona i jej pracodawca.

Moim celem jest szerzenie idei programów
dla osób wracających na rynek pracy

wśród pracodawców.

Ale w międzyczasie,

jeśli wracasz do pracy po przerwie,

nie wahaj się zaproponować
stażu lub czegoś podobnego

pracodawcy, który nie oferuje
specjalnego programu.

Bądź jego pierwszym sukcesem,

a może staniesz się przykładem
dla innych wracających osób.

Dziękuję

(Brawa)