Mit o królu Midasie i złotym dotyku - Iseult Gillespie

Obejrzyj pełną lekcję: https://ed.ted.com/lessons/the-myth-of-king-midas-and-his-golden-touch-iseult-gillespie

W greckiej mitologii król Midas jest znany jako zły król, którego wybryki dezorientowały lud i irytowały bogów. Wielu zna historię złotego dotyku Midasa, lecz nierozsądny król znany był również z niezwykłej pary uszu. Iseult Gillespie dzieli się mitem o królu Midasie.

Lekcja: Iseult Gillespie, animacja: TED-Ed.

Znany z niedorzecznych intryg
i durnych zagrań względem bogów,

Król Midas nie najlepiej rządził
starożytnym królestwem Frygii.

Znany był w greckiej
mitologii jako zły król,

którego wybryki konsternowały lud
i rozpraszały bogów.

Midasa interesował tylko przepych,

dogadzanie sobie i ukochanej córce,
uczty i pijaństwo.

Nic dziwnego, że był mu bliski Dionizos,

bóg wina, zabawy i występów.

Pewnego dnia Midas znalazł satyra

drzemiącego w ogrodzie różanym
i upojonego nie tylko zapachem kwiatów.

Midas poznał, że satyr
jest z orszaku Dionizosa

i pozwolił mu leczyć kaca w pałacu.

Zadowolony z gościnności króla

Dionizos obiecał spełnić
jego jedno życzenie.

Midas rozejrzał się zachłannie.

Pomimo życia w luksusie,

żadna ilość klejnotów, jedwabi
i wspaniałych ozdób nie wystarczała.

Sądził, że jego życiu brakuje blasku
i że potrzebuje więcej złota.

Bóg dał mu moc zamiany w złoto
wszystkiego, czego dotknie,

Zachwycony spojrzał na swój dobytek.

Od muśnięcia dłoni
ściany pałacu się zmieniły,

kamienne posągi zabłyszczały,

a kielichy zamigotały.

Biegał po pałacu w amoku,

dotykając wszystkiego,
by nabrało złotego blasku.

Wkrótce pałac kipiał złotem,

a szaleńczy śmiech Midasa
odbijał się echem od ścian.

Zmęczony i głodny po szaleństwie

Midas sięgnął po kiść winogron
z nowo pozłacanego naczynia.

Prawie połamał sobie zęby,

bo owoce w jego ustach
zamieniły się w metal.

Gdy wziął do ręki bochen chleba,
okruchy stwardniały mu w dłoni.

We frustracji Midas rzucił się na łóżko

i odkrył, że miękkie poduszki
zamieniły się w twarde złoto.

Na dźwięk jego krzyków
do pokoju weszła córka.

Gdy Midas wyciągnął do niej dłoń,

z przerażeniem ujrzał,
że zamienił ją w złoty posąg.

Przerażony tym, co zrobił,

Midas błagał bogów, by odebrali mu moc.

Z litości nad nierozsądnym królem

Dionizos kazał Midasowi
umyć ręce w rzece Paktolos.

Gdy Midas zanurzył dłonie w rzece,
złoto spłynęło mu z palców.

Midas wrócił do domu
i ujrzał córkę żywą,

a pałac w normalnym stanie
i uradował się.

Pomyślałbyś, że dostał nauczkę,

ale kilka tygodni później
Midas znowu popełnił gafę.

Obraźliwie nazwał Apolla,
boga muzyki i słońca,

gorszym muzykiem od Pana.

Apollo pogardliwie stwierdził,
że król musi mieć uszy osła,

by tak się mylić,
i odpowiednio zmienił Midasa.

Jeszcze raz żałując swojego zachowania,

Midas chował swoje
włochate uszy przed ludem.

Widział je tylko jego golibroda,

który przysiągł milczenie
podczas bardzo niezręcznego strzyżenia.

Golibroda wstrzymywał śmiech
i walczył z chęcią zwierzeń,

ale sekret go zżerał.

Pewnego dnia wyszedł poza miasto
i wykopał dziurę w ziemi.

Włożywszy głowę do dziury,

zdesperowany golibroda wyszeptał:
"Midas ma ośle uszy".

Wkrótce potem kępka trzcin wyrosła

w miejscu zakopanych słów golibrody.

Powiew wiatru niósł echo szeptu:

"Midas ma ośle uszy".

Na ten dźwięk osły w polach unosiły głowy,

a ludzie chichotali z głupoty króla.

Ze złotym dotykiem i oślimi uszami
Midas nie cieszył się szacunkiem.

Gdy innym władcom poświęcano
posągi i świątynie,

jego lud wspominał go nieco inaczej:

w głębiach migoczącej rzeki
i szeleście frygijskiego wiatru.