ความรู้ขั้นพื้นฐานสำหรับ บริษัท โรงเรียน และ ชีวิตของเรา
-
0:01 - 0:05ทุกวันจันทร์และพฤหัสฯ
ผมจะเรียนรู้เกี่ยวกับวิธีที่จะตาย -
0:05 - 0:07ผมเรียกว่าวันสุดท้ายของผม
-
0:07 - 0:10ภรรยาของผมเฟร์นันดาไม่ชอบคำนี้เลย
-
0:10 - 0:15ครอบครัวของผมเสียชีวิต
ด้วยโรคมะเร็งผิวหนังหลายคน -
0:15 - 0:17รวมทั้งพ่อแม่และปู่ย่าของผม
-
0:17 - 0:21ผมคิดไปว่าวันหนึ่ง
ผมอาจจะนั่งอยู่กับคุณหมอ -
0:21 - 0:23ซึ่งดูผลตรวจของผม แล้วพูดว่า
-
0:23 - 0:25และพูดว่า "ริการ์โดผลตรวจดูไม่ค่อยดีเลย
-
0:25 - 0:28คุณจะมีชีวิตอยู่ได้อีก 6 เดือน"
-
0:28 - 0:31คุณจะเริ่มคิดว่าจะทำอย่างไรดีในเวลานั้น
-
0:31 - 0:33คุณจะพูดว่า
"ฉันจะอยู่กับลูกให้มากขึ้น" -
0:33 - 0:34ฉันจะไปเที่ยวตามที่ต่างๆ
-
0:34 - 0:37ฉันจะไปขึ้นเขาลงห้วย
-
0:37 - 0:42ฉันจะทำทุกสิ่งที่ฉันยังไม่ได้ทำเมื่อมีเวลา
-
0:42 - 0:44แต่เราทุกคนล้วนรู้ว่า
-
0:44 - 0:47นี่คือความทรงจำหวานปนขมที่เราจะเจอ
-
0:47 - 0:48เป็นเรื่องยากที่จะทำใจ
-
0:48 - 0:52คุณอาจจะใช้เวลาส่วนใหญ่ร้องไห้
-
0:52 - 0:54ดังนั้นผมจึงจะทำอย่างอื่น
-
0:54 - 0:59ทุกวันจันทร์และพฤหัสฯ
ผมจะกำหนดให้เป็นวันตายของผม -
0:59 - 1:01และในวันนั้นผมจะทำ
-
1:01 - 1:05อะไรก็ตามที่ผมจะทำ
หากว่าผมได้รับข่าวร้ายนั่น -
1:05 - 1:06(เสียงหัวเราะ)
-
1:06 - 1:08เมื่อคุณคิดถึง...
-
1:08 - 1:12(เสียงปรบมือ)
-
1:12 - 1:15เมื่อคุณคิดถึงสิ่งที่
ตรงข้ามกับการทำงาน -
1:15 - 1:17หลายครั้งพวกเราคิดถึงการพักผ่อน
-
1:17 - 1:20คุณจะพูดว่าใช่ฉันต้องการ
เวลาว่างและอื่นๆ -
1:20 - 1:24แต่ความจริงคือว่า
เวลาว่างเป็นเวลาที่ยุ่ง -
1:24 - 1:26คุณไปตีกอล์ฟ
เล่นเทนนิสและพบปะผู้คน -
1:26 - 1:29ไปทานอาหารกลางวัน
และไปถึงโรงหนังสาย -
1:29 - 1:31มีสิ่งต่างๆ มากมายที่เราต้องทำ
-
1:31 - 1:36ตรงข้ามกับการทำงานที่เป็นความขี้เกียจ
-
1:36 - 1:38น้อยคนนักที่รู้ว่า
ต้องทำอย่างไรกับความขี้เกียจ -
1:38 - 1:42เมื่อคุณดูที่วิธีแบ่งเวลาทั่วๆ ไปในชีวิต
-
1:42 - 1:47คุณพบว่าในตอนที่คุณมีเงินมาก
-
1:47 - 1:49คุณมีเวลาแค่นิดเดียว
-
1:49 - 1:54ตอนที่คุณมีเวลามาก
คุณก็ไม่มีทั้งเงินและสุขภาพ -
1:54 - 1:58เราจึงได้เริ่มคิดเกี่ยวกับบริษัท
ในช่วง 30 ปีที่ผ่านมา -
1:58 - 2:01นี่เป็นบริษัทที่ซับซ้อน
ที่มีพนักงานนับพันๆ คน -
2:01 - 2:04มีมูลค่านับร้อยๆ ล้านดอลล่าห์
-
2:04 - 2:10ที่ทำระบบน้ำมันเชื้อเพลิงขับเคลื่อนจรวด
จัดการระบบเอทีเอ็ม 4,000 พันแห่งในบราซิล -
2:10 - 2:14เตรียมเรื่องภาษีรายได้ให้กับคนหมื่นๆ คน
-
2:14 - 2:17นี่ไม่ใช่ธุรกิจง่ายๆ
-
2:17 - 2:19เรามองดูและพูดว่า
-
2:19 - 2:24มาให้อำนาจกับพวกเขา
มาให้บริษัทของเราแก่พวกเขา -
2:24 - 2:27เรายกเลิกกฎ
ที่เหมือนโรงเรียนกินนอน -
2:27 - 2:29ที่กำหนดว่าเวลาเข้า
วิธีการแต่งตัว -
2:29 - 2:32วิธีที่คุณไปประชุม
สิ่งที่คุณต้องพูด -
2:32 - 2:33สิ่งที่คุณต้องไม่พูด
-
2:33 - 2:34แล้วมาดูกันว่าเราเหลืออะไร
-
2:34 - 2:36เราเริ่มทำเมื่อ 30 กว่าปีที่แล้ว
-
2:36 - 2:39และเราเริ่มจัดการ
เรื่องนี้อย่างจริงจัง -
2:39 - 2:41เราบอกว่ามาดูเรื่องเกษียณอายุ
-
2:41 - 2:44ในทุกเรื่องของการจัดแบ่งเวลาชีวิต
-
2:44 - 2:47แทนที่จะไปปีนเขาเมื่อคุณอายุ 82
-
2:47 - 2:49ทำไมคุณไม่ทำในอาทิตย์หน้าล่ะ
-
2:49 - 2:51เราก็เลยจะทำอย่างนี้
-
2:51 - 2:54เราจะขายวันพุธของคุณคืนให้คุณ
ในราคาของ 10% ของเงินเดือนของคุณ -
2:54 - 2:59ดังนั้นหากคุณอยากเป็นนักไวโอลิน
ที่คุณไม่เคยได้เป็น -
2:59 - 3:02คุณทำได้แล้วในวันพุธ
-
3:02 - 3:03และสิ่งที่เราค้นพบ
-
3:03 - 3:05เราเคยคิดว่าคนที่มีอายุมาก
-
3:05 - 3:08อาจจะสนใจโครงการนี้
-
3:08 - 3:11แต่เฉลี่ยอายุของคนกลุ่มแรกที่สมัคร
-
3:11 - 3:12คืออายุ 29 ปี
-
3:12 - 3:13ดังนั้นเราจึงเริ่มพิจารณา
-
3:13 - 3:16เราคุยกันว่า
เราต้องทำด้วยวิธีที่แตกต่าง -
3:16 - 3:18เราเริ่มหารือกัน เช่น
-
3:18 - 3:20ทำไมเราจึงอยากรู้
ตอนไหนที่คุณอยากมาทำงาน -
3:20 - 3:21หรือเลิกงานและอื่นๆ
-
3:21 - 3:24เราจะแลกเปลี่ยนกับสัญญาจ้าง
-
3:24 - 3:27เพื่อซื้อบางอย่างจากคุณ
งานบางอย่างได้หรือไม่ -
3:27 - 3:29ทำไมเราถึงสร้างสำนักงานใหญ่
-
3:29 - 3:32เป็นเรื่องของอีโก้ที่
เราอยากดูน่าเชื่อถือ -
3:32 - 3:34และยิ่งใหญ่ มีความสำคัญใช่หรือไม่
-
3:34 - 3:37แต่คุณต้องเสียเวลาสองชั่วโมง
เพื่อข้ามเมืองมาเพราะเรื่องนี้น่ะเหรอ -
3:37 - 3:41เราจึงเริ่มตั้งคำถามทีละคำถาม
-
3:41 - 3:42เราจะพูดคุยกันในเรื่อง เช่น
-
3:42 - 3:44ข้อหนึ่ง เราจะหาพนักงานอย่างไร
-
3:44 - 3:47เราออกไปและเลือกคนมาทำงาน
และเราอาจจะบอกว่า -
3:47 - 3:49นี่ เมื่อคุณมาพบเรา
-
3:49 - 3:51เราจะไม่สัมภาษณ์คุณสองหรือสามครั้ง
-
3:51 - 3:53แล้วคุณจะแต่งงานกับเราตลอดชีวิต
-
3:53 - 3:56นั่นไม่ใช่วิธีที่เราทำ
ที่เหลือของชีวิตของเรา -
3:56 - 3:58ดังนั้น คุณมาให้สัมภาษณ์
-
3:58 - 4:01ใครก็ตามที่สนใจใน
การสัมภาษณ์งาน -
4:01 - 4:05แล้วเราจะดูว่ามีอะไรเกิดขึ้นบ้าง
จากสัญชาติญาณที่เกิดขึ้นตรงนั้น -
4:05 - 4:09แทนการเพิ่มสิ่งเล็กๆ น้อยๆ
ว่าคุณจะเหมาะกับงานหรือไม่ -
4:09 - 4:11แล้วเราให้คุณกลับมา
-
4:11 - 4:14ใช้เวลายามบ่าย ใช้เวลาทั้งวัน
คุยกับใครก็ได้ที่คุณต้องการ -
4:14 - 4:18เพื่อให้แน่ใจว่าเราเป็นคู่สมรส
ที่คุณคิดว่าเราเป็น -
4:18 - 4:21ไม่ได้เป็นเรื่องโกหกบ้าบอ
ที่เราใส่ไว้ในโฆษณาของเรา -
4:21 - 4:23(เสียงหัวเราะ)
-
4:23 - 4:26เราค่อยๆ ไปยังขั้นตอน เช่น
-
4:26 - 4:29เราไม่ต้องการให้ใครมาเป็นผู้นำบริษัท
-
4:29 - 4:31หากว่าเขาไม่ได้ถูกสัมภาษณ์
และได้รับการอนุมัติ -
4:31 - 4:34จากลูกน้องในอนาคตของเขา
-
4:34 - 4:39ทุกๆ หกเดือน ทุกคนได้รับการประเมิน
โดยไม่เผยนาม ในฐานะของผู้นำ -
4:40 - 4:44นี่จะตัดสินว่าเขาควรจะเป็น
ผู้นำต่อไปหรือไม่ -
4:44 - 4:46ซึ่งหลายหนขึ้นกับสถานการณ์
อย่างที่คุณทราบ -
4:46 - 4:52หากได้ไม่ถึง 70 หรือ 80%
เขาก็พ้นจากตำแหน่ง -
4:52 - 4:57นั่นคือเหตุผลว่า
ผมไม่ได้เป็นซีอีโอเกินกว่า 10 ปี -
4:57 - 5:01ตลอดเวลาเราเริ่มตั้งคำถามอื่นๆ
-
5:01 - 5:02เราคุยกันเรื่องเช่น
-
5:02 - 5:06ทำไมถึงไม่ให้พนักงาน
ตั้งเงินเดือนของเขาเอง -
5:06 - 5:07พวกเขาจำเป็นต้องรู้เรื่องใดบ้าง
-
5:07 - 5:09มีสามเรื่องเท่านั้น
ที่คุณจำเป็นต้องรู้ -
5:09 - 5:12ในบริษัทได้เงินเดือนเท่าไร
-
5:12 - 5:14บริษัทอื่นที่คล้ายๆ กันได้เงินเดือนเท่า่ไร
-
5:14 - 5:18และเรามีรายได้เท่าไร
เพื่อจะดูว่าเราจะให้ได้ไหม -
5:18 - 5:20ให้พนักงานรู้ข้อมูลสามอย่างนี้
-
5:20 - 5:22ในโรงอาหารเราเริ่มติดตั้ง
-
5:22 - 5:25คอมพิวเตอร์ที่คุณสามารถไปใช้หาข้อมูล
-
5:25 - 5:27ว่าใครใช้เงินไปเท่าไร
ใครหาเงินได้เท่าไร -
5:27 - 5:29เขาทำผลประโยชน์อะไรบ้าง
บริษัทหาเงินได้เท่าไร -
5:29 - 5:32ส่วนต่างคือเท่าไร และอื่นๆ
-
5:32 - 5:35นี่คือ 25 ปีผ่านมาแล้ว
-
5:35 - 5:38เมื่อข้อมูลเหล่านี้ไปถึงพนักงาน
-
5:38 - 5:41เราบอกว่า เราไม่ต้องการดู
รายงานค่าใช้จ่ายของคุณ -
5:41 - 5:44เราไม่สนใจว่าคุณใช้วันหยุดไปเท่าไรแล้ว
-
5:44 - 5:46เราไม่สนใจว่าคุณจะทำงานที่ไหน
-
5:46 - 5:49เรามีออฟฟิซถึง 14 แห่งทั่วเมือง
-
5:49 - 5:52เราอาจจะบอกให้ไปทำงานที่
ที่อยู่ใกล้กับบ้านของคุณมากที่สุด -
5:52 - 5:55หรือใกล้กับที่ที่จะไปพบลูกค้าวันนี้
-
5:55 - 5:57ไม่ต้องบอกเราว่าคุณอยู่ที่ไหน
-
5:57 - 6:01และแม้เมื่อเรามีพนักงาน
ถึง 5,000 คน -
6:01 - 6:04เรามีพนักงานฝ่ายบุคคลแค่สองคน
-
6:04 - 6:07และอย่างโชคดี
ที่หนึ่งในนั้นเกษียณไปแล้ว -
6:07 - 6:09(เสียงหัวเราะ)
-
6:09 - 6:12คำถามที่เราเคยถามคือ
เราจะดูแลพนักงานอย่างไร -
6:12 - 6:14พนักงานคือสิ่งเดียวที่เรามี
-
6:14 - 6:18เราไม่สามารถมีแผนก
ที่วิ่งตามหลังและดูแลพนักงาน -
6:18 - 6:23เราเริ่มพบว่านี่ได้ผล
อาจจะพูดได้ว่า เรากำลังมองหา -
6:23 - 6:26ผมคิดว่านี่คือสิ่งสำคัญที่ผมได้มองหา
-
6:26 - 6:28ในวันตายของผม และในบริษัท
-
6:28 - 6:31นั่นคือ คุณจะสร้างปัญญาอย่างไร
-
6:31 - 6:36เรามาถึงยุคของการเปลี่ยนแปลง
การเปลี่ยนแปลงทางอุตสาหกรรม -
6:36 - 6:39ยุคแห่งข้อมูล
ยุคแห่งความรู้ -
6:39 - 6:41แต่เราไม่ได้เข้าใกล้
ยุคของสติปัญญาเลย -
6:41 - 6:45เราจะออกแบบและจัดระเบียบ
เพื่อให้มีความรอบรู้มากขึ้นอย่างไร -
6:45 - 6:46ยกตัวอย่าง หลายครั้ง
-
6:46 - 6:51สิ่งที่ฉลาดที่สุดหรือการตัดสินใจที่ฉลาด
คือการพูดตรงไปตรงมา -
6:51 - 6:53เราก็จะพูดประมาณว่า
-
6:53 - 6:57ลองตกลงกันว่าคุณจะขาย
เครื่องจักร 57 เครื่องต่อสัปดาห์ -
6:57 - 7:01ถ้าคุณขายได้หมดในวันพุธ
ได้โปรดไปพักที่ชายหาด -
7:01 - 7:04อย่าสร้างปัญหาให้กับเรา
ให้กับการผลิต ให้กับโปรแกรมใช้งาน -
7:04 - 7:07แล้วเราต้องซื้อบริษัทใหม่
เราต้องซื้อบริษัทคู่แข่งของเรา -
7:07 - 7:11เราต้องทำทุกอย่าง
เพราะเราขายเครื่องจักรได้เยอะเกินไป -
7:11 - 7:13ดังนั้นโปรดไปทะเล
แล้วเริ่มงานอีกทีวันจันทร์ -
7:13 - 7:15(เสียงหัวเราะ) (เสียงปรบมือ)
-
7:15 - 7:19ดังนั้นขั้นตอนคือการมองหาความรอบรู้
-
7:19 - 7:22แน่นอนว่า
เราอยากให้พนักงานรู้ทุกอย่าง -
7:22 - 7:26เราต้องการใช้ประชาธิปไตย
ในวิธีการจัดการสิ่งต่างๆ -
7:26 - 7:31ดังนั้นคณะกรรมการจึงมีเก้าอี้ว่างสองที่
ให้สิทธิออกเสียงเท่าเทียมกัน -
7:31 - 7:33สำหรับสองคนแรกที่มาถึงก่อน
-
7:33 - 7:35(เสียงหัวเราะ)
-
7:35 - 7:40เราจึงมีแม่บ้านที่ทำความสะอาดร่วมออกเสียง
ในที่ประชุมของคณะกรรมการ -
7:40 - 7:43ที่มีพนักงานสำคัญๆ หลายคน ในชุดสูทผูกไท
-
7:43 - 7:47ความจริงคือว่าเขาซื่อสัตย์ต่อเรา
-
7:47 - 7:51กระบวนการนี้เริ่มมองที่
พนักงานที่มาหาเรา -
7:51 - 7:52เราจะพูดว่า เดี๋ยวรอสักครู่
-
7:52 - 7:55พนักงานมาหาเราและพูดว่า
ฉันควรจะนั่งตรงไหน -
7:55 - 7:58ฉันควรจะทำงานอย่าง่ไร
ฉันจะไปอยู่ที่ไหนในเวลาอีกห้าปีข้างหน้า -
7:58 - 8:01เราเคยดูเรื่องนี้และเราพูดว่า
เราต้องเริ่มเร็วกว่านี้ -
8:01 - 8:02แล้วเราเริ่มที่ไหน?
-
8:02 - 8:05เราได้ข้อสรุปว่าโรงเรียนอนุบาล
ดูเหมือนเป็นที่ๆ ดี -
8:05 - 8:10เราจึงตั้งมูลนิธิ ที่ตอนนี้
มีอายุ 11 ปี จำนวน 3 โรงเรียน -
8:10 - 8:12ที่ซึ่งเราเริ่มตั้งคำถามแบบเดียวกัน
-
8:12 - 8:15เราจะออกแบบโรงเรียนแห่งปัญญาอย่างไร
-
8:15 - 8:18สิ่งหนึ่งที่เราคุยกัน เราจำเป็นต้อง
หมุนเวียนครู -
8:18 - 8:19เราต้องให้ผอ.ทำงานมากขึ้น
-
8:19 - 8:25ความจริงคือว่า
สิ่งที่เราทำในการศึกษาเป็นเรื่องล้าสมัย -
8:25 - 8:28บทบาทของครูล้าสมัยไปหมด
-
8:28 - 8:33ตั้งแต่วิชาเลข วิชาชีวะ
จนถึงฝรั่งเศสในศ.ที่ 14 เป็นเรื่องงี่เง่า -
8:33 - 8:38(เสียงปรบมือ)
-
8:38 - 8:41เราจึงเริ่มคิดว่าน่าจะเป็นอย่าง่ไร
-
8:41 - 8:44เราจัดให้คนหลายๆ คนมารวมกัน
คนที่ชอบเรื่องการศึกษา -
8:44 - 8:50เช่น Paulo Freire
และรัฐมนตรีกระทรวงศึกษาสองคนของบราซิล -
8:50 - 8:53เราบอกว่าหากเราออกแบบ
โรงเรียนใหม่ตั้งแต่เริ่มต้น -
8:53 - 8:54จะมีหน้าตาเป็นอย่างไร
-
8:54 - 8:58เราจึงสร้างโรงเรียนนี้ขึ้น
มีชื่อว่า Lumiar -
8:58 - 9:00มีหนึ่งโรงเรียนที่เป็นของรัฐ
-
9:00 - 9:02Lumiar มีลักษณะต่อไปนี้
-
9:02 - 9:06หน้าที่ของครูถูกแบ่งเป็นสองส่วน
-
9:06 - 9:08คนที่หนึ่ง เราจะเรียกว่าผู้ดูแล
-
9:08 - 9:13ผู้ดูแล ในความหมายดั้งเดิมของภาษากรีก
"paideia" คือ ผู้ดูแลเด็ก -
9:13 - 9:17สิ่งที่เกิดขึ้นที่บ้าน
สิ่งที่เป็นช่วงเวลาแห่งชีวิตและอื่นๆ -
9:17 - 9:18แต่ได้โปรดอย่าสอน
-
9:18 - 9:22เพราะความรู้อันน้อยนิดของคุณ
เมื่อเทียบกับ Google เราไม่ได้อยากรู้ -
9:22 - 9:23เก็บไว้กับตัวคุณเถอะ
-
9:23 - 9:24(เสียงหัวเราะ)
-
9:24 - 9:28เราจะรวบรวมผู้คนที่มีสองสิ่งคือ
-
9:28 - 9:33ความชอบและความชำนาญ
และจะตรงกับอาชีพของเขาหรือไม่ก็ได้ -
9:33 - 9:35เราจึงให้ผู้สูงอายุ
-
9:35 - 9:39ซึ่งมีจำนวน 25% ของประชากรที่มีความรู้
ที่คนอื่นไม่ต้องการแล้ว -
9:39 - 9:41เราจึงให้พวกเขามาที่โรงเรียนและเราบอกว่า
-
9:41 - 9:45สอนเด็กๆ เรื่องใดก็ได้ที่คุณเชื่อ
-
9:45 - 9:48ดังนั้นเราจึงมีนักไวโอลินที่สอนเลข
-
9:48 - 9:51เรามีทุกประเภทซึ่งเราบอกพวกเขาว่า
-
9:51 - 9:53ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเนื้อหาอีกต่อไป
-
9:53 - 9:58เรามีประมาณ 10 กลุ่มใหญ่ๆ
ซึ่งเริ่มจาก 2 ไปยัง 17 -
9:58 - 10:03เช่น เราจะวัดความเป็นมนุษย์ของเราอย่างไร
-
10:03 - 10:06สำหรับการเรียนเลขและฟิสิกส์
และทุกอย่าง -
10:06 - 10:08เราจะแสดงออกอย่างไร
-
10:08 - 10:11สำหรับการเรียนเรื่อง
ดนตรีและวรรณกรรมและอื่นๆ -
10:11 - 10:12รวมทั้งไวยากรณ์
-
10:12 - 10:15และเรามีสิ่งที่ทุกคนลืมไปแล้ว
-
10:15 - 10:18ที่อาจจะเป็นเรื่องที่สำคัญที่สุดในชีวิต
-
10:18 - 10:21สิ่งที่สำคัญอย่างมากในชีวิต
ที่เราไม่รู้อะไรเลย -
10:21 - 10:24เราไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับความรัก
-
10:24 - 10:26เราไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับความตาย
-
10:26 - 10:28เราไม่รู้ว่าทำไมเราจึงอยู่ที่นี่
-
10:28 - 10:32ดังนั้นเราจึงต้องมีหัวข้อในโรงเรียนที่พูด
เกี่ยวกับทุกอย่างที่เราไม่รู้ -
10:32 - 10:34นี่คือส่วนใหญ่ของสิ่งที่เราทำ
-
10:34 - 10:40(เสียงปรบมือ)
-
10:40 - 10:43ตลอดหลายปี เราเริ่มทำสิ่งอื่นๆ
-
10:43 - 10:45ทำไมเราจึงต้องดุว่าเด็กๆ
-
10:45 - 10:48เราบอกให้เด็ก นั่ง มานี่
ทำสิ่งนั้น และอื่นๆ -
10:48 - 10:51เราให้เด็กทำสิ่งที่
เราเรียกว่าวงจร -
10:51 - 10:52สัปดาห์ละครั้ง
-
10:52 - 10:55คุณเอากฎต่างๆ มารวมกัน
-
10:55 - 10:57แล้วคุณเลือกสิ่งที่คุณอยากจะทำ
-
10:57 - 10:59ทุกคนจะตีหัวตัวเองได้ไหม
-
10:59 - 11:02แน่นอน ลองดูสักหนึ่งสัปดาห์
-
11:02 - 11:05พวกเขาจะมาพร้อมกับกฎเดียวกันที่เรามี
-
11:05 - 11:07ยกเว้นพวกเขาเป็นกฎของพวกเขา
-
11:07 - 11:09พวกเขาจึงมีพลัง
-
11:09 - 11:14นั่นหมายถึงพวกเขาสามารถ
พักการเรียนหรือไล่นักเรียนออกไปได้ -
11:14 - 11:20เพื่อที่ว่าเราไม่ได้กำลังเล่นเกมโรงเรียน
เขาตัดสินได้จริงๆ -
11:20 - 11:23และในทำนองเดียวกัน
-
11:23 - 11:25เราเก็บกระเบื้องโมเสกดิจิตัลไว้
-
11:25 - 11:29เพราะนี่ไม่ใช่การเรียนแบบ constructivist
หรือ Montessori หรืออย่างอื่น -
11:29 - 11:32นี่เป็นบางอย่างที่เรารักษา
หลักสูตรการเรียนแบบบราซิล -
11:32 - 11:35ด้วยกระเบื้องโมเสก 600 แผ่น
-
11:35 - 11:38ที่เราอยากจะแก่เด็กๆ
เมื่อพวกเขาอายุครบ 17 ปี -
11:38 - 11:41เราทำตามนี้เสมอ
และเรารู้ว่าเขาจะทำอย่างไร -
11:41 - 11:45เราบอกว่า คุณไม่รู้สึกสนใจในตอนนี้
งั้นเก็บไว้ปีหน้า -
11:45 - 11:49เด็กๆ จะอยู่เป็นกลุ่มที่
ไม่ได้แยกตามอายุ -
11:49 - 11:53ดังนั้นอาจจะมีเด็กหกขวบที่
ที่มาอยู่กับเด็กอายุ 11 ขวบก็ได้ -
11:53 - 11:55ซึ่งนี่จะกำจัดการจับกันเป็นแก๊งหรือกลุ่ม
-
11:55 - 11:59และสิ่งที่มีในโรงเรียนทั่วไป
-
11:59 - 12:01เรามีการวัดผลเกรด
เป็นเปอร์เซนต์จากศูนย์ถึงร้อย -
12:01 - 12:05ซึ่งเขาจะทำผ่านแอป
ทุกๆ สองถึงสามชั่วโมง -
12:05 - 12:10จนกระทั่งเรารู้ว่าเขาได้คะแนน 37%
ซึ่งเป็นวิธีที่เราอยากให้เขาทำได้ -
12:10 - 12:15เพื่อที่ว่าเราจะส่งเขาออกไปสู่โลก
ที่พวกเขามีความรู้เพียงพอเกี่ยวกับมัน -
12:15 - 12:20คอร์สเป็นเรื่องของบอลโลก
หรือการสร้างจักรยาน -
12:20 - 12:24คนก็จะมาสมัครเรียนคอร์สสร้างจักรยาน
ที่ใช้เวลาเรียน 45 วัน -
12:24 - 12:29เอาล่ะ ลองสร้างจักรยาน
โดยไม่รู้ว่าพายเท่ากับ 3.1416 -
12:29 - 12:30คุณไม่ต้องรู้
-
12:30 - 12:35ลองดู พวกคุณสักคนใช้ 3.1416
เพื่อทำอะไรสักอย่าง -
12:35 - 12:37คุณลืมมันไปแล้ว
-
12:37 - 12:39นี่เป็นการสูญเสีย
และสิ่งที่พวกเราพยายามทำ -
12:39 - 12:41นั่นคือการมองหาความรอบรู้ในโรงเรียน
-
12:41 - 12:47กลับมายังที่กราฟนี้
การจัดแบ่งเวลาชีวิตของเรา -
12:47 - 12:50ผมสะสมเงินไว้มาก
เมื่อผมคิดถึงมัน -
12:50 - 12:54เมื่อคุณคิดและคุณพูดว่า
เอาล่ะนี่คือเวลาที่ต้องให้คืน -
12:54 - 12:57หากคุณให้คืน
เพราะคุณได้เอาไปเยอะแล้ว -
12:57 - 13:04(เสียงหัวเราะ) (เสียงปรบมือ)
-
13:05 - 13:07ผมคิดถึง Warren Buffet
ที่วันหนึ่งตื่นขึ้นมา -
13:07 - 13:11และพบว่าเขามีเงินอยู่ 3 หมื่นล้าน
มากกว่าที่เขาคิดว่าเขามี -
13:11 - 13:14เขามองดูและพูดว่า
ฉันจะทำอะไรกับมันดี -
13:14 - 13:16แล้วเขาก็ตอบว่า
ฉันจะให้กับคนที่ต้องการ -
13:16 - 13:19ฉันจะยกให้ Bill Gates (เสียงหัวเราะ)
-
13:20 - 13:23ผู้แนะนำทางการเงินของผมในนิวยอร์ค
-
13:23 - 13:25เขาบอกผมว่า นี่คุณเป็นคนโง่
-
13:25 - 13:28เพราะคุณจะมีเงินเพิ่มขึ้น 4.1 เท่า
-
13:28 - 13:33หากคุณใช้เงินมาต่อเงิน
แทนที่จะเอาไปให้คนอื่น -
13:33 - 13:34แต่ผมชอบการแบ่งปันเพราะคุณจะดีขึ้น
-
13:34 - 13:38(เสียงปรบมือ)
-
13:38 - 13:42ผมเคยสอนคอร์ส MBA ที่ MIT อยู่ช่วงหนึ่ง
-
13:42 - 13:45และวันหนึ่งผมก็ไปที่สุสาน Mount Auburn
-
13:45 - 13:47เป็นสุสานที่สวยมากที่แคมบริดจ์
-
13:47 - 13:50ผมเดินไปรอบๆ
เป็นวันเกิดของผม และผมคิดว่า -
13:50 - 13:52ในรอบแรก
ผมเห็นป้ายหลุมศพเหล่านี้ -
13:52 - 13:55และพวกเขาช่างเป็นคนที่วิเศษ
ที่ได้ทำสิ่งที่ดีๆ เอาไว้ -
13:55 - 13:59และ ผมก็เกิดคำถามว่า ผมต้องการให้
คนอื่นนึกถึงอะไรบ้างเมื่อตายไปแล้ว? -
13:59 - 14:00ผมจึงเดินวนไปอีกรอบหนึ่ง
-
14:00 - 14:03ในรอบที่สอง อีกคำถามหนึ่งผุดขึ้นมา
-
14:03 - 14:05ซึ่งน่าสนใจมากกว่าอีก มันคือ
-
14:05 - 14:08ทำไมผมถึงอยากเป็นที่จดจำละ?
-
14:08 - 14:10(เสียงหัวเราะ)
-
14:10 - 14:13และผมคิดว่า
นำผมไปที่ๆ แตกต่าง -
14:13 - 14:17เมื่อผมอายุ 50 ปี ผมและภรรยา
เรานั่งอยู่ด้วยกันตลอดบ่าย -
14:17 - 14:20เรามีกองไฟใหญ่หนึ่งกอง
-
14:20 - 14:23และผมเริ่มขว้างทุกสิ่งที่ผมเคยทำ
เข้าไปในกองไฟ -
14:23 - 14:25นั่นคือหนังสือใน 38 ภาษา
-
14:25 - 14:29บทความเป็นร้อยๆ บทความ
ดีวีดี และทุกอย่าง -
14:29 - 14:30นั่นคือการทำสองสิ่ง
-
14:30 - 14:35สิ่งแรกผมปลดปล่อยลูกทั้งห้าคนจาก
การเดินตามรอยและเงาของเรา -
14:35 - 14:37เขาจะไม่รู้ว่าผมทำอะไร
-
14:37 - 14:38(เสียงหัวเราะ)
-
14:38 - 14:40ซึ่งนั่นเป็นเรื่องดี
-
14:40 - 14:41ผมจะไม่พาพวกเขาไปยังที่ที่
-
14:41 - 14:44ผมจะพูดกับพวกเขาวันหนึ่งว่า
ทั้งหมดนี่จะเป็นของพวกเธอ -
14:44 - 14:45(เสียงหัวเราะ)
-
14:45 - 14:49เด็กทั้งห้าคนไม่รู้อะไรเลย
นั่นเป็นสิ่งดี -
14:49 - 14:51เรื่องที่สองคือ
-
14:51 - 14:55ผมปลดปล่อยตัวผมเองจากสมอ
ของความสำเร็จในอดีตหรือจากอะไรก็ตาม -
14:55 - 15:00ผมเป็นอิสระที่จะเริ่มสิ่งใหม่ได้ตลอดเวลา
และตัดสินสิ่งต่างๆ จากเริ่มต้น -
15:00 - 15:02ในวันสุดท้ายของผม
-
15:02 - 15:03บางคนอาจจะพูดว่า
-
15:03 - 15:06โอ้ คุณมีช่วงเวลานี้แล้ว
วันสุดท้ายในชีวิตเหล่านี้ -
15:06 - 15:08และคุณก็ออกไปและทำได้ทุกอย่าง
-
15:08 - 15:10เปล่า พวกเราไปทะเล
-
15:10 - 15:13เราไปซามัวและมัลดีฟส์
และโมซัมบิก -
15:13 - 15:14ผมได้ทำไปแล้ว
-
15:14 - 15:17ผมได้ปีนเขาที่เทือกเขาหิมาลายา
-
15:17 - 15:20ผมลงไปดำน้ำกับปลาฉลามหัวค้อน
ที่ความลึก 60 เมตร -
15:20 - 15:25เราใช้เวลา 59 วันในการเดินทางบนหลังอูฐ
จากชาดถึงทิมบุกตู -
15:25 - 15:29ผมเคยไปขั้วโลกเหนือ
นั่งบนเลื่อนลากด้วยสุนัข -
15:29 - 15:31เรายุ่งกันมาก
-
15:31 - 15:37นี่คือสิ่งที่ผมอยากจะเรียกว่า
ผมได้ทำทุกอย่างที่ผมอยากทำก่อนตายหมดแล้ว -
15:37 - 15:40(เสียงหัวเราะ)
-
15:40 - 15:43ด้วยพื้นฐานเหตุผลนี้ ผมมองกลับไป
ยังวันเหล่านั้นและคิดว่า -
15:43 - 15:46ผมยังไม่เกษียณ
ผมยังไม่รู้สึกแบบนั้นเลย -
15:46 - 15:48ผมจึงกำลังเขียนหนังสือเล่มใหม่
-
15:48 - 15:52เราได้เริ่มตั้งบริษัทใหม่อีกสามบริษัท
ในช่วงสองปีที่ผ่านมา -
15:52 - 15:57ผมกำลังทำงานเกี่ยวกับระบบการศึกษา
ให้ฟรีๆ ให้กับสังคม -
15:57 - 16:00และผมพบว่า เป็นเรื่องน่าสนใจมาก
ที่ไม่มีใครต้องการของฟรี -
16:00 - 16:02ผมได้พยายามมาตลอดเวลาสิบปี
-
16:02 - 16:06ให้ระบบสาธารณะมาแทนที่
เหตุผลเรื่องเกี่ยวกับโรงเรียนเหล่านี้ -
16:06 - 16:08พยายามเท่ากับ ความพยายามของผม
แก่โรงเรียนรัฐบาล -
16:08 - 16:13ซึ่งแทนที่จะได้แค่ 43 จาก 100
เมื่อมีการจัดอันดับ หรือการให้คะแนน -
16:13 - 16:16จะเป็น 91 จาก 100
-
16:16 - 16:18แต่ กลับไม่มีใครต้องการให้ผมช่วยเลยฟรีๆ
-
16:18 - 16:21ซึ่งถ้า เราคิดเงินพวกเขา
ก็อาจจะมีคนอยากให้ทำ -
16:21 - 16:25การทำให้เกิดขึ้นเป็นหนึ่งในสิ่งที่
เราต้องการจะทำ -
16:25 - 16:28นี่จะเป็นสิ่งที่เราจะฝากไว้กับพวกคุณ
-
16:28 - 16:30ผมว่าคงจะเป็นเช่นนี้
-
16:30 - 16:33เราทุกคนเรียนรู้ว่าจะทำอะไรคืนวันอาทิตย์
-
16:33 - 16:36เขียนอีเมล์หรือทำงานจากบ้าน
-
16:36 - 16:37แต่น้อยคนนักที่จะรู้ว่า
-
16:37 - 16:40ว่าเราไปดูหนังบ่ายวันจันทร์ก็ได้เช่นกัน
-
16:40 - 16:45และหากเรากำลังมองหาความรอบรู้
เราจำเป็นต้องเรียนรู้ที่จะทำเช่นเดียวกัน -
16:45 - 16:48สิ่งที่เราทำทั้งหมด
ในหลายปีนี้เป็นเรื่องง่ายๆ -
16:48 - 16:51คือการใช้เครื่องมือเล็กๆ น้อยๆ
ซึ่งคือ การถามว่าทำไม 3 ครั้ง -
16:51 - 16:54คำถามแรก คือ
ทำไมคุณจะได้คำตอบที่ดีเสมอ? -
16:54 - 16:57คำถามที่สอง
ทำไมจึงเริ่มเป็นเรื่องยาก? -
16:57 - 17:00คำถามที่สาม ทำไมคุณไม่รู้ว่า
คุณทำสิ่งที่กำลังทำอยู่เพื่ออะไร? -
17:00 - 17:07สิ่งที่ผมต้องการจะฝากไว้กับคุณคือเมล็ด
และความคิดที่หากคุณทำ -
17:07 - 17:09คุณจะกลับที่คำถาม เพื่ออะไร
-
17:09 - 17:11ผมกำลังทำเพื่ออะไร
-
17:11 - 17:14ผมหวังว่า ผลจากสิ่งนี้
เมื่อเวลาผ่านไป -
17:14 - 17:17ผมหวังว่าด้วยสิ่งนี้
และความปรารถนาของผมที่มีให้คุณ -
17:17 - 17:20จะทำให้คุณมีความรอบรู้มากยิ่งขึ้นในอนาคต
-
17:20 - 17:21ขอบคุณมากครับ
-
17:21 - 17:29(เสียงปรบมือ)
-
17:34 - 17:39Ricardo คุณเป็นคนบ้า
-
17:39 - 17:41(เสียงหัวเราะ)
-
17:41 - 17:44สำหรับหลายคน นี่ดูเป็นเรื่องบ้า
-
17:44 - 17:47และความฉลาดที่ลึกซึ้งเช่นกัน
-
17:47 - 17:50สิ่งที่ผมต้องการจะสรุปคือ
-
17:50 - 17:52ความคิดของคุณแปลกใหม่มาก
-
17:52 - 17:57ในธุรกิจยกตัวอย่างเช่น
ความคิดเหล่านี้มีมาได้สักพักแล้ว -
17:58 - 18:01บางทีธุรกิจที่ใช้วิธีบางอย่างของคุณ
-
18:01 - 18:03ยังคงมีจำนวนน้อย
-
18:03 - 18:06มีไหมที่คุณเห็น
บริษัทใหญ่ๆ บางบริษัท -
18:06 - 18:10ใช้วิธีที่เป็นความคิดของคุณ
และคุณบอกว่า "ใช่แล้ว" -
18:10 - 18:13มันเกิดขึ้นแล้วสองสัปดาห์ก่อน
-
18:13 - 18:15Richard Branson บอกกับ
กับพนักงานของเขาว่า -
18:15 - 18:17ผมไม่อยากกำหนด
วันหยุดของพวกคุณอีกต่อไป -
18:17 - 18:20Netflix ก็นำไปใช้บางเรื่อง
อย่างละนิดๆ หน่อยๆ -
18:20 - 18:22แต่ผมไม่คิดว่าเป็นเรื่องสำคัญมากมาย
-
18:22 - 18:26ผมอยากเห็นว่ามันเกิดขึ้นนิดหน่อย
ด้วยความกระตือรือร้นสักเสี้ยวหนึ่ง -
18:26 - 18:27แต่นั่นเป็นเรื่องส่วนตัวมาก
-
18:27 - 18:31ความจริงก็คือต้องก้าวข้ามความเชื่อ
ในเรื่องการเสียการควบคุม -
18:31 - 18:35เกือบทุกคนที่อยู่ในการควบคุม
ไม่มีใครจะก้าวข้ามความเชื่อ -
18:35 - 18:37อาจจะต้องเริ่มจากเด็กๆ
และคนอื่นๆ -
18:37 - 18:39ที่กำลังเริ่มก่อตั้งบริษัท
ในวิธีที่แตกต่าง -
18:39 - 18:41นั่นคือกุญแจใช่หรือไม่
-
18:41 - 18:43จากมุมมองของผม
มีหลักฐานอยู่แล้ว -
18:43 - 18:45ในการทำธุรกิจว่านี่ได้ผล
-
18:45 - 18:48แต่คนไม่กล้าพอที่จะ (ฟิ้ว)
-
18:48 - 18:50พวกเขาไม่มีแม้แต่แรงจูงใจ
-
18:50 - 18:53คุณบริหารสั่งการบริษัทหนึ่งมา 90 วัน
-
18:53 - 18:54นี่เป็นรายงานการทำงานของสามเดือน
-
18:54 - 18:57หากคุณไม่ดีในเวลา 90 วัน คุณก็ไป
-
18:57 - 19:01คุณจะบอกว่า "นี่เป็นโปรแกรมที่ดีมาก
ที่เห็นผลในคนรุ่นหนึ่ง" -
19:01 - 19:03แล้วคนหนึ่งบอกว่า "ไปกันเหอะ"
-
19:03 - 19:04นี่คือปัญหาอย่างหนึ่ง
-
19:04 - 19:07(เสียงหัวเราะ)
-
19:07 - 19:13สิ่งที่คุณพยายามทำเกี่ยวกับการศึกษา
เป็นความคิดที่ลึกซึ้งอย่างมาก -
19:13 - 19:17ทุกคนไม่พอใจเกี่ยวกับระบบการศึกษา
ในประเทศของตนเอง -
19:17 - 19:20ไม่มีใครคิดว่า
เราตามเรื่องต่างๆ ในโลก -
19:20 - 19:23จาก Google และทางเลือกทางเทคโนโลยีอื่นๆ
-
19:23 - 19:27คุณมีเครื่องพิสูจน์แล้วว่า
เด็กๆ สามารถไปได้ดีในระบบของคุณ -
19:27 - 19:29มีความสามารถที่เพิ่มขึ้นอย่างมาก
-
19:29 - 19:32เราจะช่วยคุณเผยแพร่ความคิดนี้ได้อย่างไร
-
19:32 - 19:36ผมคิดว่านี่เป็นปัญหาของความคิด
ที่เวลาของมันมาถึง -
19:37 - 19:40และผมไม่เคยอยากจะ
ทำให้คนเชื่อเหมือนกับที่ผมเชื่อ -
19:40 - 19:42เราบอกสิ่งเหล่านี้ออกไป
-
19:42 - 19:43ทันใดนั้น คุณพบว่ามีคน
-
19:43 - 19:46มีอยู่กลุ่มหนึ่งในญี่ปุ่น
ซึ่งกลัวผมมาก -
19:46 - 19:49ซึ่งมีชื่อว่า Semierists
พวกเขาเป็นบริษัท 120 บริษัท -
19:49 - 19:53เขาเชิญผมไป
ผมกลัวที่จะไปเสมอๆ -
19:53 - 19:58ยังมีอีกกลุ่มหนึ่งที่ฮอลแลนด์
เป็นกลุ่มบริษัทเล็กๆ 600 บริษัท -
19:58 - 20:01นี่คือบางอย่างที่จะเติบโตด้วยตนเอง
-
20:01 - 20:04บางส่วนอาจจะไม่ถูกต้อง
แต่ก็ไม่เป็นไร -
20:04 - 20:06นี่จะหาทางของตนเองได้
-
20:06 - 20:08ผมจะกลัวอีกประเภทที่พูดว่า
-
20:08 - 20:10นี่ดีมากคุณต้องทำนี่
-
20:10 - 20:13มาตั้งระบบและใส่เงินเข้าไปเยอะๆ
-
20:13 - 20:15แล้วคนจะทำตามไม่ว่าจะเป็นยังไงก็ตาม
-
20:15 - 20:19คุณตั้งคำถามที่ไม่ธรรมดา
เกี่ยวกับชีวิตทั้งชีวิตของคุณ -
20:19 - 20:21นั่นเหมือนเชื้อเพลิง
ที่ขับเคลื่อนให้คุณทำหลายๆ อย่าง -
20:21 - 20:27คุณมีคำถามอย่างอื่นให้กับพวกเรา
ให้กับ TED และผู้ชมที่นี่หรือไม่ -
20:27 - 20:32ผมมักจะมีคำถามหลายแบบอยู่เสมอ
-
20:32 - 20:35ที่ลูกชายของผมเคยถามผมเมื่อเขาอายุสามขวบ
-
20:35 - 20:39เรากำลังนั่งอยู่ในอ่างจากุซซี
เขาพูดว่า "พ่อฮะ ทำไมเราถึงเกิดมา" -
20:39 - 20:41ไม่มีคำถามอื่นอีก
-
20:41 - 20:42ไม่มีใครมีคำถามอื่นอีก
-
20:42 - 20:46เรามีคำถามหลายแบบ
จากสามไปสู่เรื่องอื่นๆ -
20:46 - 20:52เมื่อคุณใช้เวลาในบริษัท
ในระบบราชการ ในองค์กร -
20:52 - 20:53คุณกำลังบอกว่า เด็กน้อย
-
20:53 - 20:56จะมีใครสักกี่คนที่คุณรู้จัก
ตอนที่กำลังจะตายแล้วพูดว่า -
20:56 - 20:58ฉันอยากให้เธอใช้เวลาให้มากขึ้นที่ทำงาน
-
20:58 - 21:03นั่นคือทั้งหมด
ที่จะมีความกล้าตอนนี้ -
21:03 - 21:05ไม่ใช่หนึ่งอาทิตย์ ไม่ใช่ในสองเดือน
-
21:05 - 21:08ไม่ใช่เมื่อคุณพบว่าคุณมีบางอย่าง
-
21:08 - 21:10จะพูดว่า ไม่
ผมกำลังทำสิ่งนี้เพื่ออะไร -
21:10 - 21:13หยุดทุกอย่าง ลองทำอย่างอื่นบ้าง
-
21:13 - 21:14และเดี๋ยวจะดีเอง
-
21:14 - 21:16จะดีขึ้นกว่าสิ่งที่คุณกำลังทำอยู่
-
21:16 - 21:19ถ้าคุณติดอยู่ในขั้นตอนหนึ่ง
-
21:19 - 21:23นี่ทำให้ผมรู้สึกว่าเป็นการจบ
ที่ลึกซึ้งและช่างสวยงาม -
21:23 - 21:24วันเกือบจะสุดท้ายของ TED
-
21:24 - 21:26Ricardo Semler ขอบคุณมากครับ
-
21:26 - 21:28ขอบคุณมากครับ
-
21:28 - 21:29(เสียงปรบมือ)
- Title:
- ความรู้ขั้นพื้นฐานสำหรับ บริษัท โรงเรียน และ ชีวิตของเรา
- Speaker:
- RIcardo Semler
- Description:
-
more » « less
อะไรจะเกิดขึ้นถ้าคุณไม่สามารถคุมชีวิตตัวเองได้เลย? Ricardo Semler ประธานบริษัทชาวบราซิลได้ตั้งข้อสังเกตุรูปแบบต่างๆของอิสระของชีวิตคนในบริษัทใหญ่ๆ ให้คุณได้คิดมุมใหม่เกี่ยวกับประชุมบอร์ดจนถึงการขอลาหยุดพักร้อนของพนักงาน (ซึ่งพวกเขาไม่จำเป็นต้องทำ)
ซึ่งเป็นมุมมองที่ให้ความรู้แก่ คนที่ทำงานบริษัท ให้บริหารเวลาระหว่างงานกับชีวิตส่วนตัว และจะพาคุณไปให้เห็นทัศนคติเชิงลึกที่น่าสนใจเกี่ยวกับงาน และ ชีวิตของเราคำถามโบนัส : แล้วโรงเรียนจะเป็นแบบเดียวกันไหม?
- Video Language:
- English
- Team:
closed TED
- Project:
- TEDTalks
- Duration:
- 21:42
|
TED Translators admin approved Thai subtitles for How to run a company with (almost) no rules | |
|
Pootip Jongpiputvanich accepted Thai subtitles for How to run a company with (almost) no rules | |
|
|
Pootip Jongpiputvanich edited Thai subtitles for How to run a company with (almost) no rules | |
|
|
Pootip Jongpiputvanich edited Thai subtitles for How to run a company with (almost) no rules | |
|
|
Pootip Jongpiputvanich edited Thai subtitles for How to run a company with (almost) no rules | |
|
|
Pootip Jongpiputvanich edited Thai subtitles for How to run a company with (almost) no rules | |
|
|
Pootip Jongpiputvanich edited Thai subtitles for How to run a company with (almost) no rules | |
|
|
Pootip Jongpiputvanich edited Thai subtitles for How to run a company with (almost) no rules |