Πώς να βρεις τη δουλειά που σου αρέσει

Ο Σκοτ Ντίνσμορ παραιτήθηκε από τη δουλειά που τον έκανε δυστυχισμένο, και πέρασε τα επόμενα τέσσερα χρόνια αναζητώντας τρόπο να βρει μια ευχάριστη και ουσιαστική δουλειά. Μοιράζεται αυτά που έμαθε στη φαινομενικά απλή ομιλία του, που μας βοηθά να βρούμε το τι έχει ουσία για εμάς και έπειτα να ξεκινήσουμε να το κάνουμε.

Τι τιμή! Πάντα αναρωτιόμουν
τι αίσθηση θα έχει αυτό.

Λοιπόν οκτώ χρόνια πριν,

μου έδωσαν τη χειρότερη
συμβουλή καριέρας στη ζωή μου.

Ένας φίλος μου είπε,

«Μην ανησυχείς αν δεν σου αρέσει
η δουλειά σου, αυτό που μετράει

είναι να χτίσεις το βιογραφικό σου».

Μόλις είχα επιστρέψει από την Ισπανία

και με προσέλαβαν
σε μια εταιρεία Fortune 500.

Σκέφτηκα, «Τέλεια, θα μπορέσω
να αλλάξω τον κόσμο».

Είχα πολλές ιδέες.

Και μέσα σε δυο μήνες παρατήρησα

ότι περίπου στις 10 κάθε πρωί
είχα την παρόρμηση

να θέλω να χτυπήσω το κεφάλι μου
στην οθόνη του υπολογιστή μου.

Δεν ξέρω και σεις το έχετε νοιώσει.

Πολύ σύντομα κατάλαβα
ότι οι συνάδελφοι μου

μου είχαν δώσει μια δουλειά ρουτίνας.

Και αυτό συνέβη ακριβώς τότε που πήρα
τη σοφή συμβουλή για το βιογραφικό μου.

Καθώς αναρωτιόμουν λοιπόν

από ποιο παράθυρο να πηδήξω,
ή πώς να αλλάξω τα πράγματα,

διάβασα μερικές διαφορετικές συμβουλές
από τον Γουόρεν Μπάφετ, που λέει,

«Το να δουλεύεις μόνο
για να χτίσεις το βιογραφικό σου,

είναι το ίδιο με το να αποθηκεύεις
το σεξ για τα γεράματά σου».

(Γέλια)

Αυτό ήταν το μόνο που χρειαζόμουν:
μέσα σε δύο εβδομάδες, είχα φύγει,

ψάχνοντας κάτι στο οποίο
θα μπορούσα να αποτύχω.

Τέτοια ψυχολογία είχα.

Ήθελα να αφήσω το στίγμα μου
δε με ένοιαζε το πώς.

Σύντομα ανακάλυψα ότι δεν ήμουν ο μόνος:

φαίνεται ότι το 80% των ανθρώπων
δεν απολαμβάνει την εργασία του.

Εσείς μάλλον είστε η εξαίρεση,

όμως αυτός είναι ο μέσος όρος
βάσει των μελετών της Ντελόιτ.

Ήθελα να μάθω τι κάνει
αυτά τα άτομα να ξεχωρίζουν,

να κάνουν τις δουλειές
που αλλάζουν τον κόσμο,

να ξυπνούν με έμπνευση κάθε μέρα,

από τους άλλους ανθρώπους, το 80%,
που ζει στη σιωπηλή απελπισία.

Πήρα συνεντεύξεις από όσους έκαναν
τις εμπνευσμένες δουλειές,

έκανα έρευνες και διάβασα βιβλία,
300 βιβλία συνολικά,

για το σκοπό, την καριέρα κ.τ.λ.

εντελώς ενδοσκοπικά, πραγματικά
με τον εγωιστικό σκοπό

να βρω μια δουλειά που δεν θα μπορούσα
να μην κάνω, αυτό αναζητούσα.

Ενώ το έκανα, με πλησίαζαν και με ρώταγαν,

«Σκοτ, εσύ που ασχολείσαι με αυτά,
δε μ' αρέσει η δουλειά μου, να φάμε μαζί;»

Έλεγα, «Φυσικά» αλλά τους προειδοποιούσα

ότι σε αυτή τη φάση
ο ρυθμός παραίτησης ήταν 80%.

Από τους ανθρώπους που μου μιλούσαν,
το 80% παραιτούνταν μέσα σε δυο μήνες.

Ήμουν περήφανος για αυτό,
και δεν ήταν γιατί είχα μαγικές ιδιότητες.

Τους έκανα μια απλή ερώτηση,

η οποία ήταν, «Γιατί κάνεις
την δουλειά που κάνεις;»

Και συνήθως η απάντηση τους ήταν,

«Γιατί κάποιος μου είπε
ότι έτσι πρέπει να κάνω».

Συνειδητοποίησα ότι πολλοί άνθρωποι
γύρω μας ανεβαίνουν μια σκάλα

που κάποιος τους είπε να ανέβουν,

και καταλήγουν να στηρίζονται
στον λάθος τοίχο ή πουθενά.

Πέρασα χρόνο μαζί τους,
εντόπισα αυτό το πρόβλημα,

και σκέφτηκα να φτιάξουμε μια κοινωνία
όπου όλοι θα νιώθουν ότι ανήκουν,

θα είναι αποδεκτοί οι διαφορετικοί,
όσοι φύγουν από την πεπατημένη,

που θα ενθαρρύνει και θα εμπνέει
τους ανθρώπους να αλλάξουν.

Εν συνεχεία αυτό έγινε το Live your Legend
που θα εξηγήσω τι είναι σε λίγο.

Ενώ έκανα αυτές τις ανακαλύψεις,
παρατήρησα ένα γενικό πλαίσιο

τριών απλών πραγμάτων που οι άνθρωποι
που έχουν πάθος και αλλάζουν τον κόσμο

έχουν κοινό, είτε είσαι ο Στήβ Τζόμπς,
είτε ο απλός φούρναρης της γειτονιάς

αλλά η δουλειά σου
φανερώνει το ποιος είσαι.

Θα σας τα πω για να τα έχουμε
σαν σημείο αναφοράς

για το υπόλοιπο της μέρας
και ευελπιστώ για όλη μας τη ζωή.

Το πρώτο μέρος αυτού του τριμερούς
πλαισίου για πάθος στην εργασία

είναι το να είσαι κυρίαρχος
και γνώστης του εαυτού σου,

διότι αν δεν ξέρεις τι ψάχνεις,
δεν θα το βρεις ποτέ.

Το θέμα είναι πως κανείς
δεν θα το κάνει αυτό για εμάς.

Δεν υπάρχει τομέας στο πανεπιστήμιο
για το πάθος, τον σκοπό και την καριέρα.

Δεν ξέρω πώς γίνεται αυτό
να μην είναι απαιτούμενος τομέας

αλλά ας μην μιλήσω για αυτό.

Ξοδεύεις πιο πολύ χρόνο
να διαλέξεις τηλεόραση στην εστία

παρά για να διαλέξεις τομέα σπουδών.

Το θέμα είναι ότι εναπόκειται
σε εμάς να το ανακαλύψουμε,

και χρειαζόμαστε ένα γενικό πλαίσιο,
έναν τρόπο να το εξερευνήσουμε.

Λοιπόν, ο πρώτος δείκτης της πυξίδας
είναι η εύρεση των δυνατών μας σημείων.

Τι μας αρέσει να κάνουμε
με το που θα ξυπνήσουμε,

με πληρωμή ή χωρίς,
τι μας ευχαριστεί πραγματικά;

Το Strenghts Finder είναι βιβλίο
και διαδικτυακό εργαλείο.

Το συστήνω ανεπιφύλακτα
για να βρείτε σε τι είστε καλοί.

Ποιες γραμμές μας κατευθύνουν
και πώς ιεραρχούμε τις αποφάσεις μας;

Νοιαζόμαστε για τους ανθρώπους,
την οικογένεια, την υγεία,

ή για τους στόχους, την επιτυχία κ.τ.λ.;

Πρέπει να σκεφτούμε
τι είναι αυτές οι αποφάσεις,

ώστε να κατανοήσουμε
σε βάθος την ψυχή μας,

για να μην καταλήξουμε
να την πουλάμε σε οποιοδήποτε σκοπό.

Το επόμενο βήμα είναι οι εμπειρίες μας.

Όλοι τις έχουμε, μαθαίνουμε κάθε μέρα,
κάθε λεπτό, για το τι αγαπάμε,

τι συχαινόμαστε,
που είμαστε καλοί, που κάκιστοι,

και αν δεν καταγράψουμε
και αφομοιώσουμε αυτές τις γνώσεις,

για να τις εφαρμόσουμε στη ζωή μας,
τότε δεν έχει νόημα.

Κάθε μέρα, κάθε εβδομάδα,
κάθε μήνα, κάθε χρόνο,

αφιερώνω λίγο χρόνο σκεπτόμενος
τι πήγε καλά, τι πήγε λάθος,

τι θέλω να επαναλάβω, τι μπορώ
να εφαρμόσω περισσότερο;

Κάποιοι άνθρωποι σας εμπνέουν,
κάνουν πράγματα που σας εντυπωσιάζουν,

και λέτε: «Θεέ μου, δες τι κάνει ο Τζέφ,
θέλω να τον φτάσω».

Γιατί το λέτε αυτό; Κρατήστε ημερολόγιο,
καταγράψτε αυτό που σας εμπνέει.

Όχι τα πάντα για την ζωή τους,

σημειώστε μόνο αυτά που σας ενδιαφέρουν,

έτσι με το καιρό θα έχετε
έναν κατάλογο χαρακτηριστικών

που θα μπορείτε να εφαρμόσετε,
κάνοντας τη ζωή σας πιο παθιασμένη

και να ασκείτε μεγαλύτερη επιρροή.

Διότι όταν τακτοποιήσουμε τις ιδέες μας,

τότε θα μπορούμε να καταλάβουμε
τι σημαίνει επιτυχία για εμάς,

αφού χωρίς αυτά τα επιμέρους
στοιχεία, είναι αδύνατο.

Καταλήγουμε να έχουμε
μια προσχεδιασμένη ζωή όπως όλοι,

ανεβαίνοντας μια σκάλα στο πουθενά.

Είναι όπως στο Wall Street 2,
αν το έχετε δει,

όπου o εργάτης ρωτά τον Διευθύνων Σύμβουλο
τράπεζας στο Wall Street:

«Πόσα χρήματα έχεις σαν στόχο; Όλοι έχουν,

και όταν τον φτάσουν
θα τα παρατήσουν όλα».

Και ο άλλος απαντά:
«Είναι απλό. Ακόμα περισσότερα»

και απλά χαμογελά.

Αυτή είναι η λυπηρή κατάσταση των ανθρώπων
που δεν ξέρουν τι θεωρούν σημαντικό,

και συνεχίζουν να κυνηγούν
κάτι που δεν τους ενδιαφέρει,

απλά επειδή κάποιος τους το υπέδειξε.

Με αυτό το πλαίσιο

μπορούμε να αναγνωρίσουμε
τα πράγματα που μας ζωντανεύουν.

Χωρίς αυτό, το πάθος
μπορεί να έρθει εξ απροόπτου,

ή σε μια στιγμή αιχμής

και να το κάνεις πέρα γιατί
δεν ξέρεις να το διαχειριστείς.

Μόλις το αναγνωρίσεις θα δεις ότι
που συνάδει με τις δυνάμεις σου,

τις αξίες σου και με το ποιος είσαι,
και τότε θα το αρπάξεις,

θα το διαχειριστείς, θα το κυνηγήσεις
και θα κάνεις διαφορά κάνοντας το.

Ζήσε το μύθο σου, Live your Legend,
το κίνημα που δημιουργήσαμε,

δεν θα υπήρχε αν δεν είχα
αυτή την πυξίδα να προσδιορίσω

«Είναι κάτι που θέλω να κυνηγήσω
και να κάνω τη διαφορά σε αυτό».

Αν δεν ξέρουμε τι ψάχνουμε,
δεν θα το βρούμε ποτέ,

όμως όταν έχουμε αυτή τη πυξίδα,
αυτό το πλαίσιο,

μπορούμε να προχωρήσουμε στο μετέπειτα.

Δεν είμαι εγώ εκεί πάνω!

Κάνοντας το αδύνατο,
ξεπερνώντας τα όρια μας.

Οι άνθρωποι δεν κάνουν
πράγματα για δυο λόγους.

Πείθουν τους εαυτούς τους
ότι δεν μπορούν,

ή τους πείθουν οι γύρω τους.

Σημασία έχει ότι το πιστεύουμε και
είτε τα παρατάμε, είτε δεν ξεκινάμε καν.

Το θέμα είναι πως όλα είναι απίθανα
μέχρι να τα καταφέρει κάποιος.

Κάθε εφεύρεση, κάθε καινοτομία
έμοιαζε τρέλα πριν το καταφέρει κάποιος.

Ο Ρότζερ Μπάνιστερ έκανε το μίλι

σε κάτω από τέσσερα λεπτά,
όταν ήταν φύσει αδύνατο,

μέχρι που το κατάφερε
ο Μπάνιστερ, και μετά;

Δυο μήνες αργότερα, 16 άλλοι
το έκαναν σε κάτω από τέσσερα λεπτά.

Τα πράγματα που έχουμε στο μυαλό μας
σαν αδύνατα, είναι απλώς βήματα

που περιμένουν να επιτευχθούν
αν ξεπεράσουμε λίγο τα όρια μας,

και νομίζω αυτό ξεκινά πρώτα απ' όλα
με το σώμα και την φυσική κατάσταση,

αφού αυτά ελέγχονται: νομίζεις
ότι δε μπορείς να τρέξεις ένα μίλι;

Δείξε στον εαυτό σου ότι μπορείς
να κάνεις ένα, δυο μίλια, μαραθώνιο,

ή χάσε δυο κιλά, ή κάνε κάτι παρόμοιο
και θα καταλάβεις ότι η αυτοπεποίθηση

μαζεύεται και μεταφέρεται
στους υπόλοιπους τομείς της ζωής σου.

Εγώ και οι φίλοι μου καλλιεργήσαμε
κάποιες τις συνήθειες.

Δημιουργήσαμε μια μικρή ομάδα
και κάνουμε δραστηριότητες.

Προσφάτως βρέθηκα σε ένα
κάπως επικίνδυνο περιβάλλον.

Φοβάμαι τα βαθιά, σκουρόχρωμα μπλε νερά
δεν ξέρω αν συμμερίζεστε το φόβο μου,

αφού είδα μικρός έξι φορές
«Τα Σαγόνια του Καρχαρία» 1, 2, 3, 4.

Όταν είναι σκούρο, ακόμα και μέχρι εδώ,
αρχίζει να με πιάνει φόβος.

Νοιώθω μια παρουσία.

Φοβάμαι ακόμα και το γλυκό νερό
της λίμνης Τάχο, παράλογο αλλά αληθινό.

Τέλος πάντων, τρία χρόνια πριν
ήμουνα σε ένα σκάφος

στον κόλπο του Σαν Φρανσίσκο.

Ήταν μια βροχερή, θυελλώδης, μέρα,
πολλοί πάθαιναν ναυτία στις βάρκες,

καθόμουν εκεί φορώντας στολή κατάδυσης,
κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο έντρομος.

Σκεφτόμουν πως θα πέθαινα κολυμπώντας.

Θα επιχειρούσα να κολυμπήσω
κατά μήκος της Γκόλντεν Γκέιτ,

ίσως και κάποιοι από σας το έχετε κάνει.

Με πλησίασε ο φίλος μου ο Τζόναθαν,
που με έπεισε να το κάνω,

και, βλέποντας σε τι κατάσταση ήμουν,
μου λέει, «Σκότ, φίλε μου,

ποια είναι η χειρότερη περίπτωση;

Με τη στολή, δεν βουλιάζεις,
αν δυσκολευτείς πήδα σε ένα από τα καγιάκ.

Αν μας επιτεθεί καρχαρίας
γιατί να σε διαλέξει

ανάμεσα στα 80 άτομα
που είναι στη θάλασσα;»

Λες και βοηθούσε αυτό. Μου είπε,
«Έλα, διασκέδασέ το, καλή τύχη».

Βούτηξε και απομακρύνθηκε
κολυμπώντας αμέριμνος.

Τελικά η κουβέντα με βοήθησε,
ένιωσα εντελώς ήρεμος,

μάλλον επειδή ο Τζόναθαν ήταν 13 χρονών.

(Γέλια)

Από τους 80 ανθρώπους
που κολύμπησαν εκείνη τη μέρα,

65 ήταν από εννέα έως 13 χρόνων.

Σκεφτείτε πόσο διαφορετικά
θα βλέπατε τον κόσμο

αν στα εννέα σας ξέρατε ότι μπορείτε
να κολυμπήσετε ενάμιση μίλι

σε νερό στους 13 βαθμούς,
από το Αλκατράζ στο Σαν Φρανσίσκο.

Σε τι θα λέγατε ναι;
Σε τι δεν θα τα παρατούσατε;

Σε τι θα προσπαθούσατε;

Τελειώνοντας το κολύμπι, έφτασα
στο θαλάσσιο πάρκο, βγήκα από το νερό,

τα μισά παιδιά είχαν ήδη τερματίσει,
με ενεθάρρυναν και ήταν ενθουσιασμένα.

Το κεφάλι μου είχε παγώσει, όποιος
έχει κολυμπήσει στον κόλπο ξέρει,

προσπαθούσα να ξεπαγώσω το κεφάλι μου,
έβλεπα ανθρώπους να τερματίζουν,

και ένα παιδί, που δεν φαινόταν
να είναι καλά, πάλευε κάπως έτσι,

μετά βίας έπαιρνε μια ανάσα
και βυθιζόταν πάλι.

Κατάλαβα ότι και άλλοι γονείς το έβλεπαν,
και σίγουρα σκέφτηκαν και κείνοι:

«Να γιατί δεν πρέπει ένα εννιάχρονο
να κολυμπάει από το Αλκατράζ».

Δεν ήταν από κούραση όμως.

Ξαφνικά δυο γονείς έτρεξαν, τον άρπαξαν
και τον έπιασαν από τους ώμους,

και τον τραβούσαν έτσι, εκείνος κούτσαινε,

τελείως ξαφνικά, μετά από κάποια βήματα
τον έβαλαν στο αναπηρικό του καροτσάκι.

Εκείνος σήκωσε τις γροθιές του
κάνοντας το σήμα της νίκης.

Ακόμα νιώθω τη θέρμη και την ενέργεια
αυτού του αγοριού όταν τα κατάφερε.

Τον είχα δει νωρίτερα εκείνη τη μέρα
στο αναπηρικό του καροτσάκι,

και δεν ήξερα ότι θα κολυμπούσε.

Που θα βρίσκεται σε 20 χρόνια;

Πόσοι του είπαν πως δεν θα τα κατάφερνε
και πως θα πέθαινε αν το προσπαθούσε;

Διαψεύδεις τους άλλους και σένα τον ίδιο,
και με μικρά σταδιακά βήματα φτάνεις

εκεί που πιστεύεις ότι μπορείς.

Δεν χρειάζεται να είσαι
ο καλύτερος μαραθωνοδρόμος,

απλά αυτά που θεωρείς
αδύνατα, να τα καταφέρεις,

να τα καταφέρεις ξεκινώντας
με μικρά βηματάκια.

Ο καλύτερος τρόπος να το καταφέρεις
είναι να έχεις γύρω σου άτομα με πάθος.

Ο πιο γρήγορος τρόπος
να κάνεις τα ακατόρθωτα

είναι να περιτριγυρίζεσαι
από όσους τα κάνουν ήδη.

Σύμφωνα με τον Τζιμ Ρόουν,
«Είσαι ο μέσος όρος των πέντε ατόμων

με τα οποία περνάς τον περισσότερο
από το χρόνο σου».

Και δεν υπάρχει καλύτερο τρικ επιτυχίας

από το να πας από εκεί που είσαι
στο εκεί που θα ήθελες να είσαι

από τους ανθρώπους
που επιλέγεις να σε συνοδέψουν.

Κάνουν τη διαφορά,
και αυτό είναι αποδεδειγμένο.

Το 1898, ο Νόρμαν Τρίπλετ έκανε μια μελέτη
με κάποιος ποδηλάτες, τους χρονομετρούσε

σαν ομάδα, αλλά και ατομικά,
και ανακάλυψε ότι κάθε φορά οι ποδηλάτες

οδηγούσαν γρηγορότερα
όταν ανήκαν σε μια ομάδα.

Αυτό το πρότυπο ισχύει
σε όλες τις φάσεις της ζωής,

και αποδεικνύεται ξανά και ξανά
ότι οι γύρω μας μετράνε

και ότι το περιβάλλον είναι το παν.

Οι γύρω μας όμως μπορούν
να έχουν την αντίθετη επίδραση.

Αφού το 80% από εμάς
δεν αγαπάμε τη δουλειά μας,

αυτό σημαίνει ότι οι γύρω μας,
όχι εδώ στην αίθουσα, αλλά παντού,

ενθαρρύνουν τον εφησυχασμό, μας αποτρέπουν
από το να κυνηγάμε τα θέλω μας.

Πρέπει να ελέγχουμε το περιβάλλον μας.

Μου έτυχε ένα περιστατικό

προσωπική εμπειρία,
περίπου ένα ή δυο χρόνια πριν.

Είχατε ποτέ ένα χόμπι ή πάθος,

στο οποίο βάζατε την ψυχή σας
και πάρα πολύ από το χρόνο σας,

και που θέλατε απεγνωσμένα
να το λέτε «δουλειά»,

αλλά κανείς δεν το πρόσεχε
και δεν απέδιδε χρήματα;

(Γέλια)

Ήμουν για τέσσερα χρόνια σε αυτή τη φάση,
στήνοντας το κίνημα «Live Your Legend»

για να βοηθήσω άτομα να βρουν
μια δουλειά με ενδιαφέρον και έμπνευση.

Έβαζα τα δυνατά μου, όμως μόνο
τρεις άνθρωποι μου έδιναν σημασία,

και είναι εδώ: η μητέρα, ο πατέρας
και η γυναίκα μου Τσέλσυ.

Ευχαριστώ παιδιά για την στήριξη.

(Χειροκρότημα)

Το ήθελα τόσο πολύ λοιπόν,
αλλά έμεινε στο 0%

για τέσσερα χρόνια και ήμουν
έτοιμος να τα παρατήσω.

Αλλά τότε μετακόμισα στο Σαν Φρανσίσκο,
και γνώρισα ενδιαφέροντα άτομα.

Είχαν έναν τρελό, περιπετειώδη τρόπο ζωής
με δουλειές, ιστοσελίδες και ιστολόγια

που εμπεριείχαν το πάθος τους
και βοηθούσαν ουσιαστικά τους άλλους.

Ένας από τους φίλους μου
έχει οκταμελή οικογένεια,

και τη συντηρεί γράφοντας ένα ιστολόγιο
δυο φορές την εβδομάδα.

Είχαν πάει στην Ευρώπη,
όλοι μαζί, για ένα μήνα.

Αυτό με εξέπληξε. Πώς γίνεται;

Με ενέπνευσε τόσο πολύ,

που αντί να τα παρατήσω,
αποφάσισα να το δω πιο σοβαρά.

Και έβαλα τα δυνατά μου
να περνώ κάθε ώρα, κάθε στιγμή,

ενθαρρύνοντας αυτά τα άτομα

να βγαίνουν για μια μπύρα,
να αθλούνται, οτιδήποτε.

Μετά από τέσσερα χρόνια χωρίς επιτυχία,
περνώντας έξι μήνες με αυτά τα άτομα,

η κοινωνία Live Your Legend
μεγάλωσε κατά 10 φορές.

Σε 12 μήνες, κατά 160 φορές.

Σήμερα πάνω από 30.000 άτομα από 158 χώρες

χρησιμοποιούν τα εργαλεία καριέρας
και επικοινωνίας σε μηνιαία βάση.

Αυτά τα άτομα δημιούργησαν
μια κοινωνία ατόμων με πάθος

και μου έδωσαν την έμπνευση
να φτιάξω το Live Your Legend

όπως το ονειρευόμουν χρόνια πριν.

Οι άνθρωποι κάνουν τη διαφορά.

Αν με ρωτήσετε τι συνέβη,

για τέσσερα χρόνια
δεν ήξερα κανέναν στον χώρο,

δεν πίστευα πως οι άνθρωποι
μπορούν να τα κάνουν αυτά,

ότι υπάρχουν τέτοιες στιγμές.

Ξαφνικά βρίσκομαι εδώ, στο Σαν Φρανσίσκο,

όπου όλοι τα καταφέρνουν
και ήταν ο κανόνας.

Από το να σκέφτομαι πώς μπορώ να το κάνω

άρχισα να σκέφτομαι
πώς μπορούσα να μην το κάνω.

Και τότε κάτι αλλάζει στο μυαλό σου,
αλλάζει όλος ο κόσμος σου.

Χωρίς προσπάθεια, οι προσδοκίες σου
πάνε από εδώ μέχρι εδώ.

Δεν χρειάζεται να αλλάξεις στόχους,
απλά άλλαξε το περιβάλλον σου.

Τόσο απλά.

Γι αυτό λατρεύω αυτή την ομάδα ανθρώπων
και πηγαίνω σε όποιο TED μπορώ,

τα βλέπω στο iPad
καθώς πηγαίνω στη δουλειά.

Διότι αυτή η ομάδα εμπνέει την προοπτική.

Έχουμε μια ολόκληρη μέρα
να περάσουμε μαζί και όχι μόνο.

Έχουμε τρεις κολόνες

όλες έχουν ένα κοινό παρονομαστή.

Είναι 100% στο χέρι μας.

Κανείς δεν μπορεί να σου πει
ότι δεν μπορείς να μάθεις τον εαυτό σου.

Ή ότι δεν μπορείς να βρεις τα όριά σου
και να τα ξεπεράσεις,

και να καταφέρεις τα αδύνατα.

Να έχεις γύρω σου όσους σε εμπνέουν

και να απομακρύνεις όσους σε ρίχνουν.

Δεν μπορείς να ελέγξεις την κρίση,
ή την απόλυση ή τα τροχαία.

Τα περισσότερα πράγματα δεν τα ελέγχουμε.

Αυτά τα τρία πράγματα όμως
είναι αποκλειστικά επάνω μας.

Μπορούν να αλλάξουν τη ζωή μας
αν κάνουμε κάτι για αυτό.

Και άρχισε να συμβαίνει
σε ευρύτερη κλίμακα.

Διάβασα στο Forbes ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ
ανέφερε για πρώτη φορά εκείνο τον μήνα,

ότι από όσους άφησαν τη δουλειά τους
πιο πολλοί παραιτήθηκαν παρά απολύθηκαν.

Έγραφε πως αυτό είναι αφύσικο,
όμως συνέβαινε επί τρεις μήνες.

Σε μια δύσκολη εποχή, οι άνθρωποι
υψώνουν το ανάστημά τους

στην προσχεδιασμένη ζωή και σε αυτό
που τους επιβάλλουν οι άλλοι,

με αντάλλαγμα αυτά που αγαπούν
και αυτά που τους εμπνέουν.

Οι άνθρωποι βλέπουν πια
την προοπτική αυτή,

το γεγονός ότι μόνο η φαντασία βάζει όρια.

Αυτό δεν είναι πια κλισέ.

Όποια και να είναι η κλίση,
το πάθος,το χόμπι σας.

Αν σας αρέσει να πλέκετε, βρείτε κάποιον
που είναι άσσος, και μάθετε από αυτόν.

Είναι απίστευτο!

Αυτό είναι το θέμα της ημέρας,
να μάθετε από τους ειδικούς,

τους παρουσιάζουμε
καθημερινά στο Live Your Legend,

διότι όταν συνηθισμένοι άνθρωποι
κάνουν το ασυνήθιστο,

και είμαστε και μεις εκεί,
τότε γίνεται φυσιολογικό.

Δεν χρειάζεται να είσαι
ο Γκάντι ή ο Στιβ Τζομπς

ή να κάνεις κάτι ξεχωριστό.

Κάνε κάτι που έχει ουσία για εσένα,

και κάνε τη διαφορά
που μόνο εσύ μπορείς να κάνεις.

Μιας και αναφέραμε τον Γκάντι,
ήταν ένας δικηγόρος σε διαθεσιμότητα,

και ενεπλάκη σε ένα σημαντικότερο
σκοπό που τον ενδιέφερε

και δεν θα μπορούσε να μην το κάνει.

Και είπε κάτι που ακολουθώ στη ζωή μου.

«Πρώτα σε αγνοούν, μετά γελάνε μαζί σου,
μετά σε πολεμούν και στο τέλος νικάς».

Όλα είναι αδύνατα
μέχρι κάποιος να τα κάνει.

Μπορείς είτε να συναναστρέφεσαι
με αυτούς που σου λένε ότι δεν μπορείς

και ότι αδίκως προσπαθείς,

είτε με αυτούς που εμπνέουν
την πιθανότητα,

όπως αυτοί που βρίσκονται
σε αυτή την αίθουσα.

Πιστεύω πως είναι υποχρέωσή μας
να δείξουμε στον κόσμο

ότι αυτά που θεωρούνταν αδύνατα
μπορούν να γίνουν το νέο φυσιολογικό.

Και αυτό ήδη άρχισε να γίνεται.

Πρώτα κάνουμε ότι μας εμπνέει,

ώστε να εμπνεύσουμε και άλλους
να κάνουν ότι τους εμπνέει.

Όμως δεν μπορούμε να το κάνουμε αυτό

αν δεν γνωρίζουμε τι ψάχνουμε.

Πρέπει να δουλέψουμε με τους εαυτούς μας,

να το κάνουμε σκόπιμα
και να τα ανακαλύψουμε αυτά.

Ονειρεύομαι έναν κόσμο όπου
το 80% αγαπούν την δουλειά τους.

Πώς θα ήταν;

Πώς θα ήταν αυτή η καινοτομία;
Πώς θα βλέπατε τους γύρω σας;

Τα πράγματα θα άρχιζαν να αλλάζουν.

Και όσο πλησιάζουμε στο τέλος,
θέλω κάτι να σας ρωτήσω

και νομίζω είναι το μόνο που μετράει.

Ποια είναι η δουλειά
που δεν μπορείτε να μην κάνετε;

Ανακαλύψτε το, ζήστε το,
όχι μόνο για εσάς,

αλλά και για όλους γύρω σας,

διότι αυτό είναι που αλλάζει τον κόσμο.

Ποια είναι η δουλειά που
δεν μπορείτε να μην κάνετε;

Ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)