O nauce kryjącej się za nagłówkami o klimacie

W zaledwie 4 minuty, chemiczka zajmująca sie atmosferą, Rachel Pike przedstawia gigantyczny wysiłek naukowców stojący za nagłówkami prasowymi dotyczącymi zmian klimatu, wraz z jej zespołem - jednym z tysięcy - biorącym udział w ryzykownym locie ponad lasem deszczowym w pogoni za danymi o molekule, która jest kluczowa dla atmosfery.

Chciałabym Wam dzisiaj opowiedzieć o skali

naukowego wysiłku, którego efektami są

nagłówki które można znaleźć w prasie.

Nagłówki takie jak ten, dotyczące zmian klimatu.

oraz nagłówki takie jak ten, dotyczące zanieczyszczenia powietrza, bądź smogu.

Tematy te są dwoma gałęziami tego samego działu nauki o atmosferze.

Ostatnio nagłówki wyglądały tak jak ten, kiedy to Międzyrządowy

Zespół do spraw Zmian Klimatu, (ang. IPCC),

wydał raport o stanie zrozumienia systemu atmosferycznego.

Ten raport został napisany przez 620 naukowców

z 40 krajów.

Napisali oni niemalże tysiąc stron na ten temat.

A wszystkie z nich były recenzowane przez kolejnych, ponad 400,

naukowców i recenzentów, pochodzących ze 113 krajów.

To jest wielka społeczność. Tak wielka społeczność, że w zasadzie

nasze coroczne zebranie jest największym spotkaniem naukowców na świecie.

Ponad 15 tysięcy naukowców przyjeżdża każdego roku do San Francisco z tego powodu.

A każdy z tych naukowców jest w grupie badawczej.

A każda grupa badawcza zajmuje się szeregiem różnych tematów.

W Cambridge tematy są tak zróżnicowane jak oscylacje El Nino,

które mają wpływ na pogodę i klimat,

asymilacja danych satelitarnych,

czy emisje z plantacji produkujących biopaliwa, czym właśnie się zajmuję.

A każdą z tych dziedzin badań, których w zasadzie jest więcej,

zajmują się doktoranci, tacy jak ja.

Zajmujemy się niewiarygodnie wąskimi dziedzinami,

tak wąskimi jak badanie tylko kilku procesów czy kilku molekuł.

Jedną z cząsteczek, którą badam, jest izopren,

który widać tutaj. Jest to mała, organiczna cząsteczka. Pewnie nigdy o niej nie słyszeliście.

Spinacz do papieru waży w przybliżeniu tyle co

900 tryliardów -- 10 do potęgi 21 -- cząsteczek izoprenu.

Ale niezależnie od jego małej wagi,

co roku do atmosfery emituje się go tyle

ile ważą wszyscy ludzie na naszej planecie.

To naprawdę wielka ilość materii. Jest równoważna wadze emitowanego metanu.

A ponieważ jest go tak dużo, jest on istotnym czynnikiem dla atmosfery.

Ponieważ jest istotny dla atmosfery,

staramy się poznać go na wszystkie sposoby.

Wysadzamy go i i obserwujemy jego części.

To jest komora do badań smogu EUPHORE w Hiszpani.

Eksplozje atmosferyczne, spalanie paliw

trwa tam około 15 tysięcy razy dłużej niż w silniku w aucie.

Jednak wciąż oglądamy części.

Używamy kolosalnych modeli liczonych na superkomputerach.

Tym właśnie się zajmuję.

Nasze modele mają setki tysięcy punktów siatki

dla każdego oblicza się setki zmiennych, w bardzo małych odstepach czasu.

Wykonanie naszych obliczeń zajmuje tygodnie.

A przeprowadzamy ich tuziny

w celu zrozumienia co tak naprawdę się dzieje.

Co więcej, szukając tej molekuły latamy dookoła świata.

Niedawno przystąpiłam do kampani terenowej w Malezji. Są też inne.

Stworzyliśmy tam wieżę obserwacyjną atmosfery,

w samym środku lasu deszczowego, oraz wydaliśmy setki tysięcy

dolarów na cenne wyposażenie naukowe

tam zainstalowane, żeby szukać tam izoprenu

jak i innych rzeczy.

To jest nasza wieża w środku lasu deszczowego, widziana z powietrza.

A to jest widok z ziemi.

Na część tej wyprawy zabraliśmy ze sobą samolot.

Tym samolotem, modelem BA146, którego operatorem było FAAM,

lata normalnie 120 do 130 osób.

Pewnie lecieliście podobnymi aby dziś się tu znaleźć.

Ale nie lataliśmy nim tak po prostu. Lataliśmy 100 metrów ponad koronami drzew

żeby dokonać pomiarów tej molekuły. Niewiarygodnie niebezpieczna sprawa.

Musieliśmy lecieć pod specjalnym kątem natarcia aby pomiary były możliwe.

Do pilotażu wynajęliśmy pilotów wojskowych i testowych.

Musieliśmy zdobyć specjalne zezwolenia na loty.

Przy lataniu wzdłuż brzegów dolin, siły bezwładności mogą osiągnąć nawet 2g.

W tych warunkach naukowcy muszą być uwiązani

by móc dokonywać pomiarów na pokładzie.

Tak więc, możecie sobie wyobrazić,

że wnętrze tego samolotu nie wygląda jak wnętrze samolotu pasażerskiego.

To jest latające laboratorium, które zabraliśmy w miejsce występowania tej cząsteczki.

Robimy to wszystko aby zrozumieć właściwości chemiczne jednej molekuły.

A kiedy ten czy inny student taki jak ja ma trochę chęci

i wiedzy o takiej molekule,

pisze on jedną publikację naukową na dany temat.

Z jednej tylko wyprawy terenowej dostaniemy pewnie

kilka tuzinów prac traktujących o różnych procesach czy cząsteczkach.

W czasie gdy nasz stan wiedzy się poszerza,

będzie on treścią podrozdziału, lub podpodrozdziału

opracowania wydanego np. przez IPCC, chociaż mamy też inne.

A każdy z 11 rozdziałów opracowania IPCC

zawiera sześć do dziesięciu podrozdziałów.

Możecie sobie zatem wyobrazić skalę włożonego w nie wysiłku.

W każdym z takich opracować jakie tworzymy,

skupiamy się na podsumowaniu.

Takie podsumowanie jest pisane dla czytelników nie związanych z nauką.

Przekazujemy takie podsumowanie dziennikarzom i politykom,

aby tworzyli nagłówki prasowe takie jak ten.

Dziękuję bardzo.

(Oklaski)